/// Beginning Love ///

เนื้อเรื่อง

[SF]Title :: /// Beginning  Love ///

Couple :: Kim Jongin >>> Do Kyungsoo >>> Kim Jonghyun

Auther :: suzakea

Rate :: PG

ผม โด คยองซู เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เกิดมามีคนรักแต่ก็ต้องเลิกรากันไปเพราะเหตุผลของเขาเพียงคนเดียวที่ผมไม่สามารถยอมรับและทำใจได้เลยแม้แต่น้อย เขาทิ้งผมไว้ให้อยู่เผชิญกับโลกแห่งความจริงที่ไม่มีเขาผู้นั้นเคียงข้างอีกต่อไป ผมพยายามทำใจและเข้าใจในเหตุผลของเขาอยู่หลายครั้งหลายคราแต่ก็ไม่สามารถทำใจยอมรับได้อยู่ดี ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตเพียงลำพัง อยู่ไปอย่างไร้จุดหมาย อยู่ไปวันๆ เพื่อหวังให้เวลาหมดไปภายในแต่ละวัน  จนวันนี้ผมได้พบกับบุคคลหนึ่งที่จะทำให้ชีวิตของผมมีจุดหมายขึ้นมาอีกครั้ง............

“หวัดดี จงอิน”  เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมที่กำลังยืนยิ้มให้เขาจนตาแทบปิดแค่แป๊บเดียวก็ก้มลงไปอ่านสิ่งที่อยู่ในมือต่อไม่ได้สนใจผมแม้แต่น้อย  เล่นเอาความมั่นใจที่ผมมีมันหมดไปทันทีได้เหมือนกันแหะ -__-

“ทำอะไรอยู่เหรอ”  ผมทำใจแข็งชวนเขาคุยต่อไป

“ตาบอดหรือไงที่มองไม่เห็นว่าผมกำลังทำอะไร” 

“ก็ไม่ได้บอดหรอก แค่อยากถามไปงั้นล่ะ” ผมเบ้หน้าเสียความรู้สึกนิดหน่อย

“ประสาท!!!”  เด็กนั่นมันว่าผมด้วยล่ะ  ไอ้เด็กบ้า หึ้ย!! ถ้านายไม่ใช่จุดหมายของฉันนะไม่ทนทำแบบนี้หรอก ชิๆๆ

“จงอิน ใจร้าย!! เอ้า...อาหารเช้า อย่าลืมกินล่ะ สมองยามเช้าต้องการอาหารนะ เข้าใจมั๊ย”  ผมวางแซนวิชไว้ตรงหน้าของเด็กนั่นแล้วก็รีบลุกหนีออกไปทันที  ใครจะทนหน้าด้านอยู่ให้ไอ้เด็กบ้านี่ว่าต่อกันล่ะ เชอะ!!

ตั้งแต่ผมรู้จักเด็กคนนี้ก็ผ่านมาสองเดือนกว่าๆ แล้ว แต่เขาก็ไม่เคยจะพูดดีๆ หรือสนใจผมแม้แต่น้อยเด็กบ้าอะไรก็ไม่รู้สร้างกำแพงกั้นตัวเองซะสูงเชียวปีนยากกว่าที่คิดแหะ แต่ผมก็ไม่ย่อท้อหรอกครับ เพราะผมถือคติที่ว่า น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน  แล้วหัวใจของคิมจงอินล่ะทำด้วยอะไร?? มันก็เป็นแค่ก้อนเนื้อธรรมดาๆ ที่สักวันหนึ่งผมต้องเอาชนะใจเขาได้แน่นอน!!

*

*

*

“ทำเป็นเก๊กอยู่ได้ไอ้ไค  เดี๋ยวพี่แกเกิดท้อแล้วเลิกตามตื้อ แกจะซวยเอานะโว้ย!!” ชานยอลเพื่อนในกลุ่มพูดขึ้นเพื่อเตือนสติของคนที่กำลังนั่งอมยิ้มกับแซนวิชในมือ

“หมอนั่นไม่มีทางเลิกสนใจฉันง่ายๆ หรอกไม่ต้องห่วง”

“มั่นใจเหลือเกินนะ ระวังเหอะสักวัน มอ.คอ.ปอ.ดอ.”

“แล้วจะให้ฉันทำยังไงวะ  เก๊กมาตั้งหลายเดือนแล้วจู่ๆ จะให้ไปทำตัวน่ารักๆ หวานใส่เขาน่ะหรอ ไม่มีทางอ่ะ”

“แล้วมันจะเป็นอะไรวะ  ระวังนะโว้ย ฉันเห็นรุ่นพี่คยูมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้บ่อยๆ ...แล้วแถวๆ ที่ว่านี้ก็ต้องมีพี่คยองซูของแกอยู่ด้วยตลอด”  จงอินเริ่มนั่งคิดทบทวนถึงคำพูดของเพื่อนตัวเอง ใช่ถ้าเขามัวปล่อยให้เวลาผ่านไปแบบนี้เรื่อยๆ  จนไม่คิดจะทำอะไรหากคนๆ นั้นเกิดท้อขึ้นมาจริงๆ ล่ะเขาจะทำยังไง

