ระบบร้าย (yaoi)

ตอนที่ 26 : ARCIII : ไฮเดรนเยียสีขาว-6-

บทที่6

หลังจากจบทริปทะเลครอบครัวมัวร์ก็กลับมาใช้ชีวิตปกติสุขอีกครั้ง พ่อพระเอกก็ยังคงหาเรื่องโดดงานบ่อยๆ เจ้าตัวเท่าหัวเข่าที่เห็นพ่อทำได้ก็ทำบ้าง เล่นเอาจ้าวอวี้ปวดหัวทุกครั้ง แค่จะปลีกตัวไปคิดแผนหรือตรวจสอบหาบัคยังไม่มีเวลา

“หนูไม่ไป ฮือๆ มัมมี๊หนูไม่ไป”และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่จ้าวอวี้ต้องมารับมืออาการไม่อยากไปโรงเรียนของลูกชาย หลังจากจบทริปทะเลอาการของไฮเดรนเยียก็หนักขึ้น พอไม่ได้ดังใจก็จะร้องไห้ พอไม่สนใจก็ร้องหนักกว่าเก่า ยิ่งถ้าอยู่กับลูคัสยิ่งไม่ต้องพูดถึง แค่น้ำตาลูกไหลมาแหมะเดียวก็แทบจะประเคนทุกอย่างมาให้

หากจะโทษก็ต้องโทษคนเป็นพ่อเป็นแม่นี่แหละ จ้าวอวี้ล่ะปวดหัว ซินเซียร์และลูคัสอาจเป็นพ่อเอกนายเอกที่ดี เป็นสามีภรรยาที่ดี แต่เรื่องของการเป็นพ่อเป็นแม่เนี่ยคงต้องเรียรู้กันอีกเยอะ

“...”ส่วนจ้าวอวี้ที่ไม่เคยมีแม้แต่ประสบการณ์การอยู่ใกล้เด็กจะเอาปัญญาที่ไหนไปรับมือ ตอนนี้เขาทำเพียงนิ่งเงียบมองไฮเดรนเยียร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนจะขาดใจ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเริ่มลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้น

จะไม่อะไรเลยถ้าตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่กันที่หน้าโรงเรียนอนุบาลของเจ้าเด็กเอาแต่ใจนี่

“หยุดร้องได้แล้ว”เขาตัดสินใจเอ่ยเสียงเรียบเมื่อหลายสายตาเริ่มหันเหมาให้ความสนใจ “ตอนเที่ยงจะมารับ”

“ไม่เอา ฮือ หนูจะอยู่กับมัมมี๊ หนูไม่ไป”

“คุณแม่กลับเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวทางนี้จะปลอบน้องเอง”คุณครูที่จ้าวอวี้เห็นหน้าทุกครั้งที่มาส่งเอ่ยบอก ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้จ้าวอวี้วางใจ เขาพยักหน้าขอบคุณก่อนจะหันหลังกลับขึ้นรถ เสียงร้องไห้ของไฮเดรนเยียหนักกว่าเก่าจ้าวอวี้ใจแข็งไม่หันหลังกลับไปมอง

“ปวดหัว”จ้าวอวี้เอ่ยพร้อมกับกุมขมับ ทุกเช้าเขาจะต้องมารับมือกับอะไรแบบนี้โคตรจะบั่นทอน แถมจะต่อว่าหรือทำอะไรกลับไปก็ไม่ได้ในเมื่อนั่นเป็นแค่เด็กและยังเป็นลูกของเขา

“โฮสต์ใจร้ายเกินไปรึเปล่าครับ น่าสงสารคุณไฮเดรเยีย”เสี่ยวหลันที่ไม่ค่อยจะได้เจอเด็กก็ส่อแววสปอยจนจ้าวอวี้ไม่กล้าปล่อยให้ทั้งสองได้เจอกันอีก

จ้าวอวี้กดปุ่มกั้นระหว่างตัวเองกับคนขับก่อนจะหันมาเอ่ยกับระบบของตน

“มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าครอบครัวนี้ตามใจเจ้าเด็กตัวเท่าเข่านั่นแค่ไหน”

“ก็คุณไฮเดรนเยียยังเป็นแค่เด็กนี่ครับ”

“เด็กในวันนี้ก็คือผู้ใหญ่ในวันหน้า เด็กจะโตมายังไงก็ขึ้นกับสิ่งที่สอน แต่นายดูตอนนี้สิเสี่ยวหลัน มีใครกล้าขัดใจเด็กนั่นบ้าง”

