คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : แอนดรอยด์ที่รัก ภาค1880
แอนดรอยด์ ที่รัก ภาค 1880
จากเพลง
[Hatsune Miku] soitogeta ANDROID e
‘ เมื่อ200ปีก่อน มีนักประดิษฐ์หนุ่มอัจฉริยะ นามว่า เคียวยะ ผู้โดดเดี่ยวด้วยนิสัยที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้ทำให้ไม่มีใครอยากเข้าไปยุ่งด้วย เคียวยะ ไม่อาจทนต่อความโดดเดี่ยวได้จึงสร้างหุ่นแอนครอยท์ขึ้น มีนามว่า ทาเคชิ ’
แสงสว่างเริ่มเข้ามาแทนที่ความมืดมิด สิ่งที่เรียกว่า มันสมอง เริ่มแปลตามกระบวนการตามสิ่งที่ผู้สร้างได้ใส่โปรแกรมลงไป ดวงตากลสีแดงเริ่มเปิดขึ้นทีละนิด ปรากฏเป็นภาพของชายคนหนึ่ง กำลังชะโงกหน้ามามอง แล้วเผยยิ้มมาทางฉัน
“ฉัน เคียวยะ คือผู้สร้างนายขึ้นมา” ชายที่มีผมและตาสีดำ ผิวพรรณขาว ได้ใส่ความจำแรกให้กับฉัน นี้จะเป็นคำพูดแรกที่ฝังลงไปในหน่วยความจำของฉัน ผู้ชายคนนี้คือ เจ้านาย ของฉัน
“นายมีนามว่า ทาเคชิ เป็นผู้ช่วยและเพื่อนที่ซื่อสัตย์และภักดีกับ ฉัน จากตอนนี้และตลอดไป” ความทรงจำที่สองเริ่มบันทึกลงในหน่วยความจำ
“เริ่มการทำงานได้” สิ้นสุดเสียงของเคียวยะ ทาเคชิรู้ทันทีว่าจะต้องทำอะไรเป็นอย่างแรก เพราะเคียวยะใส่โปรแกรมทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ เคียวยะ มีอะไรให้กระผมช่วยก็สั่งมาได้เลย” ทาเคชิรีบลุกขึ้นจากเตียงและลงมานั่งกับพื้นทันที
“แค่เป็นเพื่อนกับฉันคนเดียวก็พอ” เคียวยะออกคำสั่งแรก
“รับทราบ” ทาเคชิน้อมรับคำสั่งนั้น ทาเคชิเข้าใจ คำว่า เพื่อน หมายถึงฐานะของคนสองคนที่มีความเท่าเทียมกันทำอะไรจะทำด้วยกัน สามารถคุยได้ทุกเรื่อง
ทาเคชิเป็นเหมือนคอมพิวเตอร์คือ มีความจำและกระบวนการคิดคำนวณ สามารถช่วยเคียวยะคิดและประดิษฐ์สิ่งของได้มากมาย แต่ทาเคชิยังขาดหัวใจ อารมณ์ ความรู้สึก ความนึกคิด ความอยากและจินตนาการ เคียวยะต้องการให้ทาเคชิเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์ จึงพยายามประดิษฐ์ หัวใจ ขึ้น แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถสร้างมันขึ้นมาได้ สติปัญญาในตอนนี้ไม่เพียงพอที่จะสร้างมันได้ เพราะสิ่งที่เคียวยะต้องการมากที่สุดคือเพื่อนที่มีจิตใจ อารมณ์และความรู้สึกมากกว่า
“โธ่เว้ย!!? ทำไมถึงทำไม่ได้” เคียวยะโยนกระดาษแผนการประดิษฐ์ ‘หัวใจ’ เข้าเตาเผาด้วยความโมโห เพราะไม่ว่าเคียวยะจะคิดอีกกี่ครั้งก็ล้มเหลว
“เคียวยะ ทำไมถึงได้มีสีหน้าเศร้าแบบนี้ละ” ทาเคชิเข้ามานั่งใกล้ๆเคียวยะ
“ฉันใช้แทบทั้งปีเพื่อจะสร้างมันให้สมบูรณ์ ฉันอยากให้นาย รัก ฉันขึ้นมาบ้างแท้ๆ......” เคียวยะพูดเริ่มประโยคด้วยความโมโห แต่จบประโยคด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน
