ควันสีขาว

เนื้อเรื่อง

จุดเริ่มต้น

ราตรีที่มีแสงไฟเสียงเพลงดังสนั่นมากมายไปด้วยผู้คน ฉันจองมองมาจากข้างบนมันช่างดูสวยงามเหลือเกิน ที่แห่งนั้นเป็นที่ๆแม่ฉันต้องไปทำงานเสมอ ฉันคิดว่า แม่คงจะโชคดีและมีความสุขมากจริงๆ ซึ่งทุกๆครั้งที่แม่กลับมาแม่จะกลับมาพร้อมกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้าทุกคืน บางคนอ้วน บางคนผอม บางคนก็หล่อมากๆเช่นกัน ฉันมักจะถามแม่เสมอว่า เขาเป็นเหล่านั้นเป็นใคร แม่ก็จะเอามือทั้งสองข้างโอบหน้าฉันเบาๆแล้วตอบฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ลูกจ๊ะ พวกเขาเหล่านี้เป็นเทวดาตัวน้อยๆน่าสงสารที่ต้องการความรักแม่จึงต้องมอบความรักให้กับเขายังไงละจ๊ะ” หลังจากแม่ตอบฉันแม่จะก้มลงจูบหน้าผาของฉันพร้อมพูดว่า “แม่รักลูกนะคะคนสวยของแม่.” ก่อนที่แม่จะมอบความรักให้เหล่าเทวาดาตัวน้อยแม่ก็จะให้ฉันไปอยู่กับน้านี น้านีเป็นเพื่อนของแม่ที่อยู่ห้องข้างๆน้านีช่วยดูแลฉันตั้งแต่ฉันอยู่ในท้องของแม่ น้านีชอบเล่าเรื่องตอนที่แม่อุ้มท้องฉันมันสนุกมากเลยทุกๆครั้งที่ฉันไปห้องของน้านี น้านีก็ชอบเล่านั้นเล่านี้แม้แต่ที่ๆแม่ทำงานอยู่ซึ่งแม่ไม่เคยพูดถึงที่นั้นเลยสักครั้ง น้านีบอกว่า ในที่ทำงานทุกๆคนรักแม่เพราะแม่เป็นคนดีแถมแม่ยังสวยอีกด้วย ฉันนั้งฟังน้านีจนเพลอหลับไปตอนไหนไม่รู้พอฉันตื่นมาอีกทีก็เห็นแม่นอนอยู่ข้างๆฉันแล้ว ฉันนอนมองแม่และคิดในใจว่า แม่ของฉันสวยจริงๆนั้นแหละฉันอยากสวยเหมือนแม่จัง... ทุกๆวันฉันโตขึ้นเรื่อยๆส่วนแม่ของฉันนั้นก็แก่ชราลงเช่นกัน และตอนนี้ฉันโตพอที่จะเข้าใจว่าสิ่งที่ฉันคิด แสงไฟผู้คนที่สวยงานเหล่านั้นมันเป็นเพียง ควันสีดำที่ปกคุมอยู่จางๆและเมื่อไรที่แสงสีเหล่านี้หมดลงผู้คนก็ไม่ต่างจากปีศาจที่กระหายเลือด ผู้คนต่างแก่งแย่งชิงดีทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาไม่สนว่าจะถูกต้องหรือไม่ ส่วนชีวิตแม่ที่อะไรก็ดูสวยงามไปหมดแต่ความจริงแล้วๆแม่ก็เป็นแค่ ผู้หญิงขายตัว! ก็ด้วยวิธีนี้แหละที่ทำให้ฉันมีกินมีใช้ แม่ส่งฉันเรียนในสังคมของคนรวยเป็นสังคมที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นตัว อิจฉาที่อยากได้อยากมีไปสะหมดเพื่อนมีของใหม่ๆมาอวดได้ทุกวัน และเมื่อฉันกลับไปถึงบ้านก็โว้ยว้ายกับแม่ “หนูจะเอานั้นเพื่อนๆเขาซื้อกันหมดมีแต่หนูที่ไม่มีอะแม่.” แม่ยิ้มแล้วตอบกลับมาว่า “แล้วหนูมีแม่ที่รักหนูมากที่สุดไม่พอเหรอลูก” ฉันตอบกลับไปโดยไม่คิดเลยว่าคำพูดนี้จะทำให้คนฟังรู้สึกยังไง “มี แม่ขายตัว มันคงพอหรอก ! ” ฉันพูดเสร็จพร้อมสบัดหน้าหนีเดินเข้าห้องไปปล่อยในผู้หญิงที่ฉันเรียกว่า แม่นั้งนิ่งน้ำตาคลอ ฉันรู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้แทบจะขาดใจตายเมื่อฉันพูดประโยคนั้นออกมา แต่ใครสนละถ้าเลือกเกิดได้ ฉันคงไม่ขอเกิดเป็นลูกคนขายตัวหรอก พอในตอนเช้าฉันเตรียมตัวจะไป รร. ฉันเห็นเงินห้าพันวางอยู่บนโต๊ะกินข้าวพร้อมกับโน้ตเล็กแผ่นนึ่งในโน้ตนั้นเขียนว่า “ลูกคนสวยของแม่ๆขอโทษที่แม่เป็นผู้หญิงหากินแม่หาเงินมาได้แค่นี้จริงๆ ถ้าไม่พอเดี่ยวแม่จะเอามาให้อีก แม่รักลูกนะ.” ฉันร่าเริงเล็กน้อยหลังจากได้เงินมาฉันไป รร. พร้อมอวดยั่ยพวกนี้ว่า “วันนี้แม่ให้เงินมาเยอะเดี่ยวฉันเลี้ยงเองจัดเต็ม.” แล้วในตอนเย็นนั้นก่อนที่พวกเราจะไปเที่ยวก็มีรุ่นพี่ที่รร. คนนึ่งมาชวนฉันไปปาตี้ที่บ้านเขาในคืนพรุ่งนี้ซึ่งเขาชื่อพี่จอม หล่อมากเป็นถึงเดือนรร.จะให้ฉันปฏิเสธก็เสียดายฉันก็ตอบตกลงไป

