' ' Not Let Anyone Know , , * (2Seunghyun Oneshot)

ข้อมูลเบื้องต้น

 

วันชอต ที่แต่งขึ้นเพื่อเป็นของขวัญฉลองวันเกิดให้ ตาหมาป่าเจ้าเล่ห์ของเค้า

" ชเว ซึงฮยอน "

คือ จริง ๆ แต่งเอาไว่ในบลอคตั้งแต่วันเกิดของเทป์แล้วล่ะ (4 พย. 2010)
แต่เพิ่งจะเอามาลงใน Dek-D ขออภัยจริง ๆ เพราะไม่ว่างจะลง 2 ที่พร้อม ๆ กัน =w=''

เพลงด้านบน คือ เพลง อินสไปร์ของวันชอตเรื่องนี้ค่ะ

เพลง " อย่าบอกให้ครรู้ " ของ " Turn-On" นั่นเอง

คาดว่าคงเป็นเพลงที่หลาย ๆ คนคงเคยได้ยิน และอาจจะเป็นเพลงที่หลาย ๆ คนชอบเลยล่ะ
(ซึ่งเราเองก็เป็นหนึ่งในนั้น)

. . . . .

ขอให้สนุกกับความเจ้าเล่ห์ของตาหมาป่า และความโมเอ้อันสุดแสนของซึงฮยอนคนน้องนะคะ XD

จะดีใจมาก ๆ ถ้ารีดเดอร์เองจะช่วยคอมเม้นต์
เพื่อแสดงความรู้สึกของเรื่องราวซักนิดหน่อย
เป็นกำลังใจแก่ไรเตอร์มือใหม่ด้วยนะคะ

'  '  โ  ด  โ  ซ  ะ  ,  ,  * ( / _  _ ) /

เนื้อเรื่อง

             เคยไหม ? . . . ที่รักใครซักคนหนึ่ง แต่เราก็ไม่สามารถพูดมันออกไปได้ 

          เคยไหม ? . . . ที่รักกัน แต่ไม่อยากให้คนอื่น ๆ ได้รับรู้ความรู้สึกนั้น 

          เคยไหม ? . . . ที่ไม่อยากให้ใครรับรู้ว่าเราคิดยังไงอยู่

          เคยไหม ? . . . ที่คิดขึ้นมาว่า  “ อ ย่ า บ อ ก ใ ห้ ใ ค ร รู้ ! ! ”

31 ตุลาคม 20XX

          “คุณซึงฮยอนคะ ? มีพัสดุจ่าหน้าส่งถึงคุณค่ะ” เสียงของหญิงสาวนางหนึ่งเอ่ยหาเจ้าของชื่อ

          “ซึงฮยอนไหนครับ ?” เสียงที่ฟังดูขี้เล่น ถามกลับคำพูดประโยคนั้น

          “คุณอี ซึงฮยอน ค่ะ”

          ชายหนุ่มเจ้าของเสียงขี้เล่น กวาดสายตาไปรอบ ๆ เพื่อมองหาเจ้าของชื่อเพื่อมาเซ็นรับพัสดุ  เมื่อเห็นว่าเจ้าของชื่อไม่อยู่ จึงตัดสินใจที่จะเซ็นรับแทน

          “เอ่อ . . . ตอนนี้น้องไม่อยู่ ผมรับแทนได้มั๊ยครับ ?”

          “คุณ . . . . ”

          “ยองเบครับ เป็นพี่ของ อี ซึงฮยอน”

          “อ้อ!! ค่ะ . . . งั้นเซ็นชื่อตรงนี้เลยนะคะ”

          “นี่พัสดุค่ะ”

          “ขอบคุณมากครับ” ทง ยองเบ กล่าวขอบคุณไปรษณีย์สาวที่มาส่งพัสดุให้

          “ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าทีของดิฉันอยู่แล้ว ขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวว่า พลางก้มตัวรับคำขอบคุณของชายตรงหน้า

          พัสดุส่งถึง ‘อี ซึงฮยอน’ เจ้าแพนด้าเขี้ยวแหลมซึงรี … จากแฟนคลับงั้นรึ ? ถ้าใช่ ทำไมถึงต้องส่งมาทางพัสดุด้วยล่ะ ? ขณะที่ ‘ทง ยองเบ’ หรือ ‘แทยัง’ พี่ชายร่วมวงของ ‘อี ซึงฮยอน’ กำลังสงสัยอยู่นั้น เสียงใสของคนบางคนก็ดังขึ้น

          “ใครมาหรอฮะ พี่แทยัง ?”

          “ไปรษณีย์ เค้ามาส่งพัสดุน่ะ  เค้าจ่าหน้าถึงเราด้วยนะ ซึงรี”

          “อ๊ะ!! พี่แทยัง อย่าเพิ่งไปแกะดูนะฮะ!!” เจ้าของเสียงวิ่งมาหาคนที่ถือกล่องอยู่ ก่อนที่จะคว้ากล่องพัสดุไปอยู่ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน

          “อะไรหรือ ซึงรี ในกล่องน่ะ ?”

          “ซึงรีบอกพี่แทยังไม่ได้ฮะ”

          “ริจะมีความลับกับพี่หรือ ซึงรี ?”

          “ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละฮะ ความลับอะไรที่ไหนกัน !!”

          ไม่ใช่ความลับงั้นหรือ ? แล้วแก้มใส ๆ ที่มันขึ้นสีระเรื่อนั่นมันคืออะไรล่ะ ? ถึงจะบอกว่ามันเป็นความลับที่บอกให้ใครรู้ไม่ได้ก็เถอะ คนอย่าง ‘ทง ยองเบ’ ยังไงก็ต้องล้วงความลับจากเจ้าแพนด้าเขี้ยวแหลมนี่ให้ได้

          “บอกมาดี ๆ น่าซึงรี”

          “บอกไม่ได้จริง ๆ ฮะ ยังไงก็ไม่ได้”

          “ถ้าไม่ยอมบอกพี่ พี่จะโทรบอกให้คนอื่น ๆ มาช่วยกันแย่งกล่องนั่นมาเปิดดูแล้วนะซึงรี”

          “ไม่เอานะฮะ ก็ซึงรีบอกแล้วไง ว่าไม่มีอะไรอ๊ะ !!”

          ท่าทางของพี่แทยังนี่น่ากลัวชะมัด  คิดจะรู้ให้ได้เลยหรือไงกันนะว่าในกล่องเนี่ยมันคืออะไร  มันไม่ใช่ความลับอะไรหรอก แต่ซึงรีก็บอกแล้วไงฮะ ว่าบอกไม่ได้จริง ๆ . . . เฉพาะตอนนี้น่ะนะ

         “เอามาให้พี่ซะดี ๆ น่า ซึงรี”

          “ไม่เอ๊า~ พี่แทยัง อย่าน๊า !!”

