ขวัญผวา

ข้อมูลเบื้องต้น

เคยไหมที่กลับไปโรงเรียนเก่า โรงเรียนที่เคยอยู่มาหลายสิบปี ใครจะไปคิดว่าเมื่อกลับไปคราวนี้ จะได้พบกว่าบางสิ่งที่ไม่เคยคิดว่ามีอยู่จริง!!

เนื้อเรื่อง

              ช่วงปิดเทอมช่วงหนึ่งตอนม.4 ฉันและฝน ชวนกันไปเที่ยวที่โรงเรียนเก่าซึ่งพวกเราเพิ่งเรียนจบกันไป คงเป็นเพราะช่วงปิดเทอมเล็ก จึงไม่มีทั้งนักเรียน ครู หรือแม้แต่ภารโรงในโรงเรียน 

                เราสองคนเดินเข้าไปนั่งที่ใต้ตึกซึ่งติดกับบันไดทางขึ้นตึกเรียนซึ่งปิดประตูและล็อคไว้ พวกเราจึงเดินดูรอบๆตึก จนมาทะลุกับตึกอีกฝั่งหนึ่ง 

                 ฉันมองขึ้นไปที่ชั้นสอง ซึ่งเป็นห้องสมุด ที่ชั้นนั้นมีระเบียงยื่นออกมาสำหรับปลูกต้นไม้ซึ่งลักษณะระเบียงนั้นต่ำลงมาประมาณเกือบครึ่งชั้น เรียกว่าต้องปีนลงกันไปทีเดียว

                 แต่บริเวณนี้แหละที่บรรดาลูกวอลเล่ย์และลูกแบตชอบขึ้นไปติดเป็นประจำ และยากที่จะปีนลงไปเอา ฉันจึงได้ความคิดว่าจะปีนไปเก็บลูกวอลเล่ย์ลงมาเล่นกับฝนเพื่อฆ่าเวลาเพราะฝนจะได้ไปโบสถ์ตอนเย็นต่อ 

                  ฉันจึงชวนฝนปีนขึ้นไป เพราะบริเวณใต้ตึกจะอยู่ติดกับบันไดหินซึ่งมีชานพักติดกับประตูเหล็กข้างล่างทางเข้า ซึ่งทำให้ปีนขึ้นไปได้ง่าย  แต่ฝนไม่อยากปีนเพราะเมนท์มา ฉันจึงอาสาปีนขึ้นไปเอง

                 ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ฉันยังจำได้ดีถัดจากบันไดหินห้องเรียงกันยาวเป็นรูปตัว L เริ่มจากห้องน้ำ ห้องเรียนห้อง 1 ห้อง 2 ห้อง 3 ห้อง 4 ซึ่งห้อง 4 อยู่มุมมืดของตึก และอยู่บริเวณทางเชื่อมไปอีกตึกหนึ่งซึ่งจะเป็นห้องน้ำอีกห้อง ห้องเรียน 2 ห้องและปลายสุดตึกคือห้องสมุด ด้านหน้าห้องสมุดจะระเบียงที่ต่ำกว่าชั้น2อยู่เกือบครึ่งชั้น และมีลูกแบตกับลุกวอลเลย์ตกอยู่ ซึ่งนั่นคือจุดมุ่งหมายปลายทางที่ทำให้ฉันขึ้นมา

                 แนวหิน ระเบียง ห้องเรียน ทุกอย่างทำให้ฉันระลึกถึงความหลัง ฉันจึงเดินเข้าไปที่ห้อง 2 ซึ่งเป็นห้องเรียนที่ฝนเคยเรียน สักพักฉันก็เหลือบไปเห็นเงาคนวูบผ่านไปที่บานเกร็ด จากนั้นก็มีเสียงคนตบประตูหลัง

 
                 ปัง  ปัง  ปัง

  ฉันปรายตามองคิดในใจว่าฝนคงแอบจะปีนขึ้นมาแกล้ง จึงไม่สนใจ เปิดสมุดเรียนของรุ่นน้องที่วางไว้ใต้โต๊ะต่อ

                 ปัง  ปัง  ปัง

               คราวนี้เสียงดังขึ้นจากประตูหน้า

            คราวนี้ฉันรีบเดินไปเปิดประตูดูกะจะจับให้ได้คาหนังคาเขา แต่ด้านหลังประตูกลับไม่เจอใคร ตัวฉันมั่นใจว่าฝนแกล้งแน่ๆและคงแอบอยู่แถวห้องน้ำ จึงตะโกนบอกไปว่า 

           "ไม่ต้องมาแกล้ง ไม่กลัวหรอก" แล้วเดินเข้ามานั่ง

             ระหว่างที่ฉันดูสมุดเรียนต่อไป ก็มีเสียงตบบอร์ดด้านหลังห้องดังขึ้นมาอีก ฉันคิดว่าเป็นฝนแน่ๆ จึงไม่ใส่ใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น 

