คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Pure Love
Pure Love
*พาร์ทโล่ออบ ม.ปลาย - ปัจจุบัน*
"ออบบี้ๆๆ ไปร.รได้เเล้ววว"
นิ่งๆ
ยังคงนิ่ง
โดดทับ!!!
"กระสุนปืนใหญ่!!!"
ตุบ!!!
จุนฮงกระโดดทขึ้นไปทับบนเตียงของร่างจงออบ
"นาย... ทำอะไรเนี่ย?"
อ่าว... ก็นึกว่านอนอยู่
"จะมาปลุก!"
จะแอบหาเรื่องกอดตังหาก
"...เล่นเป็นเด็กไปได้"
ฉึก!!!
คล้ายเหมือนกับคำพูดนั้นเปลี่ยนเป็นธนูลูกสอนปักลงกลางหัวใจ
เจ็บจี๊ดดดด
จงออบบี้ ~
นายกับฉันพึ่งจะเป็นอายุสิบเจ็ดเองนะ
อย่าโตเกินอายุนักสิ ~
"...ช่ายยย ฉันเป็นโอลาฟนี่ขอนะ"
"ไม่ให้! เอามาเลยลงไปได้เเล้ว"
เว้ยๆ เด็กหวงของ...
มันน่ารัก น่าฟัด
คิดได้ดังนั้นจุนฮงที่กำลังจะพุ่งตัวเข้าไปกอดจงออบที่ยืนหันหลังกอดโอลาฟไว้เเน่
เพียงเสียววินาที...
"ลูกๆลงมากินข้าวได้เเล้วจ้า เดี๋ยวสายนะ"
บ้านของคุณนายมุนตะโกนเรียกลูกชายของตัวเองเเละจุนฮงเพื่อนสนิทของลูกอีกคน
"ครับเเม่ ~"
โครม!!!
จงออบที่เดินออกมารวบรวมเปิดประตูเสร็จพอได้ยินเสียงโครมครามก็หันกับไปมอง
=______=)
"นายไปนอนเล่นกับพื้นทำไม?"
"พื้นห้องนายน่านอนมว๊ากกกก"
"...อืม ลงไปกินข้าวกันเหอะ"
หลังจากนั่นจงออบก็เดินนำออกไปข้างล่างก่อน
ออบบี้ ~ นายจะเดินหนีทำมายยยย
โอ้ยยย หน้าลงด้วยหน้า!!!
ดั้งอันน้อยนิด!!
ที่ผมแสนภูมิใจ(?)
เจ็บโว้ยยยยยย
"อ่าวจุนฮงทำไมจมูกเเดงขนาดนั้นล่ะลูก!"
"อ อ่อ เอ่อ ค คือว่า..."
"...จุนฮงบอกว่าพื้นที่ห้องผมน่านอน"
จะให้บอกว่าผมอยากกอดลูกสาว เห้ย!!
ลูกชายแม่หรือไงล่ะ!!!
"ครับ ก็อย่างที่ออบบี้บอก" σ(^_^;)
"ซุ่มซ่ามเหมือนจะเราน่ะ หึหึ จุนฮง"
"คร้าบบบ คุณพ่อออ"
"เห้ๆ เยอะไปล่ะ คุณพ่อเอย คุณเเม่เอย นายอยากเป็นลูกบ้านนี้หรือ?"
"อ๊าย ~ จริงหรอออ แม่ยินดีน้าาา"
*อำนาจสาววายเข้าครอบงับ - ความคิดคุณพ่อ*
"...พ่อก็แล้วเเต่ลูกๆ แล้วกัน"
เห้ยยย ฟลุ๊ค!!
ได้ไฟเขียวทั้งพ่อทั้งแม่
จุนฮงฟินนนนน อนาคตอันใกล้กำลังรอเราอยู่
ความคิดของจุนฮงเหมือนรถที่พึ่งไปออกจากเลนมาสองไฟเเดง
"ตลก... ฝันลมๆเเล้งๆ บ้าป่ะเนี่ยนายอ่ะ"
ตูม!!!
เจอไฟเเดงถึงกับเบรกได้เเทบไม่ทัน ตกข้างทางไปเป็นที่เรียบร้อย
"นี่จงออบบี้อา ~"
"ผมไปนะครับ..."