เคียวยะเดินออกไปจากห้องประดิษฐ์โดยทิ้งทาเคชิไว้ตามลำพัง ทาเคชิไม่เข้าใจว่าเคียวยะจะสื่ออะไร คำว่า รัก เป็นคำที่ไม่มีในโปรมแกรมของเค้า ทาเคชิมองแผนกระดาษที่กำลังถูกเผาไปเรื่อยในเตาอบที่มีไฟแรงสูง ‘ฉันใช้แทบทั้งปีเพื่อจะสร้างมัน’ แปลว่าสิ่งๆนี้คือสิ่งที่สำคัญมากของเคียวยะสินะ ในฐานะเพื่อนของเคียวยะ ทาเคชิอยากทำประโยชน์อะไรให้เคียวยะบ้าง ทาเคชิเอามือเข้าไปในเตาอบเพื่อจะหยิบแผนกระดาษนั้นออกมา
ยิ่งมือเข้าไปใกล้เตาเผามากเท่าไหร่ผิวหนังเทียมที่ห่อหุ้มเหล็กและเส้นไฟฟ้ามากมายเริ่มละลายและไหม้ไปกว่าครึ่ง อุณหภูมิในร่างกลเริ่มสูงขึ้นจนไกลถึงขีดอันตราย ถ้าเป็นปกติทาเคชิจะเอามือออกทันที หรือไม่ก็จะไม่แตะต้องไฟกับน้ำเด็ดขาด แต่ทำไมไม่รู้มีบางอย่างที่ทาเคชิคิดว่า ต้องเอากระดาษนั้นออกมาให้ได้ ถึงแม้ตัวเองจะต้องมอดไหม้ไปก่อนก็ตาม ก็เพราะกระดาษนั้นคือสิ่งสำคัญของเคียวยะนี้นา ตอนนี้ผิวหนังส่วนมือไหม้ไปเกือบหมด และเริ่มลามไปที่แขน
“ทำบ้าอะไรของนายนะ!!? มันอันตรายมากนะ” เคียวยะเข้ามาดึงแขนทั้งสองข้างของทาเคชิออกจากเตาเผาอย่างรวดเร็ว เคียวยะไม่คิดว่าแค่ออกไปสูดอากาศข้างนอกแป๋บเดียว พอเข้ามาอีกทีก็เห็นทาเคชิกำลังพยายามหยิบกระดาษออกมาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“กระดาษแผ่นนั้นมีความสำคัญกับเคียวยะมากไม่ใช่เหรอ ฉันกำลังจะเอากระดาษแผ่นนั้นออกมาให้ยังไงละ” ทาเคชิมองหน้าเคียวยะด้วยแววตาที่แน่วแน่ในแบบที่เคียวยะไม่เคยเห็นมาก่อน อยู่ๆเคียวยะก็มีความรู้สึกบ้างอย่างขึ้นมาในหัวเพียงชั่ววูบเท่านั้น เคียวยะก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับทาเคชิและประกบจูบอย่างรวดเร็ว
‘ อา........ทำไมกันนะ ทำไมถึงควบคุมตัวเองไม่ได้ เรากำลังเป็นอะไรไป ’ ทาเคชิคิด
“............อืม เอ่อ ขะ ขอโทษ ฉัน ขะ ขอ ตะ ตัวนะ เดี๋ยวนายรีบตามฉันไปที่ห้องซะ ฉันจะซ้อมมือนายก่อน เร็วๆด้วย ” เคียวยะรีบอถอนจูบแล้ววิ่งออกไปทันที ปล่อยทาเคชิไว้ตามลำพังอีกครั้ง
ตี๋ด!! ปี๋บๆ!! เสียงโปรแกรมและเครื่องจักรเริ่มดังขึ้น ก่อนที่จะได้ยินเสียงๆหนึ่งดังออกมา
“ตึกตึก ตึกตึก ระบบการทำงานหัวใจมนุษย์สำเร็จแล้ว” เสียงคอมพิวเตอร์ในตัวทาเคชิดังขึ้น ทาเคชิลุกขึ้นและเอามือที่ไม่มีผิวหนังสำรวจใบหน้าตัวเองที่กำลังร้อนผ่าว เมื่อไปส่องกระจกเห็นว่าใบหน้าของตนแดงถึงใบหู
‘ทำไม ทำไมถึงรู้สึกไม่อยากพบหน้าเคียวยะเลยนะ’ ทาเคชินึกในใจ เอ๋ ‘นึก’ เรากำลังคิดอยู่เหรอ ทำไมละ หุ่นยนตร์ไม่สามารถคิดเองได้นอกจากได้รับสั่งนี้นา นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา
ทาเคชิยังคงนั่งอยู่ในนั้นสักพัก แล้วค่อนเดินไปที่ห้องของเคียวยะ เมื่อไปถึงก็เห็นเคียวยะกำลังเตรียมอุปกรณ์ทำผิวหนังเทียมใหม่ให้ทาเคชิอยู่
“ไง มาแล้วเหรอ ทำไมมาช้านักละ?” เคียวยะเงยหน้าขึ้นมามองทาเคชิ
“เออ คือ......กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะครับ” ทาเคชิตอบไปตามความจริง อันที่จริงหัวใจ อารมณ์และความรู้สึกของทาเคชิ เพิ่งเริ่มทำงาน การจะทำให้ทาเคชิรู้จักอารมณ์โกรธ ดีใจ เศร้า จะต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง เหมือนเด็กทารกนั้นแหละ การฝึกให้เป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์ยังต้องฝึกอีกยาว
“...เหรอ......คิด...........หมายความว่าไงที่บอกว่า กำลังคิด” เคียวยะชะงักทันทีที่ได้ยินคำตอบจากทาเคชิ
“ก็ ฉันคิดว่าทำไมฉันถึงอุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นตอนเคียวยะเอาปากชนปากอะ! แล้วก็ทำไมฉันถึงหน้าแดงนะครับ” ทาเคชิพูดแล้วยิ้มออกมาหน้าตาเฉย เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงที่แสนธรรมดา (ก็เหมือนเด็กนั้นแหละ ยังคิดอะไรไม่ค่อยเป็น)
“!!!!?? โกหกน่า” เคียวยะถึงกับทำแก้วหล่นทันทีที่ทาเคชิพูดเรื่องจูบ แต่ก็ต้องตกใจยิ่งกว่าที่ทาเคชิสามารถคิดเองได้ด้วยตัวเองโดยที่เค้าไม่ได้สั่ง เหมือนที่มนุษย์คิดกัน เคียวยะวิ่งเข้ามาใกล้ทาเคชิแล้วก้มตัวลงเอาหูไปทาบตรงหน้าอกของทาเคชิ ตึกตึก ตึกตึก เคียวยะได้ยินเสียงหัวใจอยู่ข้างใน เคียวยะยันตัวขึ้นมองหน้าทาเคชิ ทาเคชิก็มองแล้วยิ้มให้แบบไม่รู้ตัว(ปล่อยออร่านิดๆด้วย)
“นาย........ยิ้ม ในที่สุดก็ทำสำเร็จสักที......” เคียวยะรู้ทันทีว่าหุ่นยนตร์ที่ตนสร้างมาไม่เคยเผยยิ้มออกมาเลย การที่ทาเคชิส่งยิ้มแล้วแววตาที่เป็นประกายในแบบที่เคียวยะไม่เคยเห็น มันเหมือนแววตาของมนุษย์ไม่มีผิด แววตาที่เต็มไปด้วย ความหวัง ความสุข และไร้เดียงสาแบบนี้ เคียวยะโอบกอดทาเคชิอย่างเบามือ เพราะกลัวจะไปกระทบกับระบบหัวใจที่แสนสำคัญเข้า
“เคียวยะคุง เป็นอะไรไปครับ” ทาเคชิเรียกเคียวยะโดยเติมคำว่า คุง ออกไปโดยไม่รู้ตัว
“ดีใจนะสิ ฉันดีใจมากเลยทาเคชิ ในที่สุดสิ่งที่ฉันทุ่มเทมาเกือบปีก็ไม่สูญเปล่า” เคียวยะส่งยิ้มกว้างให้กับทาเคชิ ในที่สุดสิ่งที่เคียวยะปรารถนาก็เป็นจริง หลังจากวันนั้นเคียวยะได้สอนเกี่ยวกับความเป็นมนุษย์ให้ทาเคชิฟังทุกวัน การทำสวน ทำครัว ทำความสะอาด เคียวยะสอนให้ทาเคชิทุกวัน(สอนอะไรนักหนาค่ะ-///-) และสอนเกี่ยวกับการ คิด วิเคราะห์ แยกแยะ ตามแบบที่มนุษย์คิด หัวใจและสมองของทาเคชิเริ่มเจริญเติบโตไปพร้อมกัน ทาเคชิเริ่มเข้าใจความรู้สึก อารมณ์ มากขึ้น
สิ่งที่เรียกว่า
...................ความรัก..............
