{จบแล้ว} อย่าป่วยอีกนะครับ ซองกยูฮยอง TT

เนื้อเรื่อง

“ ช่วงนี้เหนื่อยหน่อยนะ ออกงานไม่ได้พักเลย”

  เสียงเมเนเจอร์พูดขึ้นมาลอยๆขณะที่ขับรถ2 คันพาคนทั้ง 7 ออกมาจากงาน โซล มิวสิค อวอร์ด  ครั้งที่24  พร้อมกับมองผ่านกระจกหลังไปยังเด็กหนุ่มสามคนที่นั่งทำหน้าเหนื่อยอ่อนในเวลานี้

“ ก็ไม่เท่าไหร่หรอก  ตอนนี้ยังไม่คัมแบคถือว่าเป็นเรื่องดีที่ได้เจอแฟนๆ เนอะ ฮยอง”     

นัมอูฮยอนหันไปถามความเห็นแบบไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจัง  

“ ออ….”      

 คนที่ควบตำแหน่งพี่ชาย  คนรัก   ลีดเดอร์ของวง รับคำอย่างเนือยๆ  นัมอูฮยอนจึงเบ้ปากใส่เล็กน้อย เพราะคิดไปว่ามีแต่เขาคนเดียวหรือไงที่อยากเจอแฟนๆหน่ะ  ซองกยูฮยองนี่เย็นชาชะมัด

“ อีกอย่างเพราะอินสปิริทนะ เราถึงได้รางวัลพวกนี้”

 มือเล็กโอบกระชับถ้วยรางวัลสองถ้วยเอาไว้แน่น ปากอิ่มยิ้มจนแก้มจะปริ  นั่นทำให้โฮวอนที่นั่งดูอยู่นานแล้วพูดขึ้น

“ ฮยองไม่ได้เตรียมตัวคัมแบคนี่   ลองมาป็นคนที่ใกล้จะคัมแบคดูไหม ว่ามันเหนื่อยแค่ไหน”

“   ทำไมฉันจะไม่รู้   นี่พวกเราก็ต้องเตรียมตัวทัวร์อารีน่าที่ญี่ปุ่นเหมือนกันนะ  ดิเล็มม่าไง  ในขณะที่เราต้องตระเวนออกงานอยู่แบบนี้  แต่แทนที่จะคิดว่าเหนื่อย มันไม่ดีกว่ารึไงที่มีงานหน่ะ”

เสียงถอนหายใจดังออกมาจากซองกยู  มือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวน้อยๆของอูฮยอน

“ ดีแล้ว    ที่นายพูดก็ถูก  แต่นายไม่คิดว่าตัวเองเอเนอร์จี้เยอะไปหน่อยรึไง  หืม  ไม่เห็นมีงานไหนเลยที่นายจะบ่นว่าเหนื่อย”    เสียงทุ้มพูดขึ้นอย่างเอ็นดูน้องชายของตัวเอง

หัวเล็กค่อยๆเอนไปซบไหล่กว้างของอีกคน    “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับกยูฮยอง  แต่รางวัลนี่ กับอินสปิริท เป็นเหมือนเครื่องหมายที่คอยย้ำเตือนผมอยู่เสมอ ว่าอินฟินิทยังอยู่  ยังมีพวกเราทั้งเจ็ดคนเดินไปด้วยกันอยู่ยังไงหล่ะครับ”    

ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาอีก  อูฮยอนยังคงพิงหัวเล็กๆของตัวเองไปกับไหล่ของคนข้างๆ  โฮวอนมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมองแสงสีในเวลากลางคืน  ส่วนเมเนเจอร์ก็ได้อมยิ้มจางๆให้กับคำพูดของอูฮยอน และขับรถต่อไป

.

.

.

.

.

“  ทีเซอร์ เจแปนทัวร์ ดิเล็มมา ออกมาแล้วนะ  ดูกันยัง”   อีซองจงที่เดินถือสมาร์ทโฟนมาพูดขึ้นในขณะที่ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันอยู่ในห้องนอนของเขา เพื่อประชุมเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับงานที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้และพวกเขาต้องเดินทางไปไต้หวันเพื่อร่วมงานครั้งนี้ด้วย 

“ อือ ก็ดีอ่ะ  คิดไว้อยู่แล้วว่าฉันต้องออกมาหล่อฝุดๆ ฮ่าๆๆ”   พี่รองของวง จางดงอูหัวเราะร่า มือก็ยังคงเลือนดูกระแสของแฟนๆไปด้วยในทวิตเตอร์

“โอเคนะ   งั้นทั้งหมดก็ตามนี้  แยกย้ายกันไปนอนได้ละ พรุ่งนี้ฉันจะมารับไปที่สนามบิน”  เมเนเจอร์พูดสรุปเสียงเรียก่อนเดินเช็ครอบๆห้องอีกครั้งว่าเด็กๆมีอะไรขาดเหลือไหม แล้วจึงเดินออกไป

“ ฮยอง …. นอนชั้น4เถอะนะคืนนี้”

นัมอูฮยอนเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นพี่  ที่ตัวเองนอนหนุนตักอยู่  แล้วก้มลงเล่นมือถือไปด้วยอย่างไม่รอคำตอบ

“ ทำไมอ่ะ  รู้สึกไม่สบายหรือไง”

