{จบแล้ว} Once Upon a time of love

ข้อมูลเบื้องต้น

 :::::::::::::::::   Note   ::::::::::::::::




แรงบันดาลใจของพล๊อตฟิคเรื่องนี้มาจาก  เพลง  "  กาลครั้งหนึ่ง  "       ร้องโดย พี่สแตมป์ ft.  ปาล์มมี่ค่ะ  
.
.
.
.
.

ช่วงนี้ได้พลอตมาจากการฟังเพลงบ่อย..... อย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ

เนื้อเรื่อง

มีนาคม   เมลเบิร์น   ออสเตรเลีย, 2010

.

.

.

“เอานี่ไปด้วยสิ เจ้าของร้านเขาบอกว่าถ้าขายไม่หมด เราก็เอากลับบ้านได้ เพราะที่นี่ขนมปังจะขายวันต่อวัน”     ผู้จัดการร้านใจดียื่นห่อขนมปังสีน้ำตาลใบใหญ่ให้เด็กหนุ่มตัวเล็ก ที่ค่อยๆยื่นมือไปรับอย่างสุภาพ

“ขอบคุณนะครับ คุณโจ…”

“เหนื่อยหน่อยนะอูฮยอน  แต่ที่นี่ก็ดีกว่าอีกหลายๆร้าน เพราะที่นี่มีแต่คนเอเชียเท่านั้น ถึงแม้เจ้าของร้านจะเป็นฝรั่ง แต่เขาก็เป็นลูกครึ่งเกาหลีด้วย”

“…..”

“ฉันรู้ว่าการตัดสินใจมาเรียนต่อคือความฝันสำคัญของนาย แต่เราทุกคนที่นี่ก็เข้าใจนะว่าการเรียนไปทำงานไปมันเหนื่อย เพราะงั้นถ้ามีอะไรก็บอกฉันได้เลย”  

“ขอบคุณครับ ขอบคุณมากจริงๆ “ รอยยิ้มบางส่งไปให้เจ้าของคำพูดใจดี  

 ในบ้านเมืองที่แสนกว้างใหญ่นี้ เพราะคุณโจ – อูฮยอนก็เลยรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาได้บ้างหลังจากวันที่รู้ว่าตัวเองต้องมาเรียนต่อและทำงานพาร์ททามไปด้วยที่นี่เพราะปัญหาที่บ้าน

“’งั้นผมขอตัวนะครับ”   หัวเล็กก้มลงโค้งให้คนตรงหน้าอีกครั้งพร้อมกับเดินออกจากร้านมา

อาจเป็นเพราะอากาศที่หนาวมาก อ้อมแขนเล็กจึงกอดกระชับห่อขนมปังไว้แน่นแล้วเดินไปตามทางที่คุ้นเคยเพื่อไปขึ้นรถไฟใต้ดินกลับไปยังหอพักใกล้กับมหาวิทยาลัยที่เรียน 

ความคิดต่างๆล่องลอยเข้ามาในหัวเล็กๆ  เรื่องเรียน   เรื่องเงิน   เรื่องการใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวที่นี่ ไม่ว่าต่อให้คิดไปอีกเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนร่างเล็กนี้จะทำได้แค่ถอนหายใจออกมายาวๆเท่านั้น  สามปีกับการต่อสู้ยาวนาน แต่นี้เพิ่งเริ่มเท่านั้นเอง สองอาทิตย์เท่านั้นที่เขามาอยู่ที่นี่…

“ เห้ยย หยุดนะโว้ย  สตอป !  สตอปปปป!!    ย่าห์!!!!”

ขณะที่เขากำลังจะเลี้ยวลงบันไดเพื่อไปขึ้นรถไฟอย่างที่ควรจะเป็น กลับกลายเป็นว่าอยู่ดีๆ ก็มีเสียงตะโกนไล่หลังมา พร้อมกันกับที่มีของแข็งตรงเข้ามากระแทกกับร่างบางอย่างจัง!

“อั่กก…” 

 ร่างของนัมอูฮยอนที่เดินอยู่นั้นถูกชายฝรั่งร่างสูงชนกระเด็นไปไกลจนล้มกลิ้งลงกับพื้น ขนมปังเกลื่อนกระจัดกระจายเต็มไปหมด 

“ Ahhh  what the hell  ?  Fuck   !!”  นัมอูฮยอนได้ยินฝรั่งสบถออกมา

ขณะที่กำลังจะลุกขึ้น ก็มีชายอีกคนสาวเท้ายาวๆผ่านหน้าเขาไปเสียเฉยๆ นั่นทำให้ตากลมต้องหันไปค้อนมองอย่างไม่เข้าใจ

“แก  มานี่เลย ลุกขึ้นมา กล้าดียังไงมาขโมยกระเป๋าตังค์ฉัน ฉันเป็นนักท่องเที่ยวนะโว้ย  เดี๋ยวจับส่งตำรวจแม่งเลย เอากระเป๋าฉันคืนมา  เร็วเซ่!!”

คนที่นั่งพับเพียบอยู่บนพื้นพอจะเข้าใจอะไรๆแล้ว แต่เพราะฝรั่งขี้ขโมยนั้นนอกจากจะโดนยกตัวลอยขึ้นมายังทำหน้างงอย่างแรงกับภาษาเกาหลีที่ชายร่างสูงคนนี้กำลังพ่นใส่อีกด้วย ทั้งหมดนั่นจึงทำให้อูฮยอนหัวเราะขำออกมาเบาๆ

“เร็วเซ่ ไอ้เบื๊อกนี่    ฉันส่งตำรวจจริงๆนะโว้ย ฮึ่ย  ซวยจริงๆ มาถึงวันแรกแม่งก็ซวยเลย”

มือเล็กหยิบกระเป๋าเงินที่ตกลงอยู่กับพื้นแล้วค่อยๆเดินอย่างทุลักทุเลเพราะข้อเท้าแพงไปแล้ว เพื่อเอากระเป๋าส่งให้อีกคนที่ตอนนี้ยังโวยวายเขย่าคอเสื้อหัวขโมยไม่เลิก

“คุณ   คุณครับ…”

“ไว้ก่อนนะ  ฉันจะชดใช้ค่าเจ็บให้แต่ขอให้ฉันได้กระเป๋าคืนก่อน”   เสียงทุ้มยังคงพูดโดยที่ไม่หันมามองหน้าอีกคนเลย

“ผมแค่จะบอกว่ากระเป๋าเงินคุณ  ….”

“…..”

