คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Primary
Primary
หลังจากที่แดฮยอนโดนสุนัขตัวนั่นกัดแดฮยอนก็โดนคุณแม่สั่งห้ามไม่ให้ออกไปข้างนอกคนเดียวอีกแล้ว ทั้งเเดฮยอนยังโดนสั่งห้ามไม่ให้ไปไหนจนกว่าเเผลจะหายระบมด้วย
เเต่แดยอนอยากไปหายงกุกนี่นา...
"ยอนนน เเจมาเช่นด้วยยย"
"ยองแจเราอยากพัก..."
"แต่เเจอยากอยู่เป็นเพื่อนนน"
"พี่แจ ~ พี่แดอยากพักนะฮะ ไปสนามเด็กเด็กกับน้องวีไหมฮะ ~"
"ไปสิไป *^*"
"วี ~ มาหาพี่แดหน่อย"
วีวิ่งดุ๊กๆไปหาแดฮยอนที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะปีนขึ้นไปหาพี่ชายของตัวเอง โดยมียองแจมองอยู่ห่างๆ
เเจไม่กล้าเข้าไป...
เดี๋ยวแดยอนดุ!
"วีเอากล่องนี้ไปให้ เด็กคนที่ชอบนั่งอยู่ที่ชิงช้ากอดตุ๊กตาทิกเกอร์สีส้มให้พี่ทีนะครับ ^^ เจาชื่อยงกุก แล้วถ้าเราอยากได้อะไรพี่ยอมทุกอย่างเลย "
"จริงๆนะฮะพี่แด ~ *^*"
"ครับพี่เคยโกหกวีด้วยหรอ? อีกอย่างส่งให้ถือมือเขานะครับ ^^"
"ได้เลยฮะ ~ *^*"
สนามเด็กเล่น...
"วีๆ ยอนให้อะไรมาอ่ะ? แกะดูกันไหม? *^*"
"ไม่ได้! พี่เเจนิสัยไม่ดีเลย ~ พี่เเจวีอยากกินเยลลี่"
"พี่ก็อยากกินนนน ป้าซองจุนไปซื้อเยลลี่กานนน"
"แต่คุณหนูวีล่ะคะ?"
"ไม่เป็นไรฮะ วีไม่ใจกล้าพอไปตีกับสุนัขเหมือนพี่แดหรอก แต่รีบกลับมากันนะฮะ ^^"
ยองแจกระตุกชายเสื้อของป้าซองจุนเพื่อให้รีบไปรีบกลับ
เด็กที่นั่งชิงช้า
กอดตุ๊กตาทิกเกอร์สีส้ม
แล้วตัวทิกเกอร์นี่น่าตาเป็นไง *^*
เดี๋ยวนะใช่คนนั้นหรือป่าว?
กอดตัวอะไรส้มๆด้วย
ใช่ล่ะมั้ง?
"นี่ๆ ใช่พี่ยงกุกหรือป่าว? พี่แดฝากมาให้ฮะ "
ดวงตาเศร้าหม่นของเด็กอีกคนนึงเงยหน้าขึ้นเพื่อหวังว่าจะได้เจอกับเด็กที่เคยช่วยทิกเกอร์เอาไว้ให้ แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะเด็กคนนั้นไปมาอีกเลย... หายไป
ยงกุกมานั่งรอตลอดสองสามวันที่ผ่านมาก็ไม่เจอ
จนบางทีก็กลัว...