เริ่มก่อตัวมากขึ้นทุกวันๆอยู่ในหัวใจของทั้งสอง
เวลาผ่านไป 3 เดือน
ทาเคชิเรียนรู้ได้เร็วมากจนตอนนี้มีสติปัญญาเท่าคนอายุ15แล้ว
“ทาเคชิ วันนี้ไปเดินตลาดด้วยกันไหม” เคียวยะเดินมาถามทาเคชิตอนกำลังจัดของ
“อื้มได้สิ” ทาเคชิพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่แสนน่ารัก แต่มันเป็นพิษกับคนที่เห็นนะสิ(เอาทิชชู่ไหมคะ เคียวยะซัง เลือดเต็มหน้าแล้วน่ะ)
ทั้งสองเดินไปที่ตลาดในเมือง วันนี้คนเยอะเป็นพิเศษรึเปล่านะ หรือว่าวันนี้มีงานอะไร เคียวยะคิด เพราะเดินผ่านไปที่ไหนก็จะมีแต่คนมองกันเต็มไปหมด เพราะปกติจะเห็นแต่ผู้หญิงและผู้ชายเดินจับมือมาเดินตลาด แต่ไม่เคยเห็น ชาย(ที่เหมือนหณิง) กับ ชาย เดินจับมือมาด้วยกันนี้น่า แต่พอเดินผ่านไป ทุกคนก็จะพูดเป็นเรื่องเดียวเลยว่า
‘เห้ย คนตัวเล็กผมน้ำตาลนั้นผู้หญิงหรือผู้ชายวะ’
‘ไม่รู้วะ อาจจะเป็นผู้หญิงที่ชอบผมสั้นก็ได้นะ’
‘นั้นสิเนอะ ผู้ชายหน้าหวานแบบนั้น ในเมืองเราคงไม่มีหรอก’
“นี้ๆ เคียวยะ ตรงนั้นมีคนมุงกันเยอะแยะเลย เราไปดูกันไหม” ทาเคชิดึงเสื้อเคียวยะเบาๆแล้วก็ชี้ไปตรงที่มีคนอยู่กันเยอะแยะ
“ไม่ดีกว่า ฉันไม่ค่อยชอบที่ที่คนเยอะๆ” เคียวยะสายหน้าไม่ยอมไป
“งั้นนายไปซื้อของก่อนก็ได้ ฉันจะไปดูตรงนั้นหน่อย ไปละ” ทาเคชิว่าเสร็จก็วิ่งไปที่คนมุงกันทันที โดยไม่ฟังเสียงคัดค้านจากเคียวยะเลยสักนิด
“เว้ย อยากรู้อยากเห็นซะจริงนะ” เคียวยะเกาหัวด้วยความอารมณ์เสีย แต่จะไปว่าอะไรก็ไม่ได้ ก็เราเป็นคนสร้างเองนี้น่า แต่จะปล่อยให้อยู่คนเดียวก็ไม่ได้ด้วย ยังไงก็ต้องไปด้วยใช่ไหม=_=;
สุดท้ายเคียวยะก็เดินตามทาเคชิไปที่กลุ่มคนมุง ปรากฏว่าสิ่งที่ทุกคนกำลังดูคือ เป็นเจ้าเมืองที่ปกครองเมืองแห่งนี้ กำลังฉลองที่รบชนะเมืองข้างๆได้ เคียวยะมองแล้วก็รู้สึกเบื่อหน่ายและหงุดหงิดกับเสียงดังและคนมากมาย แต่ก็ต้องมาเฝ้าทาเคชิไม่ให้ทำอะไรเลยเถิด
“ต่อไปนี้ ท่านเจ้าเมืองจะเปิดขวดไวน์เพื่อเฉลิมฉลองกับชัยชนะครับ” ทันทีที่เสียงประกาศจบ เจ้าเมืองก็เปิดฝาขวดออก และเหมือนฟ้าแกล้ง ไวน์ในขวดพุ่งออกมาตามแรงดันแล้วไปโดนกลุ่มคนที่มามุงดู และก็โดนทาเคชิด้วย เต็มๆ คนธรรมดาที่โดนก็ดีอกดีใจด้วย แต่ทาเคชิกลับนิ่งและเริ่มมีบางอย่างออกมาและเคียวยะก็รู้ดีว่ามันคืออะไร
