ลิขิตรักลำนำสวรรค์ (ภาคลูก)

คำโปรยยยยยยยย

" องค์เง็กเซียนโปรดทรงวินิจฉัย องค์หญิงหาได้ทำสิ่งใดผิดไม่ เป็นนางที่เอ่ยชวนองค์หญิงไปเดินเล่นแถวนั้น แม้ว่าองค์หญิงจะทรงแย้งว่ามันไม่ใช่สถานที่ที่ควรไป ซ้ำยังอันตรายต่อบุตรในครรภ์ นางยังคะยั้นคะยอให้องค์หญิงพาไป! เมื่อไปถึงนางก็ร่ำร้องบอกว่าอยากกินผลท้อสวรรค์และต้องให้หม่อมฉันเท่านั้นที่ไปเอา นี่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่านางไม่ประสงดี ครั้นกลับมาหม่อมฉันเห็นเทพธิดาสายลมและองค์หญิงมีปากเสียงกันโดยที่เทพธิดาสายลมกล่าวหาว่าองค์หญิงใช้เล่ห์เหลี่ยมมารยายั่วยวนให้ทำเทพแห่งสงครามหลงไหล กล่าวจบนางก็กระโดดลงทะเลกลืนวิญญาณ องค์จึงพยายามลงไปช่วยแต่ถูกสาวใช้ข้างกายของเทพธิดาสายลมดึงเอาไว้ ผู้ที่ผิดคือนาง!หาใช่องค์หญิงน้อยไม่! ใยองค์หญิงน้อยของหม่อมฉันต้องเป็นผู้รับโทษทัณฑ์ ทั้งที่จริงนั้นเป็นนางที่กระทำตัวเองทั้งสิ้น! ขอพระองค์ทรงวินิจฉัยด้วยเพคะ!!" 

เซียนรับใช้ข้างกายองค์หญิงน้อยร้องอ้อนวอนขอทั้งน้ำตา นางเห็นกับตาว่าสตรีผู้นั้นกระโดดลงทะเลสาปกลืนวิญญาณไปเอง แต่นั้นมีเพียงนางที่เห็น ผู้ใดจะเชื่อ! ดีไม่ดีสตรีผู้นั้นอาจจะหาว่านายหญิงของตนใส่ร้ายนางเป็นแน่ 

" ฮึก...เซียนเอ๋อร์แม้เจ้าจะไม่ชอบข้า...แต่เหตุใดต้องใส่ร้ายเข้าด้วย! " เทพธิดาสายลมเอ่ยอย่างน่าสงสาร ราวกับว่าตนนั้นถูกกระทำหนักหนาสาหัสปานใด

" ท่าน!!!!" 

" พอเถิดฟางฟาง พูดไปก็เปล่าประโยชน์ ในเมื่อท่านเทพห่งสงครามเชื่อเช่นนั้น เชื่อตามที่ตาเห็น " องค์หญิงน้อยโอหยางลี่เซียนเอ่ยขึ้นหลังจากที่ยืนฟังเงียบๆมานาน

" องค์เง็กเซียนโปรดให้ความเป็นธรรมด้วย หม่อมฉันต้องเสียลูกไป ลูกที่เฝ้ารอมาเนิ่นนาน ฮึกก! นี่ยังโหดร้ายกับหม่อมฉันไม่พออีกหรือ หรือเพราะหม่อมฉันเป็นเพียงเทพธิดาต่ำต้อย พระองค์จึงเมินเฉย หรือเป็นเพราะองค์หญิงเป็นลูกหลานของพระองค์ พระองค์จึงเมินเฉยปิดหูปิดตา เห็นดำเป็นขาว เห็นขาวเป็นดำ หากเป็นเช่นนั้นผู้อื่นต้องประนามพระองค์ว่าเป็นเง็กเซียนทรราชเป็นแน่!" 

" บังอาจ!!!" 

โอวหยางลี่เซียนไม่อาจทนให้ผู้อื่น ลบหลู่พระอัยกาของตนได้อีกต่อไป นางปลี่เข้าไปหวดมือใส่ใบหน้าอ่อนแอของเทพธิดาสายลมเต็มแรง

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! 

" โอวหยางลี่เซียน สตรีหยาบช้า! ต่อหน้าข้าเจ้ายังกล้าลงมือ!" 