*

*

*

ผมกำลังจะเดินไปหาจงอินอย่างเช่นทุกวันเพียงแต่ว่าเผอิญไปเจอกับรุ่นพี่คยูฮยอนเสียก่อนจึงต้องหยุดยืนคุยกับรุ่นพี่เขาเพื่อเป็นการไม่เสียมารยาทจนเลยเวลาที่จงอินเลิกเรียน แล้วป่านนี้ไอ้เด็กนั่นคงหนีกลับไปแล้วแน่ๆ

“น้องคยองซูมีธุระหรือเปล่าครับเนี่ย พี่ขอโทษนะที่ชวนคุยซะนานเลย”  รุ่นพี่คยูฮยอนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าผมกำลังทำสีหน้าเหมือนอึดอัดกับการสนทนาระหว่างเขาอยู่

“เอ่อ ไม่เป็นไรแล้วล่ะครับเลยเวลาไปแล้ว งั้นผมขอตัวกลับก่อนเลยนะครับ” 

“ให้พี่ไปส่งมั๊ย เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ทำให้น้องคยองซูต้องเสียเวลาไปแบบนี้” 

“ผมไม่อยากรบกวนพี่หรอกครับ”

“ไม่รบกวนสักนิด ถ้าเป็นน้องคยองซูพี่เต็มใจเสมอนะครับ”  ผมรู้ว่าที่รุ่นพี่คยูฮยอนพูดหมายถึงอะไร เขาคอยตามตื้อผมมาได้สักพักแล้วหลังจากที่ผมเลิกกับคนรักเก่าไปเมื่อสองปีที่แล้ว แต่ผมก็ยังไม่พร้อมจะเปิดใจให้กับใครในตอนนี้

“พี่คยองซู!!!”  ผมหันไปทางเสียงที่ตะโกนเรียกชื่อผมซะดังลั่น นั่นมันจงอินนี่นา

“จงอิน??”  ผมแปลกใจมากที่จู่ๆ ไอ้เด็กนั่นก็มาปรากฏตัวตรงหน้าผม

“ทำไมปล่อยให้ผมรอพี่ตั้งนาน ห๊ะ!!!”  แล้วยังจะมีหน้ามาตะคอกใส่หน้าผมอีกแหน่ะ ไอ้เด็กบ้า!!!

“ละ...แล้วทำไม?? ต้องรอพี่ด้วยล่ะ”

“กะ...ก็พี่น่ะเล่นมาหาผมทุกวันจนผมคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติไปแล้วน่ะสิที่ต้องเจอพี่มารอผมอยู่ทุกวัน แล้ววันนี้ทำไมผมกลับไม่เจอพี่เหมือนกับทุกวันล่ะ  พี่น่ะเข้ามาทำให้ชีวิตของผมมันผิดระบบไปหมดแล้วรู้ตัวบ้างมั๊ย!!!”  จงอินพูดใส่เป็นชุดจนผมมั่นใจว่าทฤษฎีที่ผมคิดไว้มันกำลังจะเป็นจริงแล้ว?? ก้อนหินก้อนนั้นเริ่มกร่อนแล้วซินะ

รุ่นพี่คยูฮยอนที่ยังคงยืนฟังพวกผมสนทนากันอยู่เริ่มมีสีหน้าผิดหวังและเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างระหว่างผมกับไอ้เด็กนั่นขึ้นมาทันทีแล้วรีบขอตัวกลับไปก่อน โดยที่ผมเองก็รู้สึกผิดที่ต้องมาทำให้รุ่นพี่เขาเสียใจแบบนี้

“นายรอพี่จริงๆ เหรอ จงอิน”

“ถ้าไม่รอแล้วจะมาตามหาพี่แบบนี้หรอ ถามแปลกๆ”  ผมรู้ว่าเด็กนั่นกำลังเขินผมอยู่ ตอนนี้ผมได้ปีนกำแพงที่เขาสร้างไว้มาจนสำเร็จแล้ว

“จงอิน ขอบใจนะ ขอบใจที่ในที่สุดนายก็ยอมรับพี่สักที” ผมยิ้มหวานส่งไปให้ไอ้เด็กนั่น

“ทำไมพี่ถึงทำดีกับผมแบบนี้”  จงอินถามผมด้วยสีหน้าจริงจังจนผมรู้สึกว่าวันนี้เด็กนี่มาแปลก

“เพราะนายคือจุดหมายของพี่ไงล่ะ”

“จุดหมาย?? อะไร”  ไอ้เด็กนั่นทำหน้างงๆ

“ไม่บอก คิดเอาเองสิ”  ผมพูดแล้วก็รีบเดินหนีไปอีกทาง

“ถ้าให้ผมคิด งั้นผมคิดว่าพี่ชอบผม แล้วสิ่งที่พี่ทำไปทั้งหมดเป็นเพราะพี่กำลังจีบผมอยู่ใช่ป่ะ” จงอินวิ่งมายืนขวางทางไม่ให้ผมเดินต่อแล้วพูดประโยคที่ทำให้ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก ผมพยายามหลบตาเด็กนั่นทันทีที่เจอคำถามแบบนั้น

“ไม่รู้สิ”

“ห๊ะ!! ไม่รู้?? พี่พูดง่ายๆ แบบนี้ได้ไงอ่ะ ไม่รู้ล่ะพี่ต้องรับผิดชอบความรู้สึกของผมด้วยเพราะว่าตอนนี้ผมชอบพี่ไปแล้ว”  จงอินยืนหน้าแดงอยู่ตรงหน้าผม

“แล้วจะให้พี่รับผิดชอบยังไงล่ะ”

“คบกับผม  เป็นแฟนกับผม  ประกาศให้คนทั้งโลกรู้ว่าพี่ โด คยองซู เป็นแฟนกับคิมจงอินแล้ว ห้ามใครหน้าไหนเข้ามาจีบอีกเด็ดขาด!!”

