[Fic] Look At Me [ Bang x Dae ]

ข้อมูลเบื้องต้น

Duck- Fly

เนื้อเรื่อง

Title  :  Only Look At Me

Pairing  :  [ Bang x Dae ]

คุณเคยไหม... กับคำว่า  “ แอบชอบ ”

จนมากขึ้น กลายเป็น คำว่า “ รัก ”

 คุณเคยไหม... รัก เขา ทั้งๆที่เขา ไม่รักเรา

แต่เรา ก็ยังอยากที่จะอยู่ใกล้ๆเขา

คุณเคยไหม... รักทั้งๆที่รู้ ว่ามันเป็นไปไม่ได้

แต่ก็ยังรัก ไปพร้อมๆกับคำว่า เจ็บ...

.

.

.

.

.

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่อากาศสดใส และก็ยังคงเป็นอีกวันที่ผมจะไปหาคนๆนึง

ซึ่งทำให้ผม... ได้รู้จัก กับคำว่า “ แอบชอบ ” จนทุกวันนี้มันกลายเป็นคำว่า

“ รัก ”  ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ผมก็ยังไม่รู้เลย...

ทุกๆวัน ผมจะมาที่ร้านนี้เสมอ...

ร้าน B.A.P Coffee  ที่อยู่ระหว่างทาง ที่ผมจะกลับบ้านเสมอหลังจากเรียนเสร็จ

เพราะอะไรน่ะหรอ?? ก็ร้านนี้เขามีชีสเค้กที่ผมชอบมากน่ะซิ ><

แต่เดี๋ยวก่อนอย่าพึ่งนึกว่าผม เห็นแก่กิน จริงๆแล้ว ผมชอบ...

แกร๊ก  แกร๊ก

“ ยินดีต้อนรับ / ยินดีต้อนรับคร้าบบบบบ ”

เจ้าของร้านนี้ ตะหากล่ะ... >////<

“ อ่าว นึกว่าใคร พี่แดฮยอน นี่เอง!!! ”  เด็กร่าเริงสดใสเกิ๊นนนน

คนนี้ ชื่อ ชเว จุนฮุน หรือ เจลโล่  อ่ะๆอย่าคิดว่าผมชอบเด็กคนนี้นะ...

คนที่ผมชอบน่ะ...

“ มาตรงเวลาเหมือนเดิมเลยนะ... ”   อ่อ... ก็ยังไม่ใช่คนนี้นะ!!!  ><

ส่วนพี่เหงือกคนนี้ ( เขาล้อเพราะรักนะ >< ไรท์ )  ชื่อ  บัง ยงกุก  เห็นพี่แกแนวเถื่อนๆงี้ สาวๆ ติดกันเต็มไปหมดนะครับ เข้าร้านเยอะมากกกกกกก เพราะพี่ยงกุกเลยก็ว่าได้  ไม่ใช่ว่าชอบผู้ชายหน้าโหดหรอก แต่ลองให้พี่แกยิ้มดิ ถึงจะเห็นเหงือก แต่... ผมว่ามันน่ารักไปอีกแบบนะ เเล้วก็มีเสน่ห์สุดๆไปเลยล่ะ  เเล้วไอเเววตาโหดนั่น ก็มีเสน่ห์ดึงดูดสุดๆเลยล่ะ

บางทีผมก็ยังหวั่นไหวเลย  >////<

“ อ่อ ว่าไงเจลโล่ วันนี้ ยองแจไม่ได้มาหาหรอ?? ”

“ มาแล้วแต่กลับไปแล้วฮะ เห็นพี่แกเขารีบๆน่ะ ^^ ”

“ เหงาเลยซิเรา ^^ ”

“ ก็ นิดหน่อยฮะ ”

“ ว่าแต่เรา จะรับอะไรดีล่ะ ”  พี่ยงกุกถามขึ้น เพราะเห็นผมกับเจลโล่ คุยกันอย่างเมามัน ปานคนไม่เคยคุยกันมาก่อน ทั้งๆที่เจอกันเกือบทุกเย็น

“ พี่ก็ถามมาได้ มาทีไรผมก็สั่งเหมือนเดิมนั่นแหละ ”

“ อ่าว นี่พี่ผิดหรอ?? แล้วถ้าเผื่อนาย ไม่อยากกินแบบที่สั่งล่ะ ”

“ ผมก็จะบอกเองไง!!!  ก็รู้อยู่... ผมไม่เปลี่ยนหรอก ”

“ ทำไมล่ะ ไม่เบื่อบ้างหรอ?? ไม่คิดจะลองอะไรใหม่ๆหรอ?? ”

“ ไม่หรอกฮะ!! ผมเสพติดมันซะแล้ว ”

“ ร้านพวกพี่ไม่ได้ขายยานะ แดฮยอน ”

“จะรู้หรอฮะ!! ก็ดูเพื่อนเจ้าของร้านดิ ”

