เกิดเป็นต้นไม้ทั้งที จะขอลุยให้เต็มที่่ครับ ( yaoi )

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 8 : วิญญาณ และ ดิน

ตอนที่ 8 : วิญญาณ  และ  ดิน

     " ในที่สุด  .  .   .   ในที่สุด ก็ใช้ธาตุวิญญาณได้แล้ว!!   "   ผมส่งเสียงตะโกนอย่างดีใจหลังจากที่สามารถทำความเข้าใจ  และ ใช้พลังของธาตุวิญญาณได้คล่องแล้ว โดยใช้เวลาเรียนรู้ตั้ง 9 เดือน

9  เดือนที่อยู่ในสุสานแห่งนี้

9  เดือนที่ถูกวิญญาณทุกดวงในสุสานรุมหลอกหลอน

9  เดือนที่ถูกทำโทษโดยการทำความสะอาดทั้งสุสาน

9  เดือนอันแสนทรมาณ  ก็ผ่านไปเสียที

"   อะไรกันๆ    น่าเสียใจจังน้าาา  ริวจังไม่เศร้าเลยเหรอที่จะไม่ได้เจอพวกข้าอีกแล้วน่ะ "

"  ว้ายย  ริวจังเนี่ยน่ารักจริงๆน้าา  "  

"  แงงงงง   ริวคุงงงงง ข้าไม่อยากให้เจ้าไปเลยอะ  ฮึก " 

" เฮ้อออ "  ผมถอนหายใจออกมาพร้อมกับหันไปมองต้นเสียงพวกนั้น

ตนแรกที่พูดออกมาเป็นคนเดียวกับเจ้าของมือที่กอดผม มีรูปลักษณ์เป็นปีศาจหนุ่มรูปงาม  เส้นผมสีมรกตถูกมัดด้วนเชือกสีดำเข้ากับดวงตาสีทองของเจ้าตัวเป็นอย่างดี

ตนที่สองเป็นวิญญาณของหญิงสาวเผ่าเอลฟ์  ลักษณะเหมือนกับเอลฟ์ในหนังสือภาพสิ่งมีชีวิตในเทพนิยายของโลกเก่าผมเป็ะๆเลน

ตนสุดท้ายเป็นวิญญาณของจอมเวทย์เด็กที่ถูกบังคับให้เข้าร่วมสงครามเมื่อ 3,000 ปีก่อน มีลักษณะเป็นเด็กผู้ชายวัยประมาณ 12 ปี  ในชุดจอมเวทย์สีฟ้าที่เปื้อนเลือด

ทั้งสามตนเป็นวิญญาณที่คอยสอนเกี่ยวกับธาตุวิญญาณให้กับผมตลอด 9 เดือนที่ผ่านมานี้   ถึงจะต้องรับมือกับนิสัยไม่แน่ไม่นอนตลอดเวลาก็เถอะ

"  มาสเตอร์ครับ ได้เวลาแล้วนะครับ "  ผมมองไปยังโซทเตอร์คุงที่ปรากฎตัวให้เห็นหลังจากที่หายหน้าไปตลอด 5 เดือนที่ผ่านมา

"  ครับโซทเตอร์คุง แต่ว่า .  .  .ไปที่ไหนมาเหรอครับ ? "

"  ฮิๆๆ  ไปหาจินเรย์มาน่ะครับ มาสเตอร์ " โซทเตอร์บอกพร้อมกับลอยมาขี่คอของริเก็นริว

"   มาสเตอร์ครับ อีกไม่กี่นาทีสุสานแห่งนี้จะกลับไปอยู่ในมิติคนตายแล้วนะครับ  รีบลากันเถอะครับ "

อา .  .  . ใกล้จะได้เวลาที่ต้องไปแล้วสินะ   ผมคิดก่อนจะหันไปมองทั้ง 3 ตนที่ค่อยช่วยเหลือมาตลอด 9 เดือน

"  ขอบคุณที่ค่อยชี้แนะครับ คุณเวลลาส   คุณอีรีน่า    มัวร์คุง "       ริเก็นริวพูดออกมาด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีตลอดทั้งเก้าเดือนที่ผ่านมา   

ทั้งความสุขของการอยู่ร่วมกัน   เสียงหัวเราะของเหล่าวิญญาณที่ดังออกมาจากหัวใจนั้น อาจจะไม่ได้ยินอีกครั้ง