“….อยู่นี่”   

  อูฮยอนยื่นกระเป๋าเงินให้ และพอเห็นว่าเป็นกระเป๋าของตัวเอง ตาเรียวเล็กนั่นก็เบิกโพลงขึ้นอย่างดีใจ มือก็พลันปล่อยคอเสื้อหัวขโมยจนมันล้มก้นจ้ำเบ้าแล้วรีบวิ่งหนีหายไปเลย

“ขอบใจนะ  ขอบใจจริงๆ”    คนตัวสูงกว่าประคองโอบมือเล็กที่ถือกระเป๋าเงินเอาไว้แล้วเขย่าอย่างดีใจสุดๆ

“เอ่อะ… งั้นผมขอตัวนะครับ” 

 อูฮยอนถอนมือออกมาช้า  อีกคนพอรู้ว่าออกจะแสดงความดีใจจนออกนอกหน้าไปหน่อยจึงผละมือออกเช่นกัน จริงๆก็เป็นการไม่สมควรหรอกกับการถูกเนื้อต้องตัวคนที่เพิ่งรู้จักได้ไม่กี่นาที

“ เดี๋ยวสิ  ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วที่นายพูดภาษาเกาหลี เป็นคนเกาหลีหรอ” 

   ร่างสูงถามทั้งที่หน้าตาแบบนี้ของอีกคนจะเป็นเชื้อชาติอื่นไม่ได้เลย  ตัวเล็กๆ  ผิวที่ขาวอมชมพูแตกต่างจากฝรั่งแบบนี้ แถมอาการที่ชักมืออกแบบหวงตัวนั่นอีก

“ครับ ผมเป็นคนเกาหลี  เดาว่าคุณเองก็คงเป็นคนเกาหลีใช่ไหมครับ?”

“ก็แน่หล่ะสิ  หน้าอย่างฉันจะเป็นใครไปได้ นี่ดูตาฉันซะก่อน เกาหลีแท้เลยแหละ “

อยู่ดีๆอุฮยอนก็หัวเราะขำออกมาอีกครั้ง กี่ครั้งแล้วนะที่เขาหัวเราะเพราะคนๆนี้  นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้หัวเราะออกมา…     

ร่างสูงพอเห็นอูฮยอนหัวเราะ ก็ทำหน้ากวนๆ งงๆ  แต่ก็อดหัวเราะออกมาด้วยไม่ได้เพราะเรื่องจริงที่ดวงตาเรียวเล็กของเขานั้นไปที่ไหนก็เหมือนมีป้ายไฟติดหน้าผากเขาว่า “ไอแอมโคเรียน” ตลอดเวลา

“ แล้วนายพักอยู่ที่ไหน ดึกแล้วฉันพานั่งแท็กซี่ไปนะ ถือซะว่าตอบแทนเรื่องนี้”

อูฮยอนก้มลงมองขาตัวเอง ตอนนี้ความเจ็บแล่นปราดเข้ามาที่ข้อเท้าอย่างหนัก จะทำยังไงดี จะไปเรียนไปทำงานได้ยังไงกัน …

“ มีอะไรหรอ ไม่ต้องเกรงใจน่าไปเถอะ ป่ะ”   คนตัวสูงหันซ้ายไปทางฟุตบาทแล้วเดินนำหน้าไปเพื่อที่จะเรียกแท็กซี่แต่พอเห็นอีกคนไม่เดินตามมาก็ เดินกลับมาคว้าแขนบางไป

“ อ๊ะ!!”      หน้าอ่อนหวานขมวดคิ้วย่น ฟันขาวกัดปากแน่นเพราะความเจ็บ

“ อะไรหน่ะ  นายเจ็บข้อเท้าทำไมไม่บอกฉันหล่ะ  ไปโรงบาลไหม ไปเถอะ”  

“ผมไม่เป็นไร “  อูฮยอนพูดขัดขึ้นตอนที่กำลังจะโดนพาไปโรงพยาบาล ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เขาไม่มีเงิน แล้วอีกอย่างข้อเท้าแพงหน่ะมันปฐมพยาบาลเองได้  ทำไมคนๆนี้ถึงทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้

“ ถ้างั้นฉันจะพาไปส่ง มาสิ”     พูดจบ ร่างสูงก็ย่อตัวลงแล้วหันหลังให้ ทำท่าราวกับจะให้อูฮยอนขี่หลังอย่างงั้นแหละ

“ เอ้า ขึ้นมาสิ ฉันต้องรับผิดชอบเรื่องนี้นะ ฉันต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ฉันทำกับนาย”

ดวงตากลมมองไล่แผ่นหลังกว้างของอีกคน คำพูดที่คนพูดอาจไม่ได้ตั้งใจหรือรู้สึกอะไร แต่นั่นกลับทำให้หัวใจดวงน้อยที่โดดเดี่ยวรู้สึกถึงความอบอุ่นขึ้นมาได้อย่างประหลาด

เขาตัดสินใจเดินตรงไปแล้วค่อยๆขึ้นขี่หลังของอีกคนอย่างระมัดระวัง เมื่อเข้าที่แล้ว ร่างสูงก็กระชับต้นขาเล็กไว้แน่น  แล้วเดินไปเรียกแท็กซี่  แต่ยืนอยู่นานแล้วก็ไม่มีแท็กซี่วิ่งมาเลยสักคัน  บทสนทนาฆ่าเวลาจึงเริ่มขึ้น

อูฮยอนได้รู้ว่าคนๆนี้มีชื่อว่า คิมซองกยู  มาจากโซล เหตุผลที่มาก็เพราะอยากแบคแพคมาเที่ยว เพราะเบื่อเกาหลี แต่อูฮยอนก็ไม่โง่พอที่จะไม่ทันสังเกตในน้ำเสียงที่อึดอัดใจนั้น

…..  มากกว่าอยากหนีมาเที่ยว   ผู้ชายคนนี้กำลังหนีอะไรอยู่เป็นแน่…

“ไม่หนักหรอครับ ให้ผมลงก่อนไหม?”     เพราะท่าทางที่ใกล้ชิด เวลาปากอิ่มยื่นไปกระซิบที่ใบหูของอีกคน จึงทำให้หัวใจเต้นแรงมากจนอูฮยอนนึกเกลียดตัวเอง  ทั้งที่อีกคนออกจะนิ่งมากแท้ๆ

“นายตัวเบาจะตาย ตัวก็เล็กอย่างกับผู้หญิง ฉันยกนายมือเดียวยังได้เลย” 

  เสียงทุ้มนุ่มพูดออกมา แต่เพราะเขาหันหลังให้ อูฮยอนจึงไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มของอีกคนเช่นกัน

“โอ๊ะ นั่นแท็กซี่ แท็กซี่!!”   เพราะมือหนึ่งต้องยกเรียกรถ  ทำให้เกิดจังหวะที่ไม่ตั้งใจขึ้น  อูฮยอนเกือบหงายหลังตก นั่นทำให้ซองกยูต้องระวังมากขึ้นแขนแกร่งรัดกระชับขาเรียวอีกคนให้แน่น ส่วนอูฮยอนเอง ตามสัญชาติญาณก็โผกอดเข้าที่ต้นคอขาวของออีกคนทันทีพร้อมกับที่แก้มนิ่ม ชนเข้ากับแก้มสากขาวของอีกคน !