“ทาเคชิ แย่แล้ว รีบออกจากกลุ่มคนกันเถอะ” เคียวยะรีบประคองทาเคชิอย่างรีบร้อน
“@%$*&#^)(*!$%?.......” ทาเคชิพูดออกมาป็นภาษาต่างดาวไปเลย และเพราะเสียงกับอาการช็อตๆของทาเคชิทำให้ผู้คนแถวๆนั้นเริ่มมอง
“นี้คุณหนู เป็นอะไรรึเปล่าครับ ไม่สบายหรือ” มีชายร่างสูงคนหนึ่งเดินมาแตะทาเคชิ
“ไม่ อย่าแตะตรงนั้น!!!” เมื่อเคียวยะเห็นก็รีบตะโกนห้าม แต่ไม่ทันเสียแล้ว
เปรี้ยง! ชายร่างสูงเมื่อจับที่ไหล่ของทาเคชิก็ถูกช็อตอย่างแรงจนตัวกระเด็นไปข้างหลัง แน่นอนว่าคราวนี้คนที่มุงกับเป็นร้อยก็ตกใจกับภาพที่เห็น
“ว้าย! ปีศาจ ช่วยด้วยค่ะ” พวกผู้หญิงเริ่งตะโกนและร้องกรี๊ดกับสภาพของชายคนนั้น ทหารที่อยู่รอบๆก็รีบวิ่งมาที่เกิดเหตุ แต่พอมาถึงก็ไม่พบตัวการเสียแล้ว
เคียวยะใช้มุมอาคารหลบอย่างรวดเร็ว ตอนที่ทุกคนกำลังดูอาการของชายร่างสูง ทาเคชิเองอาการก็เริ่มดีขึ้น เพราะเครื่องกลในตัวคับน้ำออกอย่างอัตโนมัติ แล้วทาเคชิก็รู้เรื่องราวเมื่อกี้ทั้งหมดด้วย
“เคียวยะ ปล่อยฉัน ฉันต้องออกไปรับโทษที่ฉันทำเมื่อกี้นี้นะ” ทาเคชิดิ้นสุดชีวิตเพื่อจะหลุดจากอ้อมแขนของเคียวยะ
“ไม่ เรื่องนี้นายไม่ผิดสักหน่อย ไอเจ้าเมืองเฮงซวยนั้นต่างหากที่มาเปิดขวดไวน์ตรงที่นายยืนอยู่” เคียวยะไม่ยอมปล่อย แถมยังกอดแน่นกว่าเดิม
“ตะ แต่ว่า เคียวยะจะโดนจับไปด้วยนะ” ทาเคชิเลิกดิ้นและพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“งั้นเราก็ออกจากเมืองนี้กันเถอะ เพราะขืนอยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว เราหนีออกไปด้วยกันเถอะ ทาเคชิ” เคียวยะจูบหน้าผากเป็นการปลอบไม่ให้คนที่อยู่ในอ้อมแขนกลัวไปมากกว่านี้
“อื้ม....” ทาเคชิยอมกลับมายิ้มแบบเดิมแล้ว ทั้งสองค่อยๆเบียดไปในกลุ่มคนมากๆแล้วก็หาทางออกจากตลาดได้ ก็รีบตรงไปที่บ้านของทั้งสองทันที
“เคียวยะ เราจะหนีไปที่ไหน” ทาเคชิถามเคียวยะที่กำลังวิ่งหนีเข้าไปในป่า
“บ้านหลังที่2ของฉันเอง ที่นั้นอยู่ในป่าที่ลึกมากๆ ไม่มีใครตามหาเจอแน่นอน” เคียวยะหันมายิ้มอ่อนโยนให้ทาเคชิ ทาเคชิเองก็เชื่อใจเคียวยะทุกอย่างก็ยิ้มกลับ