ว่าจะถูกโกรธหรือเกลียดเหมือนกับเด็กคนนั้นหรือป่าว
"อ อืม ใช่"
" *^* อะไรนะฮะ ผมไม่ได้ยิน"
"ช ใช่พี่ยงกุกเอง"
" ^^ พี่แดฝากมาให้ฮะ! แกะเลยได้ไหมฮะ น้องวีอยากรู้ว่าพี่แดให้อะไรพี่ยงกุกนะฮะ"
ยงกุกมองเด็กอีกคนด้วยท่าทางงุนงง เป็นกี่น้องที่ไม่ได้เหมือนกันเเค่น่าตาจริงๆเลยนะ ทั้งพูดเก่งยิ้มเก่งแบบนี้น่ะ
ยงกุกรับกล่องของขวัญขนาดที่มีกระดาษฟรอยสีฟ้าอ่อนปิดเองไว้อย่างดี ค่อยๆดึงเเละเเกะมันออกเปิดกล่องออกก็พอกับทิกเกอร์ไซส์จิ๋วขนาด หก นิ้วแบบเป็นพวงกุญเเจเอาไว้สำหรับห้อย
พร้อมกับกระดาษเเผ่นเล็กหนึ่งใบในกล่อง...
เราให้ยงกุกเพราะเราอยากให้... ดูแลมันดีๆนะ
เราตั้งชื่อมันไว้ว่า กุกกี้ล่ะ ^^ รักมันมากๆนะ
ยงกุกยิ้มเพียงเล็กน้อยที่มุมปากพร้อมกับมองไปที่เล่นกับทิกเกอร์หกนิ้วในมือประมาณว่าเอามาทักทายกับทิกเกอร์ของตัวเอง
"ข ขอบคุณนะ"
ยงกุกตอบก่อนจะมองไปยังวีที่จ้องทิกเกอร์อยู่ไม่วางตาด้วยความประหลาดใจ
"งั้น ~ น้องวีไปก่อนนะฮะ ^^"
"วี ~ พี่เเจมาเเล้ววววว"
"ผมไปก่อนนะฮะ ^^"
วีรีบวิ่งไปหายองแจกับป้าซองจุนที่ไปซื้อเยจลี่มาให้ กล่าวคำขอบคุณกับป้าซองจุนก่อนจะรับมันมาไว้ในมือเริ่มหยิบเข้าปากด้วยความอร่อย
คิคิ น้องวีจะเอาไปฝากพี่แดด้วย ^^
"วี! ไปคุยกันคนนั้นทำไม!!"
"พี่เเจเป็นอะไร เสียงดัง ฮึก น้องวีกลัว"
"คนนั้นทำให้แดยอนเจ็บตัว!!"
"คุณหนูยองเเจคะ! มันเป็นอุบัติเหตุนะค่ะ คุณหนูวี ~ ไม่ร้องนะค่ะ"
"วีจะกลับบ้าน ฮึก จะหาพี่แด"
"ว วี ฮึก พี่เเจขอโทษ ฮือออ"
"โอ๋ๆ ร้องกันนะค่ะคุณหนูกลับบ้านกันเถอะคะ"
บ้านครอบครัวบัง...
"ยงกุกใครให้ลูกมาหรอหืม ~"
คุณนายบังพูดพลางยิ้มมีความสุขไปด้วย ก็เธอไม่ค่อยได้เห็นรอยยิ้มของลูกชายตัวเองที่ดูมีความสุขเท่าวันนี้มาก่อนเลย เเล้วไหนจะยังทิกเกอร์จิ๋วนั้นอีก
"พ เพื่อนยงกุก ห ให้มา"
"ยงกุกมีเพื่อนแล้วนะแม่"
"กินให้หมดก่อนค่อยพูดก็ได้ยงนัม"
คุณนายบังเอ็ดลูกชายของเธอก่อนจะหันไปลูกยงกุกดูความเอ็นดู
ในที่สุดลูกก็มีเพื่อนสักทีนะ... ยงกุก
"พี่นา! ตักข้างเพิ่มให้หน่อย"
"แกก็ไปตักเองสิ!"
"เเต่พี่เป็นพี่น่ะ!!"
"เเต่ฉันเป็นผู้หญิง!!"
"พี่เป็นผู้หญิงด้วยหรอ?"
"บังยงนัม!!!"
