ตอนที่ 19 : 'Worry! Laugh! [ Shinji x Kamio ] :: 2 ::
Worry! Laugh!
Pairing : Ibu Shinji x Kamio Akira
: 2 :
คามิโอะสาบานว่าเขาไม่เคยใจเต้นแรงขนาดนี้เลย...
ขนาดตอนนึกอยากสารภาพรักกับทาจิบานะ แอนยังตื่นเต้นไม่เท่านี้... ตอนนี้คล้ายหัวใจจะดีดหลุดออกมาจากในอก
“ไปกันเลยมั้ย?”
“อืมๆ”
เขาเหลือบมองชินจิที่เดินอยู่ข้างๆ ก่อนจะลุกยืนโดยไม่ลืมโอบเอากองหนังสือบนโต๊ะมาไว้ในอ้อมแขน คามิโอะกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยแล้วจึงเหลือบมองเชือกรองเท้าของตัวเองที่ไม่ได้ผูก
‘คามิโอะคุงลองหอบหนังสือเยอะๆนะ เอาให้แบบเหมือนจะล้นหัวน่ะ...แล้วก็ไม่ต้องผูกเชือกรองเท้า’
“คามิโอะ...”
“ฮะ!?”
ชินจิหยุดเดินแล้วเหลียวกลับมามองหน้านิ่ง “...เชือกรองเท้านายหลุด”
“อ...อ้อ เหรอ แหม”
“ใช้ไม่ได้เลยนะ”
แล้วคนตรงหน้าก็ย่อตัวลงผูกเชือกรองเท้าให้กับเขา คามิโอะถึงกับเบิกตากว้างจนเกือบเผลอปล่อยหนังสือในอ้อมแขนลงใส่หัวของชินจิที่ก้มอยู่
“เรียบร้อย...” เสียงทุ้มงึมงำไร้อารมณ์ ดวงตาเหลือบมองเอื่อยๆ “ระวังหน่อยสิ”
“อะ...อืมๆ แต๊งกิ้ว”
คามิโอะยิ้มกว้างทั้งที่เหงื่อแตกพลั่ก
...ชิบหาย...
...หรือมันจะชอบเราจริงๆวะ!?...
‘ถ้าเขาก้มลงผูกเชือกรองเท้าให้เธอน่ะแปลว่าเขาชอบเธอ...’
‘เฮ้ย! แค่ผูกเชือกรองเท้าอ่ะนะ?’
‘เธอคิดว่าคนอย่างชินจิจะยอมก้มหัวลงให้ขนาดนั้นเลยเหรอถ้าเขาไม่ได้คิดอะไรด้วยน่ะ’
‘ก็... ก็เพื่อนกันนี่’
‘เพื่อนกันเค้าไม่ห่วงกันขนาดนี้หรอก เชื่อฉันสิ’
‘ทำ...ทำไมล่ะ เพื่อนกันก็ห่วงกัน...’
‘ถ้าเป็นแค่เพื่อนธรรมดาล่ะก็เขาปล่อยให้นายล้มหน้าคว่ำไปแล้ว เพื่อนที่ไหนเค้าจะยอมลดตัวลงมาผูกเชือกรองเท้าให้นายกัน’
แสดงว่าเชือกรองเท้ามันสำคัญมาก?
งั้นที่เขาเคยเห็นหลายคนยอมก้มลงผูกเชือกรองเท้าให้คนอื่นนี่หมายความว่าไงวะ? หมายความว่าคนพวกนั้นก็แอบชอบคนที่ผูกเชือกรองเท้าให้งั้นสิ!!
โอ้ ล้ำลึกมากเลยแอนจัง... พึ่งคิดได้ก็วันนี้ สัญชาตญาณการมองคนของผู้หญิงนี่สุดยอดจริงๆ
+++++
“คิกๆ กะแล้วว่าต้องยุขึ้น”
แอนกรีดร้องแบบไร้เสียง ท่าทางดี๊ด๊าชอบใจสุดๆ
[ฮัลโหลๆๆๆ เฮ้ ยัยน้องสาวทาจิบานะ! เธอฟังฉันอยู่มั้ยเนี่ย]
“โมโมชิโระคุง แค่นี้ก่อนนะ ฉันมีธุระน่ะ”
[เฮ้ย เดี๋ยวก่อนดิ พักนี้เราไม่เจอกันเลย...]