ต่างคนต่างหอบหายใจเพราะความตกใจ หัวใจดวงน้อยที่แนบแผ่นหลังกว้างของอีกคนดังโครมครามอย่างน่าอาย อูฮยอนแค่หวังว่าอีกคนจะไม่รู้และไม่ได้ยินมัน…

“กะ เกือบไปแล้ว …”   ซองกยูพูดขึ้น อูฮยอนจึงรีบคลายกอดและขยับแก้มออกทันที

นานมากที่รอรถ… แต่เขาสองคนก็โชคยังเข้าข้าง มีแท็กซี่มาจอดรับ แล้วทั้งสองก็ขึ้นรถไป อุฮยอนบอกปลายทางเป็นแมนชั่นที่ตัวเองพักอยู่ พอไปถึง ซองกยูอาสาเป็นม้าให้อูฮยอนขี่ขึ้นไปถึงที่ห้อง ร่างสูงรีบกุลีกุจอหาน้ำแข็งและผ้ามาทำการปฐมพยาบาลให้ อูฮยอนไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจว่าทั้งหมดที่ซองกยูทำไปนั้นคือเพราะความรู้สึกผิด  หลังจากนั่งคุยกันสักพัก ซองกยูก็ถามไถ่เกี่ยวกับชีวิตของนัมอูฮยอนอย่างอยากรู้ เพราะคนตัวเล็กนี่คือเพื่อนคนแรกที่เขารู้จักตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาที่ประเทศนี้

“แล้วนายไม่เหงาหรอ?”   

 ซองกยูถามเจ้าของห้องหลังจากที่รู้ว่าครอบครัวอูฮยอนเป็นหนี้จนเจ้าหนี้ตามราวี ดีที่เขาสอบได้ทุนจึงได้มาเรียนที่นี่โดยที่ไม่มีเงินติดตัวมาสักบาท  จนต้องมาหางานทำแล้วก็เรียนไปด้วย แถมยังต้องเก็บเงินส่งไปให้ทางบ้านใช้หนี้อีกด้วย คนตัวเล็กไม่เคยห่างอ้อมอกพ่อแม่ไปไหนเลย ตั้งแต่ลืมตาดูโลกมา นี่คือครั้งแรกที่ต้องออกมาเผชิญโลกกว้างอย่างโดดเดี่ยวและสุดเหงาแบบนี้

“ผมเลือกไม่ได้หรอก  ไม่มีทางเลือก”     อูฮยอนตอบเสียงเครือ  ไม่ใช่เพราะรู้สึกชีวิตรันทด แต่รู้สึกคิดถึงเกาหลี คิดถึงที่ที่เรียกว่าบ้าน..

ซองกยูนิ่งไปสักพักเมื่อเห็นอีกคนเสียงสั่นน้ำตาคลอหน่วง เขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่คนตัวเล็กจะร้องไห้ออกมาจริงๆ

“ แล้วขาเป็นแบบนี้ จะทำยังไง”

“ผมก็ยังไม่รู้เลย”  

“เอางี้  ฉันจะรับผิดชอบทั้งหมดนี่เอง”    อูฮยอนที่นั่งอยู่บนเตียงส่งสายตาสงสัยมายังอีกคนที่นั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้อง

“ไหนๆฉันก็ไม่มีอะไรทำ  มาเที่ยวเล่นเฉยๆ  มาถ่ายรูป มาอ่านหนังสือ แทนที่ฉันจะหาความสุขใส่ตัวคนเดียวแบบไร้ความรับผิดชอบ ฉันจะดูนายจนกว่าจะหายดีไหม”

“……”

“ถ้าไม่มีนาย อูฮยอน  ฉันก็คงจะได้กลายเป็นคนพเนจรไปแล้วเพราะไอ้หัวขโมยนั่น ให้ฉันตอบแทนนายบ้างเถอะ”

คิมซองกพูดยืดยาวเพราะรู้ว่าอูฮยอนต้องปฎิเสธแน่อยู่แล้ว ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเด็กคนนี้ขี้เกรงใจ อ่อนโยน และมารยาทดีขนาดไหน…

“คุณ  จะรับผิดชอบยังไง เอ่อ ผมหมายถึง ยังไงที่คุณพูดว่าจะรับผิดชอบหน่ะครับ..”   แก้มกลมขึ้นสีแดงเพราะความอาย  เขาไม่เคยพูดทวงออกไปแบบนี้มาก่อนเลย

“ ฉันก็จะไปทำงานแทนนาย  เข้าเรียนแทนนายไง”

“ไม่ได้หรอกครับ เข้าเรียนแทนกันไม่ได้”

“อ่าว งั้นหรอ งั้นฉันก็จะคอยพยุงนายไปเรียน ไปเข้าห้องน้ำ ไปกิน ไปอาบน้ำ…”

“คุณซองกยู…!!”     คนตัวเล็กขัดขึ้นเพราะอีกคนพูดสิ่งน่าอายออกมากลางห้องแบบนี้

“อ้าว ก็ทำไมอ่ะ  ถ้านายลำบาก ฉันจะอาบให้ เป็นผู้ชายด้วยกันอย่าอายเลย..”

“คุณไม่อาย แต่ผมอายนะครับ!!”

“อุ่ย  หน้าแดงด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”      หน้าหล่อคมหัวเราะออกมา ทำให้ดวงตาที่เล็กอยู่แล้วยิ่งเล็กเข้าไปอีก

“พอเถอะครับ…แล้วนี่คุณพักที่ไหนหรอ”

“ไม่รู้เลย ยังมีที่นอนอ่ะ  กะว่ามาถึงจะมาหาเอาแถวนี้ นายมีแนะนำไหมอ่ะ เอาแบบนี้ก็ได้แบบห้องนายอ่ะ  เช่ารายปีเลยนะ”

“กี่ปีครับ?”   อยู่ดีๆอูฮยอนก็แทรกขึ้นทันที เขาหล่ะอยากตบปากตัวเองจริงๆ จะอยากรู้ไปทำไมนะว่าคนๆนี้จะอยู่ที่นี่กี่ปี

“สัก…สองปี”

.

.

.

.

;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;   Once Upon a time  of love   :;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

.

.

.

.

.

กุมภาพันธ์   เมลเบิร์น   ออสเตรเลีย, 2012

มือเล็กค่อยๆเปิดประตูแมนชั่นเข้ามาอย่างเหนื่อยอ่อน เพราะการเรียนปีสองที่หนักขึ้น  ถุงขนมปังที่เขาหอบกลับมาถูกวางลงบนโซฟาอย่างเบามือ  ทุกครั้งจะเป็นอีกคนที่ทำหน้าที่ถือมัน

… แต่ก่อนที่มือเล็กจะเอื้อมไปกดสวิทส์เพื่อเปิดไฟ ให้ห้องเล็กแต่อบอุ่นนี้สว่างขึ้น    กลับมีกลิ่นหอมที่คุ้นเคยลอยมาใกล้พร้อมกับอ้อมกอดแข็งแกร่งที่โอบกระชับเอวบางของเขาอย่างนุ่มนวล

“ สุขสันต์วันเกิดนะครับ ที่รัก….”

“พี่ซองกยู…..”