จงออบลุกขึ้นโค้งให้พ่อแม่ของตัวเองเเล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายหลังเเล้วเดินไปที่ประตู
"จะนั่งอยู่อีกนานมั้ง? จะไปร.รป่ะ?!"
"หื้ม?! อ่อไปๆ ไปสิ ออบบี้ ~ ผมขอตัวก่อนนะครับ"
จุนฮงโค้งขอบคุณให้ทั้งพ่อเเละเเม่คนที่สองจองเขา ก่อนเดินไปคว้ากระเป๋าเเล้วรีบตามจงออบออกไป
"เด็กๆ น่ารักจังเลยนะคุณ ~ ตัวโตกับตัวเล็ก คิคิ"
"เเต่จุนฮงก็เป็นเด็กที่ใช่ได้... เเต่ลูกเรานี่สิ เฮ้อ"
"เอาน่า ~ ฉันว่าจุนฮงเอาอยู่"
"คุณนี่น้า ~"
"ออบบี้ ~ รอด้วยยย"
แฮ่กๆ อะไรจะรีบปานนั่นคร้าบบบ
ก้มลงมองนาฬิกาที่บอกเวลาดิจิตอลว่า
7: 52 AM
อีกแปดนาที!! เข้าใจเเล้วว่าทำไมรีบ!!!!
"ออบบี้ ~ จะสายเเล้วรีบวิ่งเร็วววว"
จุนฮงวิ่งมาจับมือของจงออบเอาไว้เเล้ววิ่งไปพร้อมกัน
มือคู่นี้ที่ผมจะจับมันเอาไว้เเน่นๆ
ไม่ปล่อยมันไปเด็ดขาด...
"ออบบี้ วาเลนไทน์นี้จะไปไหนน่ะ"
"ก็คงนอนอยู่บ้านนั้นเเหละ"
"หรอ... อืมงั้นไปเที่ยวกันไหม?"
"ไปวันวาเลนไทน์เนี่ยนะ?! ขออยู่บ้านยังจะดีกว่า"
ไปกับเพื่อนน่ะไม่เหงาจะตาย
เหงายิ่งกว่าเวลาไปคนเดียวอีก...
"อ อืม ไม่เป็นไร"
ถ้านายมองฉันสักนิดจงออบ ฉันสัญญาเลยว่าฉันจะกล้าบอกความรู้สึกนั้นออกมา
เเต่ตราบใดที่ฉันยังเป็นเเค่เพื่อนในสายตานาย
ฉันก็จะคงสถานะความเป็นเพื่อนของเราเอาไว้ให้ดีที่สุด...
พอถึงวันวาเลนไทน์ ตกเย็นผมกับจงออบก็เเยกกันกลับบ้าน ผมแอบเดินตามจงออบไปส่งจงออบจนถึงบ้าน เเล้วผมก็รีบวิ่งไปซื้อช็อกโกแลตกับดอกกุหลาบสีขาวเพื่อเเสดงความรักอันบริสุทธิ์ของผม ผมเอามันไปวางไปที่หน้าบ้าน พร้อมกันวางการ์ดที่ผมให้คนที่ร้านเขียนให้ เพราะถ้าผมเขียนเขาคงรู้ว่าเป็นผม เเละคิดว่าผมทำในฐานะเพื่อนคนนึง ผมวางการ์ดลงพร้อมกับกดกริ่งให้อีกคนออกมา ปกติคนที่จะมาเปิดมักจะเป็นจงออบส่วนใหญ่
ผมรีบวิ่งไปแอบหลังเสาไฟฟ้า ห่างพอเเต่ก็เห็นได้ชัดเจออยู่
"หื้ม? ใครเอามาทิ้งไว้"
จงออบก้มลงหยิบมันขึ้นมา เปิดการ์ดออกก่อนจะยิ้มออกมา รอยยิ้มที่มันชวนให้โลกหยุดหมุน รอยยิ้มที่เเสนสดใส
ทานให้อร่อยนะครับ จงออบ ;) ไม่ต้องกังวัลว่ามันจะมีพิษ! สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ
ZL
ชื่อนิรนามย่อของผมจงออบคงไม่มีทางรู้ มันคือเซโล่ เเละที่สำคัญอาจจะเพราะว่าเขาไม่ได้ส่วนใจผมให้มากพอ
เเละไม่ว่าจะเทศกาลไหนๆผมก็จะทำแบบนี้เสมอ เพื่อเเลกกับรอยยิ้มนั่น
นางฟ้าของผม...