ปิ๊บ!
“คนซื่อๆแบบนี้ล่ะแกล้งง่ายนัก”
หญิงสาวพึมพำก่อนจะสโตรก... เอ่อ... สะกดรอยตามคนทั้งสองต่อไปโดยไม่ลืมใช้กล้องที่ห้อยคออยู่คอยถ่ายเก็บภาพไปด้วย
+++++
คามิโอะเดินกลับบ้านด้วยหัวใจตุ๊มๆต่อมๆ
...ชินจิชอบเรา...ชอบเราจริงดิ?...
“ฟูจิ... เชือกรองเท้าหลุด”
“หือ อ้าว... หลุดจริงๆด้วย”
นักกีฬาหนุ่มจากฟุโดมิเนะเบิกตากว้าง มองภาพตรงหน้าอย่างขวัญหาย... มาเจอสองคนนี้ที่นี่น่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้การที่เทะสึกะสุดเคร่งคนนั้นยอมลดตัวลงไปผูกเชือกรองเท้าให้กับฟูจิเนี่ยสิ!!
...เชือกรองเท้า...เชือกรองเท้าอีกแล้ว...
...พระเจ้า!...
เขายกกำปั้นขึ้นกัดก่อนจะวิ่งไปหลบหลังเสาไฟฟ้าเมื่อสองคนนั้นเดินผ่านไป หัวใจยิ่งเต้นถี่แรงหนักกว่าเก่า เคยได้ยินข่าวลือมาเหมือนกันว่าเทะสึกะกับฟูจิน่ะชอบพอกันอยู่ ตอนแรกที่ได้ยินก็รู้สึกเฉยๆ แต่พอเห็นเทะสึกะผูกเชือกรองเท้าให้นี่สิ...เขาเชื่อหมดใจเลยว่าสองคนนั้นชอบกันอยู่จริงๆ
“ส...แสดงว่าชินจิ...”
...ชอบฉันจริงดิ!!...
“ม่ายยยยยยยยยย”
+++++
เช้าวันต่อมา
คามิโอะในสภาพขอบตาดำคล้ำเดินออกมาจากบ้าน เขาสะพายกระเป๋านักเรียนด้วยทีท่างัวเงีย
“ผมไปนะครับ แม่”
เอี๊ยด!
“ขึ้นมาสิ...”
คนที่กำลังอ้าปากหาวอยู่ถึงกับชะงักค้าง ดวงตาที่ตอนนี้ละม้ายคล้ายหมีแพนด้านั้นสั่นระริก มือชี้ไปที่หน้าของอิบุ ชินจิที่อยู่ห่างไปไม่ถึงคืบ
“นาย... นายมาอยู่นี่ได้ยังไง!”
ร่างสูงตีหน้าตาย เอียงคอน้อยๆเหมือนจะบอกว่าให้ดูเอาเองว่าเขาขี่จักรยานมา
“ขึ้นมา... เดี๋ยววันนี้ไปด้วยกัน”
“ไม่เป็นไร! ฉันป...ไปเองได้เว้ย”
ชินจิหรี่ตา “เป็นบ้าอะไร ทุกทีชอบออกไม่ใช่เหรอที่ไม่ต้องเดินน่ะ”
...ชอบไม่ใช่เหรอ...ชอบไม่ใช่เหรอ...ชอบไม่ใช่เหรอ...
ร่างเพรียวหน้าขึ้นสีจัด “ไม่ได้ชอบเว้ย!! ไม่ชอบๆๆๆๆ ไม่ชอบอะไรทั้งนั้นแหละ”
“รีบๆขึ้นมาเถอะ เดี๋ยวเราก็สายทั้งคู่”
คามิโอะกลืนน้ำลายลงคออย่างฝาดเฝื่อน เหลือบมองใบหน้าของชินจิสลับกับมองพื้นก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกเต็มปอด
‘ถ้าเธอซ้อนท้ายจักรยานเขาแล้วรู้สึกอยากกอดเอวเขาล่ะก็... นั่นหมายความว่าเธอชอบเขาแล้วล่ะ’
เสียงของแอนลอยแว่บเข้ามาในหัวอีกครั้ง
“โอเค ขึ้นก็ขึ้น!”
