กุกมินคนเลว #kookmin จบแล้ว

ลำดับตอนที่ #2 : การนอนที่วุ่นวาย 100%

TB

ในห้วงความรู้สึกส่วนลึกของหัวใจที่มีแต่ความรู้สึกเกลียดกัน  ทำให้มันกลายเป็นปัญหาในการใช้ชีวิตคู่มากๆ ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่ต้องปั้นหน้ายิ้มแล้วโอบไหล่กันอย่างคนที่รักกันนักหนา แค่นึกถึงมันขึ้นมาก็ให้ความรู้สึกแย่สุดๆ

และนั่นมันเป็นเพราะว่าจองกุกรู้ดีไปซะหมดทุกอย่างว่าโลกนี้อะไรบ้างที่จีมินเกลียด   แล้วเขาก็จะทำมันทันที

ใช่แล้วล่ะ 

เขาชอบทำในสิ่งที่จีมินเกลียด หากให้ยกตัวอย่างที่มองเห็นภาพได้ชัดเจน  ก็คงจะเป็นการแต่งงานโดยใช้วิธีการบังคับขู่เข็ญนี่แหละ

.

.

.

กว่าจะตกลงกันได้เรื่องที่นอนก็กินเวลาไปเกือบค่อนคืน  เนื่องจากสองคนมัวแต่ถกเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่มีใครยอมใคร

“ไม่ยอมนอนกับกูบนเตียง มึงก็ลงไปนอนบนพื้น” 

สายตาที่จ้องอยู่กับจอสมาร์ทโฟนไม่คิดจะเงยหน้ามามองคนฟังซักนิด  แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆจนจีมินเริ่มชินชากับเขาแล้วล่ะ

“อือ ขอหมอนหนึ่งใบนะ” 

มือบางเอื้อมไปหยิบหมอนทันทีที่พูดจบโดยไม่ต้องรอให้เขาอนุญาตแต่อย่างใด

“กูไม่ให้” 

ใบหน้าหล่อร้ายของเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้าพอดี  ทำให้จีมินชะงักมือเล็กของตัวเองไปและทิ้งหมอนกลับลงไปที่เดิม

"กูเบื่อจริง  เฮ้อ"

คนฟังลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย คิดไว้ไม่ผิดจริงๆว่าเขาต้องพูดในลักษณะนี้แน่ๆ แล้วมันก็จริง

พรึ่บบบ

ไม่ทันที่ร่างเล็กจะหมุนตัวกลับไป   เขาก็กดปิดสวิตซ์ไฟอัตโนมัติทันที ทำให้บริเวณรอบห้องมืดไปหมดในพริบตาเดียว  

ตาเล็กที่โฟกัสอะไรไม่ได้แม้แต่สิ่งเดียว ต้องกะพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสอีกครั้งก่อนที่สมองของจีมินจะเตือนว่า  ควรรีบนอนลงไปบนพื้นแข็งๆนี่ซะเดี๋ยวรอเขาหลับค่อยลุกแอบไปนอนโซฟาก็ได้

“ขอให้มึงโชคดีกับพื้นเย็นๆนะ” 

คำพูดที่จีมินไม่ค่อยอยากสนใจเท่าไหร่   เพราะได้ยินมันค่อนข้างบ่อยแล้วกับคำถากถางประชดประชันเก่งแบบนี้ จึงไม่อยากจะปริปากเถียงกับเขาให้เสียเวลานอน 

ดังนั้นจีมินจึงพยายามหลับอีกเป็นครั้งที่สิบเห็นจะได้ และก็เข้าใจหัวอกของคนที่หลับยากจนต้องพึ่งยานอนหลับว่าพวกเขารู้สึกยังไงเวลาที่หงุดหงิดแบบนี้ 

แต่จะให้ลุกออกไปหายามากรอกเข้าปากตัวเองก็ทำไม่ได้  แค่จะขยับตัวแรงๆจีมินยังไม่อยากทำเลย เพราะความเจ็บที่ต้นคอมันแล่นจี้ดเข้ามาทุกทีในเวลาที่เผลอหมุนคอไปมา 