JONGUP PART
ไม่ว่าใครจะคุยยังไงที่ว่าผมเป็นเด็กอึนๆมึนๆติดการ์ตูน เเต่ผมก็ไม่เคยทำความเดือนร้อนให้ใครนี่
อีกอย่างผมมีความลับของผม...
ทุกๆเทศกาลจะมีคนๆนึงที่มักจะมาแอบส่งของให้ผม บางครั้งผมเคยแอบทิ้งการ์ดตอบขอบคุณกลับไปเเต่ตื่นมาทุกช่วยการ์ดนั่นก็มักจะอยู่ที่เดิมที่มันไปปลิวเพราะผมหาอะไรมาทับไว้แต่ก็ใช่ว่าใครอีกคนจะไม่เห็นมันนี่ ผมกำลังหลงรักคนที่ไม่รู้จักเเม้เเต่ชื่อหรือน่าตาล่ะ ผมหลงรักเขาเพราะการกระทำของเขา เเค่เขากล้าเดินเข้ามาบอกกับผมว่าเขาคือคนนั่นผมก็จะไปลังเลใจเลยที่จะกอดเขาเอาไว้เเน่นๆ
ผมเป็นกับจุนฮงมานานคนที่สนิทด้วยมากที่สุดก็มีเเค่จุนฮง บางครั้งผมก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาอาจจะชอบผม เเต่ทุกครั้งที่ผมพูดถึงชื่อนิรนามคนนั่นของผม เขาไม่มีท่าทีหึงหวงเเถมยังดูดีใจจนออกนอกหน้า เเละยิ่งนับวันเขาเล่นตอบการ์ดเหล่านั้นของผมเลย ไใ่หยิบมันไปเลยด้วยซ้ำ ผมคิดว่าหลังจากเขาออกของมาให้เขาคงต้องยืนแอบดูอยู่เเน่นๆว่าของถึงมือผมเเล้ว เเต่ดาร์ดที่ผมนำมาวางก็ไม่เคยเห็นเขาหยืบมันไป ความรู้สึกดีๆที่มีก็เริ่มลดน้อยลง...
ผมไม่ใส่ใจชายนิรนามนั่นอีกต่อไป ผมตั้งหน้าตั้งตาสอบเข้ามหาลัยโซล ผมอยากเรียนนิติผมอยากเรียนเกี่ยวกับกฏหมาย จุนฮงก็มักใาถามผมบ่อยๆ เเต่ตอนนั้นผมยังไม่คิดจะเข้านิติ ผมบอกไปว่าอยากเข้าบริหาร เเต่พอติดจริงๆ ถึงได้รู้ว่าจุนฮงไปอยู่คณะบริหารในขณะที่ผมติดคณะนิติ จุนฮงน้อยใจผมยกใหญ่ที่เปลี่ยนคณะเเล้วไปบอก ผมเลยถามจุนฮงว่านายจะมาเรียนนิติทำไม นายก็ไปเรียนบริหารนั่นเเหละถูกแล้วนายมีอนาคตเป็นผู้บริหารนะอย่าลืม เเต่จุนฮงก็ทำอะไรไม่ได้ เพียงเเค่พยักหน้า ทำท่าทางเป็นหมาหงอย จะว่าน่าสงสารก็ใช่ ว่าจะน่ารัก น่าเอ็นดูก็ถูก
หลังจากนั่นผมถึงได้มารู้จักกับพี่รหัสของผมพี่ยงกุก พี่เขาเป็นคนเงียบมีโลกส่วนตัวสูง ซึ่งผมเป็นคนเงียบๆอยู่เเล้วเดิมที มันเลยทำให้ผมกับพี่เขาอยู่ด้วยกันได้ ผมว่าผมไม่ได้คิดไปเองเหมือนพี่เขายอมเปิดใจมากขึ้นกว่าตินเเรกๆที่เจอกัน จนผมเหมือนกลายเป็นน้องชายอีกคนนึงของพี่เขาไป จนผมได้รู้จักพี่ยงกุกในมุมที่ใครคนอื่นไม่มีทางรู้ พี่ยงกุกที่ใครๆว่าน่ากลัว เเต่จรืงเเล้วพอได้ยิ้มสักครั้งมีเขามีรอยิ่มที่ดูอบอุ่นมาก เเละค่อนข้างจะเป็นขี้อายซะยิ่งกว่าผมด้วย สุขุมเป็นสุขุม เเต่ก็มีมุมติดจะฌวยวายบางครั้ง ดูเป็นผู้ใหญ่มีควาเป็นผู้นำ เเต่บางครั้งพี่เขาก็อ่อนต่อโลกเหมือนเด็ก คนอื่นที่มักบอกว่าพี่ยงกุกนั่นตาดุ ถ้าคนอื่นสังเกตสักนิดก็จะรู้ว่าพี่ยงกุกใส่ใจเเละเเคร์คนอื่นมากขนาดไหน พี่เขาจะหาเเว่นตามาใส่เอาไว ทั้งๆมันเป็นเเค่เเว่นเเฟชั่นไม่ใช่เเว่นสายตา พี่ยงกุกเป็นที่ดีเเละก็รักๆมากๆเลย พี่เขาดูอบอุ่นเเละรักเด็กมากเลย ถ้าวันไหนเป็นวันหยุดพี่เขาก็มักจะมาชวมผมไปบ้านเลี้ยงเด็กอ่อน เวลาพี่เขาอยู่กับเด็กดูเป็นคนละคนกับคนที่อยู่มามหาลัยมากๆเลย
การ์ดทุกใบของชายนิรนามคนนั้น ผมยังเก็บมันเอาไว้อย่างดีเพราะมันคือความรู้สึกดีๆที่มีในความทรงจำ
ผมเคยคิดว่าเมื่อไหร่มันจะถึงวันที่จะมีใครสักคนเข้ามาในชีวิตของผมสักที
เเต่เเล้วผมก็ได้รู้จักเขา...
จองแดฮยอน
ผู้ชายที่ทำให้ผมเข้าใจในคำว่ารักเเรกพบ
ผมชอบเขาต้องเเต่ตอนที่ได้สบตากัน ดวงตาของเขามันน่ามองจนคล้ายกับโดนสะกดจิตไม่ให้สามารถละทิ้งสายตาไปจากเขาได้
ผมชอบเขา ชอบเขามากจริงๆ
เเต่ทุกอย่างก็ต้องพังทลายลง เพราะคนที่พี่เขามองหรือเเคร์จริงๆ มีเพียงเเค่พี่ยงกุกเท่านั้น ถ้าพี่เขาพึ่งจะเคยเจอกับพี่ยงกุก พึ่งจะชอบพี่ยงกุกผมก็คงยังอาจจะมีโอกาสบ้าง เเต่หนังสือเล่มนั้นมันทำให้ผมรู้...
ว่าเขาเคยรู้จักกันมาก่อน
เเละถ้าผมมองไม่ผิด ดวงตาของพี่แดฮยอนมันมักจะมีเพียงเเค่พี่ยงกุกเท่านั้น
ผมเจ็บจังเลย พี่แดฮยอน
พี่หันมามองผมบ้างไม่ได้เลยหรอ
To Be Continued…
___________________________________________________________________________________________________
มาต่อแว้วววว #อาจจะสั้นไป แต่เพราะเม้นท์มาเราเลยกลับมาอัพเเบบทุกวัน หรือวันนึงสองตอนไปเลยยยย อาจจะไม่ดราม่าหนักเพราะเราเเต่งดราม่าไปเก่งคะ TT อาจจะเร็วๆรวบๆไปหน่อย เพราะอีก 3 ตอนหน้าจะจบเเว้ววววว #หรืออาจจะต้องเลยไปอีกนิดๆหน่อยๆล่ะ #หรือาจจะเป็นตอนพิเศษของเเต่ละคู่ในฟิคเรื่ิงนี้คะ #ขอบคุณนะคะ TT รีดจ้าาา เค้ารักรีดที่สุดในสี่โลกเลย ~
ความคิดเห็น