คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro | ก็แค่เด็กผู้ชาย
คิมจงอินเดินทอดน่องเข้าไปใกล้บริเวณใต้ตึกคณะของตัวเอง เดินมองหากลุ่มเพื่อนตัวเองที่ไลน์คุยกันในกรุ๊ปตั้งแต่เช้าจนเขาสามารถตื่นมาถึงคณะได้ก่อนเวลาเรียนตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงทั้งๆ ที่ปกติแล้วตัวเขานั้นมาถึงทันเวลาเรียนได้ก็เก่งแล้ว จากที่เขาไล่สายตาดูเร็วๆ แล้วจับใจความสำคัญได้แค่ว่า ‘น้องปีหนึ่ง’ ‘น่ารักมาก’ ‘หิวข้าว’ ‘แดกข้าว’ นี่เขาจับใจความได้เท่านี้ และใจความที่ว่าพวกมันบอกจะมานั่งรวมกันอยู่ที่ใต้ตึกคณะก่อนแล้วรอไปกินข้าวพร้อมๆ กัน
“พวกมึง คุยอะไรกันตั้งแต่เช้า”
เดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ เพื่อนตัวสูงหูกางที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในมือ “เปิดอ่านดิ” มันตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเข้าสักนิด ช่วยกูได้มากคำตอบมึงนี่..ช่วยกูได้มาก
“ไอ้จงแดได้ข่าวล่ามาไวว่าน้องปีหนึ่งปีนี้แหล่มมากมึง” ลู่หานกล่าว ถึงมันจะเป็นรุ่นพี่แต่เพราะมันซิ่วมาปีนึงตอนนี้เราเลยไม่มีคำว่ารุ่นพี่รุ่นน้องใส่กัน
“มึง สายกูบอกว่าแจ่มมากจริงๆ ทั้งผู้หญิงผู้ชาย”
“เดี๋ยวๆ แล้วทำไมถึงมีผู้ชายด้วย”
“เอ้าไอ้ห่า ผู้ชายตัวขาวๆ น่ารักๆ ก็ดีนะ มองแล้วเพลินเหมือนกันนั่นแหละ” จงแดกล่าวก่อนจะกดโทรศัทพ์ภายในมือยิกๆ เพื่อเปิดรูปให้เขาดู
“นี่มึงดู กูยังไม่รู้จักชื่อพวกน้องๆเลย มีแต่รูปว่ะ” ไอ้เพื่อนหัวหยิกนั่นวางโทรศัพท์จอใหญ่ลงกลางโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆ สไลด์ภาพไปทีละภาพ แม้แต่ไอ้ชานยอลยังวางโทรศัพท์ของตัวเองแล้วมาสนใจภาพในจอโทรศัพท์เครื่องใหญ่นี่แทน
“หู้ว น้องผู้หญิงนี่งานดีกันทั้งนั้น ปีนี้นี่พีคมากจริง” ลู่หานพูดแถมยังยิ้มจนตีนกาขึ้น หมั่นไส้มึงมาก นี่หน้าม่อไงเลยไม่มีแฟนสักที
“ผู้ชายก็ดีมึง มึงดูนะ” จงแดยังคงสไลด์ต่อไปเรื่อยๆ ภาพน้องๆ หน้าใสทั้งหญิงและชายค่อยๆ ผ่านสายตาเขาไป ยอมรับว่าปีนี้น้องผู้หญิงพีคมากอย่างที่ไอ้พี่ลู่หานว่า
“คนนี้แหละมึงพีคสุด ชื่อน้องเซฮุน เมื่อกี๊กูคุยไลน์กับไอ้พี่ทงเฮ มันยังมาถามเรื่องน้องคนนี้เลย” ชานยอลจิ้มนิ้วลงที่หน้าจอเมื่อภาพมันหยุดอยู่ที่เด็กผู้ชายคนหนึ่ง จะบอกว่าน่ารักเขาก็ยอมรับ หัวกลมๆ กับหน้าแบนๆ เนี่ย
“ข่าวไวไปป่ะวะ พี่ปีสี่นี่รู้เรื่องน้องแล้วเหรอ ขี้เสือกอ่ะ”
“มึงไม่เสือกเลยลู่หาน อยู่ปีสามแล้วไปเสือกอะไร” ชานยอลโบกหัวเพื่อนเพื่อนที่แก่กว่าตัวเองหนึ่งปีไปแรงๆ เสียงก้องกังวานดีจริงๆ คงเพราะไอ้พี่ลู่หานนี่หัวทุย เกี่ยวมั้ยก็ไม่รู้