ไม่ทันที่อูฮยอนจะได้ทำอะไรหรือพูดอะไร ร่างบางก็ถูกพลิกให้หันมาเผชิญหน้า ลมหายใจของคนตัวสูงกว่าเป่ารดแก้มใส ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะทาบทับลงบนกลีบปากอิ่มของเขาอย่างทะนุถนอม และสลับกับร้อนแรงอย่างที่อีกคนเป็นอยู่เสมอ คิมซองกยูอบอุ่น ร้อนแรงเหมือนเปลวไฟ ที่เข้ามาเป่าไล่ความเหน็บหนาวออกไปจากหัวใจของนัมอูฮยอน…

“อ่ะ  อื้ม…”    เสียงครางเล็ดลอดออกมาทวงลมหายใจที่กำลังจะขาดห้วงไป

ปากหนาค่อยๆถอนจูบออกมา ในขณะที่แขนแกร่งของตนยังคงโอบรัดเอวบางของคนรักเอาไว้แน่น

“ ขอให้ตัวเล็กของพี่มีความสุข  แข็งแกร่ง  และมีรอยยิ้มที่สดใสแบบนี้ตลอดไปนะครับ…”

เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยบอกอย่างจริงจัง ดวงตาสองคู่มองประสานกันเนิ่นนาน

แต่คำว่าตลอดไปนั้นจะนานแค่ไหน ….แค่ไหนกันเหรอ ระหว่างนัมอูฮยอนกับคิมซองกยู

เป็นเวลาเกือบสองปีแล้วที่คิมซองกยูถือหัวใจของนัมอูฮยอนไว้ และนัมอูฮยอนก็เช่นกัน  ตลอดเวลาที่ผ่านมาห้องเล็กๆนี้เป็นดั่งสถานที่บ่มเพาะความรักและทุกๆอย่างระหว่างคนสองคนให้เติบโตขึ้นมาจนถึงทุกวันนี้  แต่ไม่มีวันไหนเลยที่นัมอูฮยอนจะรู้สึกว่าคนคนนี้จะอยู่ข้างๆเขาได้ตลอด ได้ตลอดไป…..

ถึงแม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาร่างกาย และหัวใจสองดวงนี้ใช้ไปด้วยกันเกือบทุกเวลา ทุกนาที  ถึงแม้ว่าตั้งแต่ที่มีคิมซองกยูเข้ามาในชีวิตนัมอูฮยอนก็ไม่เคยกลัวหรือต้องเผชิญกบความเหน็บหนาวในหัวใจอีกเลย

ถึงอย่างนั้น …. เวลาสองปีที่คิม ซองกยูเคยพูดเอาไว้นั้น….กำลังจะมาถึงในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้านี้แล้ว  

ซองกยูไม่เคยบอกเล่าอะไรไปมากกว่าที่เคยบอกนัมอูฮยอนในวันแรก  ถึงแม้ว่าเขาพยายามจะถาม แต่อีกคนก็มักจะบ่ายเบี่ยงตลอดมา  ระหว่างเขาสองคน จึงเหมือนมีเส้นบางๆที่อูฮยอนไม่สามารถก้าวข้ามไปได้เลย…

“ อย่าร้อง  ไม่ร้องนะ …”     มือหนายกขึ้นมาปาดน้ำตา  น้ำตาแห่งความอึดอัด และความหวาดกลัวที่ไหลออกมารดแก้มใส

“ฮึ่กก….ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างที่พี่ทำให้ผมนะครับ พี่ซองกยู”  

“อูฮยอนอา…..”

“พี่เคยพูดเอาไว้ว่าจะอยู่ที่นี่สองปี   เดือนหน้าแล้วใช่ไหมครับ ที่พี่จะต้องกลับไป”

หน้าหล่อคมเปลี่ยนสีหน้าเศร้าลงเพราะคำพูดที่ตรงไปตรงมาของคนตัวเล็ก ที่ตลอดมาเขาสองคนเองก็พยายามลืมมันไป   ในใจซองกยูกลับรู้สึกผิดบาปที่ตัวเองกล้าดีเข้ามาสร้างต้นไม้แห่งความรักให้คนตัวเล็กทั้งที่รู้ว่าอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าเขาต้องกลับไป  กลับไปทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับครอบครัว…

… แต่จะทำอย่างไรได้ ก็ในเมื่อเขาเองก็รักนัมอูฮยอน รักมากซะจนยอมกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้

“ไม่เอาหน่ะ  วันนี้วันเกิดนายนะ ดูสิพี่เตรียมอาหารกับไวน์ไว้ด้วย มากินกันนะ “ 

 อย่างที่เคยเป็น ซองกยูพยายามบ่ายเบี่ยงที่จะพูดเรื่องที่เป็นดั่งเข็มที่คอยทิ่มแทงหัวใจของทั้งคู่  แต่นัมอูฮยอนจะรู้บ้างไหมนะ ว่าภายใต้ท่าทีแบบนี้  น้ำตาของอีกคนก็ไหลตกอยู่ในหัวใจดวงช้ำไม่แพ้กันเลย….

เจ็บ…..  ไม่แพ้อูฮยอนเลยสักนิดเดียว

หลังจากใช้เวลากับการกินอาหารและเป่าเค้กวันเกิดไปสักพัก  อูฮยอนยังคงมีแต่รอยยิ้มเศร้าในวันเกิดของตัวเอง คิมซองกยูจึงเดินตรงเข้าไปพาร่างบางอันเป็นที่รักมาที่เตียง ที่มีกล่องใบเล็กจิ๋ววางอยู่

มือใหญ่เปิดกล่องใบเล็กและหยิบสร้อยสีเงินวาววับขึ้นมา…. สร้อยเส้นเล็กบาง  ที่มีจี้รูปกุญแจดอกเล็กห้อยอยู่

หลังจากบรรจงสวมให้    นัมอูฮยอนน้ำตาไหลรินออกมาอีกครั้ง  เหลือเวลาอีกนานแค่ไหน ที่เขาจะได้รับความอบอุ่นแบบนี้จากคิมซองกยู….

มือใหญ่เชยปลายคางเล็กขึ้นมารับจูบที่เป็นเหมือนการปลอบประโลมแบบที่ซองกยูทำตลอดมา  ใบหน้าขาวนวลสะท้อนแสงไฟ หยดน้ำตาพร่างพราวระยิบโต้แสงไฟ  อูฮยอนยังคงร้องไห้พร้อมกับรับมอบรอยจูบอันหอมหวานไปด้วย  ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากคนสองคน ปากหนาเลื่อนไปจูบซับน้ำตาของคนรักอย่างนั้นเนิ่นนาน    มือใหญ่ดันร่างบางให้นอนลงกับเตียงอย่างช้าเนิบ   พร้อมกับตรงเข้าไปคร่อมทับร่างอีกคน    อูฮยอนยังคงร้องไห้  นั่นทำให้เรียวคิ้วเศร้าของซองกยูขมวดเข้าหากันอย่างเจ็บปวดอีกครั้ง

เวลานี้….คำปลอบใจใดๆคงไม่มีผลอีกต่อไปแล้ว การกระทำอันอ่อนโยนทางกายแบบที่เขาเคยทำเท่านั้นจึงจะสามารถหยุดน้ำตาของอูฮยอนได้

และวินาทีนี้แหละที่เขาจะบอกว่ารักคนตัวเล็กมากแค่ไหน  ผ่านทางร่างกายของเขาเอง…..

.

.

.

.

.

.

.

.

