กุกมินคนเลว #kookmin จบแล้ว

ลำดับตอนที่ #3 : ไม่ได้บังคับ 100 %

TB

แสงแดดจางๆที่ลอดผ่านม่านกั้นสีขาวทางหน้าต่าง ทำให้จีมินต้องหันหน้าหนีและเบี่ยงตัวให้พ้นทิศทางของแสง 

แม้ว่าเจ้าตัวจะหลับเป็นตายมาทั้งคืนแล้ว แต่ก็ยังชดเชยความเหนื่อยล้าของเมื่อวานไม่พออยู่ดี  ตัวบางที่ขยับเข้าใกล้อีกคนในตอนนี้ เริ่มรับรู้ถึงความนุ่มลื่นของผ้าปูนอนที่แปลกไป 

จีมินจำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองใช้แค่ผ้าห่มบางๆมาปูนอน ตาเรียวจึงค่อยๆปรือตาขึ้นมองเพดานสีขาวสะอาดตา  และรับรู้ถึงการขยับตัวของสิ่งมีชีวิตที่นอนอยู่ข้างๆ

“เฮ้ยยยย” 

เผลอปากร้องเพราะความตกใจแล้วก็ใช้มือปิดปากตัวเองทันทีที่รู้ตัวว่าไม่ควรเสียงดัง  รีบหันมองซ้ายขวาแล้วหาทางออกจากพื้นที่เสี่ยงนี้ให้เร็วที่สุด

“เอะอะโวยวายไรแต่เช้าวะ” 

คนที่เหมือนจะหลับต่อเมื่อครู่ ดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างหัวเสียแล้วทำหน้าตาไม่พอใจใส่ แต่ถ้าสังเกตดีๆจะพบว่าผมที่ไม่ได้ถูกเซ็ตเป็นทรงของจองกุก ในตอนที่ตื่นนอนใหม่ๆแบบนี้ทำให้ดูดีไปอีกแบบเหมือนกัน

ลุคเหมือนเด็กหนุ่มมอปลายยังไงยังงั้น  แต่ว่า..ช่างมันเถอะ  

ในเมื่อเขาเป็นคนที่จีมินเกลียดแล้วต่อให้หล่อแค่ไหนก็ไม่ใจสั่นหรอก.....ก็แค่จอนจองกุก

"บ้าไปละ"

จีมินตั้งสติได้ก่อนก็รีบกุลีกุจอลงจากเตียง  ขณะที่อีกคนสะบัดศีรษะไล่ความง่วงสองสามทีแล้วหันมาจ้องคนตัวเล็กราวกับจะกัดกินให้ตายไป  จีมินจึงทรงตัวขึ้นยืนเต็มความสูงอันน้อยนิดของตัวเอง แล้วเท้าสะเอวปั้นหน้าโกรธใส่จองกุกบ้าง

“กูมานอนอยู่บนเตียงได้ไง” 

ปากถามออกไปพร้อมชี้นิ้วไปที่เตียง ส่วนอีกคนที่คล้ายกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ก็ตอบกลับมารวดเร็วเช่นกัน

“มึงขึ้นมาปล้ำกู” 

คำตอบของจองกุกทำให้จีมินตาโตและหน้าชาไปแวปนึง

“กูเนี่ยนะ อย่ามาตลก”   

มือเล็กหันมาชี้เข้าหาตัวเองเพื่อย้ำถามอีกครั้ง

“เออ......อยากได้กูเป็นผัวจนตัวสั่นสิ” 

ปากร้ายใส่แม้กระทั่งตอนตื่นแบบนี้  ทำให้จีมินรู้ว่าตัวเองพลาดมากที่ยอมตกลงรับข้อเสนอแล้วแต่งงานกับจองกุกก็นาทีแหละ 

“นี่.......อย่าหาว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ     สรุปง่ายๆคือ........นอกจากกูจะไม่ได้อยากมีผัวเป็นมึงแล้ว    แค่หน้ามึงกูก็ไม่อยากมองด้วยซ้ำ โอเคป่ะ”

“ปากดี”   

จองกุกค่อยๆลุกยืนอีกฝั่งของเตียง แล้วสาวเท้าหนีเข้าห้องน้ำอย่างไม่ใยดีกับคำที่จีมินพูดไปซักนิด

"โหยย  ฮือ...กูอยากกลับบ้าน"

จีมินงอแงและถอนหายใจเมื่อเขาเดินลับสายตาไปแล้ว 

แค่แต่งงานกันได้แค่วันเดียวเอง  ทำไมเหมือนมันยาวนานเป็นชาติก็ไม่รู้  แล้วที่แน่ๆคือต้องเล่นสงครามประสาทกับจองกุกอีกตั้ง สองเดือนยี่สิบเก้าวัน

