หัวใจมาร

**ให้เริ่มอ่านตอนที่ rewrite ตอนที่ 31 เป็นต้นไปนะคะ

**นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่การแก้แค้นหักเหลี่ยมโหดเป็นเพียงเรื่องราวของชายหญิงคู่หนึ่งในจินตนาการของเราเท่านั้น

 แจ้งไว้เพื่อทราบค่ะ

วลาด (Valad, Vladimir)  : นักธุรกิจสายเลือดรัสเซียเข้มข้น มีชื่อเสียงโด่งดังทั้งรูปลักษณ์สุดแสนสมบูรณ์แบบและความเย็นชาเด็ดขาดสมกับเป็นผู้บริหารธุรกิจค้าน้ำมันยักษ์ใหญ่ของประเทศ สร้างความบาดหมางให้คู่แข่งจนถูกหมายปองชีวิตอยู่หลายครั้ง ใช้ชีวิตสุดขีดไม่เคยหยุดอยู่กับผู้หญิงคนใด จนเมื่อมีคนที่หมายปองอยากมีอนาคตร่วมกันกลับมีมารผจญที่สลัดเท่าไหร่ก็ไม่ออกไปจากชีวิตเกิดขึ้นมา…ผู้หญิงไร้ค่าคนหนึ่งและเด็กบริสุทธิ์เลือดเนื้อเชื้อไขของตนเอง

เนตรชนก (เนตร, Nat) : เธอไม่เคยโทษเขาหรือใครในวิบากกรรมทุกข์ตรมที่ต้องเผชิญ ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะความใจง่ายและการตัดสินใจที่ผิดพลาดของตนเอง ถูกหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็เพราะตัวเองที่เปิดโอกาสให้เขาได้กระทำ ชีวิตที่เหลืออยู่ไม่เคยต้องการสิ่งใดนอกจากให้ลูกน้อยได้กินอิ่มไร้โรคภัยและมีที่หลับนอนเท่านั้น…แต่ผู้เป็นพ่อกลับพยายามทำทุกทางเพื่อกำจัดเธอและลูกออกไปจากชีวิตอย่างเลือดเย็น

--

ตัวอย่างจากบางตอน

“หยุดนะอย่าทำ อย่าทำแบบนั้น”  

เนตรชนกวิ่งเข้ามาในบริเวณบ้านอย่างทุลักทุเลพร้อมด้วยลูกชายที่เพิ่งหัดเดินแบกไว้ด้านหลังและลูกสาวที่เพิ่งคลอดได้เพียงสองเดือนเศษในอ้อมแขน แผดร้องสุดเสียงให้รถคันใหญ่ที่กำลังพังทลายบ้านหลังเล็กของตนเองหยุดสิ่งที่กำลังทำ

ก่อนจะเดินไปหาคนใจดำที่ยืนกอดอกใบหน้าไร้อารมณ์….ผู้สั่งการที่ยืนจ้องมองอยู่ไม่ไกลนัก

“วลาด ได้โปรดอย่าทำเลย อย่ารื้อมันเลย ขอให้ฉันอยู่ที่นี่กับลูกเถอะ” หน้าเล็กเปียกปอนไปด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจ เขย่าปลอบประโลมลูกคนเล็กที่เริ่มแผดเสียงร้องจ้าตกใจเสียงของรถรื้อถอนที่อยู่ใกล้เคียง

“ฉันเตือนเธอแล้วว่าถ้าไม่ยอมกลับเมืองไทยฉันจะไม่ปราณีเธออีก”

“แต่ฉันอยู่ที่นี่กับลูกๆตั้งแต่พวกแกยังไม่เกิดนะ ที่นี่เป็นบ้านของลูกๆฉัน ฮือ อย่ารื้อมันเลยในนั้นมีเตียงของลูก มีเสื้อผ้าแล้วก็อาหารของเดือนนี้ทั้งเดือนเลยนะ พังหมดแล้ว” เธอคุกเข่าลงอ้อนวอนแหงนหน้าขึ้นขอความเมตตาสลับกับบ้านที่หยุดรื้อถอนไปชั่วขณะจากการส่งสัญญาณของเขา…หัวใจแหลกสลายไม่มีชิ้นดี  

“นั่นมันบ้านฉัน แผ่นดินที่เธอเหยียบอยู่ก็ของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ แล้วช่วยทำให้เด็กนั่นหยุดร้องสักทีฉันปวดหัว” เสียงตะคอกที่ส่งมายิ่งทำให้ลูกสาวแผดเสียงออกมาดังยิ่งกว่าเดิม 

“คุณมันเลว ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าเด็กๆเป็นลูกของคุณนะ ทำไมทำกับแกเหมือนหมูเหมือนหมา สำนึกความเป็นพ่อหรือแม้แต่เป็นคนไม่มีเหลืออยู่เลยหรือไง”

เธอค่อยประคองร่างลุกขึ้นยืนปลดกระดุมเสื้อปล่อยเต้าเปลือยออกมาให้ลูกสาวได้ดูดดื่มนมผ่อนคลายความตกใจ ใบหน้าและลำคอเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาที่หลั่งรินออกมาไม่ขาดสาย จ้องมองคนที่เป็นพ่อของลูกด้วยความตัดพ้อเสียใจ

“ฉันยังเลวได้มากกว่าที่เธอจะคาดถึงอีก ถ้ายังไม่รีบกลับประเทศไปซะก่อนย่าของฉันจะกลับมา” 

--

คำเตือน : เรื่องนี้ตั้งใจแต่งให้พระเอกโคตรเลว ทำระยำตำบอนกับนางเอกสารพัด หากท่านต้องการความยุติธรรมอาจจะต้องรอตอนจบหรือปล่อยผ่านนะคนับ

จะอัพอาทิตย์ละสองตอนนะคะ ทุกสุดสัปดาห์ ^___^ 

--

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 ห้ามมิให้ผู้ใดละเมิด ไม่ว่าการลอกเลียนแบบ ดัดแปลงทำซ้ำ หรือนำส่วนใดส่วนหนึ่งไปใช้โนการเผยแพร่หรืออ้างอิงโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร หากฝ่าฝืนมีโทษตามกฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเพื่อความบันเทิงเท่านั้นชื่อของบุคคลและสถานที่มิได้มีอยู่จริง