"กูเกลียดมึงไอ้จองกุก"

จีมินบ่นเบาๆให้พอได้ยินคนเดียวด้วยความรู้สึกในอกที่มีในเวลานี้ก็คือ   อยากจะเอาปืนจ่อหน้าผากจองกุกแล้วลั่นปืนใส่ให้เขาตายไปซะ 

“เฮ้อ” 

ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นนั่งเมื่อรู้สึกชาที่ท่อนแขนหลังใช้มันเป็นหมอนรองคอ  เกือบสี่สิบนาทีเห็นจะได้ที่นอนข่มตาอยู่อย่างนั้นแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะความเยือกเย็นของพื้นกระเบื้อง มันทำให้ร่างกายจีมินเริ่มทนไม่ค่อยได้ และดูเหมือนว่าจองกุกจงใจเปิดแอร์ในอุณหภูมิต่ำมากๆ

"กูหนาวนะ  ไอ้บ้าหนิ"  

ร่างกายจีมินมีเพียงแค่เสื้อยืดกับกางเกงนอนปกคลุมเท่านั้น ปากอิ่มเลยแอบบ่นเขาเบาๆไม่หยุด แต่จองกุกนั้นนอนห่มผ้าหลับสบายไปแล้ว

จีมินชะโงกหน้าขึ้นมองเขาแล้วก็กะไว้ว่าจะขึ้นไปนอนบนโซฟา  ร่างเล็กเลยทำทีเป็นนอนหลับอยู่พักนึงถึงได้ลุกเดินย่องออกไป  ค่อยๆเคลื่อนตัวให้ที่สุดในทุกย่างก้าว 

เหลืออีกแค่สองสามก้าวเอง  ต้องทำได้แน่

ฮึบ

ยังไม่ทันจะได้หย่อนก้นลงไปนั่ง จู่ๆจองกุกก็ลุกขึ้นนั่งทันทีแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ร่างเล็กตกใจจนยืนตัวเกร็ง

"มึง!!!"

เขาเปิดไฟฉายมือถือแล้วส่องมาที่จีมิน 

"กูไม่ได้บอกให้นอนบนโซฟา" 

จีมินฮึดฮัดใส่แล้วเดินกลับมาที่เดิม จองกุกก็จ้องร่างเล็กตั้งแต่เดินก้าวแรกจนก้าวสุดท้าย  พอเห็นว่าจีมินได้นอนลงไปที่พื้นแล้วเขาก็นอนกลับลงไปบนเตียงเหมือนเดิม 

ผ่านไปพักใหญ่

เมื่อเห็นว่าจองกุกเงียบไปนานและแน่ใจว่าเขาคงหลับลึกไปแล้ว  จีมินจึงค่อยๆลุกขึ้นนั่งชำเลืองมองไปยังแผ่นหลังคนบนเตียงที่นอนหันหน้าไปอีกฝั่ง พอเห็นแบบนั้นจึงทำให้โล่งใจมาก  แล้วก็แน่ใจว่าเขาคงไม่ตื่นขึ้นมาหาเรื่องกลางดึก

ฮึบๆ

เท้าเล็กค่อยๆทอดน่องไปที่พื้นอย่างแผ่วเบา แทนที่จะเดินผ่านเตียงนอนเพื่อไปนอนบนโซฟา ก็กลัวว่าจะเป็นการปลุกจองกุกให้ตื่นมาอีกหน 

จีมินเลยเลือกที่จะตรงไปยังตู้เสื้อผ้าเพราะมันอยู่ใกล้สุด พอไปถึงแล้วก็เปิดมันออกช้าๆควานมือไปจับที่แขนเสื้อเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นเสื้อกันหนาว 

เมื่อหยิบมันออกมาสวมเรียบร้อยดีแล้ว ก็ไม่ลืมที่จะหยิบผ้าห่มผืนเล็กจำนวนสองผืนติดมือมาด้วย  และถือว่าโชคดีมากที่ยังพอมีผ้าห่มหลงเหลืออยู่ ถึงมันจะเป็นแค่ผ้าห่มบางๆก็เถอะ

