ลาร์เมอร์(รัก)ษา

ข้อมูลเบื้องต้น

นิยายเรื่องนี้เป็นภาคขมวด ตอนเดียวจบ มาอ่านและติชมกันได้นะคะ จะว่าเป็นเรื่องแรกที่คลอดแบบจบก็ว่าได้ เรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง โปรดอย่าดราม่า คอมเม้นอย่างพอควรใจเขาใจเรานะคะ 

~~~Have a nice day ~~~

---บริษัทนำเข้ารถยนต์---

"สวัสดีค่ะ น้องรักวันนี้มาแต่เช้าเลยนะ"

"สวัสดีค่ะ พี่เกล พอดีวันนี้รักต้องแวะส่งยัยหนูกับป้ายอม แล้วเลยไปส่งอาหารเซตที่หมู่บ้านโครงการสร้างใหม่ต่อ รักเลยออกจากบ้านเช้าค่ะ อันนี้ของพี่เกลค่ะ มีเมนูใหม่มาให้ลองชิมด้วยนะคะ ส่วนกล่องนี้รักฝากให้พี่พรด้วยนะคะ"

สวัสดีฉันรักษา หรือรัก เป็นผู้ช่วยเลขา ของพี่เกลอีกที เวลามีงานด่วนแทรกมาเราจะแบ่งกันทำ ช่วงนี้ฉันได้ออกไปประชุมนอกบริษัทบ่อย เพราะพี่เกลเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ท่านประธานใหญ่สั่งให้พักแต่ก็ยังดื้อมาทำงาน

"โอเคค่ะ น่ากินมาก"

"ขอบคุณค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ"บริษัทที่ฉันทำงานอยู่ เข้างานแปดโมงก็จริง แต่ครึ่งชั่วโมงแรก เขาจะให้พนักงานรีแลคซก่อนทำงาน บางคนไปหาข้าวทานหลังสแกนนิ้ว บางคนก็ไปคอฟฟี่ช้อปด้านล่าง บางคนก็นั่งเมามอยส์เรื่องคนอื่น ส่วนฉันคุณแม่ลูกหนึ่งที่ต้องตื่นก่อน นอนทีหลัง นอกจากทำงานประจำแล้ว ฉันยังรับทำขนมเบรค อาหารเซตขายด้วยแบบไม่มีหน้าร้าน วันหยุดจะเปิดรับออเดอร์กับแอฟเขียว แอฟชมพู

8:30 น.

"รักษา วันนี้ท่านประธานจะเข้ามาหรือเปล่าจ๊ะ"

"รักไม่แน่ใจนะคะพี่เซ วันนี้ไม่ได้แจ้งว่าจะเข้าอาจจะไม่เข้าค่ะ พี่เซมีธุระอะไรกับท่านหรือเปล่าคะ"

"เปล่าๆ พี่แค่ได้ยินข่าวเขาลื้อกันว่า ท่านจะให้คน คนหนึ่งมารับช่วงต่อ พี่ก็ไม่รู้ว่า เขาคนนั้นเป็นใคร ลูก หรือหลาน"

"แล้วพี่เซ จะอยากรู้ไปทำไมล่ะคะ ไม่ว่าเป็นลูก หรือ หลานก็เป็นเรื่องส่วนตัวของท่านประธาน และสิทธิ์ของท่านนิคะ"

"พี่แค่อยากรู้ เห็นรักษาเป็นผู้ช่วยเลขา"

"ค่ะ รักเป็นแค่ผู้ช่วยท่าน รักไม่ได้ตามติดชีวิตท่านทุกก้าว แต่ถึงจะถามติด เรื่องส่วนตัวคือเรื่องส่วนตัวคะ รักไม่ยุ่ง ใครจะเข้า ใครจะออกมันเป็นสิทธิ์ของเขา ไปทำงานเถอะค่ะ"

"สวัสดีค่ะ มาพบใครคะ"

"คุณ? "

"คุยกับฉันรึเปล่าคะ"

"ตรงนี้มีใครอื่นไหมนอกจากคุณ? "

"มีค่ะ"

"? "

"ก็ นอกจากฉันก็มีคุณไงคะ ถามแปลก"

"ขอโทษนะครับ ผม ไม่ ใช่ เพื่อน เล่น คุณ"

"ฉันก็ไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณหรอกค่ะ แค่หยอกๆ "

"เป็นเลขาอะไรพูดจาไม่รู้เรื่อง"

"น้อง..."

"เอ่อ...สวัสดีค่ะคุณลาร์เมอร์"

"สวัสดีค่ะครับ พี่เกล"

คำถามมากมายส่งเข้าสมองอันน้อยนิด ของฉันอะไรคือ สองมาตรฐาน ฉันพูดไม่ดีหรอหรืออย่างไง ฉันแค่เป็นคนอัธยาศัยดี

"วันนี้ท่านไม่เข้าค่ะ"

"ครับ วันนี้ผมแวะมาดูงานให้ป๊ะน่ะครับ"

"รับทราบค่ะ"

"ผมขอกาแฟสักแก้วนะครับพี่เกล" คุณลาร์เมอร์บอกเสร็จแล้วหันหลังเดินเข้าห้องตัวเอง

"ได้ค่ะ"

"ได้ยินแล้วใช่มั้ยรัก กาแฟคุณลาร์เมอร์ยังจำได้มั้ยว่าคุณเข้าชอบแบบไหน"

"ค่ะพี่เกล" ความจริงคุณลาร์เมอร์ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับที่นี่ แต่การที่เขาหายไป 3 ปี ปีนี้เข้าปีที่4 ฉันก็เพิ่งเห็นเขาครั้งที่ 2 ถ้าไม่นับที่มหาลัยนะ ก็แบบนะผู้ชายอะไร หล่อ นิสัยดีกับทุกคน ยกเว้นฉัน หรือฉันทำตัวไม่น่ารัก แต่ใครจะมารักฉันที่เป็นคุณแม่ลูกหนึ่งล่ะ

"นี่แกคิดบ้าอะไรเนี่ยรัก หยุดๆ "

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตค่ะ"

"กาแฟค่ะ ส่วนนี้ทาร์ตผลไม้ค่ะ"

"ผมสั่งหรอ? "

"คะ? "

"ทาร์ตผลไม้ อะไรของคุณน่ะผมสั่งหรอ? "

"เปล่าสั่งค่ะ พอดีทุกวันที่ท่านประธานรับกาแฟ รักจะเสิร์ฟคู่กับทาร์ตลองท้องค่ะ ถ้าคุณ..."

"อืม ขอบใจ"

"ค่ะ รักของตัวนะคะ มีอะไรเรียกใช้ได้เลยค่ะ รักสแตนบายอยู่หน้าห้อง"

"อืม"

"เย็นชาจัง"

"คุณว่าไงนะ"

"อ่อ เปล่าค่ะ รักแค่คุยกับตัวเองค่ะว่าเย็นนี้จะทำอะไรให้ลูกทานดี ขอตัวนะคะ ทานให้อร่อยค่ะ"

"หึ ยัยผู้หญิงบ้า"

17.30น.