“ฮ่าๆๆ  ก็เอาสิพี่จะรับผิดชอบนายเอง แล้วรีบพาพี่ไปแนะนำให้ครอบครัวของนายรู้จักเร็วๆ นะ ^__^” การใช้ชีวิตของผมมันไม่ไร้จุดหมายเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วล่ะ 

=/**/= =/**/= =/**/= =/**/= =/**/= =/**/=

ตั้งแต่ตกลงคบกันกับจงอิน ระหว่างเราสองคนเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้นจนทำให้คนรอบข้างพากันอิจฉาในความรักของเราสองคน  จงอินเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็คมากๆ ผิดกับเมื่อก่อนที่ผมพยายามเข้าใกล้เขาเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสร้างกำแพงสูงขึ้นไปอีก แต่เมื่อผมพังกำแพงของเขาสำเร็จ เขาเองก็เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้ผมได้รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไรเลยแม้แต่น้อย  ตรงกันข้ามเขาเป็นคนที่เอาใจใส่ครอบครัวและคนรอบข้างมาก จนผมเองรู้สึกว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ได้ผู้ชายคนนี้มาเป็นแฟน ทำไมผมไม่เจอจงอินก่อนเขานะ....

“พี่คยองซูครับ  วันนี้ไปทานข้าวที่บ้านของผมนะครับ  ผมจะพาพี่ไปรู้จักพ่อกับแม่แล้วก็พี่ชายของผม”  หัวใจของผมเต้นผิดจังหวะขึ้นมาทันทีที่จงอินบอกว่าจะพาผมไปพบกับครอบครัวของเขาแล้ว 

“พี่จง....เอ่อ พี่ชายของนายกลับมาแล้วหรอจงอิน”

“ครับ กลับมาได้สองวันแล้ว ครอบครัวของผมอยู่กันพร้อมหน้าแล้ว และตอนนี้ผมพร้อมแล้วที่จะพาพี่ไปแนะนำให้คนในครอบครัวของผมรู้จักครับ”  ผมเคยขอให้จงอินพาผมไปทำความรู้จักกับครอบครัวของเขาในตอนแรกๆ ที่คบกันแต่เขาบ่ายเบี่ยงที่จะพาไปจนผมงอนไปหลายต่อหลายครั้ง เขาอ้างว่าสมาชิกในครอบครัวของเขายังอยู่กันไม่พร้อมหน้าเขาจึงขอเวลาผมจนกว่าสมาชิกในครอบครัวจะอยู่กันครบและวันนี้ก็มาถึงจนได้

“พี่ดีใจจังเลย จงอิน พี่จะได้รู้จักกับครอบครัวของนายแล้ว”  ผมยิ้มให้กับคนรักของตัวเองอย่างมีความสุข

“ถ้าพวกเขาเจอพี่ พวกเขาต้องรักพี่เหมือนที่ผมรักพี่แน่ๆ”

“ตื่นเต้นจัง”  ใช่ผมตื่นเต้นที่จะได้เจอเขาอีกครั้ง

*

*

*

จงอินจูงมือผมเดินเข้ามาในภายบริเวณบ้านของเขา พบกับพ่อแม่ที่นั่งรอการมาของผมอย่างใจจดใจจ่อ พวกท่านชมผมที่สามารถเอาชนะใจลูกชายตัวแสบคนนี้ของเขาได้  เพราะเมื่อก่อนไม่ว่าใครจะพยายามเท่าไหร่ก็ต้องเจอฤทธิ์เจ้าตัวที่อยู่ในปากของลูกชายคนนี้จนต้องถอยหลังยอมแพ้กันไปตามๆ กัน

“เพราะพี่คยองซูพิสูจน์ตัวเองให้ผมเห็นไงครับว่าเขารักผมจริงๆ เขาไม่ยอมแพ้เหมือนกับคนพวกนั้น ผมถึงได้รักเขามากขนาดนี้ไงครับ”  จงอินนั่งโอบร่างของผมไว้ในอ้อมกอด ส่วนผมก็ได้แต่นั่งยิ้มไม่รู้จะพูดอะไร

“อะแฮ่ม!!  ไหนๆ แฟนของแกไอ้จงอิน ขอดูหน้าหน่อยสิ”  แล้วจู่ๆ เสียงปริศนาก็ดังขึ้นมาจากด้านบน เขาค่อยๆ เดินลงมาจากชั้นบนแล้วก็ปรากฏกายให้ผมเห็น  หัวใจของผมมันเต้นผิดจังหวะทันทีที่เห็นหน้าเขาชัดๆ

“สวัสดีครับ ผมโด คยองซู ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ผมรีบลุกขึ้นแนะนำตัวเองทันที  พี่ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ  โด คยองซู พี่คิม จงฮยอนครับ  พี่ฝากไอ้น้องชายของพี่ด้วยนะครับ  เพราะถ้าลองมันบอกว่ารักใครแล้วล่ะก็  มันจะรักไปจนวันสุดท้ายของชีวิตเลยล่ะครับ”  หน้ากากของพี่มันทำด้วยอะไรกัน?? 