“เปล่า ….แค่คิดว่าไปต่างประเทศก็คงนอนแยกห้องอ่ะ  วันนี้ผมมีความสุขด้วยแหละเลยอยากนอนกอด นะ   นะฮยอง…”

คิมซองกยูเงยหน้าขึ้นมามองสมาชิกที่เหลือ ที่บางคนก็เล่นมือถือ บางคนก็กำลังลุกขึ้นเพื่อกลับห้อง และบางคนก็มองมาที่เขาอย่างอยากรู้ว่าลีดเดอร์คนขรึมเวลาโดนแฟนอ้อนเนี่ย จะทำยังไง

“ ฮยองก็มีความสุขนะ  แต่ฮยองยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลย  คืนนี้คงนอนด้วยไม่ได้หรอก นายเองก็ด้วย รีบนอนเถอะ เดี๋ยวรูปที่สนามบินออกมาไม่หล่อก็บ่นอีก”

อีโฮวอนหัวเราะพรืดออกมา  เขาขำจริงจัง กับวิธีปฎิเสธของซองกยู  ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าซองกยูหน่ะจัดกระเป๋าแล้ว แค่โยนๆอะไรก็ได้เข้าไปในกระเป๋าเอง   นี่มันข้ออ้างชัดๆ

“หัวเราะอะไร ...”      อูฮยอนถามเสียงเรียบ

“เปล่านี่   ไปเถอพวกเรา ไปเถอะกยูฮยอง  กระเป๋ายังไม่ได้จัดไม่ใช่หรอ ”      โฮวอนกระแนะกระแหนก่อนเดินยิ้มออกจากห้องไป

“อูฮยอนอา   ลุกขึ้นไปนอนได้แล้ว ฮยองจะกลับละ”         คนตัวเล็กลุกขึ้นทันที พร้อมกับทำหน้างอง้ำใส่อีกคน

“ ไปเส่ะ    ไปนอนเลยไป ผมก็จะไปนอนเหมือนกัน “

“โกรธหรอ .?”

“เปล่า  ง่วง “     พูดจบ นัมอูฮยอนก็เดินหันหลังกลับเข้าห้องของตัวเองไป  

เชอะ  ……..ทีเวลาเขามีความสุข เวลาที่เขาอยากให้อีกคนอยู่ใกล้นี่ทำไมเป็นแบบนี้กันนะ  ทั้งที่นานๆทีเขาจะเอ่ยปากขอร้องแท้ๆ   ที่ผ่านมามีแต่ฮยองเองไม่ใช่รึไงที่ว้อนท์อยากจะมานอนกอดเขาหน่ะ  น่าอายชะมัด ปฎิเสธต่อหน้าเมมเบอร์ด้วย!

2015  01  24     >>>> @  อินชอน แอร์พอร์ต

“ซองกยูฮยองหล่ะ  ไม่รอหรือไง  “  อีซองยอลเอ่ยถามอูฮยอนที่ขึ้นมานั่งบนรถคันที่มีเมมเบอร์ทุกคนนั่งอยู่ยกเว้นซองกยูและดงอู

“รถมีตั้งสองคัน  ไปเถอะครับ ที่เหลือเดี๋ยวเขาก็ตามมาเองแหละ”

“ยา  ….ไม่ได้งอนกันมาใช่ป่ะ  “ ซองยอลถามย้ำอีกรอบ

“ไม่นี่  ฉันสบายดี  อารมณ์ดีสุดๆไปเลย  ทำไมหรอ”

“ก็ดีแล้ว….ทะเลาะกันทีไร วุ่นวายกันไปหมดอ่ะคู่นี้”

นัมอูฮยอนหันไปถลึงตาใส่อีกคนที่พูดมาก   ในขณะที่รถเคลื่อนตัวออกไปยังสนามบิน ที่มีอินสปิริทรอเพื่อที่จะพบเจอ และถ่ายรูปพวกเขา   นัมอูฮยอนหยิบมือถือขึ้นมาเช็คความเรียบร้อยของผมหน้าม้าฟูๆ  ที่เขาจงใจเซ็ทมันให้น่ารักที่สุดในวันนี้ พร้อมกับส่งยิ้มให้ตัวเองอีกครั้งเพื่อเช็คว่าเขาพร้อมแล้วที่จะเจอกับทะเลกล้องมากมาย ที่บรรดาแฟนไซต์ของแต่ละบ้านจะสาดใส่เขา

นัมอูฮยอนพร้อมเจอกับทุกๆอย่างแล้ว  แต่สิ่งที่ไม่คาดคิด สิ่งที่อูฮยอนจะต้องตกใจพร้อมๆกันกับอินสปิริททั้งหลายนั่นก็คือ

.

.

.

.

คิมซองกยู  กับแฟชั่นสนามบินอันเร่าร้อนของเขาในวันนี้เนี่ยสิ!!

