My Turn To Cry ให้ฉันดูแลเธอ....

ข้อมูลเบื้องต้น

:) Shalunla

안녕~

สวัสดีครับรีดเดอร์ที่น่าร๊ากกกกก ทุกคนขอบคุณที่เข้ามาอ่านช็ิอตฟิคเรื่องนี้นะครับ หวังว่าคงจะถูกใจกันไม่มากก็น้อยนะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกการคลิ๊กที่เข้ามาเยี่ยมชมนะครับ ไรต์ไม่สามารถเเต่ง  เพจให้สวยๆได้เพราะไรต์ไม่เก่งจริงๆครับ T^T เนื้อเรื่องก็ไม่ได้สนุกอะไรมากมายถ้าไม่มีอะไรอ่าน ไรต์ก็ขอฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกของคนอ่านทุกๆคนด้วยนะครับ 
ป.ล.นี่เป็น SF เรื่องแรกถ้ายังไงก็ขอกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะครับ ^^

M u s i c ' B u r n
คำเตือน!!!!!!!

✔นิยายเรื่องนี้ไม่มีสาระอะไรถ้าหากต้องการหาสาระจากนิยายเรื่องนี้คิดผิดแล้วหล่ะครับ T^T
✔นิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย ชาย กับ ชายนะครับ ถ้ารีดเดอร์ไม่ชอบแนวนี้กดปิดไปได้เลยนะครับ  -_-
✔นิยายเรื่องนี้อาจจะมีบางตอนที่ใช้คำไม่สุภาพ เพื่อสมกับความเป็นจริงในชีวิต ยังไงก็ต้องการบขอโทษเอาไว้ก่อนนะครับ
✔ไรต์ไม่ใช่นักเเต่งนิยายมืออาชีพ พิมพ์ตกบ้างหล่นบ้างอย่าว่ากันนะครับ 
✔ไรต์ไม่ต้องการอะไรแค่ขออย่างเดียว อ่านแล้ว คอมเมนต์เถอะครับไม่เหลือบ่ากว่าแรงเลยจริงๆ
✔มีอะไรสามารถโพสบอกไรต์ได้เลยนะครับ พร้อมที่จะปรับปรุงให้ดีขึ้นเรื่อยๆครับ

✔สุดท้ายของท้ายที่สุดไรต์เป็นผู้ชายนะครับ 5555

 

 

เนื้อเรื่อง

Christmas Day

      ภายในห้องพักนักศึกษาห้องใหญ่ที่มืดสลัว ภายในห้องมีเพียงแสงกระพริบจากไฟประดับวันคริสต์มาสต์ที่กำลังกระพริบสลับสีกันเป็นท่วงทำนองส่องสว่างเป็นจังหวะช้าๆ ตัดกับบรรยากาศข้างนอกห้องพักอุ่นที่มีกลุ่มหิมะปุยนุ่นสีขาวพากันร่วงโรยลงมาประดับประดาพื้นโลกให้ขาวโพลน อากาศที่แสนเย็นแบบนี้ใครหลายๆคนก็คงอยากที่จะหาอะไรอุ่นๆมานั่งชมหิมะกัน ไม่ก็สังสรรค์อยู่กับคนในครอบครัวหรือเพื่อนซี้ในกลุ่มกันอย่างสนุกสนาน เพียงแต่กับชายหนุ่มร่างสูงกลับไม่ได้ไปไหนเหมือนกับคนอื่นเขา ได้แต่เพียงแค่นอนกุมหน้าผากตัวเองมากว่า 3 ชั่วโมงแล้ว

“..........................”

มือกว้างของชายหนุ่มเลื่อนรูปในมือถือเครื่องหรูสีดำมาเป็นเวลานาน มือหนานั้นไม่ได้หยุดอยู่ดูที่รูปใดเป็นพิเศษ เพียงแต่รูปทุกรูปที่ถูกเลื่อนอยู่บนเครื่องมือถือเครื่องหรูนั้น เป็นรูปของเพื่อนซี้ ผอมบาง พยอน แบคฮยอน คนเดียว

“เฮ้อ...........................”

