นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
=Nana=
เรื่องราวครามรักของผู้ชายที่สามารถเสียสละชีวิตของตัวเองเพื่อช่วยชีวิตผู้หญิงที่เขารัก...ซึ้งขนาดไหนต้องตามไปดู
ผู้เข้าชมรวม
306
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
306
หมวด : ซึ้งกินใจ
อัปเดตล่าสุด : 29 ต.ค. 49 / 16:05 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
เรื่องราวครามรักของผู้ชายคนนึง
ที่สามารถเสียสละชีวิตของตัวเอง
เพื่อช่วยชีวิตผู้หญิงที่เขารัก...ซึ้งขนาดไหนต้องตามไปดู
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
แ่ ผู้ที่...มีวาม รั
อยา ะให้ ทุ ๆ นอ่าน โยเพาะ น ที่ำลัมีวามรั
ไม่ว่าะเป็น ..ผู้หลุมรั ..ผู้ถูรั ..ผู้ที่ำลัมีแฟน ..ผู้วามรัหวานื่น
..ผู้ที่วามรัเริ่มโรยรา ..ผู้ที่ำลัะหมรั ..
ผู้ที่เยมีวามรั ..และผู้ที่เยเ็บปวเพราะรั
เรื่อนี้ึ้มา ๆ ถึแม้มันะยาว เรา้ออยาะให้ทุ ๆ นไ้อ่าน
เราเื่อว่า เมื่อใรหลาย ๆ นไ้อ่านเรื่อนี้ ะทำให้นๆ นั้นเห็นว่าวามรัมันสวยาม
มีุ่า และยิ่ให่ มาเพียใ
. . . อให้ โล นี้ มีแ่วามรั . . .
แนนๆ ใล้วาเลนไทน์แล้วนะ....” อย เพื่อนร่วมานอแนนหันมาุย
ะแนนำลั่วนอยู่หน้าออมพิวเอร์ที่โ๊ะัวเอ
“อืม...วาเลนไทน์อีแล้วสินะ” แนนเยหน้าึ้นสบาอยพลายิ้มพูเบาๆ
วาเลนไทน์...14 ุมภาพันธ์ วันทีุ่หลาบทั่วโลบานพร้อมัน
วันที่วามรัอามไ้เร็วว่าทุวัน และเป็นวันที่ามเทพแผศร
ให้หลายๆู่ไ้สมหวั แ่ไม่ใ่แนน...เธอนนี้แน่นอน
ท่ามลาวามสับสนวุ่นวาย วามแออัและึสูในเมือหลว...
มีหมู่บ้านัสรรเล็ๆำลั่อัวึ้น
่อัวึ้นพร้อมับวามรั วามรัอเาและเธอ
“เธอๆ มาเล่น่ออทราย้วยันมั้ย”
เ็ผู้ายัวเล็ๆหน้าามอมแมมำลันั่เล่นบนอทรายสูท่วมหัว
“เธอื่ออะไร เราื่อเอ” เ็ผู้ายแนะนำัวเอ่อน
พลาระโลมาาอทราย
“ันื่อแนน” เ็ผู้หิแนะนำัวเอบ้าพลา่อยๆนั่ล
ทัู้่่อยๆ่ออทราย เ็ผู้หิวิ่ไปเอาน้ำมารให้ทรายเปียุ่ม
เ็ผู้าย่อยๆเอาเศษไม้เลี่ยให้ินทรายที่เปีย่อยๆ่อัวเป็นรูปเป็นร่า
นไ้เ้าโรอปราสาททรายที่้อาร
“เอ เี๋ยวแนนประับปราสาททรายเอนะ”
เ็ผู้หิวิ่มาพร้อมับ้อนหินสีสวยในำมือ
วาล้าๆปราสาททรายที่ำลัะอวโมออมาเป็นรูปเป็นร่า
“แนนๆ รนี้เป็นห้ออแนนนะ ห้ออเ้าหิัย
ส่วนรนี้เป็นห้ออเอ......อันนี้เป็นห้อประุมนะ”
เอพูพลาี้ไปเรื่อยๆบนปราสาททราย.....อ ทรายแห่วามฝัน
“เอๆ ้อทำสวนอไม้รนี้้วย เ้าหิ้อมีสวนอไม้นะ”
แนนพูแย้ึ้นพลาี้ไปร้านหน้าปราสาททราย
“แนนอยาไ้สวนอะไร....อยาไ้อไม้อะไร” เอพู
เยหน้าึ้นมอหน้าแนนอย่าใใ่อ
“เอาออะไรี...เอ ่วยแนนิหน่อยสิ” แนน มอหน้าเอ้วยแววาใสื่อ
เ็ัวเล็ๆสอนำลัสวมบทเ้าหิและเ้าายันอยู่
“อืม...เ้าหิ้อเหมาะับอุหลาบนะ” เอพูพลาทำท่าิ
“ลๆ สวนอุหลาบนะ เราะทำสวนอุหลาบที่ลานหน้าปราสาทอเรา”
แนนพูพลายิ้ม
่อยๆเลี่ยทรายให้เรียบเพื่อทำเป็นลาน....