"หยุดทั้งคู่นั่นเเหละ! นี่อยากปาข้าวใส่กันนะ!! บังยงนัม!! บัง นาตาชา!!"
13 ปีก่อน...
ตอนนี้ผมจองแดฮยอนเป็นเด็กเกรดหกแล้วครับ ผมก็พึ่งมารู้ทีหลังว่ายงกุกน่ะเป็นพี่ผมสองปี ตอนนี้ยงกุกเป็นเด็กแปดล่ะ ผมไม่หายงกุกที่ร.รเกือบจะทุกวันเลย จนคนที่ร.รยงกุกคิดว่าผมเป็นน้องชายของยงกุกไปแล้ว
แค่ผมไม่ได้อยากมียงกุกเป็นพี่ชายหรอก
ความรู้สึกของผมคืออะไร ตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจ รู้เเต่ว่าเเค่เห็นพี่ยงกุกเห็นหรือหัวเราะพวกก็มีความสุขม่กอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ ส่วนยองเเจน่ะหรอ? รายนั้นอย่าให้ผมพูดถึงเลย พูดมากเสียงดังตั้งเเต่เด็กจนโตแต่ผมก็ต้องขอยอมรับเอาไว้อย่างว่ายองเเจหัวดีมาก แต่สงสัยช่วงนี้ยองแจจะกินเยอะไปหรือยังไงผมก็ไม่เเน่ใจเพราะตอนนี้ยองแจหัวกลมแก้มออกเยอะมากๆ ตอนนี้ยองแจเริ่มจะไม่ค่อยติดผมเหมือนตอนเราเด็กๆเท่าไหร่ เพราะยองกำลังติดเกมส์เห็นว่าอยากจะเป็นแฮกเกอร์ ผมว่าสงสัยยองแจคงจะดูหนังมากไปหน่อย ตอนนี้ผมเริ่มสนิทกับคนที่ครอบครัวบังมากขึ้นในระดับนึงเลยล่ะ เพราะผมหาเรื่องไปให้พี่ยงกุกสอนการบ้านให้ทั้งๆผมเองก็ทำได้เพียงเเค่อยากมีข้ออ้างไปหาพี่เขาก็เท่านั้น พี่ยงกุกดูโตกว่าผมมากๆเลยตอนนี้ เเถมยังเงียบไม่ค่อยพูดขรึมซะจนดูน่ากลัว เเต่ว่านะผมชอบนะ เเล้วเวลาที่เห็นพี่เขาเล่นกับทิกเกอร์เนี่ย มันน่ารักชะมัด...
จนบางทีผมก็อดหมั่นไส้ไม่ได้จริงๆ
ผมอิจฉามันมากๆเลย
ก็มันได้กอดกับพี่ยงกุกทุกวัน
ได้นอนด้วยทุกคืน
ได้อยู่ด้วยเเทบจะตลอดเวลายิ่งกว่าผมอีก
บางที... ผมก็อยากเป็นทิกเกอร์ตัวนั้นนะ
ปัจจุบัน...
"จองแดฮยอน! นายจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนห๊ะ!!"
"อืม คนกำลังฝันดีนายนี่มันมารดีๆนี่เองยองแจ"
"จองแดฮยอน!!!"
"หยุดเสียงดังสักวันนายจะตายไหมเนี่ย!"
"ไอบ้า!! ปากหรอนั่น!! ฉันจะฟ้องพี่ฮิมชาน!!!"
"ดีกันเเล้วหรือ? เร็วจังนะ"
"พอฉันดีนายก็เเขวะพอฉันทะเลาะกันอยู่นายก็บอกว่าให้คืนดีไปได้เเล้ว สมงสมองเป็นอะำรมากไหมจองแดฮยอน"
"กี่โมงเเล้ว"
"จะบ่ายโมงอยู่เเล้ววว ไม่หิวหรอไง?!"