“ พี่ทำไม?? ”

“ อืมมม หน้าตาเหมือนคนค้ายา ค้าอาวุธอะดิ๊  >< ”  แล้วผมก็วิ่งไปนั่งที่ประจำของผมทันทีเหมือนมันไม่มีอะไรเกินขึ้น

“ ย๊ากกกกกก แดฮยอนนนนนนนนนนน ”

“ เสียงดังโวยวาย อะไรกัน นี่มันร้านกาแฟนะโว้ย ไอยงกุก ”

“ ก็ไอ้เด็ก หน้าแมว เจ้าประจำนั่นแหละ ”

“ หึ แดฮยอน ซนอะไรอีกล่ะ ”

“ มันบอกว่า หน้าตากรู เหมือนพวกค้ายา ”

“ ค้าอาวุธ ด้วยฮะ!!! ”  แดฮยอนตะโกนต่อเพิ่มให้ ก็พี่ยงกุกพูดไม่หมดไง  ^^

“ ย๊ากกกกกกกก จอง แดฮยอน ถ้ายังไม่หยุดฉันจะบอกความลับของนาย!! ”

“ ความลับอะไร?? ”

แว๊บบ  เหมือนเงาดำเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว

“ พี่ยงกุกฮะ ^^; ผมขอโทษ ผมก็แกล้งพี่ไปงั้นแหละ พี่น่ะหล่อจะตาย ”

ทำไงได้ล่ะครับ อิพี่ยงกุกมันดันรู้เรื่องพี่ผมชอบเพื่อนพี่เขาเข้าอ่ะดิ๊!!

“ นี่ประชดหรือป่าว?? ”

“ ป่าวนะฮะ เวลาพี่ยิ้มอ่ะ ผมยังหวั่นไหวเลย ”  อันนี้ ผมพูดความจริงนะ ส่วนตอนแรกโกหกน่ะ ก็คนที่หล่อที่สุดสำคัญผมก็คือ พี่ฮิมชาน นี่นา... ><

“ สงสัยจะจริง หน้าแดงใหญ่เลยนะฮะ พี่แดฮยอนนนน ”   เจลโล่พูดหลังจากที่พึ่งเข้ามาร่วมวงสนทนา

“ อะ อะไร เล่า นะ นายก็ไปทำงานของนายดิ๊!! ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน ”

“ อย่าบอกนะ ว่าที่มาร้านพวกพี่ ทุกวันเพราะยงกุกน่ะ ^^ ”  พี่ฮิมชานพูดต่อ...  เเต่มันทำให้ผมเจ็บจนพูดไม่ออกเลย จริงๆ

“ .............................. ”   พูดอะไรไม่ออกเลยครับ...  ตอนนี้

ผมไม่เคยคิดเลยว่าพี่เขาจะคิดแบบนี้ ทั้งๆที่คนที่ผมแอบชอบ มาตลอด ไม่ซิรักเลยตะหาก

ก็คือ พี่นั่นแหละ พี่ฮิมชาน

“ อ่าว เงียบเลย สงสัยจะจริง ^^ ”  ผมมองไปที่พี่ฮิมชาน ผมคิดว่าพี่เขาจะเข้าใจ

ทั้งๆที่ พี่ยงกุกรู้เรื่องนี้ เพราะพี่เขาเคยพูดกับผมว่า...

( แค่มองมาที่ตาของนาย พี่ก็รู้แล้วว่านายรู้สึกยังไงกับฮิมชาน เพราะพี่... )

ผมฟังที่พี่เขาพูดไม่จบน่ะ เพราะตอนนั้น พี่ฮิมชานเข้ามาพอดี... ผมเลยไม่ได้ฟังจนจบ ผมกะว่าจะไปถามพี่ยงกุกอีกรอบ แต่ก็นะ... เหมือนพี่เขาจะไม่ได้ใส่ใจ ผมเลยไม่ถามดีกว่า... แล้วทำไมล่ะ ทั้งๆที่ พี่ยงกุกยังรู้ ยังดูออกแล้วทำไมพี่ถึงดูไม่ออกล่ะฮะ พี่ฮิมชาน

“ ผะ ผมขอตัวกลับก่อนนะฮะ พอดี นะ นึกขึ้นได้ว่ามีการบ้านต้องทำ ”

แล้วผมก็ออกมาเลย โดนไม่ได้ สนหรือฟังเสียงใครทั้งนั้น เพราะผมรู้สึกว่า เหมือนจะร้องไห้ ซึ่งนั่นก็ใช่จริงๆ พอผมออกมาพ้นหน้าร้านเท่านั้น น้ำตามันก็ไหลออกมา และผมก็ไม่คิดที่จะห้ามมันด้วย ผมเหนื่อยจังเลย...