ทัู้่สร้าปราสาททรายแห่วามฝันอพวเาอยู่นาน....นานนระทั่
“เอ ไปไ้แล้ว พ่อเสร็านแล้วลู”
เ้าอโรารบ้านัสรรเินมาสะิลูายัวเอเบาๆ
“พ่อๆ ให้เอเล่นันแนนอีแป๊บนะ” ลูายออ อ้อนพ่ออัวเอ
“หน่า ไปไ้แล้ว เี๋ยววันหลัมาเล่นใหม่็ไ้นี่” พ่ออเานั่ยอล
อธิบายให้ลูายฟัพลาลูบหัวเบาๆ
“ลรับ เี๋ยวให้เอบอแนน่อนนะ”
เ็ผู้ายัวมอมแมมพูพลาวิ่ลับหลัไปหา เพื่อนอเา
“แนน เี๋ยวพรุ่นี้เอมาหานะ พรุ่นี้เอะเอาอุหลาบมา
มาทำสวนุหลาบให้แนนนะ” เอพูพลาี้นิ้วลรลานหน้าปราสาททราย
“ลๆ พรุ่นี้เอันนะ” แนนยิ้มพูพลาพยัหน้า
เ็สอนเล่นัน่าูน่ารัเสียนี่ระไร
ทุวัน เอและแนนะมานั่่อปราสาททราย้วยัน
่อสร้าวามหวับนมิรภาพและวามรั
ระหว่าลูายเ้าอโรารบ้านัสรรและลูสาวนาย่าให่
“แนนๆ เมื่อวานแม่เราสอนให้เราเียนหนัสือ้วยแหละ”
เ็ผู้ายเสื้อผ้ามอมแมมลุฝุ่นและทรายเปียเยหน้าึ้นมอเ็ผู้หิัวเล็ๆที่วิ่เ้ามา
“ไหนๆ แม่อเอสอนเียนำว่าอะไร” แนน
ิ ถาม้วยสีหน้าื่นเ้น
“แม่เอสอนเียนหลายำ แ่เอำไ้ำเียว” เอพูพลาทำเสียเศร้าๆ
เออยาำทุำมาเียนให้แนนู
“เอำำไหนไ้ เียนให้แนนูหน่อยสิ” แนนพู เอ่อยๆ้มล้าๆอทราย
หยิบเศษไม้เล็ๆปัลบนผืนทรายที่เพิ่ผ่านฝนเมื่อืนแล้ววัเป็นัหวะเพียั่วรู่
ปราเป็นัวอัระลายเส้นบิพลิ้ว ำว่า รั
ปราบนผืนทรายราบเรียบที่เาะัวเหนียว้วยหยน้ำ
เ็ัวเล็ๆสอนยืนมอ้วยวามื่นเ้น
“อ่านว่าอะไร เอ” แนนพู้วยสีหน้าื่นเ้นและแปลใ
“อ่านว่า รั” เอพูระิบ้าหูแนนเบาๆ
“เหรอ อ่านว่ารัเหรอ....สอนแนนเียนหน่อยสิ นะๆๆๆ”
แนนพูพลาเาะแนอออ้อนเอ
“มานี่ๆ เอะสอน” เอพูพลาหยิบเศษไม้เล็ๆให้แนนับไว้
มือเอและมือแนนับประสานัน วับนอ
ทราย ให้เิเป็นอัระบิพริ้ว
“นี่ไ แนนเียนไ้แล้ว ีใัเลย”
แนนพูพลาหันหลัลับไปอเอ้วยวามีใ
“มันแปลว่าอะไรเหรอ เอ” แนนยัสสัยไม่หายในวามหมายอมัน
“เอ็ไม่รู้เหมือนัน แ่แม่บอว่ามันมีวาม
หมาย มานะ มานอธิบายไม่ไ้”
ใ่สิ...วามหมายมันมามายเินว่าเ็ห้าวบะรู้
หรือแม้แ่นบานใ้เวลาทั้ีวิ ็ไม่อารู้ว่าำว่ารัืออะไร....
