I only you

Past1

^^..^^

ลอนดอน

คิบอมผู้ชายที่แสนจะหล่อ ครอบครัวเพียบพร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง ได้มาเรียนต่อที่ลอนดอนตั้งแต่อยู่มัธยมปลายพร้อมพี่ชายขอลเขา ลีทึก ที่มาเข้ามหาวิทยาลัยที่ลอนดอนเหมือนกันพอลีทึกมาอยู่ที่ลอนดอนได้1ปี ก็ได้เจิอกับ คังอิน ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องและทั้ง2 ก้อชอบพอกัน ลีทึก จึงขอให้คังอินย้ายเข้ามาอยู่กับเขาที่บ้านเพราะตอนนี้ลีทึกอยู่กับน้องเพียง2คนซึ่งบ้านหลังนี้ก้อไม่ใช่เล็กๆเลยขอให้คังอินย้ายเข้ามาอยู่ด้วย

 วันเสาร์

เฮ้ย! เสียงผู้เป็นพี่ชายดังขึ้น เนื่องจากมีชายผู้หน้าหล่อ(มากๆ)ซึ่งเป็นน้องแท้ๆแย่งเอารีโมททีวีออกจากมือ

นี่นายทำอย่างงี้ได้ไงน่ะ ลีทึกตะโกนกรอกหูคิบอมอย่างแรง นี่พี่ พี่ก็ดูแต่แฟชั่นเดินแบบเสื้อผ้าน่ะแหล่ะ

ผมจะดูบอล คิบอมสวนกลับโดยเร็ว...สิ้นเสียงคิบอมลีทึกก็เดินกระทืบเท้าเข้าครัวไปทันที

เอ่อนี่ คิบอม พี่ชายน่าสวยของนายเป็นอะไรไปหรอ คังอินพูดขึ้น อ๋อ ผมแย่งแฟนพี่ดูบอลน่ะฮะ

งั้นหรอ คังอินตอบกลับพร้อมนั่งลงบนโซฟาข้างๆคิบอม คิบอมเลยพูดขึ้น เออ พี่คังอินฮะ เราจะกลับเกาหลีเดือนไหนล่ะฮะ จะอยู่ต่อรึป่าว เพราะเดือนหน้าผมก้อจะจบปี2 พอดี พอดี คิบอมถามด้วยความสงสัย... อืมไม่รู้สิ ก็คงแล้วแต่พี่นาย เพราะเห็นพี่นายเค้าบอกว่าจะต้องทำวิทยานิพนธ์น่ะ ช่วงใกล้จะจบเนี่ยก้อต้องทุ่มสุดๆเลยล่ะ จะจบปี5แล้ว เหนื่อยสุดๆเลย คังอินพูดซะยืดยาว ทำเอาคนที่นั่งฟังน่าเหวอเพราะกลัวว่าจะต้องทำงานหนักแบบพี่ชายตัวเอง พอพูดจบคังอินก้อลุกจากโซฟาเดินเข้าไปในครัวทันที

ไงจ๊ะลีทึกจ๋า คังอินพูดเสียงหวาน จะยังไงล่ะก้ออารมณ์เสียน่ะสิ ลีทึกพูดเสียงไม่พอใจคิบอมสุดๆ งั้นหรอเด๋วให้เค้าช่วยทำให้หายฉุนดีมั๊ย คังอินพูดพร้อมกับคว้าเอาลีทึกมากอดไว้ ปล่อยฉัน เดี๋ยวนี้คังอิน นายไม่เห็นหรอว่าฉันทำอาหารเย็นอยู่ ลีทึกพูดเสียงฉุนมากกว่าเดิม อย่าฝืนใจตัวเองเลยนะทึกจ๋า คังอินพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเลห์ อย่ามาพูดอย่างนี้นะ ลีทึกพูดอย่างอารมณ์ไม่ดีสุดๆ กลัวอดใจไม่ไหวล่ะสิ คังอินเริ่มพูดยั่วให้ลีทึกเขิน นี่คัอิน  ฉัน!ต้องการที่จะทำอาหารเย็นนะ ไม่ได้ต้องการที่จะเล่นกับนาย หรือนายอยากจะให้ฉันเอานายลงหมอแทนเนื้อหมู (เอามันลงไปเลย) ลีทึกพูดอย่างไม่สนคนที่อยู่ข้างๆว่าจะทำหน้าอย่างไร