“ แดฮยอน เหนื่อยหรือป่าว ถ้ามันเหนื่อยนักพักบ้างก็ได้นะ ”

“ พะ พี่ ฮึก ยงกุก ฮือๆๆ ทะ ทำไม ฮึก พี่ถึง ฮือๆๆๆ ”

“ นายลืมกระเป๋าไว้น่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน ถ้ากลับทั้งๆแบบนี้ ”

“ ทำไม ฮึก ไม่เป็น ฮือๆๆๆ พี่ฮิมชาน ฮึก ฮือๆๆ. ”

“ พี่ขอโทษนะ คนที่ยืนอยู่ตรงนี้ควรจะเป็นฮิมชานซินะ ”

พี่ยงกุกพูดพร้อมกับเสียงที่ตัดท้อ ซึ่งนั่นมันทำให้ผม รู้สึกผิด ที่พูดแบบนั้นออกไปทั้งๆที่พี่เขา อุตส่าห์มาเป็นห่วงผม...

“ ผะ ผมขอโทษ ฮึก ฮือๆๆๆ อย่าไปนะ ฮึก อย่าทิ้งผมไว้คะ...  ”

ผมยังพูดไปทันจบ พี่ยงกุกก็เดินกับมาพร้อมกับกอดผม ซึ่งอ้อมกอดของพี่เขามันอบอุ่นจริงๆ มันยิ่งทำให้ผม อยากร้องไห้เข้าไปใหญ่...

“ พี่จะไม่ทิ้งแดฮยอนให้อยู่คนเดียว พี่สัญญา ”

“ ฮึก ฮือๆๆๆ พี่ ฮึก ยงกุก ฮือๆๆๆ ”

แล้วผมก็ร้องไห้หนักขึ้นจนไม่กลัว หรืออายใครทั้งนั้น โดยเฉพาะกับคนๆนี้ เพราะยิ่งเป็นพี่ยงกุก ผมถึงรู้สึก... เหมือนกับว่าบอกพี่เขาได้ทุกอย่างและพี่เขาจะคอยปกป้องผมเสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขามักจะรู้เสมอว่าผมคิดอะไร... ทั้งๆที่ ผมไม่ต้องพูดมันออกมาเลยด้วยซ้ำ...

“ ร้องออกมาเถอะ แดฮยอน ถ้านายเจ็บปวด ร้องออกมาเลย อย่าเก็บมันไว้ ”

.................................................................................................................................................................

หลังจากนั้น ฝนก็ตกลงมา พี่ยงกุกเลยพาผมมาหลบฝนที่ป้ายรอรถก่อน...

ถ้าถามว่าทำไมไม่เข้าไปหลบฝนในร้านล่ะก็... เป็นคุณ คุณจะกลับเข้าไปมั๊ยล่ะให้เขาถามสิ่งที่เราไม่อยากให้เขาถาม ให้เขาพูดในสิ่งที่เราไม่อยากฟัง...

พอแล้วล่ะ... สำหรับวันนี้น่ะ มันเกินพอแล้ว

“ แดฮยอน เดี๋ยวพี่มานะ ”   พี่ยงกุกพูดขึ้น หลังจากที่ผมเลิกร้องไห้ได้สักพักแล้ว และฝนที่ตกกับลมที่พัดแรง ทำให้ฝนกระเด็นมาโดนทั้งผมกับพี่ยงกุกจนเสื้อผ้าที่เราใส่อยู่นั้น เริ่มเปียกในที่สุด...

“ พี่จะไปไหน!! ฝนตกอยู่เลย ไหนพี่ว่าจะไม่ทิ้งผมไง!! ”

ผมพูดขึ้น ในขณะที่ตอนนี้ก็เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆแล้ว ก็ผมมีแค่เสื้อเชิ้ตบางๆตัวเดียวห่อหุ้มร่างกายอยู่นี่นา... ใครจะไปคิดว่าฝนมันจะตกล่ะ...

“ พี่ว่าจะไปเอารถที่ร้านน่ะ ท่าทางจะไม่หยุดตกง่ายๆ ”

พี่ยงกุกพูดขึ้น พร้อมกับ เห้ยยยยยยยยยยยย!!

ถามว่าผมตกใจอะไรก็พี่แกเล่นมาถอดเสื้อต่อหน้าผมน่ะสิ บ้าไปแล้ว

“ เอาไปคลุมไว้ก่อน หนาวไม่ใช่หรอ?? ถึงจะช่วยไม่ได้มากก็เถอะ ”

อ่อ เพราะงี้นี่เอง... แต่บอกก่อนก็ได้ ไม่ใช่มา... นั่นแหละ อยากโชว์อ่ะดิ

“ คิดว่าพี่ อยากโชว์หรือไง?? หนาวจะตาย ”

“ แล้วถอดไมอ่ะ ”  รู้ได้ไงว่าผมคิดอะไรอยู่ พี่นี่... อันตรายจริงๆ อ่านใจคนได้ป่าวพี่เนี่ยยยยยยยยยย

“ อ่านใจใครไม่ได้หรอก กลัวแมวแถวนี้เป็นหวัดน่ะ พี่ไปนะแล้วจะรีบมารับ ”

แล้วพี่ยงกุกก็วิ่งผ่าฝนไปที่ร้าน ทั้งๆที่ไม่ได้ใส่เสื้อ... เห็นแล้วมัน  =.,=  อ่ะนะ

เห้ย!!! คิดอะไรของแกเนี่ย แดฮยอนนนนนนน ทำไมนะ...

