[Fic One piece](Kidlu)One of mine

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องมีอยู่ว่าในขณะที่คิดกำลังละลึกความหลังถึงลูฟี่อยู่ จู่ๆลูฟี่ก็ลอยมาจากไหนไม่รู้มาติดอยู่ที่หลังของคิด เอาแล้วง้ายยย~จะเป็นยังไงกันต่อล่ะทีนี้  น่าลุ้นเนอะ

เนื้อเรื่อง

 One of mine   หนึ่งคนของฉัน (KidLu)

ณ ทะเลแห่งหนึ่งในโลกใหม่

นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่เจอกับนาย    ตั้งแต่ตอนที่นายโดนพัดปลิวไปตอนนั่น นายหายไปไหนกันแน่   หมวกฟาง…

 ชายหนุ่มผู้นามว่า“กัปตันคิด” กำลังนั่งนึกถึงความหลังในตอนที่เขาได้พบกับ“หมวกฟาง ลูฟี่”ที่หมู่เกาะชาบอนดี้เป็นครั้งแรก  เพราะนี่ก็ผ่านมาได้ 2 ปีแล้ว ที่เขากับหมอนั่นไม่ได้เจอกันอีกเลย  นับตั้งแต่ที่หมอนั่นโดนเจ้าเจ็ดเทพโจรสลัดบาโซโลมิว คุมะ พัดปลิวกระเด็นไป

    “คิด...นี่คิด  เฮ้!!คิด”คิลเลอร์ที่มายืนเรียกคิดอยู่นานตะโกนขึ้น  ทำให้ผู้เป็นกัปตันอย่างเขาหันกลับไปในทันที

    “หือ!? อะไรกันนักกันหนาว่ะ เรียกอยู่ได้ ฉันก็รำคาญเป็นนะเฟ้ย -*-“เขาพูดตะคอกใส่ลูกเรือของเขา

    “อ...เอิ่ม โทษทีก็แล้วกัน   แต่ว่าคิด...นายน่ะเผลอใช้พลังอีกแล้วนะ  ดูสิ”คิลเลอร์พูดพลางดึงกระทะเหล็กที่ติดอยู่บนหัวของคิด

    “อ้าว?? งั้นเหรอ  โทษทีแล้วกัน”คิดพูดแบบขอไปที

// เฮ้ย~ยุ่งยากจริงเฟ้ย พอกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ทีไร มันต้องมีอะไรลอยมาจากไหนก็ไม่รู้มาติดเต็มตัวตลอดเลย ให้ตายสิ // เขาคิดในใจ ในขณะที่กำลังพยายามแกะของที่ติดอยู่ตามตัวออก

     “หือ!? อะไรวะเนี่ย”คิดพูดขึ้นมาในขณะที่เขากำลังจับของที่อยู่ด้านหลัง

พอหยิบออกมาก็ปรากฏว่า  นั่นคือ หมวกฟางลูฟี่ในชุดเสื้อเกราะเหล็กนั่นเอง แต่ดูเหมือนเจ้าตัวยังหลับอยู่เลยแหะ-_-IIII

     “คิด นั่นมัน’หมวกฟาง’นี่นา ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”คิลเลอร์ที่เห็นเหตุการณ์พูดขึ้น

     “เออ  นั่นสิวะ แต่...เฮ้ย!?”จู่ๆคิดก็ตะโกนออกมาเสียงดัง  ทำให้คิลเลอร์รีบพุ่งเข้าไปดูทันที

     “คิด เป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้น!?”

     “ต...ตัวของหมอนี่กำลังร้อน”

     “หา!?”

     “เร็วเข้า!! รีบพาหมอนี่เข้าไปข้างในเร็ว”เขาพูดน้ำเสียงที่จริงจัง

     “อ...อืม”

                                                   ……………………………………

     1  ชั่วโมงต่อมา

  คิดที่กำลังนั่งเฝ้าดูอาการของลูฟี่อยู่  ก็ได้แต่กุมมือของอีกฝ่ายไว้และอ้อนวอนขอให้หมอนี่ตื่นขึ้นมาอย่างปลอดภัย

      “หมวกฟาง  นายรีบตื่นขึ้นมาเถอะนะ  ไม่อย่างนั้นฉันเองก็...ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะทำอย่างไงดี”คิดพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้าสร้อย พลางดึงมือของลูฟี่ขึ้นมาสูดดม