มีนาคม   เมลเบิร์น   ออสเตรเลีย, 2012

วันนี้ทั้งวันอูฮยอนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย  ทำของตกทั้งวัน ว้าวุ่นตลอดเวลา  และพอเลิกงานเขาจึงรีบตรงกลับไปที่ห้องทันที……ห้องที่คิมซองกยูอยู่ และเมื่อเช้าพูดเอาไว้ว่า จะทำพายส้มแบบที่คนตัวเล็กชอบเอาไว้ให้ทาน      ….

มือเล็กกระชากประตูออกแรง แล้วความรู้สึกข้างในนั้นก็ทำให้อูฮยอนต้องตะโกนเรียกอีกคนอย่างไม่รู้ตัว!

หัวใจดวงเล็กหล่นวูบ…..เมื่อไม่มีเสียงสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่ในห้อง

อูฮยอนรีบเดินตรงไปเปิดดวงไฟ มือเล็กสั่นเทาอย่างน่าสงสาร  …

ภาพของห้องเล็ก ที่ไม่มีข้าวของของคิมซองกยูอยู่ทำให้เข่าของอูฮยอนทรุดลงทันที

ดวงตากลมเหม่อลอยอยู่อย่างนั้นราวกับไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น  มันเจ็บปวดเหลือเกิน ราวกับอยากให้สิ่งที่ เห็นนี้เป็นดั่งความฝันไปซะ…

เสียงร้องไห้ดังและเบาสลับกันอยู่ในห้อง 4012  นาน เนิ่นนาน   ความอบอุ่นเดียวในชีวิตของนัมอูฮยอนหายวับไปแล้ว   หายไปอย่างที่ไม่รู้ว่าจะไปตามกลับมาได้อย่างไรอีก   หากเป็นอย่างนี้ เขาจะอยู่ได้อย่างไรต่อไป….. 

“พี่ซองกยู…..ฮึกกกก  อึ่ก   ฮือออออออ  ใจร้าย….”

มือเล็กกำจี้รูปดอกกุญแจเอาไว้แน่นแล้วพร่ำพูดประโยคซ้ำๆออกมา

“ ฮึกกก   ฮืออออออ ใจร้าย  คนใจร้าย……ต่อไปผมจะอยู่ยังไงหล่ะครับ    พี่ซองกยู … อึ่ก ฮืออออ ”

ร่างบางสั่นไหวเพราะร้องไห้หนัก   เขาไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นยืนอีกแล้ว  แต่ในขณะหนึ่ง ดวงตากลมมองผ่านม่านน้ำตาไปเห็นสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ    อูฮยอนจึงรีบพาร่างของตัวเองไปตรงนั้น แต่สิ่งที่เห็นนั้นกลับทำให้เขาเจ็บเจียนตายลงไปตรงนั้น…

พายส้มหน้าตาประหลาด  ที่ดูยังไงก็รู้ว่าเป็นคิมซองกยูที่ตั้งใจทำเอาไว้ให้

อัลบัมรูปถ่ายที่รวบรวมรูปภาพของนัมอูฮยอนเพียงคนเดียวในอากัปกิริยาต่างๆ  คนตัวเล็กสวยงามเหลือเกินเพราะซองกยูถ่ายมันด้วยหัวใจทั้งหมด และรอยยิ้มสวยที่นัมอูฮยอนไม่ได้ยิ้มให้กล้อง แต่ยิ้มให้กับคนหลังกล้องนั้นยิ่งทำให้รูปออกมางดงามอย่างที่ช่างภาพคนไหนก็ไม่อาจถ่ายอูฮยอนออกมาสวยแบบนี้ได้ นอกจากช่างภาพที่ชื่อคิมซองกยู…..

มือเล็กสั่น ยังหยิบจดหมายในซองสีชมพูอ่อนออกมาและพยายามอ่านมันทั้งที่ม่านน้ำตาหนาบดบังอยู่

‘ อย่าร้องไห้  ที่รัก …นายร้องมามากพอแล้ว

อย่านอนดึก เพราะตื่นมานายจะอ่อนเพลีย

อย่าตากฝนเพราะนายจะป่วย

อย่าอดข้าว ต้องกินอาหารดีๆเพราะนายผอมแล้วก็ตัวเล็กเหลือเกิน

อย่าท้อแท้ เพราะยังมีพี่ที่จะอยู่ข้างๆนายเสมอ

ใช้ชีวิตที่แสนดีของนายอย่างมีความสุข  ความสุขในชีวิตพี่ก็คือนาย

มีสิ่งหนึ่งที่นายต้องรู้ไว้….ว่านับตั้งแต่ที่พี่เจอนาย  หัวใจของพี่ ก็ให้นายเก็บเอาไว้แล้ว

.

.

.

อูฮยอนอา…..  พี่ รั ก น า ย’

.

.

.

.

   สิงหาคม  โซล , 2012

กว่าห้าเดือนแล้วที่ซองกยูจากคนที่เป็นดั่งหัวใจมา  เขาจำเป็นต้องกลับมาทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับคนเป็นพ่อและแม่  สัญญาที่เขา ผู้ที่เป็นทายาทนักธุรกิจชื่อดังในแวดวงสังคมไฮโซต้องแต่งงานกับดาราสาวไฮโซ ที่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายตกลงกันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้   ช่างมันเถอะ ใครจะทำอะไรก็ทำไป เขาในตอนนี้ไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว  ตอนนี้คิมซองกยูที่ยืนอยู่ในพิธีแต่งงานแห่งนี้คือคนที่ไร้ซึ่งหัวใจไปแล้วนับตั้งแต่วันที่เขาจากอูฮยอนมา….

เพี๊ยะ !!!!!!!!!!!!!

“ ฮ่ะ  นายกล้าพูดต่อหน้าคนเป็นร้อยได้ยังไงว่าจะไม่รับฉันเป็นภรรยา คิมซองกยู บ้าไปแล้วหรอ!!”    ฮานซูจอง   หญิงสาวสวยสง่าในชุดเจ้าสาวตะโกนใส่หน้าหล่อเหลาของอีกคนในชุดเจ้าบ่าว

“ฉันขอโทษนะซูจอง  แต่หัวใจของฉันไม่ได้อยู่ที่ตัวฉันอีกต่อไปแล้ว”   

“อะไรนะ  นายหมายความว่ายังไง “

“เราสองคนแต่งงานกันเพราะธุรกิจและชื่อเสียงก็จริง  ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันอาจจะทนทำได้  แต่ว่าตอนนี้….”

“ฮ่ะ   ….นายนี่จริงๆเลย!!”

“ตอนนี้ฉันทำแบบนี้ไม่ได้แล้ว  ฉันทำผิดต่อคนที่ฉันรักต่อไปไม่ได้แล้ว…”  ดวงตาคมเรียวเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกฝ่ายอย่างจริงจัง

“ เธอเป็นใคร “

“…..”

“ฉันถามว่าเธอคนนั้นหน่ะเป็นใคร คิมซองกยู!!??”

.

.

.

.

.

.

.