เวลาผมอยู่กับพี่ ผมมักจะลืมคนๆนั้นไปเลยเสมอนะ พี่ยงกุก

.................................................................................................................................................................

 

ต่อจร้าาาาาา
 
 

หลังจากนั้น...

พี่ยงกุกก็มารับผมพร้อมกับเสื้อเชื้ต ตัวนึงของพี่เขา แล้วพี่เขาก็ให้ผมไปเปลี่ยนในรถก่อนที่จะกลับบ้าน เพราะเดี๋ยวผมจะเป็นหวัดซะก่อน

“ พี่ยงกุก ผมใส่กางเกงพี่ไม่ได้อ่ะ ”  ผมเปิดกระจกบอกพี่เขา ก็นะ...จะให้ผมลงไปก็ยังไงอยู่ คือเสื้อพี่เขาตัวใหญ่ก็จริง พอที่จะปิดขาอ่อนผมได้แต่ก็นะจะให้ลงไปก็ =.,=

มันเหมือนผม อ่อย พี่เขาไงก็ไม่รู้!!!  อ่อกางเกงผมมันเปียกน่ะ...

เลยถอดกลัวมันเปียกรถพี่เขา!!! ( ไม่ค่อย ยั่วน้อยเลย ณ จุดนี้ )

“ อะ...อืม ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ถึงบ้านนายแล้วนี่ ”   นี่มันอะร๊ายยยยย!!!

ถ้าจะยั่วกันขนาดนี้!!!  พี่ยงกุกคนนี้จะไม่ทนนนนนนน

10 นาที ผ่านมาผมก็อยู่หน้าบ้านตัวเอง...

.

.

.

.

แต่ผม... เข้าบ้านไม่ได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ผมลืมไปว่าวันนี้พ่อกับแม่ผมไปต่างจังหวัดอ่ะ!!!

กุญแจบ้านของผมก็หายด้วย!!!  ซวย กว่านี้มีอีกมั๊ยยยยยยยยยย

“ เป็นอะไรทำไมไม่เข้าบ้านสักที ”   พี่ยงกุกเปิดกระจกถ้าผม ด้วยสีหน้าที่ผมก็ไม่รู้ว่าพี่แกคิดอะไร??

“ คะ... คือ ผมหากุญแจบ้านไม่เจออ่ะ พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่ด้วย ”

“ งั้น ขึ้นรถไปนอนกับพี่ที่คอนโดก็ได้ ”

“ ห๊ะ อะ อะไรนะฮะ ”

“ จะตกใจอะไร ก็ไปนอนที่คอนโดพี่ก่อน ไม่งั้นจะนอนไหน ”

“ ก็ได้ฮะ ”

“ อืม พูดง่ายๆแบบนี้ซิ ค่อยน่ารักหน่อย ^[+++]^ ”

งื้มมมมมมมมมมม >/////<  ชมแบบนี้ผมก็ เขินดิ๊  ว่าแต่... บอกแล้วไงอย่ายิ้ม =_=

.................................................................................................................................................................

 แล้วก็มาถึงคอนโดพี่ยงกุก

ผมยังไม่ทันได้ดู หรือสำรวจอะไรห้องพี่เขาเลย  พี่ยงกุกก็ไล่ให้ผมไปอาบน้ำอ่ะ  แดแด้เซ็ง จริงไรจริง =.=  แต่เสียใจเรื่องไรผมจะไป  อิ๊_อิ๊

“ ไม่เอา ไม่ไป ผมหิวววววววววววววว ”

“ เมื่อกี้ยังพูดง่ายอยู่เลย เป็นไรอีกเรา ”

“ ก็ผมหิวอ่ะ ไม่มีแรงจะทำไรเลยยยยยยย =3= ”

“ อย่ามาทำปากแบบนี้ใส่พี่นะ... ”

“ ทำไมอ่ะ?? >3< ”  แหม!!!  อย่าจูบอะดิ๊ ทำใส่ซะเลยยยยยยยยยยย  ฮุ ฮุ

จุ๊บ!