"เจ้าแดงลูกแม่ ใครทำหนูแบบนี้เนี่ย แบบนี้แม่จะขับกลับไปรับน้องยังไง หัวจะปวด ห้าโมงครึ่งแล้วด้วย โทรหาป้ายอมก่อนแล้วกัน"

"สวัสดีค่ะ ป้ายอม"

"จ๊ะ หนูรัก"

"รักขอฝากยัยหนูรินก่อนนะคะ หกโมงรักคงยังไม่ถึงบ้าน เพราะเจ้าแดงยางแบนค่ะป้า เดี๋ยวรักโบกรถเมล์กลับคงถึงช้า"

"ขึ้นแท็กซี่เลยหนูรัก"

"จะดีหรอคะ เปลืองเงิน"

"ดีสิ จะได้กลับมาเจอยัยหนูเร็วไง"

"โอเคค่ะ" ฉันไม่ได้ขี้งกหรอกนะ แต่ฉันจำเป็นต้องประหยัดเพราะหาเงิน เก็บไว้ส่งเสียยัยหนูเรียนสูงๆ ยิ่งการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวสมัยนี้ด้วยแล้ว อะไรก็ต้องใช้เงินทั้งนั้น

ปริ้นนนนนนน

"รถเป็นอะไร"

"ไม่รู้ใครมาปล่อยลมหรือเปล่านะคะ ตอนมายังดีๆ อยู่เลย"

"ขึ้นมาจะไปส่ง"

"รักไม่อยากรบกวนคุณลาร์เมอร์ค่ะ ลูกเจ้านายจะมาขับรถให้ลูกน้องนั่งมันจะดูแปลกๆ เอานะคะ"

"หรือต้องให้เป็นเมียก่อนถึงจะขึ้นได้? "

"คุณลาร์เมอร์ว่ายังไงนะคะ"

"ผมไม่พูดซ้ำ"

"ค่ะ"

"ค่ะ คือ? "

"ก็ค่ะ"

"? "

"ค่ะ คือรับรู้ค่ะ ว่าคุณลาร์เมอร์ไม่พูดซ้ำ รักยืนยันจะไม่รบกวนคุณค่ะ"

"จะรีบกลับไปหาลูกไม่ใช่หรอ"

"คุณลาร์เมอร์รู้ได้ยังไงคะ"

"สำคัญหรอ? " ฉันส่ายหน้าแต่ก็มีความสงสัย และเครื่องหมายคำถามในหัว

"ขึ้นมา อย่าพูดมาก"

ปริ้นนนนนนน

"ให้ไว" นี่คือคำสั่งหรอ เอาดีๆ นะ

"โอเคค่ะ ขึ้นแล้ว ขึ้นแล้ว"

"รถคุณสวยมากเลยนะคะ"

"ก็ขึ้นบ่อยๆ สิ"

"คงไม่หรอกคะ เดี๋ยวแฟนคุณจะว่าเอา ว่าฉันอยากจับลูกเจ้าของบริษัท"

"คิดเยอะ"

"คะ"

"นั่งเงียบๆ ไปเลย จะหลับก็ได้ถึงแล้วเดี๋ยวปลุก"

"คุณรู้จักบ้านรักหรอคะ"

"ผมจะไม่รู้จักที่อยู่พนักงานได้ไง ผมเป็นถึงลูกเจ้าของบริษัทนะ ก็ต้องพอรู้ประวัติพนักงานมั้ยครับคุณรักษา"

"จริงด้วยสิ ใส่ใจพนักงานมากๆ เลยนะคะ รักชักจะเริ่มอิจฉาภรรยาคุณแล้วนะ"

"พูดมาก นอนไปเลย"

"นั่นรบกวนคุณลาร์เมอร์ปลุกรักด้วยนะคะ วันนี้เหนื่อยมาก"

"หึ"

---ลาร์เมอร์---

"ถ้าได้เธอมาเป็นแม่ของลูกก็คงจะดี หึ ยัยผู้หญิงบ๊อง"

"พอเอาเข้าจริงผมกลับรู้สึกคุ้นกับหน้า หวานๆ ออกแนวพูดมาก และดูแคร์คนอื่นไปทั่วของรักษายังไงไม่รู้ เหมือนเคยเจอที่ไหน นึกแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อ 3ปีก่อน ก่อนที่ผมจะบินไปดูงานที่นิวยอร์ก เธอจะเป็นผู้หญิงคนที่ผมนอนด้วยแล้วไม่ได้ป้องกันคนนั้นมั้ย แล้วถ้าใช่ ทำไมเธอไม่เรียกร้องขอให้ผมดูแลเธอกับลูก แล้วถ้าใช่ทำมั้ยดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันค้างคาใจมากตั้งแต่กลับมา จริงๆ ผมเฝ้าดูรักษามาสักพัก เพราะก่อนบินไปดูงานผมได้เข้าบริษัทไปคุยรายละเอียดกับป๋า ผมเลยมีโอกาสได้เห็นผู้ช่วยเลขาพี่เกล ที่ป๋าผมชอบชมให้ฟังบ่อยๆ จะว่าผมสนใจเธอตั้งแต่ตอนนั้นก็ตอบว่า ใช่ใช่ผมสนใจเธอ เพราะเธอดูไม่ตื่นเต้นกับการเป็นหน้าผม ซึ่งต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่เห็นแค่ครั้งแรกก็เดินเข้าหาผม ความจริงผมกลับมาจากนิวยอร์กได้เกือบเดือนแล้ว ด้วยความที่ผมสนใจเธอตั้งแต่ 3ปีที่แล้ว กะว่ากลับมาจะมาขอเธอคุย และขอคบ แต่เธอดันมีลูกเสียก่อน พอไปสืบก็ไม่เห็นมีสามีคอยดูแล ความคิดต่างๆ ไหลมาตีกันจนยุ่ง แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก"

"โอ้ยยยย"

---ลาร์เมอร์---

"เกิดอะไรขึ้นคะ"

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า"

"เปล่า ตื่นแล้วหรอ"

"ค่ะก็ตื่นตอนคุณร้องขึ้นมานั่นแหละ ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นคะ ถ้าขับไม่ไหวฉันเปลี่ยนได้นะคะ หรือจอดให้ฉันลงตรงนี้ก็ได้"

"ผมพูดหรอว่าจะไม่ไปส่ง ผมบอกว่าจะไปส่ง คือไปส่ง อยากเห็นหน้ายัยหนูของคุณด้วย เห็นใครต่อใครบอกว่า น่าขย้ำมาก"

"คิคิคิ ที่แท้ก็อยากจะเห็นลูกหมูน้อยของรักหรอคะ รักขอเตือนไว้ก่อนเลยนะคะ ระวังว่าเห็นแล้วจะตกหลุมรักลุกหมูน้อย"

"แล้วถ้าตกหลุมรัก รักละ"

"รักจะไปว่าอะไรละคะ ดีเสียอีกลูกของรักจะได้มีคนรักเยอะๆ แกจะได้ไม่รู้สึกขาดอะไร"

"หึ ยัยผู็หญิงบ๊อง แล้ว..."