          ในขณะที่พี่น้องกำลังแย่งกล่องใบนั้นกันอยู่นั้น เหล่าสมาชิกที่เหลือก็กลับมาจากการทำงานที่ YG Ent.

         “กลับมาแล้ว~ อุ่ก~ !!”

          กล่องขนาดกลาง ๆ ไม่ใหญ่เกินไปแต่ก็ไม่เล็กจนเกินไป กระแทกเข้ากับอกของคนตัวโต

          “อ๊ะ !! ขอโทษฮะ พี่เทมป์”

          “เล่นอะไรกันอยู่ ซึงรี มันอันตรายนะ กล่องใบขนาดนี้ ถ้ามันโดนหน้าหล่อ ๆ ของพี่ขึ้นมาน่ะ ?”

          “โห่ พี่เทมป์ก็ห่วงแต่หน้าพี่นั่นแหละ ไม่คิดจะห่วงของ ๆ ซึงรีมั่งเลยนะฮะ!!”

          “ของ ? ของซึงรี ?” เสียงเล็ก ๆ ของคนร่างเพรียวสงสัยในคำตอบของซึงรี

          “ใครส่งอะไรมาให้ซึงรีหรอ ผมขอแกะดูได้ป่ะพี่แทยัง ?” น้ำเสียงที่ดูจะสนใจทุกสิ่งรอบข้างถามแทยัง

          ยังไม่ทันที่คนตัวโตจะถามอะไรต่อ ร่างเล็กก็วิ่งเข้ามาคว้ากล่องใบนั้นกลับไปถืออยู่ในมือ ก่อนจะโอบกอดอย่างหวงแหนยิ่งกว่าเดิม

          “ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละฮะ พี่จียง พี่แดซอง พี่เทมป์” ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในห้องของตัวเอง

          “อะไรของน้องมันน่ะ ?” เสียงทุ้มของคนตัวโตถามเชิงสงสัย ลอย ๆ

          “ไม่รู้สิพี่เทมป์ ไปพักกันก่อนเถอะ เพิ่งทำงานกลับมาเหนื่อย ๆ นี่ครับอย่าเพิ่งไปสนใจน้องมันเลย” แทยังบอกให้คนที่เหลือไปพักผ่อนกัน เพิ่งจะกลับมาจากการอัดเสียงอัลบั้มใหม่กันนี่นะ

          . . . . .

          ปัง~!!    

          เสียงประตูห้องกระแทกปิดดั่งลั่น  

          “ฟู่~ !! เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะซึงรี พี่เทมป์เกือบรู้แล้วมั๊ยล่ะ” เสียงใสพูดขึ้นพร้อมเคลื่อนตัวถอยลงมาจากการหันหลังพิงประตูอย่างโล่งใจ

          “เกือบไปแล้ว  ถ้าทุกคนเห็นว่าของข้างในกล่องเป็นอะไร คงจะต้องถามแน่ ๆ ว่าซื้อมาทำไม” ก่อนจะแกะเทปใสที่ปิดผนึกกล่องอยู่และเปิดกล่องออกมาตรวจสอบสิ่งของภายในนั้น

          สิ่งของภายในกล่องนั้นคือ ? . . . มันคือวัตถดิบอุปกรณ์สำหรับทำเบเกอรี่ที่ซึงรีเป็นคนสั่งซื้อมา ไม่ว่าจะเป็น นม เนย แป้งเค้ก สเปตตูลาร์ แม่พิมพ์เค้ก ฯลฯ

          ถ้าจะถามว่าเอามาทำไมน่ะเหรอ !?  ของมันแน่นอนอยู่แล้ว ก็นี่ใกล้จะถึงวันเกิดพี่เทมป์แล้วนี่นา ซึงรีก็อยากทำอะไรให้พี่เค้าประหลาดใจมั่งน่ะสิ

          “เอ~ ขาดอะไรรึเปล่าน๊า”

          บ้านนี้เองก็ไม่ได้มีผู้หญิงอยู่ซะด้วยสิ การที่ของพวกนี้จะเคยมีอยู่ในบ้านน่ะ มันเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

          ก็เลยต้องสั่งซื้อมันมาทั้งหมดนั่นแหละ อุปกรณ์สำคัญที่จะใช้สำหรับทำเค้กให้พี่เทมป์น่ะ !! 

          ยังทำไม่เป็นซะด้วยสิ จะต้องใช้เวลาอีกแค่ไหนกันนะ กว่าซึงรีจะทำให้มันทานได้ ถึงมันอาจจะออกมาอร่อยซักเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็ต้องทำให้พี่เทมป์ทานมันเข้าไปได้ล่ะนะ  แล้วที่ต้องซ่อนของพวกนี้ไม่ให้ทุกคนรู้ก็ด้วย อีกนานแค่ไหนกันเนี่ย ? 

          “แล้วจะเก็บความลับนี้อยู่มั๊ยเนี่ยซึงรี ยิ่งชอบทำอะไรเงอะ ๆ งะ ๆ ให้ทุกคนจับผิดได้อยู่ด้วยสิ ?” เสียงใสของซึงรีพูดกับตัวเอง

          ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะคิดจบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

          ก๊อก!! ก๊อก!!! 

        “ซึงรี นอนรึยังครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ทำให้คนในห้องสะดุ้งจากภวังค์ความคิดของตนเอง

          “ฮะ!! ยังไม่นอนฮะ!!! พี่เทมป์~”

          “พี่เข้าไปได้มั๊ย ?”

          “แปปนึงนะฮะ!! พี่เทมป์อย่าเพิ่งเปิดเข้ามานะฮะ” เสียงใสว่าพลางลุกลี้ลุกลน เก็บอุปกรณ์ทุกอย่างใส่กล่องตามเดิม ก่อนจะดันไปซ่อนด้านข้างเตียง ทันเวลากับที่เจ้าของเสียงทุ้มเปิดประตูห้องเข้ามาพอดี

          “ทำอะไรอยู่น่ะครับ หืม~ ?”

          “ป่าวนี่ฮะ”

          เสียงใสตอบกลับ  พร้อมกับที่เจ้าของเสียงทุ้มที่เดินเข้ามาประชิดตัว โอบกอดคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างออดอ้อน

          “อ๊ะ !! พี่เทมป์ อย่าสิฮะ”

          “คิดถึงจังเลยซึงรี ไม่เจอหน้าทั้งวัน”

          “เวอร์ไปมั๊ยฮะ พี่เทมป์ นี่แค่ครึ่งวันเองนะฮะ ?” อดยิ้มไม่ได้กับท่าทางของคนตัวโตตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังออดอ้อนอย่างน่าหมันไส้  ตัวก็ใหญ่นะ  ออดอ้อนออเซาะเป็นเด็ก ๆ ไปได้พี่เทมป์นี่

          “ครึ่งวันที่ไหน พี่ไปตั้งแต่เช้า นี่มันดึกแล้วนะซึงรี~” คนตัวโตลากเสียงออดอ้อนซึงรี

          “ฮะ ฮะ เกินครึ่งวันก็ได้ฮะ ซึงรีเข้าใจแล้ว”

          “ประชดพี่รึไง ?”