พอลีทึกพูดจบ คังอินก้อหน้าบึ้งและเดินกระทืบเท้าออกจากห้องครัวไปทันที ... ชิ ทำเป็นโกรธ จะรอดูจะโกรธฉันได้เกิน 2 นาทีมั๊ย   ลีทึกพูดพรางหั่นผักไปด้วย ไม่ทันขาดคำ คังอินก้อวิ่งเข้ามากอดจากทางด้านหลังและพูดว่านี่ตัวเองอย่าโกรธเค้านะเค้าแกล้งตัวเองเล่นๆเฉยๆนะๆๆๆๆๆๆ คังอินพูดด้วยเสียงอ้อนวอน ทันไดนั้นลีทึกหันมาพร้อมกับเอามีดมาจ่อไว้ที่หน้าพรางพูดว่า เอาหล่ะฉันจะหั่นนายเป็นแว่นๆและเอาลงหม้อเคี่ยวจนสุก คงหวานน่าดูเลย ว่ามั๊ย คังอินทำหน้าเหวอและรีบวิ่งขึ้นห้องไปทันที เพราะรู้ว่าคนหน้าหวานกำลังโกรธที่ตัวเองไปกวนเขา

ตกเย็น

ทุกคนมาทานข้าวได้แล้ว ลีทึกตะโกนเรียกทุกคนที่ไม่ร้ว่าใครอยู่ส่วนไหนของบ้านบ้าง คิบอมเดินลงมาจากข้างบนด้วยท่าทางอารมณ์ดี เออนี่คิบอม ลีทึกเอ่ย คับ คิบอมตอบรับอย่างออนน้อม เห็นพี่คังอินมั๊ย

อ๋อ เห็นพี่เค้าวิ่งขึ้นห้องไปตั้งแต่ 4 โมงแล้วล่ะครับ คิบอมพูดพร้อมกับนั่งลลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร

แล้วตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย ลีทึกเอ่ยอีกครั้ง อืม ประมาณ 6 โมงกว่าๆน่าฮ่ะ คิบอมพูดด้วยคสามอ่อนน้อมต่อพี่ชายของตัวเอง(น่าจะเป็นพี่สาวมากกว่า) เดี๋ยวให้ผมไปเรียกลงมาทานข้าวให้รึปล่าวคับ คิบอมเสนอ ไม่เป็นไรหรอกทานอาหารไปก่อนเลยนะเดี๋ยวพี่จะไปเรียกเค้าลงมาเอง ว่าแล้วลีทึกก้อเดินขึ้นบันไดไป

ปล่อยให้น้องชายนั่งทานข้าวอยู่คนเดียว

.....................................................................

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! เสียงเคาะประตุจากคนหน้าหวานที่ตอนนี้ยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้อง

คังอิน คังอิน ลงไปทานข้าวกันเถอะ มีอาหารที่นายชอบด้วยนะ ฉันทำตั้งหลายอย่างเลยหล่ะ

เงียบ.....นี่ คังอิน นายโกรธชั้นหรอ อย่าโกรธฉันเลยนะ  นะนะนะนะนะ    เงียบ.....