O_o  /  ^[+++]^

“ พี่บอกแล้วนะ ว่าอย่ามาทำใส่พี่ เดี๋ยวก็จูบซะเลย ”

“ มันต้องพูดก่อนค่อยทำไม่ใช่หรอ!! ไม่ใช่ทำแล้วค่อยพูด!!! บ้าาาาาาาาา ”

แล้วผมก็รีบวิ่งเขาห้องน้ำมาด้วยความเร็วแสง ( อันนั้นก็เว่อร์เกิ๊น =.= )

“ แดฮยอน ถ้านายยังทำตัวแบบนี้... พี่จะตัดใจจากนายไม่ได้นะ ”

ยงกุกก็ได้แต่พูดออกมา เพียงแผ่วเบา... แบบที่อีกคนก็คงไม่มีทางได้ยิน

ในห้องน้ำ

“ พี่ยงกุก พี่จูบผมทำไม... พี่ทำแบบนี้กับผมทำไม ”

ผม... เขินนนนนนนนนนนนนนน >////<  ฟินไป 6 โลก =.,=

แล้วผมก็ออกมาจากห้องน้ำ พี่ยงกุกให้เสื้อผ้าชุดใหม่มาแต่ก็นะผมก็ยังใส่กางเกงพี่เขาไม่ได้อยู่ดีอ่ะ... =3=

“ พี่ยงกุกกกกกกกกกกก  มีไรกินมั่ง ผมหิ๊วหิวววววววว ”

พี่ยงกุก หันมามองผมแล้วก็รีบหันไปเลย อ่าวนี่ผมทำไรผิดอ่ะ?? โกรธหรอ??

หรือว่าอายที่... จูบ ผมมมมมมมมม >////<  นะ น่ารัก

หะ ให้ตายซิ นายยั่วเกินไปแล้วนะ!!! แดฮยอน... เสื้อเชิ้ตของผม มันใหญ่จนคุมแดฮยอนน้อย ได้ก็จริงแต่มันก็พอจะเห็นขาอ่อนของแดฮยอนนะ ครับบบบ

จะนั่งจะทำไรก็ระวังนิดนึง =,.=  น้องชายพี่มันจะตื่นอยู่แล้วเนี่ยยยยยยยยย

“ อืม... ก็มีพาสต้านะ เรากินได้ไหมล่ะ?? ”

“ เอามาเลยฮะ ผมกินได้ทุกอย่างถ้าหิว ”

“ ทุกอย่างเลยหรอ?? เดี๋ยวก็ อ้วนพะ.. ”

“ กินพี่ยังได้เลย ^^ ”

ดูพูดแต่ละอย่างตรูล่ะ เพลีย ไม่ค่อยจะน่า... เลย

“ ............................. ”

“ เงียบเลย ผมล้อเล่นฮะ ”

“ พี่รู้น่า ^^ ”

หลังจากที่ ผมกับพี่ยงกุกกินข้าวเสร็จ ผมก็อาสาจะล้างจานให้ แต่พี่เขาไม่ยอมอ่ะ!!! เอาแต่ใจจริงๆ แต่เป็นแบบนี้ก็ดีนะ ผม... สบายยยยยยยย

“ แดฮยอน!!! มีชีทเค้กอยู่ในตู้เย็นนะ สนใจหรือป่าว?? ”

“ ที่สุดอะฮะ ^^ ”  ชีทเค้กกกกกกกก มาให้กินซะดีๆ

( ไรท์ - อยากเป็นชีทเค้กจัง อยากโดนแด้กิน =.,= )

( ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวท้องเสีย =.= - แด้ )

แล้วผมก็กินชีทเค้กแบบมีความสุขสุดๆ ดูหนังไปด้วย สวรรค์ชัดๆ สบายจัง ^^

พี่ยงกุกที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ แต่ผมพี่ยงกุกยังเปียกอยู่ อืม... เซ็กซี่นะเนี่ยยยย >///< เยอะไปล่ะ ผมเลยอาสาจะเช็ดผมให้พี่เขา ตอนเเรกเหมือนจะ ปฏิเสธ... แต่ก็นะ ผมบังคับ พี่เขาเลย... ยอม ก็ผมเก่งอ่ะนะ ^^

หลังจากที่เช็ดผมให้พี่ยงกุก ผมรู้สึกว่าทุกอย่างมันเงียบลงเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงฝนตก อ่า ฝนตกอีกแล้วหรอเนี่ยยยยยยย

“ แดฮยอน ”  พี่ยงกุก พูดทำลายความเงียบแล้วหันกับมามองที่ผม

“ มีอะไรฮะ?? ”

“ คือ... พี่ ”

“ ฮะ มีอะไรก็พูดมาซิฮะ ”

“ พี่... พี่ ระ ”

“ ฮัดชิ้ว!!! ”  เวรแล้วววววววว  ผมจามใส่หน้าพี่เขาเต็มๆ ผมรีบขอโทษแล้วก็ เอาผ้าที่ใช่เช็ดผมพี่เขา เมื่อกี้มาเช็ดหน้าพี่เขา ตายแล้วววววว อย่าโกรธผมนะ

ผมเช็ดๆจนพี่เขาจับมือผมออก คงประมาณว่าพอแล้ว อะไรประมาณนั่น...