"คุณเมอร์จะถามถึงพ่อของ รสา หรอคะ"

"ได้หรือเปล่าถามจะถาม"

"ได้ค่ะ รักชิลล์มาก"

"อืม ถ้าอยากเล่าก็ว่ามา"

"เรื่องเกิดเมื่อ3ปีก่อนค่ะ รักไปเที่ยวกับเพื่อน ฉลองที่เพื่อนของรักได้เลื่อนตำแหน่ง แต่ที่รักพลาดคือรักดันไปเจอคุยของรักดันไปคั่วกับผู็หญิงคนอื่น รักฟิวส์ขาดสุดๆ แล้วก็ไม่รู้ว่าไปทำอิท่าไหน ตื่นมาก็อยู่ในห้องหรูห้องนึงแล้วไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านั้น หลังจากนั้นรักก็รู้ว่าตัวเองท้อง ตอนแรกก็เสียใจนะคะ เพราะแม้กระทั่งหน้าคนที่รักนอนด้วย รักยังไม่เคยเห็นเลย คุณจะว่ารักเป็นผู้หญิงใจง่ายหรือเปล่าคะ"

"ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้น แล้วถ้าคุณรู้ว่าเขาเป็นใครตอนนี้คุณจะทำยังไง"

"ก่อนอื่นรักต้องตอบคำถามแรกก่อน ที่รักถามว่า คุณจะว่ารักเป็นผู้หญิงใจง่ายหรือเปล่า นั้นคงเป็นเพราะรักเคยรู้จักกับผู้ชายห่วยๆ คนนึงมั้งค่ะเขาชอบทำให้คนอื่นเสียความรู้สึกจากคำพูดของเขาทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้มีนัยยะสำคัญอะไรกับชีวิต ส่วนคำถามที่สองที่คุณถามว่า ถ้ารักรู้ว่าเขาเป็นใครตอนนี้รักจะทำยังไงใช่มั้ยคะ? "

"อืม.

"รักจะขอบคุณเขาค่ะ"

"ประหลาดคนนะ"

"มันจริงอยู่ค่ะที่เกิดจากความผิดพลาด ซึ่งตัวรักเองก็ผิดแบบมากๆ ไม่รู้ดื่มยังไงภาพตัด555"

"คออ่อน"

"แต่รักก็ต้องขอบคุณเขานะคะ ที่มอบของขวัญที่น่ารัก อย่าง รสา ให้รัก รักรู้สึกว่าชีวิตมีสีสันมากขึ้นกว่าเดิม รู้สึกว่าในทุกๆ วันที่รักมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร รู้สึกถึงความรักที่ไม่มีขีดจำกัด รู้สึกถึงความเป็นแม่ ใจรักฟูมากบอกเลย และไม่เหงา ถึงแม้ตอนท้องจะลำบากหน่อย แต่ก็มีคนช่วยดูแลยัยหนูตอนเกิดมา แบบไม่ขาดสายเลยค่ะ โอ๊ะถึงบ้านรักแล้วค่ะ"

"แล้วยัยหนูอยู่ในบ้านหรือเปล่า"

"น่าจะมาถึงแล้วนะคะ หลานป้ายอมแก ส่งข้อความมาบอกรักว่า ป้ายอมแกมาทำธุระแถวซอยบ้านรัก ก็เลยจะแวะมาส่งยัยหนูด้วยเลยน่าจะอยู่ในบ้านค่ะ คุณลาเมอร์จะลงไปด้วยมั้ยคะ หรือ..."

"ไปสิ"

กริ้งงงงงงง ฉันกดออดหน้ารั้วไม้บ้านตัวเอง สักพักป้ายอมกับยัยลูกหมู วัยสามขวบของฉันก็วิ่งมา แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น

"ป๊ะป๋า สวัสดีค่ะ"

????????

"รสา ทำมั้ยเรียคุณลาร์เมอร์แบบนั่นล่ะคะ เดี๋ยวคุณเขาจะโกรธนะลูก"

"ไม่ต้องเรียกผมทางร้านแบบนั้นก็ได้ นอกเวลางาน"

"ขอโทษคุณลุงก่อนค่ะลูก"

"ไม่ต้องหรอกเรารู้จักกัน ใช่มั้ยลูกของป๋า มาให้ป๋าอุ้มหน่อยสิคะ" ไม่ใช่แค่ฉันที่อึ้งกับการกระทำตรงหน้านี้ ป้ายอมแกก็ งง ไม่ต่างกัน

"อ้าว อะไรคือรู้จักกันคะ แล้วทำไมตอนคุณพูดถึงยัยหนูของฉันคุณไม่มีท่าทีว่ารู้จักมาก่อนเลย" บทสนทนาของฉันกับคุณลาร์เมอร์โดนขัดโดยป้ายอม

"ป้าขอกลับก่อนนะหนูรักเจ้าเม่น มันโทรบอกว่ามาถึงบ้าน ยายเจี้ยวแล้ว"

"ป้ายอมมาเยี่ยม ยายเจี้ยว หรอคะ เป็นยังไงบ้างคะ รักไม่ได้เดินไปเยี่ยมแกเลยตั้งแต่รู้ว่าแกออกจากโรงพยาบาล"

"ป้าเข้าใจหนูรักจ๊ะ ก็อาการคนแก่ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ตอนนี้วิ่งได้แล้ว5555 ป้าไปนะหนู ยายไปนะลูกหมูน้อย"

"ค่ะ พรุ่งนี้เจอกัน จุ๊บ รักยายนะคะ"ดูเอาเถอะ ใครไม่หลงรักลูกหมูของฉันก็ยากนะบอกเลย

"ช่างพูด ยายก็รักลูกหมู ไปล่ะลูกเดี๋ยวจะมืด"

"ค่ะป้า" คุยกับป้ายอมจนลืมเรื่องเมือครูเลย

"ป่ะ เข้าบ้านกันเถอะรักษา"

"คือ..."