“ได้เวลาอาหารแล้ว แม่ว่าเราไปทานอาหารเย็นกันดีกว่านะจ๊ะ”  พวกเราทุกคนตัดสินใจไปนั่งทานอาหารกันตามที่คุณนายของครอบครัวบอก 

เมื่อทานอาหารเสร็จแล้วพวกเราทุกคนจึงพากันมานั่งคุยต่อที่ห้องรับรองแขก  พ่อแม่ของจงอินน่ารักทั้งคู่  พวกท่านเป็นคนที่คุยสนุกเหมือนกับพี่จงฮยอน  มีแต่จงอินเท่านั้นล่ะที่ออกจะเงียบไปหน่อยพูดสู้ทั้งสามคนไม่ได้จึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายฟังพวกเขาพูดกันเสียมากกว่า  พวกเรานั่งคุยกันจนลืมเวลาล่วงเลยมาจนดึกดื่นแม่ของจงอินจึงชวนผมค้างที่นี่ซะ เพราะว่าเป็นห่วงไม่อยากให้จงอินขับรถตอนดึกๆ  พี่จงฮยอนเองก็อาสาไปเองแต่ท่านก็ไม่ไว้ใจเช่นกันเพราะว่าเพิ่งกลับมาได้ไม่เท่าไหร่ ยังไม่คุ้นเส้นทางที่นี่จึงตัดสินใจให้ผมนอนค้างที่นี่ซะ  ผมเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเพราะว่าพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดจึงไม่มีปัญหาอะไร

“พี่แน่ใจนะว่านอนคนเดียวได้”  จงอินโผล่มาถามผมเป็นรอบที่สามแล้ว

“ได้สิ ปกติก็นอนคนเดียวอยู่แล้ว”

“ถ้างั้นวันนี้ไม่ปกติได้ป่ะ  ผมขอนอนด้วยคนนะๆ”

“ไม่เอา  กลับไปนอนห้องของตัวเองเลยไปๆๆ”  ผมดันร่างของคนรักให้เดินออกไปจากห้องนอนของผมแล้วก็จัดการปิดประตูหนีคนจอมตื้ออย่างจงอินเสีย

ก๊อกๆๆ ......

“พี่บอกว่า.....”  พอผมเปิดประตูออกมากลับพบว่าเขาไม่ใช่จงอินแต่กลายเป็นพี่จงฮยอนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมแทน  ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนเงียบมองหน้าเขากลับไป  พี่จงฮยอนเองก็ได้แค่เพียงส่งยิ้มอ่อนๆ มาให้ผม

“พี่มีอะไรเหรอครับ”  ผมตัดสินใจถามคนตรงหน้าออกไป

“นายดูผอมไปนะ ดีโอ”  หัวใจของผมมันกำลังเต้นระรัวขึ้นมา

“พี่สนใจผมด้วยงั้นเหรอ”

“จงอินเป็นคนดี  นายโชคดีแล้วล่ะที่ได้น้องชายของพี่ดูแล”  เมื่อผมได้ยินประโยคที่เขาพูดน้ำตาของผมมันก็ไหลออกมาโดยอัตโนมัติ

“พี่ขอโทษที่ทิ้งให้นายต้องอยู่คนเดียว  ขอโทษที่ทำให้นายเจ็บ  พี่คนนี้มันไม่เหมาะที่จะดูแลนายหรอก  ดีโอ  อย่าร้องไห้ อย่าเสียใจกับพี่อีกเลย  นายควรจะเริ่มต้นกับคนดีๆ อย่างจงอินได้แล้ว”

“ฮึกๆ”  ผมพยายามกลั้นสะอื้นอย่างยากลำบากเมื่อได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า  หัวใจของผมกำลังร้องไห้  ตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยลืมผู้ชายคนนี้ได้เลย  ไม่เคยแม้สักวันเดียว  พี่จงฮยอนกำลังจะหนีผมไปอีกแล้ว  ไม่มีทาง!!!  ผมไม่มีทางปล่อยพี่ไปได้อีกแล้ว

“ฮึกๆ  พี่จงฮยอน ผมขอร้อง อย่าหันหลังให้ผมอีกเลย  อย่าทิ้งผมไปอีกเลย จะได้ไหม ฮึกๆ”  ผมโผเข้ากอดทางด้านหลังของพี่เขาไว้แน่น  ผมไม่อยากเสียเขาไปอีกแล้ว

“ดีโอ  อย่าทำแบบนี้  นายรู้ดีว่าเพราะอะไร”

