*-* อยากให้รู้ว่ารักเธอ *-*

เนื้อเรื่อง

ในห้องสีฟ้าอ่อนดูสะอาดตา มีสมุดเล่มเล็กเล่มหนึ่ง วางเปิดอยู่ บนกระดาษหน้าที่ถูกเปิดค้างเอาไว้ มีข้อความส่วนตัว ที่เจ้าของอาจไม่ต้องการให้ใครรู้ นอกจากใครคนหนึ่ง ที่มีชื่อต่อจากข้อความส่วนตัวนั้น

วันที่ท้องฟ้าแจ่มใส  ในห้องสีฟ้าอ่อนห้องนั้น  เจ้าของสุดเล่มเล็ก กำลังนั่งเหม่อไปนอกหน้าต่าง มองดูท้องฟ้าสีฟ้าคราม ที่สดใส กำลังคิดเรื่องบางอย่าง

ฉันมองดูท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย วันนี้เป็นวันที่ฉันจบการศึกษาระดับมัธยม ฉันยังไม่อยากไปโรงเรียนตอนนี้เลย ฉันอยากอยู่ที่นี่นานๆ ฉันไม่อยาก.....ไม่อยาก.....จากเขาไป

ด้วยเหตุใดก็ตาม เธอไม่เคยรับรู้

ใกล้เธอสักเท่าไร แต่เหมือนไกล ไกลห่างกัน

ทุกวันที่ฉันเรียนอยู่ที่นี่ ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเขาเป็นเพื่อนรักของฉันเชียวหล่ะ ฉันเป็นเพื่อนคนเดียวของเขา ที่ยอมแม่สื่อให้เขากับคนที่เขาชอบ

"นัทจ๊ะ คือว่าเรา ชอบหญิงจังเลยอ่ะ หญิงน่ารักมากๆเลยนะ" เขามักจะเริ่มอย่างนี้เมื่อเขาต้องการให้ฉันเป็นแม่สื่อ

"อือ แล้วไง" ฉันมักจะทำเป็นไม่รู้เมื่อเขาบอก

"ก็ไม่ไงอ่ะ เป็นแม่สื่อให้เรากับหญิงหน่อยสิ" เขาพูดอย่างนี้

"ไม่อ่ะ ฉันไม่เป็นแม่สื่อให้แกหรอก ถ้าฉันทำอย่างนั้น ฉันก็อกหักอ่ะดิ" ฉันตอบเขาอย่างนี้เสมอ

"ไอ่บ้า แกจะอกหักได้ไง ในเมื่อแกไม่ได้ชอบฉัน หรือว่าแกชอบหญิง" เขาไม่เคยรู้ตัวบ้างเลย

"อือ ใช่ฉันชอบ" สุดท้ายฉันก็ไม่อาจทำให้เขารู้ตัวได้เลยสักครั้ง

ได้แค่มองหน้าเธอ ทำได้เพียงแค่นั้น

หัวใจที่แอบฝัน อยู่ใกล้กัน ยิ่งหวั่นไหว

ฉันเจ็บเสมอที่ต้องเป็นคนกลางให้เขากับใครอีกคน แต่เมื่อฉันยิ่งใกล้เขาฉันก็ยิ่งเหนื่อย ที่ต้องคอยทำเป็นคนดีที่เขาไม่รัก แล้วเมื่อเขาสมหวัง

"นัทจ๋า ขอบใจมากเลยนะ หญิงยอมเป็นแฟนเราแล้วหล่ะ" เขาเอาข่าวดี (ของเขา) มาบอกฉัน

"หรอ ดีใจด้วยนะ นั่นไง ฉันอกหักแล้ว" ฉันพูดอย่างนี้

"ขอโทษนะเพื่อน แต่หญิงเขาไม่ชอบเพศเดียวกันอ่ะ" เขาพูดแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ให้ตายสิ ฉันอยากเข้าไปต่อยหน้าเขาสักครั้งแล้วตะโกนออกไปว่า "ฉันชอบแกว่ะ" แต่ก็ไม่กล้าทำ เพราะฉันรู้อยู่แก่ใจ ว่าเขาต้องคิดว่าฉันล้อเล่นแน่ๆ