          “ป่าวซะหน่อย . . . ฮื้ออ~ พี่เทมป์~” ร่างเล็กร้องครางอย่างขัดใจ เพราะโดนคนตัวโตเอาแต่ใจกดจมูกโด่งลงที่แก้มใส ๆ หลายต่อหลายครั้ง

          “ฮึ๊อ~ ชื่นใจจังเลยซึงรี” คนตัวโตพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่

          “พี่เทมป์อ่ะ!!” น้ำเสียงขัดใจ แต่สีหน้าที่แสดงอยู่นั่นน่ะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่บอกเลยนะซึงรี~

          ยิ่งเห็นซึงรีกำลังทำหน้าตาที่ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังยั่วยวนอยู่แบบนี้ มันก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะเก็บเอาความหอมบนแก้มใส ๆ นั่นซะให้เต็มปอด

          ฟอดดดดด~

          “ฮื้ออ~ พี่เทมป์~ พอแล้วฮะ!!”

          “ไม่พอ~ จะให้พี่หอมอีกเยอะแค่ไหนก็ไม่พอหรอกซึงรี” ยังคงที่จะเก็บเอาความหอมจากแก้มใส ยิ่งเห็นคนในอ้อมกอดเขินอายหน้าแดงแบบนี้ มันก็ยิ่งอยากจะเอาแต่ใจยิ่งขึ้นไปอีก~

          แต่ !!

          “ถ้าพี่เทมป์ไม่หยุด ซึงรีจะโกรธจริง ๆ แล้วนะฮะ!!”

          เจอประโยคนี่เข้าไป ไม่หยุดก็คงจะไม่ได้ ผมไม่อยากให้ซึงรีโกรธผมนี่ครับ  กว่าจะง้อเจ้าแพนด้าเขี้ยวแหลมตัวนี้ให้เลิกงอนกันน่ะ มันใช้เวลานานมาก ๆ เลยนะครับ

          ยิ่งช่วงนี้มันก็ใกล้วันเกิดผมเข้าไปทุกทีแล้วด้วยสิ  ถ้าคน ๆ นี้โกรธไปจนถึงวันเกิดของผมมันก็คงจะไม่ดีนักหรอก

          ก็เลยต้องยอมหยุดตามที่คนตัวเล็กในอ้อมกอดยื่นคำขาด

          “แล้วเมื่อไหร่ซึงรีจะบอกคนอื่น ๆ ซักทีล่ะครับ ว่าเราคบกันน่ะ หืม ?” เสียงทุ้มถามด้วยเสียงเชิงต้องการคำตอบ

          “ไม่เอาอ่ะ!! ซึงรีอายที่จะให้คนอื่นรู้นี่ฮะ”

          “คนอื่นคนไกลที่ไหนกัน เราทุกคนก็อยูด้วยกันแทบจะตลอดเวลานะซึงรี”

          “ซึงรีรู้ฮะว่าควรจะบอกให้ทุกคนรู้ . . . แต่ซึงรีก็อายอยู่ดีที่เราจะเป็นแบบที่คนรักกันเป็นต่อหน้าทุกคนน่ะฮะ”

          “ก็ไม่เห็นจะต้องทำอะไรแบบนั้นนี่นา พี่แค่อยากให้ทุกคนรู้ความสัมพันธ์ของเรา”

          “อย่างพี่เทมป์น่ะนะฮะ ? ถ้าทุกคนรู้ล่ะก็ ซึงรีว่าซึงรีคงจะโดนพี่เทมป์ฟัดไม่ปล่อยทั้งวันแน่ฮะ” ทำเอาคนตัวโตหัวเราะแหะ ๆ  มันก็จริงล่ะนะ ถ้าทุก ๆ คนในวงรู้ว่าผมเป็นอะไรกับซึงรีแล้วล่ะก็ ผมคงจะยิ่งทำตัวเป็นเจ้าของซึงรีมากขึ้นกว่าเดิมแน่ ๆ

          “ไปพักผ่อนเถอะฮะพี่เทมป์ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะฮะ” บอกคนตัวโตด้วยความเป็นห่วง

          “แต่พี่ยังไม่อยากนอนนี่ ถ้าจะนอน พี่ก็จะนอนกับซึงรี ที่ห้องซึงรี”

          “วันนี้ไม่ได้ฮะ!!” เสียงใสของซึงรีปฏิเสธทันใด

          “โธ่~ ทำไมล่ะครับ ซึงรีอา~ ?” คนตัวโตถามขึ้นด้วยความข้องใจ

           “ถ้าซึงรีให้นอนด้วย พี่เทมป์ก็ไม่นอนเฉย ๆ แน่ ๆ ฮะ” ซึงรีรู้ทันนะฮะ ว่าอาการอ้อนจะนอนด้วยกับซึงรีของพี่เทมป์แบบนี้น่ะ มันหมายถึงอะไร !?

          “ขืนตกลงซึงรีก็ไม่ได้นอนสิฮะ ซึงรีรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะฮะ เพราะฉะนั้น ยังไงวันนี้ก็ห้าม !!”

          “ซึงรีอา~”

          “จะอ้อนยังไงซึงรีก็ไม่ยอมฮะ เพราะฉะนั้น พี่เทมป์กลับไปนอนที่ห้องได้แล้วว~” เสียงใสพูดเสียงยานคางพลางผลักคนตัวโตให้เดินกลับออกไปจากห้อง

           “โธ่~ ซึงรี~”

          “ฝันดีนะฮะ พี่เทมป์ !!”

          ปัง~!!

          ซึงรีปิดประตูห้องก่อนจะล๊อก โดยไม่สนใจในเสียงทุ้มของคนข้างนอกที่กำลังเคาะประตูขอให้เปิดให้เข้ามานอนด้วย  ท้ายที่สุดแล้วเสียงทุ้มของคนข้างนอกก็หยุดลง ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงปิดประตูที่ดังห่างออกไป

          กลับไปนอนแล้วสินะฮะ พี่เทมป์  ซึงรีขอโทษนะฮะที่ต้องทำแบบนี้  ก็ซึงรีจะต้องใช้เวลาช่วงนี้ฝึกทำเค้กให้นี่นา  เข้าใจซึงรีนะฮะ

          เมื่อแน่ใจว่า ทุกคนในบ้านหลับสนิทดี คนตัวเล็กจึงขนของทั้งหมดออกมาเพื่อฝึกทำเค้ก  มีเวลาอีกแค่ไม่กี่วันเท่านั้น  แล้วซึงรีจะหลบเลี่ยงแบบนี้ไปได้ทุกวันจนกว่าเค้กมันจะออกมาดีมั๊ยนะ ?

