คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Thoughts yongguk
Thoughts yongguk
อ ไอเด็กบ้านั่น!!
ทำบ้าอะไรของมัน!!!
อยู่ดีๆมาจูบคนอื่นเค้าหน้าตาเฉยได้ไง โว้ยยย
โชคดีที่ตรงนั่นมันเป็นเดินระหว่างตึกเเละโชคดีที่ไม่มีใครมาเห็นไม่งั้นผมบังยงกุกจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
ไอเด็กนั่น!!! ไอจองแดฮยอน!!!!!
ฮ ฮะ ฮัดชิ่ว!
"พี่แดไม่สบายหรอฮะ กลับบ้านไหม"
"ไม่ๆ สงสัยจะมีคนบ่นคิดถึงพี่อยู่น่ะ"
"งั้นหรอฮะ"
คิดเเล้วมันน่าจะกระทืบซ้ำ กระทืบๆ ไอเด็กนี่ต้องโดนกระทืบบบบ
"พี่เเดเป็นอะไรหรือป่าวฮะ"
"อ่อ... ป่าวผมวีเเค่ พี่รู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้"
เราได้เจอกันเเน่จองแดฮยอน!!!
คิดอีกที... อย่าเจอกันเลยดีกว่า!!!!!
อืม... หรือยงกุกกำลังคิดถึงรสจูบผมอยู่กันนะ?
"ใช่!! ต้องไปล้างปาก!!! อ๊ากกกกก"
ยงกุกวิ่งคล้ายคนบ้าคลั่งไปที่ห้องน้ำ
เเกว่าพี่ยงกุกไหวไหมว่ะ?
ฉันว่าพี่เขาคงเรียนหนักไป...
ฉันก็ว่าไง? เราจะเป็นเหมือนพี่เขาไหมอ่ะ
ฉันว่าไม่...
ทำไมอ่ะ?
พี่ยงกุกเขาตั้งใจเรียน เเค่นี้แกกับฉันก็ไม่เหมือนพี่เขาเเล้ว!!!
โอ้ยยย เรียนไม่เข้าหัวเลยสักนิด!!!
ล เเล้วทำต้องต้องไปคิดถึงไอเด็กบ้านั่นด้วย!!!
หยุดคิดเดี๋ยวบังยงกุก!!!
ยงกุก
พี่ยงกุก
นี่ยงกุก
พี่ยงกุกกก
ฮึก! ปวดหัว
ยงกุกใช้มือกุมศีรษะของตัวเองเอาไว้ อาการปวดหัวที่เคยหายไปนานมาก แต่ตอนนี้มันกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงจองเด็กบางคนที่ยงกุกจะได้ยินมันเรียกหาเขาทุกครั้ง ก่อนที่สติเเละทุกๆอย่างจะดับมืดไป
ปริ๊นนนนน!!!
โครม!!!
พ่อฮะ ฮึก พ่อตื่นขึ้นมาคุยกับพ่อสิ พ่อฮะ
เฮือก!!
ยงกุกลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการตกใจ เหงื่อมากมาย เเละอกที่กำลังเข้าใจเข้าออกด้วยความตระหนก คิดถึงเรื่ิองวันนั้นอีกแล้ว
วันที่เขาสูญเสียพ่อของเขาไป...
เเละวันที่เขาสูญเสียความทรงจำบางอย่างไปด้วยเช่นกัน...
ทุกครั้ง... ที่เขาพยายามนึกถึงสิ่งที่ลืมก็มักจะมีอาการปวดหัวขั้นรุนเเรง มันทำให้เเม่ของเขาขอให้เขาเลิกคิดไปซะ ผมเคยถามเเม่ถึงเรื่องตอนที่ผมเป็นเด็กที่ส่วนใหญ่ที่เเม่เล่ามาผมก็พอจำได้บาง เเต่ผมก็เเค่สงสัยที่แม่บอกว่าผมเป็นเด็กเก็บตัวไม่ค่อยออกไปไหนวันๆอยู่เเต่บ้านไปก็เล่นกับยงนัมเเละพี่นาตาชา
เเล้วเด็กคนนั้นล่ะ...
ที่ผมได้ยินเสียง
หรือฝันถึง... เเต่ก็ไม่เห็นใบหน้าที่ชัดเจนมันผล่ามัวไปหมด มีเพียงเเค่เสียงที่ดังก้องอยู่ในหัว
พี่ยงกุกจำผมได้ไหม
เฮือก!!
เสียงไอเด็กนั่น!!!