”  โอ้  โอป้า   ซองกยูโอป้า!!! “

ทันทีที่ประตูรถตู้คันที่สองเปิดออก   นัมอูฮยอนต้องหันกลับไปมองทันทีเพราะอินสปิริทตรงหน้าเขาต่างก็พากันกรีดร้องระงม ให้กับแฟชั่นเปิดหน้าผาก สวมแว่นสีดำสนิท  และไรหนวดสีเข้มบนหน้าที่ไร้การเมคอัพใดๆ

ซองกยูจะรู้ไหมนะ   ว่าทั้งหมดนั่น ไม่เพียงแต่ทำให้อินสปิริททั้งหมดบ้าคลั่งไปกับการแต่งตัวของเขาในวันนี้ แต่มันยังทำให้ใครบางคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนตัวยง เป็นซาแซงแฟน  เป็นคนที่คลั่งไคล้คิมซองกยูอยู่แล้วอย่างนัมอูฮยอนนั้น แทบจะยืนไม่อยู่  เพราะเบื้องหน้าเขาตอนนี้คือพี่ซองกยูของนัมอูฮยอนที่ฮอตมาก มากจริงๆ  เขาแทบไม่เคยเห็นคนรักของตัวเองแต่งตัวแบบนี้เลย แล้วครั้งนี้มันอะไรกัน  กยูฮยองคิดจะทำให้เขาปั่นป่วนหัวใจไปอีกแค่ไหน  ….

ด้วยสถานการณ์ที่วุ่นวายทำให้ไม่มีใครได้สังเกตเห็นรอยยิ้มพึงพอใจจากคนทั้งสองได้    

ซองกยูยิ้ม  เพราะหันไปเห็นนัมอูฮยอนที่มองมาทางเขา และยิ้มให้กับผมหน้าม้าฟูๆนั่น

 ส่วนอูฮยอน  ยิ้มให้กับพี่ซองกยูคนคูล   คนที่สร้างความประหลาดใจให้เขาในวันนี้ และยิ้มเพราะคนหล่อคนนี้แหละคือแฟนของเขาเอง

ตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่องนัมอูฮยอนมักจะคอยแอบมองคนรักอยู่เสมอ  เพราะการแต่งตัวที่พูดได้ว่า เรียกสัญชาติญาณส่วนลึกของเขาได้มากทีเดียว นัมอูฮยอนไม่ปฎิเสธหรอกว่าวันนี้ฮยองของเขา ฮอต  เท่ห์ และเซ็กซี่มากแค่ไหน   นัมอูฮยอนชอบ รักทุกๆอย่าง หลงทุกๆอย่างในตัวของซองกยู มาตลอดอยู่แล้ว และซองกยูก็เช่นกัน 

“ มองเข้าไป   อะไรกันนะพวกนายเนี่ย  มานั่งด้วยกันเลยป๊ะ.”   
เป็นซองยอลอีกแล้วที่เอ่ยขัดจังหวะการสบตาไปมาระหว่างคู่รักกยูอู   ทำให้คนทั้งสองผละสายตาออกจากกันทันที

……….น่ารักชะมัด   ผมม้านั่นมันอะไรกัน  หมาน้อยเอ๊ย!  ….  ซองกยูคิด

 …..เฮ้อ….ทำไมถึงได้หล่อขนาดนั้นนะ  ทั้งๆที่ไม่ได้แต่งอะไรมากเลยแท้ๆ    ขนาดไม่แต่งหน้า หนวดไม่โกน  ใส่แว่นดำ  ใส่หมวกเปิดหน้าผากแบบลวกๆ  แต่ทำไมถึงได้ทำให้ผมหยุดมองพี่ไม่ได้เลย ซองกยูฮยอง….

.

.

.

.

.

เมื่อเครื่องบินลำโตพาสมาชิกทั้งเจ็ดมาถึง ไต้หวันโดยสวัสดิภาพ   คิมซองกยูแค่อยากนึกแกล้งเด็กน้อยอูฮยอนที่เอาแต่มองเขาแปลกๆ  แต่ก็ยังปากแข็งไม่พูดอะไรกับเขาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว โดยการที่ใส่หมวกกลับเข้าไปเหมือนเดิม  นั่นทำให้ความฮอตลดลงนิดหน่อย  แต่ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นก็กระตุ้นให้อูฮยอนมองคิมซองกยูด้วยสายตาหลงใหลอยู่ไม่จาง  

“หล่ออะดิ   กระชากใจเลยป่ะอูฮยอนฮยอง “ 

   อีซองจงสังเกตเห็นสายตาหวานย้อยของอูฮยอนราวกับจะกลืนกินพี่ใหญ่   จึงอดใจไม่ไหวเดินเข้ามาทัก  แล้วมองไปที่ซองกยู

“พูดมากหน่ะ เด็กนี่ “

อูฮยอนแหวใส่น้องเล็กเพราะดันมารู้ทันความคิด 

อะไรกัน  นี่เขาดูง่ายขนาดนั้นเลยหรอ  ทำไมทุกคนถึงดูออกหล่ะว่าตอนนี้นัมอูฮยอนกำลังละลายเหมือนไอศกรีม   กำลังอยากโดนจมูกโด่งรับแว่นดำนั้น ซุกไซ้     กำลังอยากโดนไรหนวดสีเข้มนั้น สัมผัสให้จั๊กจี้เล่นๆ   กำลังอยากโดนคนฮอตนั้นสัมผัสหน่ะ!! 