ร่างสูงโยนมือถือไปที่อีกฝากของเตียงนอนกว้างก่อนที่จะล้มตัวนอนหลับตาคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาทั้งหลาย

ใช่แล้ว เขาไม่เคยทำอะไรให้คนตัวเล็กเพื่อนซี้ที่เขาแอบรักมานาน ได้มีความสุขเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน มีแต่รังจะทำให้อีกฝ่ายต้องหน้าบึ้งตึง ไม่ก็จบด้วยการที่คนตัวเล็กต้องร้องไห้ทุกครั้ง

ทำไมนะ? ทำไมตัวเขาถึงไม่ได้เรื่องแบบนี้เลย ทั้งๆที่อยากจะทำให้ปากบางชมพู่อันนั้นได้ยกยิ้มตลอดที่ได้อยู่ด้วยกันกับเขา

“แบคฮยอน ฉันจะต้องเปลี่ยนตัวเองให้ได้ เพื่อนาย................”

ร่างสูงผละตัวออกจากเตียงนอนกว้างในห้องก่อนที่จะหยิบเสื้อโค้ทสีน้ำตาลตัวใหญ่มาคลุม ผ้าพันคอสีขาว หมวกคลุมหัวสีน้ำตาล พร้อมกับถุงมือที่อีกคนได้ซื้อมาให้ ถูกสวมเข้าที่ของมัน ก่อนที่จะก้าวขาออกจากห้องไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางกรุงโซล

.

.

.

“แบคฮยอนวันนี้เป็นวันคริสต์มาสนะ ทำไมไม่อยู่กับชานยอลอะ หมอนั่นนั่งเหงารอนายแน่เลย” เพื่อนซี้ตัวเตี้ยทำหน้าทำตาหยอกล้อแบคฮยอน ก่อนจะยื่นหน้าไปจ้องแบคฮยอนที่กำลังนั่งมองหิมะโปรยปรายลงมาอย่างไม่รู้สึกเบื่อ

“ไม่เอาอะ วันนี้ทะเลาะกันมาอีกแล้ว เราเบื่อจังเลยอะ ดีโออา”

“เอาหน่า อยู่ด้วยกันมันก็ต้องมีทะเลาะกันบ้างธรรมดา แต่ ฮ่าๆๆๆๆๆ ตั้งแต่ที่ย้ายไปอยู่ด้วยกันที่หอนั้น เดี๋ยวนี้นายก็ดูโอเคขึ้นนะแบคฮยอน”

“โอเคอะไรอะ ร้องไห้บ่อยกว่าเดิมขึ้นนะสิ”

“เค้าบอกว่าคนที่งอนกัน ทะเลาะกันบ่อย ร้องไห้ให้กันบ่อยแสดงว่าแคร์กันและกันนะ ฮ่าๆๆๆๆ”

“เบื่อ........................”

แล้วบทสนทนาของทั้งคู่ก็จบลง แต่สายตาของแบคฮยอนก็ยังคงเหม่อมองลอยออกไปข้างนอกอย่างไร้จุดหมายเช่นเดิม เมื่อไหร่กันนะที่เขาต้องกลายเป็นคนขี้แงแบบนี้

“เอาเหอะ ไปๆ กลับหอได้แล้ว ไอ้โย่งมันคิดถึงนายใจจะขาดแล้วมั๊งเนี่ย”

“ไม่เอาหน่าเลิกล้อสักที”

ถึงแม้จะพูดไปอย่างนั้นแต่สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องเดินออกมาจากห้องของเพื่อนซี้ตาโตอยู่ดี....


เวลาที่ผ่านไปทุกวินาทีตอนนี้ช่างน่าเบื่อ จนแบคฮยอนเองก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี ใจจริงตอนนี้เขาเองก็ยังไม่อยากกลับไปหอสักเท่าไหร่ เพียงแค่อยากจะเดินไปเรื่อยๆ หาที่ไหนอุ่นๆสักที่เพื่อนั่งพักลองคิดทบอวนเรื่องราวที่ผ่านมาทุกเรื่อง หนึ่งปีที่แสนสั้น แป๊บๆก็เป็นปีใหม่แล้ว แต่มีหลายเรื่องราวที่ถูกเก็บซ่อนอยู่ข้างในนั้น ทั้งเรื่องที่ดี และเรื่องที่ไม่ดี เขาเองก็อยากจะมีเวลาว่างๆมานั่งคิดๆดูบ้าง แต่เท้าเล็กๆคู่นี้ก็ไม่ได้พาเจ้าของของมันไปตามที่เจ้าของคิด แต่กลับพาเจ้าของกลับมาที่ห้องพักห้องเดิม ห้องพักที่เขาได้อาศัยออยู่กับเพื่อนซี้จอมขี้แกล้งนั่นเอง