หากเธอรู้ใจ หากเธอรู้ตัว เธอจะเข้าใจ กันหรือเปล่า

ก็ไม่รู้เลย แต่ต้องพูดไป และจะมาเพื่อกวนใจคำถามเดียว

เห้อ! ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ฉันต้องไปโรงเรียนแล้ว ฉันลงมาจากห้องนอนแล้วเดินมาหน้าบ้าน พร้อมกับบอกลาแม่ก่อนไปโรงเรียน

"เห้ย นัท รอข้าด้วยสิ" เขาเรียกฉันจากข้างหลัง

"ไงภู ฉันนึกว่าแกไปแล้วซะอีก" ฉันหลบตาเขา

"ก็รอแกน่านแหละ ทำไมช้าจัง เนี่ยงานใกล้เริ่มแล้วน๊า" เขาถาม

"ก็ตื่นสายหนิทำไงได้หล่ะ" ฉันตอบ

"งั้นไปป๊ะ" เขาจูงมือฉัน (ฉันต้องหน้าแดงอยู่แล้ว)

"เอ่อ คือแก................" ฉันเริ่มประโยค

"อะไร" เขาหันมามองฉัน

"ไม่มีไร" แล้วเรา......เรา......ก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน

โรงเรียนที่เราเรียนนี้อยู่ใกล้บ้านของเราสองคนมาก เดินไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ถึง เราจึงเดินกันตั้งแต่ม.1 จนถึงเดี๋ยวนี้ วันที่เราจบการศึกษา

แค่อยากรู้ รังเกียจกันไหม ขอให้มันอย่าเป็นแบบนั้นเลย

อยากได้ยินเสียง คนที่คุ้นเคย

อยากเจอเธอคนเดิมที่เคยได้เจอ เหมือนเมื่อวาน

แล้วเราสองคนก็เดินมาถึงโรงเรียน เราสองคนก็ต้องแยกกันอีกครั้ง เพราะต้องไปหาเพื่อน

"นัท แกบอกภูไปรึยัง" เพื่อนสนิท (ผู้หญิง) ถามฉัน

"ไม่อ่ะ ไม่กล้า" ฉันตอบแบบเซงๆ

"เออ เอาแต่ไม่กล้าแล้วมันจะรู้มั๊ยเนี่ย" เธอบอกฉัน แล้วพวกเราทั้งห้อง ก็ต้องไปต่อแถวเพื่อรับใบประกาศเพราะงานจะเริ่มแล้ว

เวลาที่ทุกคนตั้งตารอ ยกเว้นฉันก็มาถึง เวลาที่ทุกคนได้รับใบประกาศรับรองการจบการศึกษา แล้วเมื่อเสร็จพิธี ก็มีงานเลี้ยงกันนิดหน่อย เลี้ยงส่งทุกคน ที่จะจากกัน เพื่อไปเรียนในที่ต่างๆต่อไป

ฉันตามหาเขา แต่ก็ไม่เจอจนงานใกล้จบฉันจึงออกมานอกงาน เขายืนซึมๆอยู่ตรงเก้าอี้หน้างาน ฉันเดินเข้าไปดู ก็ได้เห็นว่ามีรอยแดงบนหน้าเขา ........เขาถูกตบนะเอง......

"ภูแกเอาหน้าไปฟาดโดนมือใครเขามาอ่ะ" ฉันแซว เพื่อเขาจะนึกขำบ้างแต่ก็ไม่

"หญิงตบ" เขาพูดสั้นๆ

"บ้า หญิงเค้าจะตบแกทำไม ในเมื่อแกออกจะดีกับเขา" ฉันพูดปลอบใจเขา

"ช่างมันเหอะ ยังไงฉันกับหญิงก็จบกันแล้ว" เขาพูดแบเซงๆ กรี๊ดดดดด ปีศาจร้ายในใจฉันตะโกนก้องดีใจ ใจหนึ่งฉันก็นึกสงสารเขา แต่อีกใจหนึ่งฉันก็ดีใจเหลือเกิน ปีศาจในใจฉันสั่งให้ฉันก้มลงไปหอมแก้มเขาเพื่อปลอบใจ แต่นางฟ้าที่แสนดีในใจฉันก็สั่งให้ฉันพูดกับเขาว่า........

