รักร้ายของคุณชายต่างมิติ

ปัง ปัง ปัง....
เสียงเคาะประตูห้องดังระรัวขึ้นมาหลายๆครั้งจนทำให้ฉันนางเอกของเรื่องจำใจตื่นขึ้นมาเปิดประตู 
         \"อะไรของพี่\" เมื่อฉันเห็นคนที่แทบจะพังประตูของฉันทำให้อารมณ์โกรธที่ปลุกฉันตั้งแต่ไก่โห่มันพุ่งขึ้นมา จนทำใหต้องตะโกนออกไปพร้อมกับขี้ฟันแบบนี้แหละ 
         \"ยัยน้องปัญญาอ่อน เหม็นปากโว้ย\" ยี้ กล้าดียังไงมาเลียนแบบฉันด้วยการตะโกนพร้อมขี้ฟันแบบนี้ 
         \"แล้วใครใช้ให้มาปลุกตอนเช้าที่จะสดใสแบบนี้ฮะ\" น่าโมโหชะมัด ฉันยืนพิงประตู พร้อมจะหลับอีกรอบแล้วเนี้ย
         \"แม่เรียก ให้ลงไปข้างล่าง ด่วน ได้ยินมั้ย ด่วน\" กรี๊ดดด ยังจะชะโงกหน้ามาหาฉันอีก
         \"เออ รู้แล้วโว้ย\" ฉันปิดประตูหนีไอพี่บ้าทันที มีอะไรนักหนาเรียกแต่ไก่โห่แบบนี้ เบื่อโว้ย! 
ตึง ตึง ตึง
         \"ระริน เดินลงบันได เบาๆหน่อยได้มั้ย\" เสียงแม่ฉันดังขึ้นมาทันที ที่ฉันกำลังเดินลงบันได หลังจากที่ฉันอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จ 
         \"ค่า รู้แล้ว\" ฉันเดินไปตามกลิ่นอาหาร ทันที ที่ลงมาถึงข้างล่าง ว้าว หอมจังเลย
         \"หยุด เดี๋ยวนี้นะ ริน เป็นผู้หญิงอย่าทำกิริยา แบบนี้เด็ดขาด\" ชิ โน่นก็ไม่ได้ นี้ก็ไม่ได้ ว๊ากกก น่าเบื่อ
         \"แม่กับพ่อจะไปอยู่บ้านคุณยายที่ นครนายกสักพัก อยู่ได้มั้ยคนเดียว\" พอแม่พูดเสร็จทำเอาฉันหันไปหาแม่ด้วยแววตาที่แทบน้ำตาจะต้องไหล ไม่ไช่เสียใจนะแต่ซาบซึ้งต่างหาก +555 สดชื่นดีจริงเช้านี้
         \"ได้เสมอ ค่ะแม่ ได้ยิ่งกว่าได้ หุหุ\" เหตุผลที่ทำให้ฉันต้องอยู่คนเดียวนะหรอ ก็เพราะไอพี่บ้า มันต้องไปอยู่หอ เพราะฉะนั้น การที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ บ้านนี้ก็ช่างเหมือน สวรรค์ซะจริง
         \"อย่าทำท่าเหมือนกับว่าจะได้ขึ้นสวรรค์ได้มั้ยค่ะ คุณลูก\" เหอๆๆ รู้ทันอีกแม่เรา
        \"แล้วแม่จะไปเมื่อไหร่อ่ะค่ะ\" ฉันถามแม่ด้วยความอยากรู้เต็มที่
        \"วันนี้ ทานข้าวเสร็จ ก็คงไปแล้วล่ะ จะแวะไปส่งพี่รันเค้าด้วย หรือว่า รินจะไปกับแม่\" คำถามของแม่ทำให้ฉันที่กำลังดื่มนมในแก้วแทบสำลักขึ้นมาทันที
        \"ไม่ค่ะ หนูเป็นห่วงบ้าน แล้วพ่อกับพี่ ไม่ลงมาทานข้าวหรอค่ะ\" ฉันถามด้วยความแปลกใจที่ไม่เห็นพ่อกับพี่ลงมาทานข้าวด้วยกัน
        \"อ่อ เค้าเรียบร้อยแล้วล่ะจะ เหลือเรานั้นแหละ\" แม่พูดขณะกำลังเช็ดจานที่ล้างเสร็จแล้ว เอ๊ะ! กินเสร็จแล้ว งั้นก็แสดงว่าจะไปกันแล้วหรอ เย้ๆๆ วู้
        \"งั้น แสดงว่าแม่จะไปแล้วหรอค่ะ\" ฉันรีบถามแม่ทันที แต่ต้องแอบเก็บอาการสักนิด
        \"จะ งั้นแม่ไปเลยนะ พ่อเรียกแล้วด้วย ดูแลบ้านดีๆนะ ริน\" แม่สั่งแบบนี้เหมือนฉันเป็นหมาเลยแหะ ฉันรีบหันไปโบกมือ ให้แม่ทันที
กรี๊ดดดดดดดดดด สบายยยยยยยยย
การได้อยู่บ้านคนเดียวมันเป็นสวรรค์อะไรเช่นนี้ การที่ฉันดูเหมือนจะร่าเริงแบบนี้นะหรอเพราะว่าการที่ฉันจะได้อยู่คนเดียวมันมีโอกาสน้อยมากเพราะว่าที่บ้านฉันต่างหัวโบราณมากมาย ฉันที่เกิดมาเป็นผู้หญิงแทบกระดิกอะไรไม่ได้เลย ให้ตายสิ เฮ้อ! แต่ว่านี้ถือเป็นโอกาสดีสำหรับการนอนต่อ
คร๊อกกก ฟี่...