พอกันทีเลิกคิด!! เลิกคิดสักที!!!
เมื่อไหร่จะออกไปจากหัวฉันสักที!!!
เพล้ง!!!
"ย ยองแจ เป็นอะไรหรือป่าวลูก"
"อ่อ ไม่มีอะไรครับ เเค่อยู่ๆ ผมก็มืออ่อนน่ะ"
คุณนายยูพยักหน้าให้ลูกชายก่อนจะให้สาวใช้เข้ามาเก็บเศษเซรามิกชั้นดีของแจกันจากฝรั่งเศษที่ตอนนี้กลายเป็นเเค่เศษเซรามิกไปแล้ว ก่อนจะให้สาวใช้ออกไปเเละไปนั่งคุยกับลูกชายขอตนเอง
"นี่... ยองแจเรามีปัญหาอะไรกับฮิมชานงั้นหรอ"
"...ผมไม่อยากพูดถึงมันครับแม่"
"ฮิมชานเป็นคนที่น่าสงสารมากนะยองแจ"
หึ น่าสงสารหรอครับ?
เเต่ไอสิ่งที่เขาทำร้ายผมล่ะ!
"ฮิมชาน... ไม่เคยพาเราไปหาครอบครัวเลยใช่ไหม"
หึ ก็เพราะพี่เขาไม่คิดที่จะจริงจังอะไรกลับผมไง ขนาดผมขอให้พาไปพ่อแม่พี่เขาแบบเป็นทางการอย่าอ้างโน่นอ้างนี่ไปเรื่อย
มีเพียงท่าทางที่ดูไม่พอใจกับเเววตาเเข็งกร้าวทำให้เธอมั่นใจว่าฮิมชานยังไม่ได้บอกเรื่องของครอบครัวตัวเอง
"...นี่ฮิมชานยังไม่ได้บอกเราใช่ไหมยองแจ"
"บอกอะไรครับ?"
จริงๆสินะ คงจะรอให้ครอบครัวยอมรับยองแจก่อนถึงจะยอมบอกกับยองแจหรือไม่ก็เก็บเป็นความลับไปจนตายสินะ
"ยองแจ... สิ่งที่แม่กำลังจะพูดแม่อยากให้เรามีสติคิดไตร่ตรองดีๆ เเละไม่ใช่อารมณ์หรืออคติมาช่วยเข้าใจไหม"
"อ เอ่อ ครับแม่ เเม่เป็นอะไรหรือป่าว"
"เราเห็นข่าวของพี่เขาเเล้วใช่ไหม ที่ฮิมชานประกาศออกจากวงการน่ะ"
อ อะไร
เเต่มันคือความฝันของพี่ไม่ใช่หรอ
"ที่ฮิมชานไม่เคยพอเราไปที่บ้านหรือแนะนำให้พ่อแม่เขารู้จักยองแจ เพราะเป็นห่วงความรู่สึกของยองแจมากกว่าใครนะ"
เเล้วทำไมถึงต้องเป็นฝ่ายมาทำร้ายความรู้สึกผมล่ะ...
"...ที่บ้านของฮิมชานเขาไม่ยอมรับเรานะยองแจ เขาไม่ต้องการให้ลูกคบกันแบบคนรัก พ่อกับแม่ของฮิมชานเขาไม่ใจกว้างพอเหมือนพ่อกับแม่ลูก ที่ฮิมชานต้องออกมาจากบ้านก็เพราะเขาเลือกที่จะอยู่กับเรามากกว่านะยองแจ เขายอมตัดขาดกับครอบครัวเพื่อที่จะได้อยู่กับเรารู้ไหม"
"อ อะไรครับ ล แล้วที่ผ่านมาทำไมพี่เขาไม่บอกผม"
"เพราะพี่เขาเเคร์เรามากไงยองแจ เขากลัวว่าลูกจะเสียใจที่รู้ว่าครอบครัวของเขาไม่ยินดีที่พวกลูกรักกัน เเม่ขอโทษเเต่เเม่จำเป็นต้องบอก ฮิมชานไม่เคยมาบอกเรื่องนี้กับเเม่หรอก เเต่ปู่ของเขา ที่พ่อลูกรับดูเเลอยู่จะมาคุยให้ฟังทุกครั้งว่าควรจะทำยังไง"
"ฮึก แม่ครับ ข ขอบคุณมากนะครับ ฮึก ฮือ"
"ไม่ร้องนะครับ ลูกของเเม่เข้มเเข็งจะตาย"
"...ฮึก ผมขอไปหาพี่ฮิมชานได้ไหม"
"ไปตามเสียงหัวใจที่ลูกบอกเถอะ..."