      “อ..อึก”เสียงหวานของอีกฝ่ายเริ่มเปล่งออกมาทีละคำ และดวงตาคู่สวยก็ค่อยๆเปิดขึ้น

      “หมวกฟาง!! นายฟื้นแล้ว”

      “อะ...โอ๊ย  ที่นี่ที่ไหนล่ะเนี่ย?  เอ๋!! นี่นาย  ย...ยูสทัส  คิด ใช่ไหม”ลูฟี่พูดน้ำเสียงที่ยังไม่ค่อยแน่ใจ

      “อืม—ใช่แล้วล่ะ ฉันเองยูสทัส  คิด ฉันว่านายนอนต่อก่อนดีกว่านะ นายเพิ่งฟื้นไข้เอง”

      “อะ...เอ่อ แต่ช่วยบอกก่อนได้ไหมว่า ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”ลูฟี่พูดด้วยน้ำเสียงค่อยๆ

      “อือ ได้สิ”

     ผ่านไป 10 นาที

      “เรื่องก็เป็นอย่างที่เล่านั้นแหละนะ หึ หึ”คิดพูดพลางยิ้มมองลูฟี่อย่างเอ็นดู ในขณะที่เจ้าตัวดีกำลังเขี้ยวเนื้อตุ่ยๆอยู่

      “งั้นเหรอ  งั้นก็ขอโทษด้วยนะ  คงทำให้นายลำบากแย่เลยสิ ฮิๆ^v^”

  สักพักความเงียบก็เริ่มเข้ามาปกคลุมในห้องอยู่ระยะหนึ่ง  จนคิดเป็นฝ่ายเริ่มชวนคุยก่อน

      “นี่ ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม  หมวกฟาง”

      “อือ ได้สิ  จะถามอะไรฉันล่ะ คิด”

  คิดหน้าแดงฉ่าขึ้นมาทันที ที่ได้ยินลูฟี่เรียกชื่อของเขา   เพราะเขากับหมอนี่ไม่เคยได้คุยกันอย่างสนิทสนมแบบนี้มาก่อน

      “หือ!?เป็นอะไรหรือเปล่า คิด หน้าแดงเชียว??”ลูฟี่ถามคิดด้วยสีหน้าที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่

      “(ก็เป็นเพราะนายนั่นแหละ -////-) อ...อ้อ ป...เปล่า ไม่มีอะไร”คิดพูดอย่างตะกุกตะกัก เพราะความเขิน

      “เออ...แล้วตกลงนายจะถามอะไรฉันเหรอ คิด”

      “อ...อือ ใช่แล้วล่ะ คือ ฉันจะถามนายว่า ทำไมวันนี้นายถึงใส่ชุดแบบนั้นล่ะ มีไข้อยู่ไม่ใช่หรือไง“คิดพูดพลางเอามือของเขาไปเช็ดเศษเนื้อที่ติดอยู่ข้างแก้มของลูฟี่

    พรึ่บ!!สีหน้าของลูฟี่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงบ้าง  ทำให้คิดที่เห็นสีหน้าแบบนั้นอดใจไม่ไหว  ควงหน้าของลูฟี่ขึ้นมาจ้องเขาพักนึง ก่อนที่เขาจะค่อยๆฝังจูบของเขาลงไปประกบบนริมฝีปากน้อยๆของเจ้าตัวน้อย และใช้ลิ้นเขาของลิ้มลองรสชาติของหมอนี่  รสชาติที่เขาเคยใฝ่ฝันมานาน

    ฝ่ายลูฟี่ก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด  ตัวเขาเองก็ไม่ได้รังเกียจนัก แค่รู้สึกแปลกๆกับรสจูบของอีกฝ่าย...เท่านั้นเอง

     “อือๆ...ปล่อยก่อน...คิด”ลูฟี่พยายามส่งเสียงออกมาให้อีกฝ่ายได้ยิน

    เมื่อคิดได้ยินดังนั้นจึงจำใจต้องค่อยๆถอนจูบของเขาออก

     “ฮ่าห์...ฮ่าห์...ฮ่าห์ -//o//-”ลูฟี่หายใจถี่แรงมาก ทำให้คิดเข้ามาพยุงด้วยความเป็นห่วง