หลังจากมาถึงโรงแรม  ทั้งหมดก็แบ่งห้องพักกัน    โดยอูฮยอนนั้นได้นอนกับซองยอล     แอลนอนกับดงอู   โฮวอนนอนกับซองกยู  ส่วนซองจงนอนกับพี่เมเนเจอร์  ก่อนจะแยกย้าย ก็มีใครบางคนทนไม่ไหว ที่ตลอดเวลาจากเกาหลีนั้น คนตัวเล็กนั้นไม่เอาร่างบางมาเฉียดใกล้เขาเลย จึงคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

“ไหนบอกไม่โกรธ   ทำไมไม่พูดกับฮยองเลยอ่ะ”     เสียงทุ้มเอ่ยถามเจือแววหยอกเย้าพร้อมกับเดินเข้ามาประชิดคนตัวเล็กทันที

“ก็      ก็ไม่ได้โกรธนี่ครับ “       อูฮยอนหลบสายตาแล้วรีบก้าวเดินตรงไปทางลิฟท์

“งั้นเป็นอะไร   หรือว่ากำลังข่มใจไม่ให้หลงฮยอง หืม …”

…….คิมซองกยู!  คนหน้าไม่อาย เข้าข้างตัวเองชะมัด  ใครเขาจะไปหลงตัวเองกัน  !

“เปล่าเลยเถอะครับกยูฮยอง  กรุณาอย่าหลงตัวเอง “   หน้าเล็กง้ำใส่อีกคนแล้วเบือนหน้าหนี

เพราะคนอื่นขึ้นลิฟท์ไปก่อนแล้วขณะที่ทั้งสองคนช้ากว่า และต้องมาขึ้นลิฟท์ตัวเดียวกัน  นั่นทำให้นัมอูฮยอนรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกที่นั่งลำบาก  ไหนจะต้องเก็บซ่อนอาการต้องการซองกยูที่มีตั้งแต่เมื่อคืน  ไหนจะต้องระวังคนเจ้าเล่ห์ที่ตอนนี้ ขยับกายเข้ามาเบียดเขาจนแทบจะจมหายเข้าไปในกำแพงลิฟท์อยู่แล้ว!

“กะ  กยูฮยอง   ถอยไปด้วยครับ  “

แผ่นหลังที่แนบชิดกำแพงลิฟท์ สั่นสะท้านเพราะอีกคนทาบทับร่างกายเขาอยู่  อีกทั้งก้มลงมองหน้าเขาอย่างรู้ทัน  ลมหายใจอุ่นเป่ารดแก้มใสของอูฮยอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ คืนนี้ฮยองจะขอเปลี่ยนห้องกับอีซองยอล  นายว่าหมอนั่นจะยอมหรือเปล่า”

“ถึงหมอนั่นยอม  ผมก็ไม่ยอมหรอก  ฮึ! “       ซองกยูหัวเราะพรืดออกมา นั่นทำให้อูฮยอนจ้องคนตัวสองกว่าเขม็ง

      ซองกยูหัวเราะเพราะคนปากแข็งนี่น่ารักเกินไป  ทั้งที่เขามองออกจนแทบจะลุปรุโปร่ง  คนอย่างเขาหน่ะเหรอจะไม่รู้ว่าแฟนเด็กของตัวเองเป็นยังไง หรือรู้สึกอะไร   และครั้งนี้ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป เขาฟันธงเลยว่าเด็กน้อยอูฮยอนหน่ะ

……อยากให้พี่ซองกยูกอดจนใจจะขาดอยู่แล้ว !

“ไม่ยอมก็ไม่เป็นไร  ถึงยังไงฮยองก็จะไปหานะครับคืนนี้ “   

 พูดจบริมฝีปากหนาก็ช่วงชิงเอาคำพูดของอูฮยอนทั้งหมดนั้นหายเข้าไปในลำคอ   ไม่มีเสียงพูดคุยหรือโต้ตอบอะไร มีแต่เสียงจูบที่ดูดดื่มและเอาแต่ใจของซองกยูเท่านั้น นัมอูฮยอนทำได้แค่เงยหน้ารับสัมผัสหวานอย่างไม่ทันตั้งตัว

เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก คนแก่กว่าก็ฉวยหอมแก้มนิ่มไปอีหนึ่งทีก่อนจะเดินออกมาจากลิฟท์แล้วหายเข้าห้องของตัวเองไป  ทิ้งให้ร่างบางๆเดินแบบไร้เรี่ยวแรงออกมาจากลิฟท์คนเดียว

.

.

.

.

.

ตอนเย็นของวัน ทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่งานเพื่อซ้อม   และเมื่อถึงตารางงานที่กำหนด  ทั้งหมดก็ขึ้นแสดงอย่างมืออาชีพ  เมมเบอร์ดูตื่นเต้น  สนุกสนาน  และได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นจากอินสปิริทเช่นเคย  บนเวทีมีการพูดคุยกันระหว่างเมมเบอร์  หนึ่งในนั้นก็มีดมเม้นท์ของคู่รักแห่งปี กยูอูอยู่ด้วย  ลีดเดอร์ชวนคนรักคุยตามปกติ และนัมอูฮยอนเองก็ไม่สามารถบึ้งตึงใส่อีกคนได้เพราะกล้องหลายพันตัวจับภาพอยู่

หลังจากจบงาน ซึ่งงานก็เลิกค่อนข้างดึก  ทั้งหมดรู้สึกเหนื่อยอ่อน  และต้องการการพักผ่อน  เมื่อไปถึงโรงแรม ทั้งเจ็ดคนจึงแยกย้ายเข้าห้องพัก แต่ทว่า

“ยา  อีซองยอล …..”       ลีดเดอร์รั้งแขนของส่วนสูงของวงเอาไว้เพื่อจะคุยอะไรบางอย่าง