"  ขอบคุณทุกตนมากๆนะครับ "     สิ้นเสียงบอกขอบคุณของริเก็นริว    สุสานของเหล่านักรบ เอเดนธีเลีย    ก็ได้กลับไปยังสถานที่ ที่ควรอยู่ทันที  เพื่อปกป้องชีวิตหลังความตายของเหล่านักรบผู้ที่ถูกไฟสงครามแผดเผาให้ได้อาศัยกันอย่างสงบ  ก่อนที่จะถึงวันแห่งการพิพากษาเหล่าดวงวิญญาณ

"  มาสเตอร์   จับมือผมเร็วครับ "   โซทเตอร์บอกพร้อมกับยืนมือมาให้มาสเตอร์ของตนได้จับ

"   จะพาผมไปหาใครต่อสินะครับ? โซทเตอร์คุง "

"  ครับ ! ผมจะพาไปหา เกอารอน   ผู้พิทักษณ์ธาตุดินครับ !"    ว่าแล้วโซทเตอร์ก็พาริเก็นริวเข้าไปในอากาศทันที

     ทางด้านของผู้ที่ถูกพูดถึงนั้น  ตอนนี้กำลังจัดเตรียมสถานที่สำหรับการมาถึงของริเก็นริวอยู่อย่างร่าเริงโดยมีบรรดาก้อนหินและแร่ธาตุต่างๆถูกวางเอาไว้อย่างกระจัดกระจายเต็มพื้นที่

" ฮิๆๆๆๆ ในที่สุด ! สนามฝึกสอนก็เสร็จแล้วววว  "  เสียงตะโกนอย่างดีใจดังขึ้นมาจาก ร่างของของคนแคระสาวผู้พิทักษ์ธาตุดิน นามว่า เกอารอน ก้องกังวาลไปทั่วทั้งสนามฝึกที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วย  ก้อนหิน  ดิน  และ แร่ธาตุ

"  เอาล่ะน้า   ที่นี้ก็รอโซทเตอร์จังพานายท่านมาดีกว่า  " คนแคระสาวว่า พร้อมกับเดินเข้าไปนั่งบนก้อนหินที่ถูกดัดแปลงและแกะสลักเป็นเก้าอี้ขนาดใหญ่กว่าตัวเองเล็กน้อยอย่างสบายอารมณ์  ก่อนที่จะรีบกระโดดลงมาเมื่อสังเกตุเห็นหลุมดำบนพื้นที่กำลังขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนกระทั้งมีขนาดเพียงพอที่เด็กสองคนสามารถออกมาได้

" อะไรกันเนี่ย ! มาเร็วกันจัง  ข้าเพิ่งจะได้นั่งพักเองน้าาา   "      เกอารอนบ่นออกมาก่อนจะเดินไปยืนอยู่หน้าปากหลุมแล้วใช้มือล่วงลงไปในหลุมดำเพื่อที่จะค้นหาอะไรบางอย่าง

" เจอแล้วล่ะ     เอ้า! ขึ้นมากันได้แล้วน้าา  "  คนแคระสาวว่าหลังจากหยิบบางอย่างได้พร้อมกับออกแรงดึงเต็มกำลัง  ทำให้ร่างของเด็กน้อย 2 คน ปลิวออกมาจากหลุทอย่างแรง

"  หว๋าา  "

"   เกอารอน แรงเยอะเหมือนเดิมเลย .  .  .  " 

     คนแรกที่ปลิวออกมาเป็นเด็กน้อยวัย 4 ขวบ หน้าตาน่ารักน่าชังในชุดของเผ่าปีศาจก่อนสงครามเมื่อ 3,000 ปีที่แล้ว  อีกคนเป็นผู้พิทักษ์ที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดีถึงความขี้เซาของเจ้าตัว ว่าสามารถนอนได้ทุกที่ทุกเวลา

"  เกอารอน พามาสเตอร์มาให้แล้ว  "  โซทเตอร์บอกพร้อมอุ้มมาสเตอร์ที่ตอนนี้กำลังนั่งงงอยู่ไปให้เกอารอนดู

"  โห้  นายท่านตัวเล็กจัง   ข้า เกอารอน ผู้พิทักษ์ธาตุดิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ ! นายท่าน  "   ผมมองคนแคระสาวตรงหน้าที่ยังตัวสูงกว่าผมด้วยความน้อยใจในส่วนสูงของตัวเองตอนนี้นิดๆ  แต่ก็ไม่ลืมที่จะผละออกจากโซทเตอร์คุงเพื่อกล่าวทักทายคนตรงหน้า