   ธันวาคม  โซล , 2013

ท่าอากศยานนานาชาติ อินชอน

“โอ๊ะ   อูฮยอนอา…..ทางนี้!!”   สองสามี ภรรยาโบกมือทักทายทันทีที่เห็นลูกชายคนเดียวเดินออกมาจากทางออกของผู้โดยสาร   นัมอูฮยอนยิ้มกว้างแล้ววิ่งเข้ามากอดพ่อกับแม่แน่น 

“คิดถึงจังเลยครับพ่อ แม่….”

“ไอกู  เราก็คิดถึงลูกนะ  ขอโทษที่ต้องทำให้ลำบาก ตัวเล็กของแม่”

“อะไรกันครับ  อย่าพูดแบบนั้น ตอนนี้ผมเรียนจบแล้วนะ ใช้หนี้หมดแล้วด้วย”’

“ไอกู….. ตอนแรกที่แม่ส่งลูกไป  ก็คิดว่าต้องร้องไห้โยเยกลับมาแน่เลย แต่ลูกไปเอาความเข้มแข็งพวกนี้มาจากไหนนะ  ดูสิครอบครัวเรามีวันนี้กันได้ก็เพราะลูก”

คนเป็นแม่ไม่ทันได้สังเกตเลยว่ารอยยิ้มเศร้าที่สุดถูกส่งออกมาจางๆ  เพียงแค่นัมอูฮยอนหวนนึกไปถึงความแข้มแข็งเดียวที่เขามี พระอาทิตย์ดวงนั้น….ที่ตอนนี้คงใช้ชีวิตคู่อยู่ที่ ไหนสักที่ในโซล กับคุณฮานซูจอง

นับจากวันนั้นวันที่ซองกยูจากมา   นัมอูฮยอนใช้ชีวิตให้ผ่านไปในแต่ละวันอย่างยากเย็น  ค่ำคืนที่ไร้อ้อมกอดของอีกคนนั้นช่างยาวนานราวกับชั่วกัปกัลย์    หนึ่งปีกับอีกเก้าเดือน ที่ไม่มีวันไหนเลย ที่ลมหายใจของอูฮยอนไม่มีคิมซองกยู….

หลังจากที่ซองกยูกลับโซลไปได้ห้าเดือน นัมอุฮยอนก็ได้รู้เหตุผลที่แท้จริงที่เขาอยากรู้มานาน ว่าทำไมซองกยูต้องจากเขาไป  เด็กๆในร้านขนมปังที่เป็นชาวเกาหลีต่างพากันลือให้แซ่ดเกี่ยวกับงานแต่งงานระดับชาติ  และวันนั้นเอง  ที่อูฮยอนได้รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น เขาอยู่กินและรักกับคิมซองกยู คู่หมั้นของดาราสาวฮานซูจอง…..

“ โอ้ แม่ๆ  ดูสิ ฮานซูจองนี่สวยระดับนางงามเลยนะเนี่ย….”

คนเป็นพ่อพูดขึ้นเสียงดังเมื่อมองไปเห็นบิลด์บอร์ดขนาดใหญ่ของดาราสาว

ดวงตากลมโตได้แต่มองตาม  มากกว่าสิ่งอื่นใดคือความคิดถึงใครบางคนสุดหัวใจจนน้ำตาหยดใสต้องไหลออกมาอีกครั้ง ทั้งที่เขาอุตส่าห์ปฎิญาณกับตัวเองไปแล้วนับตั้งแต่วันที่รู้ข่าวการแต่งงานว่าจะไม่ร้องไห้อีก


"อา   แต่ข่าวครั้งนั้น....."  อยู่ดีๆคนเป็นพ่อก็พูดขึ้นมาเกี่ยวกับข่าวดังในตอนนั้น

 

“อูฮยอนอา  แล้วบริษัทที่ทาบทามเราไว้ติดต่อมาว่ายังไงบ้าง”

“ก็นัดเซ็นสัญญาพรุ่งนี้ครับแม่  ที่ตึกJL  “

“ โอ๊ะ นั่นมันตึกใหญ่ที่มีแต่บริษัทดังๆอยู่นี่ ต้นสังกัดของฮานซูจองด้วย”

คนตัวเล็กตกใจพร้อมกับเสียวปลาบที่หัวใจเพียงแค่คิดว่าจากนี้ต่อไปเขาอาจจะได้เจอกับคนๆนั้นอีกครั้ง เพราะซองกยูในตอนนี้คือสามีของฮานซูจอง…

.

.

.

.

.

  ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;   Once Upon a time  of love   :;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

เป็นเวลากว่าสามเดือนแล้วที่นัมอูฮยอนเข้ามาทำงานเป็นการตลาดที่บริษัทออแกไนซ์ชื่อดัง  แต่ไม่มีสักครั้งที่เขาจะได้พบเจอกับใครคนนั้น หรือแม้แต่ฮานซูจอง  แต่ป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เพราะหากวันไหนที่เขาเจอคนทั้งสองอยู่ด้วยกัน  เขาเองก็ไม่รูจะทำหน้าหรือห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลได้อย่างไร

“คุณนัม โปรเจคใหม่นี้ดาราที่เราต้องทำงานร่วมด้วยคือฮานซูจองนะ  งานนี้ต้องระมัดระวังให้มาก เธอค่อนข้างจะเป็นคนตรงต่อเวลาและเนี้ยบมาก”

“ครับ”    คนตัวเล็กรับคำ แต่หัวใจนั้นเต้นโครมครามไปแล้ว  ทำไมความรู้สึกของเขาเหมือนกับว่าได้เข้าใกล้คนๆนั้นขึ้นมากทุกทีนะ

.

.

.

.

.

เมื่อวันประชุมมาถึง     เบื้องหน้าของอูฮยอนคือดาราสาวระดับชาติ เธอสวย  หุ่นดี  และสง่างาม  

คนอ่อนแอขบเม้มปากแน่นเพียงแค่คิดว่าคนสวยที่อยูตรงหน้านี้คือคนรักปัจจุบันของคิมซองกยูไม่ใช่อดีตอย่างเขา  นัมอูฮยอนบอกตัวเองว่าอย่ามองเรื่อนร่างสวยที่คงผ่านมือของซองกยูมานับไม่ถ้วนแล้ว  บอกตัวเอง ว่าอย่ามองริมฝีปากบางสวยของคุณซูจองที่อาจถูกซองกยูจูบมาแล้วเป็นร้อยเป็นพันครั้ง   แต่ถึงแม้จะบอกตัวเองแบบนั้นก็ยังอดที่จะมองไม่ได้เพราะเห็นฮานซูจอง ก็เหมือนเห็นคิมซองกยู….

แต่อาการทั้งหมดนั้นก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาคมของเธอไปได้ ….เด็กหนุ่มตรงหน้านี้มองเธอราวกับอยากจะถามอะไรงั้นหรือ  แล้วทำไมมองเธอแล้วถึงได้มีดวงหน้าเศร้าแบบนั้นกัน….

