ขอตั๋วสองใบ...เธอกับฉัน ย้อนไปวันวาร

รักของคนสองคน เกิดขึ้นเพราะอะไร?

รักแรกพบ...มีจริงเหรอ?

           คำถามเหล่านี้คงไม่เกิดขึ้นเลย ถ้าผมไม่มีความรักกับเธอ ไม่มีเจ้าตัวเล็กที่เป็นตัวป่วนประจำบ้าน และไม่มีเจ้าตัวแสบสี่ขา ที่เป็นสุนัขแสนขี้งอน ครอบครัวเล็กๆ บางครั้งก็เหมือนลิ้นกับฟัน กระทบกันไปกันมา ไม่ว่าลิ้นจะชนะฟัน เหงือกก็ระบมอยู่ดี แล้วจะมัวมาทะเลาะกันเพื่ออะไร?
 

           ผมรู้แต่ว่าสำหรับตัวของผมแล้ว ไม่มีรักแรกพบ...แต่มีแรกรักก็พบกันเลย จุดเริ่มต้นทั้งหมด คงเกิดขึ้น ณ ที่นี่

           “นี่คุณ…ตื่นไปทำงานได้แล้วค่ะ เดี๋ยวก็สายหรอก” สาวรูปร่างเล็ก แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสียงอันกึกก้องราวกับวูดรถไฟ

           “ได้ยินแล้วจ้า เดี๋ยวป๊าตื่นแล้ว ว่าแต่เจ้าตัวเล็กตื่นยัง...” ไม่ทันที่จะได้รับคำตอบจากหญิงสาว แต่ใบหน้าคล้ายยายในวัยชรา ตอนคบกันขนาดพาให้ผู้ใหญ่ดูตัว เชื่อไหมว่าพอฝ่ายผู้ใหญ่ของผมเห็นนะ ยังต้องยกมือไหว้ก่อนเลย (อาเจ๊กของผมบอกว่า “นี่ ไม่รู้จะคบใครแล้วเหรอ ถึงเอาเพื่อนของแม่มาคบเลยเหรอ”) โดนถูกแซวและล้อเป็นประจำ นานเข้าชักไม่แน่ใจว่า สรุปว่าเมียเราเป็นเพื่อนของแม่หรือเปล่าวะ มองเมียนานๆ แล้วเริ่มนึกถึงคำพูดเหล่านี้บ่อยๆ เข้า ผมได้แต่ยิ้ม...แล้วก็ยิ้ม

           มือเล็กๆ ของใครบางคน ตบเอาเข้าที่หน้า "โอ๊ย!" จากความง่วงนอน กลายเป็นตื่นแบบฉับพลัน เหลียวมองหาเจ้าของมือปริศนา  ‘อ๋อ! มือเจ้าตัวเล็กนั่นเอง’ นี่ขนาดแค่หนึ่งขวบ มือยังหนักขนาดนี้ ใครเลยจะนอนต่อได้ ‘แม่ปลุก ลูกตบ…เจริญล่ะ ครอบครัวนี้...’

           กว่าจะอาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบเจ็ดโมงเช้า ช่วงนี้เจ้าตัวเล็กดูจะขยันผิดวัยเหลือเกิน เที่ยวโยนของใกล้ตัวไม่ว่าจะเป็นรีโมทโทรทัศน์ โทรศัพท์มือถือ นาฬิกาปลุกเรือนเล็กๆ เท่าที่จะยกหรือจับได้ แถมระบุเป้าหมายชัดเจนไม่เป็นป๊า ก็เป็นม๊า เลือกโยนเข้าแต่ที่บริเวณหน้า อันเป็นเป้าหมายหลัก บางก็ทีหลบทัน แต่ส่วนใหญ่จะเล่นตอนทีเผลอ จึงหลบไม่ทัน ผลลัพธ์จึงปรากฏที่บริเวณเบ้าตา

         ครอบครัวอื่น ที่ไม่รู้ได้แต่คิดว่า ผัวเมียบ้านสงสัยคงทะเลาะกันแต่เช้า ถึงได้ยินเสียงไอ้นี่หล่น ไอ้นั่นหล่น หรือไม่ก็คงคิดว่าผัวขว้างที เมียขว้างที แต่ต่างคนต่างหลบไม่พ้น จึงเป็นอย่างสภาพที่เห็น หัวโน ขอบตาบวม แก้มดูมีน้ำมีนวลเป็นจุดๆ ด้วยอาการบวมแดง และช้ำเป็นจุดๆ ตอกย้ำตรงที่เดิม แต่เพิ่มเติมตรงที่ใหม่...

           ออกมานอกบ้านทีไร เพื่อนบ้านถามด้วยความเป็นห่วง มายืนเป็นทิวแถวรอส่งหน้าบ้าน บ้างก็พูดว่า “อย่ารุนแรงกับเมียนักสิ สงสารเธอบ้าง เดี๋ยวลูกเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะ” ผมเองได้แต่มองแล้วก็ยิ้ม...ยิ้ม

           นั่นคงเป็นกิจวัตรประจำวันของบ้านนี้ไปเสียแล้ว ถึงบ้านจะหลังไม่ใหญ่โตอะไร บ้านชั้นเดียว เนื้อที่ 66 ตารางวา อยู่นอกเมือง แต่ขอโทษนะครับ ตำบลหนองกระทุ่มเชียวนะ ลึกๆ ภูมิใจยังไงก็ไม่รู้ อย่างน้อยก็อำเภอเมืองแหละ โดยรวมก็ดูอบอุ่นดี แม้บางวันจะดูอุ่นมากเกินไป จนเกือบร้อนตับแทบแตกก็ตามที