ระหว่างที่รอเขาออกมาจากห้องน้ำคนตัวเล็กก็จัดเตียงนอนให้เข้าที่ พอจัดเสร็จแล้วก็นั่งหลับรออาบน้ำที่ปลายเตียงไปพลางๆ  

นานเกือบยี่สิบนาทีถึงพบว่าคนตัวสูงออกจากห้องน้ำมา และเขาก็ปล่อยให้หยดน้ำเกาะตามตัวอย่างกับพระเอกในซีรีย์  ไหนจะผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันรอบเอวสอบๆนั่นอีก

พอเดินเสยผมหล่อๆเดินมาถึงปลายเตียง เขาก็เรียกคนที่เบือนหน้าหนีไปอีกทางให้หันกลับมาสนใจตนเอง  

“ไปเก็บกวาดรอบห้องให้สะอาด  อย่าให้บอกอีก” 

คนฟังได้ยินแบบนั้นก็ลุกขึ้นกลอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย  แต่ก็เดินไปหยิบไม้กวาดมาถือไว้ในมือ ก้มเก็บข้าวของและผ้าห่มที่กระจัดกระจายอยู่ข้างเตียง จากนั้นก็จัดการพับมันอย่างดีก่อนจะเดินเอาไปเก็บในตู้เหมือนเดิม 

มือเล็กๆแกว่งไม้กวาดไปมาจนพื้นสะอาดเรียบร้อย  ในขณะที่จีมินเองก็ลืมไปเลยว่าจองกุกอยู่ในห้องนี้ด้วยกระทั่งได้ยินเสียงทุ้มต่ำนั้นดังขึ้นมา

“ทีหลังให้กูออกไปก่อนค่อยทำความสะอาด”

เขาเอ่ยขึ้นขณะที่มือกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวไปด้วย

“อืม” 

ร่างบางแค่ตอบปัดๆไปเพราะไม่อยากเถียงกับจองกุก

 “ให้เวลาห้านาที    รีบอาบน้ำแล้วไปเจอกูข้างล่าง” 

ดวงตาเรียวเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อได้ยินระยะเวลาที่จองกุกกำหนดมา

“ให้ตายเถอะ  ห้านาทีกูยังถอดเสื้อผ้าไม่เสร็จเลยนะ”  ปากเล็กๆบ่นออกมาให้เขาได้ยิน

“งั้นก็..” 

เขาพูดค้างไว้แค่นั้นทำให้จีมินนึกดีใจว่าเขาน่าจะเพิ่มเวลาให้รึเปล่า

“ถอดให้หมดตรงนี้  แล้วกูจะเริ่มนับตอนมึงอาบน้ำ”

“… ” 

ร่างบางที่ออกแรงวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำอย่างไม่คิดชีวิต ทำให้เขามองแล้วก็แอบขำออกมาเหมือนกัน

สิบสองนาทีผ่านไป

แฮ่กๆ

เสียงหอบหายใจหนักๆของคนที่วิ่งลงมาจากชั้นสองของตัวบ้านจนเกือบจะตกบันไดหัวทิ่มลงมา ได้มาหยุดยืนที่โต๊ะอาหารเป็นที่เรียบร้อย ทำให้รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของจองกุก 

แต่มันกินเวลาไปเพียงแค่ชั่ววินาทีเท่านั้น  เพราะเขาจะไม่ยิ้มให้คนๆนี้มากกว่านั้นเด็ดขาด

“ช้าไปเจ็ดนาที   กูหักเจ็ดเปอร์เซ็นต์”

"ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยเนี่ยนะ"

จองกุกจ้องอีกคนไม่วางตาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนเคยแล้วใช้นิ้วเคาะลงบนโต๊ะให้เกิดเสียง  เพื่อบอกให้ตนตัวเล็กมานั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ  แต่ร่างเล็กทำทีไม่สนใจและเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามเขาแทน

“มีอะไรก็รีบพูดมาดีกว่า” 

จีมินที่ไม่อยากมองหน้าจองกุกนานๆ จึงถามถึงสิ่งที่อยากรู้  

"หน้าที่ของเมียมีอะไรบ้าง  หวังว่ามึงคงรู้ดี"