“ตามสบาย”    ซองยอลพูดออกมาทันทีทำให้อีกคนขมวดคิ้ว งง

“ถ้าพี่จะนอนห้องเดียวกับอูฮยอนฮยองก็ตามสบายไง  ผมจะไปนอนกับซองจงกับพี่เมเน  ตอนนี้ผมนอนไหนก็ได้แล้ว เหนื่อยมากก”       เด็กประถมบ่นเสร็จก็เดินตามซองจงไปติดๆแล้วคุยอะไรกันบางอย่าง

นัมอูฮยอนหันมามองความผิดปกติ แล้วก็มองไปที่คนเจ้าเล่ห์ที่ตอนนี้กระแอมไอออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นายจะไปไหน..”    อูฮยอนถามเพื่อนร่วมห้องที่อาบน้ำเสร็จก็ขนของออกไป

“จะไปนอนกับซองจง  เด็กนั่นไม่ค่อยสบายอยากให้ผมไปนอนด้วย ไปละนะ”   พูดจบก็เดินออกไปตัวปลิว ทิ้งให้อูฮยอนที่กำลังเป่าผมอยู่นั้นนั่งเหรอหราอยู่คนเดียวในห้องกว้าง

………อะไรกัน   แล้วฉันจะนอนคนเดียวได้ยังไง  นี่มันต่างที่นะไอ้บ้าซองยอล  จะไปขอให้ใครมานอนเป็นเพื่อนก็ไม่ใช่นัมอูฮยอนซะด้วยสิ !  โอ้ยยย  ทำไงดีอ่ะ   ฉันจะนอนหลับไปคนเดียวในห้องกว้างๆโดยไม่มีอ้อมกอดของใครอีกคนได้ยังไง  !

เมื่อรู้ว่าตัวเองทำอะไรไปมากกว่าการที่ต้องปิดไฟนอนไม่ได้แล้ว   คนตัวเล็กจึงเดินไปปิดไฟเพื่อข่มตานอนทั้งๆที่ผมก็ยังไม่แห้งดี  อีกทั้งความต้องการและความคิดถึงใครอีกคนนั้นเล่นงานเขาอย่างหนัก  ร่างบางจึงได้แต่นอนกลิ้งไปมาบนเตียง  หนึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้ว แต่นัมอูฮยอนก็ยังไม่สามารถหลับลงได้  จนกระทั่ง

แอ๊ดดด……

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับนัมอูฮยอนคิดว่าซองยอลคงกลับเข้ามาเอาของ จึงเอ่ยทักไป

“ซองจงเป็นไงบ้าง   นายลืมของเหรอ”

ไม่มีเสียงตอบจากซองยอล  แต่กลับมีเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาทางเตียง  ก่อนที่อูฮยอนจะได้ลุกขึ้นมาถามอะไร ก็กลับมีแรงกดทับอย่างหนักหน่วงมาที่ตัวของเขาจนทำให้ร่างบางๆต้องล้มลงบนที่นอนอีกครั้ง  พร้อมกันกับที่ร่างหนาของใครอีกคนตามมาทาบทับเขาเอาไว้

 แทบจะไม่ต้องเดาให้ยากเลย  ว่าเจ้าของลมหายใจกลิ่นมิ้นท์ที่ลอยลงมารดแก้มของเขานั้นเป็นใคร!  

“คิมซองกยูฮยอง  จะทำอะไรเนี่ย  ผมตกใจหมดเลยนะรู้ไหม!”

“คึๆ  ก็ฮยองอยากให้นายตกใจนี่ “

“บ้าหรือเปล่า  ไม่สนุกนะ  ลุกออกไปเลยผมหนัก !”

“อูฮยอนอา   ให้ฮยองนอนด้วยนะ  นะครับ”      คนเอาเปรียบยังคงไม่ลุกออกไปจากร่างเล็ก  หนำซ้ำยังก้มลงไปกระซิบขอนอนด้วยอย่างคนเจ้าเล่ห์อีก        คิมซองกยู   ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์!

“ผมอยากนอนคนเดียว   ผมเหนื่อย   อีกอย่างถึงไม่ได้นอนกับผมคงไม่เป็นไรหรอกมั้งครับ พรุ่งนี้จะกลับแล้ว ไม่ไปเตรียมจัดกระเป๋าหรอ นั่นมันคือสิ่งสำคัญกว่าการนอนกับผมอีกไม่ใช่หรือไง ”

อูฮยอนเบือนหน้าหนีไปอีกทาง จนอีกคนต้องเชยปลายคางเล็กให้หันมาสบตากับเขาพร้อมกับมือหนาเอื้อมไปเปิดไฟที่หัวเตียง

“โกหก .”

“…..”

“ปากแข็งที่หนึ่ง…”

“…..”

“นายต้องการฮยอง   ต้องการให้ฮยองกอดนาย  แล้วทำไมถึงไม่พูดออกมากันหล่ะ  หืม?.”

“ไม่ใช่สักหน่อย  ออกไปนะ   ผมปวดไปหมดแล้ว!”

“หน้าแดงซะขนาดนี้  ไม่ใช่เพราะต้องการฮยองหรอกเหรอครับ   เด็กน้อย….”


"........"
..
.
.

      แพ้แล้ว ……แพ้อีกแล้ว     นัมอูฮยอนแพ้ทาง แพ้ให้กับคิมซองกยูหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ในตอนนี้อีกแล้ว   ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะโกหกความรู้สึกที่มีได้  

 

โอเค……เขายอมรับแล้วว่าต้องการให้กยูฮยองกอด แล้วยังไงหล่ะ  เขาอายเกินกว่าที่จะพูดมันออกไปนะ!