“สัวัน เราะรู้วามหมายมัน แม่เอบอ” เอพู พลาหันไปมอแนน
เ็ผู้หิัวเล็ๆที่ยืน้าๆน
“อืม สัวันนะ” แนนพูพลาหันมายิ้มให้ับเอ ใ่
สัวันแนนและเอรู้วามหมายอมัน......
“โอ๊ย...เ็บ”
เ็ผู้หิผมเปียพูึ้นพลาับผมเปียอัวเอ้วยสีหน้าเ็ๆ
เธอโนเพื่อนแล้ึเปียผมอเธอประำ
“ใรึผมเปียแนน”
เ็ผู้ายนั่้าๆเธอหันวับลับไปมอแทบะพร้อมันับเ้าอผมเปีย
เห็นเ็ผู้ายวัยเียวันสามนนั่อยู่้าหลัหัวเราะันิัพลาี้นิ้วมาที่แนน
“ทำไมๆ ้าึเอ ะทำไม” หนึ่ในเ็สามนพูพลาี้นิ้วเ้าหาัวเอ
“แล้ผู้หิ หน้าัวเมีย” เอยืนึ้นี้หน้า่า
“แล้วะทำไม” เ็ทั้สามรูันมายืนหน้าเอ
ถีบโ๊ะเรียนระัระายนละทิศนละทา
“ไม่เอาเอ อย่าไปยุ่ับพวนั้น” แนนพูพลาเาะแนเอไว้แน่น
เอเอามือับแนแนนออาัวทันที...
ปั้...หนึ่หมัปล่อยออไป ล้ายเป็นารประาศสรามอนสอลุ่ม
ทั้สามนรูเ้ามารุมเอล้ายหมาป่าำลัรุมยุ้มเหยื่อ
โ๊ะเรียนที่ระัระาย
้าวอทั้อเอและแนนระายเลื่อนลานละทิศนละทา
“หยุ!!”
เสียหนึ่ัมาา้านหลั...มีอำนามาพอะทำให้ทั้สี่นหยุาระลุมบอนัน
“พวเธอทำอะไรัน อันธพาลันให่แล้วนะ”
รูประำั้นเ้ามาห้ามทัพหมาป่ายุ้มเหยื่อ แม้ะห้ามทัพไ้
แ่็ไ้ปราเลือไหลิบๆที่ิ้วและโหนแ้มอเอ
“เอ เ็บมั้ย” แนนวิ่เ้ามาทันทีที่รูประำั้นเินออไป
“ไม่เ็บหรอ” เอพูพลา้มหน้าหลบสายาแนน
“ไม่เ็บอะไร เลือไหลให่แล้ว ไปห้อพยาบาลนะ แนนะทำแผลให้”
แนนพูพลาึัวเอออาห้อเรียนไป
เลือไหลเป็นทาลมาาิ้วและโหนแ้มเปรอะเปื้อนเสื้อนัเรียนสีาวอเอ
“โอ๊ย...เ็บ อย่าับสิ”
เอพูโพล่ึ้นะที่แนนำลัูวามลึอบาแผล...แ่แนนลับยิ้มออ
“โอ๊ย แสบ”
เอโอรว้วยวามเ็บปวทันทีเมื่อแนน่อยๆสำลีุบแอลอฮอลบนแผลอเอ
“แสบ็ทนสิ อยาหาเรื่อเ้านี่นา” แนนพูพลายิ้ม
่อยๆเ็แผลบนใบหน้าอเอ้าๆอย่าระมัระวั
ทุรั้ที่มีนแล้แนน เอะยือปป้อแนนเสมอ
แม้ะ้อเ็บัวหรืออยู่ในภาวะเป็นรอ็าม ที....
