[Fic:One Direction]นายแบดบอยกับยัยสาวเฉิ่มเบ๊อะ

Good Time

 

     แสงแดดยามรุ่งอรุณปลุกให้คนขี้เซาอย่างผมตื่น...เสียงนกร้อง และ ภาพที่คุณนายโอเลียรีรดน้ำที่สนามหญ้าหน้าบ้านของเธอ ซึ่งมันเหมือนกับทุกๆวัน แต่ผมกลับชอบที่จะมอง วันนี้ก็คงต้องทำอะไรเหมือนๆเดิม เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา

     กว่าผมจะลุกจากเตียงและเข้าห้องน้ำ ต่อด้วยการทำธุระส่วนตัวอะไรต่างๆ จบที่การกินข้าว และขับรถไปมหาลัย ก็กินเวลาไปสักพักใหญ่ๆ

    สองข้างทางก็คือถนน ตรอก ซอย ที่ผมผ่านทุกๆวัน ข้างหน้านั่น ร้านขนมปังที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนผม ในทุกๆวัน ทางขวามือนั่น เป็นร้านจัดดอกไม้ ที่เต็มไปด้วยสีสันและความสดชื่น ส่วนข้างหน้านั่น...มหาลัยของผมเอง

[อีวาเจลีน]

 

   “สายอีกแล้ว ซวยแน่เลยฉัน”

     ฉันมักจะเป็นคนทำอะไรเชื่องช้าเสมอ แถมยังซุ่มซ่ามอีกด้วย นิสัยเหล่านั้นเลยทำให้ฉันมามหาลัยสายอยู่เสมอ และนี่ก็เป็นวันแรกของมหาลัยที่ใหม่ของฉันด้วย แต่ฉันพยายามจะแก้แล้วนะ แต่ทำยังไงก็ทำไม่ได้ซักที...ทำไมรถไม่มีเลยนะ ถ้ายืนรอนานกว่านี้ได้ไปสายของจริงแน่เลย ทำยังไงดี...หรือจะเดินไปมหาลัยดู อืม...ไม่ใช่ความคิดที่ดี เพราะจากตรงนี้ไปมหาลัย เกือบๆ ห้ากิโลเมตร ตายๆ แน่ ยัยอีฟเอ้ย  โทรให้พวกเพื่อนมารับดีกว่า

   “ฮัลโหล แคร์ลี่ มารับฉันทีสิ ฉันอยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้าบ้าน”

   [ฉันเลยตรงนั้นมาแล้วน่ะ เดี๋ยวให้คนขับรถขับย้อนไปรับเธอก็ได้นะ รอฉันสักพักนึ่งละกันนะ]

   “ไม่เป็นอะไรหรอก เธอเลยไปแล้วนี่นา เข้ามหาลัยไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันหาทางไปเอง”

   [แน่นะ เธอยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย ไม่ค่อยไว้ใจเลยจริงๆ]

   “เอาน่า ฉันดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องห่วง แค่นี้ก่อนนะ”

     เดินไปฝั่งนู้นดีกว่า เผื่อจะมีรถผ่านมาบ้าง เฮ้อ...อยากมีรถกับเขามั่งจังเลย ชีวิตนี้ก็คงทำแต่ฝันล่ะนะ อีวาเจลีน...

   “เฮ้ย!!!!!”

   -เอี๊ยด-

   “คุณๆ เป็นอะไรหรือเปล่า”

   “ฉะ..ฉัน โอเค แค่มึนๆ นิดหน่อย ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เดินไม่ดูเลย ขอโทษจริงๆนะคะ”

   “ไม่เป็นอะไร...แล้วนี่กำลังจะไปที่ไหนล่ะ”

   “ไปมหาลัย ข้างหน้าน่ะค่ะ”

   “ที่เดียวกับผมเลย เดี๋ยวผมขับไปส่งละกัน คุณลุกไหวไหม?”

   “ไหวค่ะ ไหว”

   “ให้ผมประคองดีกว่า ท่าทางคุณจะไม่ไหว”

   “ขอบคุณค่ะ...ฉันนี่ซุ่มซ่ามจริงเลย”

     ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถของชายแปลกหน้า...ซึ่งฉันได้เดินตัดหน้ารถเขาเมื่อกี้นี้

   “เอ่อ...คุณชื่ออะไรเหรอคะ?”