เทพแห่งสงครามพลั้งมือพลักร่างบอบบางกระเด็นลงพื้นเต็มแรง แรงผลักนั้นส่งผลให้องค์หญิงน้อยกระอักเลือดออกมาคำโต 

อึก! 

" พรวดด แค่ก! แค่ก! แค่ก! " 

" องค์หญิงน้อย!!!! "

เหล่าเทพเซียนต่างตกตะลึงผวาวิ่งเข้าประคององค์หญิงน้อยด้วยความร้อนรน

" หนิงอัน ตงหยาง เจ้าบังอาจเกินไปแล้ว มารยาหญิงง่ายๆเจ้ายังมองไม่ออก ซ้ำกล้าทำร้ายร่างกายอันสูงส่งของพระนาง เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าบิดาของพระนางคือผู้ใด!!" 

" ระยำเหลือทน!" 

" บุรุษหน้าด้าน" 

" ทุกท่านพอเถิด ข้าขอรับน้ำใจทุกท่านที่ห่วงใย"  

โอวหยางลี่เซียน หยัดกายลุกขึ้น มองบุรุษที่ตนมอบใจให้ด้วยสายตาเจ็บปวดผิดหวัง ท่านช่างใจร้ายเหลือเกิน

"ท่านไม่รักข้า เหตุนี้ข้าเข้าใจ! ท่านห่วงใยนาง รักนางเหตุนี้ข้าเข้าใจ ท่านเห็นข้าเป็นเพียงเด็กน้อยผู้หนึ่ง เหตุนี้ข้าเข้าใจ ท่านรำคาญข้ารังเกียจข้า เหตุนี้ข้าเองก็เข้าใจ! แต่เพราะเหตุใดท่านถึงไม่เชื่อใจข้าเลย นางบอกว่าข้าเป็นคนทำ ข้าก็ต้องเป็นคนทำจริงๆอย่างนั้นน่ะหรือ! ข้าเข้าใจท่านทุกอย่างทุกการกระทำ ยอมเปลี่ยนแปลงทุกอย่างจนเสียความเป็นตัวตนที่แท้จริงไป ยอมเสียเกียรติ เพื่อให้อยู่ในสายตาท่าน! ท่านบอกว่านท่านคือเทพแห่งสงคราม รักความเที่ยงธรรม รักความยุติธรรม รักษาสัจจะวาจาเป็นที่สุด! แต่ท่านยอมให้นางกล่าววาจาดูหมิ่นล่วงเกินองค์เง็กเซียนฮ่องเต้ผู้ที่เป็นอัยกาของข้าได้เยี่ยงไร" 

เสียงหวานตวาดกร้าว มองดูชายที่ตนหลงรักมานานนับหมื่นปีโอบกอดสตรีอื่น หัวใจดวงน้อยแตกสลาย น้ำตาไหลรินอาบแก้ม

" เซียนเอ๋อร์....ข้า" 

" อย่าเอ่ยนามของข้า! คนเช่นท่านไม่มีสิทธิ์เอ่ยนามของข้าอีกต่อไป! หนิงอัน ตงหยาง นับจากนี้ต่อไป ข้าและท่าน รู้จักดั่งไม่รู้จัก พบเห็นดั่งไม่พบเห็น 

ข้าโอวหนางลี่เซียน เทพธิดาจันทรา บุตรีขององค์จักรพรรดิจอมมาร หลานสาวองค์เง็กเซียนฮ่องเต้ผู้สูงส่งต่อจากนี้ไปท่านจงทำความเคารพอย่างสมเกียรติเถิด อย่างไรเสียในสายตาท่าน ข้ามีดีเพียงแอบอ้างบารมีบิดามารดา ซ้ำยังเป็นสตรีไร้ยางอายวิ่งตามบุรุษไปวันๆใช่หรือไม่ "

เมื่อรักมากก็ชังมาก ในเมื่อท่านมองข้าเป็นสตรีเช่นนั้นมาตลอด ข้าก็จะเป็นให้ท่าน สมดั่งที่ท่านต้องการ!

" ท่านตา การกระทำเมื่อครู่ของข้าช่างอุกอาจนัก ซ้ำยังทำให้เผ่ามารและเผ่าสวรรค์ต้องอับอาย หลานกล้าทำก็กล้ารับ สิ่งใดผิด สิ่งใดถูกหลานย่อมรู้อยู่แก่ใจ โปรดทรงลงทัณฑ์ให้หลานลงไปเผชิญด้านเคราะห์ด้วยเถิดเพคะ !" 