"  สวัสดีครับ ผม ริเก็นริว ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ  คุณเกอารอน "

" จ้าๆ เอ้า ! โซทเตอร์คุง ตอนนี้เจ้ากลับไปได้แล้วล่ะ เดี๋ยวที่เหลือข้าจะจักการต่อเอง  "  เกอารอนบอกพลางดันหลังโซทเตอร์ให้ไปหยุดอยู่ตรงหน้าเงาของก้อนดินก้อนใหญ่

" ดะ  เดี๋ยวสิ .  .  . แต่ว่า  "

" ไม่มีแต่จ้า  ฉะนั้น .  .  . บ๊ายบายโซทเตอร์คุง  "  ว่าแล้วคนแคระสาวก็จัดการยกเท้าขึ้นถีบคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว  ทำให้โซทเตอร์ที่โดนถีบไปเต็มไม่สามารถรักษษร่างแปลงของตัวเองเอาไว้ได้  กลายเป็นดวงวิญญาณพุ่งเข้าใส่เงาแล้วหายไปทันที  โดยปลายทางของทางผ่านเงานั้น คือ ศรีษะของผู้พิทักษ์ธาตุความมืดที่อยู่อีกฝั่ง

"  เอาล่ะน้า   ที่นี้เราก็หมดตัวเกะกะกันแล้วล่ะ  มาเริ่มเรียนกันเถอะค่ะ นายท่าน  "

อา .  .  . ผมจะรอดครบ 32 ไหมน้า   ผมคิดก่อนจะค่อยๆเดินถอยหลังไปเมื่อเกอารอนเดินเข้ามาใกล้ๆด้วยสายตาน่ากลัวราวกับว่า คนแคระสาวสามารถกินผมไปได้ทั้งตัว ไม่น่าไว้วางใจเป็นอย่างยิ่งเลยแหะ หนีดีกว่า

"  เอ๋  นายท่าน จะหนีไปไหนเหรอค่ะ ? "

"  ยะ  อย่าเข้ามานะ "

"  หนีไม่พ้นหรอกนะคะ  !! มาให้ข้าจับแต่งหญิงเสียดีๆเถอะค่ะ !! "

"  ม่ายยยยยน้าาาา  "

"  อย่าหนีนะ ! "

          คุณซีโร่ครับ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าไม่อยากมาต่างโลกเป็นอย่างยิ่งเลยล่ะครับ ผู้พิทักษ์ที่นี้มีแต่คนน่ากลัวๆทั้งนั้นเลยล่ะครับ !   ไหนจะพาดิ่งพสุธา  ไหนจะพาไปปล่อยสุสาน ตอนนี้ผมอยากกลับโลกสุดหัวใจเลยครับ!!!!

"  ใครก็ด้ายยยยยย  ช่วยผมด้วยยยยยย  "

     ทางด้านผู้พิทักษ์ตนอื่นๆ หลังจากที่โซทเตอร์ถูกถีบกลับมาแล้ว

"  โซทเตอร์  ไหวไหม ?"   แฟรี่สาวเอ่ยถามเพื่อนรักของตนที่ตอนนี้ยังอยู่ในสภาพของดวงไฟวิญญาณบนฮูทของโอแกรม ด้วยความเป็นห่วง

( ไม่ไหว .  .  . เหนื่อยอะ .  .  . ขอปรับสภาพก่อน ราตรีสวัสดี )

" หวา   โซทเตอร์คุงหลับไปซะแล้วอะ  "  แฟรี่สาวเอ่ยอย่างเสียดายที่เพื่อนตัวน้อยหลับไปเสียแล้ว ก่อนที่จะถูกโอแกรมดุ เมื่อตนจิ้มเปลวไฟของโซทเตอร์เล่น

"  เฟียร์ดื้อ  อย่ารบกวน นอน "

" จ้าๆ ไม่เล่นก็ได้ชิ  "

"   เด็กดี  เฟียร์  "  โอแกรมชมเฟียร์ที่ยอมทำตามคำขอของตนพร้อมกับเอื้อมแขนไปลูบศรีษะเบาๆเป็นรางวัล    แล้วดึงกลับมาจัดการกับฮูทของตนให้เป็นที่นอนสบายๆแก่โซทเตอร์