“แนนๆ แฮปปี้วาเลนไทน์นะ”
ายหนุ่มวัยรุ่นแ่ัวภูมิานพูห้วนๆพลายืนุหลาบแให้ับมือหิสาว
“อีาบ๊อ อย่ามาทำหวานใส่ันหน่า” แนนพูวนๆพลายิ้ม
เอไ้แ่ยืนม้วน้วยวามอาย
“อ้าว ็วันนี้วันวาเลนไทน์
ทำหวานให้เ้าหิอัวเอสัหน่อยะเป็น
อะไรไป” เอพูพลายิ้ม
ทำไมหนุ่มวัยรุ่นเวลาอายนีู่ลีแท้ ทั้มือ
ทั้แนแทบะไม่มีที่เ็บ
สสัยถ้าแทรแผ่นินหนีไ้หนีหายไปแล้ว
“หวานับเ้า็เป็นเหรอ เี๋ยวนี้พันาึ้นนะ”
แนนพูพลายื่นมือไปหยิมูเอ้วยวามเิน
เอยัพยายามสำรวมอาารเินอยู่
“เอรัแนนนะ” เอพูพลาับมือแนนึ้นมาเียนรูปหัวใไว้ที่ฝ่ามือ
อนนี้แนนเริ่มหน้าแึ้นบ้าแล้ว แ่ยัพยายามลบเลื่อนสีหน้าัวเอ
“เหรอ....เียนำว่ารัรนี้ ูไม่ึ้เลย” แนนพยายามบ่ายเบี่ย ไม่เลิแหย่เอ
“เี๋ยวสัวัน เอะเียนไว้รหัวใแนนเลยนะ” เอพูประหม่า
มอหน้าแนนพลาเอื้อมมือึัวแนนเ้ามาโอบอไว้แน่น....สัวัน
เอะเียนำว่ารัไว้ในหัวใแนนเลย.....
ใ้้นไม้ให่ บรรยาาศร่มรื่น มีโ๊ะหินอ่อนวาเรียรายเป็นแนว
มีนัศึษาับลุ่ม บ้าุยัน บ้าอ่านหนัสือ บ้าหยอล้อินนมัน...
“เอ เย็นนี้แนนไปทำวิทยานิพนธ์ับเพื่อนนะ” แนนพูพลาเ็บหนัสือ
“ไปทำวิทยานิพนธ์ับใร” เอเยหน้าึ้นมอแนนทันที
“ไปับิ๊ฟับฝนหนะ นะๆๆๆ” แนนพูพลา
เินไปนั่้าๆเอ
เย่าแนเหมือนเ็อ้อนวอนผู้ให่
“ให้เอไปส่มั้ย เอว่านะ” เอพูพลายิ้ม ลูบผม แนนเบาๆ
“ไม่้อหรอ เี๋ยวฝนเอารถมา” แนนพูพลาบหน้าลบนบ่าอเอ
“นี่ แล้วิน้าวเสร็แล้วอย่าลืมินยาล่ะ เ้าใมั้ย
ลับถึบ้าน็อย่าลืมโทรมาบอ้วย” เอพูพลา้อหน้าแนน้วยสีหน้าริั
“่ะ หัวหน้า สั่ริๆเลย” แนนพูพลายิ้ม เอามือหยิมูเอ้วยวามเิน
“ิ๊ฟๆ แฟนแเป็นัยบ้า”
ฝนเอ่ยึ้นท่ามลาวามเียบภายในรถะที่นอยู่หลัพวมาลัย
“ปวหัวสุๆ เ้าู้เป็นบ้าเลย”
ิ๊ฟพูปัๆล้ายับไม่่อยพอใในแฟนัวเอนั
“ทำไมไม่เลิๆไปสิ ะไ้ไม่ลุ้ม” ฝนเสนอวามเห็น มอหน้าิ๊ฟผ่านระมอหลั
“หน่า....ให้โอาสสัรั้”
ิ๊ฟพูพลาบหน้าลที่ระหันหน้ามอออนอรถ้วยอาารเอือมระอา