“...”เสี่ยวหลันแม้จะเถียงไม่ออก แต่หน้าตาก็แสดงออกจชัดเจนว่าโฮสต์อย่าขัดใจคุณไฮเดรนเยียนะ

“ไม่ไหวแล้ว ผมต้องศึกษาเรื่องนี้แบบจริงจัง”จ้าวอวี้เริ่มคิดจะผันตัวไปเป็นสุดยอดคุณแม่ก็ตอนนี้เอง เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แบบนี้ไงเขาถึงไม่อยากทำภารกิจที่ต้องใกล้ชิดกับเด็ก

จ้าวอวี้ลงมาจากรถในตอนที่เขากำลังจะเข้าไปในตัวบ้าน สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นบ้านข้างๆกำลังขนของเข้าไปในนั้น อ่า นั่นอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเพื่อนบ้าน

โครงการบ้านที่พวกเขาอยู่เป็นบ้านจัดสรรที่พวกคนรวยชอบมาอาศัยกัน พระนายที่รักสะดวกในการเดินทางในเมืองหลวงจึงซื้อมันเอาไว้ และนานๆทีจะกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลมัวร์แถบชานเมือง

เพื่อนบ้านหญิงคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าถูกจับจ้อง หญิงสาวส่งยิ้มมาให้เขาข้างๆเธอมีเด็กชายที่น่าจะสูงเลยหัวเข่าเขามานิดหน่อย

“สวัสดีครับ”จ้าวอวี้ที่ถูกจับได้ว่าจ้องมองก็จำต้องเดินเข้าไปทักทาย

“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันชื่อเมนี่และนี่ลูกชายของฉันชื่อริชาร์ด”เมนี่แนะนำตัวพร้อมกับผายมือไปทางลูกชายของเธอ

“ผมซินเซียร์ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”การทำความรู้จักเพื่อนบ้านเป็นไปอย่างรวดเร็วก่อนที่จ้าวอวี้จะปลีกตัวออกมา เขากลับมาในห้องหนังสือของสามี ขอบคุณที่บ้านนี้เป็นพวกขี้เห่อถึงได้ซื้อหนังสือสำหรับเด็กไว้จำนวนมาก

จ้าวอวี้ใช้เวลาหลายวันในการทำความเข้าใจ แต่สุดท้ายคนที่ไม่เคยแม้แต่จะอุ้มเด็กอ่อนก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี กลายเป็นว่าเขาเอาเวลาที่ควรไปตามหาเจ้าบัคมานั่งอ่านคู่มือเลี้ยงลูกแทน

เอาเถอะนับเป็นประสบการณ์ชีวิตแล้วกัน ไม่มีอะไรที่คนอย่างจ้าวอวี้ทำไม่ได้อยู่แล้ว

“แงๆๆๆ หนูไม่ไป ไม่ไป มัมมี๊อย่ามาบังคับหนู ฮือ”เจ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอาละวาดตั้งแต่ยังไม่ทันก้าวเท้าออกจากบ้าน นอกจากนี้ยังเริ่มตั้งแต่ลูคัสยังไม่ออกจากบ้านเช่นกัน

แน่นอนว่าพ่อพระเอกก็รีบอุ้มปลอบลูก พร่ำบอกว่าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป จ้าวอวี้อดไม่ได้ที่หยิกอีกฝ่ายจนเนื้อเขียว เขาอุตส่าห์พยายามใจแข็งแต่อีกฝ่ายกำลังจะทำทุกอย่างพัง

“โอ๋ ไม่ร้องนะลูก ชู่ว คนเก่งไม่ร้อง”โอ๋กันเข้าไปเถอะ จ้าวอวี้กลอกตามองบน ไม่ต้องเดาเลยว่าหลังจากนี้อาการผีบ้าของลูกชายเขาจะเป็นตั้งแต่ลูคัสยังไม่ออกจากบ้าน เจ้าลูกผีบ้าของเขาคงจะเรียนรู้แล้วว่าถ้าพ่ออยู่อะไรที่ต้องการก็จะไม่ถูกปฏิเสธ

เหอะ แล้วยังกล้ามีหน้ามาขอลูกคนที่สองกับเขา จ้าวอวี้ล่ะอยากข่วนให้หน้าแหก

“ต้องไป ยังไงก็ต้องไปโรงเรียน”จ้าวอวี้ยืนยันเสียงแข็ง ไฮเดรนเยียที่ได้ยินแบบนั้นก็ร้องไห้หนักกว่าเก่า ลูคัสที่อุ้มลูกอยู่มีสีหน้าเหมือนคนกลืนยาขม

