บ้านไร่เคียงตะวัน (วินุตตา)

 บ้านไร่เคียงตะวัน

 

โปรย....



  

        ภูรี กมลานันท์ 

          สถานะ... เจ้าของไร่เคียงตะวัน

          ผู้ชายอายุ 30 หน้าตาดี หล่อ รวย โสด นิสัยอ่อนโยน(?) แสนดี(?) รักสัตว์(?) และที่สำคัญฉลาดเป็นกรด(?)

        ภัทรพินทร์ นฤบดินทร์ (ขอประกาศว่าไม่มีอิมเมจนาง(?) ชีคืออมนุษย์ที่ไม่สามารถจิ้นได้ ก๊ากกก)

          สถานะ...ลูกจ้าง เอ๊ะ หรือลูกไล่ กระเดียดๆไปทางข้าทาสบริวารของภูรีเสียมากกว่า

          ผู้หญิง(?) อายุน้อยกว่าคนข้างบน 8 ปี เรียนจบมาได้แต่ไม่หางานทำ ชีวตล่องลอยไปวันๆ ล่าสุดก่อวีรกรรมส่งพี่สาวคนโตของตระกูลไปทำนา แต่หลังจากค้นพบว่าพี่สาวมีความสุข(?) คนไร้จุดมุ่งหมายในชีวิตจึงเริ่มทำตามความฝัน(ลมๆแล้งๆ) ด้วยการ...เป็นชาวไร่

          เมื่อพี่สาวคนโตของแฝดสามนฤบดินทร์ริอยากลองไปเป็นคุณหนูตกยาก ไปทำงานในไร่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา...ทว่า ดันเข้าไปในมาดของ...ผู้ชาย(?) และ...ดูเหมือนว่าชีวิตชาวไร่ของเธอ จะไม่ได้สนุกอย่างที่คิดซะแล้ว เมื่อต้องมาคอยเป็นลูกไล่(เกือบกึ่งนางทาส) ของเจ้าของไร่ ซ้ำดวงตกหรืออย่างไรจึงมีหน้าที่ต้องติดสอยห้อยตามไปทุกที กระทั่งห้องนอนก็ไม่เว้น นี่ดีนะที่เขาไม่คิดใช้เธอให้อาบน้ำให้! แต่อะไรก็ไม่ร้ายเท่ากับต้องไปร่วมผจญเวรผจญกรรมหนีตายกับอีตาเจ้าของไร่นัยน์ตาคมกริบที่เอาแต่ต้องจับผิดว่าเธอไม่ได้ผู้ชายวันละหลายหน!

          โอย...ไอ้งานไร่ที่หวังอยากลองก็ไม่ได้ทำ วันๆต้องหลบหลีกเจ้านายที่จ้องจะแตะอั๋ง แถมยังว่างๆยังต้องช่วยพากันหลบลูกกระสุนกันจ้าละวัน โอยยย ใครก็ได้ช่วยด้วย หนูกิ๊งไม่อยากเป็นแล้วไอ้ชาวไร่เนี่ย แงงง เค้าจะกลับบ้าน บ้าน บ้านนนนนนนนนนน!!!

          “พินทร์ นายมานี่สิ” พ่อเลี้ยงภูรีผู้แสนอ่อนโยนและใจดีของคนในไร่เคียงตะวันกระดิกนิ้วเรียกเธอยิกๆ ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติไอ้เธอก็จะเดินเข้าไปหาเขาอยู่หรอกนะ ถ้าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่กับเขาเพียงลำพังในตอนกลางคืน...แถมอีกฝ่ายยังนอนกระดิกเท้าสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงเสียด้วย

          “เอ่อ...นายภูฮะ ผะ...ผมอยู่นี่ก็ได้” เธอชี้มือลงกับพื้น แน่นอน...ห่างไกลจากเตียงกว้างที่มีร่างสูงใหญ่นอนทอดร่างสบายอารมณ์

          “เฮ้ย คิดอะไรมาก ผู้ชายเหมือนกันมานอนด้วยกันบนเตียงนี่แหละ เตียงก็ออกจะกว้าง”

          “มะ...ไม่เป็นไร ผมเกรงใจนายภู”

          ภูรีหรี่ตาลงราวกับจะจับผิด ทว่าริมฝีปากบางสวยของเขากลับคลี่ยิ้มค้ลายกับจะ...อ่อนโยน

          “ไม่เอาน่า...ฉันจะปล่อยให้ผู้มีพระคุณของตัวเองลำบากได้ยังไง นานมานอนบนเตียงข้างๆฉันนี่แหละ” ชายหนุ่มว่า ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปกระชากแขนอีกฝ่ายให้ลอยหวือมาทางเตียงใหญ่

          ในจังหวะนั้นเอง คนโดนกระชากไม่ทันตั้งตัวมาก่อนได้แต่เบิกตาโตร้องลั่น ภูรีจึงได้แต่กางแขนแล้วกอดร่างผอมบางนั้นเอาไว้ทั้งตัว

          ชายหนุ่มยิ้มกว้างโดยที่อีกฝ่ายมองไม่เห็น ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของภัทรพินทร์จนเธอสะดุ้ง พยายามจะผละจากอ้อมกอดนั้นก็ไม่เป็นผล ซ้ำภูรียังรัดแน่นเสียด้วยซ้ำไป

          “เอ...นายอายุเท่าไหร่แล้วนะพินทร์ นายนี่มันผู้ชายเสียเปล่า ผอมแห้งแรงน้อยอย่างนี้จะทำงานไร่ยังไงไหว ต่อไปนี้มาอยู่กับฉันนะ ฉันจะทำให้นายบึกบึนสมกับเป็นชายชาตรีเอง”

          พูดจบเจ้าของมือที่คอยลูบไล้ไปทั่วร่างของเธอก็ผลักเธอให้ยืนตรง ซ้ำค่อยๆเลื่อนฝ่ามือเปลี่ยนจากลูบข้างหลังมาเป็นลูกข้างหน้าแทน

          คนโดนลวนลามได้แต่หน้าแดงก่ำ จ้องมองคนตรงหน้าที่เหมือนจะยิ้มกริ่มด้วยความพึงพอใจทั้งโกรธทั้งอาย

          และในวินาทีที่มัวแต่นิ่งอยู่นั่นเอง มือหนาของภูรีก็ทำท่าจะแตะลงบนทรวงอกของเธอ...

          ภัทรพินทร์ได้แต่เบิกตากว้าง แล้วร้องอุทานเสียงดังลั่น “เฮ้ย!!!”

พบกับเรื่องราวความรักหวานๆมันๆ ของผู้หญิงบ้าๆและผู้ชายอ่อนโยนได้ที่นี่ อิอิ ^m^