วิถีเซียนโกะ

(วัดหลานอิน)

[ฉันชื่อสือกวงปีนี้อายุสิบแปดปีอย่างอื่นก็ธรรมดามาก…แต่มีเพื่อนสุดพิเศษอยู่คนหนึ่งเขาตัวสูงมากเลยฉันมักต้องแหงนหน้ามองเขาอยู่เสมอ]

สือกวง ; พอแล้ว เดี๋ยววันหน้าผมก็ชินไปเอง

[เขาอายุมากกว่าทุกคนที่คุณรู้จัก…แต่กลับเหมือนเด็กที่ไม่ยอมโตอยู่เรื่อย]

สือกวง ; ครึ่งชั่วโมงแล้ว พี่ชาย

[ความสัมพันธ์ของเราสองคนสนิทยิ่งกว่าเงาตามตัวซะอีกเงาปรากฏขึ้นก็เพราะว่ามีแสง ส่วนเขาแทบจะเรียกได้ว่าตามติดฉันไปทุกที่ทุกเวลาทุกหนทุกแห่ง]

สือกวง ; จนผมเกือบจะคิดว่าคุณเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายผมไปแล้ว

[ทำให้ความสุข ความเศร้า ความบ้าคลั่ง ความประทับใจ ทั้งหมดของฉันมากกว่าคนอื่นเป็นเท่าตัวเสียงหัวเราะ ชัยชนะเหล่านั้นทุกช่วงจังหวะของความสนุกสนานเขาเป็นเหมือนกระจกบานหนึ่งสะท้อนความโดดเด่นของฉันออกมา]

สือกวง ; ตอนผมอายุสี่สิบปี แน่นอนว่าจะขอท้าดวลตำแหน่งเซียนหมากล้อมของคุณเอง

[แต่ในเวลาที่โศกเศร้า ล้มเหลวนึกสงสัยในตัวเองเขาก็เหมือนกับดวงอาทิตย์มอบพลังงานให้ฉันอย่างต่อเนื่อง ฉันก็เลยคิดจะไล่เขาไปฉันเคยขอร้องเขา ด่าทอเขา ข่มขู่เขา]

สือกวง ; ไม่รักษาคำพูด ไม่มีผม คุณหยิบหมากขึ้นมาไม่ได้ด้วยซ้ำ

[แต่ไม่มีประโยชน์เลยเขาจะอยู่กับฉันไปจนตราบฟ้าดินสลายเขาบอกว่าสวรรรค์เลือกฉันมาให้กับเขา ถ้าหากสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงงั้นฉันคงต้องกราบขอบคุณสวรรค์จากใจจริง]

สือกวง ; คุณกลับมาแล้ว คุณออกมาสิ ตอบผมมาสิ ไม่มีทางแล้วจริงๆเหรอ

ราชาไร้มงกุฏ การแข่งขันหมากล้อม

[เรื่องราวของเราช่วงเวลาที่เหมือนมีเทพเจ้าคอยช่วยเหลือเริ่มขึ้นจากฤดูร้อนเมื่อหลายปีก่อน นั้นคือจุดเริ่มต้นของเงาตามตัว]

ข้าจะทิ้งเจ้าไปได้อย่างไร