“ไม่เป็นไรหรอก ลูกยังเด็ก”เขาล่ะเกลียดคำนี้จริงๆ “ถ้าลูกไม่อยากไปเราให้ลูกเรียนโฮมสคูลก็ได้”

“ไม่ได้ ยังไงไฮเดรนเยียก็ต้องเรียนรู้การเข้าสังคม คุณจะปล่อยให้ลูกโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่พออะไรไม่ได้ดั่งใจก็โวยวายบีบน้ำตางั้นเหรอ ตัวอย่างมันก็มีให้เห็นอยู่นี่ไง”ไม่ว่าเปล่าจ้าวอวี้ยังชี้จึกๆเข้าหาตัว

ซินเซียร์นี่แหละเป็นตัวอย่างของผู้ใหญ่ที่พออะไรนิดหน่อยก็น้ำตาร่วงแหมะๆ ก็อย่างที่บอกแม้อีกฝ่ายจะเป็นนายเอกที่ดีก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นแม่ที่สอนลูกได้

สุดท้ายวันนั้นก็จบลงที่ลูคัสยอมลงให้กับเขาแล้วพาไฮเดรนเยียไปส่งที่โรงเรียนกันทั้งครอบครัว เจ้าตัวเล็กที่ร้องไห้ห้านาทีหลังจากนั้นก็ตามก้นเพื่อนไปเลนของเล่น

พวกเขาเจ้ามองพฤติกรรมของลูกแล้วถอนหายใจ การมีลูกสักคนนี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ

จ้าวอวี้จึงตัดสินใจก้าวเท้าไปขอความช่วยเหลือจากพี่สาวข้างบ้าน

...ฝากความหวังไว้ที่เมนี่อย่างเต็มเปี่ยม

...ใครจะรู้ว่าหลังจากนั้นนอกจากจ้าวอวี้จะชักนำคำสอนของพี่สาวข้างบ้านมาใช้แล้ว

...เขายังชักนำสามีมาให้ลูกตัวเองอีกด้วย

_______________50%_________________

ตกเย็นลูคัสกลับเข้ามาในบ้าน เขาพบว่าจ้าวอวี้กำลังจัดชุดให้กับไฮเดรนเยียอยู่ เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัยว่าทำไมวันนี้คุณแม่ลูกหนึ่งถึงนึกคึกมาแต่งตัวให้ลูก

“มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า”ลูคัสเอ่ยถาม จ้าวอวี้หันมาสบตากับเขาก่อนพยักหน้าหงึกหงัก

“มี วันนี้พวกเรามีนัดทานข้าวเย็นกับครอบครัวของคุณเมนี่”

“เมนี่? ใครที่ไหนล่ะนั่น”

“ครอบครัวข้างบ้านที่เพิ่งย้ายเข้ามา เขาเชิญครอบครัวเราไปทานข้าวเย็นที่บ้านเขา คุณเองก็แต่งตัวดีๆหน่อยนะ”จ้าวอวี้เอ่ยพร้อมกับหวีผมให้ลูกชาย อันที่จริงหลังจากเขาเอาเรื่องลูกไปปรับทุกข์กับพี่สาวข้างบ้าน อีกฝ่ายเองก็ไม่กล้าด่วนสรุปถึงสาเหตุความเอาแต่ใจและอาการไม่อยากไปโรงเรียนของไฮเดรนเยีย

พี่สาวข้างบ้านเลยชักชวนให้เขาและครอบครัวไปบ้านของเธอในเย็นวันนี้เพื่อที่เธอจะได้ลองสังเกตพฤติกรรมของไฮเดรนเยียดู

“แปลกๆนะคุณน่ะ”ลูคัสหรี่ตามองอย่างจับผิด จ้าวอวี้อดไม่ได้ที่จะถลึงตาตอบกลับไป “ปกติคุณแทบไม่เสวนากับคนงานในบ้านด้วยซ้ำ แล้วนี่ไปรู้จักคนข้างบ้านที่พึ่งย้ายมา น่าสงสัย”

“เอาเวลาจับผิดผมไปแต่งตัวดีๆ ไม่อย่างนั้นคุณก็อยู่ที่นี่ไปคนเดียวแล้วกัน”จ้าวอวี้แลบลิ้นให้ส่งท้ายก่อนจะให้คนรับใช้จูงมือไฮเดรนเยียไปที่ห้องนั่งเล่น