เป็นไปตามที่เคียวยะบอกทุกอย่าง ในป่าลึกมีบ้านหลังขนาดกลางๆตั้งเด่นสง่าอยู่ในป่า บริเวณนอกบ้านสามารถทำสวนผักสวนครัวได้ ภายในบ้านเองก็ไม่ได้เก่าอะไรมากนั้น และดูเหมือนจะไม่มีใครตามหาเจอจริงๆ
3 เดือนต่อมา ในวันที่พระอาทิตย์สาดแสงลงมาอย่างอบอุ่น นั้นเพราะนี้เป็นช่วงเช้าอันสดใส
ทาเคชิ กำลังถือผลไม้ที่เก็บจากสวนได้จำนวนมาก และวิ่งกลับไปที่บ้านด้วยสีหน้ามีความสุข
“ถ้านำผลไม้พวกนี้ไปให้เคียวยะดูละก็ ต้องดีใจแน่ๆเลย” ทาเคชิพูด
แต่แล้ว ความคิดอันใสซื่อนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อกลับไปถึงหน้าบ้าน ทาเคชิเห็นร่างของเคียวยะล้มลงไปกับพื้น และไออย่างรุนแรง
“เคียวยะ!!?” ทาเคชิรีบวิ่งไปดูอาการของเคียวยะทันที และเมื่อเดินไปประคองเคียวยะขึ้นก็เห็นว่าที่มือและปากมีเลือดติดมาด้วย
1 อาทิตย์ต่อมา
“ทา......เค....ชิ” เคียวยะเอ่ยชื่อทาเคชิเบาๆแทบกระซิบ
“ดูท่าว่าฉันจะอยู่ได้อีกไม่นานแล้วละ........ขอโทษนะ” เคียวยะยิ้มบางๆมาให้ทาเคชิ
“อา.........แล้วนายจะไปที่ไหนเหรอ?” ทาเคชิถาม
“.......ไม่รู้สิ ฉัน....พอรู้แค่ว่าใครจะพาไปแค่นั้นเอง.....” เสียงเคียวยะเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆจนหน้าใจหาย
“ใคร... ใครจะพานายไป”
“คนที่นาย.........ไม่มีทางได้เห็นหรอก ทาเคชิ” เคียวยะหลับตาลงเหมือนจะนอนพัก “พาฉันไปที่โบสถ์หน่อยสิ......” จู่ๆเคียวยะก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งและขอให้ทาเคชิพาตนไปที่โบสถ์
“ถึงแล้วเคียวยะ ว้าว!!!!?? ฉันเพิ่งเคยเห็นโบสถ์จากที่สูงแบบนี้เป็นครั้งแรกเลยนะเนี้ย สวยงามจริงๆเลย!!” ทาเคชิค่อยๆวางเคียวยะลงใต้ต้นไม้ใหญ่ ทั้งสองอยู่ ณ สวนดอกไม้ป่า(ขึ้นเองตามธรรมชาติ)บนเขา สามารถมองเห็นหมู่บ้านในยามเย็นได้ทั้งหมด ช่างเป็นภาพที่งดงามอย่างยิ่ง
“..... สวยดีสินะ ฉันเองก็อยากเห็นจัง...” เคียวยะพูดขึ้นเบาๆ ทั่วตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ ลมหายใจเริ่มสูดยาวขึ้น ทาเคชิเองก็เห็นความผิดปกติมาตลอดก็เริ่มทัก
“เคียวยะ.....นี้เหรอว่า ตาของนาย......” ทาเคชิเอาหน้ามาใกล้ๆเคียวยะสุดๆด้วยความเป็นห่วง แต่เคียวยะกลับนิ่งไม่มีปฏิกิริยาใดๆกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