นี่ นายจะไม่มาเปิดประตูให้ฉันเลยหรอ ... เงียบ ... ถ้างั้นฉันเข้าไปได้มั๊ย เงียบ

เอี๊ยด  ลีทึกเปิดประตูเข้าไปในห้องของคังอิน ในห้องคังอินมืด มีเพียงแสงไฟสีส้มสลั่วที่ส่องมาจากทางด้านในของห้องใหญ่ซึ้งเป็นไฟหัวเตียง ลีทึกเดินตามแสงไฟนั้นเข้าไปและก็ไปเจิอคังอินนอนควั่มกับเตียงนอนอันใหญ่ เมื่อเห็นดังนั้น ลีทึกก้อรีบวิ่งเข้าหาและพลิกตัวของคังอินขึ้นมา คังอินนายหลับงั้นหรอ ลงไปทานข้าว ลีทึกคุกเข่าลงกับพื้นและพูดกับคังอิน คังอิน คังอิน นี่นายยย คังอินลืมตาขึ้นมาช้าๆ นาย นายตัวร้อนนี่ นายไปทำอะไรมาน่ะ เพราะเมื่อวานแน่เลย ใช่มั๊ย ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องลงไปเก็บลูกบอลในน้ำนั้น ฉันบอกนายว่าให้ทานยาไว้แล้วนี่นายไม่ฟังฉันเลยใช่มั๊ย  คังอินถูกลีทึกเอาคอมมาพาดวางไว้ที่แขนของลีทึก นายเป็นไงบ้าวน่ะ ปวดหัว คลื่นใส้ บ้างรึปล่าว เป็นไง แล้วนายมานอนอย่างนี้นายอาบน้ำรึยัง ลัทึกพูดพรางเอามือล้วงเต้าไปในเสื้อเพื่อไปจับตัว ตัวเหนียว เหม็นเหงื่อขนาดนี้ ยังไม่ได้อาบใช่มั๊ย เดี๋ยวฉันไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้แล้วก็จะลงไปบอกคิบอมให้เก็บอาหารให้เลย ฉันไม่ทานแล้วล่ะ หมดจากคำที่ลีทึกพูด เสียงแหบแห้งอ่อนแรงก้อพูดขึ้นว่า นายไปทานข้าวเถอะนะฉันไปอาบน้ำเองก้อได้ ไม่ๆ นาย นอนอยู่ตรงนี้ห้ามลุกไปไหนเดี๋ยวฉันมา เข้าใจมั๊ย หลังจากลีทึกรีบเดินออกไปจากห้อง ห้องก้อเงียบลงมีเพียงเสียงลมหายใจเบาๆของผู้ที่นอนหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่ในห้องกว้างนั้น  ฉันน่าจะทำตามที่นายบอกนะลีทึกฉันไม่อยากเป็นพาระของนายทำให้นายไม่มีเวลาส่วนตัวฉัน ขอโทษ คังอินพูดกับตัวเองเบาๆ

ตึก ตึก ตึก !  เสียงวิ่งลงบันไดของลีทึกทำเอาคนที่นั่งกินข้าวหันไปมองอย่างตกใจ

พี่ลีทึก เอ่อ พี่ป็นอะไรน่ะ เป็นอะไรรึปล่าวฮะ  คิบอมถามด้วยความน่าตาตื่น ทั้งๆที่ข้าวยังคาปากอยู่

เอ่อ นี่คิบอม พอทานอาหารเสร็จแล้วยกไปวางไว้ที่ห้องครัวเลยนะ พี่ไม่ทานแล้ว จะรีบไปดูคังอิน

พี่คังอินเป็นอะไรหรอคับ คิบอมถามด้วยความสงสัย/span>

อ๋อไม่เป็นไรมากหรอก แค่เป็นไข้น่ะ ก็เมื่อวานน่ะสิลงไปเก็บบอลที่อยู่ผิวน้ำน่ะเลยไม่สบายบอกให้ทานยาไว้ ก็มายอมทานยาเลย เลยเป็นอย่างงี้งัย ลีทึกอธิบายอย่างละเอียด

อ๋อ หรอฮะ งั้นเดี๋ยวผมจะเก็บไปไว้ในครัว

ดีมาก งั้นเดี๋ยวพี่ไปหาผ้มมาเช็ดตัวให้คังอินก่อนนะ อย่าลืมเก็บอาหารด้วยล่ะ ลีทึกกำชับ

คร๊าบ~  คิบอมลากเสียงยาว พร้อมยกชอนเข้าปากเพื่อนทานอาหารต่อ

.................................................................

เอี๊ยด   มาแล้วล่ะ ลีทึกพูด พรางยกชามใบใหญ่พร้อมผ้ามาด้วย

ไหน นายลุกขึ้นดูซิ ลีทึกพูดพราพยุงคังอินขึ้นนั่งและถอดเวื้อให้คังอิน ดูซิตัวเหนียวหมดเลย นายนี่จริงๆเลย คนร่างบางบ่นแต่ก้อเช็ดตัวคังอินอย่างเต็มใจ            เอาหล่ะเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันไปหาเสื้อมาให้นายใส่นะ ลีทึกพูดพรางเดินไปที่ตู้เสื้อพ่ออันใหญ่ของคังอิน

ได้แล้ว ลีทึกพูดพร้อมหยิบเสื้อมาใส่ให้คังอิน เอ้านี่คังอิน ยกแขนขึ้นมาสิ ฉันจะได้ใส่เสื้อให้นาย