"อืม หิว... ไปสั่ง"
"ถ้าจะบอกว่าให้ฉันไปสั่งหยุดเลย เพราะฉันไปสั่งมาแล้ว.. ไปอาบน้ำซะเเล้วมากินข้าว!"
"ยองแจอา ~ ขอบคุณนะ"
แดฮยอนลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพาดไหล่เเล้วเดินมาหายองแจ ขยี้หัวด้วยคนหมั่นเขี้ยวก่อนจะยิ้มให้เเล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
พี่ยงกุก... ผมกำลังจะกลับมาหาพี่เเล้วนะ
ยองเเจจัดทรงผมที่ฟูของตัวเองให้เข้าที่ก้มหน้างุนบ่นพึมพำใจใจก่อนจะเดินออกไปนอกห้องไปรอแดฮยอนที่โต๊ะอาหาร
อ ไอบ้านี่! เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง
อย่ามาหว่านเสน่ห์ไปทั่วแถวนี้นะ!!!
Seoul
8 : 29 AM
เเสงเเดดอ่อนๆของยามเช้าวันใหม่สว่างส่องลอดผ่านผ้าม่านสีเหลืองอ่อน นาฬาดิจิคอลที่เวลาของวินาทีกำลังเดินไปเรื่อยๆ ร่างร่างนึงที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มโดยมีผ้าห่มหนาสีขาวปกคุมร่างกายให้ความอบอุ่น ดวงหน้าที่ดูอ่อนวัยเกินอายุจริงซุกหมอนใบใหญ่นุ่มจนซีกหน้าอีกครึ่งนึงจนหายลงไปในหมอน
8 : 30 AM
ติ๊ดๆๆๆ
"อ อือ"
ร่างกายขยับโดยอัตโนมัตเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาเตือนดังขึ้น ยืดเเขนยาวของตัวเองออกไปกดปิดก่อนจะค่อยๆลืมตา กระพริบตาถี่เพื่อปรับแสงก่อนจะขยี้ตาตัวเองสองสามที เเขนสองข้างดันตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากตื่น นั่งประคองสติที่ยังคงไม่เต็มที่ คว้าหมอนใหญ่ใบนุ่มมากอดเอาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง พร้อมกับค่อยๆซุกหน้าลงกับหมอนสักพัก ก่อนจะทิ้งตัวนอนหงายลงกับเตียงอีกครั้ง พร้อมกับดึงผ้าห่มหนาสีขาวขึ้นมาคุมยันคอเเล้วนอนต่อมือข้างนึงควานหาทิกเกอร์ทั้งที่ยังหลับตาอยู่ พอเจอได้ก็ดึงมันเข้าสู่อ้อมกอดเเทนหมอน พร้อมกับหลับตาพริ้ม ~
Rrrrrrrr
"อือ"
Rrrrrrrr
"อือออออ"
Rrrrrrr
"...ตอนนี้ยงกุกไม่ว่างรับสาย กรุณาฝากข"
"นั่นมันมุขผมครับ... นี่พี่ยังไม่ตื่นใช่ไหม?"
"...อือ ตื่นเเล้ว"
"ลืมตาครับพี่... แล้วลุกขึ้นมาจากเตียงด้วย"
"...อืม ลุกแล้ว"
"พี่... อย่ามาโกหกผมมองพี่อยู่! พี่ยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ"
"หื้ม รู้ได้ไงพี่ลุกแล้ว"
"พี่ยงกุก... พี่ช่วยลืมตาขึ้นด้วยครับ"
"อือ เห้ยยย!!!"
"ผมยืนอยู่นี่ไงจะไม่รู้ได้ไงล่ะ?"
"ตื่นได้เเล้วพี่.. วันนี้พี่มีเทสตอนเก้าโมงไม่ใช่? เหลืออีกครึ่งชม.นะครับ"
"เออใช่!! ขอบใจมากที่มาปลุกพี่ว่าเเต่เราเข้ามาได้ไง?"