"มา งั้นแกมากับฉัน ฉันจะพาแกไประบายอารมณ์ ถ้าแกกลับบ้านตอนนี้มีหวังแม่แกคงจะสงสัยแน่ๆว่าวันจบการศึกษาแท้ๆแทนที่แกจะดีใจ แกกลับโดนตบ แถมซึมอย่างนี้

หากวันนี้ ทุกอย่างหมุนไป ฉันคนหนึ่ง จะยืนตรงที่เก่า

อยู่เพื่อบอกเธอ คำที่ค้างใจ ต่อให้มันจะไม่มีทางเป็นจริง เลยก็ตาม

"อยากให้รู้ว่ารักเธอ"

ฉันพาเขาไปที่สวนสาธารณะ ที่นั่นกำลังมีนกเป็ดน้ำลงมาเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน ฉันให้เขานั่งลงที่พื้นหญ้าริมสระน้ำ ฉันตบหัวเขาเบาๆหนึ่งครั้งแบบกวนโอ๊ย

"ไอ่บ้าเอ๊ย แค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมถึงต้องซึมขนาดนี้วะ" ฉันพูดกับเขาแบบเป็นกันเองที่สุด

"เออ เรื่องของข้า ที่ข้าซึมไม่ใช่เพราะเลิกกันหรอก เรื่องนั้นข้าไม่เสียดายเลย เพียงแต่ว่า......"เขาเงียบ

"ว่าไรวะ" ฉันซักไซร้

"ว่าหน้าข้าเป็นรอยนิ้วมือขนาดนี้ แล้วข้าจะบอกชอบคนที่ข้าชอบได้ไงเล่า อายเขาตายเลย" เขาพูดหน้าของเขาแดงก่ำขึ้นมา

"แก....ว่า....อะ.....ไร...นะ" ฉันพูดเสียงสั่น ในใจแอบคิดว่าคนๆนั้นต้องเป็นตัวฉันเองแน่ๆ เพราะคนที่คอยเอาใจใส่เขาทุกที่ทุกเวลาก็มีแต่ฉันเนี่ยแหละ

อยากให้หันมาหน่อย อยากให้มองหน้ากัน

ถ้าเธอ ไม่หวั่นไหว กับสายตา คนอย่างฉัน

ฉันมองหน้าเขานิดนึงก่อนจะก้มลงไปดึงหญ้าเล่น ก็คนเขินหนิ อยู่ๆก็มาบอกว่า "จะบอกชอบคนที่ฉันชอบได้ยังไง" ใครไม่เขินบ้างหล่ะ ที่นี่ก็มีแต่ฉันกับเขา แล้วเขาก็เพิ่งเลิกกับแฟน โอ๊ยยยยยปีศาจน้อยในใจฉันมันเริงร่าอีกแล้ว

ฉันหันไปมองเขาแล้วเขาก็มองกลับ เราสองคนจ้องตากันสักพักแล้วฉันก็หลบตาเขา แหมก็คนมันเขินหนิ

"นัท ฉันมีไรจะบอกแก" เขาพูดแล้วค่อยเอามือมาแตะคางฉันเบาๆเพื่อให้ฉันเงยหน้าขึ้นมา

"จะบอกตอนนี้เลยหรอ ไม่เก็บไว้บอกเวลาที่โรแมนติก เอ๊ย ฉันหมายความว่าไม่เก็บไว้บอกเวลาที่เอ่อคือดีกว่านี้หรอ" ฉันพยายามเก็บอาการเขินไว้สุดฤทธิ์

"นั่นสิเนอะ" แล้วเขาก็เอามือออกจากคางฉันแล้วไปเกาแก้มตัวเอง

เขามักจะทำอย่างนี้เวลาที่เขาไม่มั่นใจ หรือเขิน แล้วเขาก็จะเอามือที่เกาแก้มมาแตะที่ปาก ปีศาจน้อยของฉันจ้องมองปากอวบอิ่มของเขาแล้วเกิดอาการเคลิ้ม

ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่ละสายตา ใกล้เข้า ใกล้เข้า จนเขารู้สึกตัวแล้วหันกลับมามองฉัน ปีศาจน้อยถูกกำจัดโดยนางฟ้าแสนดี จึงทำให้ฉันผละตัวออกมาจากเขาแล้วหงายหลังล้มลง

ไม่บังคับใจเธอ หากเจอคนที่ฝัน

หวังเพียงใครคนนั้น จะใกล้เคียงคนอย่างฉัน

ฉันล้มลงไปนอนกับพื้นแล้วฉันก็เกิดอาการข้อมือพลิก ฉันตกใจมากที่เขาหันมากระทันหันโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว เลยทำให้ฉันไม่ทันระวังแล้วก็ล้มทับมือตัวเอง