คังอินยกแขนขึ้นอย่างยากลำบากและอ่อนแรง ลีทึกเอาเสื้อยัดใส่แขนจนไปถึงหัวคังอิน คังอินหมดแรงที่จะยกตัวให้นั่งและยกแขนจึงล้มลงไปทางลีทึกทำให้ทั้งสองตกเตียงลงไปกองกับพื้นพรมนุ่มๆ

อ๊าก!นี่คังอินนายจะทำอะไรน่ะ ลีทึกพูดอย่าตกใจ  ฉันหมดแรงแล้วล่ะฉันอยากนอนเต็มทีแล้ว เสียงแหบแห้งไร้ความสดชื่นพูดขึ้น นายก้อลุกขึ้นก่อนเซ่ ชั้นหนักจะแย่อยู่แล้วนะ ลีทึกพูด ฉันลุกไม่ไหวจริงๆ คังอินพูดขึ้น ลีทึกทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นิ่งจากนั้นก้อพยายามแบกร่างสูงทึกไปนอนบนเตียง  ฉันหนาวช่วยไปเพิ่มอุณหมิขึ้นได้มั๊ย คังอินพูดเสียงสั่นเล็กน้อย  อ๋อได้สิ เอ๋ แต่ถ้าเพิ่มอุณหมิขึ้นห้องนายก้อร้อนน่ะสิแล้วอีกอย่างห้องนายกว้าจะตาย ใช้ 25 องศาถึงจะพอดี ลีทึกพูดอย่างมีเหตุผล

งั้นเดี๋ยวชั้นจะไปหาผ้าห่มมาให้นายแล้วกันนะ ลีทึกยังไม่ทันจะเดินไปเอาผ้าห่มก้อโดนคังอินดึงแขนมานอนกับเขา  นี่นายจะทำอะไรน่ะคังอิน อีกครั้งที่ลีทึกตกใจกับการกระทำของคังอิน

นายก้อนอนกอดฉันสิ ได้มั๊ย  คังอินขอด้วยเสียงอ่อนโยน

ลีทึกนิ่ง...และค่อยๆขยับตัวเอาแขนไปโอบคังอินเข้ามากอดไว้อย่างอ่อนโยน

Past2

วันอาทิตย์

ก๊อก ก๊อก ก๊อก      เสียงคิบอมเคาะประตูห้องของคังอิน

เอี๊ยด... มีรัยหรอคิบอมปลุกแต่เช้าเลย ลีทึกพูดเสียงงัวเงีย

เช้าที่ไหนกันพี่ เนี่ยจะ 3 โมงเช้าแล้ว    หา อะไรนะ 3 โมงแล้วหรอ ตายหล่ะทำมัยไม่ปลุกพี่ล่ะ

แล้วจะให้ผมปลุกพี่ได้ไงเพราะผมก้อเพิ่งตื่นเมื้อกี้เหมือนกัน คิบอมพูดอย่างมีเหตุผล

งั้นหรอ ลีทึกกล่าวอย่างหน้าแตก   อืมแล้วพี่คังอินเป็นไงบ้างครับ  คิบอมถามด้วยความเป็นห่วง(พี่เขย)

อ๋อ รายนั้นหรอ นอนหลับยังไมฟื้นเลย คงอีกนานกว่าจะตื่น ลีทึกกล่าวอย่างเซ็งๆ

เออพี่ฮะเดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอกซักหน่อย จะขอยืมรถพี่หน่อยได้มั๊ยฮะ

อ๋อ ได้สิ งั้นเติมน้ำมันให้ด้วยล่ะ กุญแจอยู่ในห้องพี่น่ะ เอออย่าลืมเอาโทรศัพมาให้พี่ด้วยหล่ะวางอยู่ใกล้ๆกันนั้นแหล่ะ     ฮะพี่ คิบอมตอบรับอย่างอ่อนโยน

............................................................................