          คิดพลางมองสูตรเค้กที่ปรินซ์ออกมา ก่อนที่จะเริ่มทดลองทำตามสูตรที่ให้ไว้

          . . . . . . .

          . . . . . . . . . .

          “อ๋า~ ทำไมมันเหลวแบบนี้ล่ะฮะ”

          “อ๊ะ !! เทแป้งใส่ลงไปเยอะเกินแล้วนะ”

          “โอ๊ย !! ฟุ้งไปหมดเลย หกเลอะเทอะเต็มตัวซึงรีไปหมดแล้ว~”

          “อ๊า !! เละเทะไปหมดเลย ตีแรงไปแล้วนะซึงรี”

          “โธ่ ทำไมพออบเสร็จออกมาแล้วมันดำปี๋แบบนี้ล่ะ !!  ไม่เห็นออกมาเหมือนในรูปเลยอ่ะ”

          . . . . . . . . . .

          . . . . .

4 พฤศจิกายน 20XX

          “ซีงรี แน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้น่ะ ?” เสียงทุ้มถามด้วยความเป็นห่วง  ก็คนที่เค้ารักไม่สบายนี่นา ใครจะไม่รู้สึกอะไรได้  แต่ก็ทำได้แค่เพียงถาม เพราะต่อหน้าทุกคน ‘เชว ซึงซยอน’ ในตอนนี้ไม่สามารถเป็นห่วงไปได้มากกว่านี้  ก็แพนด้าน้อยเขี้ยวแหลมของเค้ากำชับไว้นักหนานี่นา ว่าไม่ว่ายังไงก็ห้ามบอกความสัมพันธ์ของงเราให้ทุกคนรู้ตอนนี้

          “ไม่เป็นไรจริง ๆ ฮะ ทุกคนไปอัดเสียงที่บริษัทเถอะนะฮะอย่าห่วงซึงรีไปเลย”

          “ทานยาแล้วก็รีบนอนพักผ่อนล่ะ เจ้ามักเน่” แทยังเตือนน้องด้วยความเป็นห่วงอีกคน

          “ฮะ ซึงรีจะรีบทานยาแล้วนอนเลยฮะ พี่แทยัง”

           “หายเมื่อไหร่ ต้องเจอการอัดเสียงแบบโหดที่สุดแน่ ๆ เตรียมตัวไว้เถอะ” เสียงของร่างเพียวพูดเชิงขู่

          “อย่าขู่สิฮะ พี่จียงก็ ซึงรีกลัวแล้วนะฮะ” คำตอบกลับ ที่ทำให้จียงหลุดเสียงหัวเราะ พร้อมลูบไล้ผมดำนุ่มของซึงรีอย่างเป็นห่วง

          “รีบ ๆ หายล่ะ ไปทำงานแค่ 4 คน ไม่มีคนให้แกล้งนี่มันไม่สนุกเลย~”

          “โธ่ !! พี่จียง~” น้ำเสียงน้อยใจของซึงรี ทำให้คนอื่น ๆ ต่างพากันหัวเราะ  ก็มักเน่ที่น่ารักคนนี้มักจะถูกแกล้งอย่างนี้เสมอ ๆ

          “จะเอาหมอนข้างโดเรมอนของพี่ไปกอดก็ได้นะ พี่ไม่หวงหรอกซึงรี” แดซองเอ่ยขึ้น

          “ไม่เอาอ่ะ พี่แดซองก็ หมอนข้างโดเรมอนของพี่มันช่วยทำให้ผมหายไข้ได้ที่ไหนล่ะ”

          “ก็ขอของวิเศษซะสิ เผื่อโดเรมอนจะให้ของวิเศษที่กินแล้วหายไข้ทันทีมาน่ะ”

          “ถ้าหมอนข้างของพี่เป็นโดเรมอนที่มีชีวิตจริง ๆ ป่านนี้ซึงรีขอของที่ดีกว่านั้นไปแล้วฮะ” ซึงรีตอบแดซอง ก่อนจะบอกให้พวกพี่ ๆ ทั้งหลายไปทำงานกันซะที

           “ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวก็สายจนได้หรอกฮะ” ว่าพลางผลักกลุ่มคนตรงหน้าให้ไปขึ้นรถ ทุกคนเดินหันหลังมุ่งตรงไปยังรถที่ตัวเองจะโดยสารไปยังบริษัท . . . แต่ยังมีอีกคน ที่ยังไม่ยอมเดินไปไหน จนทำให้คนตัวเล็กออกอาการสงสัย

          “ยังไปไม่ไปอีกหรอฮะ พี่เทมป์ คนอื่นเค้าขึ้นรถไปกันหมดแล้วนะ ?”

          “ก็พี่เป็นห่วงซึงรีนี่” เสียงทุ้มของคนตัวโตพูดออดอ้อนอย่างเป็นห่วง

          “ซึงรีไม่เป็นไรจริง ๆ นะฮะ ซึงรีอยู่ได้ พี่เทมป์ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกฮะ รีบไปทำงานเถอะ . . . ฮื้ออ~!!” เสียงร้องขัดใจดังขึ้น  เนื่องจากคนตัวโตตรงหน้า กดจมูกโด่งมาที่แก้มใส ๆ ที่ตอนนี้มันแดงระเรื่ออยู่

          “ยังอีกนะฮะ พี่เทมป์ !! เดี๋ยวทุกคนก็รู้กันหมดหรอกฮะ” ว่าพลางยกกำปั้นขู่คนตัวโต ที่ตอนนี้ผงะถอยหนีกำปั้นของซึงรี

          “เอาล่ะ ๆ พี่ไปทำงานก่อนนะครับ ซึงรี ทายาซะด้วยนะ” ก่อนจะขยี้ผมกำขลับของซึงรีอย่างหมันไส้

          “โอ๊ย~ ผมซึงรียุ่งหมดแล้ว พี่เทมป์ก็ !!” เสียงใสของซึงรีบ่นขัดใจเบา ๆ

          “ไปเร็ว ๆ เถอะฮะเดี๋ยวจะสายเอา ตั้งใจอัดเสียงนะฮะพี่เทมป์”

          “ครับผม แล้วพี่จะรีบกลับมาหานะครับ” คนตัวโตว่าพลางเดินไปขึ้นรถที่ตอนนี้คนที่เหลือขั้นไปนั่งรอกันหมดแล้ว

          ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป  โดยมีซึงยืนโบกมือส่งจนรถลับตาไป

