FATE in SIN/onkey 2min

TITLE :: FATE IN SIN

AUTHOR :: BL_9 x  SUPER NOONA

GENRE :: ROMANTIC FANTASY

COUPLE :: ONKEY x 2MIN

FATE IN SIN เป็นนิยายที่เขียนโดยผู้แต่ง 2 คน โดยมีพี่หรือSUPER NOONAเขียนในส่วนของ2MIN และ น้องBL_9เขียนPARTของONKEY รวมกันแล้วนำมาลงในID ของ SUPER NOONAค่ะ สองผู้แต่ง สองอรรถรส อยากให้ลองอ่านกันนะคะ

หมายเหตุ :: นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อความบันเทิงและความรักในตัวศิลปิน มิได้เกี่ยวข้องกับชีวิตจริง เนื้อหาในแต่ละตอนเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้นนะคะ
โปรดอย่าคัดลอก หรือนำไปเผยแพร่ต่อโดยไม่ได้รับอนุญาต
ผู้เขียนรอรับฟังคำติชมเสมอค่ะ  


 

INTRODUCTION


 

“วางไว้ตรงไหนดีคับ” เสียงทุ้มต่ำที่ติดจะหอบนิดๆ ดังขึ้น

“เอาซักตรงเหอะ ที่ว่างๆ น่ะ” เสียงตอบรับที่เหมือนจะไม่สนใจคนที่ถามไถ่ซักเท่าไร

“ฮยอนเสร็จยางงงงง มาช่วยในห้องครัวหน่อย” อีกเสียงเรียกหนึ่งที่ดังขึ้น

“เออๆ แป๊บนะโว้ย...ใช้จริ๊งงง” คนถูกใช้ที่กำลังอยู่ในอารมณ์เหวี่ยงนิดๆ

“ฮย๊อนนนนน”

“เออๆ มาแล้ว ตกลงมันมาอยู่เป็นน้องหรือมาอยู่เป็นแม่วะ” ขานตอบแบบทันทีทั้งๆ ที่หน้าตาและน้ำเสียงบ่งบอกสถานะที่ไม่อยากกระทำตามที่พูดซักนิด

“ให้ผมไปช่วยแทนไหม” คนตัวเล็กกว่ามองหน้าคนที่เสนอตัวอย่างไม่ได้เชื้อเชิญ

“ไม่ต้องเลยคับ น้องโฮกรุณาใช้ความสูงของเมิงให้เป็นประโยชน์ โน่นชั้นวางของยังยัดของเข้าไม่หมด สูงขนาดนั้นใครจะเอื้อมถึง ไปเลยไปทำเลย ทางนี้เดี๋ยวทำเอง” คำตอกกลับที่เกิดขึ้นทันทีจนคนรับฟังแทบไม่อยากจะขัดใจ เนื่องจากน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงระดับอารมณ์ที่น่าจะถึงขั้นเทพของการเหวี่ยง คนตัวเล็กที่ได้เหวี่ยงไปหน่อยพร้อมส่งสายตาพิฆาต ก่อนจะหันหลังเดินลิ่วไปยังจุดหมายที่ประสงค์

ในครัว

“....”

“ฮยอนก็มินโฮ อุตส่าห์จะมาช่วย”คิมคิบอมผู้มีความเกี่ยวข้องกับคิมจงฮยอนในฐานะน้องชายต่างบิดามารดา หรือที่เราเรียกกันว่าญาตินั่นแหละ (อธิบายให้ยากทำไมไรท์เตอร์ 55555)

“ไม่ต้องห่างๆ กันบ้างเหอะ ไม่ไว้ใจโว้ย”เอ๊...หน้าตาของคีย์คงบ่งบอกอย่างนั้นแต่ใช่ว่าจงฮยอนจะสนใจก็คิดอย่างไร ก็พูดไปอย่างนั้น

“หึงอะดิ” ญาติย่อมไม่ต่างกัน คำสวนที่กระแทกใจดำอย่างจังทำเอาจงฮยอนต่อไม่ติดกันเลยทีเดียว

“เดี๋ยวปั๊ด..”

“โห...อะไรก็จะลงมือ แหมพอมีกล้ามเข้าหน่อย เชอะ คนอย่างคีย์ไม่กลัวหรอก” คำพูดที่ไม่ได้ตรงกับกริยาที่ทำซักนิด เพราะตอนนี้คีย์ถอยห่างออกไปไม่น้อยกว่า 3 ก้าวให้พ้นรัศมีวงแขนล่ำซะก่อนนะ

“แน่ใจ”

“ทำงานเหอะ เด๋วไม่เสร็จ” เพื่อให้ทุกอย่างกลับมาปกติและไม่เสี่ยงตาย นั่นเป็นสิ่งเดียวที่คีย์จะเอาตัวรอดได้