     “น...นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม  ฉ...ฉันขอโทษนะ  ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ”

     “อ...อืม ไม่เป็นไรหรอก คิด  เออ...ฉันยังไม่ได้ตอบคำถามนายเลยนี่นะ  คือที่ฉันใส่ชุดเกราะวันนี้ เพราะว่าวันนี้เป็น วันเด็กผู้ชายนะ แถมวันนี้ก็เป็นวันเกิดฉันด้วย ทุกคนก็เลยบังคับให้ฉันลองใส่ดูนะ แหะๆ  ^////^”ลูฟี่เริ่มเป็นฝ่ายเปลี่ยนเรื่องก่อน

      “งั้นเหรอ...งั้นฉันถามอีกหน่อยได้ไหม คือ นายกับ...ทราฟลาก้า ลอว์  เป็นพันธมิตรกันแล้วจริงๆงั้นเหรอ”

        ลูฟี่เงียบไปสักพักก่อนที่จะพูดขึ้นมาต่อว่า

      “อืม ใช่แล้วล่ะ ถามทำไมเหรอ คิด”ลูฟี่ดูจะแปลกใจกับคำถามของคิดนิดหน่อย  แต่ก็ไม่ได้คิดมากอะไร

      “(เพราะฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นยิ่งกว่านั้นนะสิ)อ้อ...เปล่าหรอก ไม่มีอะไร  ว่าแต่...จูบเมื่อกี้แทนของขวัญจากฉันได้ไหมล่ะ...”คิดเว้นจังหวะไว้ เพื่อดูปฏิกิริยาของลูฟี่

      “อ...อือ  ก...ก็ได้(  T////T)”ลูฟี่พูดด้วยสีหน้าเขินอาย พลางใช้มือจับริมฝีปากของเขา

  คิดที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ส่งยิ้มให้ก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า“แล้วคืนนี้นายตกลงแล้วหรือยัง  ว่าจะนอนที่นี่หรือเปล่า?”พลางส่งรอยยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย

     “ก็...คงได้ล่ะมั้ง  ว่าแต่นายจะให้ฉันนอนห้องไหนล่ะ??”

     “นอนห้องไหนนะเหรอ  ก็...อืม---ห้องฉันเป็นไงล่ะ -v-”คิดพูดด้วยสีหน้าแปลกๆ ทำเอาลูฟี่ขนลุกซู่ไปหมด

     “ม...ไม่ต้องก็ได้  ให้ฉันไปนอนห้องอื่นดีกว่ามั้ง? o////o”ลูฟี่รีบปฎิเสธทันทีที่ได้ยินคำชวนของอีกฝ่าย

     “ไม่ต้องเกรงใจหรอก  มาเถอะน่า -v-”คิดพูดพลางทำท่าจะเข้าไปกอดลูฟี่

     “ด...เดี๋ยวคิด นายจะทำอะไรนะ อย่าเข้ามานะ”ลูฟี่ปัดป้อง

     “ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ฉันไม่ทำอะไรหรอก มาเถอะ”ไม่พูดเปล่ามือของเขาก็เข้าไปคว้าเอวของลูฟี่ได้แล้ว

     “ม...ไม่เอา อย่านะ อย่าเข้ามานะ ถอยออกไปเลยนะ”

                 ปัง!? คิลเลอร์ที่จู่ๆก็เปิดประตูเข้ามา  ทำให้ทั้งสองคนรีบหันกลับที่ประตูทันที

     “เฮ้!? พวกนายทำอะไรกันนะ ห้ะ!?”คิลเลอร์รีบพูดเข้ามาขัดจังหวะ

     “(ชิ!!ก้างขวางคองูเข้ามาจนได้)อ้อ!!เปล่าไม่มีอะไร แล้วนายเข้ามาทำไม  คิลเลอร์”คิดถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ ในขณะที่มือข้างหนึ่งของคว้าเอวลูฟี่ไว้ ส่วนอีกข้างก็จับมือข้างหนึ่งของลูฟี่อยู่

     “เออ...ฉันแค่จะมาบอกพวกนายว่าเจอพวกกลุ่มหมวกฟางแล้วนะ ถ้ายังไงฉันขอตัวก่อนก็แล้วกัน ไปล่ะ”เขาพูดพลางเปิดประตูเดินออกไปข้างนอก