"ฮึก ขอบคุณครับแม่"
ไอพี่ฮิมชานบ้า
บ้านฮิมชาน
ฮิมชานหยิบรูปของตัวเองที่เคยถ่ายกับยองแจที่เอาใส่กรอบไว้เป็นอย่างดี นิ้วเรียวลูบไปบนรูปถ่ายนั่นพร้อมกับหยดน้ำตาของลูกผู้ชายที่ไหลออกมา
ทนฝืนเป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้
ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วฉันกำลังตาย
ฉันกำลังจะตาย...
ฝืนไม่ไหวจริงๆ
ร่างทั้งร่างทรุดลงกับพื้นคล้ายคนหมดเเรงเต็มทีใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตาเเห่งความเสียใจ เมื่อนึกย้อนถึงอนาคต สิ่งที่ตัวเองเคยทำเอาไว้กับคนที่รัก การกระทำเเละคำพูดมากมายที่มันบั่นถอนความรักของเรา
"พี่ขอโทษยองแจ พี่มันโง่ที่ดูเเลความรักของเราให้ดีไม่ได้"
"พี่มันเลว พี่มันไอขี้เเพ้ทำอะไรไม่ได้"
คำพูดมากมายที่ออกมาจากปากของร่างสูงที่ตอนนี้ลงไปนั่งกับพื้นเย็นน้ำตาไหลพราก
ยองแจที่เดินเข้ามาเห็นภาพตรงหน้า สาบานเขาไม่เคยเห็นพี่ฮิมชายร้องไห้ ที่เห็นก็มักจะเป็นเวลาที่เล่นละครหรือเมื่ออยู่บนเวที เเต่ภาพตรงหน้ามันทำให้เขารูปว่าฮิมชานไม่มีใครเลยนอกจากเขา ฮิมชานคนๆนี้ดูน่าสงสาร ดูโดดเดี่ยวเเละเเสนเดี่ยวดาย
นี่ผมทำอะไรลงไป...
ยองแจยกมือขึ้นปิดปากพร้อมกับหยดน้ำตาที่เริ่มอีกครั้ง ก่อนจะตรงเข้าไปนั่งลงข้างๆร่างสูงที่กำลังนอนอยู่บนพื้น
"พ พี่ฮิม ฮึก ชาน ผม ฮึก แจขอโทษ ฮึก"
ยองแจร้องไห้ปนสะเอื้อนฝ่ามือของตัวเองลูบลงบรศีรษะของใครอีกคนที่เขาเคยคิดเอาไว้ว่าเป็นคนที่เข้มเเข็ม
"แจ ฮึก ยองแจ!"
ฮิมชานที่ลุกขึ้นมาดึงยองแจเข้ามากอดเอาไว้ในอกคล้ายกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไปอีก
หายไปตลอดกาล...
"พี่ขอโทษ ฮึก"
"ฮึก ไม่ต้องพูดอะไรเเล้ว ฮึก จะไม่ไปไหนเเล้ว ฮึก แจสัญญา"
"ขอโอกาสให้คน ฮึก เลวๆอย่างพี่ได้รักยองแจอีกครั้งได้ไหม"
"ฮึก ต ตกลงครับ ตกลง"
ร่างทั้งสองร่างกอดกันเเน่นคล้ายว่ากลัวใครสักคนจะหายไปเช่นกัน
เเต่ไปนี้จะไม่ปล่อยไปอีกแล้ว... ไม่มีทาง
ฮิมชานคลายอ้อมกอดออกนิ้วเรียวเช็ดน้ำตาให้อีกคน แล้วเช็ดน้ำมูกให้อีกคนอย่างไม่นึกจะรังเกียจสักนิด ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะประกบเข้าหากันเเละกัน รสจูบที่ดูดดื่มเเละกายของทั้งสองที่เริ่มเบียดเข้าหากัน ค่ำคืนที่รสบทรักได้เริ่มบรรเลงขึ้น เเละคงจะอีกยาวนาน...
To Be Continued…
______________________________________________________________________________________________________
อาจจะสั้นไปหน่อยน้าาาา แต่อยากรีบเอามาลงให้ ^^
#ขอบคุณนะคะ ลีดที่รัก เม้นท์ยาววววมากจนเราจะสำลักความสุขตายอยู่แล้ว TT
★ten tativo
ความคิดเห็น