   “ผมชื่อ เซน มาลิค”

   “อ๋อค่ะ”

   “แล้วนี่คุณชื่ออะไร”

   “อีวาเจลีน แพตเวิร์ด ค่ะ”

   “อ่อ...แล้วนี่คุณเรียนคณะอะไรล่ะ?”

   “นิเทศศาสตร์ เอกการแสดง น่ะค่ะ”

   “ผมก็อยู่นิเทศนะ แต่ทำไมไม่เคยเห็นคุณเลย?”

   “ฉันเพิ่งย้ายมาใหม่น่ะค่ะ วันนี้ฉันต้องเข้าเรียนเป็นวันแรก”

   “ถึงแล้วล่ะ”

   “ขอบคุณที่ขับรถมาส่งนะคะ”

   “อ่อ อืม วันหลังเวลาข้ามถนน อย่าเหม่อลอยอีกนะ เพราะอาจจะไม่ได้โชคดีแบบวันนี้”

   “ฮ่าๆ ค่ะ”

     ทำไมมีแต่คนมองฉันล่ะ นี่ฉันทำอะไรผิดอ่ะ? หรือว่าฉันมีอะไรติดหน้า ทำไมถึงมีแต่คนมอง เอิ่มหรือว่าหน้าฉันเหมือนกับฆาตกรโรคจิต หรือโจรขโมยชุดชั้นใน (เอาเข้าไป) มองกันเยอะขนาดนี้ อึดอัดดดดดด

   “คุณ...ทำไมถึงมีแต่คนมองฉันเหรอคะ?”

   “ไม่รู้สิ...หน้าตลกมั้ง ผมไปหาเพื่อนก่อนนะ หวังว่าคุณจะเดินขึ้นตึกเองได้”

     ฟังแล้วเหมือนแอบจิกฉันเบาๆ คือ ดิฉันเพิ่งเดินตัดหน้ารถมานะคะ แล้วก็เป็นรถของคุณเซน ผู้เงียบขรึมซะด้วย...จะอะไรก็ช่างรีบขึ้นตึกดีกว่า มีคนมองเยอะๆแล้วรู้สึกประหม่าแหะ

   “ยัยอีฟ!!!! วันนี้แกนั่งรถมากับเซน มาลิคได้ยังงายยยย อธิบายด่วน”

   “ฉันขี้เกียจเล่าอ่ะ เรื่องมันยาว”

   “ฉันมีเวลาให้แก เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะยะ”

   “เฮ้อ...ก็ฉันกำลังจะข้ามถนน แล้วฉันไม่ได้ดูให้ดีก่อน เซนก็เลยเกือบๆจะชนฉัน แต่ดีที่เขาเบรกทันไม่งั้นฉันก็กลายเป็นผีสิงอยู่ข้างทางแล้วล่ะ”

   “แกนี่ซุ่มซ่ามได้เวลาจริงๆเลย แกรู้รึเปล่า เซน มาลิค เป็นหนึ่งใน 5 หนุ่มหล่อของคณะเราเลยนะเว้ย”

   “มิน่าล่ะ ตอนฉันลงจากรถเขาถึงมีแต่คนมองฉัน”

   “พวกนั้นคงคิดว่าแกเป็นแฟนใหม่ของเซน”

   “จะบ้าหรือยังไง บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วจริงๆ อีกอย่างฉันมี...”

   “เข้าที่กันได้แล้ว นักศึกษาทุกคน”

   “ไว้ฉันจะเล่าต่อนะแคร์ลี่”

   “อื้ม”

   “วันนี้อาจารย์จะมาแนะนำนักศึกษาที่ย้ายเข้ามาใหม่ เชิญนักเรียนใหม่ออกมาข้างหน้าชั้น”

   “สวัสดีค่ะ ฉัน อีวาเจลีน แพตเวิร์ด เรียนคณะนิเทศศาสตร์ สาขาศิลปะการแสดง”

   “เฮ้ยแก นั่นใช่คนที่เซนขับรถมาส่งหน้าม.เปล่าอ่ะ”

   “ใช่เลยเว้ย คนนี้แหละ กูจำหน้าได้”

   “เงียบ! กรุณามีมารยาทด้วยนะ เชิญคุณแพตเวิร์ดกลับไปนั่งที่”

   “ค่ะ”

     ในระหว่างเรียนก็มีเพื่อนร่วมห้องบางคนหันมามองฉันบ้างเป็นระยะ นี่ฉันไม่เข้าใจเลย หมอนั่นเป็นดาราหรือยังไงกันนะ...