สุดท้ายเขาก็ต้องกลับมาห้องพักที่เดิมที่เช่าอยู่กับเพื่อนซี้ร่างสูง ที่นับวันเริ่มทำอะไรแปลกๆให้เขาเห็นขึ้นเรื่อยๆ

“เห้อ............”

แอ๊ดดดดดดดด

ห้องรับแขกห้องเดิม ที่นั่งที่เดิม โต๊ะตัวเดิมพร้อมกับต้นคริสต์มาสต์ต้นเดิมที่ถูกตกแต่งด้วยตัวของเขาเองเมื่อคืนวานต้นเดิม แต่............ที่ไม่เหมือนเดิมคือ เพื่อนร่างสูงของเขาหายไป

“หายไปไหนอีกแล้วนะ เห้อ............ ช่างเถอะ”

ร่างเล็กส่งตัวเองเข้าไปห้องน้ำ จัดการธุระส่วนตัวของตัวเองอย่างที่ทำทุกวันก่อนจะออกมากับชุดนอนสีฟ้าอ่อน ทั้งๆที่ปากของตัวเองก็บ่นว่าเบื่อเพื่อนเมทตัวโย่งที่นับวันเริ่มทำให้ใจของเขาเต้นแปลกๆ แต่ก็ยังมองไปที่หน้าประตูห้อง เผื่อว่าเจ้าเพื่อนเมทตัวโย่งจะกลับมาแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แวว แบคฮยอนเลยตัดสินใจ เดินไปนอนที่เตียงกว้าง ที่เขาทั้งสองเขยิบเตียงให้มาชิดกัน โดยเหตุผลของเมทตัวสูงว่าจะได้นอนสบายขึ้น แสงไฟทั้งห้องถูกปิดลง เหลือเพียงแค่ไฟกระพริบดวงเดิมที่ยังคงต้องทำหน้าที่ของมันต่อไปในช่วงเทศกาลของความสุขท้ายปี ร่างบางค่อยๆเอนตัวนอนลงไป ไม่นาน ตาเล็กๆก็ผล็อยหลับไปในที่สุด.....

.

.

.

“อื้ม...................”

แสงแดดส่องกระทบมาที่หน้าของหนุ่มน้อยอีกครั้งเป็นสัญญานบอกให้รู้ว่าเวลาของเช้าวันใหม่ได้มาถึงแล้ว แบคฮยอนเอียงหน้ามองไปทางด้านซ้ายของตนอย่างอัตโนมัติ ก่อนที่จะพบเตียงนอนที่ยังไร้วี่แววของเพื่อนเมทตัวเองดังเช่นเมื่อคืนนี้

“หายไปไหนนะ....... เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ความกังวลในใจของคนตัวเล็กเพิ่มมากขึ้นพร้อมๆกับสติของตัวเองที่ค่อยๆกลับมาอีกครั้ง

เท้าเปล่าค่อยๆขยับตัวเองให้ลงจากเตียงช้าๆก่อนที่เจ้าตัวจะพบกับสติ๊กเกอร์ลายหิมะสีแดงเป็นรูป ลูกศรชี้ตรงไปยังนอกระเบียงด้านนอกของห้อง มือขาวเกาสติ๊กเกอร์แผ่นนั้นที่ถูกแปะลงไปโดยฝีมือของใครบางคนอย่างช้าๆ ก่อนที่หางตาตัวเองจะเจอสติ๊กเกอร์แบบเดียวกันอีกชิ้น ไม่นานนักคนตัวเล็กก็เดินตามสติ๊กเกอร์มาถึงที่ระเบียงห้องนั่งเล่นหอของพวกเขา มือขาวก็ค่อยๆเเง้มผ้าม่านสีขาวของห้อง ผ้าม่านค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ ในขณะเดียวกันเองกับใจของคนตัวเล็กที่เต้นระรัวเร็วขึ้นตามไปด้วย

“.................”