      เฮ้อ-ในที่สุด ก็ไปซักที จะได้รีบเคลียร์กับหมวกฟางให้เสร็จ

คิดนึกพลางหันกลับมาทางลูฟี่ ที่บัดนี้หน้าของหมอนั้นได้เปลี่ยนเป็นสีมะเขือเทศสุกแล้ว

     “น...นี่คิด ยังไงก็..เพื่อนฉันก็มารับแล้ว งั้นฉันขอกลับเลยได้หรือเปล่า”ลูฟี่พูดพลางสะบัดมือของเขาออก

     ไม่นะ ฉันไม่อยากให้นายไป แต่...ถ้ารั้งนายไว้ นายก็อาจจะเกลียดฉันก็เป็นได้ ถ้างั้น...

    “อือ...ได้สิ”

      “เอ๋!!จริงนะ ม...ไม่ได้หลอกฉันแน่นะ”ลูฟี่ถามเพื่อความแน่ใจ

      “อืม  ไม่ได้โกหกหรอก  แต่ว่ามีข้อแม้อยู่อย่างหนึ่งนะ คือ...นายต้องให้ฉันไปส่งด้วย เข้าใจไหม-v-”เขาพูดอย่างมีเล่ห์นัย

      “เอิ่ม...ก็ได้...ล่ะมั้ง(   T////T)”

      “นี่  เอาให้แน่ๆหน่อยสิ   ตกลงจะให้หรือไม่ให้เนี่ย หือ”คิดพูดทำท่าเหมือนจะคว้าลูฟี่มาจูบอีกรอบ

       “อ..เออ  ก็ได้ๆ ฉันยอมนายแล้ว (   -////-)”ลูฟี่รีบหันหน้าหนี ฉับพลันหน้าของเขากลับแดงกว่าเดิมซะอีก

       คิดที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มหัวเราะในลำคอเบาๆ  แล้วรีบจูงมือลูฟี่ออกมาในทันที

                                                     …………………………………

           ปัง!?  เมื่อเสียงประตูเปิดขึ้น  ทุกๆคนบนเรือที่มารับลูฟี่ก็หันไปที่ประตูทันที  แต่ก็ต้องพากันตกใจ  เพราะเห็นว่าคิดกำลังจับมือลูฟี่อยู่ ก็พากันงงเป็นไก่ตาแตก

      “อัตราเกิดความรักในคู่นี้ 99.99%”‘บาจิล โฮคินส์’พูดในขณะที่กำลังทำนายให้คิดอยู่ ส่วนสามหนุ่มหลักก็ได้แต่กัดฟันกรอดๆ

        “แบบนี้ต้องเล่นเพลงนี่ให้ฟังซะแล้ว”พูดจบ‘อาพู’ก็บรรเลงเพลงที่ปกติเค้าจะใช้บรรเลงในงานแต่งงานให้ฟัง

        “ฮึย~ เฮ้ยแก!! ปล่อยมือลูฟี่เดี๋ยวนี้ได้แล้วนะโว้ย”โซโลที่ฟังมาอย่างสุดจะทนเริ่มเป็นฝ่ายพูดก่อน

        “เรื่องอะไร ยังไงแพทย์ประจำเรือฉันก็เป็นเจ้าของไข้หมอนี่อยู่แล้ว  ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ล่ะ”คิดพูดด้วยสีหน้าหยิ่งยโส

       “เฮ้อ...Room”จู่ๆลอว์ที่ฟังมาตั้งนาน ก็เริ่มใช้ท่าของเขาขึ้นมาทันที

       “เอ๋!!” x 13

       “Shambles”ว่าแล้วร่างเล็กๆของลูฟี่ก็สลับที่กับดาบยาวของลอว์   โดยที่ตัวของลูฟี่มาอยู่ในอ้อมกอดของลอว์ ส่วนดาบของเขาก็ไปอยู่ในมือของคิดแทน

       “เป็นแค่เจ้าของไข้ แต่ไม่ได้เป็นเจ้าของตัวหมอนี่ซักหน่อย  อย่ามาทำอวดให้มากดีกว่ามั้ง??  ยูสทัส”                       ทุกๆคนต่างก็พากันเงียบกันไปหมด เหมือนกับว่าเห็นด้วยกับคำพูดของลอว์เป็นนัยๆ