"โอ๊ยยยยย" ฉันร้องลั่น เขาก้มลงมามองดูฉัน แววตาของเขาดูเป็นห่วงฉันมาก

"เป็นอะไร" เขาหยิบข้อมือของฉันไปดู

"แกเนี่ยก็เป็นอย่างนี้แหละ ซุ่มซ่าม" เขาบ่น

"เนี่ย ถ้าไม่มีฉันแล้วใครจะดูแลแกว๊า" เขาพูด กรี๊ดดดดด ปีศาจน้อยสงเสียงดีใจเกินเหตุ มันกำลังกระโดดโลดเต้น กึ่งเคลิ้ม กับคำพูดของเขา นางฟ้าแสนดีกระทืบปีศาจน้อยจนจมดิน แล้วจับปีศาจน้อยขังไว้ในกล่องสี่เหลี่ยม

"เออ ฉันมันก็อย่างเนี่ยแหละ ทำอะไรไม่เคยดี" ฉันพูดแบบน้อยใจ

"อ่า ฉันชอบดูแลคนที่ซุ่มซ่ามจัง น่ารักดี" เขาพูดเบาๆ ตอนนี้แทนที่ปีศาจน้อยจะกระโดดโลดเต้น กลับเป็นนางฟ้าที่ลุกขึ้นมาร้องเพลงดีใจ

หากเธอรู้ใจ หากเธอรู้ตัว เธอจะเข้าใจ กันหรือเปล่า

ก็ไม่รู้เลย แต่ต้องพูดไป และจะมาเพื่อกวนใจคำถามเดียว

ฉันมองหน้าเขาอย่างซึ้งใจ โอเพื่อนรัก นายเข้าใจความรู้สึกฉันแล้วใช่ไหม นายเข้าใจมันแล้ว ฉันรักแกนะ ฉันนึกในใจ แล้วเราสองคนก็กลับไปบ้าน (ของฉัน) ตอนนี้ที่บ้านของฉันไม่มีใครอยู่ในบ้านเลย พ่อก็ไปทำงาน ส่วนแม่ก็ไปบ้านเพื่อน ส่วนน้องชายก็ไปเที่ยว หุหุหุ

"เออ แกนั่งตรงนี้นะเดี๋ยวฉันจะไปเอายากับผ้าพันแผลมาพัน" เขาให้ฉันนั่งลงที่โต๊ะ แล้วเขาก็ไปเอายา

"ฉันชอบบ้านนี้จัง อยากมาอยู่บ่อยๆ" เขาพูดจากในครัว ที่ซึ่งตู้ยาตั้งอยู่ กรี๊ดดดดด นางฟ้าแสนดี วิ่งวุ่นในใจฉัน มันระงับอารมณ์แทบไม่อยู่แล้ว

"งั้นนายก็มาบ่อยๆสิ ใครห้าม" ฉันบอกเขา

"จริงหรอ ฉันจะมาบ่อยๆนะ" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันแล้วพูด อ๊ายยยยยฉันหน้าแดงอีกแล้ว

เขาทายาที่ข้อมือฉัน แล้วหมุนข้อมือไปมา

"โอ๊ยยยย" ฉันร้อง

"ทนหน่อยสิ ก็อยากซุ่มซ่าม ก็ต้องเจ็บตัวอย่างนี้แหละ" เขาพูด

ฉันมองดูเขา ใบหน้าของเขาเป็นรูปไขอ่างสวยงาม ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไม่มีสิวเสี้ยน คิ้วโก่งโค้งได้รูป ดวงตาโต แวววาว สดใส ทำให้รู้สึกถึงความอ่อนโยน จมูกได้รูปสวย ปากอิ่มเอิบ โอ๊ยยยยยยย ทำไมถึงหล่อบาดใจเช่นนี้

แค่อยากรู้ รังเกียจกันไหม ขอให้มันอย่าเป็นแบบนั้นเลย

อยากได้ยินเสียง คนที่คุ้นเคย

อยากเจอเธอคนเดิมที่เคยได้เจอ เหมือนเมื่อวาน

เขามองเงยหน้ามามองฉัน แล้วก็ค่อยๆเป่ามือฉันเบา - - - - กรี๊ดดดด - - - - ปีศาจน้อยหลุดออกมาจากกล่องสี่เหลี่ยม ลุกมากระโดดโลดเต้น นางฟ้าแสนดีก็ทำเช่นนั้น

