คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนแปลกหน้า
1 เดือนก่อน
กริ๊งงงงงงงงงงงงง!!!!!
“อื๊ออ.....” ชายหนุ่มร่างเล็กครางเสียงอยู่ในลำคอแล้วใช้มือเรียวควานหาโทรศัพท์เพื่อปิดเสียงนาฬิกาปลุกที่กวนใจเค้า
“7 โมงเองเหรอ......แบมขออีกชั่วโมงนึงละกันน๊าาา” ชายหนุ่มร่างเล็กเอ่ยกับเครื่องมือสื่อสารที่เค้าเอามาใช้แทนนาฬิกาปลุก
"แบมแบม แบมแบมโว๊ยยยยย ตื่นได้แล้ว จะนอนให้แม่ไก่ออกไข่มาเป็นจระเข้รึ๊ไง"
โอ๊ยยยย ให้ตายเหอะ ผมเพิ่งนอนได้ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ สงสารผมเห๊อะ ทำรายงานยันเช้านี่ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ
"ไอ้แบม ถ้าแกยังไม่ย้ายสาระร่างของแกออกมาจากห้องภายใน 10 นาทีนี้ ฉันจะโทรไปฟ้องม๊าไม่ให้โอนเงินมาให้แก จับเวลา!! "
"ตื่นแล้วค๊าบบบบ" ผมตะโกนตอบเจ่เฟย ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จ แต่งตัวอย่างหล่อแล้ววิ่งลงหาเจ่เฟยข้างล่าง
"10 นาที เป๊ะ!! ดีมากไอ้น้องรัก อ่ะ" เจ่เฟยยื่นกระดาษแผ่นนึงให้ผม ผมยื่นมือออกไปรับอย่างงงๆ
"ไม่ต้องทำหน้าเป็นหมาโง่เลย " หน้าหมาโง่มันเป็นไงวะ -_-^ ช่างเปรียบเทียบเหลือเกิ๊นเจ่กู
"ไปซื้อของตามที่ฉันจดไว้ให้ ของสดทั้งหลายแหล่ เครื่องปรุง ส่วนขนมจะซื้ออะไรก็แล้วแต่แก แต่ถ้าซื้อมาเยอะเกินงบ แกตาย +_+"
"โห่วววว โหดว่ะ แล้วไหนตังอ่ะ " ผมยื่นมือไปรับตังอย่างเซ็งๆ แล้วเดินออกจากบ้านมุ่งตรงไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ห่างจากบ้านไม่มากนัก ปั่นจักรยาน 10 นาทีก็ถึง ให้ตายเหอะ นี่มันวันหยุดของผมนะ อุตส่าจะนอนยันเที่ยงซักหน่อย เป็นอันจบกันเพียงเท่านี้ ฮื๊อออ คิดถึงที่นอนนุ่มๆ หมอนนิ่มๆ ผ้าห่มอุ่นๆ ผมคิดพลางหลับตาเหมือนว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงจริงๆ
"ระวัง!!!!!"
"เฮ๊ยยย โครมมม!!!"
"โอ๊ยยย เจ็บอ่ะ" ผมร้องขึ้นอย่างเจ็บปวดมือกุมที่หัวเข่าที่ตอนนี้มีเลือดไหลซิบๆจากรอยแผลถลอก ถึงแผลจะไม่ได้ใหญ่มาก แต่มันก็เจ็บนะ ฮื๊อออ ไงละไอ้แบม ที่นอนนุ่มๆของมึงอ่ะ เลือดสาดเลยมั๊ยหล่ะ
"เป็นอะไรมากรึ๊ป่าว แผลใหญ่มั๊ย ไหนดูสิ" ผู้ชายคนนึงรีบก้มลงมาดูแผลที่หัวเข่าของผม เอ่ออ คือแบบ คนเรามันหล่อได้ขนาดนี้เลยเหรอฟร๊ะ อิจฉาโคตรรร นี่ถ้าตายแล้วเลือกเกิดใหม่ได้ผมเลือกเกิดมาหน้าตาแบบนี้มั่งได้มั๊ยอ่ะ ผมสีดำ ผิวขาวๆ จมูกโด่งที่รับกับปากสีออกแดงนิดๆ ดวงตาคมที่ตอนนี้กำลังมองหน้าผมอย่างเป็นห่วง หื๊ม? เป็นห่วงเหรอ ผมคงบ้าไปแล้วหล่ะ เค้าไม่รู้จักผมแล้วจะมาเป็นห่วงผมได้ไง
"แบมแบม เจ็บมากเหรอ พี่ถามทำไมไม่ตอบ" เสียงของเค้าทำให้ผมหลุดจากความคิดของผม แต่เอ๊ะ! เค้ารู้จักชื่อผมได้ไงอ่ะ ผมยังไม่ได้บอกเค้าเลยนะ เพิ่งเจอกันก็ครั้งนี้ครั้งแรก
"คุณรู้จักชื่อผมได้ไงอ่ะ" เค้ามองหน้าผมอึ้งปนตกใจไปพักนึง
"แบมจำพี่ไม่ได้เหรอ " เค้าถามผมอย่างกับไม่เชื่อในสิ่งที่ผมบอก