แต่ว่า!!! ตอนนี้ หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ พี่ยงกุก กับผมเราจ้องตาของกันและกัน และพี่ยงกุกก็จูบผมอีกครั้ง... แต่ครั้งนี้มันนาน กว่าเดิม... โดยครั้งนี้ ผมรู้สึกว่ามันรุนแรงกว่าเดิมและลิ้นของพี่ยงกุกที่ตอนนี้มันกำลังเกี่ยวเล่นอยู่กับลิ้นของผม ครั้งนี้เหมือนกับพี่เขาจะบอกอะไรบางอย่างกับผม... เราจูบกันนานขึ้น จนผมเริ่มหายใจไม่ออก... น่าแปลกพี่ผมรู้สึกดีกับจูบที่คนๆนี้ มอบให้...

“ อะ อื้อ อ๊ะ ”  ผมทุบที่ต้นแขนของพี่ยงกุกเพื่อจะบอกว่าผม หายใจไม่ออกแล้ว

“ แดฮยอน พี่รักนายนะ พี่... ขอนะ ”

ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไร พี่ยงกุกก็จูบผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ มือของพี่ยงกุก เข้ามาในเสื้อตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้เลย รู้แค่ว่า... มือพี่ยงกุกกำลังสัมผัสและลูบไล้อยู่ที่หน้าท้องของผม ทำให้ผมรู้สึกเกร็งหน้าท้องขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก...

แล้วพี่ยงกุกก็ไซ้ซอกคอผมก่อนจะทำรอยสีกุหลาบไว้และกัดหูผมเล่นครั้งนึง...

“ อ๊ะ พะ พี่ยง อ๊ะ กุก อืมมมมม ”  อะไรเนี่ยยยยย ผมปล่อยเสียงอะไรออกไป๊ปปปป

“ แดฮยอน ”  พี่ยงกุกเรียกชื่อผม ก่อนที่มือพี่ยงกุกกำลังลูบอยู่ที่ต้นขาของผม ลูบขึ้นมาเรื่อยๆ จนกระทั่ง...

ติ๊งต่องๆ  ( ไม่รู้ว่าเสียงมันเป็นไงอ่ะ =.= )

เสียงคนมากดกริ่งที่หน้าห้องพี่ยงกุก ทำให้ผมกับพี่ยงกุกได้สติ เกือบจะทำอะไรๆกันไปแล้ว!!! แดฮยอนนนนนนน แกไม่รักนวลสงวนตัวเลย =.,=

พี่ยงกุกเดินไปเปิดประตูก็พบว่าคนที่มาหาตอนดึกๆแบบนี้เป็นใคร...

“ ฮิมชาน... มีอะไรมาซะดึก ”

“ จะไม่ให้ฉันเข้าไปข้างในก่อนหรอว่ะ หนาวนะเนี่ยยยย ”

ฮิมชานไม่รอคำเชิญของเจ้าของห้อง เข้ามาที่ห้องรับแขกก็พบกับ แดฮยอนที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วย สภาพ... ที่เสื้อที่ใส่อยู่รุดจนเกือบจะเห็นไปทุกส่วนบวกกับปากที่ปวมแดงเจ่อ และรอยสีกุหลาบที่คอนั่น...

“ ไอ้ยงกุกกกกกก นี่มันหมายความว่าไงงงงงงงงง ”

“ ไอ้ฮิมมึงฟังกูก่อน ”

“ มึงก็รู้ ว่ากูคิดยังไงกับแดฮยอน ”

“ เพราะกูรู้ไง กูถึงห้ามใจ ”

“ นี่มึงบอกว่ามึงห้ามใจแล้วหรอห๊ะ!!! ”

แล้วพี่ฮิมชานก็เดินมาหาผมพร้อมกับกระชากผมแล้วเข้าไปในห้องนอนพี่ยงกุก

“ พะ พี่ฮิมชาน ”

“ รู้ใจตัวเองแล้วซินะ พี่หมดหวังซะแล้วซิ ”  พี่ฮิมชานยิ้มให้ผมทั้งพี่ที่พี่ฮิมชานเหมือนจะร้องไห้ นี่มันหมายความว่ายังไง??

“ พี่พูดอะไร ผมไม่เข้าใจ ผมน่ะ... ระ ”

“ ถ้านายจะบอกว่ารักพี่ล่ะก็นะ มันไม่ใช่ความรักหรอก ”

“ พี่หมายความว่าไง นี่พี่จะหาว่าผม... ”

“ ตอนแรกน่ะ อาจจะใช่ นายรักพี่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว... ใช่ไหมล่ะ ”

“ พี่จะบอกว่าผมรักพี่ยงกุกหรอ!!! พี่เข้าใจผิดแล้วคนที่ผมรัก คือพี่ตะหาก!!!

