บ่วงรักร้าย เล่ห์พรางรัก

ลำดับตอนที่ #8 : งานดีๆ

 

7

งานดีๆ

ฉันเบื่อจะแย่อยู่แล้วนะเนี่ย ฉันมาทำงานวันแรกในฐานะเลขานุการส่วนตั๊วส่วนตัวของโรม แต่มันไม่มีอะไรให้ทำเลยน่ะสิ เซ็งจิตมหาวิทยาลัยก็ใกล้เปิดเทอมขึ้นมาทุกที ฉันที่เรียนอยู่ปี2ก็ต้องเรียนหนักเป็นพิเศษหนทางยังอีกยาวไกล อีกตั้ง4ปีในความฝันที่อยากเป็นแพทย์ของฉัน เรียนแพทย์ต้องเรียนถึง6ปีนี่ขนาดอยู่ปี2ยังหนักขนาดนี้ไม่อยากจะคิดถึงหนทางข้างหน้าเลย

“เอิ่มน้องมินคะบอสเรียกค่ะ”พี่อรสาเลขานุการตัวจริงพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก

“เป็นอะไรรึเปล่าคะ”

“บอสกำลังอามณ์ไม่ดี ระวังถูกงับหัวนะคะ”ฮึๆ นี่ไงเหตุผลที่เรียกฉันไป ไประบายอารมณ์นี่เอง

ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องทำงานของโรม กำลังอยากระบายล่ะสิท่า ถามหน่อยเถอะนี่มันน่าที่ฉันหรอ

“จะระบายอะไรก็ว่ามา แต่ห้ามงับหัวฉันนะ”ฉันพูดพลางนึกถึงคำของพี่อรสา ถ้าฉันถูกโรมงับฉันจะเป็นบ้ามั๊ยเนี่ย (หลอกด่าทางอ้อม)

“ไม่อยากระบายกับปาก อยากระบายกับตัว”

“ฉันสาบานเลยว่าซักวันฉันจะฆ่านาย”ฉันดินตรงเข้าไปกอดเขาจนแน่น “พอใจรึยัง”

“แค่นี้เนี่ยนะ จูบฉันสิ แล้วฉันจะอารมณ์ดี”แค่นี้เขาก็เรียกว่าอารมณ์ดีแล้วย่ะ

“นายช่วยอย่าทำให้ฉันกลายเป็นคนรักนายจริงๆจะได้มั๊ย”

“ก็ลองดูมั๊ยล่ะ”

“-_-”

“ฉันจำได้ว่าคนอารมณ์เสียคือฉันไม่ใช่หรอ แล้วทำไมเป็นเธอล่ะที่มากินรังแตนแทนฉัน”

“…”

“งั้นก็ได้ฉันจะทำให้เธออารมณ์ดีเอง”เขาไม่พูดเปล่าโน้มใบหน้าขาวเนียนมาประทับที่ริมฝีปากของฉัน และเมื่อเขาผละออกก็เป็นตาฉันบ้างที่สมควรจะด่าเขา

“ฉันไม่ได้ขอ”ฉันยังยืนหยัดเสียงแข็ง

“นี่ยังไม่อารมณ์ดีอีกหรอ งั้นต้องอีกที”เขาทำท่าจะเข้ามาจูบฉันอีกรอบแต่ฉันผลักเขาออกไปเสียก่อน

“ฉันจะไปแล้ว ไม่มีอะไรให้ทำแล้วใช่มั๊ย”

“รีบไปไหนเล่า”

“กลับบ้าน”

“วันนี้เธอต้องนอนบ้านฉัน”

“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน-_-” ไอผู้ชายบ้าอำนาจ

“ฉันเป็นคนรักของเธอ อีกอย่างฉันก็มีรูปด้วย^^”มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นจริงๆผู้ชายคนนี้

“เฮ้อ ฉันจะกลับไปทำงานต่อ ขอตัว”ชิ่งก่อนดีกว่า ขืนยืนอยู่ตรงนี้ต่อมีหวังเขาไม่จับฉันปล้ำ หรอเนี่ยT^T และเมื่อฉันหันหลังกลับเตรียมตัวเดินไปที่ประตู ก็มีมือที่สามมาโอบเอวฉันไว้แน่น