ตอนนี้ภายในห้องแต่งตัวเหลือเพียงเขากับลูคัส จ้าวอวี้เตรียมตัวจะเดินตามลูกออกไป แต่ก็ยังไม่ทันความเร็วแขนของพ่อพระเอกที่คว้าหมับมารวบกอดเขาจากทางด้านหลัง

“เล่นอะไรเนี่ย เดี๋ยวก็สายหรอก”

“ก็คุณยังไม่ตอบผมเลย อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าคุณคิดจะทำอะไรบางอย่างอยู่ สีหน้าแววตาคุณมันปิดไม่มิดหรอก”อีกฝ่ายไม่ว่าเปล่ายังใช้มือข้างนึงมาบีบจมูกของจ้าวอวี้อย่างหมั่นเขี้ยว

“ไม่มีอะไร ก็แค่กินข้าวเองไหม”

“ไม่เค้นก็ได้ ขอกำลังใจเป็นจุ๊บหวานซักทีจะได้ไหม”จ้าวอวี้หน้าบึ้ง ที่แท้ก็หาเรื่องลวนลามเขานี่เอง

“แค่ทีเดียวนะ”สิ้นคำพูดนั้นตัวของจ้าวอวี้ก็ถูกหันกลับไปเผชิญหน้ากับลูคัส ราวกับว่าเขานั้นเห็นหมาตัวโตที่กำลังหูตั้งหางกระดิก อดไม่ได้เลยที่จะเบ้ปากออกมาอย่างหมั่นไส้

จ้าวอวี้โอบรอบคอของร่างสูงก่อนจะเขย่งปลายเท้าดันตัวเองให้เข้าไปใกล้ลูคัส ในตอนที่ริมฝีปากของพวกเขาห่างกันเพียงอากาศบางๆกั้น จ้าวอวี้ก็ตัดสินใจงับปากของพ่อพระเอกอย่างแรง

“โอ๊ย”จ้าวอวี้ถูกดันตัวออก ในขณะที่พ่อพระเอกกุมปากที่โดนกัดแน่น

“หึ วิธีรับมือกับหมาบ้าก็ต้องเป็นหมาบ้าเนี่ยแหละ”ว่าจบก็สะบัดตัวเดินออกไปไม่เหลียวหลัง

“ประเจิดประเจ้อที่สุด”เสี่ยวหลันที่บินตามจ้าวอวี้พึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่เสียงเบาๆนั่นดันลอยเข้าหูจ้าวอวี้จนอดไม่ได้ที่จะคว้าตัวเสี่ยวหลันแล้วโยนออกไปนอกหน้าต่าง

อย่าลองดีกับเขา!

“เชิญเข้ามาเลยค่ะ ทำตัวตามสบายได้เลยนะคะ”เมนี่ผายมือเชิญครอบครัวมัวร์เข้าไปในบ้าน ริชาร์ดเอ่ยทักทายพวกเขาอย่างมีมารยาทก่อนที่เด็กข้างบ้านจะหันมาให้ความสนใจไฮเดรนเยียในอ้อมแขนของลูคัส

“รบกวนหน่อยนะครับพี่เมนี่”แม้ว่าพวกเขาจะเคยเจอกันแค่สองครั้ง แต่จ้าวอวี้ก็มั่นใจว่าพี่สาวข้างบ้านจะช่วยแก้ปัญหาอันใหญ่หลวงให้กับเขาได้

มื้ออาหารผ่านไปอย่างเรียบง่าย มีบ้างที่ไฮเดรนเยียงอแงไม่อยากตักอาหารขึ้นทานเอง เดือดร้อนให้คนเป็นพ่อต้องมานั่งป้อน จ้าวอวี้กับเมนี่ลอบสบตากันพวกเขารู้ได้ทันทีว่าลูกชายเริ่มแสดงอาการผีบ้าแล้ว

“ริชาร์ด พาน้องไปเล่นสิลูก”เมนี่เอ่ยกับลูกชาย หญิงแม่ม่ายยกยิ้มใจดีก่อนจะให้ริชาร์ดเดินจูงมือไฮเดรนเยียไปโซนของเล่น

“พี่เมนี่ปรับตัวกับที่นี่ได้รึยังครับ”จ้าวอวี้เอ่ยถามสารทุกข์สุขดิบอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลลูกชาย อันที่จริงเขาก็แค่แสร้งถามให้พระเอกข้างๆเขาตายใจ เขากับเมนี่รู้ดีว่าสิ่งที่พวกเขาควรสนใจจริงๆคือพฤติกรรมของไฮเดรนเยียต่างหาก