ฟึ่บบบบ

มือเล็กปูผ้าห่มลงไปที่พื้นหนึ่งผืนก่อนจะล้มตัวลงนอน แล้วห่มมันด้วยผ้าห่มอีกผืนที่เหลือ และยังใช้แขนรองศรีษะนอนเหมือนเคย 

แต่ตอนนี้ร่างกายจีมินเริ่มอบอุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว และก็หวังว่าตัวเองจะนอนหลับได้ในไม่ช้า

“พักผ่อนนะ” 

จีมินพึมพำบอกตัวเองในลำคอและหลับตาลงไปเพื่อพักเรื่องเหนื่อยๆของวันนี้เอาไว้  ไม่นานนักก็ได้จมลงไปในห้วงนิทรา โดยหารู้ไม่ว่าคนที่เหมือนจะหลับไปตั้งนานนั้นรับรู้ได้ทุกการกระทำของตนเอง

แต่เขาทำเพียงแค่นอนเงียบๆให้เหมือนคนหลับอยู่แค่นั้น  แล้วจองกุกก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องแกล้งหลับ  เมื่อสักครู่นี้เขาน่าจะลุกขึ้นมาตวาดลั่นห้องให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยก็ได้

“หนาว” 

คนหลับพึมพำออกมาอีกครั้งแล้วครั้งเล่าใช้มือเล็กกอดตัวเองไว้ผ้าห่มผืนบาง เขาก้มไปมองและจิ๊ปากอย่างหัวเสียก่อนขายาวจะก้าวลงไปแตะพื้น  ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความเย็นของมัน 

คนตัวสูงย่อตัวลงไปนั่งข้างคนหลับ  กวาดสายตาผ่านความมืดที่มีเพียงแสงรำไรลอดผ่านมา ใบหน้าเนียนที่นอนหลับดูไร้พิษสงไร้เดียงสาต่างจากตอนที่เปิดปากด่ากับเขาอย่างเห็นได้ชัด

“มึงนี่ตัวยุ่งจริงๆ”

เขาจ้องอยู่ไม่นาน  คนที่นอนหลับอยู่เหมือนจะเริ่มมีปฏิกิริยาและกำลังขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเปลี่ยนอิริยาบถ ทำให้เขาต้องรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูง 

ขาของเขาจึงก้าวยาวๆเดินกลับมาที่เตียง และล้มตัวนอนลงไปบนเตียงนุ่มหวังจะหลับไปบ้าง 

“อือ หนาว” 

เสียงนั่นกำลังเผลอละเมอพูดออกมาเบาๆเป็นระยะ แต่สร้างความรำคาญได้ดีมาก เขาจึงตัดสินใจทึ้งหัวตัวเองสองสามทีแล้วมองที่ต้นเหตุอย่างหงุดหงิดใจ 

เมื่อช้อนตัวอีกคนขึ้นมาอย่างง่ายดายด้วยขนาดตัวที่แตกต่างกัน  ทำให้จีมินดูเหมือนมดตัวเล็กๆ ที่เขาจะขย้ำให้ตายเมื่อไหร่ก็ได้

"อือ"

เขาทิ้งตัวบางลงบนเตียงอย่างไม่เบามือนักและรีบเดินกลับมาอีกฝั่งของเตียง  สอดตัวเข้าในผ้าห่มนวมและออกแรงสะบัดมันไปเผื่อแผ่ให้อีกคน ก่อนที่ใบหน้าคมจะหันไปจ้องคนหลับอย่างพิจารณาเป็นครั้งแรก  

 “มึงพลาดตั้งแต่เดินเข้ามาในชีวิตกูแล้ว  รับมือกับความโชคร้ายให้ได้ล่ะ” 

เขาจ้องไม่นานก่อนจะละใบหน้าขึ้นมองที่เพดานอย่างครุ่นคิด  แล้วใช้เวลานึกเรื่องอื่นๆซักพักถึงได้ปิดเปลือกตาลงไป 

03.30 น.