หลังจากประชุมเสร็จ ทั้งหมดก็โค้งให้กัน จนดวงตาสองคู่ของอูฮยอนและซูจองประสานกันอย่างบังเอิญอีกครั้ง    เธอจึงเดินเข้ามาหาอย่างเป็นมิตรเพียงเพราะอยากถามว่าอูฮยอนเป็นอะไรหรือเปล่าหรือยังไม่เข้าใจรูปแบบงานที่เธอต้องการ  แต่มินอาที่เป็นเพื่อนอูฮยอนนั้นเดินปรี่เข้ามาก่อน

“ อูฮยอน !   ย่า นัมอูฮยอน   เที่ยงนี้เราไปกินอะไรดี?” 

ซูจองชะงักไปในทันทีที่ได้รู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้านี้ชื่ออะไร  เธอบบรรจงถอดแว่นตาออกแล้วไล่มองตั้งแต่ดวงหน้าอ่อนเยาว์ ไปจรดปลายเท้าของอูฮยอน

“นาย  ชื่อนัมอูฮยอนเหรอ??  “   เธอถามเสียงสั่นเครือ

คนตัวเล็กเองถึงแม้จะยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็พยักหน้ารับอย่างสุภาพ

“เย็นวันนี้ฉันอยากเจอเธอ  อยากคุยกับเธอ จะได้ไหม?”

อูฮยอนชะงักไปสักพัก  แต่เพราะคิดว่าเธออาจจะอยากคุยเรื่องงานจึงตอบรับนัดไป

.

.

.

เมื่อเวลานัดมาถึง …

บนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมหรู มีเด็กหนุ่มตัวเล็กในชุดสูท หน้าตาอ่อนหวานแต่แววตาเศร้า นั่งอยู่ตรงข้ามกับดาราสาวสวย

และเธอนั่นเองเป็นคนเปิดบทสนทนาขึ้นมาอย่างไม่รีรอ

“นาย  รู้จักคิมซองกยู…. .ใช่ไหม?”

“…..คะ  คุณซูจอง”

“ พวกนายสองคนรักกัน “

“ ก็แค่ เคย  หน่ะครับ….”   

   คำพูดเย็นชาหลุดออกมาจากปากของอูฮยอน ทั้งที่หัวใจเจ็บเจียนตายอยู่แล้ว   เขากำลังกลั้นน้ำตามากมายอยู่ในตอนนี้ หากมันล้นออกมาจากหัวใจเมื่อไหร่ คุณซูจองอาจจะได้เห็นน้ำตาของเขาก็เป็นได้ 

“ แต่คุณซูจองไม่ต้องห่วงนะครับ ผมกับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เพราะงั้นช่วยลืมผมไป แล้วใช้ชีวิตคู่ให้มีความสุขเถอะครับ”

“ อะ  อะไรนะ ชีวิตคู่เหรอ?”

“ครับ”    นัมอูฮยอนก้มหน้าข่มน้ำตาที่รื้นขึ้นมาเอาไว้  มือเล็กประสานจิกแน่น   ไหล่บางเริ่มสั่นเทา จนซูจองสัมผัสมันได้ทุกอย่าง

ก่อนมาที่นี่ซูจองสอบถามประวัติอูฮยอนมาจากออแกไนซ์ต้นสังกัดแล้ว เธอรู้ว่าอูฮยอนไม่เคยกลับมาที่โซลเลย จนกระทั่งก่อนหน้านี้สามเดือนเท่านั้น 

“ เธอ  คิดถึงเขาใช่ไหม ….จนตอนนี้ เธอก็ยังรักเขา”

อูฮยอนไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ซูจองทำราวกับเธอเป็นแม่พระ ถ้าเขาบอกว่าใช่ เธอจะยกซองกยูให้อย่างนั้นหรือไง 

“ ….. อย่าพูดถึงเรื่องราวที่มันผ่านมานานมากแล้วเลยครับ ผม….”

“ซองกยูเขาก็คิดถึงเธอ…..”

ได้ยินแบบนั้นอูฮยอนก็หมดความอดทน จึงรีบเงยหน้าขึ้นมาถามว่าซูจองต้องการอะไรกันแน่

“ ฉันไม่ได้ต้องการอะไร….นัมอูฮยอน”

“…..”

“ฉันแค่จะบอกเธออีกครั้ง ว่าซองกยู   เขาเอง….  ก็คิดถึงเธอมากเช่นกัน..”

“……”

“พรุ่งนี้   ฉันจะขับรถไปรับนายที่บ้านเพื่อไปหาซองกยู… ”

.

.

.

.

.

::::::::  Last   part :::::::::::::::

สายลมหนาวแวะเวียนมาให้หัวใจหนาวเหน็บอีกครั้ง  มือเล็กล้วงเข้าไปในเสื้อโค๊ทตัวหนา พร้อมกับอีกข้างที่กุมสร้อยรูปกุญแจเอาไว้แน่น…..

“กุญแจดอกนี้  ผมใช้มันไขล๊อคความทรงจำระหว่างเราเอาไว้แล้วครับพี่ซองกยู”

“หัวใจของผมเหมือนหีบใบใหญ่ที่เก็บทุกๆอย่างของเราเอาไว้……”  
เสียงใสพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินฝ่าหิมะขึ้นรถแท็กซี่ไปยังที่ๆเขาตั้งใจจะไปหาอีกคนในวันนี้

ตลอดทางผู้โดยสารนัมอูฮยอนเอาแต่จัดแจงทรงผมและเสื้อผ้า  ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนคนขับต้องมองลอดกระจกมาดู

เมื่อมาถึงจุดหมาย  เสียงรถแท็กซี่จอดลง พร้อมกันกับที่รอยยิ้มกว้างของนัมอูฮยอนส่งไปให้อีกคนอย่างอบอุ่นที่สุด

……  อูฮยอน    ยังคงเป็นอูฮยอนเสมอในสายตาขอคิมซองกยู   สดใส สว่างเจิดจ้า  เป็นนัมอูฮยอนที่เขารัก และเป็นห่วงเสมอมา

“ วันนี้หนาวจังเลยนะครับ พี่ซองกยู …..”

“พี่หล่ะครับ  หนาวไหม??....”

..

.
.
.
.
.
.

“…..คิดถึงจังเลยนะครับ ……… คนดีของผม…”

.

.

.

.

ครืดดดด  

ครืดดดดดด

“ เออ  ว่าไง ?”

……………………….

“ฉันหรอ ฉันมาส่งผู้โดยสารที่สุสานชานเมืองเนี่ย…. “

………………………

“โอ้ยยย  แถวนี้มันหาแท็กซี่ยากเขาเลยให้ฉันรอ  
...............................

เอ้ยรอได้สิวะ จ่ายเงินดีนี่หว่า…”

……………………………..

“ เออ เนี่ย เขากำลังคุยกับคนรักอยู่มั้ง    เศร้าหว่ะ     เออๆๆ  วางละแค่นี้แหละ”

.

.

.

หลังจากวางโทรศัพท์   คนขับแท็กซี่สูงวัยหรี่ตาแล้วมองไปที่หินอ่อนสีขาวที่มีหิมะปกคลุมอยู่… เขามองมือเล็กของผู้โดยสารกวาดกองหิมะนั่นออกจนทำให้เห็นชื่อที่สลักลงไปบนนั้น

.

.

.