“เนี่ยจงอิน ขาวๆ แบบที่มึงชอบเลย ทำไมทำหน้างั้นวะ” จงแดหันหน้ามาถามเขา.. เอ่อ.. จะว่ายังไงดีล่ะ
“ก็.. น่ารักดี แต่กูชอบน้องโชรงมากกว่า”
“ถือคติผู้ชายไม่ยุ่งงี้เหรอ น้องน่ารักขนาดนี้กูยอมอ่ะ” ลู่หานกล่าวซึ่งจงแดก็พยักหน้าเสริม กูรู้แล้วว่าน้องน่ารัก ขนาดไอ้พี่ทงเฮยังสนเลย ไม่แปลกหรอกถ้าคนอื่นจะสน แต่คงไม่ใช่เขา
“กูว่าไม่ใช่แนวกู ก็แค่ขาวไงมึง กูชอบคนแก้มป่องๆ นั่ลล๊าค เหมือนน้องโชรง” พูดพลางสไลด์กลับไปที่รูปน้องโชรงเหมือนเดิม
“น้องซึลกิก็ดีนะมึง หรือจะเยริ” ลู่หานสไลด์รูปไปอีกทาง กระหยิมยิ้มย่องเมื่อมองรูปเด็กสาวในจอโทรศัพท์
“มึงพูดเหมือนเลือกได้เลย มึงเคยส่องกระจกดูหน้าเหี่ยวๆ ของมึงยัง”
“เหี่ยวแต่หล่อ ไม่เหมือนมึงนะ หูใหญ่แต่บินไม่ได้แถมยังไม่หล่ออีก”
“บินเข้าหน้ามึงไง”
“กูหิว จะเข้าเรียนแล้วนะ กูต้องการที่จะแดกข้าว”
บรรดาเพื่อนๆ สงบศึกชั่วคราวเพราะจงแดบ่นกระปอดกระแปดแล้วว่าหิว โอเค ไปกินข้าวก็ได้ พวกเขาเก็บของแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะ เพื่อเดินไปที่โรงอาหารของคณะ
ทุกคนแยกกันไปซื้อข้าวแล้วกลับมารวมที่โต๊ะตัวหนึ่งที่พวกเขาวางกระเป๋าจองเอาไว้ บทสนทนาบนโต๊ะกินข้าวยังคงไม่พ้นเรื่องน้องปีหนึ่ง ซึ่งสักพักก็แวะเข้าเรื่องเกม แล้วก็กลับมาพูดวนเวียนเรื่องน้องปีหนึ่งอีกครั้ง แล้วก็วนออกไปเรื่องรับน้อง แล้วก็วกกลับมาที่เรื่องน้องปีหนึ่งอีกครั้ง คือแบบ คือจริงจังกันมาก
“ตอนนี้น้องปีหนึ่งน่าจะเรียนอยู่ว่ะ แล้วเย็นๆ อาจจะมีกิจกรรม โผล่หัวไปเสือกหน่อยมั้ย” ลู่หานเอ่ยชวนกลุ่มสมาชิก เมื่อมันก้มหน้าคุยกับใครสักคนในโทรศัพท์อยู่พักใหญ่แล้ว
“เข้าไปนั่งดูตรงแสตนอ่ะเหรอ ไกลชิบหาย แล้วจะเห็นอะไรวะ” จงแดเอ่ยถาม ซึ่งคิมจงอินก็ส่งเสียงว่าเห็นด้วย แสตนอยู่ไกลมาก ที่แน่ๆ คนสายตาสั้นอย่างเขามองไม่เห็นแน่ๆ
“งั้นเดินผ่านตอนน้องรวมแถวก็ได้”
จุดประสงค์หลักมีเพียงแค่จะมาดูหน้าน้องใกล้ๆ เท่านั้นเองไม่มีเหตุผลอื่นใดเลยจริงๆ เป้าหมายแต่ละคนแตกต่างออกไป ซึ่งเขานี่เล็งน้องโชรง แต่ไอ้จงแด ลู่หาน ไม่มีเป้าหมายชัดเจน ชานยอลกล่าวว่าต้องมาดูหน้าน้องเซฮุนให้ไอ้พี่ทงเฮ
พวกเขายืนอยู่บริเวนสนามฟุตซอลซึ่งอยู่ไปไกลจากตึกคณะมากนัก และคณะสถาปัตย์ใช้พื้นตรงนี้ในการทำกิจกรรมคณะ รุ่นพี่ปีสามสี่คนนั่งอยู่ตรงม้านั่งบริเวนไม่ไกลกับสนามฟุตซอล ซึ่งอยู่หน้าประตูทางเข้าของสนาม สนามฟุตซอลมีขนาดไม่ใหญ่นักแถมยังมีรั้วตาข่ายกั้นโดยรอบ มันเลยที่ทางเข้าออกเพียงแค่สองทางเท่านั้น ซึ่งพวกเขาดักอยู่ทางด้านหน้าสนามก่อนเวลาทำกิจกรรมเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง
กับการเรียนยังไม่ตั้งใจกันขนาดนี้
น้องๆ ทยอยเดินเข้าไปภายใน หลายต่อหลายคนก้มหัวให้พวกเขาก่อนจะเดินเข้าไปภายใน สายตาเขามองเห็นน้องๆ ในรูปที่จงแดเปิดมาให้ดูหลายต่อหลายคนแล้ว และหนึ่งในนั้นก็คือเป้าหมายที่เขาคิดไว้คือน้องโชรง ซึ่งก็น่ารักเหมือนในรูปนั่นแหละ แต่ก็.. นั่นแหละ น่ารักดี
“มึง! นั่นน้องเซฮุนป่ะ?” ลู่หานกระซิบพลางเขย่าแขนชานยอล จนคนตัวสูงต้องหันไปมองตามทิศที่ลู่หานมองอยู่ก่อนแล้ว
เขาและจงแดก็หันหน้าไปมองในทิศเดียวกัน
เด็กผู้ชายตัวสูงกับหน้าม้าที่ทำให้หัวของคนๆ นั้นดูกลม ผิวขาวที่สะท้อนกับแดดตอนเย็นทำให้ดูเด่นขึ้นไปอีก เดินก้มหน้าเข้ามาใกล้ ข้างกายเด็กตัวผอมคนนั้นมีเพื่อนตัวเล็กอีกคนเดินมาด้วย
สิ่งที่จงอินคิดคือ.. โคตรผอมและโคตรขาว
“พริ้งพราวมากกว่าในรูปมึงอีกจงแด” <- ลู่หาน
“แต่ตัวสูงกว่าที่กูคิดไว้นะ” <-ชานยอล
“แต่กูยอมรับว่าคนนี้พีคกว่าในรูปอีก สมแล้วท่พี่ทงเฮมาถามมึง” <- จงแด
“หน้าแบนอ่ะ” โดนตีหัวไปมากกว่าสามครั้ง พวกมึงมีสามคนแล้วทำไมกูโดนตีเยอะกว่าสามครั้ง!!
“กูแค่ออกความเห็นป้ะ น้องก็น่ารักแหละ แต่โคตรผอมเลย” พูดทั้งๆ ที่ยังลูบหัวตัวเองไม่หยุด จะว่ายังไงล่ะ น้องก็ขาวดี น่ารักดีแหละ แต่หน้านิ่งๆ นั่นมันหยิ่งบอกไม่ถูกอ่ะ
“ช่างหัวมึง”
“กับน้องผู้ชายที่เจอหน้ากัน 2 นาทีกับเพื่อนมึง 3 ปีนี่อะไรสำคัญกว่ากัน”
“น้องเซฮุน” โอโห พวกมึงตอบกันพร้อมเพรียงมาก กูยอมใจ
พวกเขานั่งอยู่ตรงนั้นจนถึงเวลาเริ่มกิจกรรม ก่อนจะแยกย้ายกันกลับหอ ซึ่งเขาเองกลับหอกับไอ้พี่ลู่หาน เดินเท้าไปไม่นานก็ถึงเพราะหอที่เขาอยู่อยู่แค่หลังมหาวิทยาลัยนี่เอง แต่ไอ้ชานยอลกับจงแดต้องเดินแยกไปอีกทาง แต่ก็ไม่ไกลกันมากนัก
“กูว่าน้องเซฮุนนี่ต้องได้ประกวดเดือนแน่ๆ”
“รสนิยมเราเดี๋ยวนี้นิยมผู้ชายบางๆ ขาวๆ เหรอมึงถึงจะเอามาประกวดเดือน”
“ไม่จับประกวดเดือนก็เป็นเดือนในใจกูก็ได้ มึงนี่ขัดตีนมาก”
จงอินหัวเราะก่อนจะเดินฟังเพื่อนสนิทไปเรื่อยๆ ตั้งแต่พวกเขาไม่ได้เป็นเฟรชชี่พวกเขาก็เอาเวลาช่วงเปิดเทอมนี่แหละมาส่องน้องปีหนึ่ง เขาเข้าใจเลยว่าไอ้พวกรุ่นพี่สนใจเรื่องพวกนี้มากขนาดไหน ซึ่งคงไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เท่าที่ว่ามีคนสร้างแฟนเพจไวขนาดนี้
“เดี๋ยวนะ มีแฟนเพจแล้วเหรอ” จงอินถามเมื่อลู่หานโชว์โทรศัพท์ซึ่งเปิดหน้าจอของแอพพลิเคชั่นโซเชียลขนากใหญ่ แถมชื่อแฟนเพจ และรูปอัพเดตแบบเรียลไทม์อยู่ภายใน
“เออ โคตรโหดเลย โดนแดกเร็วๆ นี้แน่ๆ”
จงอินหัวเราะ ก่อนจะมองรูปดิสเพลของเพจนั้นอีกครั้ง
ก็แค่เด็กผู้ชายตัวผอมๆ กับผิวขาวๆ แค่นั่นแหละ
Talk – ลั่น
ความคิดเห็น