          เอาล่ะ !! คราวนี้ก็ถึงเวลาที่ซึงรีจะอบเค้กเพื่อวันนี้แล้วสินะ !!  อาการป่วยของซึงรีน่ะหรอฮะ ? ไม่ต้องสงสัยไปหรอกที่ซึงรีไม่เป็นอะไรเลย เพราะซึงรีแกล้งป่วยไงฮะ ไม่อย่างงั้นซึงรีจะมีเวลาว่างทำเค้กให้พี่เทมป์ได้ยังไงกัน เล่นอยู่ด้วยกันแทบจะทั้งวันเลยอ่ะ  มันลำบากมากเลยนะฮะ ที่ต้องเอาถุงร้อนสอดไว้ใต้วงแขนของซึงรีเพื่อให้ปรอทมันวัดอุณหภมิร้อน ๆ เหมือนคนเป็นไข้น่ะ

          โอ๊ะ!! แต่ก่อนหน้านั้น ดูท่าว่าต้องโทรไปสั่งดอกไม้เพื่อส่งให้พี่เทมป์ก่อนล่ะนะ  ส่งไปเซอร์ไพรซ์แบบนี้ พี่เทมป์คงจะตกใจดีพึลึก คิคิ !!

          หลังจากที่ซึงรีโทรสั่งดอกไม้และฝากส่งเรียบร้อยแล้วก็หันกลับมาจัดการกับเค้กที่จะต้องรีบทำให้เสร็จ ก่อนที่ทุกคนจะกลับมา  เอาล่ะนะ ซึงรี รีบจัดการให้เสร็จเถอะ !!

          . . . . .

          . . . . . . . . . .

YG Entertainment

          พนักงานส่งดอกไม้หนุ่ม ติดต่อประชาสัมพันธูของบริษัทเพื่อจะส่งของให้กับ ‘เชว ซึงฮยอน’ ประชาสัมพันธ์ของบริษัท บอกสถานที่อยู่ของห้องอัดเสียงให้ พร้อมทั้งบอกให้พนักงานเข้าไปส่งในห้องอัดเสียงได้เลย

          ก๊อก!! ก๊อก!!!

          “ขอโทษครับ !! ช่อดอกไม้ส่งให้คุณ ‘เชว ซึงฮยอน’ ครับ”

          “ผมหรือครับ ?” คนตัวโตถามขึ้นด้วยความสงสัยที่ได้ยินชื่อของตัวเอง

          “ใช่ครับ ช่วยเซ็นรับด้วยครับ”

          “ครับ ๆ . . . ตรงนี้นะครับ . . . ขอบคุณมากครับ” ทันที่ที่พนักงานส่งดอกไม้กลับออกไป เสียงของน้อง ๆ ทั้ง 3 คนที่อยู่ในห้องอัดเสียงด้วยกันก็ดังขึ้นทันที

          “ใครส่งมาให้น่ะพี่ท๊อป” แดซองเอ่ยถาม

          “กิ๊กใช่มั๊ยพี่ท๊อป คนไหนล่ะครับ ?” เสียงแทยังแซว .... ดูมันเถอะครับ

          “ของแฟนคนไหนล่ะท๊อป” แกก็อีกคนนะ ควอนจียง !!

          ข้อความในการ์ดที่แนบมาถูกเขียนไว้ว่า

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ถึง…P’เทมป์

‘ ‘ สุขสันต์วันเกิด อายุครบ 23 . . . แด่คนที่รักมากที่สุด , , *

จาก...คนที่รักมากที่สุด !! 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

          “โหย~ ไม่บอกชื่อมาด้วยอ่ะ เซ็งเลย” แดซองบ่นหงุบหงิบ

          “เค้าก็ต้องไม่บอกสิแดงซอง ต้องให้พี่ทิอปนึกเอาเองว่าคนไหนส่งมา” แทยัง ... ไอ้เตี้ย !!

          “ผู้ชายส่งมาให้อ๊ะเปล่า ไปหว่านเสน่ห์ใส่ผู้ชายที่ไหนมาท๊อป” ควอนจียง ไอ้มังกรหัวแดง !!

          ผมจะรู้มั๊ยเนี่ย ว่าใครส่งมาให้ผม ? น้อง ๆ เองก็พากันเบื่อหน่าย เพราะไม่รู้ชื่อเจ้าของที่ส่งดอกไม้ พลางเดินกลับไปนั่งอยู่ในที่เดิมก่อนหน้าที่ดอกไม้จะถูกส่งมา . . . โห่ อดแซวพี่ท๊อปเลย อารมณ์เสียอ่ะ !!

          ก่อนที่ผมจะพลิกการ์ดที่แนบมาไปข้างหลัง  แล้วก็พบอะไรบางอย่างที่ทำให้ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ... ทำไมน่ะเหรอครับ ก็ด้านหลังการ์ดมันมีภาพวาดรูปแพนด้าอยู่นี่นา แล้วมันจะเป็นใครไปได้ซะอีกล่ะ นอกเสียจากซึงรีของผม !!

          แต่นั่นก็หนีไม่พ้นสายตาสอดรู้ของแดซองไปได้

          “โอ๊ะ !! พี่ท๊อปยิ้ม !! พี่รู้แล้วใช่มั๊ยว่าใครส่งมา พี่บอกผมมาซะดี ๆ นะ”

          “เฮ๊ย~ ไม่รู้!! ไม่มีอะไร ทำไมพี่จะยิ้มไม่ได้เล่า  ก็วันนี้วันเกิดพี่นี่ . . . ” อ๊ะ !! นั่นสิ วันนี้วันเกิดผมนนี่นา ผมลืมไปซะสนิทเลย  แต่ที่รักของผมจำมันได้สินะ น่ารักจริง ๆ เลย  ดูท่าว่ากลับไปจะต้องให้รางวัลซะหน่อยแล้วมั้ง ?

          . . . . .

          . . . . . . . . . .

          หลังจากที่การอัดเสียงเสร็จสิ้นลง  ถึงแม้มันจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดีเพราะยังไม่ได้แก้ไขส่วนที่ยังใช้ไม่ได้ และยังขาดเสียงของซึงรีอยู่  แต่นี่มันก็ดึกมากแล้ว ท่าทางว่าผมจะต้องกลับบ้านกันก่อนแล้วล่ะครับ

          ผมรู้สึกว่าวันนี้น้อง ๆ ทั้ง 3 ดูไม่ค่อยจะสนใจผมเลย นี่มันวันเกิดผมนะ ลืมกันจริง ๆ หรือยังไง ?

          หรือจะแอบเซอร์ไพรซ์อะไรผมกันนะเนี่ย ?