ร่างบางคุกเข่าขอรับโทษอย่างห้าวหาญ 

" หากข้าไม่ยินยอมผู้ใดจะกล้า! " 

ผู้มาใหม่ประกาศเสียงกร้าว

" ท่านพ่อ! ท่านแม่! พี่ใหญ่! พี่รอง! "

"ยะ....แย่แล้ว องค์จักรพรรดิจอมมาร!" 

" จบสิ้นแล้ว จิบสิ้นแล้ว " 

เหล่าเทพอาวุโสหน้าซีดเหงื่อไหลซึม สั่นสะท้านไปด้วยความกวาดกลัว ผิดกลับเหล่าเทพอายุน้อย ที่แม้จะสงสัยแต่ก็ยำเกรงต่อรัศมีความโกดเหี้ยมอยู่หลายส่วน 

" น้องเล็ก!"

 องค์หญิงรองถลาเข้าหาน้องสาวด้วยความห่วงใย นางเลี้ยงของนางมาอย่างดี หัวใจปวดหนึบเมื่อเห็นน้องสาวตัวน้อยเลือดตกยางออก ทำเช่นนี้รังแกกันเกินไปแล้ว!

" ข้าได้ยินมานานว่าเทพแห่งสงครามนั้นองอาจ อุทิศตนมิกลัวตาย ศึกน้อยใหญ่ไม่ระคาย แต่ไม่คิดว่าจะมองแผนมารยาหญิงตื้นเพียงนี้ไม่ออก ดียิ่ง เห็นทีจะมีเพียงเจ้ากระมังที่อ้าแขนยอมรับสตรีที่เคยหักหลังตัวเองหนีไปแต่งให้กับบุรุษอื่นอย่างเต็มใจ " 

จักรพรรดิจอมมารเอ่ยเสียงเรียบ ผรายตามองร่างสตรีไร้ยางอายในอ้อมกอดสหายของบุตรชายด้วยสายตายากที่จะเดาออก 

" ตงหยาง! เพราะเจ้าเป็นสหายข้า ข้าจึงยอมฝากให้เจ้าดูแลน้องหญิงเล็ก แต่ข้าไม่คิดเลย ว่าเจ้าจะลุ่มหลงสตรีจนกล้าลงมือทำร้ายน้องหญิงของข้า! "

องค์รัชทายาทเผ่ามารตะคอกใส่หน้าสหายรักอย่างเจ็บใจ นี่มันหนามหน้ากันเกินไปแล้ว ต่อให้เป็นสหายรักเพียงคนเดียว กล้าทำร้ายน้องหญิงเล็กเช่นนี้ เขาก็พร้อมที่จะตัดขาดเช่นกัน 

" ปกติข้าหาใช่คนชอบดูหมิ่นผู้ใดไม่ แต่ขอเอ่ยสิ่งใดหน่อยเถิด เทพธิดาสายลม เจ้าคิดหรือว่าตลอดมาเซียนเซียนน้อยของข้ามิทันเล่ห์เหลี่ยมของเจ้า ที่นางไม่ตอบโต้ ไม่เอ่ยอันใด เพราะนางเห็นแก่เทพแห่งสงคราม เพราะเขารักและห่วงใยเจ้า กล่าวคือ หากเซียนเซียนน้อยของข้าจะลงมือ เชื่อเถอะว่านางทำได้แนบเนียนกว่านี้ ต่อให้เก่งกาจเพียงใดก็หาตัวผู้กระทำไม่ได้ กับอิแค่แผนตื้นๆเช่นนี้หรือ กระจอกยิ่ง เล่ห์กลอุบายลูกไม้ตื้นเขินเช่นนี้แม้แต่เด็กน้อยยังไม่อย่านมก็มองออก เห็นทีคงจะมีแต่พวกโง่งมเท่านั้นที่หลับหูหลับตาเชื่อเจ้า" 

จักรพรรดินีเอ่ยย้ำเสียงหวาน หัวอกคนเป็นแม่ ยามเห็นลูกรักเจ็บช้ำ ย่อมไม่อาจทนยิ่งดูดาย! 

" วันนี้หากพวกข้าไม่ยินยอม! ผู้มิใดอยากมีชีวิตอยู่ก็ลองดูเถิด!" 