คิบอมรีบวิ่งเข้าห้องเพื่ออาบน้ำทันทีเมื่อได้รับฟังข่าวดีจากพี่ชายว่าจะได้เอารถคันหรูของพี่ชายไปขับ

พออาบน้ำเสร็จก้อเดินออกมาจากห้องน้ำ ตามตัวมีเม็ดน้ำไหลลงทั่วตัวไปหมด มีเพียงแค่ผ้าผืนเดียวที่ปิดแค่ครึ่งล่างส่วนครึ่งบนเผยผิวขาวเนียนไร้ตำหนิน่ามอง

ไอ้หน้าหล่อรับโทรศัพด้วย~ ไดยินไหมไอ้หล่อรับโทรศัพหน่อ~ เสียงโทรศัพอันใหม่เอี่ยมของคิบอมดังขึ้น

ฮัลโหล

ไอ้ตาหยี ไอ้หน้าหล่อ แกตื่นรึยัง นานมาจริงๆเลย ฉันกับเพื่อนๆรอจนจะบ้าตายอยู่แล้ว

อะไรกัน หยอกแจ นายจะรีบไปไหนกัน รอกันหน่อยก้อไม่ได้ แป๊ปเดียวน๊า

เออรีบมาละกัน ชั้นกับเพื่อนมากันครบหมดแล้วนะเว้ย

เออๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ อยู่ร้านเดิมใช่มั๊ย

เออ รีบมาละกันนะ

อืม

พอวางหูโทรศัพ คิบอมก้อรีบไปที่ห้องพี่ชายเพื่อจะไปเอากุญแจรถและโทรศัพ

เอี๊ยด  เสียงประตูห้องของลีทึกถูกเปิดออก

คิบอมเดินไปหยิบกุญแจรถคันหรู  ทันไดนั้นเอง

พี่ครับรับโทรศัพด้วยครับ พี่ครับรับโทรศัพด้วยครับ  เสียงโทรศัพของลีทึกดังขึ้น

ฮัลโหล สวัสดีครับ

สวัสดีครับ เอ่อพี่ลีทึกครับขอสายพี่คังอินหน่อยครับ พอดีพี่คังอินยังไม่เปิดโทรศัพเลยนน่ะครับ

เสียงอันแสนน่ารักดังขึ้นจากหูโทรศัพ

อ๋อ ผมไม่ใช่พี่ลีทึกหรอกครับ เดี๋ยวรอสักครูนะครับ

ครับ

เอ่อ จะให้บอกว่าใครโทรมาครับ

ลี ดงเฮ หรือบอกว่าน้องพี่คังอินก้อได้นะคับ

อ๋อได้ครับ สักครู่ครับ

คิบอมเดินถือโทรศัพไปให้ลีทึกและคิดในใจว่า พี่คังอินมีน้องด้วยหรอ ทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลย

ก๊อก กิ๊ก ก๊อก         เสียงเคาะประตูจากคิบอมดังขึ้น

เอี๊ยด       อ้าวคิบอม แต่งตัวช้าจังเลยนะ กลัวไม่หล่อสิท่า

พี่ทึกคับ น้องพี่คังอินโทรมาคับ

อ้าวหรออืมๆ

...................................................

พอเอาโทรศัพให้ลีทึกเสร็จ คิบอมก้อเดินลงมาด้านล่างและรีบเดินไปยังรถสปอร์ตคันหรู

และบึ่งรถออกไปอย่างแรง

เอี๊ยด!!!!!! เสียงเบรกรถของคิบอม(ลีทึกตะหาก)ดังขึ้นและเปิดประตูออกมาช้าๆ เนื่องจากวันนี้แดดไม่จัดคิบอมเลยได้อวดรถสวยโดยกานเปิดประทุน

มาแล้วหรอไอ้น่าหล่อ หยอกแจเอ่ยขึ้นเมื่อเจิอคนที่กำลังดีใจที่ได้ขับรถคันใหม่

อืม ไง อยู่หมาลัยแกมิดเทอมเดือนไหน ของฉันเดือนหน้าอ่ะ

อืมของฉันก้อเดือนหน้าเหมือนกัน เออ ฉันมีเพื่อนใหม่มาแนะนำว่ะ

ไหนอ่ะ มหาลัยกับแกหรอ คิอมเอ่ยถาม

อืมเพิ่งย้ายมาน่ะ พอดีเค้าออกกลางเทอมของมหาลัยเขาเลยมีต่อที่นี้เลย

อืมงั้นหรอ คิบอมพูด พรางทำท่าทางสนอกสนใจ

นี่ไงเพื่อนใหม่เรา ท่าทางโอเคมะ เค้ายังไม่มีเพื่อนน่ะ เลยรับเค้าเล่นด้วย กลัวเพื่อนเหงน่ะ