     โอ๊ยยยยยย ในที่สุดก็ได้เวลาเลิกเล่นซะที เล่นเอาเพลียเลยนะเนี่ย เฮ้อ นี่ก็เย็นแล้วทำไมถึงยังมีแต่คนมองฉันไม่เลิกด้วยนะ

   “อีฟกลับกับฉันไหม เดี๋ยวขับรถไปส่งที่บ้าน”

   “อื้อ...วันนี้รู้สึกหดหู่มากๆ เลย”

   “เรื่องหนุ่มเซนคนนั้นน่ะเหรอ ฉันว่านะ แฮร์รี่หล่อกว่าเซนเยอะเลย ทั้งน่ารัก น่ากอด มีเสน่ห์น่าดึงดูดด้วยง่า พูดแล้วติดลม”

   “ห้าหนุ่มที่แกพูดถึงนี่ เรียนสาขาอะไรกันอ่ะ”

   “ลูอีส เรียนสาขาเดียวกับเรา ศิลปะการแสดง”

   “ลูอีส คนที่ตลกๆน่ะเหรอ”

   “ใช่ เป็นผู้ชายที่ตลกและกวนไม่มีใครเทียบเทียม ส่วนเลียมที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดเรียนสาขาภาพยนตร์ ไนออลหนุ่มน้อยน่ารัก...”

   “เรียนอยู่สาขาเดียวกับพวกเรา”

   “เธอรู้ได้ยังไงอ่ะ”

   “ก็บอกอยู่ว่าอยู่สาขาเดียวกัน ฉันเห็นตอนเขาออกมาแนะนำตัว”

   “อุ้ยลืมไป ส่วนเซนของเธอก็อยู่สาขาภาพยนตร์นะ”

   “ไม่ใช่ละ”

   “อุ้ยๆ มีเขิน แต่ก็นะ ที่รักของฉันก็อยู่สาขาศิลปะการแสดง กรื๊ดดด น่ารักเฟอร์”

   “หนักและยัยแคร์ลี่”

   “ก็ฉันเป็นสาวช่างฝัน ไม่เหมือนสาวซุ่มซ่ามแถวนี้ซะหน่อย โฮะๆๆ แล้วทำไมลุงเพิ่มมาช้าจัง”

   “รถติดรึเปล่า ฉันว่าเราไปนั่งรอใต้ตึกดีกว่านะ”

   “ก็ว่างั้น”

     อากาศร้อนจังเลย เมื่อไหร่ลุงเพิ่มจะมานะ ถ้านั่งรอลุงเพิ่มนานกว่านี้สงสัยได้ละลายกลายเป็นไอน้ำเดือดปุดๆชัวร์

   “แฮซ คืนนี้มีปาร์ตี้วันเกิดบ้านปีเตอร์คณะบริหารว่ะ ไปกันเปล่า”

   “ไม่พลาดอยู่แล้วเว้ย ไนออล เลียม ไปด้วยกันเปล่า”

   “ฉันขอบาย มีงานต้องไปทำต่อที่หอว่ะ”

   “แล้วนายล่ะไนล์ ไปด้วยกันเปล่า”

   “ฉันอยู่ช่วยงานเลียมที่หอดีกว่า งานนี้ขอผ่าน ไว้งานหน้าละกันนะ”

   “เออๆ ไว้เจอกันที่หอนะเว้ย ไปละ เออลูอีสเห็นเซนเปล่าวะ ลืมถามมันเลยนะเนี่ย”

   “อยู่นี่ๆ”

   “ทำไมมาช้าจังวะ”

   “มีคนมารุมถามเรื่องเมื่อเช้าว่ะ ขี้เกียจตอบเลยเดินหนีมาเนี่ย แล้วนี่จะไปไหนกันวะ”

   “ไปปาร์ตี้วันเกิดเด็กคณะบริหารเว้ย ไปด้วยกันเปล่า”

   “ไม่ล่ะ วันนี้อยากกลับบ้านมีงานยังทำไมเสร็จเลย”

   “มาแนวเดียวกับแด๊ดเลยนะ”

   “เอ้า ก็อยู่สาขาเดียวกันนี่หว่า”

   “เออ ลืมไปว่ะโทษๆ ไปกันดีกว่าลู”

   “ไปมันส์ให้โลกหยุดหมุนเลยยยยย”

     เอิ่ม ใครใจดีก็ช่วยบอกฉันทีว่าพวกนี้...เป็นอะไร ถ้าจำไม่ผิดพวกนี้เป็นกลุ่มผู้ชายที่ฮอตเวอร์ในคณะนิเทศ ท่าทางแต่ละคน รั่วน่าดู