“ก็บอกว่าจะรีบไปไหน งานเธอยังไม่เสร็จซักหน่อย”เขาพูดพร้อมกับเอาใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาไปซุกที่ต้นคอฉัน ลวนลามฉันได้ทุกสถานการณ์จริงๆ

“พอเถอะ ทำแบบนี้หมายความว่านายไม่ทำตามสัญญาของฉัน”

“งั้นเธอก็ไม่ยอมทำตามสัญญาของฉันเหมือนกัน”

“ฉันตกลงรับข้อสัญญาแต่ฉันไม่ได้บอกว่าจะทำ…”ฉันยังบ่นไม่เสร็จโรมก็พลิกร่างฉันไปจูบเพื่อให้ฉันเลิกพูด ฉันทั้งทุบทั้งตีเขาแต่เขาก็ไม่ยอมหยุด ผู้ชายคนนี้เกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย และโรมก็ค่อยๆผละออกจากฉัน ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก โรมเดินตรงไปที่ประตูแล้วล็อคมัน0o0

“นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย”โรมไม่ฟังที่ฉันพุดแล้วอุ้มฉันพาดบ่า>_<

ตุบ

เขาทิ้งร่างฉันบนโซฟาแล้วค่อยมาทับตัวฉันและต่อด้วยมาคลอเคลียที่คอฉันต่อ

---คนบางคนผ่านมาให้รักไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กันทำได้แค่นี้ในเธอกับฉันท่องไว้---

เสียงเรียกเข้าของฉันมาขัดจังโรมทำให้เขาลุกขึ้นจากตัวฉัน แล้วฉันก็กดรับโทรศัพท์โดยมีโรมที่คอยกอดฉันอยู่

“สวัสดีค่ะ”ฉันพูดกับปลายสายอย่างเนือยๆ

(อีก2วันช่วยมาที่มหา’ลัยด้วยนะเกิดเรื่องใหญ่)

“นั่นอาหรอ”

(อืม อีก2วันมาให้ได้นะ) ว่าแล้วอาของฉันก็ตัดสายทิ้งไป อาฉันอายุห่างจากฉัน5ปี แต่ฉันต้องเรียกเขาว่าอา อาฉันหล่อแต่เจ้าชู้เหมือนพ่อฉันนั่นแหละ ตอนนี้ฉันอายุ20อาฉันก็ต้องอายุ25 ว่าแต่โรมอายุเท่าไหร่หว่า

“นี่ใครโทรมาอ่ะ”โรมถามขึ้นขณะที่ฉันคิดอะไรเพลิน

“สองสามวันนี้ฉันอาจจะยุ่งๆคงมาทำงานให้ไม่ได้”

“อืม แต่เธอต้องกลับมานอนกับฉันที่บ้านนะ”ฉันไม่พูดอะไร ยักไหล่แล้วแงะมือโรมออกจากตัว

“แล้วกลับบ้านเลยมั๊ย”โรมถามขึ้นขณะเห็นฉันเซ็งๆ

“อืม ก็ได้”ฉันเหนื่อยมากไม่มีอารมณ์มานั่งทำงานหรอกนะ

ก๊อก ก๊อก

มีเสียงเคาะประตูดังมาตามด้วยเสียงเรียก

“โรมคะ แมตตี้มาหาโรมแล้วนะคะ แมตตี้จะพาโรมไปเลือกแหวนหมั้น เปิดประตูให้แมตตี้หน่อยสิคะ”และเจ้าของเสียงก็คือแมตตี้นั่นเอง โรมเดินไปเปิดประตูด้วยสีหน้าไม่ค่อยรับแขก ฉันจึงรีบสำรวจตัวเอง เกิดมาเห็นฉันในสภาพดูไม่ได้แบบนี้ซวยแหง

“นั่น เธออีกแล้วหรอ”เมื่อแมตตี้เข้ามา เธอก็เริ่มมีสีหน้าหวงของทันที รังสีความหึงของเขามันส่งมาถึงฉันอย่างรุนแรง