คิบอม นี่ ลี ดงเฮ ดงเฮนี่ คิม คิบอม รู้จักกันแล้วนะ หยอกแจพูดพรางยิ้ม

เมื่อคิบอมได้ยินชื่อ ตาของเขาเบิกกว้าง จ้องมองดงเฮจากหัวจรดเท้าและเอ่ยขึ้นว่า

นี่นาย ลี ดงเฮ หรอ

ใช่ครับ ผม ลี ดงเฮ ยินดีที่ได้รู้จัก

ถ้างงั้นนายนายก้อ คิบอมอุทานขึ้น ก้ออะไรหรอ ดงเฮเอ่ย ก้อเป็นน้องของพี่คังอิน น่ะสิ

อ้าวนายรู้หรอ ดงเฮสงสัย ก้อใช่น่ะสิชั้นไงที่เป็นคนรับโทรศัพนายเมื่อช้าวนี้ คิบอมพูดด้วยน้ำเสียตื่นเต้น

อ้าวแล้วนาย นายไปอยู่ที่บ้านพี่ ลีทึก ได้ไงล่ะ ดงเอเริ่มงง

หยอกแจเลยสอดขึ้นมาว่า ก็มันป็นน้องของพี่ ลีทึก จะให้มันไปอยู่ไหนถ้าไม่ใช่บ้านมัน หยอกแจพูดด้วยความรู้ดิบดี

งั้นชั้นก้อต้องย้ายไปอยู่บ้านหลังเดียวกับนายน่ะสิ ดงเฮ อุทาน

จริงหรอ คิบอมเอ่ย  จริงน่ะสิ ก้อเมื่อช้าวนี้ฉันโทรไปหาพี่ชายฉันพี่ลีทึกเลยอยากจะพูดกับฉัน พี่ลีทึกบอกให้ฉันย้ายไปอยู่ที่นั้น เพราะจะได้อยู่ในสายตาของพี่คังอิน เพราะตอนนี้ฉันพักอยู่ที่คอนโด พี่ลีทึกบอกว่าให้มาอยู่จะได้ไม่เปลืองเงิน ดงเฮอธิบายยืดยาวจนคนที่กำลังฟังอย่างตั้งใจ ไม่ปริปากถามซ้ำๆเลย

.......................................................................

หลังจากที่ไปเทียวกันจนพอแล้วก้อกลับมาร้านเดิมแต่ ดงเฮไม่มีรถกลับเพราะ เขามาไม่ทันรถสายสุดท้ายของวันนี้คือสาย 1 ทุ่ม

หยอกแจเลยบอกให้คิบอมไปส่งดงเฮที่คอนโดด้วย คิบอมก้อตกลงเพราะคอนโดของดงเฮอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านของเขาเลย จากนั้นก้อแยกย้ายกันกลับ ดงเฮเลยเอ่ยขึ้นว่า

คิบอม ขอบคุณมากนะที่ไปส่ง ขอบคุณมาก ดงเฮกล่าวขอบคุณพรางก้มตัวลงอย่างอ่อนน้อม

ไม่เป็นไรหรอก คิบอมกล่าวขึ้นด้วยน้ำสียงนุ่มนวน งั้นเรากลับกันเถอะ ดึกแล้ว

.....................................................................

ที่คอนโดของดงเฮ

ขอบคุณที่มาส่งนะคิบอม ดงเฮกล่าวขอบคุณอีกครั้งและโค้งตัวให้ ดงเฮเลยบอกคิบอมให้รอเขาก่อนเขาจะไปเอาของที่ฝากไปให่คังอินด้วย

คิบอมเลยอาสา จะขึ้นไปเอาเองเพราะจะได้ถือของช่วยดงเฮด้วย เพราะของที่ไปซื้อมาวันนี้มันช่างมากมายเหลือเกิน ทั้ง เสื้อผ้า กล่องของขวัญอันเบ้อเริ่มที่ดงเฮจะเอาไปให้เพื่อนที่ย้ายมาพร้อมกันและอีกกระจุกกระจิก