อีกมิติหนึ่ง ที่ได้ชื่อว่าเป็นมิติที่มีเรื่องอัศจรรย์มากมายเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ตอนนี้ท่านอาวุโส ของที่นี้หลายคนกำลังเพ่งดูไปที่กระจกบานใหญ่ที่มีภาพของหญิงสาวน่าตาน่ารัก แลดูสะดุดตาแก่ผู้พบเห็น เสียแต่ว่ากิริยา มารยาทนั้นช่างแตกต่างจากนหน้าตาอยู่มากเลยเชียว
        \"เอ่อ ท่านอันวา คงพูดเล่นๆ ไปใช่มั้ยครับ ที่จะให้คุณชายลงไปอยู่กับเด็กคนนี้\" หนึ่งในผู้อาวุโส พูดขึ้นหลังจากได้เห็นสาวน้อยในกระจก ผู้ที่จะเป็นคนสอนให้คุณชายอันเด ของพวกเค้ารู้จักรักคนอื่น
        \"ท่านชีวา คงไม่รู้สินะ ว่าคนอย่างเรา พูดเล่นไม่เป็น การที่ส่งอันเด ไปให้หนูระริน ดูแลเราว่าจะได้ผลยิ่งกว่าอะไรซะอีก แล้วยังมั่นใจว่า หนูระรินจะต้องรักอันเด มากจนสุดชีวิตเลยทีเดียว\" แววตาของผู้อาวุโสอันวา ดูมั่นใจในตัวของระรินเหลือเกิน
        \"ท่านอันวา ค่ะ คุณชายอาละวาดใหญ่แล้วค่ะ\" หลังจากที่ได้ยินแม่บ้านมาเรียนให้ทราบแล้วทำให้ท่านอันวา ต้องรีบไปดูลูกชายเพียงคนเดียวของเค้า ที่ยามโกรธแล้วเหมือนไฟที่สามารถเผาคนรอบข้างได้ทันที แต่เมื่อยามสงบนิ่งเค้าเหมือนน้ำแข็งที่จะสาบให้ทุกคนหนาวตายได้ทันที
        \"อันเด เจ้ายังคงไม่มีเหตุผลเช่นเดิม\" เมื่อไปถึงห้องของลูกชาย
ท่านอันวาถึงกับตกใจ แต่ต้องสงบนิ่งไว้เพื่อไม่ให้ลูกชายเห็นอาการ        
        \"ท่านพ่อ แล้วเหตุผลของท่านพ่อล่ะ เป็นเช่นไร\" อันเด หันไปมองผู้เป็นพ่อที่กำลังจะไล่เค้าลงไปอยู่อีกมิติ ที่มีแต่คนงี่เง่าอยู่เต็มไปหมด
        \"เหตุผลของข้า ย่อมมีมากกว่าเจ้าอยู่แล้ว ทำตามที่ข้าขอเจ้าซะ แล้วทุกอย่างจะดี\" สายตาของท่านพ่อ ยามนี้ช่างน่ากลัวนัก แต่เหตุผลใดที่ต้องทำให้ข้าต้องลงไปอยู่กับพวก งี่เง่านั่น ไม่มีทางซะหรอก
        \"ไม่มีทาง ข้าไม่ยอมไปอยู่กับพวกงี่เง่า สมองกลวงพวกนั้นแน่\" อันเด จ้องหน้าผู้เป็นพ่อด้วยสายตาท้าทายทันที
        \"เจ้าต้องลงไป ไม่เช่นนั้นเจ้าจะต้องตายไปแบบไม่มีทางเลือก\" อันเด มองไปทางพ่อของเค้าด้วยสายตาที่บอกได้ว่า งง! 
        \"เพราะเหตุใด ทำไมจึงต้องเป็นเช่นนั้น\" เสียงของอันเด สั่นเครือหลังจากที่ได้ยินเหตุผล ของผู้เป็นพ่อ
        \"มันเป็นกฏ เจ้าคือผู้ถูกเลือก เจ้าต้องทำให้หนูระรินรักเจ้าให้ได้ และต้องเป็นผู้สอนให้หนูระรินรู้ถึงความเจ็บปวด\" อันวา มองหน้าลูกชายใจจริงเค้าก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่นี้คือกฏ แล้วเค้าคือผู้ถูกเลือก
        \"เจ็บปวด ทำเช่นใด\" เค้าไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำให้ผู้หญิงคนนั้น
เจ็บปวด
        \"เมื่อหนูระริน รักเจ้า เจ้าจะต้องเป็นฝ่ายทิ้งหนูระรินมาทันที\" ทิ้ง งั้นหรอ ทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไมต้องทำให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บปวด แบบนี้ก็สนุกล่ะสิ
       \"ข้าตกลง\" เค้าตอบตกลงผู้เป็นพ่อทันที เพื่อจะได้ทำเรื่องที่เค้าคิดว่าสนุกสักที

ซ่า...เปรี้ยง...
       \"ทำไมอยู่ดีๆ ถึงฝนตกนะ\" ฉันตะโกนอนู่ในห้องคนเดียว คนกำลังนอนเพลินๆ ต้องรีบลุกขึ้นมาปิดประตูหน้าต่างซะงั้น
พรึบ...
       \"เฮ้ย! ไฟดับได้ไงอ่ะ ไฟฉายอยู่ไหนอ่ะ\" ฉันค่อยๆควานหาไฟฉาย อ่า เจอแล้ว 
แป๊ก... (เสียงเปิดไฟฉาย)
       \"เฮ้ย! นายเป็นใคร ไม่นะ ผีหลอก\"
วูบ