เขายื่นกระดาษขนาดเอสี่มาให้โดยเนื้อหาในนั้นมีประมาณหกเจ็ดบรรทัดได้  จีมินจึงไล่อ่านแต่ละข้ออย่างรอบคอบแล้วไปสะดุดที่บรรทัดล่างสุด  ก่อนจะเงยใบหน้าขึ้นมองจองกุกช้าๆ

“สงสัยก็ถามมา   กูมีธุระอย่างอื่นต้องไปทำ”

“ไปเพิ่มมาทำไมอีกตั้งสี่ข้อวะ    ทำแบบนี้กูก็เสียเปรียบดิ.........ข้ออื่นๆพอรับได้นะ   แต่ข้อสุดท้ายกูไม่โอเค"

"อย่าลิมสิว่าทำห้องกูเละเทะเสียหาย  กูปรับเพิ่ม"

จองกุกดึงกระดาษกลับมาแล้วจรดปากกาลงไปเซ็นต์ชื่อกำกับไว้ข้างล่าง  แล้วยื่นมันกลับไปให้จีมินอีกครั้ง  ร่างเล็กก็ตวัดสายตาไปมองบริเวณที่มีลายเซ็นต์ของจองกุกกำกับอยู่ด้วยหัวใจที่เต้นแรงจนน่าอึดอัด

“กูไม่ได้บังคับ.......เรื่องมากนักก็เอาไปแค่นั้น   ส่วนที่เหลือกูจะหักลบกลบหนี้ให้หมด”

“มึงแม่ง” 

จีมินกำลังอารมณ์เสียที่ถูกเขากดดันทางอ้อมจึงได้สบถคำหยาบออกไปกับลมกับฟ้า รวมถึงกระดาษเจ้าปัญหาในมือนี้ด้วย

.”ตกลงจะไม่เซ็นต์?” 

เขาเคาะนิ้วลงไปบนโต๊ะเพื่อเร่งจีมิน  แต่ด้วยท่าทีสบายเกินไปของเขาที่แสดงออกมายิ่งทำให้จีมินอารมณ์เสียมากขึ้น

"มึงเป็นคนเฮงซวยที่สุด  เท่าที่กูเคยเจอมาเลย"

คนตัวเล็กยู่หน้าไม่พอใจและแล้วก็จรดปลายปากกาลงไปเร็วๆ

"ดีมาก  ปาร์คจีมิน"

เขาเอื้อมมือไปดึงกระดาษแผนนั้นกลับมา แล้วตั้งใจยิ้มมุมปากในแบบที่จีมินเกลียดให้ทีนึง ก่อนลุกขึ้นยืนบิดตัวไปมาอย่างคนอารมณ์ดีนักหนา

“ห้ามเบี้ยวนะจองกุก” 

ร่างเล็กที่ลุกยืนตามเขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนจองกุกต้องหันไปฟังชัดๆ

“ได้ยินมั้ยว่าห้ามเบี้ยว   ลูกผู้ชายต้องรักษาสัญญานะ” ร่างเล็กพูดย้ำอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าเขากำลังตั้งใจฟังอยู่  มือเล็กๆก็ส่งนิ้วก้อยมาให้จองกุกเหมือนเด็กๆ เขามองมันสลับกับใบหน้าของร่างบางอยู่ครู่หนึ่ง 

“ปัญญาอ่อน”  

ร่างสูงเอ่ยว่าตนตัวเล็กที่ยังไม่ยอมลดมือลง จนมือหนาของเขาต้องส่งนิ้วก้อยไปเกี่ยวนิ้วเล็กของจีมินแล้วออกแรงเขย่าไปมาซะเอง

.

.

.

13.00 น.

ขายาวก้าวขึ้นบันไดอย่างรวดเร็วกว่าที่เคย เหมือนเขาเพิ่งจะนึกเรื่องสำคัญอะไรบางอย่างออก  ไม่นานร่างสูงที่เพิ่งเดินลับตาขึ้นไปชั้นสองก็เดินลนลานออกมายืนส่งเสียงเรียกจีมินให้ตามไป

"ขึ้นมาข้างบนเดี๋ยวนี้"

ขาเล็กๆรีบวิ่งขึ้นไปอย่างเหนื่อยหน่าย   พร้อมก่นด่าเขาในใจไม่หยุด 

พอเท้าเล็กไปหยุดยืนที่ขอบเตียงข้างๆบริเวณที่จองกุกนั่งอยู่ เขาก็ชี้นิ้วไปที่กระเป๋าลากที่วางอยู่ใกล้โซฟา  สั่งให้จัดกระเป๋าเสื้อผ้าให้ พร้อมกำชับให้เอาเสื้อเชิ้ตตัวโปรดของเขาใส่เข้าไปด้วย