พี่น่ะ... ไม่เคยรับรู้อะไรเลย!!! ”

ผมตะโกนออกไป และไม่รู้เลยว่าพี่ยงกุกได้ยินทุกคำพูดของผม...

“ หึ พี่ก็คงเข้าใจผิดไปเอง... นี่นายไม่ได้รักพี่เลยหรอ ”

ยงกุกได้ยินทุกอย่างก่อนจะเดินจากไป... ไปในที่ของเขาที่ๆเขาควรอยู่ซึ่งมันคงไม่ใช่ที่นี้

“ แดฮยอน!!! เลิกหลอกตัวเอง ว่ารักพี่สักที!!! นายไม่ได้รักพี่อีกต่อไปแล้ว!!! ”

“ ไม่จริง!!! ฮือออ ผมรักพี่นะ พี่ฮิมชาน ”  สุดท้าย ผมก็ร้องไห้อีกแล้ว ผมมันอ่อนแอเกินไปจริงๆ

“ แดฮยอน ลองถามใจตัวเองดีๆ คนที่นายคิดถึงคนแรกคือใคร ”

“ ก็พี่... ”  น่าแปลก ผมจะตอบพี่ฮิมชาน แต่ความรู้สึกของผมมันบอกว่าคนที่ผมต้องการมากที่สุดไม่ว่าจะตอนที่มีความสุข ทุกข์ หรือเสียใจ ไม่ว่าเวลาไหนๆ คนที่ผมคิดถึง คือ พี่ยงกุก

“ บัง ยงกุก คือคนที่นายคิดถึงใช่มั๊ย ”

“ ไปหามันเถอะ อีกอย่างพี่รักนายนะ แดฮยอน ^^ ”

“ ขอบคุณนะฮะพี่ฮิมชาน แล้วก็ขอโทษด้วยที่ผมรักพี่ไม่มากพอ ”

“ ไม่เป็นไร แต่นายจำไว้นะ นายยังมีพี่ฮิมชานคนนี้อยู่เสมอ ลาก่อนนะ แมวน้อยของพี่ ”  พี่ฮิมชานกอดผมซึ่งมันเป็นกอดที่อบอุ่นมากจริงๆ แต่ก็ไม่เท่าพี่ยงกุก มันเป็นแบบนี้ เพราะ... ผมรักพี่ซินะ พี่ยงกุก

.................................................................................................................................................................

ผมออกมาจากห้องแต่ก็ไม่เจอพี่ยงกุกเลย อย่าบอกนะ!!! ว่าพี่เขาได้ยินที่ผมบอกว่าไม่ได้รักพี่เขาน่ะ โอ๊ยยยยยยย งานเข้าาาาาา  ไปอยู่ไหนของเขาเนี่ยยยย

“ พี่ฮิมชาน ผมหาพี่ยงกุกไม่เจอ สงสัยพี่เขาจะได้ยินที่ผมบอกว่าไม่รักเขาแน่เลยทำไงดีอ่ะพี่ๆๆๆ ผมจะต้องขึ้นคานหรอออออออ ”

“ ใจเย็นๆก่อนแดฮยอน เดี๋ยวพี่โทรหามันให้ ”

“ ................................ ”

“ ว่าไงฮะ!!! ”

“ คือ... มันไม่รับน่ะ ”

“ แล้วพี่เขาจะไปไหนอ่ะ รถก็ไม่ได้เอาไป?? ”

“ รู้แล้วววววววว ”

“ พี่!!! จะตะโกนทำไม ผมตกใจ!!! ”

“ มันน่าจะไปที่ดาดฟ้าแน่ๆเลย ”

“ ห๊ะ!!! ไปทำไรพี่ ฝนตกอยู่นะ!!! ”

“ มันชอบไปเวลามีอะไรต้องคิดน่ะ พี่ก็ไม่แน่ใจ อ่าว... ”  ไปแล้วก็ไม่บอก... ให้พี่พูดคนเดียวได้ไง =_=

ผมรีบขึ้นมาที่ดาดฟ้า อยากบอกว่าเหนื่อยมากกกกก  อ่าว... พี่ยงกุก นี่!!!

“ พี่ยงกุก!!! มายืนตากฝนทำไมเนี่ยยยยย ”

“ ปล่อยพี่ไปเถอะ... อย่าให้ความหวังพี่อีกเลย ”  พี่ยงกุกหันมาพูดกับผมถึงฝนจะตกก็จริง แต่ผมรู้ว่าพี่เขาร้องไห้ นี่ผม... ทำให้พี่ร้องไห้ยังไงหรอ??  ผมขอโทษนะฮะ

“ พี่ยงกุก ฮืออออ พี่ยงกุก ฮึก แง๊งงงงงงง ”  ผมร้องไห้แหกปากเลยครับ ผมเกลียดตัวเองจริงๆเพราะผมมัวแต่ลังเล ทำให้คน 2 คนต้องเจ็บปวด 

