คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำสัญญา / พี่มาร์ค?
“แบมจำพี่ไม่ได้เหรอ” ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยคำพูดออกมาเสียงแผ่ว
“ผมจำไม่ได้” ชายหนุ่มที่ร่างบางและเล็กกว่า เริ่มเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด
“แบมจำพี่ไม่ได้จริงๆเหรอ” ถึงแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เค้าก็อยากจะถามซ้ำอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าคำตอบที่ได้รับจะทำให้เค้าเจ็บปวด แต่เค้าก็ยังหวัง หวังว่าคำตอบของคนตัวเล็กตรงหน้าเค้า จะเปลี่ยนไป
“ไม่!! ผมจำคุณไม่ได้ จะให้ผมบอกคุณอีกกี่ครั้งกันเนี่ย คุณเป็นใครคุณก็บอกผมมาสิ จะมาถามผมทุกครั้งที่เจอทำไม คุณเป็นใคร
คุณสำคัญขนาดที่ผมต้องจำคุณไว้อย่างนั้นเหรอ” ร่างสูงเมื่อได้ยินคำตอบนั้น เริ่มน้ำตาคลอ
ตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเค้าจำเค้าไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะถามอีกซักกี่ครั้ง คำตอบก็ยังคงเหมือนเดิม มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เวลาของเค้ามีไม่มากแล้ว ถ้าแบมแบมยังจำเค้า
และคำสัญญาที่มีให้กันไม่ได้ เค้าคงจะไม่ได้เจอแบมแบมอีกตลอดไป
BamBam part:
ผมตะโกนใส่คนตรงหน้าอย่างเหลืออด ผู้ชายคนนี้เค้าเป็นใคร ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก เค้าก็เอาแต่ถามว่าไม่รู้จักกันจริงๆเหรอ จำเค้าไม่ได้เหรอ ก็ถ้าจำได้ก็บอกไปนานแล้วเซ่ แต่นี่จำไม่ได้ไง แล้วไอ้สีหน้าเจ็บปวดจนแทบขาดใจนั่นก็ด้วย นี่มันอะไรกันวะเนี่ยยย
“เฮ้อออ...ถ้างั้นเอางี้นะ คุณลองเล่ามาซิ ว่าเคยเจอกันที่ไหน เมื่อไหร่
เผื่อว่าผมอาจจะนึกออกขึ้นมาก็ได้นะ”
ผมพยายามใจเย็นแล้วเสนอความคิดบ้าง
จริงๆผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าเค้ารู้จักผมได้ยังไงทั้งๆที่ผมไม่เคยเห็นหน้าเค้ามาก่อนด้วยซ้ำ
“เมื่อ7ปีก่อน ตอนที่เรายังเด็ก เราอยู่บ้านใกล้กัน เล่นด้วยกัน ”
เมื่อ7ปีก่อนงั้นเหรอ
ผมว่าสมองผมมันก็ไม่ได้ฝ่อถึงขนาดกับจำเรื่องเมื่อ7ปีก่อนไม่ได้นะ แต่ทำไมผมไม่มีความทรงจำของคนตรงหน้าอยู่เลย
“และเรา รักกันมากจนถึงขั้นที่เคยสัญญากันว่า...ถ้าหากโตขึ้น.....เราจะแต่งงานกัน”
“ห๊ะ!!!! ระ ..รัก...รักกัน..มาก...จะ..ตะ..แต่งงาน....งั้นเหรอ” ผมพูดตะกุกตะกัก อึ้งไปเลย
อะไรกัน ผมกะหมอนี่เนี่ยนะ รักกัน แล้วที่สำคัญ
รักกันมากด้วย ถึงขนาดกับสัญญากันว่าจะแต่งงานกันด้วย ไม่ใช่ละ ถ้าผมไม่ได้ฝัน ไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าผมก็บ้าละ
“จะเป็นไปได้ยังไง ผมเป็นผู้ชายนะ.....จะไปรักกับคุณได้ยังไง....คุณกำลังเล่นตลกกับผมอยู่ใช่มั๊ย...คุณต้องการอะไรกันแน่”
“พี่มาทวงคำสัญญา”
“คำสัญญาอะไร”
“คำสัญญา ที่แบมบอกกับพี่ว่า จะแต่งงานกับพี่ จะรักพี่
และอยู่กับพี่ตลอดไป”
“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ.....ไม่มีทางที่ผมจะพูดแบบนั้น..ไม่มีทาง!!!”
ผมวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้น
เริ่มกลัวคนๆนั้น
เค้าต้องการอะไร มาทำแบบนี้ทำไม
“กลับมาแล้วคร๊าบบบ”
“กินข้าวก่อนมั๊ยแบม เจ่เตรียมกับข้าวเสร็จพอดี”
“แบมยังไม่ค่อยหิวอ่ะเจ่...เจ่กินก่อนเลย แบมขอขึ้นห้องก่อนนะ”
“ถ้าหิวก็ลงมาหากินเองละกันนะ”
“คร๊าบบบ” ผมตอบออกไปด้วยเสียงยานคาง เหนื่อย เหนื่อยจริงๆ อยากอาบน้ำแล้วนอนจิงๆ วันนี้ผมเจอเรื่องบ้าๆมาเยอะแล้ว ไม่ไหวแล้ว
ฮื๊อออออ ฮึกๆ ฮืออ
” เด็กน้อยคนนึง นั่งร้องให้อย่างน่าสงสาร
“แบม!! เป็นอะไรรึ๊ป่าว เจ็บตรงไหนมั๊ย บอกพี่มาซิ
เจ็บตรงไหน” เด็กชายที่โตกว่าร้องถามเด็กน้อยอย่างร้อนใจ
“พี่มาร์คคคค ฮื๊อออ...” เด็กน้อยรีบโผเข้ากอดพี่ชายแล้วร้องให้หนักกว่าเดิมอย่างน่าสงสาร ตามแขนและขา
มีรอยแผลถลอก ถึงจะไม่มาก แต่ก็ทำให้เด็กน้อยเจ็บอยู่ไม่น้อย
“แบมไม่ต้องกลัวนะ พี่จะปกป้องดูแลแบมเอง...เชื่อพี่นะ .....
พี่สัญญา”
เด็กชายที่โตกว่า พูดปลอบโยนด้วยถ้อยคำที่อบอุ่นอ่อนโยน
แต่ให้คำสัญญาที่เข้าแข่งและมั่นคงกับเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด
“สัญญาแล้วนะ”
“อืม...พี่สัญญา”
“แบม
แบมแบม แบมแบม ไอ้แบมโว๊ยยยยยยยยย”
“เฮื๊อกก !!!”
ผมตกใจตื่นด้วยเหงื่อที่ชุ่มโชก
นี่มันอะไรกัน ฝันงั้นเหรอ ผมฝันถึงไอ้พี่ปะหลาดคนนั้นนะเหรอ
หรือว่าผมคิดมากจนเก็บเอามาฝันจนกลายเป็นเรื่องเป็นราวซะจริงจัง
“นี่แบมร้องให้เหรอ...เป็นอะไร ฝันร้ายเหรอ”
“ร้องให้ แบมเนี่ยนะ..ร้อง....ให้” ผมงงกับคำถามของเจ่เจีย ก่อนที่เถียงแล้วก็ต้องงง เพราะหางตาของผม มันเปียกไปด้วยน้ำตา อะไร
ผมฝันถึงขนาดกับร้องให้เลยเหรอ
บ้าไปแล้ว ผมบ้าไปแล้ว
“ไม่มีไรหรอกเจ่ แล้วนี่ เจ่มีไรป่าวอ่ะ”
“ก็ป่าวหรอก เห็นเมื่อเย็นไม่กินข้าว
นึกว่าไม่สบายรึ๊ป่าวก็เลยขึ้นมาดูแล้วก็เห็นแบมนอนละเมอกระสับกระส่ายแปลกๆ มีไรไม่สบายใจรึ๊ป่าว เล่าให้ฟังมั่งดิ่”
“สาบานว่าเป็นห่วงน้องมากกว่าอยากรู้เรื่องของชาวบ้าน”
“5555 สมแล้วที่เป็นน้องของเจ่ ฉลาดจิงๆ”
เฮ้อออ ผมละเอือมกับพี่สาวตัวเอง
“ไม่มีไรจิงๆ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า”
“จะไม่เล่าจริงๆใช่ป่ะ”
“ไม่มีอะไรจิงๆ เจ่ไปนอนเฮอะแบมคงไม่กินแล้วหล่ะ”
“เออๆ ถ้ารู้สึกจะไม่สบายก็กินยาซะนะ”
“คร๊าบบบบ”
พี่ออกไปแล้วผมก็ได้แต่กลับมานั่งคิดเรื่องในฝัน พี่มาร์คงั้นเหรอ ผมเรียกเค้าว่าพี่มาร์คเหรอ
ห๊ะ!!! เวลาของมาร์คเหลือน้อยแล้วเหรอ หมายความว่าไงอ่ะ o.O
สงสัยกันอ่ะเด่ะ หุหุหุ นี่ละ จุดเริ่มต้นของเรื่องเลย ^o^
สวัสดีค่าาาา ท่านผู้อ่านทุกท่านนน ตอนแรกกะว่าจะแต่งแบบ ฟิคสั้น? แต่ไปๆมาๆ มันสั้นตรงไหนฟร๊ะ -_-^
ช่วยเม้นให้หน่อยเน้อออ จะได้รู้ว่ามีคนอยากอ่านแนวนี้มั๊ยยยย T^T
ความคิดเห็น