และแล้ว กล่องของขวัญสีขาวกล่องใหญ่กล่องหนึ่งที่อยู่ตรงนอกระเบียงก็ปรากฎขึ้นต่อสายตาแบคฮยอน ชายหนุ่มเอามือไปเปิดกระจกบานเลื่อนใส ก่อนจะก้าวท้าวออกไป ด้วยจิตใจที่งุนงงและอยากรู้ ว่าเจ้ากล่องนี้มาจากไหนแล้วเพื่อนซี้ของตัวเองหายไปไหนกันแน่...

ตึก ตึก ตึก ตึก

มือที่ขาวเพราะถูกความเย็นค่อยๆเอื้อมเข้าไปเปิดปากกล่องของขวัญใบใหญ่อย่างช้าๆ.....ด้วยความตื่นเต้น

“.......เมอร์รี่คริสต์มาสนะ หมาน้อย”ทันใดนั้นเองที่ฝากล่องแง้มเปิดออกเกินครึ่งแล้ว ชานยอลที่หลบอยู่ใต้กองโฟมก็โผล่พรวดออกมา

“เฮ้ย......!”

มือขาวที่ยังไม่ทันเปิดกล่องใบโตเสร็จถึงกับสะดุ้งถอยหลังมา และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดสำหรับนักวางแผนตัวโย่งก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อแบคฮยอนสะดุ้งตกใจจนเท้าของเขาเองถอยกลับไปเหยียบของขอบบานกระจกเลื่อนแบบไม่เต็มเท้าและนั่นทำให้เขาสูญเสียการทรงตัวในทันที

“แบคฮยอน”

ปึก

แล้วก็ลงแบบเดิมที่น้ำตาใสๆของแบคฮยอนก็แหมะลงบนมือของชานยอลอีกครั้ง ชายหนุ่มทำหน้าตกใจก่อนที่จะใช้มือของตัวเองเข้าไปประคองร่างของรูมเมทตัวเล็กให้พ้นมาจากขอบประตูทันที

“หึ ไม่ต้อง!!!”

“แบคฮยอนอา เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องนี้ขึ้นมาเลย เราขอโทษจริงๆนะ”

“ไม่ต้องมาขอโทษเลย ปล่อย เล่นบ้าอะไรแต่เช้าวะ” หน้าขาวใสของแบคฮยอนงอง้ำลงพร้อมคราบน้ำตาที่เพิ่งถูกปาดออกไปโดยมือของอีกคน เจ้าตัวหน้าบูดอย่างสุดขีดก่อนที่จะค่อยๆเอามือดันตัวเองขึ้นให้หลบพ้นรัศมีการโอบกอดของอีกคน แต่ทว่า

ฟึบ!!!!!!!!

“เฮ้ยๆๆ ไอ้โย่ง นี่นายจะทำอะไร ปล่อยเลยเดี๋ยวนี้ด้วย โกรธมาก ไม่ต้องมาแตะตัวเลยนะไป จะไปไหนก็ไป” แบคฮยอนที่เพิ่งลุกขึ้นมายืนได้กลับถูกอ้อมกอดกว้างของชานยอลวาดโอบทันทีที่เจ้าตัวลุกเสร็จ และเพราะการกระทำที่เค้าไม่คิดว่าจะโดน มันกำลังกระตุ้นให้หัวใจดวงน้อยที่เพิ่งกลับมาเต้นเป็นจังหวะปกติได้ กลับไปเต้นเร็วเหมือนเดิมเหมือนตอนก่อนที่จะเปิดกล่องของขวัญอีกครั้ง

“ไม่ปล่อย นานแล้ว สาบานจากใจเลยนะ ว่าตั้งแต่ตอนนี้ วินาทีนี้ วันนี้ เดือนนี้ ปีนี้ และตลอดต่อไปจากนี้ ไอ้คนที่ชอบทำให้แบคฮยอนร้องไห้บ่อยๆอย่างชานยอลคนนี้ จะไม่ปล่อย พยอน แบคฮยอนในอ้อมกอดคนนี้ให้ไปไหนได้อีก”

“นี่นายเพ้อเหรอไง เป็นบ้าไรเนี่ย ปล่อยซะ”

“ไม่............ แล้วหลังจากจูบนี้ พยอน แบคฮยอนจะต้องเป็นคนที่โชคดีที่สุด ผม ปาร์ค ชานยอลจะขอดูแล พยอน แบคฮยอนตั้งแต่นี้เป็นต้นไปครับ”

“เห้ย!!! จูบบ้าไรวะ ปล่อยๆๆๆๆ ........จุ๊บ.........”