"โอ๊ะ" เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นที่ประตูห้องนั่งเล่น ฉันกับเขาเอามือออกจากกัน เราสองคนต่างหน้าแดง เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่หน้าประตูเป็นน้องชายฉัน

"นพ แกมาเมื่อไหร่" ฉันถามน้องเสียงสั่น

"เมื่อกี้ คิกๆๆๆๆ" แล้วนพก็จับมือของเขาเอามาไว้บนมือฉัน แล้ววิ่งออกไปที่ประตู

"เดี๋ยว มันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดนะ" เขาบอกนพ นางฟ้าแสนดีขมวดคิ้วอย่างงายงง แต่เขาคงเขินแหละ ที่มีคนมาเห็น

"ค๊าฟๆๆๆๆ" นพออกจากห้องไปในครัว

"คือฉันหิวน้ำขอตัวแป๊บนะ" เขาบอกแล้วเข้าไปในครัว เขาเข้าไปนานมาก จนฉันเป็นห่วง ฉันจึงตามไป

หากวันนี้ ทุกอย่างหมุนไป ฉันคนหนึ่ง จะยืนตรงที่เก่า

อยู่เพื่อบอกเธอ คำที่ค้างใจ ต่อให้มันจะไม่มีทางเป็นจริง เลยก็ตาม

"อยากให้รู้ว่ารักเธอ"

ฉันเดินไปอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้นางฟ้าแสนดี กัยปีศาจน้อย หันมาเป็นมิตรกันแล้ววว เพื่อจะร่วมกันฉลองกับความสมหวังของฉัน

ฉันเดินไปช้าๆและเงียบเพื่อจะแกล้งให้เขาตกใจเล่น เมื่อถึงประตูห้องครัว

"จ๊ะ.........." ฉันไม่ทันพูดจบก็เห็นเขากับนพกำลังคุยกัน

"นพ นพต้องเข้าใจพี่สิ ที่พี่จับมือนัทก็เพราะว่านัทเขาข้อมือเคล็ดนะ" เขาบอกนพ

"ครับ ผมเชื่อ ผมรู้ว่าพี่ไม่ชอบพี่นัทหรอก แต่ก็อย่าทำอย่างนั้นอีก จิตใจผู้หญิงหน่ะอ่อนไหวง่าย" นพพูด โอ้ประทับใจมาก น้องชายสุดที่LOVE แกเข้าใจพี่หรอเนี่ย

"ได้ ทีหลังพี่ไม่ทำอะไรให้นพเข้าใจผิดนะ" ฉันยังงงกับคำพูดของเขา

"คือ......." ฉันกำลังจะเข้าไปร่วมวงสนทนา

"พี่รักนพนะ" เขาพูด อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นางฟ้าแสนดีกับปีศาจน้อยวิ่งวุ่นร้องกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่เป็นไปไม่ได้ ภูเป็นเพื่อนฉันมา18ปี ไม่เคยเผยให้ฉันเห็นเลย แต่วันนี้ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันต้องฟังผิดแน่ๆ ใช่ๆ นางฟ้าแสนดีมองฉันอย่างเซงๆ

"อย่าหลอกตัวเองอีกเลยนะ" นางฟ้าแสนดีปลอบฉัน

"น้องเหงซวยหักหลังพี่" ปีศาจน้อยตะโกนใส่ฉัน

"ครับผมรู้" นพตอบ

"ผมก็รักพี่ครับ" นพบอกภู

"แล้วหน้าพี่ไปโดนอะไรมาอ่ะ เดี๋ยวผมทายาให้" นพทายาใส่แก้มของภู

"ก็พี่ไปบอกเลิกแฟน แล้วบอกแฟนว่าพี่ชอบเธอ แล้วเป็น........." ภูบอกนพ

"อ๋อ ถึงได้โดนมา ผู้เขารับเรื่องอย่างนี้ไม่ค่อยได้หรอกครับ" นพตอบภู

งั้นก็หมายความว่า "ฉันมีอะไรจะบอก" ก็คงจะบอกฉันว่าเป็น...... แล้วที่บอกว่า "ฉันชอบคนซุ่มซ่าม" ก็หมายถึงนายนพ และที่บอกว่า"อยากมาบ้านนี้บ่อยๆ" ก็มาหานายนพ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ข้ารักแกว่ะ แต่ๆๆๆๆๆๆ แกๆๆๆๆๆ เป็นๆๆๆๆๆๆ เกย์