ภ(พ)บรัก

ยามเพลาเหมาะสม  เราทั้งคู่คงได้กลับมาเชยชม 

ทุ่งหญ้ายามอาทิตย์อัสดง แม้นเพลาจักเปลี่ยน 

เวียนหมุนไปกี่ภพกี่ชาติ ชายผู้นี้จักปักจิตรักแต่นางเพียงผู้เดียว

อักษรจีนโบราณ บนกระดาษสีน้ำตาล ที่ความหมายพูดถึง ชายผู้หนึ่งบอกหญิงสาวอันเป็นที่รัก ว่าวันหนึ่งคงได้กลับมาเคียงคู่ดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน

อุรัสษาดึงกระดาษสีน้ำตาลเก่าๆที่ปลิวมาตามแรงลม และมองดูตัวอักษรจีนโบราณแต่เมื่อจ้องมอง เกิดความรู้สึกกระตุกวูบไหวที่หัวใจ มันเหมือนความรู้สึกตอนที่เธอนั่งรถไฟเหาะตีลังกา จังหวะที่รถไฟกำลังด่ำดิ่งลงสู่ข้างล่างและพุ่งทะยานขึ้นบนรางอย่างรวดเร็ว สักพักความวูบไหวนั้นเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด "โอ๊ย" เธอร้องมันขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ อุรัสษารีบกุมอกข้างซ้ายและหาที่นั่งพัก เธอค่อยๆสูดลมหายใจอย่างช้าๆ เพื่อหวังให้ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจางหายไป สักพักกว่าความรู้สึกวูบไหวและความเจ็บปวดที่หัวใจหายไป เธอคงจะพักผ่อนน้อยเกินไป เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ "อย่าป่วยนะ" อุรัสษาพึมพำกับตัวเอง  พอตั้งสติได้ อุรัสษาก็ขยำกระดาษสีน้ำตาลลงถังขยะข้างม้านั่งอย่างไม่สนใจ

-------------------------------------------------------------------------------------------

มาแบบเป็นกลอนเชียววว สวัสดีรีดเดอร์ผู้น่ารักทุกคนเจ้าค่ะ และขอบพระคุณอย่างสุดซึ้ง รีดที่เผลอกดเข้ามาอ่าน แค่นี้ไรท์ก็รู้สึกหัวใจพองโต มีกำลังใจในการแต่งเยอะเลยล่ะ หุหุ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะคะว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรท์ เกิดจากความมโน และชมชอบการอ่านนิยาย จึงอยากมีนิยายเป็นของตัวเองบ้าง ไม่อิงความจริง ไม่อิงประวัติศาสตร์ ไม่มาม่าเนอะ>.,< 

เรื่องนี้เป็นแนวปัจจุบัน อดีตย้อนยุค และก็ปัจจุบัน เอ๊ะยังไง!! ความรักที่ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติ ก็ต้องทำให้คนสองคนได้มาเจอกัน แต่จะสมหวังหรือไม่นั้น ต้องติดตามนะเจ้าค่ะ 

หลี่เหมยเจียว  

ซือเลี่ยงเลี่ยง

หลิวเฟยหยี่

เอารูปภาพประกอบตัวละครหญิงไปก่อนนะเจ้าค่ะ   แล้วจะมาเฉลยว่าแต่ละนางมีคาแรกเตอร์ยังไง  มีรีดเดอร์คนไหนเดาถูกมั้ยเอ่ยย ว่าคนไหนที่เป็นนางเอก

ขอบคุณรูปภาพสวยๆจากอากู๋Google ค่ะ