ชั้น 6 ของคอนโด ห้อง 321 เอี๊ยด เสียงเปิดประตูดังขึ้น ในที่สุดก้อถึงซะที ดงเฮเอ่ยพร้อมกับวางของลงบนโต๊ะ ส่วนคิบอม ที่ตามหลังมา หอมหิ้วของต่างๆมากมายเอาไว้ในอ้อมแขน เซไปเซมาอยู่ห้องรับแขก ดงเฮเห็นดังนั้นจึงเข้าไปช่วย เนื่องจากไม่รู้ว่าถึงไหนเปนถุงไหน คิบอมเลยดึงถุงออกจากกัน คิบอมเลยเสียหลัก ล้มลงไปทับดงเฮ อย่างแรง โอ๊ยๆๆๆ!!! เสียงอุทานของของดงเฮดังขึ้น

ดะดะ ดงเฮ เป็นอะไรมากมั๊ย ผมขอโทษ คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงตกใขมาก

มะมะ ไม่เป็นไรหรอก ดงเฮพูดเสียงสั่นคลอ  แต่ที่แขนของนายมีเลือดนะดงเฮ คิบอม พูดขึ้นด้วยความตกใจ

หะ หา เลือดหรอ ดงเฮ พูดด้วยเสียงที่ไม่เต็มคำพร้อมกับมองไปที่แขนของตนเอง และก้อหมดสติไป

คิบอมรีบพยุงตัวและอุ้มร่างขาวบางไปวางลงบนโซฟา และหาผผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาและเอามาเช็ดเลือของดงเฮที่ไหลไม่หยุดซักที *เนื่องจากตอนที่ดงเฮล้มแฟ้มพลาสติกที่มีรูปทรงสี่เหลียมได้ไปขูดกับผิวอันบอบบางจึงทำให้เป็นแผล* จากนั้นคิบอมก้อพยายามปลุกดงเฮให้ตื่นแต่ดงเฮไม่ตื่นซักที คิบอมไม่รู้จะทำไงเลยจะโทรหาพี่ลีทึกโทรศัพก้อแบตหมดโทรศัพของดงเฮก้อโดนกระแทกจากการล้มจนเปิดไม่ติด เลยด้แต่นั่งเฝ้าดงเฮ จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้  พอมารู้สึกตัวอีกทีก็มานอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่หนานุ่ม คิบอมเดินไปทั่วห้องและก้อไปเจิอดงเฮที่กำลังทำอาหารเช้าอันหอมน่าทานอยู่ ดงเฮเลยพูดขึ้นมาทันทีตื่นแล้วหรอ พ่อหน้าหล่อ ดงเฮหยอกล้อคิบอมอย่างชอบใจ อืม คบอมเอ่ยอย่างเขินๆ  เมื่อคืนนายหลับป็นตายเลยหล่ะ ดงเฮเอ่ย  จริงหรอ คิบอมพูดพร้อมทำหน้าตาตะลึงในความขี้เซาของตนเอง จากนั้นคิบอมเลยทานข้าวกับดงเฮที่คอนโดและกลับบ้านพร้อมกับอธิบายทุกอย่างให้ลีทึกฟัง และ ลีทึกก้อเข้าใจพร้อมกับเอาของขวัญที่ดงเฮฝากให้คังอินเอามาให้คังอินด้วย

Past3

ที่บ้านลีทึก

23:40 ของวันอาทิตย์

คิบอม คิบอม คิบอม ผู้เป็นพี่เรียกน้องชายทั่วบ้าน ไอหน้าหล่อ ไอ้ตาหยี แกอยู่ไหนวะ ฉันเรียกแกจนคอจะแตกอยู่แล้วนะ ผู้เป็นพี่ยังคงร้องอย่างหัวเสีย

อะไรกันน่ะพี่ทึก ผมง่วงนอนจะแย่อยู่แล้ว เดี๋ยวพรุ้งนี้ผมก้อไปหลับอยู่มหาลัยหรอก ผู้เป็นน้องบ่นพรางเกาหัวยิกยิก มีรัยล่ะคับเนี่ยมาปลุกเอาตอนที่คนมันหลับแล้วเนี่ย

ก้อคังอินน่ะสิ บ่นปวดหัว ทั้งอาเจียนอยู่เรื่อยๆ พี่เลยว่าจะพาไปโรงบาลซักหน่อย พี่เลยจะบอกแกให่เฝ้าบ้านดีๆด้วย แล้วก้ออย่าออกไปไหนเข้าใจมะ ลีทึกพูดด้วยความเป็นห่วงน้องชายเอามากๆ