"แม่พี่ไปหาผมตั้งเเต่เมื่อวานเเล้ว เฝ้ากุญเเจสำหรับเอาไว้กับผมเเล้วก็บอกว่าให้มาอยู่เป็นเพื่อนพี่หน่อยเเค่นั้นเเหละ"
เฮ้อ ~ แม่นะเเม่ ให้นัองมาดูเเลคนเป็นเนี่ยนะ?
"เเล้วจะสักเช้าเลย กินไรมายัง?"
"พี่... เหลืออีกยี่สิบห้านาทีเเล้วนะ กว่าจะไปถึงก็ต้องใช่เวลาอย่างน้อยสิบห้านาทีพี่มีเวลาเตรียมตัวสิบนาที ผมต้มโจ๊กคัพไว้ให้แล้ว"
"ขอบคุณมากไอน้องชาย ^^"
แล้วยงกุกก็รีบลุกออกจากเตียงหยิบผ้าขนหนูเเล้ววิ่งไปห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว
"ผมลงไปรอข้างล่างนะพี่ยงกุก"
"โอเคเดี๋ยวพี่รีบลงไป"
พี่นี่ยิ่งกว่าเพื่อนผมอีกนะเนี่ย?
ขี้เซาจัง...
10 : 45 AM
"นี่ๆพี่แดฮยอนจะกลับมาเเล้วนะจะบอกให้ วีจะได้ไม่ต้องอยู่ติดกับบ้านแบบนี้ ~"
"นี่.. วีดูจะติดพี่ชายมากเลยนะเนี่ย?"
"ก็ต้องติดดิแบม พี่ชายเราใจดีที่สุดเลย ~"
"เริ่มเพ้ออีกแล้ว ~ พวกคลั่งพี่ชายตัวเอง!"
"ไม่ต้องมาอิจฉาเราหรอกกก จินนน ~"
"ไม่ได้อิจฉาเลยสักนิด"
"นี่เเบมเเบม เห็นพี่นัมจุนไหม?"
"เห็นไปไหนกับพี่มาร์คก็ไม่รู้ มีอะไรหรือป่าววี?"
"อ่อเราจะถามว่า..."
"เด็กๆ นั่งที่เเล้วเงียบๆ ด้วยทุกคน"
"เดี๋ยววีจะเอาพี่ชายมาอวด ~"
"อยากรู้จักตายล่ะ"
"เงียบไปเลยนะจิน"
"แทฮยอง ซอกจิน คุยอะไรกันจ๊ะ ออกมาเฉลยการบ้านให้เพื่อนฟังหน่อยสิจ๊ะ"
"แบมเราขอยืมการบ้านเเปปนึงสิ"
"ก็อยากให้นะ... เเต่แบมก็ยังทำไม่เสร็จเลย ><"
"ครูค้าบบ แทฮยองไม่ได้ทำการบ้านมาครับ"
"อ ไอปากเสีย!!"
"แทฮยองครูสั่งตั้งเเต่วันศุกร์แล้วนะจ๊ะ เเล้วที่นัดส่งก็วันจันทร์คือวันนี้? ไปยืนหน้าห้องแล้วคาบไม้บรรทัดยกขาขึ้นข้างนึงด้วย"
"คร้าบบบบ ~"
"โชคดีน้าา ~ เด็กไม่ยอมทำการบ้าน"
ฝากไว้ก่อนเหอะ!! ซอกจิน!!!
วีจะฟ้องพี่แดๆๆๆ
To Be Continued…
____________________________________________________________________________________________________________
หวังเป็นอย่างสูงว่าจะไม่งงกันนะคะ ><
อย่าลืมน้า... ติดแท็ก #ฟิคผมไม่เคะ ให้เค้าในทวิตหน่อยนะ >< สำหรับคนที่เล่นทวิตจ้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ^^ ถ้าเจอคำผิดก็บอกได้คะ >< เผื่อเค้าตกหล่น
ความคิดเห็น