“โอาสสัรั้ รอบที่ล้าน” เสียหัวเราะัึ้นเือบ พร้อมันทั้รถ
“แล้วแนนล่ะ แหม...เ้าายเธอเอาใเธอีนะ”
ฝนพูึ้นพลาหันไปมอแนนึ่นั่อยู่้าๆ
“โอ๊ย รายนั้นไม่รู้ี่ปีแล้ว ยัับไม่ไ้สัทีว่ามีิ๊ เ็บไว้ที่ไหน”
แนนพูยิ้มพลาหันไปมอหน้าฝน
“แปลไ้สออย่า...ถ้าแฟนเธอไม่รัเธอนเียว
เ้า็เ่มาที่หลอเธอมานานหลายปี”
เสียหัวเราะัึ้นแทบะพร้อมันทั่วรถ
“เอี๊ยย.....” เสียเบรลาล้อัยาวา้าน้าัวรถ
นทั้รถหันไปมอแทบะพร้อมัน
รถบรรทุฝ่าไฟแพุ่เ้านรถเ๋อฝนอย่าั
แรอัทำให้ระทุบานและเอีย
ห้อโยสาร้านหน้าฝั่นนั่ยุบเ้ามา อย่าเห็นไ้ั....
ร่าไร้สิอแนนยัสบนิ่ิอยู่ในรถเ๋นาสออน
มัุราอาุวิาเธอออาร่าไ้ทุเมื่อ
“แนนๆ” เสียระิบเบาๆั้าหู ทำให้แนน่อยๆเปิเปลือาึ้นมา
“อยู่ไหน....โอ๊ย เ็บ” แนน่อยๆอ้าปาพู แ่ไม่ันั
เฝือาวถูแ่แ้มถามร่าายอแนนล้ายับเป็นเรื่อประับ
“ใเย็นๆ แนน เธอสลบไปสอเือน” .....สอเือน สอเือน
แนนแทบไม่เื่อหูัวเอ.
...ฝน่อยๆอธิบายเหุาร์ทุอย่าที่เิึ้นทั้หมให้แนนฟั.....
“แล้ว สรุปว่าันเ็บนเียวใ่มั้ย” แนนพยายามพู
เสียพูอแนนแทบะไม่ไ้ยิน
“อืม...” ฝนพยัหน้าเบาๆ ำมือแนนไว้นิ่ๆ
“เอ ล่ะ เออยู่ไหน” แนนเพิ่นึึ้นไ้ แฟนเธออยู่ ไหน
“เอมาหาเธอรั้เียว วันแรที่น แล้วหายไปเลย” ฝนพูพลาลูบหัวแนนเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะ ไม่มีเอ เรา็อยู่ันไ้ ริมั้ยเพื่อน”
ฝนพยายามพูปลอบใแนน
“อืม...” น้ำา่อยๆลั่นัวหยลมาานัยน์าอแนน
ำพูอฝนอนุยันในรถะเป็นวามริ....เาเ่มาริๆ
เ่มาที่หลอแนนมาหลายปี
เ่มาที่หลอว่ามีแนนนเียว.....
ทำไมผู้ายทั้โลถึนิสัยเหมือนันหมเลย
เสียายเวลาที่อยู่้วยัน เสียายวามรัที่มอบให้...
เสียาย เสียาย เสียาย
“ุแนน ่อยๆ้าวนะรับ ้าๆ” บุรุษพยาบาลพยายามพยุแนนึ้นเิน
แนนยัไม่หายเ็บี ยั้อทำารายภาพบำบัอี
“ระวัล้มนะรับ ับผมไว้ีๆ”
บุรุษพยาบาลเิน้าๆเพื่อให้แนนเาะแนเินาม้าๆ.....