"สงสัยหรอว่าผมรู้จัก ลูกหมูตัวนี้ได้ยังไง"คุณลาเมอร์จิ้มนิ้วไปที่รักยิ้มของรสา ที่ยิ้มหน้าบาน ขณะที่คุณเเมอร์อุ้ม

"ก็ป๊ะป๋าเป็นลุงของ เลโก้ค่ะคุณแม่"ระหว่างที่เรา3คนคุยกัน ก็เดินเข้าบ้านด้วย ก็ได้ความตามที่รสาเล่าว่า วันนั้นฉันไปรับ รสาช้าเพื่อนในห้องที่ชื่อเลโก้กับผู้ปกครอง ซึ่งก็คือคุณลาเมอร์เล่น ที่สนามเด็กเล่นเป็นเพื่อน แต่ใช่ว่าจะไม่มีครูอยู่ด้วยนะ มีครูอยู่ด้วยแต่ด้วยความน่ารักของลูกสาวฉันใครเห็นก็คงทิ้งให้อยู่คนเดียวไม่ลง แต่ที่สงสัยต่อคือ ทำไมต้องเรียกคุณเมอร์ว่าป๊ะป๋า

"คุณวางลูกลงก่อนก็ได้นะคะ จะเมื่อยแขนเอา"

"ขอโทษค่ะ"

"เรื่อง? "

"ก็ฉันเผลอแทน รสากับคุณว่าลูก ขอโทษค่ะ ถ้าแฟน.."

"ผมโสด สนิทมา3ปี ยังไม่มีแฟนหรือครอบครัว เพราะงั้นสบายใจได้"

"ค่ะ"

"ค่ะคือ? "

"ก็เข้าใจไงว่าคุณยังไม่มีแฟนตอนนี้"

"หิวรึยังคะ"

"หิวแล้วค่ะ แต่ รสาอยากเล่นกับป๊ะป๋าก่อน"

"แต่..."

"คุณไปทำอาหารเถอะ เดี๋ยวผมเล่นกับลูกรอทานข้าว" คำว่าลูกจากปากคุณลาเมอร์ ทำไมฟังแล้วใจฟู หยุดคิดนะรักษา เขาต้องมีเจ้าของแล้วก็เป็นแน่ หน้าตา ฐานะ ชาติตระกูลดีอย่างนี้เธอสู้เข้าไม่ได้หรอก

"บ้านี่ฉันคิดอะไร พอๆๆ ว่าแต่จะทำอะไรดีนะ"ฉันพึมพร่ำกับตัวเอง จนหันไปชนกับแขกบ้านแขกเรือนจำเป็นของวันนี้ ซึ่งมายืนด้านหลังฉันตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

โอ๊ะ

"คุณเข้ามาเอาอะไรคะ"

"เอาคุณ"

"คะ? "

"หึ"

"ลูกหมูหิวน้ำผมเลยอาสามาเอาให้"

"อ๋อ แปปนะคะ"

"นี่ค่ะ คุกกี้กับน้ำส้ม ฉันเตรียมเผื่อคุณด้วย ส่วนคุกกี้ฉันทำเองคุณลองชิมดูนะคะว่าชอบมั้ย ถ้าชอบฉันจะ หยิบติดไปเสิร์ฟกับกาแฟให้ตอนเช้าค่ะ"

"อืม ขอบใจ"

30นาที ผ่านไป

"ทานข้าวค่ะ ลูก ทานข้าวค่ะคุณลาร์เมอร์"

"เอาใหม่ค่ะแม่ แม่ต้องพูดว่า ทานข้าวค่ะลูก ทานข้าวจ๊ะพ่อ"

"เอาใหญ่แล้วนะยัยลูกสาว ป่ะไปกินข้าวกันทั้งพ่อทั้งลูกนั่นแหละ"ที่พูดไม่ได้แปลว่าไม่เขินนะ ก็นะใครจะไปรู้ว่าวันนึงจะต้องมาเป็นบทแบบนี้ แต่ถ้าผู้ชายคืนนั้นเป็นคุณลาร์เมอร์ก็คงจะดีไม่น้อย

"เห้อ"

"แม่เป็นอะไรรึเปล่าคะ"

"เปล่าๆ นั่งทานข้าวกันเถอะเดี๋ยวกับข้าวเย็นจะไม่อร่อย นั่งค่ะคุณ"

"กับข้าวบ้านๆ ทานได้มั้ยคะ"

"ได้สิ แกงส้มผัก ไข่เจียวฟูๆ ของโปรดผมเลย"

"จริงหรอคะป๊ะป๋า แม่รักชอบทำทานบ่อยๆ เหมือนกันค่ะ ใจตรงกันเลย"

"ชงเก่งจริงๆ ลูกหมูน้อย"

"อิอิอิ รสาอยากมีป๊ะป๋าทุกวันนิคะ"

"แม่ขอโทษนะคะลูก"

"ผมว่าเราสามคนทานข้าวกันเถอะ อย่าพูดเรื่องเครียดเลย"

21.00น.

"ป๊ะป๋า กลับก่อนนะครับ"

"ไม่นอนกับรสาหรอคะ"

"คือ..."

"วันนี้ป๊ะป๋า ต้องกลับไปเคลียงานที่บ้านคุณยา คุณปู่ก่อนนะคะ เอาไว้ป๊ะป๋ามาค้างด้วยวันหลัง โอเคมั้ย"

"แป๊ะโป้ เกี่ยวก้อยกันก่อนค่ะว่าจะมานอนกับรสา กับคุณแม่"

