คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Beloved
Beloved
ยองแจรีบขับรถออกมาจากบ้านทันทีหลังจากที่แม่ของตนพูดยังไม่ทันจบ รีบกดโทรออกหาคนที่ต้องช่วยได้อย่างเเน่นอนเเต่แล้วก็...
"แดฮยอนก็อีกคน! ทำไมไม่รับสายนะ!!"
คนยิ่งรีบๆอยู่ถ้าเป็นแดฮยอนล่ะก็ต้องทันแน่ๆ
ขอร้องล่ะรับสายสิแดฮยอน!!!
"โธ่เอ้ย!!"
รอผมก่อนนะ...
อย่าพึ่งหนีผมไป...
ทั้งๆที่พี่ยังเข้าใจอะไรผิดอยู่แบบนี้!!
"ยงนัม... ฉันถามจริงๆเถอะ แกดูไม่ออกหรอกว่าน้องแกชอบเด็กนั่นน่ะ"
".................."
"หรือเพราะดูออกแกเลยพยายามที่จะไม่ใส่ใจความรู้สึกนั่น... แกรักยงกุกมากกว่าพี่น้องใช่ไหม"
".................."
"ที่แกไม่ตอบเพราะฉันพูดถูกใช่ไหม? ตั้งแต่เมื่อไหร่... ที่แกออกมาจากบ้านหลังนั่นเพราะยงกุกใช่ไหม"
"ก็ไม่เชิง..."
"เฮ้อ ~ ยงนัมฉันล่ะหนักใจกับแกจริงๆ"
"ผมไม่อยากเห็นยงกุกเสียใจ"
"แล้วแกแน่ใจหรอ? ว่าสิ่งที่แกทำอยู่มันทำให้ยงกุกมีควรมสุขน่ะ... ปล่อยน้องไปเถอะ"
"ผมไม่มีสิทธิเลยงั้นหรอ... แค่เพราะเราดันเกิดมาเป็นพี่น้องกันแค่นี้"
"..................."
"เรา... ก็รักกันไม่ได้เลยหรอ"
"...ยงนัมของพี่เข้มแข็งจะตาย นายต้องผ่านมันไปให้ได้ ถ้ารักยงกุกจริงๆนายก็ควรจะทำให้น้องมีควรมสุขมากกว่านะ"
"..................."
"นายลองคิดดูดีๆนะ ว่าเด็กคนนี้มีอิทธิพลต่อจิตใจของยงกุกขนาดไหน... แต่น้องเราน่ะมันผมความรู้สึกช้า"
"แต่ถ้ามองตาก็จะรู้..."
"นายก็รู้นี่... ที่ผ่านมาเหนื่อยมากหรือป่าว"
"แค่นี้เอง... ไม่ตายหรอก"
ยงกุก... พี่ชายคนนี้จะขอทำทุกอย่าง
เพื่อความสุขของนาย...
บ้านตระกูลจอง
Rrrrrrrrrrr
"ครับ... อย่างงั้นหรอครับ"
"...แต่ขอผมไปเจอยงกุกสักครั้งไม่ได้หรอครับ"
"ครับ... ถ้ายงกุกถามถึงผม ฝากบอก..."
ตู๊ดๆๆๆ
แดฮยอนค่อยๆทรุดตัวลงนั่งลงข้างๆเตียงคลายคนไร้เรี่ยวแรง ยงกุกฟื้นแล้วแม่ของยงกุกโทรมาบอกผมเพียงแต่ท่านไม่ยินดีให้ผมไปเยี่ยมทั้งยังบอกให้ผมออกไปจากชีวิตยงกุกซะ
ท่านเนี่ยใจร้ายจังนะครับ...
ทำให้ผมและยงกุกได้เจอกัน
พลัดพรากกัน
และให้กลับมาเจอกันอีกครั้ง
และสุดท้าย... ก็ต้องแยกจากกันไป
ผม... ทำอะไรอย่างงั้นหรอครับ
ก๊อกๆ
"พี่แด..."
"...วี"
พอแทฮยองก้าวเข้ามาในห้องก็พบพี่ชายของตัวเองที่นั่งอยู่บนพรมข้างเตียงดวงตาที่มันเริ่มดูเหมือนไร้ความรู้สึก
"พี่แด... จ เจ็บมากไหม?"