บ้านทรงเกาหลีโบราณยังไม่พอความเก่าคร่ำคร่าที่แทบไม่น่าเชื่อยังหลุดรอดตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวงของประเทศเกาหลีใต้ได้ ถึงแม้จะอยู่ชานเมืองก็เหอะ คนคนตระกูลคิมไม่เคยท้อถอยกับอุปสรรค แต่แว๊บแรกที่เห็น แม่เจ้าบ้านที่เป็นมรดกตกทอดมากี่รุ่นแล้วเนี่ย เก็บมาขนาดนี้ไม่เก็บอีกซักหน่อยเพื่อเข้าเป็นโบราณสถานเรียกยูเนสโกมาตีทะเบียนเลยละ ไม่ใช่แค่มรดกตระกูลคิมแล้วเนี่ย มันแทบจะเป็นมรดกโลกได้แล้วมั้ง

“ฮยอนเก็บเร็วๆดิ เดี๋ยวข้าวเย็นหมดหรอก” คำเตือนอีกครั้งก่อนแสงอาทิตย์จะลับขอบฟ้าแบบจริงจังก็ดังขึ้น

“ยังไม่เร็วอีกหรือไง ยังไม่ได้พักเลยนะ เฮ้ออออ” เสียงถอนหายใจแบบอันลิมิเต็ด พร้อมกับมองหน้าคนที่มีศักดิ์เป็นน้องชายร่วมตระกูลคิมก็เศร้าใจ ไม่น่าโดนมันหลอกเล๊ย หน้ามืดเข้าไปได้ทำเป็นคนรักน้องเป็นไงละ แทนที่จะได้ไปอยู่ต่างประเทศ โกอินเตอร์กับคนอื่นบ้าง เลยต้องมานั่งหน้าละเหี่ยเช็ดจาน ชาม หม้อ กระทะ อยู่ในครัวสมัยสงครามโลกครั้งที่หนึ่งจนสายตัวแทบขาด

“เฮ้อ....” ถอนใจอีกซักครั้งเผื่อมันจะหายเหนื่อย

“เป็นไรหรือป่าวฮยอน” เสียงน้องชายลอยมากระทบโสตประสาทอีกครั้ง

“ป๊าวววว”

“เสียงสูง” อะนะปล่อยกูไปบ้างอะไรบ้าง

“ให้กูมีโลกส่วนตัวบ้างเห๊อะ” รีบตอบกลับน้องชายอย่างรวดเร็ว

“คิดถึงคนข้างนอกรืออออ” อยากบอกว่าเหนื่อยมากขึ้นก็เพราะเมิงงงงเปิดประเด็นนี่แหละ

“เลิกเหอะวะคีย์ มันเป็นไปไม่ได้วะ” คำตอบที่ตอบกลับแบบกระแทกใจตัวเองให้เจ็บซะงั้น

“อะอะโอเค ไม่ล้อละ เดี๋ยวเป็ดงอน” คีย์ผู้ซึ่งรับรู้เรื่องราวอย่างละเอียดเริ่มไม่อยากแกล้งพี่ชายไปมากกว่านี้ เพราะทุกที่ทีพูดก็แค่แหย่เอามัน แต่ตอนนี้ท่าทางพี่ชายจะไม่มันด้วยซะแล้ว

“ฮยอน”

“อะไร”

“ขอบคุณนะ” คนอย่างคีย์ใช่ว่าไม่รู้ว่าพี่ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ รู้สึกยังไง เพราะเขาที่ไม่อยากกลับไปเรียนต่างประเทศอีกแล้ว จึงทั้งข้อร้องและอ้อนวอนให้ป๊ากับม๊าอนุญาต แต่ถ้าไม่มีฮยอนคงไม่สำเร็จ ถึงแม้ฮยอนจะอยากไปอยู่กับคุณลุงคุณป้าแค่ไหน แต่เพื่อคีย์กลับยอมปฏิเสธแล้วออกตัวมาดูแลน้องชายที่นับได้เป็นแค่ญาติแบบนี้ คีย์อยากบูชาความแมนของคิมจงฮยอนจริงจัง

“เออ” รับคำแบบขอไปทีแต่ยิ้มน้อยๆ มาเยือนบนใบหน้าอย่างช่วยไม่ได้เมื่อคีย์เอาหัวมาไถอยู่ข้างๆ

“รีบทำเหอะ เดี๋ยวจะได้กินข้าว” ความห่วงใยที่มีให้พี่ชายอยู่สม่ำเสมอเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าจงฮยอนได้อีกครั้ง

“ฮยอนจะกินไร เดี๋ยวทำให้” รู้อยู่ว่าน้องชายตัวบางเก่งเรื่องทำกับข้าว แต่...

“วันนี้อย่าเลย ไปหาอะไรกินง่ายๆ ดีกว่า เหนื่อยมาทั้งวันละ”

“เย้ๆ ฮยอนเลี้ยง” นี่แหละพี่ชายของคิมคีย์ น่ารักเสมอเลยยยยย

“เออ เออ”

“พี่จง” เสียงทุ้มที่เป็นเอกลักษณ์ดังขึ้น

“อะไร”การตอบกลับพร้อมกับมองไปยังต้นเสียง

“ห้องนอนพี่อยู่ไหนคับ” คำถามที่ทำให้พี่น้องตระกูลคิมงง

“ถามทำไม” เป็นคำถามที่เกิดขึ้นทันที

“ผมจะได้เอาไปเก็บให้” คำพูดพร้อมกับสิ่งของที่อยู่ในมือทั้งสองข้างของคนตัวสูงทำให้คนถามถึงกับหน้าขึ้นสี