"โอเคค่ะลูกสาว" เอาเข้าจริงหากว่าผู้ชายวันไนท์คืนนั้นเป็นคุณลาร์เมอร์ ฉันจะดีใจมากๆ เพราะอะไรนะหรอ? ก็วันที่ฉันไปดื่มจนฟิวส์ขาด ให้กับการกระทำของผู้ชายเฮงซวยคนนึง หึ นึกแล้วเจ็บใจ แต่เอาจริงๆ ฉันก็ไม่ได้ชอบผู้ชายคนนั้นขนาดนั้นหรอก ที่ฉันตกลงคุยด้วยก็เพราะอยากจะเลิกชอบใครบางคน ซึ่งมันเกินที่คนอย่างฉันจะเอื้อมถึงนะสิ จนทำให้พลาดไปมีวันไนท์กับใครที่ไหนก็ไม่รู้ และเขาคนนั้นที่ฉันไม่แม้แต่เห็นหน้าก็ได้มอบของขวัญที่มีคุณค่าอีกหนึ่งชีวิตให้กับฉัน และที่บอกว่าถ้าคุณลาร์เมอร์เป็นพ่อของรสาจริงๆ คงจะดีมากๆ เพราะคุณลาร์เมอร์เป้นรุ่นพี่ที่มหาลัยฉัน เขาเป้นคนอบอุ่น พ่อไมโครเวฟตัวพ่อ ภายนอกดูเจ้าชู้ แต่จริงๆ แล้วเขานะ รุนพี่ไมโครเวฟตัวพ่อเลยก็ว่าได้ เพราะรุ่นพี่ที่คณะเคยเป็นคนคุยเก่าของคุณลาร์เมอร์

6.00น.วันรุ่งขึ้น

ติ้งงงงงง

---ลาร์เมอร์----

"หึ เป็นความจริงสินะ"

"ในที่สุดก็สิ้นสุดการค้นหานะ" ผมต่อสายหาใครบางคนที่ช่วยไขข้อสงสัยเมื่อ 3ปีก่อน

"ขอบใจแกมากนะเว้ย ฉันโอนค่าเสียเวลาไปให้แล้วนะ"

"อห.พ่อบุญทุ้ม กูบอกจะช่วยก็คือช่วยโอนมามั้ยสิบล้าน เงินมึงเหลือใช่หรอเอาดี"

"นั้นมึงโอนคืนกูมา"

"โน จร้า"

"มึงเป็นสาว? "

"สาวพ่องมึงดิ"

"ไอ้นี้วอนแล้ว"

"ไม่ใช่วอนครับ นี้คิมคนหล่อที่สุดในกลุ่ม"

"และควายที่สุดในกลุ่ม"

"ไอ้ห่า นั้นปากหรอนั้น"

"รึไม่จริง? "

"ลืมๆ มันไปมั้งก็ได้นะ แหม่กูพลาดครั้งเดียวทำเป็นล้อเลียนโดว่เพื่อนเห้ กุจะฟ้องไอ้คินว่ามึงว่ากู"

"เชิญครับ วันนี้ผมอารมณ์ดี ใใครจะทำอะไรก็เชิญ"

"ก็นะคนจะมีครอบครัว ชิส์"

"รู้สึกมึงจะตาร้อนนะ"

"อะไรคือตาร้อน Bro"

"ก็อิจฉา ตาร้อนไงไม่เคยได้ยิน? "

"ทีหลังกูจะไม่ช่วย"

"ขอบใจมึงมากเว้ยจากใจ สิบล้านที่โอนไปเอาเก็บไว้เป็นขวัญถุงตอนรับเมียในอนาคตของมึง"

"แหม่ แล้วแบบนี้กูต้องโอนเงินขวัญถุงตอนรับเมียพร้อมลูกของมึงเท่าไร Bro ไอ้ห่าทำพูด หมดตัวพอดีกู"

"เอ่อๆ เอาไปเถอะก็ให้ กูเปย์เพื่อน"

"แล้วมึงจะเอาไงต่อ"

"เอาเข้าบริษัทจะเรียกคุย"

"เค โชคดีมึงแล้วเจอกัน กูและไอ้พวกห่ารอมึงเอาเธอมาเปิดตัวนะเว้ย นำเพื่อนไปก่อนแล้วหนึ่ง"

"ปิดร้านรอเลยครับ"

"ให้มันจริงเถอะไม่ใช่ไปบอกเขาแล้ว เขาไล่ตะเพิดกูจะหัวเรา3วัน3คืนเลยคอยดู"

"เวอร์ตลอดเลยมึงอ่ะ ถึงโดนหลอกได้ง่าย"

"เกี่ยวไรไอ้ห่า นอกเรื่องนะมึง ไม่คุยกับมึงล่ะ ไปใช้เงินสิบล้านเล่นๆ ดีกว่า"

วันนี้เป็นวันที่ดีแบบมากๆ เลยก็พูดได้นะ จะบอกว่ายังไงดี ทั้งดีใจแล้วก็ หงุดหงิดใจในเวลาเดียวกัน5555 ไอ้เรื่องที่หงุดหงิดใจคือเรื่องที่เธอบอกว่าตอนท้องลำบาก ผมรู้สึกว่าตัวเองเป้นคนที่แย่มาก ทิ้งภาระไว้ให้ผู้หญิงตัวเล็กคนนึงให้แบกไว้3ปี และไม่รู้ว่าระหว่างเธอจะโดนอะไรมาบ้าง เห้อ คิดแล้วเศร้าใจ ถึงผมจะไม่ใช่คนดี เท่าเฮียลาซโซ่ แต่ถ้าผมรู้ว่าผู้หญิงในคืนนั้นเป้นใคร แล้วกำลังตั้งท้องลูกของผม ผมคงไม่อยู่นิ่งแน่ แต่นี่ผมไม่รู้อะไรเลย แต่คนเรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เพราะงั้นผมต้องลุยต่อ

---ลาร์เมอร์---

9.00น.

"คุณรักษา เข้ามาพบผมในห้องหน่อย"

"รับทราบค่ะ"

5นาทีต่อมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เชิญ"

"ขออนุญาตค่ะ กาแฟกับขนมรองท้องค่ะ"

"ขอบใจ"

"ผมมีคำถาม ที่จะถามคุณ"

"ค่ะ"

"ข้อแรก สมมุติว่าถ้าผมเป็นผู้ชายที่ทำให้คุณท้อง เป็นผู้ชายที่คุณมีอะไรด้วยในคืนนั้น คุณจะรู้สึกยังไง"

"เอ่อ คือ..."