                จากนั้นจึงเดินออกไปที่ห้อง 3 ซึ่งเป็นห้องที่ฉันเคยเรียนพร้อมพูดดังๆว่าเล่นอยู่ได้ไม่เบื่อบ้างหรือไง มุกซ้ำๆซากๆ แล้วฉันก็เดินเข้าไปในห้องพร้อมระลึกความหลังต่อไป

                  เหตุการณ์เมื่อสักครู่ก็เกิดขึ้นมาอีกแต่เสียงเริ่มดังขึ้น ฉันเริ่มรำคาญ จึงเดินออกจากห้อง เพื่อจะได้รีบๆไปเก็บลูกวอลเล่ย์   คิดในใจว่า

                ...ยัยฝนนี่กวนชะมัด  ขอเวลารำลึกความหลังหน่อยก็ไม่ได้  ทำมาเล่นแบบนี้  คอยดูนะ  เจอเมื่อไหร่ล่ะ...ฮึ่ม!!

                   ผ่านห้อง 4 ซึ่งอยู่บริเวณมุมอับของตึก ประตูห้องนี้เป็น 2 บานคู่แบบผลักได้ไม่เหมือนกับห้องอื่น และอยู่บริเวณทางเชื่อมตึกที่จะไปห้องสมุด ฉันไม่สนใจ และเดินต่อไปจนถึงห้องสมุด

                   ฉันลองบิดลูกบิดประตูห้องสมุดดูปรากฏว่า ‘ล็อค’ พอเงยหน้าขึ้นไปจะเป็นช่องลม และเห็นได้ว่าพัดลมปิดอยู่ ไม่มีอะไรน่าสนใจละ ฉันจึงค่อยๆปีนลงไปที่ระเบียง และโยนลูกวอลเล่ย์ลงไปข้างล่าง 

                    แต่จังหวะที่ฉันกำลังปีนขึ้นมาเสียงบางอย่างก็กระทบหู

                  แกร๊ก  แกร๊ก

                ฉันเงยหน้ามองตามเสียง ก่อนจะเห็นพัดลมในห้องสมุดกำลังหมุน!! หมุนทั้งๆที่ภายในห้องล็อคจากด้านนอก!! แต่นั่นยังไม่ตกใจเท่ากับเห็นฝนกำลังเดาะบอลอยู่ด้านล่าง ด้วยความตกใจ ฉันเหยียบกระเบื้องที่วางสุมต่างบันไดพลาด มือที่จับม้านั่งด้านบนไถลหลุด ร่างทั้งร่างเคว้งกลางอากาศ ในใจนึกแต่ว่างานนี้มีเลือดแน่ ๆ!!

  พรึ่บ!!

มีอะไรบางอย่างยึดมือไว้ และดึงให้ไปจับม้าหินด้านบนได้อีกครั้ง อะไรที่ฉันไม่กล้าคิดต่อ เพราะในเมื่อฝนอยู่ด้านล่าง แล้วใครล่ะที่อยู่ข้างบนกับฉัน!!

แกร๊ก  แกร๊ก

เสียงพัดลมด้านในห้องสมุดยังคงดังก้องในหู ขณะที่สมองฉันขาวโพลนไปหมด รู้อย่างเดียวคือต้องไปให้พ้นจากที่ตรงนี้ ตอนนั้นไม่ต้องรอสมองสั่ง สองขาตะกุยผนังกำแพงปีนขึ้นมาข้างบนได้ ก็ออกวิ่งแบบไม่คิดชีวิต

ขณะที่เสียงบางอย่างดังไล่หลัง เสียงพัดลมจากห้องสมุด เสียงคนตีกระจกบานเกร็ดตรงหน้าเรียน ประตูห้องสี่ตีกระพือพรึ่บพรั่บทั้งที่ที่ไม่มีลม ขณะที่เรื่องเล่าสยอมขวัญที่บรรดาเพื่อนเด็กหอสมัยที่ยังเรียนอยู่นำมาเล่าให้ฟังไหลวาบเข้ามาในหัว

ตรงนั้นภารโรงเคยเจอ  ตรงนี้เคยมีซิสเตอร์เสีย ตรงนู้น...แล้วอื่นๆอีกมากมายรุมประดังในหัว พร้อมกับเสียงใครบางคนตบกระจบ ตบประตูไล่กวดตามหลังอย่างสนุกสนาน
 
                  ฉันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต  ทันทีที่เห็นบันไดฉันตัดสินใจกระโดดลงมาเลย  ทำเอาขาพลิกทีเดียว แต่เวลานั้น ความกลัวชนะทุกอย่าง ฉันเดินกะเผลกไปหาฝน และถามไปทั้งๆที่รู้คำตอบ แต่ส่วนลึกสุดในหัวใจยังหวังว่ามันจะไม่ใช่!!

             
                   "ฝน  แก...แกได้ขึ้นไปข้างบนหรือเปล่า"   

   “ไม่นี่ ทำไมเหรอ"

ฉันรีบชวนฝนกลับบ้านทันทีและไม่กล้ากลับมารำลึกความหลังที่นี่อีกเลย!!


                      *****************************************************