"จะจำได้ได้ยังไง ก็เราเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกนะ"
"แบม เราเคยเจอกันแล้วนะ จำพี่ไม่ได้เหรอ พี่มาร์คไง" เค้ามองผมด้วยสายตาที่กำลังเจ็บปวด ถามผมด้วยเสียงสั่นๆ
"แต่ผมจำคุณไม่ได้จริงๆนะครับ ถ้าเราเคยเจอกันมาก่อน งั้นผมต้องขอโทษด้วยที่จำคุณไม่ได้" ผมตอบเค้ากลับไป งงนะ งงจริงๆ นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอกันด้วนเหรอ ที่ไหนหล่ะ เมื่อไหร่ ผมไม่ได้สมองปลาทองขนาดนั้นซักหน่อย
"เอาเถอะ ไม่เป็นไร ตอนนี้ไปทำแผลก่อนดีกว่า บ้านแบมอยู่ไหนเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ แผลแค่นี้เอง ผมต้องไปซื้อของก่อน งั้นผมขอตัวนะครับ" ผมบอกคนแปลกหน้าแล้วกำลังจะยกจักรยานเพื่อปั่นไปซื้อของ
"ซื้ออะไรบ้าง เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ แบมรออยู่ที่นี่แหล่ะ" ผมมองคนตรงหน้าอย่างงงๆ
"ไม่เป็นไรครับ ผมไปซื้อเองได้"
"บอกว่าให้รออยู่นี่ไง เอารายการที่จะซื้อมา "
"แต่ "
"อย่าดื้อ" อะไร ดุเค้าทำไมอ่าา เราเพิ่งเจอกันนะ ผมยื่นกระดาษที่จดของที่ต้องการจะซื้อให้เค้าอย่างงงๆ เห๊ยย แล้วผมจะไปเชื่อเค้าทำไมเนี่ยย ผมมองคนแปลกหน้าที่วิ่งไปทางร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตที่เพียงข้ามถนนไปก็ถึงแล้ว แล้วก็ประคองตัวเองให้มานั่งที่ม้านั่งข้างฟุตบาท มองแผลที่ตอนนี้เลือดเริ่มจะแห้งบ้างแล้ว ผมว่าวันนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่อ่ะ งง มึน อึน วันนี้มันวันอะไรวะ คนแปลกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้ บอกว่ารู้จักกัน ทั้งๆที่ผมเองก็ยังนึกไม่ออกว่าเคยไปเจอเค้าที่ไหน นึกยังไงก็นึกไม่ออก
ผ่านไป 10 นาที คนแปลกหน้าก็วิ่งกลับมาพร้อมของเต็มมือ
"ป่ะ กลับบ้าน เดี๋ยวจะไปส่ง"
"ไม่เป็.."
"บอกว่าอย่าดื้อไง" อะไรวะ ดุกันจัง เออ อยากไปส่งนักใช่มั๊ย ไปก็ไป ดีเหมือนกันไม่เหนื่อยดี
แล้วผมก็ซ้อนท้ายจักรยานของตัวเองโดยมีคนแปลกหน้าเป็นคนปั่น ส่วนของทั้งหมดก็ถูกแขวนไว้ด้านหน้า
"นี่...คุณครับ"
"คุณเป็นใครกันแน่ ผมนึกยังไงก็นึกไม่ออกจริงๆนะว่าเราเคยเจอกัน "
"แบมนึกไม่ออกจริงเหรอ แบมลืมพี่แล้วเหรอ" เค้าตอบกลับมาเสียงนิ่งๆ
"ผมจำคุณไม่ได้จริงๆนะ" คนข้างหน้าเงียบไปพักนึงเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วหยุดรถจักรยานจอดอยู่กับที่
"งั้นไม่เป็นไร ต่อจากนี้ไป พี่จะมาทำความรู้จักกับแบมทุกวันเลย ดีมั๊ย" คนข้างหน้าตอบกลับมาแล้วหันมายิ้มให้ผม ด้วยรอยยิ้มที่ผมเห็นแล้วยังต้องหน้าแดง เขี้ยว มีเขี้ยวด้วยอ่ะ แหลมขนาดนั้นเป็นแวมไพรส์รึ๊ไงฟร๊ะ ไอ้แบม มึงก็เป็นผู้ชายเหมือนเค้าป่าววะ แล้วหน้าแดงทำห่าอะไร ไอ้บ้า
กลับมาแล้ววววววว หลังจากหายหัวไปนานน กราบบบบบขอประทานอภัย อันเนื่องมาจาก ไม่มีใครมาคอมเม้นให้เค้าเลยง่ะ เลยเกิดอาการ นอย น้อยใจ ไม่มีกำลังใจจะแต่งต่อเลยอ่ะ T^T มาเม้นให้เค้าหน่อยเถอะน๊าาาาา พลีสๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น