“ก็พอได้แล้วล่ะค่ะ ริชาร์ดเองพอเข้าเกรดหนึ่งไปเจอสังคมในโรงเรียนก็เริ่มปรับตัวได้”

จ้าวอวี้จำไม่ได้ว่าพวกเขาพูดอะไรกันไปบ้าง ส่วนใหญ่ก็จะเป็นบทสนทนาของเขากับพี่สาวข้างบ้าน ลูคัสทำเพียงจิบชาเงียบๆอยู่ข้างเขา

ทันใดนั้นเองเสียงร้องไห้ของไฮเดรนเยียก็ดังขึ้นมา จ้าวอวี้หันขวับไปมองเจ้าตัวเท่าหัวเข่าทันที เขาและเมนี่พุ่งตัวไปยังเด็กทั้งสองแทบจะพร้อมกัน

ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าคือริชาร์ดที่พยายามปลอบไฮเดรนเยียให้หยุดร้อง ตรงพื้นมีเศษของหุ่นยนต์ที่พังแล้ว ไม่ต้องเดาจ้าวอวี้ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ไฮเดรนเยีย ลูกทำของพี่เขาพังใช่ไหม”จ้าวอวี้นอกจากจะไม่ปลอบแล้วยังเสียงเข้มใส่เจ้าเด็กตัวขาว เมนี่หันมาปรามเขาที่กำลังจะดุลูก ก่อนที่หญิงแม่ม่ายจะเดินเข้าไปหาไฮเดรนเยีย

“หนูเยียคะ หนูร้องทำไม ใครทำอะไรหนูบอกป้าเมสิคะ”เสียงอ่อนหวานแฝงไปด้วยความอ่อนโยนทำให้ไฮเดรนเยียเริ่มสงบ เด็กน้อยซุกหน้าลงกับบ่าของเมนี่พยายามกลั้นสะอื้น

“พี่ริชาร์ดทำหนูใช่ไหม เดี๋ยวป้าจะลงโทษพี่เขาที่รังแกหนู ดีไหมคะ”

“ฮึกๆ ไม่ดี”ไฮเดรนเยียตัวน้อยเอ่ยเสียงอู้อี้

“แล้วใครทำอะไรหนูไหนบอกป้าสิคะ”

“ฮึก หนูทำตุ๊กตาของพี่พัง หนูเสียใจ”

“แล้วทำไมมันถึงพังคะ”คำถามของเมนี่ทำให้น้ำตาของไฮเดรนเยียเริ่มไหลขึ้นมาอีกครั้ง

“ฮือ พี่ไม่สนใจหนู หนูเลยโยนมัน”จ้าวอวี้อยากจะกุมขมับ ถึงทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ พวกคุณพอจะเดาได้ไหมว่าไอ้พฤติกรรมที่พอไม่ได้ดั่งใจก็โยนของเนี่ยมาจากใคร

ปิ๊งป่อง

จ้าวอวี้พราวทูพรีเซ้นคุณหนูซินเซียร์ที่พอวาดแบบไม่ได้ดั่งใจก็ขยำกระดาษลงพื้นระบายความอารมณ์เสียของตัวเอง ไม่รู้ว่าพ่อนายเอกเผลอไปทำเห็นลูกเห็นตอนไหน แต่ที่แน่ๆคือสามารถเลียนแบบได้ชนิดที่รู้เลยว่าเป็นผลผลิตของคุณหนูซินเซียร์แน่ๆ

“แล้วหนูรู้ไหมคะลูก ว่าสิ่งที่หนูทำมันไม่ดี”

“...”ไฮเดรนเยียไม่ตอบแต่ค่อยๆพยักหน้าช้าๆ

“การทำลายข้าวของจะยิ่งทำให้พี่เขาโกรธที่หนูไปทำร้ายของๆพี่ หนูอยากจะให้พี่เขาโกรธเหรอลูก”

“...”คราวนี้เจ้าตัวเท่าหัวเข่าส่ายหน้า

“แล้วถ้าหนูเป็นพี่ตุ๊กตาตัวนี้แล้วป้าโยนหนูลงพื้นบ้างหนูจะเจ็บไหมคะลูก”

“เจ็บ หนูจะเจ็บ”

“เพราะอย่างนั้นหนูเข้าใจแล้วใช่ไหมคะว่าทำไมหนูถึงห้ามโยนของลงพื้นแบบนี้ ทำแบบนี้แล้วหนูไม่น่ารักเลยรู้ไหมคะ”