อุณหภูมิภายในห้องที่ลดต่ำลงไปเรื่อยๆในช่วงเวลาใกล้รุ่งสาง ยิ่งส่งผลให้ร่างเล็กของจีมินต้องการความอบอุ่นมากขึ้นอีกเช่นกัน 

มือเล็กถูกยกขึ้นมากอดตัวเองใต้ผ้าห่มนวมเป็นเวลานาน  แม้ว่าเปลือกตาจะปิดสนิทไปแล้วแต่ก็ยังคอยขยับตัวไปมาบ่อยๆเพราะความเหน็บหนาว  คนตัวสูงถึงได้เริ่มรู้สึกตัวเพราะอีกคนเริ่มซุกซนเข้ามาในพื้นที่ของเขา 

"อะไรวะ"

ขณะที่เขากำลังนอนตะแคงมาทางคนตัวเล็กพอดี  มือเล็กก็ควานเข้ามาหาตัวเขาแล้วกำแน่นอยู่ที่บริเวณหน้าอกเขา ซึ่งตอนนี้จองกุกแทบจะหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง  เพราะมือเล็กออกแรงกำเสื้อยืดสีขาวของเขาจนยับยู่ยี่ไปหมด 

"มึงนี่นะ...มือซนจริงๆ"

มือหนาจึงรีบจับมือเล็กๆนั่นไว้และค่อยๆดึงออกมาวางข้างๆลำตัว แต่จีมินกลับไม่ให้ความร่วมมือกับเขาซักนิด หนำซ้ำยังดึงมือเขามากุมไว้อย่างแน่นหนาราวกับว่ากลัวเขาจะหนีหายไปไหน

จีมินค่อยๆขยับเข้าหาร่างหนาที่ทำให้รู้สึกอุ่นขึ้นทันทีที่เข้าใกล้   อีกทั้งมือเล็กก็ปัดป่ายมาที่บริเวณหน้าท้องของจองกุก แถมกอดแน่นเข้าที่ลำตัวของเขาอีกต่างหาก

"เอ๊ย!"

ในตอนแรกจองกุกเองก็ตกใจเหมือนกัน  ไม่คิดว่าคนที่ตะโกนด่าว่าเกลียดเขานักหนา จะเป็นคนเดียวกันกับคนที่นอนกอดเขาแน่นอยู่ในเวลานี้ แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธสัมผัสอ่อนโยนนี้แต่อย่างใด 

เขาทำแค่ก้มหน้าลงมามองนิ่งๆเท่านั้น แถมยังปล่อยให้อีกคนทำตามใจไปก่อนพักหนึ่ง กระทั่งคนตัวเล็กนอนนิ่งไปไม่ขยับตัวอีกพักใหญ่ จองกุกจึงเริ่มแน่ใจว่าจีมินอุ่นขึ้นมากและหลับสนิทแล้ว

 “ตื่นมาจะรู้มั้ย..ว่าขยับตัวเข้าหากูก่อน” 

จองกุกส่ายหน้าไปมาช้าๆสองสามทีให้จีมินที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว หลับชนิดที่ว่าหากเขาจะกอดจะหอมก็ยังทำได้เลย คงไม่รู้สินะว่าขยับเข้ามาซบอกคนที่เกลียด  แค่คิดจองกุกก็สะใจจะตายอยู่แล้ว

“เช้าซะทีเถอะ อยากเล่าให้มึงฟังจะแย่”

รอยยิ้มที่มุมปากอย่างคนชนะก็ผุดขึ้นท่ามกลางความมืด   เพราะใครๆรอบตัวเขาก็บอกอยู่ว่าจองกุกคือผู้ชนะสิบทิศ

Talk 

ขอบคุณคอมเม้นต์และคนกดเฟบทุกคนด้วย 

ยังไงก็อยู่ด้วยกันนานๆนะ

ว่างๆค่อยแวะมาอ่านก็ได้จ้า