คืนปาร์ตี้ พี่จอมดูแลฉันอย่างดี แต่สงสัยฉันดื่มหนักไปหน่อยเลยเริ่มมึนๆ พี่จอมก็มาส่งฉันที่บ้านแต่น่าเสียดายที่พี่จอมดันไปไม่ถึงและคืนนี้เองด้วยความอยากรู้อยากลองและกลัวพี่จอมรู้ความจริงเรื่องแม่ ฉันเลยใช้ความเมาเอาให้เป็นประโยชน์เราสองคนเลยเข้าโรงแรมที่ใกล้ที่สุดฉันมีความสุขมากจริงๆ พอเช้าวันรุ่งขึ้นฉันได้นอนอยู่ข้างกายชายที่ฉันรักมันรู้สึกอย่างนี้เองแต่ฉันกับไม่ได้สนใจ สายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาเป็นร้อยๆกว่าสาย จนถึงตอนนี้โทรศัพท์ของฉันก็ยังสั่นอยู่เหมือนเดิม ฉันจึงตัดสินใจปิดเครื่องเพื่อไม่ให้มีอะไรมากวนใจพี่จอมของฉันได้หลังจากนั้นเราสองคนก็อยู่ด้วยกันแทบจะทุกวัน ฉันกลับบ้านบ้างเป็นบ้างครั้ง ตอนนี้ฉันไม่ต้องห่วงเรื่องเงินอีกต่อไปแล้วพี่จอม หล่อรวย ฉันอยากได้อะไรก็ซื้อให้แถมยังให้เงินฉันใช้อีกฉันเลยกลายเป็นเด็กสาวที่น่าอิจฉาที่สุดในตอนนี้แล้วไง ฉันมีความสุขๆจริง แต่ ช่างน่าเสียดายที่ความสุขของฉันกำลังหมดลงเพราะ พี่จอมต้องไปเรียนต่อต่างประเทศจึงเป็นสาเหตุให้เลิกกับพี่จอม ยังไงๆฉันก็จะไม่ยอมให้ความสุขของฉันจบลงๆง่ายๆหรอก ฉันไปเที่ยวตามพับทุกๆคืนมีผู้ชายรวยให้ฉันจับเยอะแยะไป ค่าเหล้าฉันก็ไม่ต้องจ่ายแถมยังได้เงินแค่แลกกับการนอนกับผู้แค่คนละคืน ฉันคิดว่านี้แหละคุ้มแสนคุ้ม !! ฉันออกจากรร.และตอนนี้ฉันมีเงินพอจะซื้อคอนโดหรูอยู่ได้แล้วนี้แหละอำนาจของความสวย ฉันมีความสุขกับเงินที่ฉันหามาได้ ฉันไม่คิดจะกลับไปเหยียบห้องเช่าถูกๆที่มีแต่ขี้ยาเลยจริงๆ แต่ทำไงได้ละฉันต้องกลับไปเอาของสำคัญนะสิ เมื่อฉันเขาไปถึงเห็นหญิงชรานั้งอยู่ 2 คน คนนึ่งเห็นฉันแล้วยิ้มอย่างดีใจส่วนอีกคนมองเหมือนฉันเป็นตัวน่าขยะแขยง ฉันไม่สนหรอกว่าใครจะว่ายังไงฉันแค่มาเอาของแล้วก็จะกลับ ผู้หญิงชราคนแรกที่ยิ้มให้ฉันวิ่งเข้ามากอดพร้อมพูดว่า “โธ่ๆคนสวยของแม่ เป็นยังไงบ้างลูกแม่คิดถึงเหลือเกินคงสบายดีใช่มั้ย” สีหน้าของหญิงชราเหมือนถูกรางวัลน้ำตาไหลด้วยความดีใจที่ได้กอดลูกสาวของเธอ แต่ลูกของเธอกับพูดว่า “ก็นึกว่าตายไปแล้วสะอีก.” หญิงชราผู้ที่เป็นน้านีของหลาวสาวสุดที่รักถึงกับเอ่ยปากว่า “เด็กอย่างเมิงเล_ ยิ่งกว่าที่Guคิดอีก อิเด็กอกตัญญู !!” หญิงชราผู้เป็นแม่ในตอนนี้หัวใจแหลกสลายแต่ก็ยังคงใช้มือทั้งสองข้างโอบหน้าลูกสาวพร้อมกับพูดว่า “แม่ก็ยังรักลูกที่สุดเสมอนะ” แต่หน้าของลูกสาวกับไม่รู้สึกอะไรเลยเธอรีบตรงไปหยิบของสำคัญแล้วเดินจากไปอย่างไร้ร่องรอย ชีวิตของเธอก็ดำเนินไปเรื่อยๆไม่มีสิ้นสุดแต่พอวันนึ่ง เธอได้ไปเจอกับชายหนุ่มที่เธอคิดว่า คนนี้แหละที่ฉันจะฝากชีวิตไว้

