ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic [Got7] markbam ความทรงจำและคำสัญญาที่หายไป

    ลำดับตอนที่ #3 : 10 %

    • อัปเดตล่าสุด 20 พ.ค. 58







    "แบมแบม   แบมแบมมม    ไอ้แบมม. ไอ้น้องเวรรร   นอนรึ๊ตายวะ  ตื่นได้แล้วโว๊ยย  ไม่ไปโรงเรียนรึไง!!!"  อื๊มหืมมม  เจ่กู...โหดกว่านี้มีอีกมั๊ย =o=  

    "ตื่นแล้วครับ  ตื่นแล้วววว"

     

    "รีบแต่งตัวแล้วลงมากินข้าว  เร็วๆด้วย"  ผมจำใจต้องละออกจากที่นอนแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างไว  ถ้าขืนแต่งตัวช้า  เจ่เฟยอาจจะขึ้นมาฆาตกรรมผมก็เป็นได้  (เอ่ออ..เวอร์ไปมั๊ยลูกแบม  -_-^)  

     

    ใช้เวลาไม่นานผมก็แต่งตัวเสร็จและวิ่งลงมาเจ่เฟยข้างล่าง

     

    "รีบกินจะได้รีบไปโรงเรียน"

     

    "ไม่กินไม่ได้เหรอฮะ   สายแล้วเดี๋ยวประตูโรงเรียนปิดอ่ะ"

    "ต้องกิน!!  ถ้าแกไม่กินข้าวเช้าแล้วจะเอาสมองที่ไหนไปเรียนห๊ะ   ยิ่งฉลาดๆอยู่  แล้วไปโรงเรียนสายเนี่ย..เพราะแบมไม่ตื่นเองใช่มั๊ย  อย่ามาเนียน"  โห่วว  ยาวเลย  สาบานว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกันจริงๆ   แต่ก็จริงอย่างที่เจ่เค้าว่าหล่ะครับ ผมไม่ค่อยฉลาดซักเท่าไหร่  เรียนไม่ค่อยเก่งถึงแม้จะพยายามแล้วก็ตาม   ก็จะให้เก่งได้ไงหล่ะ  เค้าไม่ได้เกิดที่เกาหลีซักกะหน่อย  เค้าเป็นคนไทยนะ  แค่มาเรียนที่เกาหลีเฉยๆ  ใช่ครับ   ผมเป็นคนไทยที่มาเรียนที่เกาหลีได้3 ปีแล้ว   เพราะแม่ผมอยากให้มาอยู่กับพี่เฟยเนี่ยหล่ะ  เหตผลที่แม่อยากให้มาอยู่กับพี่เฟยเพราะ

    "แบมต้องคอยดูแลพี่เฟยให้ดีนะรู้มั๊ย   พี่เค้าเพิ่งอกหัก  แม่กลัวว่าพี่เฟยจะคิดสั้น  เห็นป้าผิงบอกว่าพี่เฟยรักผู้ชายคนนี้มาก  ไปดูแลพี่เค้าแล้วคอยส่งข่าวมาให้แม่กับป้าผิงรู้ด้วยนะลูก"  สรุปคือ  เจ่แกอกหัก  แล้วให้ผมเฝ้าเผื่อเจ่แกคิดฆ่าตัวตาย  แต่ผมว่าผมจะตายแทนแล้วหล่ะ  ไม่เห็นเจ่เฟยจะเหมือนคนอกหักตรงไหนเลย  เจ่แกบ่นตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรกยันปัจจุบัน  -_-^  เป็นคนอกหักที่ปะหลาดมากอ่ะ...

    "โอเคค๊าบบบ  กินครับกิน" ผมก้มหน้าก้มตาโซ๊ยข้าวที่อยู่ตรงหน้าแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไปโรงเรียน  อีกแค่10นาทีประตูโรงเรียนก็จะปิดแล้ว  อ๊าคคคค  จะทันมั๊ยเนี่ยย

     

     

    หน้าประตูโรงเรียน..........ที่ปิด....สนิท!!  

    อ๊าคคค  มาไม่ทันจริงๆด้วยอ่าาา    ไม่เป็นไร!!    ถ้าประตูปิด.....  ก็ปีนข้ามกำแพงดิ่ หุหุหุ +.+ 

     

    พอคิดได้แล้วก็จัดการโยนกระเป๋าข้ามกำแพงแล้วค่อยๆปีนขึ้นไป  ยังดีที่กำแพงโรงเรียนผมไม่ค่อยสูงเท่าไหร่......แต่.....มันแค่เก่ามากจนปูนที่ฉาบไว้เริ่มจะแตกออกแล้วหล่ะ  จะรอดมั๊ยเนี่ยตรู  

     

    "แบมแบม!!!"

    "เฮ๊ยย!!!"  ผมตกใจเลยเผลอปล่อยมือ   ซวยไอ้แบ๊มมมม  ร่วงแน่  เจ็บแน่  โดนจับได้แล้วแน่ๆ  โดนลงโทษแน่ๆ  และที่สำคัญถ้าเจ่เฟยรู้  กุโดนฆ่าแน่ ฮื๊ออออออ............

    .........แต่     ไม่เจ็บเว๊ย  ไม่ตกเหรอ   ผมค่อยๆลืมตาขึ้น....แล้วก็ได้เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาว่าา..........

     

    "เฮ๊ย!!   คุณ"  ครับ   ไอ้คุณคนแปลกหน้ายิ้มตาหยี๋อุ้มผมอยู่ครับ    มาได้ไงวะ!!

     

    20 %

     

    สวัสดีค่าาาาาาาาา    ดีใจมากกกกมีคนมาเม้นให้เค้าแล้ววววววว......

    ปรือมือรัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  >o<

     

    นี่พอไรท์เข้ามากะว่าจะแค่มาดูเฉยๆ   แต่พอมาเจอคอมเม้นปุ๊บ   มาอัพปั๊บเลยจ้าาา  มีกำลังใจในการอัพแล้ววว  ขอบคุณมากเลยน๊าาาา  ^/\^

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×