“ อูฮยอนอา…. อย่าเอาแต่หลบหน้าฮยอง .”

แก้มกลมใสที่ขึ้นสีแดงจัดในตอนนี้ร้อนผ่าวเหมือนใครเอาไฟมาอังไว้   หัวใจของอูฮยอนเต้นดังจนน่าอายเมื่อคิดไปถึงคิมซองกยูกับการแต่งตัวที่เร้าใจแบบนั้น  ไรหนวดที่ตอนนี้ซองกยูเองจงใจไม่โกนมันออก ยิ่งทำให้ความคิดน่าอายของอูฮยอนเตลิดไปไกลมากเหลือเกิน

“ให้ฮยองกอดนายนะ   ตอนนี้ฮยองต้องการนายมากเหลือเกิน “      ซองกยูพูดด้วยเสียงแหบพร่าเพราะอารมณ์ต้องการร่างบางนี้ขึ้นสูงจนเขาแทบจะทนไม่ไหวอีกแล้ว     กลิ่นแชมพูอ่อนๆที่ลอยมาจากกลุ่มผมนุ่มทุกครั้งที่อูฮยอนขยับตัว   ยิ่งทำให้อารมณ์รักของเขาที่มีต่อคนที่นอนอยู่ใต้ร่างเตลิดเกินจะควบคุม

“มะ  ไม่เหนื่อยหรอครับ “  
 คำพูดพวกนี้ยิ่งทำให้คนตัวเล็กอายมากขึ้นจนต้องกัดริมฝีปากอิ่มเพื่อข่มความอายเหล่านั้น    ไม่เคยชินเลยสักครั้ง เมื่อต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนี้  ต่อให้เขากับกยูฮยองมีอะไรกันมาหลายครั้งแล้ว  แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่อูฮยอนจะหลุดพ้นจากห้วงอารมณ์หวามหวิวที่ทำให้เขารู้สึกสุขจนจะสำลักความสุขตายแบบที่เป็นอยู่นี้เลย

ดวงตารีเรียวของลีดเดอร์จ้องมาที่ใบหน้าเขินอาย  หน้าหล่อคมส่ายไปมาเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก    ที่ทำให้ตอนนี้  --  นัมอูฮยอนพร้อมจะแปลงร่างเป็นไอติม ที่พร้อมจะละลายคามือพี่ซองกยู  เป็นไอติมรสหวานที่คิมซองกยูฮยองจะชิมและกัดกินให้หมดทั่วทุกส่วน ไม่เหลือรอดแม้แต่นิดเดียว!

.

.

.

.

.

25   มกราคม  2015   

ช่วงสายของวันที่25     สมาชิกของวงอินฟินิทที่เดินทางมาทำงานที่ไต้หวันได้เตรียมตัวกลับ  เมมเบอร์ทุกคนดูสดชื่นถึงแม้ว่างานจะเลิกดึก   แต่ก็นั่นแหละ   ไม่มีอะไรที่จะสามารถเล็ดลอดสายตาดุจเหยี่ยวของอินสปิริททั่วโลกไปได้    ภาพของเมมเบอร์ผ่านเลนส์กล้องนั้นแทบจะไม่มีอะไรผิดปกติ นอกเสียจาก คู่รักกยูอู  ที่ทั้งสองคนนี้นั้นมีสภาพที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง!

นัมอูฮยอนคนน้อง  ที่เดินอารมณ์ดีมาตลอดทาง อีกทั้งยังโบกมือทักทาย  ร้องเพลง   หยอกเล่นโต้ตอบพูดคุยกับแฟนๆอย่างที่เจ้าตัวเป็นนั้นทำให้แฟนๆอิ่มอกอิ่มใจไปตามๆกัน

ในขณะที่คิมซองกยูคนพี่  ทำให้อินสปิริททุกคนอดเป็นห่วงไม่ได้กับสภาพอิดโรยของเขาในวันนี้  ดวงตารีเรียวที่แทบจะปิดลงคืน    ท่าทางเหนื่อยอ่อนที่เหมือนกับว่าถ้าลมพัดมาเขาอาจจะล้มลงไปเลยก็ได้ ทั้งหมดนั้นแฟนๆต่างพากันเดาว่าเพราะงานเมื่อคืนเลิกดึกมากและช่วงนี้อินฟินิทออกงานบ่อยพร้อมกับเตรียมทัวร์คอนเสิร์ต จึงทำให้ลีดเดอร์ที่รับภาระหนักมีสภาพเช่นนี้

แต่ความจริงหล่ะ  ความเป็นจริงจะมีใครสักกี่คนกันที่ไม่ต้องเดาก็รู้ได้เลยว่าทำไมอีกคนดูอารมณ์ดีเหมือนได้ของเล่น  ในขณะที่อีกคนมีสภาพเหมือนคนแก่ลมจับ !

“ฮยอง!  ไหวไหม?.”       อีโฮวอนเดินปรี่เข้ามาถามตอนที่เห็นพี่ชายของเขาทรุดลงไป

“อ่ะ  อืม …ไหว ไหวอยู่.”