“หนูไม่ทำแล้ว”ไฮเดรนเยียงัดสกิลช้อนตากลมโตขึ้นออดอ้อนคุณป้าข้างบ้าน เมนี่ยิ้มหวานพร้อมกับลูบหัว

“ถ้าอย่างนั้นหนูไปขอโทษพี่เขาสิคะ พี่เขาจะได้ไม่โกรธหนูไง”ไฮเดรนเยียทำตามอย่างว่าง่าย เจ้าตัวเล็กเดินไปกอดแขนพี่ชายข้างบ้านก่อนจะเริ่มออดอ้อน

“พี่จ๋า หนูขอโทษ หนูจะไม่ทำอีก”จ้าวอวี้ล่ะหมั่นไส้ สกิลนี้ไปได้จากไหนมา ไม่ใช่จากคุณหนูซินเซียร์หรือจากเขาแน่ๆๆๆๆๆ

“ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่โกรธ”สมแล้วที่เขาตั้งใจจะให้ริชาร์ดเป็นโรลโมเดลให้กับไฮเดรนเยีย จ้าวอวี้คาดหวังให้เจ้าเด็กตัวเท่าเข่าลูกของเขาเติบโตเป็นสุภาพบุรุษที่สง่างาม

ทันใดนั้นทุกอย่างก็ต้องชะงักค้างไป เมื่อไฮเดรนเยียตัวน้อยยิ้มร่าอย่างดีอกดีใจที่ไม่ถูกโกรธ กอดคอเขย่งเท้าจุ๊บปากพี่ชายข้างบ้านเสียงดัง (อันนี้ไม่ต้องเดาเลยว่าได้ต้นแบบมาจากใคร)

เพล้ง

ลูคัสที่นั่งจิบชามองเหตุการณ์อยู่ถึงกับทำถ้วยชาในมือตกลงพื้น เขาขนลุกซู่เมื่อเห็นพฤติกรรมของไฮเดรนเยีย พลันสายตาก็เหลือบไปมองแม่ของลูกอย่างกล้าๆกลัวๆ ผลก็คือคุณแม่ลูกหนึ่งถลึงตากลับมาอย่างโกรธเคือง

ลูคัสถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ชัดเจนว่าวันนี้เขาจะต้องนอนนอกห้องแน่ๆ

โทษฐานที่ทำประเจิดประเจ้อกันจนไฮเดรนเยียลอกเลียนพฤติกรรม!

_____________วันหลังก็ทำกันในที่ลับเน๊อะ______________

ตอนนี้น่าจะเล่นประเด็นของน้องเยียทั้งตอนเลยนะคะ

พอดีเราไปอ่านเม้นต์มาแล้วก็เลยอยากเล่นประเด็นนี้

แบบเด็กจะเป็นยังไงก็อยู่ที่พ่อแม่สอนเนี่ยแหละ

 ยิ่งอายุประมาณนี้มันคือธรรมชาติของเขาเลย จะเป็นยังไงอยู่ที่การสอนการทรีตล้วนๆ

แล้วยิ่งคาแรคของพระนายมันส่งให้เป็นคนนี่น่าจะสอนลูกไม่เป็นทั้งคู่ 

เราก็เลยคิดว่างั้นเรามาลองเขียนประเด็นนี้ดีกว่า

(คำใบ้ว่าน้องเยียส่งผลนิดหน่อยต่อเนื้อเรื่องรองและหลักเลยต้องให้แอร์ไทม์น้องหน่อย)

____________________________________

จากตอนที่แล้วที่มีคนสงสัย(หรือไม่มีก็ไม่รู้อยากเล่าเฉยๆ555)ว่าทำไมพระเอกจำหน้าตัวเองไม่ได้ คือจากรูปที่วาดมันก็ตัวนิดเดียวอ่ะเนอะรวมถึงหวังเฉิงชุนในความทรงจำของจ้าวอวี้ก็ยังเด็กมากๆประมาณ21-22ที่แบบกำลังก้าวจากวัยรุ่นสู่วัยผู้ใหญ่ ส่วนหน้าหวังเฉิงชุนในความทรงจำของตัวเองก็น่าจะประมาณ27-28 เขาก็เลยไม่อ๋อทันทีที่เห็นรูปค่ะ

___________________________________

คูมแม่แต่งตัวให้คูมลูกตัวน้อย

ส่วนคูมพ่อนั้นก็ไม่ละสายตาเลยจริมๆ