แทฮยองพยายามคุมไม่ให้เสียงของตัวเองนั่นสั่น นั่งลงข้างๆพี่ชายของตนเองมือเล็กยื่นไปกุมมือพี่ชายของตัวเองไว้
"บอกผม... ให้ผมช่วยพี่บ้างสิ"
แทฮยองยื่นมือข้างนึงไปเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาซ้ายของพี่ชายที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังร้อง
อีกครั้ง...
"...วี พี่คิดอะไรไม่ออกแล้ว"
แดฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงสับสนก่อนจะโดนคนเป็นน้องชายกอดเอาไว้ทั้งตัว
"บอกผมบ้างสิ... ผมเป็นน้องพี่นะ"
"..............."
"...ให้ผมแบ่งความเจ็บปวดของพี่บ้าง"
"..............."
"แค่พี่พูด ฮึก ให้ผมฟังบ้าง"
"...พี่ขอโทษ"
แดฮยอนลูบศีรษะปลอบคนเป็นน้องอ้อมกอดอย่างอบอุ่นส่งไปให้น้องชายของตัวเอง
สุดท้ายแล้ว...
พี่ก็ยังคงเลือกที่จะเก็บมันไว้คนเดียว
ฮิมชานเปิดดูโทรศัพท์ก็พบว่ายองแจทั้งโทรและส่งข้อความมาหลายต่อหลายสาย คงรู้เเล้วสินะ
Rrrrrrrrrr
"ผมกำลังจะขึ้นเครื่องแล้วนะครับ... ถึงที่พักเมื่อไหร่ผมจะรีบโทรบอกนะครับ... แม่"
ฮิมชานวางสายก่อนจะกดปิดเครื่องมองดูหน้าจอโทรศัพท์ที่มีรูปของยองแจที่กำลังยิ้มเเย้มอย่างสดใส
พี่จะรีบกลับมานะ... ที่รักของพี่
ฮิมชานจูบเบาๆที่หน้าของตนเองก่อนที่หน้าจอจะดับลงมีเพียงสีดำ พร้อมกับเดินลากกระเป๋าไป
"โธ่เว้ย!! ทำไมต้องมาเสียตอนนี้ด้วยว่ะ!!!"
ยองแจลงมาจากรถอย่างอารมณ์เสียรถที่ขับมาอยู่ดีๆก็เกิดเสียขึ้นมาและดับไปซะดื้อๆ ยองแจรีบกดโทรหาแดฮยอนแต่ก็ไม่มีทีท่ามาจะรับสายเลยโทรกลับไปที่บ้านให้คนขับรถมารับ พยายามหายใจเข้าออกช้าๆ เเละเริ่มรวบรวมสติ
เฮ้อ ~ แค่สวิตเอง
ตามไปทีหลังก็ได้!!
ถ้าเจอหน้าเมื่อไหร่นะ... น่าดู!!!
"หึ่ย! โมโหๆๆๆๆ เฮ้อ!!"
ยองแจกำโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะนึกถึงแดฮยอนที่เวลาที่เขาต้องการมากที่สุดคราวนี้กับไม่โผล่มา แต่ก็ต้องเม้มปากแน่นเจ็บใจกับสิ่งที่ตัวเองทำกับแดฮยอนเอาไว้ อยากขอโทษแต่ก็ไม่กล้าพูดไม่กล้าแม้แต่จะไปเจอหน้าตรงๆด้วยซ้ำ
เกลียดตัวเองชะมัด!!!
โรงพยาบาลโซล
"แม่ขอโทษนะยงกุก..."
คนเป็นแม่ลูบหัวของลูกชายตัวเองอย่างทะนุถนอมจ้องมองใบหน้ายามหลับของลูกตัวเอง
ใช่... ยงกุกยังไม่ฟื้น
ใช่เธอโกหก... เพื่อที่แดฮยอนจะได้ออกไปจากชีวิตลูกชายของเธอซะ
เธอมองแหวนที่อยู่บนนิ้วของลูกชายก็จำได้ว่าเด็กนั่นเป็นคนให้ไว้เธอเดินมาอีกฝั่งของเตียงจับที่แหวนเพื่อจะถอดมันออกแต่เเล้วอยู่ยงกุก ลูกชายของเธอก็กำมือเเน่นจนเธอไม่สามารถถอดแหวนออกได้
ทำไมกันล่ะยงกุก!