          แล้วซึงรีของผมจะหายไข้รึยังนะ ?  ตอนนี้เรื่องอื่นผมไม่สนใจแล้วล่ะ ผมห่วงซึงรีของผมมากกว่านี่ครับ  จะเป็นวันเกิดที่ไม่ได้จัดงานก็ได้  แต่ขอให้ซึงรีหายไข้ แล้วพูดอวยพรผมอีกครั้งก็พอแล้ว  แม้ดอกไม้ที่ซึงรีส่งให้นั่นมันจะทำให้ผมดีใจมาก แต่ยังไงเสียงของซึงรีที่อวยพรผมนั่นมันคงจะน่าดีใจที่สุดเลยล่ะครับ

          เมื่อกลับมาถึงบ้านคนตัวโตก็รีบที่จะเข้าไปหาซึงรีที่ห้องทันที โดยไม่สนใจว่า น้อง ๆ ทั้ง 3 คนจะรู้หรือไม่  ตอนนี้จะรู้ก็ช่างมันเถอะ ผมไม่สนอะไรแล้ว เป็นห่วงซึงรีจะแย่ ผมแทบจะอัดเสียงไม่ได้เลยนะ !!

          “ซึงรี!! ซึงรี!!! ติ่นรึยังครับ พี่เทมป์เข้าไปนะ ?”

          “. . . . .” ไม่มีเสียงตอบกลับ . . . หลับอยู่รึเปล่านะ ? ไม่รู้ล่ะ ผมเข้าไปหาล่ะนะ

          ภายในห้องกลับพบคนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับตา ห่มผ้าห่มหนาถึงไหล่ . . . นี่ยังไม่หายไข้อีกหรือซึงรี ?

          “ยังไม่หายไข้อีกหรอครับซึงรี ?” เจ้าของเสียงทุ้มแสดงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน พร้อมกับพลิกหลังมือแตะหน้าผากคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน เพื่อจะวัดอุณหภูมิร่างกายอย่างคร่าว ๆ

          “งึม . . . ฮือ~  พี่เทมป์หรอฮะ ?”

          “โห ยังร้อนอยู่เลย นี่ไข้ไม่ลดลงเลยนะซึงรี  ปวดหัวมั๊ย ลุกไหวมั๊ยครับ ?”

          “ไหวฮะพี่เทมป์ มันเหลือแค่ตัวร้อนเท่านั้นแหละฮะ ซึงรีไม่เป็นไรแล้วล่ะฮะ” เสียงใสพูดโต้ตอบพลางลุกขึ้นนั่ง  แต่ถูกคนตัวโตดันให้ล้มตัวลงกลับไปนอนเหมือนเดิม

          “นอนต่อเถอะซึงรี พักผ่อนเยอะ ๆ พรุ่งนี้จะได้หายดี”

          “แต่ว่า... วันนี้มัน….” ยังไม่ทันที่เสียงใสจะบอก ก็ถูกคนตัวโตเอื้อมมือมาแตะปาก แล้วสั่งกำชับให้นอนพักผ่อนซะ

        “นอนเถอะนะครับ ซึงรีจะได้หายไข้ไว ๆ  ไม่เป็นไรหรอกครับ ถึงจะเป็นวันเกิดที่ไม่ได้จัดฉลองกันก็ไม่เป็นไร แค่ซึงรีส่งดอกไม้ไปให้พี่ พี่ก็ดีใจแล้วครับ ขอบคุณนะครับ” คนตัวโตพูดขอบคุณซึงรี

        “พักผ่อนเถอะนะครับ คนดี . . .  ฝันดีนะครับ” คนตัวโตพูดพลางกดจูบลงบนหน้าผากซึงรี

          “ฝันดีฮะพี่เทมป์” ซึงรีตอบกลับก่อนจะหลับตาลง ตามมาด้วยการที่คนตัวโตเดินไปปิดไฟ แล้วกลับออกจากห้องของซึงรีไปยังห้องของตัวเอง

          พักผ่อนเถอะนะ ถึงจะเป็นวันเกิดผมก็ไม่เป็นไร ตอนนี้การที่จะทำให้ซึงรีหายป่วยมันสำคัญยิ่งกว่าอะไรซะอีก

          แล้วไอ้คุณน้องทั้ง 3 มันไปไหนกันเนี่ยครับ ลืมวันเกิดผมกันจริง ๆ รึยังไงกัน . . . ทั้งที่ก็เห็นการ์ดที่แนบมากับดอกไม้มาว่าเขียนถึงวันเกิดผม  แต่ก็ยังไม่คิดจะนึกออกกันหรือ ?

          ก็ได้ !! ในเมื่อไม่มีคนจะอวยพรหรือทำอะไรให้ ผมก็จะไม่เรียกร้องอะไร ผมกลับไปนอนในห้องคนเดียวก็ได้ !!

          . . . . .

          . . . . . . . . . .

          “พี่เทมป์ฮะ ... พี่เทมป์~”

          “หื๊อ~ อื้ม . . . อะไรหรือครับซึงรี  ไข้หายแล้วหรือ ? แล้วทำไมเข้ามาถึงไม่เปิดไฟล่ะครับ ?”

          “เปิดไม่ได้หรอกฮะ !!”

          ยังไม่ทันที่คนตัวโตที่นอนอยู่จะได้ถามว่าเพราะอะไรถึงไม่เปิดไฟ  ซึงรีก็ยกเค้กขึ้นมาจากด้านหลังซึงรีที่ซ่อนเอาไว้ก่อนที่จะมาปลุกผมให้ตื่นขึ้น

          “สุขสันต์วันเกิดฮะ พี่เทมป์ !!” พูดพลางยิ้มสดใสให้นตรงหน้า

          “ซึงรีอา~” คนตัวโตยิ้มกว้าง . . . นี่ซึงรีอุตส่าห์ไปหาซื้อมาให้ผมทั้ง ๆ ที่ไม่สบายเลยหรือ

          “ขอโทษนะฮะพี่เทมป์ จริง ๆ แล้ววันนี้ซึงรีไม่ได้ป่วยอะไร ที่จริงซึงรีสบายดี”

          “อ้าว !! แล้วทำไมถึงตัวร้อน นอนป่วยแบบนั้นล่ะครับ ?”

          “แหะ ๆ . . . ซึงรีแกล้งไม่สบายน่ะฮะ”

          “ทำไมถึงต้องแกล้งไม่สบายล่ะครับ ?” คนตัวโตเอ่ยถามอย่างสงสัย

          “ซึงรีก็แค่อยากจะทำเค้กให้พี่เทมป์ด้วยตัวเองน่ะฮะ !!” เสียงใสขอโทษอย่างรู้สึกผิด

          “ก่อนนี้ก็ด้วยเหมือนกันฮะ ที่ซึงรีหลบเลี่ยงไม่ให้พี่เทมป์นอนด้วยกับซึงรี เพราะซึงรีอยากจะได้เวลาในการฝึกทำเค้กให้พี่เทมป์น่ะฮะ”

          “ฝึกทำ ?”