"ตอบมาเถอะ ผมไม่โกรธ"

"รักเปล่ากลัวคุณโกรธนะคะ รักแค่กลัวโดนไล่ออกจากคำตอบที่รักตอบออกมาต่างหาก เพราะกฎของที่นี่ ที่คุณตั้งไว้คือ หากใครมีความสัมพันธ์กับผู้บริหารคนใด คนหนึ่งในบริษัท คนนั้นต้องลาออก ซึ่งรักยังไม่พร้อมลาออกค่ะ รักยังมีลูกต้องดูแล"

"คุณสบายใจได้ ว่าคำตอบของคุณจะถูกเก็บเป็นความลับรหว่างคุณกับผม"

"คือ รักชอบคุณค่ะ ชอบมาตั้งแต่มหาวิทยาลัยแล้ว" ฉันพูดทั้งๆ ที่เขินสุดๆ ก็นะไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ไม่มีอะไรต้องเสียเพราะยังไงเขาก็คงไม่เอาฉันซึ่งเป็นแม่ลูกหนึ่งเป็นภรรยาเขาหรอก

"นี่พูดจริงหรือล้อเล่น"

"รักพูดจริงค่ะ"

"แล้วไม่เขินหรอตอนพูด"

"ถ้าคอบว่าไม่คงจะโกหก เขินมากๆ ค่ะ"

"น่ารักว่ะแม่ง"

"อะไรนะคะ"

"ตอบคำถามที่ผมถามด้วยครับ คุณรักษา"

"ค่ะ ถ้าคุณเป็นผู้ชายในคืนนั้นและเป็นพ่อของลูก ฉันก็ต้องดีใจ และยินดีที่จะให้คุณมามีบทบาทพ่อของรสาสิคะ ลูกของฉันก็จะมีพ่อเหมือนคนอื่นๆ แต่ๆ ที่ผ่านมา รสาก็ไม่ได้ขาดอะไรนะคะ คือฉันหมายถึงว่า เราสามารถนัดทานข้าว นัดพสรสาไปเที่ยว หรือใดๆ แบบสามคนพ่อ แม่ลูกได้ แบบว่าอยู่ในสถานะพ่อ กับแม่ที่ช่วยกันเลี้ยงลูกอะไรทำนองนี้ก็ยังดีค่ะ"

"ก็ยังดีคือ? "คำว่าสถานะพ่อกับแม่ทำผมหงุดหงิดใจสุดๆ ยัยบ๊องนี่ มันน่าจับกด

"คือรักจะบอกว่า ถึงรักจะชอบรุ่นพี่ก็จริงค่ะ แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานมาก ถึงแม้ตอนนี้อาจจะยังชอบอยู่แล้วยังไงละคะ รุ่นพี่ก็ต้องอยากมีครอบครัว แล้วอีกอย่างก็คงจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วด้วย การที่เราอยู่ในสถานะพ่อ กับ แม่คนละครึ่งทางจะได้ไม่มีปัญหาไงคะ รักชิลล์ๆ ค่ะ ไม่ยึดติดอะไร"ฉันเห็นหน้าคุณลาร์เมอร์ดูหงุดหงิด ฟาดได้ฟาด ฉันเลยเรียกเขาว่ารุ่นพี่ เขาคงไม่โกรธหรอกมั้ง เพราะถึงยังไงเขาก็อายุมากกว่าฉันคงไม่มีอะไรมั้ง

"อะไรคือชิลล์ ไม่ยึดติดว่ะแม่ง"

"ใจเย็นสิคะ มันเป็นแค่เรื่องสมมุติ"

"แล้วที่เธอบอกชอบฉัน มันเป็นเรื่องสมมุติหรือเปล่า"

"เปล่าค่ะ รักชอบคุณจริงๆ ชอบจนกระทั่งต้องหาคนคุยมาเพื่อให้ตัวเองเลิกชอบ แต่สุดท้ายก็คิดว่า ตัวเองคิดผิด และพลาดครั้งใหญ่เลย แต่เป็นการพลาดที่เหมือนของขวัญ"

"เปิดดูสิ"

"อะไรคะ"

"เปิดดูแล้วจะรู้ว่าคำถามที่ผมพูดไปเมื่อครู่มันคืออะไร" ฉันแกะซองสีน้ำตาลออก มนัเป็นภาพฉันเมื่อสามปีก่อนแล้วยังไงต่อ

"แล้วยังไงคะ ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย"

"เห้อ นี่เธอเลี้ยงลูกจนโตมาได้ยังไงเนี่ย"

"ก็รัก..."

"ก็ผู้ชายที่เธอนอนด้วยวันนั้นคือฉันคนนี้ คนที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ แล้วยังไงล่ะยัยบ๊อง"

"ก็ไม่ยังไงนะคะ"

"รัก..."

"เธอจะบอกว่า ชิล์ไม่ได้แล้วหรือเปล่ารักษา เตโชภาค"

"แล้วคุณลาร์เมอร์จะให้รักพูดยังไงล่ะคะ รักไม่เห็นประโยชน์ของการที่รักจะมาเรียกร้องอะไรเลย หรือว่าเงิน? อันนี้รักหาเลี้ยงลูกได้ค่ะ ไม่ต้องรบกวนคุณ เพราะรักก็อยู่มาจนลูกโตขนาดนี้ ถึงจะลำบากหน่อยแต่ก็แฮปปี้สุดๆ "

"ผมจะรับผิดชอบ"

"ยังไงคะ"

"ก็..."

"คะ? "

"คุณออกไปทำงานเถอะ ตอนเย็นกลับบ้านพร้อมกับผมนะ แล้วตอนกลางวันก็สั่งข้าวให้ด้วย เผื่อคุณด้วยแล้วมานั่งกินในนี้ด้วยกัน"

---ลาร์เมอร์---

"เห้อ ผมลาร์เมอร์ผู้ที่ไม่ค่อยจะสนโลก และมีผู้หญิงมากหน้าหลายตา พาตัวเองมาถวายถึงที่ แต่กลับไม่สนใจ ดันมาสนใจยัยเด็กแว่นคนนี้ ถ้าจะบอกว่าเด็กแว่นคนนี้คือใคร ก็ยัยบ๊องรักษานั้นแหละ ไม่ใช่แค่เธอชอบผมหรอก ผมเองก็สนใจเธอ ผู้หญิงอะไรคิดบวกได้ตลอดเวลา สดใสกับทุกคน เซ่อซ่าเป็นที่หนึ่ง คิดแล้วก็โมโห เห้อ รักชิลล์ ชิลล์กับผีนะสิ คนจะรับผิดชอบแต่กับ บอกว่าไม่อยากรบกวน อะไรว่ะผู้หญิงนี่เข้าใจยากกันทุกคนหรือเปล่า

มือเที่ยง

ตอนทานมื้อเที่ยงจากคนที่พูดมาก กลับเป้นถามคำตอบคำจนผมเดาใจไม่ถูกว่าควรจะทำอย่างไงกับชีวิต ณ ตอนนั้น เลยตัดสนิใจชวนเดินลงมาคอฟฟี้ ช้อปด้านล่างของบริษัท หลังจากนั้นก็แยกย้าย จนถึงเวลากลับบ้าน

---ลาร์เมอร์---

“คุณลาร์เมอร์…”

“เรียกผมพี่ แล้วแทนตัวเองว่ารัก ผมก็จะเรียกคุณว่ารักเฉยๆ และแทนตัวเองว่าพี่”

“คุณ…”

“พี่”

“โอเคค่ะ ยอมแล้วก็ได้พี่เมอร์”

“อืม ค่อยน่าฟังหน่อย ไหนว่ามาสิน้องรัก” คุณลาร์เมอร์ยิ้มกรุ่มกริ่ม เอาเข้าจริงฉันก็งงๆ กับอารมณ์เขาคนนี้จริงๆ เหมือนจะขึ้นๆ ลงๆ เห้อ

“คือรักจะบอกพี่ว่า รักกลับบ้านเองได้ค่ะ ไม่รบกวนดีกว่า คือรัก”