พรืดดด!   ฮ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“อีโฮวอน !  หัวเราะอะไรว่ะ!  “  

“เชื่อไหมรูปนี้ต้องเกลื่อนทวิตเตอร์แน่ๆ   ฮยองอ่ะ  ผมบอกแล้วว่าอย่าหักโหม อย่าตามใจอูฮยอนฮยองมาก แล้วเป็นไง สังขารเนี่ยไม่อำนวยละนะ ”      โฮวอนพูดในขณะที่กำลังจะพยุงพี่ชายขึ้น  แต่ซองกยูต้องพยายามประคองตัวเองขึ้นมาเพื่อที่แฟนๆจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง และที่สำคัญไอ้พวกเมมเบอร์ที่เหลือไง  มันคอยจะเยาะเย้ยเขาอยู่แล้ว!

ไม่ได้หรอกนะ  คนอย่างคิมซองกยู จะปล่อยให้เด็กพวกนั้นมาว่าว่าเขาไร้น้ำยา ว่าสังขารไม่ให้ไม่ได้หรอก

“ฮยอง  มีแฟนเด็กนี่ชีวิตยากลำบากป่ะ   เมื่อคืนงานหนักเลยสินะครับ  คึ! ”

 ทางเข้าผู้โดยสาร  มยองซูไม่วายลอบกัดลีดเดอร์ไปอีกหนึ่งดอก  โดยมีดงอูและซองจงยืนหัวเราะร่วมด้วย

“หุบปากไปเลยเว้ย  “    สิ้นเสียงตะโกน ซองกยูก็หอบหายใจหนัก  หน้าหล่อคมซีดลงอย่างเห็นได้ชัด  คิมซองกยูคิดในใจว่าตอนนี้เขาต้องขึ้นเครื่องให้ไวที่สุดก่อนที่จะมาเป็นลมล้มพับต่อหน้าแฟนๆและสื่อ  สายตาเรียวรีจ้องมองหาเด็กน้อยตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมีสภาพแบบนี้

……นัมอูฮยอนที่กำลังยืนคุยกับซองยอลอยู่อีกทางพร้อมกับเล่นกับกล้องแฟนๆ อย่างไม่รู้เลยว่าคนรักของตัวเองนั้น แทบจะยืนไม่ไหวแล้ว

ซองกยูอดทนกับความรู้สึกต่างๆที่เล่นงานเขาจนเครื่องแล่นลงจอดที่สนามบินอินชอน  ขายาวๆรีบเดินหาที่นั่งพักเพราะเขาไม่รู้สึกดีขึ้นเลย  ในขณะที่เมมเบอร์คนอื่น โดยเฉพาะเด็กน้อยอูฮยอนที่แม้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าพี่ชายของตัวเองนั้นกำลังไม่สบาย ยังคงควักเอาตุ๊กตารูปร่งต่างๆออกมาอวดกัน   ยังคงมีแค่ลีดเดอร์ของวงเท่านั้นที่ไม่อยากให้คนรักของตัวเองรู้  แล้วแอบไปนั่งที่เงียบๆ  อีโฮวอนเดินมานั่งลงข้างๆแล้วพูดขึ้น

“ผมบอกเมเนเจอร์แล้วนะ ว่าฮยองไม่โอเค  กลับไปจะให้หมอมาเช็ค.”

“ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย ฉันไม่เป็นไร นอนพักเดี๋ยวก็หาย.”

“หรอออออ    ไม่ใช่ว่าลุกขึ้นแล้วก็จะเป็นลมไปเลยหรอไง .”

“อย่าให้อูฮยอนรู้นะ  .”

“ออ……”

โฮวอนรับคำสั้นๆ  จากนั้นพวกเขาทั้งเจ็ดก็พากันขึ้นรถตู้ประจำวงกลับไปยังหอพักสุดหรู    ตลอดเวลาในรถ เมมเบอร์ต่างพากันพุดคุยถึงเรื่องต่างๆ   มีเพียงซองกยูเท่านั้นที่เอาแต่เงียบมาตั้งแต่ที่สนามบินแล้ว และนั่นก็ไม่อาจคลาดสายตาของคนตัวเล็กไปได้

“กยูฮยอง  นี่   น่ารักไหมตุ๊กตาโปเกมอนหล่ะ  กยูฮยอง   ดูสิ !”   มือเล็กเขย่าแขนแกร่งของคนข้างๆ

ซองกยูลืมตาขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มจางๆให้

“อื้ม น่ารักดี ”

เห็นซองกยูพูดน้อยอูฮยอนจึงคิดว่าคนรักของเขาอาจจะอยากพัก    จนกระทั่งถึงหน้าหอพัก  ทุกคนต่างก็เดินลงจากรถ  อยู่ดีๆ  คิมซองกยูทรุดลงไปต่อหน้าสมาชิกและเมเนเจอร์       แต่คนที่ตกใจจนของทุกอย่างในมือเล็กๆนั้นหลุดลงพื้นนั่นก็คือนัมอูฮยอน        กยูฮยองของเขาเป็นอะไร!     และทำไมทุกคนถึงดูไม่ตกใจเท่าเขาเลย!

เมเนเจอร์รีบเข้ามาแบกซองกยูเอาไว้บนหลังแล้วหามขึ้นไปชั้น11 ทันที  พร้อมกับที่เมเนเจอร์อีกคนนั้นโทรตามหมอประจำตัวมาดูอาการ

..

.

.

.

.