   “เฮ้ยบัง นั่นแฟนใหม่แกนี่หว่า”

   “ไอ้แฮซนั่นปากเหรอวะ ไม่ใช่เว้ย ก็บอกไปแกไปแล้วเมื่อเช้าไม่จำหรือไงวะ เอ่อ...ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยละกันนะ”

   “ถุ่ย! เพิ่งเคยเห็นแกขอโทษก็วันนี้แหละวะ จริงเปล่าลู ฮ่าๆๆๆๆ”

   “เออๆ ไม่ใช่แฟนพูดแบบนี้ไม่ได้”

   “ไอ้ลูอีส เก็บปากไว้กินข้าวเลยไป ขอโทษอีกครั้งละกันนะ พวกแกก็รีบๆไปได้และ ไหนบอกว่าจะไปปาร์ตี้”

   “โด่ว ไปก็ได้วะ บ๊ายบายสองสาวผู้น่ารัก”

   “เจ้าชู้ได้โล่เลยนะแฮซ”

   “ฮ่าๆๆ ไปกันดีกว่าเนอะลู อยู่นานๆเดี๋ยวไอ้เซนเตะ”

     เชื่อแล้วจริงๆนะ ว่าพวกนี้ เข้าขั้น...ฝุดๆอ่ะ (อะไรฝุดๆยะ) ไอ้พวกบ้าห้าตัว

อันที่จริงไปอยากนับเลียมกับไนออล ซักเท่าไหร่ เพาะเขาสองคนน่ารักเฟอร์

   “ยัยอีฟ แกได้ยินรึเปล่า เมื่อกี้แฮร์รี่ชมฉันด้วยแหละแก อ๊าย แคร์เป็นปลื้ม (ได้ข่าวแฮซพูดว่า สองสาวผู้น่ารัก ไม่เชื่อย้อนกลับขึ้นไปอ่านใหม่สิ)”

   “ยัยแคร์ลี่ แกโอเวอร์มากเลยอ่ะ”

   “ผมไปก่อนนะ อีวาเจลีน...”

     หมอนี่จำชื่อฉันได้ด้วยแหะ...หายาก หายากจริงๆ โดยเฉพาะพวกแบดบอยสุดฮอต อย่างหมอนี่

   “เอ่อ ยัยอีฟแกเหม่ออะไรยะ เซนบอกว่า ไปก่อนนะ”

   “ลาก่อนค่ะ”

   “แล้วนี่พวกคุณกลับยังไง?”

   “เดี๋ยวลุงที่เป็นคนขับรถของเพื่อนฉันมารับน่ะค่ะ”

   “นี่ก็เย็นแล้ว ไม่ค่อยมีนักศึกษาอยู่ ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนไหม?”

   “ไม่ดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะ”

   “เอาอย่างนั้นก็ได้ ระวังๆด้วยล่ะ ผมไปละ”

   “โชคดีค่ะ”

     และแล้วเขาก็ค่อยๆขับรถออกจากมหาลัยไป นี่เขาคิดว่าเขาเท่ห์หรือยังไงกัน บ้าจริง พวกคนดังขี้เก๊กแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่านะ
หมดเรื่องไปอีกวันแล้วนะ อีวาเจลีน


               






               สนุกมั้ยอ่าคะ >< เรื่องแรกที่กล้าอัพลง ปกติแต่งไว้อ่านคนเดียวตลอดเลย ไม่กล้าให้ใครอ่านกลัวว่ามันไม่สนุกอ่า ภาษาอาจจะไม่ค่อยสละสลวยนะคะ อาจจะมีบางคำที่พิมพ์ผิดไปบ้าง ช่วยเม้นท์บอกว่าควรแก้ไขยังไงด้วยนะคะ จะเป็นพระคุณอย่างสูงเลย และก็ขอขอบพระคุณที่อุตส่าห์มาดูไรท์บ่นนะคะ เรื่องนี้อยู่ๆก็โพล่งขึ้นมาเลย ถ้าอยากให้ทำตอนแนะนำก็บอกด้วยนะคะ เรื่องนี้ไรท์แต่งจากแรงบันดาลใจซึ่งก็คือ บอยแบรนด์ที่ไรท์รักมากที่สุดเลย เพราะเพลงช่างสะดุดหูมาก (โอเวอร์ไปเปล่า) อยากจะบอกว่า ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