เขาเดินไปนั่งซ้อนท้ายจักรยานของอีกฝ่ายเงียบๆ ชินจิก็ไม่ได้พูดอะไรพอคามิโอะขึ้นนั่งก็ถีบตัวออกแรงขี่ไปตามความเร็วปกติ
ตึง!!
“อ๊ากกกกกกก”
ร่างสูงหยุดจักรยานแล้วเหลียวมองคนที่นอนแผ่หมดสภาพอยู่กับพื้นพร้อมเลิกคิ้ว
“นายเป็นบ้าอะไร... ง่วงนักเหรอถึงลงไปนอน?”
“บ้านแกสิ!!”
คามิโอะลูบสะโพกตัวเองน้ำตาเล็ด เจ็บเป็นบ้า! แต่ไม่ได้... เขาจะเกาะเอวชินจิไม่ได้เด็ดขาด!! ถึงความรู้สึกก่อนตกจักรยานเมื่อครู่มันจะอยากคว้าเอวของอีกฝ่ายไว้มากก็เถอะ
แต่ไม่ได้!! เพราะถ้ากอดหมอนั่นก็แปลว่าเขาชอบมันน่ะสิ
ยอมเจ็บโว๊ยยย!! ฮือออ
ชินจิที่มองอยู่ถอนหายใจเบาๆ “...ไอ้บ้า”
+++++
พักกลางวัน
คามิโอะกินไปก็เหลือบมองชินจิที่นั่งอยู่ข้างๆไป... มือบางสาวเส้นบะหมี่ขึ้นก่อนจะอ้าปากเคี้ยวหงับๆชนิดตาไม่มองเส้นมองเพียงแต่หน้าของเพื่อนสนิท
“ชินจิ...” เขาตัดสินใจเรียก
“อะไร”
“ถามอะไรหน่อยได้ป่ะ”
ร่างสูงครางตอบอือๆแต่ไม่ได้หันมองเพราะจดจ่ออยู่กับอาหารของตัวเอง
“ทำไม...” คามิโอะกำตะเกียบแน่น “ทำไมเมื่อเช้าถึงมารับฉันล่ะ?”
ชินจิหยุดกินทันทีก่อนจะเหลือบมองหลังจากนิ่งคิดไปเล็กน้อย “ก็มันทางผ่านพอดี...”
‘ถ้าตอบว่าทางผ่านน่ะแปลว่าโกหก ถ้าทางผ่านจริงๆเขาก็ต้องมารับคามิโอะคุงทุกวันแล้วสิ ที่พึ่งมาคอยรับคอยส่งเอาตอนนี้ก็แปลว่าพึ่งจะรู้ใจตัวเองไม่อยากให้เธอได้รับอันตรายไง!’
เสียงของแอนแว่วมาอีกครั้ง นี่คือคำชี้แจงจากหญิงสาวหลังจากที่เขาเล่าเรื่องชินจิมารับเมื่อเช้าให้ฟัง
คามิโอะขนลุกซู่ทันที “เอ่อ... กินต่อเถอะ ฮ่าๆ”
ชินจิไม่เซ้าซี้อะไรทว่าคีบเทมปุระในจานตัวเองมาใส่ในชามราเม็งของเขา
“ชินจิ??”
“...กินไปเหอะ ก็ให้เหมือนทุกที”
‘ถ้าตอนกินข้าวเขาแบ่งอาหารในจานให้แปลว่าเขาแคร์เรา!’
ตายโหงงง!!
ทำไมมันแม่นเหมือนตาเห็นแบบนี้วะ!!
จะว่าไป... ชินจิมันก็แบ่งเทมปุระให้เขาตลอดเลยนี่หว่า ทั้งที่เทมปุระเป็นของที่หลายคนชอบกินแล้วเก็บไว้เป็นอย่างสุดท้ายแท้ๆแต่มันก็ให้เขาตลอด
เรื่องเชือกรองเท้าก็อีก... มาคิดดูดีๆชินจิมันผูกเชือกรองเท้าให้เขาเป็นครั้งที่สองแล้ว! ทำไมถึงต้องดูแลขนาดนี้?? ถึงเขาจะล้มหน้าคว่ำไปจริงก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ เพราะเป็นเพื่อนเหรอ? แต่แอนจังบอกว่าเพื่อนกันเค้าไม่ช่วยกัน...แสดงว่า...
มันชอบเราจริงๆด้วยอ่ะ!!