อ๋อ คับๆ แล้วพี่จะกลับมาตอนไหนล่ะ คิบอมถามพรางขยี้ตา

ก้อคงพรุ้งนี้แหล่ะ ต้องเฝ้าไข้คังอินอีก ยังไงก้อดูแลบ้านดีๆนะ ลีทึกพูดด้วยความห่วง

คับพี่ คิบอมตอบรับอย่างเคารพพี่ชาย

พอลีทึกพูดเสร็จก้อรีบวิ่งไปที่ห้องเพื่อพาคังอินไปโรงพยาบาล

บรื้น!!!!! เสียงสตาทรถดังขึ้น

หลังจากลีทึกออกจากบ้าน คิบอมก้อลงไปข้างล้างเพื่อไปดื่มน้ำและนั่งลงที่โซฟาเพื่อนดูทีวี เมื่อเปิดทีวีได้ไม่ถึง 5 นาที คิบอมก้อเผลอหลับไปอย่างง่ายดาย

รุ่งเช้า 15.00

ไอ้หน้าหล่อรับโทรศัพหน่อย ไอ้หน้าหล่อได้ยินมั๊ย  สียงโทรศัพดังขึ้น

ฮัลโหล

นี่คิบอม พี่เองนะ นายเพิ่งตื่นหรอ ทำไมเสียงนายงัวเงียอย่างงี้

อ๋อ ครับ

งั้นนายก้อไม่ต้องไปมหาลัยแล้วนะ ผู้เป็นพี่พูดขึ้น

ทำไมพี่พูดงั้นหล่ะ ผู้เป็นน้องพูดอย่าง งง ๆ

ก้อตอนนี้มันจะบ่ายโมงอยู่แล้ว

จริงหรอ น้องชายผู้แสนน่าตาน่ารัก อุทานขึ้นอย่างตกใจ

ก้อใช่น่ะสิ นายน่ะตื่นสายแล้วหล่ะ ถ้านายแบกหน้า(หล่อๆ)ไปมหาลัยตอนนี้ มีหวังโดนเพื่อนรุมถามแน่นอน

งั้นหรอ น้องชานสุดหล่อพูดอย่างเซงๆ

งั้นแกอยู่บ้านนะ เดี๋ยวพี่จะรีบกลับ

ได้คับ คิบอมตอบรับโดยดี

อ้อ คิบอม นายช่วยไปรับดงเฮมาที่บ้านเราด้วยนะ วันนี้เค้าจะมาทานข้าวบ้านเราน่ะ คังอินเค้าอยากเจิอน้องชายน่ะ

หะ หา อารายนะคับ ดงเฮหรอ คิบอมพูดเสียงเอ๋อ

ก้อใช่นะสิ พี่ไปรับเค้าไม่ได้ พราะรอหมอเค้าจ่ายยาอยู่ ไปรับดงเฮด้วยนะ

แค่นี้นะคิบอม บ๊ายบายเจิอกันตอนย็น

ดะเดี๋ยวสิฮะ ผม ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

อ้าว อะไรกันน่ะ  คิบอมพูดอย่างเซ้งๆ

ก้อได้ ผมไปก้อได้ คิบอมพูดกับตัวเอง หลังจากพูดเสร็จคิบอมก้อเดินเข้าห้องเพื่อไปอาบน้ำ

บรื้น คิบอมออกรถจากบ้าตอน 17 นาฬิกา หรือตอน 5 โมงเย็นเพื่อไปรับดงเฮ

หน้ามหาลัยของดงเฮ

ยามไหนจะออกมาซะทีนะ

อ้าว คิบอม ดงเฮตะโกนขึ้นพรางเดินข้ามถนนเพื่อจะข้ามาหาคิบอมที่กำลังยืนพิงรถเก๊กหล่ออยู่ถนนฝั่งตรงข้าม

อย่าดงเฮ!!!!!!! เสียงคิบอมตะโกนขึ้นเมื่อเห็นรถสปร์อตคันหรูกำลังพุ่งมาจากสีแยกไฟจราจร

เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงรถเบรกอย่างกะทันหันพร้อมกับคิบอมที่กำลังวิ่งเข้าไปผลักเดงเฮให้ล้มไปอีกด้านหนึ่ง คิบอมมมม ดงเฮร้องออกมาแล้วคิบอมก้อล้มลงไปทับดงเฮ เมื่อคิบอมโดนเฉี่ยวจากรถคันนั้น

คิ คิบอม เป็นอะไร รึป่าวน่ะ