ทำไมบุรุษพยาบาลถึไม่ใ่เอนะ....ทำไม ทำไม ทำไม
“ุบุรุษพยาบาล่ะ นี่ันสลบไปนานถึั้น้อายภาพบำบัันเลยเหรอ”
แนนถาม้วยวามสสัย
“โห ุไม่ไ้เินสามเือนนี่ มันนานนะรับ” บุรุษพยาบาลอบ้วยวามสุภาพ
“ะว่าอะไรมั้ย่ะ ถ้าะถามื่อเล่น ือถ้าเรียว่าุบุรุษพยาบาล
เรว่ามันะยาวไป” แนนพูพลายิ้ม
“ผมื่อ อล์ฟ รับ” บุรุษพยาบาลอบ้วยสีหน้ายิ้มแย้ม น้ำเสียเรียบๆ
นับาวันนั้น แนนและอล์ฟเริ่มสนิทัน
ทุเย็นอล์ฟะพาแนนออไปทำายภาพบำบั
ไม่นานแนน็สามารถเินเอไ้และออาโรพยาบาลในที่สุ....
“ุแนน่ะ น้ำื่ม่ะ” พยาบาลุาวเินถือ แ้วน้ำมาวา้าๆเธอ
ะเธอนั่รออล์ฟที่ล็อบบี้อโรพยาบาล
เธอไ้แ่พยัหน้าและยิ้มให้้วยไมรี
“อล์ฟๆ ไปิน้าวัน” แนนพูทันทีที่เห็น
อล์ฟเินออมา มีพยาบาลหลายนยมือไหว้แนน
แนน็ไ้แ่รับไหว้้วยสีหน้าเล็น้อย
“ไปสิรับ” อล์ฟพูพลา้อมัวลผายมือไปที่ห้ออาหารอทาโรพยาบาล
ูอล์ฟ่อน้าสุภาพและให้เียริแนนมา.... มานน่าแปลใ
ท่าทาโรพยาบาลนี้ะเ้มวเรื่อมารยาทับพยาบาลมา
แนนและอล์ฟสนิทันึ้นเรื่อยๆ....นบารั้แนน็อยาให้อล์ฟมาแทนที่เอ
บ่อยรั้ที่แนนิถึเอ เอ็ไม่โทรมา
บ่อยรั้ที่แนนอยาุยับเอ เอ็ไม่ิ่อมา
บ่อยรั้ที่แนนนั่เหา อยาให้เอนั่เป็นเพื่อน
แ่เอ็ไม่ปราัว
เอ....เอ....เอ เอหายไปไหน
ไหนล่ะ หัวใที่เอบอว่าะให้แนน
ไหนล่ะ หัวใที่เอเยเียนไว้บนฝ่ามือแนน
มันหายไปแล้ว....หายไปพร้อมับเอ
หายไปพร้อมับผู้ายโห....ผู้ายเ้าู้
ทำไมผู้ายเหมือนันทั้โล.....ทำไม ทำไม ทำไม
ใล้วาเลนไทน์เ้าไปทุที ปีนี้ไม่เหมือนับปี่อนๆ
ไม่มีเออยให้อุหลาบแ ไม่มีอีาบ๊อทำ
ท่าเินอายใหู้
“แนนๆ วาเลนไทน์ปีนี้ ว่าหรือเปล่ารับ” เสียอล์ฟัามสายโทรศัพท์
“ว่า่ะ ทำไม่ะ” แนนอบ้วยน้ำเสียเรียบๆ
“พอีผมมีอะให้แนนนะรับ เี๋ยววันวาเลนไทน์บ่ายสามโมเอันที่สยามนะรับ”
อล์ฟเสนอวามเห็น
“ล่ะ” แนนพูพลาวาสาย
สีหน้าแววาเปี่ยม้วยวามหวั....หวัว่าอล์ฟะมาแทนที่เอไ้เสียที
วันวาเลนไทน์ วันทีุ่หลาบแบานสะพรั่พร้อมันทั่วโล
แม้ในลานที่สยามหรือที่วัยรุ่นเรียันสั้นๆว่า
“เนเอร์พอย์”
ยัถูละเล้วยอุหลาบสีแ...นัเรียน
นัศึษา่าถือุหลาบแในมือเินันวัไว่ทั่วลาน
“อโทษ่ะ มาสาย” แนนพูพลายิ้ม่อนึเ้าอี้ออมานั่
“ไม่เป็นอะไรรับ” อล์ฟพูพลายิ้ม
“อืม...ว่าแ่มีอะไระให้แนนเหรอ”
แนนพูพลา้อาอล์ฟ...หาอล์ฟมีพิรุธ แนนะับไ้ทันที
“อันนี้อแนนนะรับ” อุหลาบสีแถูึออมาาถุอย่า้าๆ
วาลบนโ๊ะอย่านิ่มนวล
“หมายวามว่ายัไ่ะ ะอหัวใแนนเหรอ” แนนพูิลพลายิ้ม
เธอิว่าเธออ่านเมส์ออหม
“ผมไม่ล้าอหัวใแนนหรอ” อล์ฟพูพลายิ้ม แ่ลับทำให้แนน
“อ้าว...แล้วุหลาบสีแนี่...” ไม่ทันแนนะพูบ
อล์ฟ่อำพูอเาทันที
“ผมไม่ล้าอหัวใแนนหรอรับ เพราะหัวใอแนนไม่ใ่อแนน”
ปั้...เหมือนมีแผ่นเหล็หนาหลายฟุทุบลลาศีรษะ
แนนเริ่มับวามหมายึ้นไปทุที...มันแปลว่าอะไร???