คามิโอะรู้สึกอิ่มขึ้นมาทันทีและเขาก็ไม่ได้กินอะไรเพิ่มอีกเลย
+++++
“หวั่นไหวเต็มที่แล้วล่ะสิ คิกๆ เหลือแค่ฉากสุดท้ายแล้ว”
แอนป้องปากหัวเราะเสียงแหลม ก่อนจะชะงักไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่ากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับโมโมชิโระ
“เฮ้ โทษที... ฉันเหม่อไปหน่อย เมื่อกี้นายว่าไงนะ?”
[แอน... ทำไมเดี๋ยวนี้เธอแปลกๆไปล่ะ]
“บ้าเหรอ! ฉันก็ชอบนายคนเดียวนะ แปลกไปยังไง”
หญิงสาวท้วงเสียงลอยๆ เพราะดวงตาเพ่งมองไปยังคามิโอะที่เดินตามชินจิอยู่อย่างใช้สมาธิ... ตอนนี้ทั้งสองคนซ้อมเทนนิสเสร็จแล้ว ถึงเวลาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
หึๆ!
[แอน.. แอน!!]
“ไว้คุยกันนะ โมโมชิโระคุง”
ปิ๊บ!
“ได้เรื่องล่ะ”
+++++
คามิโอะหอบหายใจถี่หนัก เขากระพือคอเสื้อเพื่อคลายร้อน เม็ดเหงื่อมากมายไหลท่วมตัวไปหมดจนรู้สึกเหนียวเหนอะหนะ... อยากจะอาบน้ำเต็มที
มือเรียวยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อทว่าก็ต้องชะงักไปเมื่อมองกระจกแล้วเห็นภาพสะท้อนของชินจิยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง
“เฮ้ยย!!”
“...จะกลับพร้อมกันมั้ยจะได้รอ?”
“ไม่ๆๆ นายกลับไปก่อนเลย” คามิโอะกุมคอเสื้อไว้แน่น แค่นยิ้มจืดสนิท “วันนี้ฉันมีธุระ เดี๋ยวกลับเอง”
“อือ”
เมื่อชินจิพยักหน้าแล้วเดินออกไปร่างเพรียวก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทันที คามิโอะยกมือขึ้นกุมหน้าแน่น รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งตัว
‘ถ้าเขามาแอบดูเธอตอนอาบน้ำ มันก็ตีความหมายได้เพียงอย่างเดียวแล้วล่ะ’
‘นี่... แอนจังคงไม่ได้หมายถึง...’
‘เขาอยากมี ‘อะไรๆ’ กับคามิโอะคุงไงล่ะ’
...พ่อแก้วแม่แก้ว... คุ้มครองผมด้วยยยยย!...
+++++
ทอร์คไปหมดแล้ว... (ฮา)
อยากอ่านคู่ไหนแรร์ๆบอกมาได้นะคะเผื่อจะบ้าจี้เขียนให้ กร๊ากกก >.,<
เม้นนะคะ นะคะ J
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โอ๊ยยยย อ่านแล้วฮาไม่ไหวจริงๆ
คามิโอะโดนไซโคไปเรียบร้อยแล้วจริงๆ 5555
สาววายนี่ที่หนึ่งงงง โหวตให้สาวแอนนนน กรี๊ดดดดดด >_< ! !
ตอนนี้มี Tezuka X Fuji โผล่มาด้วยอ่ะ กรี๊ดดดดดด >_< ! !
ปลาบปลื้มกับคู่นี้ที่สุดดดดด !!!
( Ps. ไม่เอา ฟูเทะ นะคะไรท์เตอร์ จะเอาเทะฟู =3= )
เอ้า แอนไซโคต่อไป เอาใจช่วย
ก้ากกกกกกกกกกกกกกก
คามิโอะนี่ก็ซื่อจริง
ถ้าคนรอบข้าฉันซื่อแบบนี้นะจะไซโครให้เป็สาวกวายให้หมดเลย
แอนจังอ้ะ แกล้งคามิโอะหรอ!
ชีวิตดูไม่เป็นสุข 555
รอดูฉากสุดท้าย 5555
ไปสโตรกต่อ
อ่านเเล้วรักคามิโอะขึ้นมาเลย รั่วไปไหน กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
โโยเฉพาะสุดท้าย สุดๆจริงๆหนู พอ่เเก้วเเม่เเก้วววววววววววววววววววววววววววววววววว