“ ดะ แดฮยอน อย่าร้องนะ เป็นอะไรบอกพี่ซิ ไอ้ฮิมมันทำอะไร!! ”

“ พี่นั่นแหละ!!! ”  พี่ยงกุกมองหน้าผม งงๆ

“ ผมรักพี่ทำไมพี่ไม่ฟังผมให้จบก่อนอ่ะ!!! ”

“ ก็เรา... บอกเองไม่ใช่หรอ ว่าไม่ได้รักพี่ ”

“ เอออ ผมไม่ได้รักพี่!!! ”

“ พี่เข้าใจแล้ว... ”  พี่ยงกุกกำลังจำเดินหนีผมไป... เรื่องอะไรผมจะปล่อยให้พี่ไปล่ะ!!! ผมกระชากคอเสื้อพี่ยงกุกก่อนจะจูบพี่เขา...  พี่ยงกุกดูตกใจ แต่เขาก็ตอบรับจูบของผมที่ส่งไปให้...

“ ผม... ไม่ได้รักพี่น้อยยังไงล่ะ ไอ้พี่บ้า =3= ”

“ จริงนะ ไม่ใช่ว่า... มาหลอกคนแก่อย่างพี่ ”

“ ถ้าหลอกก็คงจะ... หลอกให้รักผม คนเดียวตลอดไป... ”

“ พี่ก็รักนายนะ แดฮยอน ”

พี่ยงกุกค่อยๆ โน้มลงมาจะจูบผม ( รู้สึกว่าจะจูบกันบ่อยโนะ อิ๊_อิ๊ ^^ )

“ จะหวานกันอีกนานมั๊ย กลางสายฝนเนี่ยนะ เดี๋ยวก็ฟ้าผ่า ”

ดูพี่ฮิมชานพูด เอาซะผมก็เริ่มกลัวแล้วซิ =.=

“ งั้นไปต่อ... ที่เราทำค้างไว้ที่ห้องดีกว่า ^[+++]^ ”

ต่อหรอ?? อะ จะ จำได้แล้ว >/////<

“ ไอ้ฮิม กลับไปได้แล้วมึงอ่ะ ขัดขว้างความสุขคนอื่นว่ะ ”

“ นี่กรูผิด อุตส่าห์มาทำให้น้องเขารู้ใจตัวเองนะเนี่ย ”

“ ที่กูทำอยู่ก่อนหน้านี่ก็พิสูจน์ได้... ”

“ พี่ยงกุกกกกกกกกกกกก ”

End

( ซะเมื่อไหร่ รู้สึกจะยาวไปโนะ อิอิ )

เช้าวันต่อมา...

“ พี่ยงกุกกกกกกกกกกก ”

“ อะไรคร้าบบบบบบ เมียจร้าาาาาาา ^[+++]^ ”

“ นี่มันกุญแจบ้านผมนี่ ไปอยู่ในกระเป๋าเสื้อพี่ได้ไงงงงงงงง ”

“ ก็... ถ้าพี่ไม่เอาไปซ่อนเราจะได้... กันหรอ =.,= ”

“ นี่วางแผนไว้แล้วใช่ป่ะ!! ”

“ คะ ครับผม ^[+++]^ ”

“ ตายยยยยยยยยยยยยยย ”

“ อ๊ากกกกกกกกกกกก  ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยย ”

รักษาตัวนะจ๊ะ =_= บัง ยงกุก

End

ก็ยังอีกอ่ะ... =.,=

“ พี่ฮิมชาน ^^ ”

“ มีอะไรป่าว จงออบ??? ”

“ อันนี้มันอ่านว่าไรอ่ะพี่?? ”

แล้วจงออบก็อันกระดาษมาให้ผมอ่านมันอ่านว่า...

“ เป็น แฟน กัน นะ ”

“ ตกลงครับ พี่เป็นแฟนกับผมแล้วนะ ^^ ”

“ ง่ายไปไหม?? ”

“ พี่ได้ผมแล้วหรอฮะ?? ”

เด็กมันยั่ว... ก็สนองซิฮะ ^^

“ แต่ละคู่นี่หวานกันจัง... ^^ ”

“ แต่ไม่มีอะไร... หวานเท่าพี่หรอกฮะ พี่ยองแจ ”

“ งื้มมมมมมม >/////<  บ้า ”

“ ผมหิวอีกแล้วอ่ะ =3=”

“ ก็ไปหาไรกินซิ... ”

“ อยาก กิน พี่อ่ะ ”

“ .............................. ”  >///////<

The End

จบจริงๆ แล้วจร้าาาาาาา  ( ^////^ )

เม้นให้ไรท์หน่อยน้าาาาาาาา

แล้วก็ขอบคุณนะคะ สำหรับคนที่เม้นให้  รีดน่าร๊ากกกกกกกกกอ่ะ ><

.............................................................................................................................................................

แก้คำผิดให้เเล้วนะ ^^