“หัวใอุ ือเ้าอุหลาบอนี้”
อล์ฟพู่อ....แนนทำหน้าๆไม่เ้าใวามหมายแม้แ่นิเียว
“อนุประสบอุบัิเหุเ้ามาที่โรพยาบาล
ุเสียเลือมา...หัวใุเ้นอ่อนนแทบะล้มเหลว
พวผมและหมอพยายามเยียวยานถึที่สุ”
อล์ฟเริ่มอธิบายเรื่อที่เิึ้น.....เรื่อที่แนนไม่เยรู้
“มีผู้ายนนึ วิ่เ้ามาบอว่าเป็นแฟนุ เาบอให้่วยุให้ไ้
เสียเินเท่าไหร่ไม่ว่า...เายอม่ายไม่อั้น ไม่ว่าทาเราะออะไร
เาะัหาให้หม.....ำพูอเาทำให้ผม ประทับใมา”
อล์ฟหยุพูั่วรู่...แนนรู้ทันทีว่าอล์ฟหมายถึเอ
“ผมยอมแลทุอย่าับีวิเธอ - เายอมแลทุอย่าับีวิุ”
อล์ฟพูพลา้อหน้าแนนนิ่ แ่แนนยัทำสีหน้าอยู่
“เายอมทุอย่าริๆ ทีแรหมอบอว่าทาเราหาเลือไม่พอใหุ้
เาวิ่ามหาเลือใหุ้ไปทั่วทุโรพยาบาล
แ่ลับไม่พบว่ามีเลือถุไหนที่รับเลือุ”
อล์ฟพู้วยน้ำเสียปิ สายามอไรุ้หมาย
“สุท้ายเรารวเลืออเา พบว่ารับอุพอี
เาบอให้ทาเราเอาไป เอาไปใหุ้....
ไม่้อห่วว่าเาะเป็นอย่าไร อแุ่ปลอภัย็พอ”
อล์ฟหยุพูั่วรู่พยายามลั้นน้ำา....
แ่นัยน์าแนนเริ่มเิ่นอไป้วยน้ำใสๆ
“่อมา...อนพวผมถ่ายเลือใหุ้ หัวใุเ้นอ่อนลเรื่อยๆ
นหมอ้อเินออไปบอให้เาทำใ.....ทำใว่าเาะ้อเสียุ”
อล์ฟพยายามเล่า่อไปเรื่อยๆ้วยน้ำเสียปิ นัยน์าแนนเริ่มแ่ำ
“เาถามหมอว่า เธอ้อารอะไร.....” ใ่ เอถามหมอว่าแนน้อารอะไร
“เธอ้อาร หัวใรับ หัวใเธอเ้นไม่ปิ ารสูบีล้มเหลว
เราหาเลือให้เธอ้าไป เพราะะนั้นสิ่ที่เธอ้อารือ หัวใ”
หมอหวัว่าเอะเลิหวัในัวแนน...หยุเล่นเมับมัุราเสียที
“ล ผมหาให้ – เาอบสั้นๆโยไม่ลัเลเลย”
ลผมหาให้....เอะหาหัวใให้แนน
ทั้ๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ไ้...เาไม่ลัเลแม้แ่วินาทีเียวเพื่อะทำให้เธอ
“ุรู้มั้ย ว่าำพูอเาทำให้ผมและหมออึ้ันไปหม
โรพยาบาลยัหาหัวใใหุ้ไม่ไ้ เาะมีปัาที่ไหนหาหัวใใหุ้ไ้”
อล์ฟพูพลาพยายามหลบสายาแนน....อนนี้อล์ฟเริ่มลั้นน้ำาไม่อยู่แล้ว
“เาถามเลบัีอโรพยาบาลับหมอ....