       “ลูฟี่ เป็นไรมากหรือเปล่า??  หน้าแดงเชียว”ลอว์รีบเปลี่ยนสีหน้ามาดูอาการของลูฟี่ทันที

       “อือ...ไม่เป็นไรมากหรอก ลอว์ ฉันเหนื่อยแล้ว พาเข้าห้องหน่อยสิ”พูดจบลูฟี่ก็เซตัวมาทางลอว์

   ลอว์รู้ตัวทัน รีบอุ้มลูฟี่ขึ้นมาด้วยท่าเจ้าสาว   แล้วรีบพาลูฟี่ลงจากเรือของคิดทันที

       กะไว้แล้วเชียว ว่ามันต้องเป็นอะไรมากกว่าเป็น  พันธมิตร แน่ๆ

       “เฮ้!!เดี๋ยวสิ  ทราฟลาก้า ลอว์”

       “หือ!? มีอะไรอีกล่ะ”ลอว์พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

       “เปล่า  ก็แค่จะบอกนาย ว่านายจะไม่เอาดาบของนายไปด้วยหรือไง”คิดพูดพลางไกวดาบเล่นไปมา

        “เหรอ งั้น...ฝากไว้ที่นายจมูกยาวก่อนก็แล้วกัน ฉันต้องรีบไปตรวจอาการหวัดของลูฟี่”พูดจบลอว์ก็รีบตรงไปที่ห้องพยาบาลบนเรือซันนี่ทันที  ส่วนอุซปที่โดนเรียกใช้งาน ก็ได้แต่ทำหน้าอึ้ง  ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

        “เห้ย~ถ้างั้นนายฝากไว้ที่ฉันก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันเอาไปให้”อุซปพูดพลางยื่นมือมารับดาบ

   คิดที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่โยนดาบของลอว์ส่งไปให้อุซป  แล้วค่อยกลับเข้าห้องของเขาเอง  ส่วนคนอื่นๆก็ค่อยๆแยกย้ายทยอยกันกลับที่ของตัวเอง

         3  ชั่วโมงผ่านไป ณ ห้องพยาบาลบนเรือซันนี่

       “ห้าวววววว ~ เช้าแล้วเหรอเนี่ย”ลูฟี่ตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าที่งัวเงีย พลางขยี้ตาของเขา

         “ยังหรอก เพิ่งจะเที่ยงเอง นายนอนต่อไปเถอะ”เสียงเข้มทุ้มต่ำของชายหนุ่มที่ยืนกอดอกพิงอยู่ที่กำแพงห้อง ทำให้ลูฟี่ตาสว่างในทันที

       “อ้ะ!? น...นี่นาย เข้ามาได้ไงเนี่ย ล...แล้วคนอื่นๆล่ะ”ลูฟี่พูดพลางดึงผ้าห่มของเขาขึ้นมาคลุมหน้าของเขา

         “ก็อยู่ข้างนอกนั้นแหละ ว่าแต่...แล้วทำไมนายต้องกลัวฉันขนาดนี้ล่ะ”คิดพูดพลางลงมานั่งข้างๆบนเตียงของลูฟี่

         “อ...เอ่อ  ป...เปล่าซักหน่อย ฉันก็แค่...”

         “...”

         “...”

         “นายน่ะ...คบกับเจ้าลอว์อยู่ใช่มั้ย”จู่ๆคิดเริ่มเปิดประเด็นก่อน ด้วยน้ำเสียงที่ชวนเศร้า

         “...!?... เอ่อ...”

         “...”

         “ท...ทำไมนายถึงถามแบบนั้นล่ะ”ในที่สุดลูฟี่ก็ยอมโผล่หน้าหวานออกมาให้เห็น

         “ทำไมน่ะเหรอ  เพราะว่า....เพราะว่าฉันรักนายน่ะสิ ลูฟี่”คิดพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังและจริงใจ

         “อ...เอ๋!? อ...เอ่อคือว่า...อ้ะ!!”