“พี่รู้ไหมกว่าผมจะมีวันนี้ได้  ผมใช้ความพยายามแค่ไหนที่จะทำให้จงอินสนใจผม  เพราะว่าผมรู้...รู้ว่าเขาคือน้องชายของพี่ เขาจะเป็นคนที่นำผมกลับมาหาพี่ได้อีกครั้ง”  ใช่ผมใช้จงอินเป็นสะพานเพื่อกลับมาหาพี่จงฮยอนอีกครั้ง  ผมมันเลวใช่มั๊ยที่หลอกใช้ความรู้สึกของคนๆ หนึ่งเพื่อจุดหมายของตัวเอง

“นายหยุดความคิดแบบนั้นซะ  ดีโอ  นายกำลังฆ่าคนๆ หนึ่งให้ตายทั้งเป็น”  พี่จงฮยอนพยายามพูดเตือนสติของผม

“ฮึกๆ  ฮือๆๆ  แล้วผมล่ะ  พี่ไม่คิดว่าผมก็กำลังตายทั้งเป็นบ้างหรือไง พี่ใจร้ายที่สุด ฮึกๆ”  ผมทุบแผ่นหลังของพี่จงฮยอนด้วยความเสียใจ

“พี่ขอโทษ”  แล้วเขาก็ผละออกจากอ้อมกอดของผมเป็นผลสำเร็จ  เขาเดินจากไปโดยที่ไม่หันกลับมามองผมเลยแม้แต่น้อย  เหมือนกับตอนที่เขาจากผมไปในวันนั้น

“พี่จงฮยอน ฮึกๆๆ”  ผมจะทำยังไงดี  ตอนนี้หัวใจของผมมันปวดร้าวเหลือเกิน

*

*

*

เมื่อคืนผมนอนร้องไห้จนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  แต่พอตื่นขึ้นมาก็พบกับจงอินที่นั่งรออยู่ผมตื่นอยู่อย่างเงียบๆ  ผมขยับตัวลุกขึ้นจนทำให้จงอินรู้สึกตัว

“ตื่นแล้วหรอครับพี่คยองซู”

“ทำไมไม่ปลุกพี่ล่ะ”

“ผมเห็นพี่หลับสบายเลยไม่อยากกวน พี่รีบอาบน้ำเถอะครับ ทุกคนกำลังรอทานอาหารเช้าอยู่” 

“อะไรนะ  นี่รอพี่คนเดียวเลยงั้นหรอ  ได้ๆๆ พี่ขอเวลา 5 นาทีนะ”  จงอินนั่งยิ้มอ่อนๆ ส่งมาให้  ที่เห็นผมลนลานขนาดนี้  ก็จะไม่ให้รีบได้ยังไง นี่ผมปล่อยให้ผู้ใหญ่ต้องมารอผมคนเดียวได้ยังไงกัน  เสียมารยาทที่สุด  โด คยองซู คนนี้รับไม่ได้!!!

ผมใช้เวลาทำภารกิจยามเช้าเสร็จได้ภายใน 5 นาทีจริงๆ แล้วก็รีบวิ่งลงมาด้านล่างทันทีแต่กลับไม่พบใครสักคนเลยนอกจากจงอินคนเดียวที่นั่งยิ้มอยู่บนโต๊ะอาหาร

“มาครับทานอาหารเช้ากัน ผมหิวแล้ว” 

“ไหนพ่อกับแม่แล้วก็...พี่จงฮยอนล่ะ”  ผมถามหาคนอื่นๆ

“ผมโกหกน่ะ  ท่านไปญี่ปุ่นตั้งแต่เช้ามืดแล้วน่ะครับ”

“แล้ว..../ พี่จงฮยอนเพิ่งออกไปบริษัทก่อนพี่ลงมาแป๊บเดียวนี่เองครับ”  ผมรู้สึกว่าสายตาของจงอินมองมาที่ผมแปลกๆ ในขณะที่ผมกำลังจะถามหาใครคนนั้นก็ถูกจงอินตอบแทรกขึ้นมาก่อนทำราวกับว่ารู้ใจผมยังไงยังงั้น

“อ้อ งั้นหรอ”  ผมเดินมานั่งลงทานอาหารเช้ากับจงอินโดยที่เราทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำเดียวในมื้ออาหารมื้อนี้  จงอินดูเงียบผิดปกติ  ไอ้เด็กนี่จะมาอารมณ์ไหนกันเนี่ยวันนี้  ผมไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มานานแล้วนะตั้งแต่ตกลงคบกันมา

“จงอิน!! มือนายไปโดนอะไรมา”  ผมสังเกตเห็นมือข้างขวาของเขามีรอยเชียวช้ำจนน่ากลัว  แต่เขากลับนั่งกินอาหารตรงหน้าโดยที่ไม่ได้สนใจคำถามของผมเลย  ผมทนไม่ได้จึงต้องเดินเข้าไปหาแล้วคว้ามือของเขาขึ้นมาดูใกล้ๆ 