“มาทำอะไร”โรมถามขึ้นแล้วหันหน้าไปถามแมตตี้ด้วยสีหน้าเพิกเฉย

“แมตตี้จะพาโรมไปเลือกแหวนแต่งงานค่ะ เราไปที่ไหนดีคะ”เหมือนฉันจะกลายเป็นอากาศไปซะแล้วแฮะ แฮ่ะๆ

“แต่ฉันจะไปส่งมินตราที่บ้าน”โรมก็ยังทำหน้าตายเช่นเดิม

“มีขาก็กลับไปเองสิ หรือว่าไม่มีปัญญากลับ”โอโห เห็นแบบนี้ยัยนี่ร้ายจริง โรมจะพูดขึ้นแต่ถูกฉันแทรก

“แล้วคุณล่ะคะ ไม่มีปัญญาหาคนรักเองรึไง คุณเองก็สวยนะ แต่ถ้ายังทำตัวแบบนี้ต่อให้ฉันเป็นโรมฉันยังไม่คิดจะชายตามองคุณเลย”อิอิ เรื่องร้ายขอให้บอก ฉันเดินออกจากห้องก่อนที่ยัยนั่นจะปรี๊ดแตก

“กรี๊ดๆๆๆ โรมดูมันสิคะ มันด่าแมตตี้”เห็นมั๊ยล่ะยัยนั่นปรี๊ดแตกจริงๆด้วย ฉันเดินออกมานอกตึกกะว่าจะขึ้นแท็กซี่ รู้อย่างนี้น่าจะเอารถมาเองยังจะดีซะกว่า T^T

แต่ฉันไม่กลับบ้านหรอกนะ กลับคอนโดต่างหากยิ่งไม่มีโรมด้วย เหมือนแมตตี้จะเป็นนางฟ้ามาช่วยฉันตลอดเลยแฮะ

ปี๊ด ปี๊ด ปี๊ด

เสียงแตรรถดังมาจากรถสีดำคันหรูที่ดูคุ้นเคย ใช่ รถโรมไงและฉันก็เห็นแขกอีกคนนั่งมาด้วย คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ว่าแล้วโรมก้เปิดกระจกรถมาพูดกับฉัน

“ขึ้นมา ถ้าไม่ขึ้นไม่บอกก็รู้ใช่มั๊ยว่าต้องโดนอะไร”ปากก็ยิ้ม สายตาก็บังคับ ทำไมชีวิตฉันถึงหนีไม่พ้นผู้ชายคนนี้ซักที่เนี่ยTOT (ปล่อยโฮแล้วฉัน) ฉันตัดสินใจเปิดประตูหลังแล้วลงไปนั่งกอดอก แล้วมองวิวข้างนอกหน้าต่าง เพราะฉันรู้ทันทีว่ามีอยู่สองสายตาที่กำลังมองมาทางฉัน โอ้แม่เจ้า หนูถูกรุม

“ฉันจะไปคอนโด”ฉันพูดขณะที่ล้อรถเคลื่อน แต่ฉันก็ยังจับจ้องกับวิวข้างนอกมากกว่า

“ที่รักพูดกับหน้าต่างคนเดียวก็เป็นด้วยนะเนี่ย”เขาพูดแบบยิ้มๆ อ๋อลืมไปฉันกำลังรับหน้าที่คนรักอยู่สินะ

“ที่…รัก…คะ ช่วยไปส่งเค้าที่คอนโดหน่อยนะคะ”ฉันกัดฟันพูดแบบสุดขีด แล้วหันหน้าไปหาโรมตามด้วยรอยยิ้มหวานๆที่เขาต้องการให้ฉันทำจากสายตาบังคับนั่น

“คงไม่ได้หรอกนะที่รักผมจะพาคุณไปเที่ยวกับเพื่อนๆของผม^o^”ฉันเกลียดผู้ชายคนนี้

“งั้นก็เร็วๆนะคะ…ที่รัก”กระดากปากแท้ ให้ตายเถอะฉันไม่เคยพูดคำว่าที่รักกับใครในชีวิตเลยนะ ขนาดบีอาร์ยังไม่เคยเรียกฉันด้วยสรรพนามแบบนี้เลย