“พี่พูดคำไหน คำนั้นค่ะขึ้นรถ เดี๋ยวต้องแวะไปรับลูกอีกไม่ใช่หรอ”

“พี่อยู่ได้ยังไงคะ”

“ขึ้นรถเถอะ”ขณะรถเคลื่อนตัวออกนอกอาคาร

“พี่รู่ได้อย่างไงค่ะ ว่ารักต้องไปรับรสา”

“ไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องของรักกับลูก แล้วพี่จะไม่รู้”

“ค่ะ ลืมไปพี่เป็นคนกว้างขวางมากกกกกก”

“จะไมู่ดอะไรหร่อยหรอ ดูเงียบไปนะหลังจาก…”

“พี่จะให้รักพูดอะไรละคะ รักรับลูกแล้วว่าผู้ชายคืนนั้นเป็นพี่ รักก็สบายใจร้อบเปอร์เซ็นแล้วค่ะ ว่าครั้งแรกและครั้งเดียวของรัก อย่างน้อยๆ ก็ให้มันกับคนที่รักแอบชอบ อย่างที่รักบอกไปเมื่อเช้าว่ารักชิลล์ อันนี้รักพูดจริงค่ะ รักไม่อยากต้องมานั่งเครียดหาคำตอบ ให้กับคำถามที่ดูจะดราม่า พอเอาเข้าจริงรักก็อยู่กับลูกมาหลายปีโดยไม่มีใคร ถ้าเกิดรักไม่รับรู้การมีชีวิตอยู่ของผู้ชายในคืนนั้นเลยมันก็จบ แต่พอรู้แล้วถึงใจจะฟูขึ้นมา แต่รักก็ไม่ได้อะไรค่ะ เพราะรักรู้ว่า การที่คนสองคนจะมีลูกด้วยกันนั้น บางที บางกรณี หรือกับบางคน มันอาจจะไม่ได้เกิดจากความรัก แต่เราเลี้ยงเขาด้วยความรักได้ค่ะ โดยไม่จำเป็นต้องเอาลูกมามัดคนสองคนไว้ด้วยกัน ยุคสมัยนี้แล้วนะคะ เสรีจะตายไป”

“คิดได้งั้นก็ดี” ทำไมฉันรู้สึกหวิวก็คำพูดนี้ทั้งที่ตัวเองบอกว่าชิลล์ แต่ก็คงไม่แปลอะไรถ้าฉันจะเสียใจก็คนมันชอบมาตั้งนานนิ และพอยิ่งรู้ว่าเขาคือผู้ชายในคืนนั้นก็รู้สึกว่ามันคุ้มกับสิ่งที่เสียไป และได้มา แต่จะให้ฉันรั้งเขาไว้โดยเอาลูกมาเป้นข้ออ้างของการเลี้ยงดู มันก็ไม่แฟร์กับพี่เขาด้วย อย่างนี้มันก็น่าจะดีที่สุดแล้ว

“ค่ะ”ฉันตอบแล้วหันหน้าหากระจกด้านข้าง”

—ลาร์เมอร์—

ยัยผู้หญิงแปลกแบบร้อยเปอร์เซ็น พูดคำว่าชิลล์ได้เปลืองที่สุดในชีวิตเท่าที่รู้จักมา แต่ใครจะยอมแพ้ ก็บอกแล้วว่าจะรับผิดชอบ ตอบว่าค่ะทั้งที่ตัวเองก็ชอบผม พูดว่าชิลล์ทั้งที่หน้าเหม่อลอยขนาดนั้น เห้อชิลล์ก็บ้าแล้ว โกหกได้เด็กน้อยมาก หลังจากที่ผมพารักษาไปรับรสาที่บ้านป้ายอม ก็พาแวะทานข้าวเย็น และได้บอกความจริงกับลูกสาวตัวน้อยของผม เห้อ ผมอยากนอนกอดลูกและแม่ของลูกมากๆ หลังจากทานข้าวเสร็จ ผมก็พามาส่งที่บ้าน แต่ผมไม่ได้ลงไปด้วย มีธุระต้องไปทำต่อ พรุ่งนี้เป็นวันหยุด คงต้องจัดการอะไร อะไรให้ชัดเจน ให้สมกับคนชิลล์ของผมแล้วล่ะ

พอถึงบ้าน อาบน้ำจัดการตัวเองผมก็ต่อสายหาคนสำคัญของผมทุกคน บอกข่าวดีที่เกิดขึ้น และที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่ชั่วโมง

—ลาร์เมอร์—

ติ้ง

แชทสามี (ชื่อแชทนี้ฉันต้ังก่อนที่จะรู้ว่าเขาเป็นพ่อของรสาเสียอีก)

“พรุ่งนี้พี่จะรับไปต่างจังหวัด เตรียมชุดสัก2ชุด ของลูกด้วย แล้วเดี๋ยวถึงนู้นแล้วขาดเหลืออะไรค่อยว่ากัน”

“รับทราบค่ะ”

วันรุ่งขึ้น 8.00น.

“มาแล้วหรอคะ เข้ามาด้านในก่อนค่ะ รักขอจัดของแปปนึงนะคะ พอดี รักเพิ่งส่งออเดอร์อาหารเซตเสร็จ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้การเดินทางล่าช้า ทานอะไรมาหรือยัง รักทำวาฟเฟิลหมูหยองน้ำสลัดของโปรดรสาไว้ เผื่อพี่ด้วยแต่ไม่รู้ว่าชอบมั้ยนะคะ “ เอาเข้าจริงพี่ลาร์เมรอืยังไม่ทันจะพูดหรืออธิบายอะไรเพิ่มตามหรอฉันก็ชิงพูดเสียก่อน เอาเป็นว่าฉันต้องรีบ ลูกสาวตัวน้อยฉันเรียบร้อยนั่งรอที่มุมรับแขกแล้ว

“สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณพ่อ คิดถึงรสามั้ย”

“ครับ มาให้พ่อชื่นใจหน่อย”

ฟอดดดด

“เมื่อไหร่คุณจะย้ายมาอยู่ด้วยกันคะ”

“อีกไม่นานค่ะ พ่อสัญญา”

“ค่ะ รสาจะรอ วันนี้เราจะไปไหนกันค่ะ คุณแม่บอกว่าเราจะไปต่างจังหวัดกัน”

“เซอร์ไพร์สค่ะ ลูกค้สาวน้อย”

“กระซิบหน่อยได้มั้ยคะ” ลาร์เมอร์ยิ้มให้ความอยากรู้อยากเห็นของลูกสาว

“ตัวก็แค่นี้ทำไมสงสัยเก่ง พูดเก่งจังคะ”

“อิอิอิ สงสัยมีแม่รักเป็นไอดอลค่ะ”

“หึ”

10นาทีต่อมา

“เป็นผู้หญิงที่เร็วมาก”

“รักเตรียมทุกอย่างไว้แล้วค่ะ แต่มีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อยลูกค้าที่เป็นเจ้าประจำ โทรมาสั่งออเดอร์อาหารเซต 50ชุด เบรคอีก 50ชุด มันเลย…”

“ไปเถอะ”

“แม่รักน่าจะยังไม่ได้นอนแน่เลยค่ะคุณพ่อ”

“คือ…ค่ะ รักยังไม่ได้นอน ไม่สิ ต้องบอกว่านอน ไป1ชั่วโมง”

“ทำไม ไม่ดูแลตัวเองถ้าเป้นอะไรไปแล้วใครจะเลี้ยงลูก”

“ก็พ่อเขาไงคะ”

“ตลกหรอรักษา”

“รักพูดจริง ชีวิตคนเราบางทีมันก็เลือกที่จำทำหรือไม่ทำ ไม่ได้หรอกค่ะ รักชิ้นแล้ว อีกอย่างถ้ารักเป็นอะไรไปจริงลูกยังมีพี่นะคะ ลูก….”