              ยังไม่ทันที่ลูฟี่จะพูดจบ คิดก็เข้าไปกอดลูฟี่ลงกับเตียงเฉยเลย

     “ค...คิด ปล่อยก่อน ด...เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้าหรอก”ลูฟี่พูดอย่างตะกุกตะกัก

          “ถึงฉันจะรู้สึกหึงนาย  แต่ว่านะ...นายยังไม่ต้องรับรักฉันก็ได้ เพราะแค่นายรู้ว่าฉันรักนาย ฉันก็พอใจแล้วล่ะ”พูดจบคิดก็ต่อด้วยการหอมแก้มลูฟี่ฟอดใหญ่   

          “อ...เอ่อ คิด คือฉัน”

          “เอ่อ...จริงสิ ฉันตั้งใจจะบอกนายตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วล่ะ วันนี้เป็นวันเกิดของนายสินะ เพราะงั้น...สุขสันต์วันเกิดนะลูฟี่”ในประโยคสุดท้ายคิดพยายามเข้ามากระซิบอยู่ที่ข้างใบหูของลูฟี่ เพื่อให้มีแต่ลูฟี่เท่านั้นที่ได้ยิน พลางใช้จังหวะนี้ถือโอกาสขบหูนุ่มนิ่มของหมอนั้น

          พรึ่บ!!สีหน้าของลูฟี่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่แค่เพียงความรู้สึกที่เขินอาย แต่มันมีความสุขปนเข้ามาด้วยจนถึงกับทำอะไรไม่ถูก

         “ถ...ถึงฉันจะรักใครจริงจังมากไม่ได้ แต่...ฉันจะยอมรับรักนาย...ก็ได้นะ  อุ๊บ!!”เมื่อได้ยินคำที่เขาอยากฟังจากปากของคนอันเป็นที่รัก คิดจึงรีบชิงจูบจากปากน้อยๆนั้นอย่างมิรอช้า

         “ฉันดีใจมากนะที่ได้ยินนายพูดแบบนี้นะ  อ่อ!แล้วก็นะ ฉันมีเรื่องจะบอกนายอีกอย่างนึง”

         “เอ๊ะ!!  อะไรเหรอ”ลูฟี่พูดพลางหายใจอย่างถี่ๆ

         “ก็...ฉันจะบอกว่า ถ้านายพร้อมเมื่อไหร่ เรามีอะไรกันดีไหม”ไม่พูดเปล่าเข้าไปถูไถคอลูฟี่เล่นอีกนะ คิดคูงงงงง~

         “เอ๋!? นายพูดอะไรน่ะ  ปล่อยฉันได้แล้วนะ ปล่อย อือ?!”ลูฟี่พยายามขัดขืน แต่ก็โดนคิดคว้าไปจูบอีกรอบ

         “อือๆ ออไอ้แอ้วอิด อือ(พอได้แล้วคิด)”

           คิดยังไม่ยอมปลดปล่อยให้ลูฟี่เป็นอิสระ  แต่กลับยังคงทรมานเขาต่อไปโดยการใช้มือของเขาล้วงเข้าไปในใต้เสื้อสีแดงของลูฟี่

           ลูฟี่สะดุ้งเฮือกกับการกระทำของคิด  แต่เขาก็ต้านแรงที่มากกว่าของคิดไม่ได้ จึงจำใจต้องยอมโดนที่จะถูกกระทำ แต่ทำไมมันถึงรู้สึกดีนักล่ะ...

           “ฮ่าห์...ฮ่าห์...ฮ่าห์”ในที่สุดคิดก็ยอมปล่อยลูฟี่ให้เป็นอิสระ ในตอนนี้ทั้งคิดและลูฟี่ต่างก็เริ่มมีสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงสดกันมากขึ้น

           “ถ้าเป็นไปได้ ตอนนั้นฉันอยากจะไปช่วยนายเหมือนกันนะ”คิดพูดพลางถอนหายใจยาว

           “น...นายพูดถึงเรื่องอะไรน่ะ  คิด”

           “ฉันพูดถึงเรื่องสงครามเมื่อ 2 ปีก่อนนะ  ตอนที่นายเสียพี่ชายไปตอนนั้น ฉันก็อยู่ใกล้ๆแถวนั้นนั่นแหละ จริงๆแล้วฉันอยากเข้าไปช่วยนาย  แต่ว่าไม่รู้ทำไมร่างกายมันถึงไม่ยอมขยับเลย...แม้แต่นิดเดียว”

           “...”