“สวัสดีคะ เอ่อคุณ.......”

“ผม ธี ครับ”

เพียงแค่ประโยคเดียวฉันก็ทำให้เขาเป็นของฉันภายในพริบตา ฉันอยู่กินกับเขามาสองเดือนแล้ว เมื่อไม่นานมานี้เองฉันมารู้ความจริงว่าเขามี ลูกสาวถึงสองคนและยังไม่เลิกกับภรรยา ฉันรู้จึงโมโหและโว้ยวายใส่เขาเราทะเลาะกันอย่างรุ่นแรงและมีคำพูดนึ่งที่ทำให้ฉันถึงกับอึ้ง “คุณควรขอบคุณผมสะอีกที่ผมทำให้คุณเลิกเป็น ผู้หญิงขายตัว!!!! ” ประโยคที่ฉันชอบพูดใส่แม่และเป็นอาชีพที่ฉันเกลียดที่สุด แต่ฉันกับทำมันเองนะเหรอฉันใช้อาชีพนี้เพื่อความสุขของตัวเอง ฉันอยากได้จนลืมคนที่ฉันรักฉันทำอะไรลงไป ช่วงวินาทีนั้นที่ทำให้ฉันคิดถึงผู้หญิงที่พึ่งจะรู้ว่า “รักเธอมากที่สุด” จากที่ทะเลาะกันฉันนิ่งเงียบเดินตรงออกไปจากประตูตอนนี้ในสมองคิดแค่ว่า อยากจะรีบกลับไปเหยียบห้องเช่าถูกๆมีขี้ยาเต็มไปหมดแต่ที่นั้นมีคนที่รักฉันมากที่สุดรออยู่ อยากจะวิ่งเขาไปกอดเธอแล้วบอกขอโทษที่ทำตัวแย่ๆเมื่อฉันไปถึงกับเจอเพียงรูปใส่กรอบขาวดำ ชะตา:14 เม.ษ 2502 มรณะ......

ฉันคิดว่า “ ตัวละครในเรื่องเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่เปรียบเหมือนต้นตะบองเพชร เธอแข็งแกร่ง เธออ่อนหวาน เธอสวยงามและมีความอดทนแต่สิ่งที่เลือกจะดูแลต้นตะบองเพชรนั้นเธอกับเลือกเอาน้ำมันเบนซินมารดแทนน้ำ เธอขาดและเธอพยายามจะเติมมันให้เต็มแต่เธอเลือกที่เติมผิดวิธีแค่นั้นเอง….”

ควันสีขาว.