“นายไปทำอะไรมาถึงได้เป็นแบบนี้”  ผมเริ่มฉุนที่จงอินเงียบไม่ยอมตอบคำถามของผม

“พี่จะกลับเลยมั๊ย  ผมจะได้ไปส่ง”  หมอนั่นไม่ยอมตอบคำถามแต่กลับพูดไปเรื่องอื่นแทนมันทำให้ผมฟิวส์ขาดได้เหมือนกันนะ  รู้มั๊ยว่าผมเองก็ถามไปด้วยความเป็นห่วง

“จงอิน!!!”  ผมตะโกนใส่หน้าจงอินแต่หมอนั่นกลับมองหน้าของผมด้วยสายตาแปลกๆ  แล้วจู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืนและดึงผมเข้าไปจูบในแบบที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว

“อื้อ!!  จงอิน!!  นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย”  ผมผลักไอ้เด็กนั่นออกไปอย่างแรงเมื่อผมเป็นอิสระจากคนตรงหน้าผมกลับเห็นใครอีกคนที่จงอินบอกว่าออกไปทำงานแล้วยืนมองดูพวกเราอยู่

“พี่จงฮยอน??” 

“มอร์นิ่งคิสกันแต่เช้าเลยนะ  อายพี่บ้างสิไอ้จงอิน”  พี่จงฮยอนพูดยิ้มๆ

“ไหนนายบอกว่า??..../ ผมก็โกหกพี่อีกนั่นล่ะ”  จงอินพูดตัดหน้าผมอีกแล้ว

“โกหก??  นายสนุกนักหรือไงที่ทำแบบนี้” 

“เปล่า  มันไม่สนุกเลยสักนิด”

“แล้วนายทำไปเพื่ออะไร??”  ผมรู้สึกว่าจงอินพูดจาและทำตัวแปลกมากในเช้าวันนี้

“ผมอยากให้พี่รู้ว่าไอ้การถูกหลอกน่ะมันรู้สึกยังไง” 

“นายพูดอะไรจงอิน” 

“ผมมันก็แค่ไอ้หน้าโง่ที่ถูกใช้เป็นสะพานข้ามมาหาจุดหมายของพี่สินะ  แล้วเมื่อพี่พบจุดหมาย  พี่จะเอาผมไปไว้ที่ไหนกันล่ะ พี่คยองซู” 

“แกพูดอะไรของแกจงอิน”  พี่จงฮยอนเองก็ไม่เข้าใจที่น้องชายของตัวเองพูดเช่นกัน

“พวกพี่สองคนเลิกแสดงละครตบตาผมได้แล้ว!!!  ผมรู้หมดแล้วว่าพวกพี่เคยเป็นอะไรกันมา  ตอนนี้ผมก็คงหมดความหมายสำหรับพี่แล้วใช่มั๊ย  พี่คยองซู”

“ฮึกๆ  จงอิน  พี่ขอโทษ”  ผมเริ่มร้องไห้ออกมาเมื่อได้ยินทุกอย่างที่จงอินพูด  ผมมันเลวที่เอาความรู้สึกของใครคนหนึ่งมาตอบสนองความต้องการของตนเอง

“ระหว่างพี่กับคยองซูมันเป็นอดีตไปแล้ว”  ผมหันไปมองหน้าของพี่จงฮยอนที่พูดออกมาแบบนั้น

“พี่คยองซู  พี่ได้ยินมั๊ยว่าพี่เป็นอดีตสำหรับพี่จงฮยอนไปแล้ว  แต่สำหรับผมกับพี่มันคือปัจจุบัน  และผมก็จะไม่ยอมคืนพี่ให้กับพี่ชายผมเด็ดขาด!!”  จงอินดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่นโดยมีผมที่ร้องไห้อย่างหนักเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากปากของพี่จงฮยอน 

“ฮือๆๆ  พี่จงฮยอนเป็นรักแรกของพี่ ฮึก พี่ลืมเขาไม่ได้จริงๆ  จงอิน  พี่ขอโทษ” 

“พี่ก็เป็นรักแรกของผมเหมือนกัน”  จงอินกอดผมแน่นขึ้นเมื่อพูดประโยคนั้นจบ  ผมรับรู้ได้ว่าจงอินเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กับผม

“ฮือๆๆ  จงอิน เราเลิกกันเถอะนะ”

“ไม่!!  ผมจะไม่ยอมเลิกกับพี่เด็ดขาด  ผมจะทำให้พี่รักผมให้ได้  พี่คอยดูนะ”  จงอินประกาศความตั้งใจของตัวเองออกมาเสียงดัง 

“นายควรเก็บความรักของนายไปให้คนที่เหมาะสมมากกว่าพี่  พี่ไม่อยากทำร้ายนายอีกแล้ว  นายเป็นคนดีอย่างที่พี่จงฮยอนบอกจริงๆ  นายควรจะได้เจอคนที่ดีกว่านี้”

“กับผมพี่ดีพอแล้วสำหรับผม....ผมขอเวลา 1 เดือน หากผมทำให้พี่รักไม่ได้  ผมจะเป็นฝ่ายไปจากพี่เอง ผมรับรอง”

ผมไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นจริงๆ ได้หรือเปล่า  ในเมื่อตอนนี้ผมยังคงรักพี่จงฮยอนไม่เปลี่ยน  ผมลืมรักแรกของผมไม่ได้  จงอินจะต้องเจ็บปวดเพราะผมไปอีกนานเท่าไหร่เขาถึงจะยอมเลิกความตั้งใจของเขา

“นายควรตัดใจจากพี่ซะแล้วมีรักครั้งใหม่ได้แล้ว  ระหว่างเราสองคนมันไม่มีทางกลับไปเหมือนเดิมได้อีกแล้ว  พี่กำลังจะแต่งงาน คยองซู”  ผมกำชายเสื้อของจงอินแน่นเมื่อได้ยินประโยคที่ทำร้ายจิตใจนั้นจากคนที่ผมยังคงรักอยู่เสมอ

“ฮือๆๆ”  ผมได้แต่ร้องไห้กับความจริงที่ได้รับรู้  พี่จงฮยอนไม่ได้รักผมอีกต่อไปแล้ว  มีเพียงแต่ผมสินะที่ยังคงรักและรอคอยให้เราสองคนกลับไปเหมือนเดิม

=/**/= =/**/= =/**/= =/**/= =/**/= =/**/=

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นจงอินยังคงปฏิบัติตัวกับผมเช่นเดิมและอาจจะดีกว่าเดิมมากทีเดียว  เขายังคงแสนดีและใส่ใจผมในทุกเรื่อง  จนใครๆ ก็เริ่มพากันอิจฉาผมที่ได้หัวใจของเขามา  ส่วนตัวผมเองก็ลองเปิดใจรับจงอินเข้ามาในหัวใจ  และดูเหมือนว่าความรู้สึกของผมก็เริ่มชัดเจนมากขึ้น  ผมสามารถมีความรักใหม่ได้อย่างที่พี่จงฮยอนบอกได้จริงๆ  ความรักครั้งเก่าของผมในอดีตเริ่มจางหายไปเพราะความรักครั้งใหม่จากคนที่แสนดีอย่างจงอินได้เข้ามาแทนที่  ผมถูกทฤษฎีที่ผมเคยใช้กับจงอินพิสูจน์ตัวเองบ้างแล้วเช่นกัน  ผมแพ้ความรักอันบริสุทธิ์ที่จงอินมีให้กับผม  ตอนนี้ผมสามารถบอกได้เต็มปากว่า “ผมรักจงอิน”  แล้วเช่นกันเพียงแต่เขายังไม่ได้ยินจากปากผมเท่านั้นเอง  ผมจะบอกเขาเร็วๆ นี้ล่ะ

วันนี้เป็นวันแต่งงานของพี่จงฮยอนอดีตความรักครั้งเก่าของผม  งานถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีเพียงแค่คนภายในครอบครัวแล้วก็เพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คน 

คนรักของพี่จงฮยอนเป็นเพื่อนสนิทของจงอินที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก  และครอบครัวก็รู้จักสนิทสนมกันมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่  พี่จงฮยอนเขายอมรับว่ารู้สึกดีกับคนๆ นั้นมาก่อนที่จะได้รู้จักกับผม

“พี่คยองซู  เข้าไปในงานกันเถอะครับ”  จงอินเดินเข้ามาพาผมเข้าไปในงาน

“ยินดีด้วยนะครับพี่จงฮยอน  คุณด้วยแทมิน”  ทั้งคู่ยิ้มรับคำอวยพรของผมด้วยรอยยิ้ม  เขาสองคนช่างเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันจริงๆ นะ

“พี่จงฮยอนครับ  ผมลองทำตามที่พี่บอกแล้วนะว่าให้มีความรักครั้งใหม่  แล้วผมก็ทำได้แล้วจริงๆ”  ผมประสานมือของผมเข้ากับมือของจงอิน  เด็กนั่นทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น 

“ผมรักเขาแล้วครับพี่จงฮยอน”   ผมยกมือของผมที่ประสานไว้กับอีกคนขึ้นมาโชว์ ทำเอาเด็กนั่นทำอะไรไม่ถูกเลย

“พี่...พี่พูดว่าไงนะ”

“ไม่ยักรู้ว่าพี่มีคนรักเป็นคนพิหารทางหู”  ผมเบ้หน้าหนีแล้วรีบเดินไปทางอื่นเพื่อหนีเจ้าเด็กซื่อบื้อคนนี้

“มัวยืนบื้ออยู่ได้  ตามไปสิวะ  ไอ้น้องชาย!!”  พี่จงฮยอนตะโกนบอกน้องชายตนเอง

*

*

*

“พี่คยองซู  หยุดก่อนดิ  พี่ๆๆ”  จงอินวิ่งตามผมมาจนถึงบริเวณสระน้ำ

“อะไร??” 

“ตะกี้พี่พูดว่าอะไรนะ  ช่วยทวนอีกรอบได้ป่ะ”

“อะไร??” 