“เสร็จแล้ว” 

ร่างเล็กปิดกระเป๋าเสื้อผ้าลงและเอ่ยบอกคนข้างๆ  แต่อีกคนกลับนั่งนิ่งไม่แม้แต่จะพยักหน้าให้ด้วยซ้ำ

ตื้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“โทรศัพท์” 

เสียงหวานบอกอีกคนเมื่อเห็นว่ามีสายเรียกเข้ามาซักพักแล้ว  จีมินมั่นใจว่าจองกุกได้ยินแต่เขาทำเป็นไม่สนใจ  มือเล็กจึงยันค้ำตัวเองขึ้นจากพื้นและแอบมองคนตัวสูงอยู่เงียบๆ

เห็นจองกุกหยิบกระเป๋าหนังสีดำขนาดพกพาออกมาหนึ่งใบ ตามด้วยกระเป๋าสีขาวในตู้นิรภัยข้างหัวเตียงอีกหนึ่งที่ขนาดไม่ได้ต่างกันมากเท่าไหร่  เขาก้มๆเงยๆอยู่ตรงนั้นสักพักแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง  

เก็บวัตถุสีดำเงาลงในกระเป๋าทั้งสองใบ รูดซิปปิดอย่างดีแล้วกดรหัสล็อคตู้นิรภัยอย่างรอบคอบ และจีมินเองก็ไม่แน่ใจนักว่ามันคืออะไร 

“กูจะไปกับพี่นัมจุน” 

ร่างบางได้ยินคำที่เขาพูดชัดเจนดี  แต่ฟังดูคล้ายคลึงประโยคบอกเล่าตัวเองซะมากกว่าก็เลยไม่ได้ขานรับอะไรออกไป

“มึงฟังอยู่มั้ยเนี่ย”  เขาส่งสายตามาดุใส่จีมิน

“อือ  จะไปไหนก็ไปสิ” 

จีมินพูดไปแค่นั้นแม้ในใจจะอยากรู้ว่าเขาไปไหน  แต่ก็ไม่ควรถามออกไปเพราะมันเป็นธุระส่วนตัวของจองกุก  เพราะฉะนั้นจีมินจะไม่ไปก้าวก่ายจนกว่าเขาจะอยากบอกเอง

 “กูไปอยู่แล้ว ส่วนมึงห้ามออกจากบ้านเข้าใจมั้ย” 

จีมินได้ยินแบบนั้นจึงตอบโต้ไปบ้าง

“เอ้า กูออกไปดูตู้ปลาหน้าบ้านก็ไม่ได้หรอ .......โอ๊ยยยยย”

“อย่ากวนตีนกู” 

เขาเหวี่ยงกระเป๋าสีดำใบนั้นใส่จีมิน จนเจ้าตัวเอามือลูบศรีษะป้อยๆ

"หัวกูแตกป่ะวะ"

จองกุกมองดุใส่อีกทีจีมินก็เลยหลบตาเขา

“แล้วถ้าเกิด....อยู่หอไม่ครบสามวัน คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ” 

พูจบจีมินก็อยากเอามือตบปากตัวเอง ที่เผลอหลุดปากถามคำถามที่ไม่ควรถามไปแล้วจึงทำได้แค่เพียงรอฟังเสียงสะท้อนกลับมา  ส่วนจองกุกได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามอง

“แต่รอยที่คอมึง  น่าจะชัดเจนครบสามวันอยู่นะ” 

ขายาวก้าวเข้าหาเหมือนจะแกล้ง   ทำให้ร่างบางค่อยๆถอยหลัง

“อ้อ....เมื่อคืนกอดกูแน่นมาก  คงอ่อยกูสินะ” 

รอยยิ้มดูเย้ยหยันในทีของเขา ทำให้จีมินพาลนึกเกลียดในความรู้สึกมากขึ้น

“ต่อให้โลกนี้เหลือมึงเป็นผู้ชายคนเดียว  กูก็ไม่คิดจะอ่อยมึงหรอกนะ.....บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าสำคัญตัวผิด” 

“ปากเก่งเข้าไป   เดี๋ยวมึงโดนซักทีสองทีดีมั้ย”

เขาเข้าใกล้จนร่างบางต้องยกมือขึ้น   ยันไหล่กว้างของเขาออกห่างด้วยท่าทีขยะแขยงบ้าง

"จะได้เรียกกูว่าผัวได้คล่องปาก"

Talk 

ยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจให้หน่อยน๊าาาาาาาา

และก็ขอให้ทุกคน   

จงมีความสุขกับการอ่านจ้า