          “ฮะ !! ก็ซึงรีไม่เคยทำเค้กนี่ฮะ”

          เค้กนีซึงรีทำเองจริง ๆ หรือ ? นี่ซึงรีตั้งใจทำเพื่อผมใช่มั๊ย !!

          “มันอาจจะไม่อร่อยนักก็ได้ . . . แต่ซึงรีตั้งใจทำมันจริง ๆ นะฮะ”

          “ให้พี่ชิมหน่อยสิครับ~”

          “อ๊ะ !! ยังไม่ได้ฮะ . . . พี่เทมป์ยังไม่ได้เป่าเทียนในวันเกิดเลยนะฮะ !!” เสียงใสว่าพลางจุดเทียนบนเค้กเพื่อให้คนตัวโตตรงหน้า

          “เอาล่ะ ได้แล้ว !! อฐิษฐานสิฮะ พี่เทมป์~”

          “ขอให้ซึงรีอยู่กับพี่ตลอดไป”

          “นั่นมันไม่ต้องอฐิษฐานก็ได้นะฮะพี่เทมป์~ ซึงรีไม่ไปไหนอยู่แล้วล่ะ . . . ซึงรีมีพี่เทมป์แค่คนเดียวนี่ฮะ”

          คนตัวโตหัวเราะเบา ๆ เชิงหมันไส้ นี่จะน่ารักไปถึงไหนกันนะซึงรี ลำพังแค่ส่งดอกไม้มาให้ผม มันก็ทำให้ผมเค้ารักจะแย่แล้ว . . . แต่นี่ยังมาแอบฝึกทำเค้ก เพื่อที่จะทำเค้กวันเกิดก้อนนี้ให้ผมอีก

        นี่ตั้งใจจะทำให้ผมมีความสุขจนตายไปเลยใช่มั๊ย !!

          “ถ้าอย่างงั้น . . . พี่ขอให้ทุกคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเรากันซักที”

          “พี่เทมป์ !!” ซึงรีขึ้นเสียงใส่คนตรงหน้าที่กำลังนั่งหัวเราะ เพราะได้แกล้งให้คนที่รักได้เขินอาย

          โธ่~ ซึงรีก็เขินเป็นเหมือนกันนะฮะ แค่นั่งถือเค้กคร่อมตัวพี่เทมป์อยู่แบบนี้นี่ก็อายจะแย่อยู่แล้ว

          “ทานเค้กสิฮะพี่เทมป์” คนตัวเล็กตักเค้กยื่นเข้าไปหาคนตัวโตตรงหน้า

          “อ้ามมมมมมม~”

          “อ้าาาาาาา~” ร่างสูงอ้าปากรับเค้กที่อีกคนกำลังจะป้อนให้

          อ้ำ !!

          แต่เค้กคำนั้นไปอยู่ในปากของคนที่ตักให้แทน

          “ซึงรีอา~”

          “คิกคิก!! . . . โอ๋~ โอ๋~ ซึงรีล้อเล่นน่ะฮะ  เดี๋ยวซึงรีตักใหม่ให้นะฮะ”

          “ไม่ต้องตักคำใหม่ก็ได้ครับ พี่กินคำเมื่อกี้ดีกว่า !!”

          คำพูดที่ทำให้คนตัวเล็กสงสัย . . . จะกินแบบไหนกันนะ ก็คำเมื่อกี้มันอยู่ในปากซึงรีแล้วนะฮะ ?

ยังไม่ทันที่ซึงรีจะหมดข้อสงสัย ข้อข้องใจของซึงรีก็ถูกไขกระจ่าง

          อุ๊บ !! อื้อออออ~

          กลีบปากของซึงรีถูกบดเบียดโดยคนตัวโตตรงหน้า ยังไม่ทันที่ซึงรีจะตั้งสติได้เท่าไร เรียวลิ้นร้อนก็กดเข้าที่มุมมุมปากทำให้ซึงรีเผยอริมผีปากออกรับลิ้นอุ่นร้อนเข้าไปเกี่ยวกระหวัด และตักตวงความหอมหวานจากภายในนั้น

          “อา~ หวานอร่อยจังเลย ซึงรี” จะหวานเพราะเค้ก หรือหวานเพราะคนทำเค้กนั้น อันนี้ผมก็ไม่รู้สิครับ

          “พี่เทมป์อ่ะ !!” คนตัวเล็กออกอาการเขินอายอย่างเห็นได้ชัด . . . แต่ก็ยังจะพยายามให้คนตัวโตได้ลิ้มรสเค้ก

          “ทานดี ๆ สิฮะพี่เทมป์ ไม่ใช่มาทำแบบนั้นกับซึงรีอ่ะ !!” พูดจาแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่ทำหน้าตาแบบนั้น . . . เดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่ต้องหลับต้องนอน ฉลองวันเกิดกันยันเช้าหรอกครับ เจ้าแพนด้าเขี้ยวแหลม !!

          “เค้กก็อร่อย แต่พี่ว่าพี่เจอของที่อร่อยกว่าเค้กแล้วนะ !!” ว่าพลางยกเค้กจากมือของซึงรีไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงนอน . . . และจัดการดันคนตรงหน้าให้ล้มตัวนอนลงไป  ก่อนจะทาบทับด้วยร่างกายของตนเอง

          “อ๋า พี่เทมป์~ ไม่เอาน๊า~ !!” ร้องปฏิเสธเสียงหลง แต่แก้มใส ๆ นั้นหลับยิ่งขึ้นสีมากเข้าไปอีก

          น่ารักชะมัด~ . . . ว่าแล้วก็จับกดซะเลยดีมั๊ยครับ !! ทำหน้าทำตายั่วยวนผมซะขนาดนี้เนี่ย ?

          อื้ออออ~

          คนตัวโตเอาแต่ใจกดจูบหนักหน่วงไปยังริมฝีปากของคนที่อยู่ใต้ร่างอีกครั้ง ทำให้ซึงรีได้แต่ส่งเสียงครางหวานอยู่ในลำคอ มือก็พลางสอดเข้าไปยังชายเสื้อยืดของซึงรีแล้วละลาบละล้วงเข้าไปให้ลึกยิ่งขึ้น ก่อนที่จะปล่อยให้คนใต้ร่างได้มีโอกาสเก็บเอาลมหายใจเข้าไปบ้าง

        “ฮื้ออ~ พี่เทมป์ฮะ~” เสียงครางหวานร้องเรียกคนตัวโตบนร่างอย่างยั่วยวน

        . . . . .

        . . . . . . . . . .

        ยังไม่ทันที่คนตัวโตจะได้จัดการกับคนใต้ร่างต่อ ดวงไฟในห้องก็สว่างพร้อมกับเสียงเรนโบว์แครกเกอร์ที่ดังขึ้น

        ปังงงงงงงงง~!!

        สุขสันต์วันเกิดครับพี่ท๊อป !!!