"พะ......พวกท่านจะรังแกข้าเกินไปหรือไม่ อย่างไรเสียข้าก็เป็นถึงชายาแห่งเผ่าปีศาจหากพวกเขารู้ว่าพวกท่านรังแกข้าเช่นนี้.....ไม่แคล้วสงครามคงได้ปะทุร้อนระอุ"

" ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! หากเจ้าสำคัญปานนั้น ตอนนี้เพลานี้เจ้าต้องเก็บตัวศึกหัวอยู่ที่เผ่าปีศาจมิใช่หรือ แล้วเหตุไฉนถึงมายืนแสดงงิ้วกล่าววาจาน้ำเน่าอยู่ที่นี่เล่า เจ้าสำคัญตัวผิดหรือไม่ แม่นางน้อย" 

"ทะ.......ท่าน!!"

" ท่านพ่อ ท่านแม่ ครั้งนี้ลูกขอได้หรือไม่ อย่างไรเสียลูกก็ทำร้ายนางไปแล้ว ลูกตัดสินใจแล้ว อย่างไรลูกก็จะรับโทษทัณฑ์ครั้งนี้เจ้าค่ะ" 

" ลูกรัก! / น้องหญิง!" 

ไม่ทันที่สามพ่อลูกจะได้เอ่ยอันใด เสียงหวานใสของผู้เป็นมารดาก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน 

" เซียนเซียน หากตัดสินใจไปแล้วมันไม่อาจหวนคืนได้อีก ลูกแน่ใจแล้วใช่หรือไม่?" 

"ลูกแน่ใจเจ้าค่ะท่านแม่ " 

" เช่นนั้น ก็ออกตามที่ใจลูกต้องการแล้วกัน " 

" น้องหญิง!/ท่านแม่ขอรับ!.เจ้าคะ!" 

หลังจากสิ้นการตัดสิน ร่างบอบเดินสะอื้นไห้ออกมาเพียงลำพัง ทรมานใจเหลือเกิน ทั้งๆที่เขาควรเป็นคนที่เชื่อใจนางที่สุด แต่กลับเป็นคนที่ทำร้ายนางเสียเอง 

เพียงไม่นานก็มาหยุดยืนที่แท่นประหารเซียน กล่าวตามจริงนางต้องรับโทษทัณฑ์ในอีกสามราตรีข้างหน้า แต่เพราะไม่อาจทนรับความเสียใจได้ จึงตัดสินใจกระโดนแท่นประหารเซียนทันที

" ไม่นะ เซียนเอ๋อร์!!!!!" 

เทพแห่งสงครามที่ตามมาไม่ห่างทันทีที่เห็นร่างบางกระโดนแท่นประหารเซียน เขาไม่รอช้ารีบพุ่งตัวตามลงไปหวังเพียงว่าจะได้เอ่ยอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้นางฟัง แต่ก็สายไปเสียแล้ว ยามนี้เขาทำได้เพียงมาร่างบางลอยดิ่งหายลงไปอย่างช้าๆจนลับสายตา 

ฝ่ายโอวหยางลี่เซียนมองภาพบุรุษที่ตนรักพลางสะอื้นไห้ด้วยรอยยิ้ม หากนี่เป็นความฝัน ก็คงเป็นฝันดีที่สุด ที่นางได้เห็นเขาร้องไห้กับการจากไปของนาง

" ตงหยาง ข้าเคยรักท่านหมดหัวใจ หลังจากนี้ขอให้ท่านเป็นฝ่ายวิ่งขอความรักจากข้าบ้างเถิด......"

มาแล้วเด้ออ ภาคลูก มาแล้วเด้อ ใครที่ตั้งตารอ ห้ามพลาดเด็ดขาด บอกเลยว่า ขึ้นชื่อว่าลำนำนั้น อย่าลืมเกรียมทิชชู่รอเลยเด้อสาว???? 

#นิยายดรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการที่ไรท์เขียนขึ้นมาเท่านั้น อย่าถามหาสาระหรือความเป็นจริง เพราะมันไม่มีแน่ๆ???? ที่สำคัญอย่าดราม่าเรื่องการใช้สำนวน ภาษาจากไรท์นะคะ เพราะไรท์ถนัดแบบนี้ หากไม่ถูกใจท่านใดไรท์ขอกราบประทานโทษด้วยนะคะ????????