“เชี่ยยยเมิง ใครให้รื้อลังกางเกงในกู” โอ้วววว เมิงชอบแบบนี้ก็ไม่บอก

“มันไม่ได้ติดเทป” คำตอบที่ทำร้ายจงฮยอนแบบไม่ได้ตั้งใจ

“สาดดดด.... ตอบดี เออกูผิดที่ไม่ติด เมิงถูกมากเลยไอ้โฮที่อยากช่วยจัดของ แม่... เดี๋ยวกูเอาไปเอง” เจ้าของ...ลังต้องห้ามถึงกับรีบมารับของสำคัญแบบรวดเร็วพร้อมกับคำสบถ

“ให้ได้แบบนี้ดิ เฮ้ออ” หลังจากทำภารกิจลับเสร็จสิ้น จงฮยอนก็ยังไม่วายที่จะหัวเสียต่อไป

“ฮยอนฮยอน” คีย์ส่งเสียงเรียกแบบที่เรียกว่าตะโกนซะมากกว่า

“ทำมายยย” คำขานที่ดังขึ้นปนความตกใจ

“ห้องผมมีห้องเก็บของด้วย”

“ห๊า อะไรนะ” ความตกใจมากขึ้นเป็นทวีคูณ พร้อมเสียงฝีเท้าที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมายังห้องที่หมายเพราะน้องชายตัวแสบรีบวิ่งมาลากพี่ชายตนเองไปดูอย่างตื่นเต้น ห้องขนาดไม่เล็กที่ต่อเชื่อมกับห้องนอนคีย์เหมือนถูกซ่อนไว้อย่างมิดชิด ถ้าไม่ใช่เพราะความเก่าจนเกิดรอยแยกของไม้คงไม่เห็นว่าเป็นประตูบานเขื่องที่ทำกลมกลืนไปกับผนังอย่างไร้ที่ติ

“นี่ไง ดูดิ” นิสัยที่ยังติดเป็นเด็กรีบชี้ไปยังห้องที่กล่าวถึง

“แปลกดีเนอะเหมือนห้องลับเลยงะ” ตาที่โตอยู่แล้วของจงฮยอนกลับโตขึ้นอีกเมื่อเห็น

“อืมม แปลกดี” น้ำเสียงที่เคยราบเรียบของมินโฮยังแฝงด้วยความตื่นเต้นไม่แพ้กัน

“ทำไรนะ มินโฮ” คีย์สงสัยในกริยาที่มินโฮทำ

“มันมีอักษรเขียนอยู่ตรงนี้น่ะ” นิ้วเรียวยาวแต่ดูแข็งแกร่งแบบฉบับของผู้ชายเล่นกีฬาลูบไล้ไปยังบานประตูที่มีร่องรอยของการแกะเป็นรอยนูนที่เหมือนจะเลือนราง

“ไหนๆ”

“ฟากฟ้าทอดข้ามผ่านกาลเวลา

ให้เจ้ามาพบกับข้า ณ ภพหนึ่ง

หัวใจที่ไม่เคยประหวั่นพรั่นพรึง

กลับตราตรึงจิตไม่ห่างไปไกล

สวรรค์นั้นส่งเสริมหรือลงโทษ

ขอได้โปรดอย่าทำร้ายโดยขับไล่

เพียงประตูกั้นก็เหมือนห่างกันไป

เจ้าอยู่ที่ใดจงจำข้าไว้.....”

“อะไรวะ กำลังเคลิ้มเลย หยุดทำไมวะ” เสียงที่บ่งบอกถึงความขัดใจของจงฮยอนดังขึ้น

“ผมอ่านไม่ออกงะพี่” มินโฮหันมาบอก

“ไหนๆ... เออวะมันเลือนแล้วนี่หว่า”จงฮยอนยื่นหน้าไปดูจึงเห็นด้วยกับความเก่าและโทรมของอักขระโบราณ

“เอา เหอะมีงานเพิ่มอีกละ ไปกินข้าวกันก่อนเหอะ” บทสรุปที่ทุกคนเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า ห้องนี้คงต้องทำความสะอาดหรือจะเรียกว่าบูรณะครั้งมโหฬารแน่นอน

จงฮยอนคว้าคอน้องชายเดินออกไป แต่ใครจะสังเกตว่าใครคนหนึ่งยังคงลูบตัวอักษรบนบานประตูนั้นอย่างหลงใหล

“ไอ้โฮ เมิงจะไปกินข้าวกับพวกเราไหมคับ ถ้าไปรีบหน่อยหิวแล้ว” เสียงเรียกดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนรุ่นน้องไม่ได้เดินตามมาอย่างที่คิด

“คับๆ” คำขานรับอย่างรวดเร็วหลังจากหลุดจากภวังค์

“เป็นอะไรวะ” คำสบถที่มาพร้อมกับการสะบัดหัวเรียกสติก่อนก้าวยาวๆ เพื่อรีบตามพี่น้องตระกูลคิมออกไป

............

......

...