          เสียงของน้อง ๆ ทั้ง 3 คนดังตามหลังเสียงของเรนโบว์แครกเกอร์  แต่ทั้ง 3 คนก็ต้องหยุดนิ่ง เมื่อได้เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา

          . . . . .

          ร่างเล็ก ๆ ที่อยู่ใต้ร่างของคนตัวโตตอนนี้ แถมยังอยู่ในสภาพที่เกือบจะอยู่ในชุดวันเกิด มีก็แค่บ๊อกเซอร์ตัวหลวมที่ยังคงจะอยู่กับร่างของคนใต้ร่าง กับเสื้อยืดที่มันอยู่กับร่างเล็ก ๆ นั้นแค่คอเสื้อ ส่วนอื่น ๆ นอกจากนั้นมันร่นมาอยู่ที่ลำคอขาว ๆ ของร่างเล็ก . . . บนลำคอขาว ๆ นั่นเองก็มีร่องรอยสีหวานปรากฏอยู่หลายรอยเช่นกัน

          พร้อม ๆ กับร่างของคนตัวโต ที่ทาบทับอยู่ด้านบน ถึงแม้จะยังไม่ได้อยู่ในชุดวันเกิด แต่ก็เกือบจะแล้วเหมือนกัน . . . บ๊อกเซอร์ตัวโคร่งที่หมิ่นเหม่ที่สะโพก เสื้อยืดสีขาวเรียบ ๆ ที่หล่นอยู่ข้าง ๆ เตียง  ถัดไปไม่มากก็เป็นกางเกงตัวโปรดที่คนตัวโตใช้มันใส่นอนอยู่เสมอ ๆ และเค้กวันเกิดที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง

          . . . . . . . . . .

          “เอ่อ… พวกผมคงเข้ามาผิดเวลา ขอโทษนะครับพี่ท๊อป” ผิดเวลาที่สุดเลยล่ะครับ แดซอง

          “โห~ มักเน่ก็ไวไฟใช่ย่อยแฮะ !! เล่นบุกมาเสนอตัวถึงห้องพี่ท๊อปเลยอ่ะ” ไอ้ล่ำ !! แกอย่าแซวได้ป่ะครับ เดี๋ยวน้องมันไม่ให้พี่ปั่มปั๊มครับ !!

          “ท่าทางคืนนี้จะฉลองวันเกิดกันยันเช้าแล้วล่ะมั้ง ? พวกเราออกไปกันดีกว่านะ อย่าไปขัดคอท๊อปดีกว่า . . .” เออ !! รู้ตัวก็ดีแล้ว ควอนจียง ว่าแกมาขัดคออยู่เนี่ยครับ !!

          “เอาไว้พรุ่งนี้พวกเราค่อยฉลองให้อีกครั้งแล้วกันนะท๊อป !!” ควอน จียง ขอบคุณมาก ๆ ครับ ที่ยังจะฉลองให้~ … แต่ตอนนี้ขอล่ะ  ออกไปกันก่อนได้ม๊าย~คร๊าบ~!! ผมจะปั่มปั๊มน้องเว้ย~ย !!

          “ขอบคุณมาก ๆ . . . แต่ทีนี้พวกแกควรจะก็ออกไปจากห้องฉันกันได้แล้ว คนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ชิ !!” คนตัวโตพูดไล่ ก่อนที่ทั้ง 3 คนที่เพิ่งเข้ามาจะเดินกลับออกไปจากห้องอย่างช่วยไม่ได้

          ไอ้ผมน่ะไม่เท่าไหร่หรอกครับ ไม่เป็นไรเลยถ้าพวกน้องจะรู้ก็ไม่เป็นไรจริง ๆ ดีซะด้วยซ้ำไป !! คราวนี้ผมจะได้ไม่ต้องปิดบังอะไรพวกน้องอีก อะไรมันจะประจวบเหมาะขนาดนี้นะ

          แต่ไอ้คนที่อยู่ใต้ร่างผมตอนนี้เนี่ยสิครับ !!  ตัวแดงจนแทบจะไหม้อยู่แล้ว

          “ซีงรี”

          “. . . . .”

          “ซึงรีอา~”

          “. . . . . . . . . . . .”

          ช๊อตไปแล้วครับที่รักของผม ไฟฟ้าลัดวงจรไปเรียบร้อยโรงเรียนแพนด้าแล้วครับ

          “แหม~ คำขอในวันของพี่มันเห็นผลไวจังเลยน๊า~”

          “พะ .... พี่เทมป์~ .... พูดอะ .... อะไร .... เนี่ยฮะ !!”

          ถึงจะช๊อตแต่ก็ยังจะพยายามมีสติตอบโต้กันนะ . . . เจ้าแพนด้าเขี้ยวแหลม !!

          “ก็ก่อนจะเป่าเทียน พี่พูดขอไรไว้ว่า . . . ขอให้ทุก ๆ คนรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราซะทีไงครับ ?”

          “กะ .... ก็แล้วยังไงล่ะฮะ !!”

          “ยังไม่ทันถึงชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ พระเจ้าก็ประทานพรมาใหพี่แล้ว คนอื่น ๆ ในบ้านรู้กันหมดแล้วไง”

          “อะ!!”

          “หืม~ อ่ะ . . . ?”

          “. . . . . . . . . ”

          ช๊อตไปอีกแล้วครับ เจ้าแพนด้าเขี้ยวแหลม  สุดที่รักของผม

          “ดูสิ ถูกขัดคอกันแบบนี้ . . . พี่เลยต้องเริ่มจัดการกับซึงรีตั้งแต่แรกใหม่เลยอ่า~”

          “เดี๋ยวนะฮะ พี่เทมป์ อะไรนะฮะ !! อย่าเพิ่งสิฮะ”

          “ไม่เดี๋ยวแล้ว !! พี่ไม่สนแล้วซึงรี”

          “อะ ...พี่เทมป์~ อ๊ะ !! อื้อออออ~”

          คนใต้ร่างถูกช่วงชิงอากาศหายใจไปในทันที ก่อนที่คนตัวโตจะเปิดโอกาสให้ได้หายใจพร้อมคำพูดสุดท้ายก่อนนาฤิกาจะดังบอกเววลาเที่ยงคืนของวันใหม่

          “ซึงรีอา~ ยอมพี่เทมป์คนนี้ซะดี ๆ เถอะน่า~ หึหึ!!”

          “อะ อะ . . . มะ . . . ม่ายยยยยย!! ไม่อ๊าวววววว~~~~~~ว !!!!!!!!!”

          .

          .

          .

          .

' ' เ รื่ อ ง ร า ว ห ลั ง จ า ก นั้ น . . . . คิ ด กั น เ อ า เ อ ง เ ถ อ ะ เ น๊ ~ XD , , *