อย่างไม่ได้ตั้งใจ    คนขับแท็กซี่นั้นเผลอขานชื่อบนหินสลักออกมาเบาๆ

.

.

.

.

.

.
.
.
.
.
.

.

.
.
.

.
.




 

“  คิ ม 



 ซ อ ง 



 ก ยู  …...”
.
.
.
.

.
.
.
.

Special part . . .

หญิงสาวร่างผอมบางได้สัดส่วนเปิดประตูบ้านหลังใหญ่เข้ามาอย่างช้าๆ  หลังจากที่เธอกลับจากพบเด็กหนุ่มคนหนึ่ง  …   ในใจก็หยุดคิดเรื่องที่กำลังคิดอยู่ไม่ได้สักที   ท่าทางน่าเป็นห่วงนี้ยังหนีไม่พ้นสายตาของคู่ชีวิตป้ายแดงที่เธอเองเพิ่งตกลงปลงใจแต่งงานไปด้วยหมาดๆเมื่อหกเดือนที่แล้ว

    มันไม่ง่ายเลยที่เธอจะผ่านมรสุมคำครหานินทาในเรื่องที่คู่หมั้นเก่าของเธอเสียชีวิตลงเมื่อหนึ่งปีกับอีกสี่เดือนที่แล้ว-- แล้วมาแต่งงานกับ คังจุนดาราหนุ่มใหญ่ดีกรีทายาทธุรกิจโรงแรมอันดับหนึ่งในเกาหลี  

ชายคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ตรงหน้าเธอ มีคุณสมบัติดีทุกอย่างไม่แพ้คู่หมั้นเก่า เพียงแต่สิ่งหนึ่งที่คู่หมั้นเก่าของเธอไม่มีนั้น คือความรัก และหัวใจที่รักในตัวเธอนั่นเอง….

หญิงสาวเดินมานั่งตรงโซฟากว้างแววตายังคงเหม่อลอยไปทางเบื้องหน้า  เมื่อสามีเห็นสิ่งผิดปกติจึงถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

“ ที่รัก…ซูจองอา วันนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

หน้าสวยหันมาเผชิญกับใบหน้าหล่อของสามี

“ ฉัน …ฉันเจอเขาแล้ว “

“ อะไรนะ.?”

“ฉัน  …นัมอูฮยอน ฉันเจอเขาแล้ว”   

คังจุนได้อึ้งแล้วมองหน้าของภรรยาด้วยความงุนงง   ไม่ใช่ว่าคังจุนจะไม่รู้เรื่องนี้  ตลอดเวลาที่ผ่านมาซูจองเป็นคนเย่อหยิ่ง รักศักดิ์ศรี และยากที่ใครจะชนะหัวใจของเธอได้จริงๆ แต่เพราะคังจุน กำแพงหัวใจของเธอจึงถูกทำลายลง  หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น เธอก็ไม่ยอมเปิดโอกาสให้ตัวเองอีกเลย ไม่ใช่เพราะเธอรักคู่หมั้นเก่ามาก  แต่เพราะเธอถูกบอกเลิกในขณะที่กำลังจะได้เป็นเจ้าสาว   พอคังจุนเริ่มเข้ามา ซูจองรู้สึกถึงความจริงใจที่เธอไม่เคยได้รับ เธอจึงค่อยๆเล่าเรื่องทุกอย่าง อย่างที่เธอไม่เคยเอ่ยปากตอบใคร โดยเฉพาะนักข่าวจอมจุ้นพวกนั้น

“ ดีจังนะ… เขาสองคน จะได้เจอกันสักที”   คังจุนพูแผ่วเบา

หน้าสวยเฉี่ยวส่งยิ้มเศร้าให้สามีของเธอ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“ ที่ผ่านมา ฉันพยายามแล้ว พยายามตามหาเด็กที่ชื่อนัมอูฮยอนมาโดยตลอด เพราะซองกยูรักเขามาก เพราะมีแค่ฉันเท่านั้นที่รู้ เพราะมีแค่ฉัน มีแค่ฉัน.. อึ่ก  ฮืออ….”

ร่างหนาของอีกคนขยับเข้ามาใกล้และโอบกระชับร่างของภรรยาที่สั่นเทาเพราะร้องไห้ไว้อย่างรักใคร่และเป็นห่วง

หลังจากวันที่ซูจองโดนปฎิเสธไป เธอเองก็ต้องใช้เวลาเหมือนกันกับการเคลียร์ทุกๆอย่าง ถึงแม้จะรู้สึกเสียหน้าและเสียใจ แต่ช่วงระยะเวลาที่เธอได้ฟังเหตุผลจากคิมซองกยู เธอเองก็เริ่มเข้าใจ และมากไปกว่านั้นซองกยูสอนให้เธอได้รู้ว่าการได้รักใครสักคน หรือการที่ได้ทำให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขนั้นเป็นยังไง เธอรับรู้ได้ จากรอยยิ้มและคำพูดที่อดีตคู่หมั้นมักจะบอกเล่าให้เธอฟังเสมอ

… จนกระทั่งวันนั้น  วันที่เรื่องทุกอย่างเงียบลง และซองกยูเอง กำลังตัดสินใจจะเดินทางไปออสเตรเลีย  เพื่อตามหัวใจของตัวเองไป …

…วันที่คิมซองกยูกำลังจะเดินทางไปหาคนรักของเขา-- นัมอูฮยอน แต่โชคชะตากลับเล่นตลก พรากพวกเขาสองคนออกจากกัน ตลอดกาลด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ก่อนทางเข้าสนามบินเพียงแค่สองกิโลเมตรเท่านั้น…

“ฉันได้แต่จมอยู่กับความผิดหวัง และเอาแต่ขอโทษเพื่อนเก่าที่แสนดี—ซองกยู  ฉันแค่อยากให้พวกเขาได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”

“.ซูจองอา… แล้วเป็นยังไบ้าง เด็กคนนั้น?”

“วันนี้ฉันไปเจอเขามาค่ะ  เด็กคนนั้นอ่อนโยน อ่อนหวาน … ‘หัวใจ’ของคิมซองกยู สวยงามมากจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่เขารักเด็กคนนี้มากเหลือเกิน”

“แล้วได้บอกเขาไหมว่า…”

“ยังค่ะ  เด็กคนนี้เพิ่งกลับมาได้แค่สามเดือน  แล้วเขาเองก็ยังคงไม่รู้เรื่องนี้  ฉันเชื่อว่าอูฮยอนยังคงรักซองกยูอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง และคิดว่าวันนี้เขาคงยังไม่พร้อมฟังเรื่องอะไรแบบนั้น ฉันเองก็ด้วย ไม่พร้อมที่จะเล่าจริงๆ”

“แล้วยังไงหล่ะ ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ต้องรู้เรื่องนะ…”

“พรุ่งนี้ค่ะ   วันพรุ่งนี้ ฉันจะไปรับเขาที่บ้าน เพื่อพาไปพบคิมซองกยู  …”

“…..”

“ที่รักคะ….ฉัน.....” 

“คุณทำสิ่งที่ดีและสวยงามที่สุดแล้ว  ซูจองอา…”

-The end-