"อือ ฮยอน แดฮยอน"
ลูกเรียกชื่อเด็กนั่น... แทนที่จะเป็นแม่งั้นหรอ
"อ อย่าไป..."
ยงกุก... ลูกได้ยินที่เด็กนั่นพูดงั้นหรอ
แล้วแม่ล่ะยงกุก... แม่ล่ะ
"อย่าไป... อือ อย่าไป"
ทั้งๆที่ยงกุกยังไม่ฟื้นแต่ก็เอาแต่พูดถึงแดฮยอนทั้งยังน้ำตาไหลค่อยๆไหลออกมาจากหางตาช้าๆ
ยงกุกแม่ขอโทษ...
แม่... ไล่คนๆนั้นของแกไปแล้ว
"พ่อฮะ ฮึก ไปให้ไปไม่ได้หรอ พี่แดพึ่งจะกลับมาเองนะ ฮือๆ"
"คุณคะ... ทำไมต้องให้ลูกไปไกลจากฉันด้วย"
"ผมขอโทษ... แต่มันเป็นความต้องการของลูกเอง"
"ใช่ครับ... มันเป็นความต้องการของผมเอง"
"วีไม่เชื่อ!! ไม่งั้นพี่แดจะร้องไห้ทำไม!!! พี่แดจะทิ้งคนที่พี่พึ่งเจอคนนั้นไปหรอ!!!!! วีไม่เข้าใจ ฮึก ฮือๆ"
"วีพี่ขอโทษ"
"ฮึก ขอโทษ ขอโทษๆๆๆ พูดขอโทษอยู่ได้!! วีเกลียดพี่แด!!!"
วีวิ่งชนไหล่พี่ชายของตัวเองขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง
พี่ทำผิดอีกแล้ว... พี่ขอโทษ
"แม่ครับ..."
"พอ... ทั้งคู่นั่นเเหละ คิดอะไรกันอยู่? แม่ไม่เข้าใจ คุณก็อีกคน... ความสุขของลูกคืออะไรคุณตอบฉันมา ฮึก คุณรักลูกมาก... แต่ฉันไม่เคยเข้าใจการกระทำของคุณเลย พอกันที"
คุณนายจองเดินผ่านสามีของเธอไปเพื่อไปปลอบลูกชายคนเล็กของเธอ
"พ่อขอโทษ / ผมขอโทษ"
"เราจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ..."
"ไม่ครับ... ผมให้สัญญาเอาไว้แล้ว"
"พ่อขอโทษ... กับทุกอย่าง"
"ผมสิครับต้องขอโทษ... ผมรู้แล้วนะครับ เรื่องที่พ่อไม่อยากให้ผมเข้าวงการจะทำลายความฝันของผม ขอบคุณนะครับ... พ่อ"
"...เรารู้ได้ยังไง"
"ไม่เป็นอดีตไปแล้วครับ... อย่าใส่ใจมันเลย ขอบคุณนะครับที่พ่อรักผมขนาดนี้ ผมมันโง่เข้าใจพ่อผิดมาตลอด"
"ผมไปไฟลท์บินพรุ่งนี้เช้านะครับ... รบกวนด้วย"
"...แล้วยงกุก"
"................"
"เขาคือความรักที่แสนบริสุทธิ์ของผม... เขาจะอยู่ในใจของผมตลอดไป"
To Be Continued…
______________________________________________________________________________________________________________
มาต่อแล้วนะฮับ... ไม่ว่าจะมีคนรอหรือไม่ ;)
เขาจะรีบๆจบแล้วกันนะ
*ถ้ามีคำผิดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะฮับ*
ปล. เขาไม่ย้อนดูตอนเก่าๆคือมีพิมพ์ผิดค่อนข้างเยอะไว้จบเมื่อไหร่เราจะทยอยแก้ให้นะ ^^
#ฟิคผมไม่เคะ
:) Shalunla
ความคิดเห็น