เาไม่ไ้โอนเินมาื้อหัวใเทียมใหุ้
แ่เาโอนมาั้มูลนิธิารุศลให้โรพยาบาล
มูลนิธิ่วยเหลือผู้ป่วย้านหัวใเทียม “นานา”
ุูีๆ ำว่า แนน และ เอ
ถ้าเียนิัน มันือ “นานา” นี่ือวามปรารถนาสุท้ายอเา –
เาอยาให้ัวเาเอ เป็นนสุท้ายที่ไม่ไ้อยู่ับนที่เารั...
เพราะไม่มีหัวใเทียมสำรอ”
เปี้ย....แนนโนสะิ่อมวามำเ้าเ็มเปา...
เธอเยเห็นป้ายมูลนิธิึ้นหราที่โรพยาบาล
แ่เธอไม่เยเลียวใสันิ...มิน่า
ทำไมหมอและพยาบาล้อให้เียริและ ูแลเธอีเสียนน่าแปลใ
ทั้ๆที่เธอไม่มีส่วนไ้เสียับโรพยาบาลแม้แ่บาทเียว
“ทันทีที่มีารยืนยันว่าเินเ้าบัีทาโรพยาบาล
เา็ยิัวายในห้อน้ำโรพยาบาลรับ
ทิ้โน้ไว้ว่า มอบหัวใให้เธอ -
เามอบหัวใอเาใหุ้” ทันทีที่อล์ฟพูบ
แนนปล่อยโฮออมาเหมือนไม่มีใรอยู่้าๆ
โ๊ะรอบ้าหันมามอแนนเป็นาเียว....
เอือเ้าอหัวใ
หัวใที่อยู่ในร่าอแนน
“เายอมแลทุอย่าับุริๆ”
อล์ฟพูพลาวาอทั้หมที่เอ
เยฝาไว้ับทาโรพยาบาลืนให้ับแนน
มีทั้เรื่อเล่นเทป ม้วนเทป หมาย.....
“ผมไม่ล้าอหัวใุหรอ
หัวใุเป็นอเา หัวใเาเป็นอุ” ใ่
หัวใเอเป็นอแนน เป็นอแนนริๆ...
อนนี้หัวใแนนายไปเรียบร้อยแล้ว
ายไปพร้อมับเอ ายไปพร้อมับผู้าย
ที่ยอมทุอย่าเพื่อเธอ
“ุหลาบอนี้ เาบอผม่อนไปเ้าห้อน้ำว่า...
วาเลนไทน์ที่ะถึรบวนื้อุหลาบสีแใหุ้สัอ
อแ่อเียว็พอ...เป็นำอร้อรั้สุท้ายอเา”
อล์ฟพูพลาเ็น้ำา นั่นิ่ๆสัพั่อนลุาโ๊ะไป....
ทิ้แนนนั่นิ่อยู่เพียลำพั
“เอรัแนนนะ” “เอรัแนนนะ” “เอรัแนนนะ”
ำพู้ำๆัมาาเรื่อเล่นเทป
เป็นำพูเียวันที่พูัน้ำ
โยไม่มีารั่อทั้เทป.....
เทป 120 นาทีโยมีเพลประอบเบาๆ
แนน่อยๆลี่หมายอออ่าน....
หมายที่มีเนื้อวามเพียบรรทัเียว
“หัวใเอ...เียนำว่ารัไว้ เียนให้แนนนเียว” 
ผลงานอื่นๆ ของ ชิน แชคยอง ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ชิน แชคยอง
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น