กว่าแปดชั่วโมงผ่านไป  ที่อูฮยอนนอนเฝ้าอยู่ข้างๆเตียงของหัวหน้าวงโดยที่ไม่ยอมลุกไปไหนเลย   คิมซองกยูที่โดนฉีดยาบำรุงไปพร้อมกับให้น้ำเกลืออยู่ในตอนนี้รู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้ว แต่มืออีกข้างที่ไม่มีสายน้ำเกลือนั้นถูกกุมเอาไว้พร้อมกับกลุ่มผมนุ่มทับอยู่  

“อู  อูฮยอนอา…….”    เสียงแหบแห้งเอ่ยเรียกชื่อคนรักของตัวเองแผ่วเบา 

“ซองกยูฮยอง!     ตื่นแล้วหรอครับ  เป็นไงบ้าง หื้ม ไหน เจ็บตรงไหนไหม  ปวดตรงไหนหรือเปล่า!”

 หัวยุ่งเหยิงของอูฮยอนถูกมือของอีกคนลูบให้ทรงผมเข้าที่อย่างเบามือ   ซองกยูยิ้มให้กับท่าทางตื่นตัวของเด็กน้อยอูฮยอน   ในขณะที่อูฮยอนส่งแก้วน้ำให้ฮยองของตัวเองดื่มอย่างจดจ่อ

น้ำตาหยดใสค่อยๆรื้นขึ้นมาบนขอบตา  ซองกยูชะงักและหยุดดื่มน้ำทันที

“เด็กบ๊อง นายร้องไห้ทำไม ?.”

“ฮึ่ก   ฮืออออออออ..”

ซองกยูรีบย้ายแก้วไปวางไว้บนโต๊ะหัวนอน  แล้วคว้าเอามืออีกคนขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วโอบกอดไว้แน่น

“อย่าร้องน่า   ฮยองไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย หื๊ม….ร้องทำไมครับ.”

“ฮรึ่กก  อึกกก    ฮือออ   เพราะผมใช่ไหมครับ  เพราะเมื่อคืน.”

“ไม่ใช่สักหน่อย  เพราะงานต่างหาก.”      เสียงแหบยังคงกระซิบปลอบ

“ผมกลัว     ผมกลัวจะตายอยู่แล้วตอนที่ฮยองหมดสติไป   ฮึ่กกก  ผมนี่โง่จริงๆเลย ดูไม่ออกแม้กระทั่งคนรักของตัวเองกำลังไม่สบาย .อึ่กก  ฮือออออ  …..”

ซองกยูจับไหล่สั่นเทาของอีกคนให้หันหน้ามาเผชิญหน้ากับตัวเอง  นิ้วเรียวยาวปาดน้ำตาของอีกคนออกจากดวงตากลมใส และพวงแก้มอิ่ม

“ฟังให้ดีนะ   ที่ฮยองเป็นแบบนี้เพราะพักผ่อนน้อย  เพราะงาน  เพราะฮยองดูแลสุขภาพตัวเองดีไม่พอยังไงหล่ะ.”

“…..”

“ไม่ใช่เพราะนายอูฮยอนอา…..”

“เลิกโทษตัวเองได้แล้ว  แค่สามรอบแบบเมื่อคืนหน่ะมันไม่ทำให้ฮยองเข่าอ่อนได้หรอกนะ ในเวลาปกติที่ร่างกายฮยองแข็งแรงดีหน่ะ.”      คนป่วยยังมีแรงพูดติดตลก

“กยูฮยอง!  พูดอะไร มั่นใจเกินตัวไปป่ะครับ “

“เหรอ  จะลองดูไหมหล่ะ  ห๊ะ  ที่ผ่านมาใครกันนะที่บอกว่าไม่ไหวแล้ว พอแล้วทุกครั้งหน่ะ ไม่ใช่นายหรอกเหรอ “   หน้าหล่อคมขยับเข้าไปถามใกล้ๆจนปลายจมูกโด่งชนเข้ากับปลายจมูกรั้น

“พะ    พักผ่อนเถอะครับ  ผมไม่อยากให้ฮยองป่วย  ยิ่งโดยเฉพาะผมมีส่วนทำให้ฮยองเป็นแบบนี้ด้วยแล้ว ผมยิ่งรู้สึกไม่ดีเลย...”

“หึๆๆ  โอเค  โอเค  งั้นฮยองจะพักต่อ แต่ว่าขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม.”

“…อะไรหรอครับ? ”

“อูฮยอนอา…….ฮยองไม่อยากให้นายรู้สึกผิดเข้าใจไหม  “

“……”

“ฮยองแค่จะบอกว่า  ต่อให้ฮยองต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะ กอด  นายหนักเกินไป  ฮยองก็ยังจะทำ!”

“ซะ   ซองกยูฮยอง…..คนลามกกก!!!   ”

The   end…..

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด   ฟิคกากๆ ของคนกากๆ ภาษาไม่เกลา    5555555  เรื่องนี้มันไม่มีอะไรเลยค่ะ เพียงแค่ถ้าใครตามทวิตเราจะรู้ว่าสองสามวันมานี้  พี่กยูฮอต เร้าใจมากกกก TTTT   น้องนัมก็น่ารักกกอ่อนหวานเกิ๊น  เราเลยจับทั้งคู่ลงแก้วแล้วชงๆๆๆๆๆ จนออกมาเป็นฟิคเรื่องนี้แหละ ยังไงก็ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านนะคะ   ฝากสนับสนุนอินฟินิท  และกยูอูคัพเพิ่ลด้วยนะคะ  เลิฟฟฟฟฟฟค่ะ  > 3 <