“นอนไปเลยถึงแล้วพี่จะปลุก”

“แต่รักไม่ง่วงค่ะ กาแฟลิซึมกำลังทำงาน”

“อะไรคือกาแฟลิซึม”

“ก็รักเพิ่งจัดกาแฟ ไปก่อนที่พี่จะมาถึงค่ะ กะว่าจะอยู่เป็นเพื่อนคุยตลอดทาง”

“ยัยหนู ใครบอกว่าพี่จะขับรถไป”

“อ้าว ไม่ขับรถไปแล้วจะไปไงล่ะคะ”

“เดี๋ยวก็รู้”

ขับจากบ้านฉันมาบ้านพี่ลาร์เมอร์ใช้เวลา30นาที ก็ถือว่าทำเวลาได้ดี

“โอโห้คุณพ่อเครื่องบิน เราจะขึ้นเจ้านั่นไปกันใช่มั้ยคะ”

“รักมาบ้านพี่ ถือว่าบ่อยเพราะพี่เกลชอบไหว้วานให้เอาเอกสารมาให้ท่านประธานใหญ่เพราะเป็นทางผ่านบ้านรัก แต่ก็ไม่เคยรู้เลยว่าบ้านพี่มีเจสด้วยอเมซิ่ง”

“สามีรวย จงใช้เงินสามีหยุดทำงานเถอะถือว่าขอ”

“พี่ก็พูดไปนะคะ อะไรคือสามง สามี รักขึ้นไปบนนั้นดีกว่า”

“หึ น่ารักชิบ ทำไมไม่จีบตั้งแต่ก่อนไปนิวยอร์กว่ะจะได้หนีบไปด้วยคงไม่เหงาตั้งสามปี”

“พี่เมอร์ยืนมองอะไรเร็วค่ะ”

“ครับ”

“ว่าแต่ เราจะไปจังหวัดไหนค่ะ แล้วจะถึงกี่โมง พอดีรักมีคุยแก้งานกับเพื่อนน่ะคะ”

“นี่วันหยุดนะรักษา”

“ก็วันหยุดคนอื่น แต่ไม่ใช่ของรักนี่คะ รักยังต้องหาเงินเลี้ยงลูก”

“เห้อ พูดแบบนี้เหมือนพี่ไม่มีความหมาย ทั้งที่ก็บอกไปแล้วว่าจะรับผิดชอบ อะไรว่ะ”

“มีว่ะด้วยหรอ ไม่เอาไม่พูดแบบนี้นะคะคุณครูบอกว่าไม่น่ารัก”

“ขอโทษครับลูก”

“นั้นเดี๋ยว รสาไปนั่งกับพี่คนสวยตั้งนั้นนะคะเห้นว่ามีขนมเยอะด้วยอิอิอิ พ่อกับแม่จะได้คุยกัน แต่ห้ามไม่รักกันนะคะ ต้องรักกันมากๆ ไม่งั้นรสาจะเศร้ามากๆ ค่ะ เพราะรสาไม่ชอบให้ใครพูดไม่ดีใส่กัน รัก รัก กันให้รสาดูก่อนค่ะ จุ๊ปปค่ะ”

จุ๊ปป ฉันยังไม่ทันจะพูดอะไรพี่ลาร์เมอร์ก็มาจุ๊ปที่ปากฉัน เรียกว่าปากแตะปากเพื่อให้ลูกสบายใจ เมื่อสบายใจก็เดินยิ้มไปหาพี่สาวคนสวยของเข้าทันที แล้วฉันจะยังไงต่อ พี่ลาร์เมอร์ดูนิ่งใส่ฉันอีกแล้ว มันมีอะไรผิดพลาดตรงไหน ไม่เข้าใจเลย นี่ฉันพูดอะไรผิด

“คือ/คือ”

“รักพูดก่อนแล้วกัน”

“คือรักจะบอกว่า รักรู้ค่ะ และเข้าใจมากๆ ด้วยที่พี่บอกว่าจะรับผิดชอบ แต่นั่นเป็นส่วนของลูก รักเข้าใจ ในส่วนของรัก รักก็ต้องทำงานเพื่อเลี้ยงตัวเอง และเผื่ออนาคต พี่มีครอบครัวใหม่ รักกับลูกจะได้มีรากฐานในการใช้ชีวิตต่อไปไงคะ ไม่ใช่ว่าพอรู้ว่าพี่จะรับผิดชอบแล้วรักจะมาเรียกร้องเงิน หรือทรัพย์สินใดๆจากพี่ ไม่เลยค่ะ แค่รู้ว่าพี่เป็นพ่อของลูกรักก็ขอบคุณพระเจ้ามากๆ แล้ว เพราะมันทำให้รักไม่รู้สึกผิดกับตัวเองที่ไปนอนกับใครก็ไม่รู้จนท้อง แล้วอีกอย่างนะคะงานทุกอย่างที่รักทำอยู่ตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นงานประจำในบริษัท งานเสริมอย่างทำอาหารเซต จัดเบรค แล้วก็รับสอนพิเศษ งานนี้แหละค่ะที่รักกำลังจะดีล น้องที่รู้จักมารับช่วงต่อ เพราะรักยุ่งๆ ช่วงหลัง ต้องวางแพลนทำร้านด้วยก็เลย ว้าวุ่นอย่างที่พี่เห็น พี่อย่าโกรธรักเลยนะคะ ถึงรักจะไม่รู้ว่ารักมีสิทธิ์ขอหรือเปล่า แต่รักขอนะคะอย่าโกรธรักเลย รักก็อยากทำเผื่อลูกเหมือนกัน”

พรึบ

“พี่ขอโทษที่หงุดหงิดใส่รัก พี่ขอโทษ แล้วก็ขอบคุณที่เลี้ยงลูกของเรามาอย่างดี ขอบคุณจริงๆ”จุ๊ฟ เป็นรอบที่สองของวันที่พี่ลาร์เมอร์สกินชิปฉัน งือ ถึงจะชอบก็เถอะ แต่เราสองคนมีสถานะที่ไม่ชัดเจนแบบนี้มันอาจจะดูไม่ดี แต่ยุคสมัยนี้ใครเขาห่วง ภาพพจน์กัน เอ๊ะ

หลงเข้ามาอ่านแล้ว ฝากกดใจ และคอมเมนท์ ติชมกันได้นะคะ 

หากพิมพ์ผิด หรือตกไปก็ขอโทษด้วยแง~~~ตื่นเต้นที่เขียนจบ ถึงจะเป็นตอนเดียวก็เถอะ 

#ลาร์เมอร์ #รักษา #นักฝึกเขียน #นักเขียนฝึกหัด

ตอนพิเศษ 

coming soon