0///////0

-3-

และแล้วหลังจากที่พยศดิ้นให้ตัวเองหลุดพ้นจากห่วงพันธนาการมาตั้งนาน ร่างกายทุกส่วนของคนตัวเล็กก็หยุดนิ่งลงฉับพลันทันทีที่ริมฝีปากหนาประกบลงอย่างแผ่วเบา โดยปราศจากการลุกล้ำใดๆ ชายหนุ่มร่างสูงค่อยๆดันร่างบางให้เข้ามาข้างในห้องที่กำลังอุ่นได้ที่ โดยที่ไม่ได้ละริมฝีปากของตัวเองออกจากปากของอีกฝ่ายออก

หลังจากที่คนตัวเล็กตื่นตกใจอยู่นั้น ความรักที่ถูกส่งถ่ายทอดโดยริมฝีปากจากเพื่อนเมทร่างสูงคนนี้ ก็ทำให้เขาเคลิ้มได้โดยไม่รู้สึกตัว ตาบางปิดลงอย่างง่ายดาย ก่อนที่มือขาวจะโอบกอดร่างของหนุ่มร่างสูงอย่างโหยหา

ชานยอลรู้ดีว่าที่พวกเขาทะเลาะกัน ทุกวันนั้น ไม่ใช่เพราะพวกเขาเกียจหรือต้องการจะหาเรื่องอีกฝ่าย แต่กลับเป็นความรู้สึกที่หวง ห่วง และโหยหามากกว่าที่เพื่อนจะมอบให้กันได้ และในตอนนี้ เขาเองก็ได้รับรู้แล้วว่า เขากับคนตัวเล็กในตอนนี้รู้สึกไปในทางเดียวกันอย่างแน่นอน

“แบคฮยอนครับ รักนะ” ชานยอลละริมฝีปากที่ประกบกันอยู่ออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะเอ่ยประโยคนี้ออกมาด้วยเสียงแหบพร่าต่ำ

“............................ไอ้บ้า”แบคฮยอนหันหน้าหนีทันทีที่ริมฝีปากละออกจากกันได้ สายตากลมโตที่ถูกพยายามจะส่งความรู้สึกอะไรบางอย่างมาที่ดวงตาของเขานั้น ทำให้เขาไม่กล้ามองสบตาด้วย ได้เพียงแต่หันหน้าหนีออกไป

“หึหึ บ้ารักแค่หมาน้อยที่ชอบงึมงำ บ่นพึมพำอยู่ตรงหน้าอกของเราตอนนอนไง”

“ไอ้ บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

และแล้วทั้งสองก็ยิ้มแล้วหัวเราะให้กันได้สักที และคงเป็นยิ้มแรกในวันเทศกาลที่แสนจะอบอุ่นท่ามกลางฤดูหนาวอย่างนี้ ที่พวกเขาจะจดจำไปต่อจากนี้ โดยที่จะไม่มีวันลืมลงได้อย่างง่ายๆแน่นอน....

นายคือของขวัญที่ดีที่สุดของฉันนะ ชานยอล


ต่อแต่นี้ไปถ้าจะต้องมีคนที่ร้องไห้ ขอให้เป็นฉันแทนนะ พยอน แบคฮยอน

End….


เมอร์รี่คริสต์มาสทุกๆคนนะครับ วันนี้มอสเอาของขวัญต้องรับเทศกาลมาให้ทุกๆคนนะครับ
ไม่ได้เเต่งมานานอาจจะขัดบ้าง แต่ก็ขอฝากด้วยนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมนะครับ

ป.ล.คอมเมนต์เยอะมอสจะเเต่งเรื่องสั้นอีกเรื่องให้นะครับ ^^