“ไม่ใช่  ที่พูดว่ารักๆ อ่ะ”  จงอินทำหน้าตาเจ้าเล่ห์มาทางผม

“ไม่รู้  พูดแค่ครั้งเดียว  อยากหูหนวกเองช่วยไม่ได้” 

“ผมทำให้พี่รักผมได้แล้วใช่ป่ะ  พี่รักผมแล้วใช่มั๊ยครับ”  จงอินรวบตัวของผมเข้าไปกอดไว้

“ก็รู้แล้วจะถามอีกทำไม ไอ้ซื่อบื้อ”

“ก็แค่อยากได้ยินอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ”  จุ๊บ!!  ผมยกตัวขึ้นใช้ปากสัมผัสกับปลายคางของเด็กนั่น

“มั่นใจหรือยังล่ะ”  ผมยิ้มอย่างมีความสุขไปให้คนรักใหม่ของผม

“มั่นใจที่สุดเลยครับ”  จงอินอุ้มผมจนตัวผมลอยจากพื้นแล้วก็หมุนวนรอบตัวเองจนผมเริ่มเวียนหัวแล้วสิ

ผมกำลังเริ่มต้นความรักครั้งใหม่กับเขาผู้ซึ่งทำให้ผมพบว่าความรักมันสามารถสร้างขึ้นมาใหม่ได้เสมอ  หากเราเพียงแค่ปล่อยวางกับอดีตที่เคยผ่านมา  พี่จงฮยอนจะเป็นภาพความทรงจำครั้งเก่าที่ผมเองก็คงไม่มีวันลืมไปจากใจได้  แต่จงอินจะเป็นปัจจุบันและอนาคตของผมจากนี้และตลอดไป

// พี่รักนาย คิมจงอิน //

จบ??? (จริงอ่ะ) 

แถมให้นิดนึงดีกว่า 555

ณ ประเทศฝรั่งเศส...

ผมยืนมองวิวทิวทัศน์จากโรงแรมที่อยู่สูงถึงชั้น 57 ผมต้องมากับจงอินเพราะว่าเขาต้องมาดูงานที่ประเทศนี้เป็นเวลา 1 เดือน  จงอินบังคับให้ผมมาด้วยโดยให้เหตุผลที่ว่ากลัวตัวเองนอกใจไปหาสาวแหม่ม  ซึ่งพอผมได้ยินแบบนั้นก็รีบเก็บกระเป๋าตามมาทันที 

ตั้งแต่จงอินจบจากมหาวิทยาลัยเขาก็ขอผมแต่งงานทันทีแล้วก็ผันตัวเองมาเป็นนักธุรกิจช่วยกิจการของครอบครัวโดยถือตำแหน่งประธานบริษัทร่วมกับพี่จงฮยอน  แล้วพอไม่นานก็ประสบความสำเร็จแบบที่ใครหน้าไหนก็ไม่อาจเทียบได้  จนทำให้สาวน้อยสาวใหญ่พากันเข้ามาเสนอตัวให้กับจงอินถึงที่ 

ผมกลายเป็นคนขี้หึงไปแบบไม่รู้ตัว ต้องคอยตามประกบจงอินแทบทุกฝีก้าวจนเหมือนผมเป็นเลขาส่วนตัวเข้าไปทุกวันแล้ว  แต่ดูท่าจงอินจะชอบที่ผมเป็นคนขี้หึงแบบนี้  จงอินบอกว่ามันเป็นวิธีที่ทำให้เขารู้ว่าผมยังรักเขาอยู่  ไอ้หมอนี่ท่าทางจะโรคจิตเข้าไปทุกวันแล้วสิ 

“ยืนยิ้มอะไรอยู่ครับ  ที่รัก”  จงอินสวมกอดจากทางด้านหลังของผมโดยเอาคางวางเกยไว้บนไหล่ของผม

“เหนื่อยหรือเปล่า  จงอิน”  ผมถามคนรักของตัวเอง

“แค่กลับมาเห็นพี่อยู่ที่ห้องแบบนี้ผมก็หายเหนื่อยแล้วครับ”  จงอินไล่หอมไปตามซอกคอของผมโดยที่ผมเองก็เอียงปรับศีรษะให้กับคนรักอย่างอัตโนมัติ  เสียงลมหายใจของจงอินเริ่มถี่รัวขึ้นตามความต้องการที่พุ่งสูงขึ้นเช่นกัน 

วันนี้ผมกับเขาผู้เป็นสามีก็คงจะจบลงกันที่เตียงอีกเช่นเคย  ซึ่งวันนี้เป็นวันที่ 15 ตั้งแต่มาอยู่ที่ฝรั่งเศสนี่  จงอินกับผมมีอะไรกันทุกวัน  ขอย้ำครับ  ว่าทุกวัน  ไอ้เด็กนี่มันไปเอาแรงมาจากไหนทุกวันกันเนี่ย  ผมล่ะไม่เข้าใจ  และวันนี้ก็คงไม่พลาดอีกเช่นเคย  อ๊ากกก  มันจะเอาให้ครบทั้งเดือนที่มาอยู่ที่นี่เลยใช่มั๊ย!!  ทำไมสามีของผมมันถึงหื่นได้ขนาดนี้กันนะ เฮ้อ!!!

=/**/= =/**/= =/**/= =/**/= =/**/= =/**/=

จบแล้วจริงๆ ค่ะ (บอกแล้วไงคะว่าแถมให้นิดนึง 555)  นิดนึงจริงๆๆ เหอๆๆ