           “นี่ นายอย่าเงียบอย่างนี้สิ ฉันไม่สบายใจเลยน่ะ”คิดพูดพลางควงหน้าของลูฟี่มามองที่ตน

            “มองที่ฉันสิลูฟี่ มองมาที่ฉัน ฉันอยากเห็นภายในจิตใจของนายเหลือเกิน”ลูฟี่ยังคงไม่ยอมพูด  ทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบชั่วขณะหนึ่ง

               จนกระทั่ง…

           “เอ่อคือ...ขอบใจมากนะ ที่นายเป็นห่วงฉัน แต่ว่านายไม่ต้องพยายามเพื่อฉันขนาดนี้ก็ได้นะ”ลูฟี่พูดขึ้นพลางลุกขึ้นมานั่งหันหลังให้คิด ไม่ใช่เพราะว่าเขาโกรธอะไรคิดหรอก แต่เขาพยายามเก็บน้ำตาและความดีใจไว้ไม่ให้คิดเห็นต่างหาก

              คิดอึ้งไปสักพักก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า”นี่ นายนอนลงก่อนดีกว่านะ หน้าแดงใหญ่แล้วน่ะนั่น” ว่าแล้วคิดก็ค่อยๆผลักลูฟี่ลงอย่างเบามือ และต่อด้วยการลุกขึ้นห่มผ้าห่มให้

           “งั้น...ฉันกลับก่อนล่ะนะ ลูฟี่ ไว้เดี๋ยวมีโอกาสค่อยมาพบกันใหม่”เขาพูดพลางหันหลังเดินไปที่ประตู

           “ด...เดี๋ยวก่อน คิด”

            “หือ?? มีอะไรเหรอ ลูฟี่”คิดพูดพลางย่อตัวลงอยู่ข้างเตียง

            “นาย...จะสัญญากับฉันได้ไหมว่า นายจะกลับมาหาฉันอีก”ลูฟี่พูดพลางพยายามหลบสายตา บวกกับใบหน้าที่แดงฉ่าของเขาพร้อมน้ำตา

            “ได้สิ ฉันสัญญา”คิดพูดพลางชูนิ้วก้อยขึ้นมา

            “ถ้าใครผิดสัญญาโดนตรวนหินไคโรทั้งตัวเลยนะ”ลูฟี่เกี่ยวก้อยสัญญากับคิด และพยายามปาดน้ำตาของเขา

            “ย่อมได้อยู่แล้ว หึๆ”

            “ฮิๆ”

                              .......................................

              แกร็ก!?

          “พอใจแกแล้วล่ะสิ ยูสทัส”ลอว์พูดขึ้นในขณะที่เขายืนพิงระเบียงอยู่                                                                                  

           “เอ่อ...ก็นะ  ว่าแต่ ทำไมพวกแกถึงยอมให้ฉันเข้าไปง่ายจังล่ะ”เขาพุดพลางปิดประตูลงอย่างเบามือ                                                                                                                             

          “อย่าเพิ่งได้ใจมากนัก ยูสทัส พวกฉันก็แค่ไม่ขัดความสุขของลูฟี่ก็เท่านั้น  และอย่าหวังว่าจะมีคราวหน้าก็แล้วกัน จำเอาไว้ด้วย”ซันจิพูดพลางปล่อยควันบุหรี่อย่างสบายอารมณ์

           “โอเคๆ ถ้างั้นฉันกลับก่อนล่ะ เจ้าพวกสวะทั้งหลาย”คิดพูดพลางเดินผ่านทั้งสองคนไป                                            โซโลที่ยืนอยู่ใกล้ๆแถวนั้น  ก็ได้แต่เหล่สายตาแบบไม่วางใจ ก่อนที่จะปล่อยให้คิดเดินผ่านไป

                                               ไว้เดี๋ยวเรามาพบกันใหม่นะ...ลูฟี่

               ^^^^^^^^^^The End^^^^^^^^^^

                        Aloha Every Body.   I am Ot.one piece or call me Jeep

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ดิฉันคิดและเขียนขึ้นเอง ก็เลยอาจจะมีข้อขัดตกบกพร่องไปบ้างนิดดดดนึงนะเจ้าค่ะ แต่ยังไงก็              ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