“ช่างเถอะ ตาฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย” เคียวยะปัดหน้าไปทางอื่น
“นี้ๆ เคียวยะ.......ฉันมีอะไรจะให้นายด้วยนะ” ทาเคชินั่งลงข้างหน้าแล้วดึงมือเคียวยะมาเบาๆ
“จะทำอะไร” เคียวยะถาม ประสาทสัมผัสทั้งห้าเริ่มอ่อนแรงลงไปทุกวินาที แต่ก็พอจะรับรู้ได้บางเพียงเล็กน้อย ในความรู้สึกเคียวยะตอนนี้ เหมือนนิ้วมือข้างซ้ายของตนกำลังสวมบางอย่างอยู่ ไม่ใช่เหล็ก หรือทอง หรือของแข็งอะไรทั้งสิ้นแต่เป็นเถาวัลย์ขนาดเล็ก ถูกผูกขึ้นอย่างประณีตเป็นแหวนวงเล็ก ที่มีดอกไม้สีขาวแต้มชมพูประดับบนแหวน
“นี้มัน........” เคียวยะตกใจที่เพิ่งรู้สึกได้ว่าทาเคชิทำแหวนมาสวมให้ตน
ทาเคชิรู้แล้วว่าเคียวยะไม่สามารถมองเห็นได้อีกแล้ว จึงนำมือของตนประสานกับมือของเคียวยะเข้าด้วยกัน และประกบจูบอย่างนุ่มนวลแล้วถอนจูบออก
“อยู่ด้วยกัน...ตลอดไปได้ไหม” ทาเคชิกอดร่างสูงของเคียวยะแน่น ใบหน้าใสเนียนซบอกเหมือนกำลังอ้อนวอนไม่ให้เคียวยะจากไปไหน เคียวยะก็สวมกอดทาเคชิแล้วพูดขึ้นเบาๆ
“นายนี้....ซื่อ จริงๆ.......ไม่ว่า.........ยัง..ไง........ฉันก็อยู่กับ..........นาย.................ต.......ล....อด......ไ.......ป..............................” เมื่อพูดจบร่างของเคียวยะก็อ่อนตัวลงทันที มือที่สวมกอดทาเคชิก็คลายตัวลงตกลงสู่พื้น
ทาเคชิที่ซบอกรับรู้ได้ในทันที หัวใจหยุดเต้นแล้ว ทั้งๆที่ผมกอดเคียวยะแน่นขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่ทำไมหัวใจของเค้าถึงไม่อยู่ตรงนี้แล้วละ ปฏิกิริยาของร่ายกายก็ดับลง เนื้อตัวเริ่มเย็น
“ตัวนายต้องอุ่นกว่านี้สิ ถ้าเย็นไปมากกว่านี้นายจะแย่เอานะ เคียวยะ” ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่ทาเคชิก็รู้ดีว่าตอนนี้เคียวยะนั้น ไม่มีลมหายใจแล้ว
ทาเคชิกอดร่างของเคียวยะแน่นขึ้น กัดฟันแน่น ร่างกลเกร็งไปหมด และแล้ว .....
“เปาะ แปะ” น้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตากลทั้งสองข้างของทาเคชิ
เสียงสะอึก สะอื้ออย่างแผ่วเบา ของหุ่นยนตร์ที่มีชีวิตและหัวใจ กำลังร้องไห้ออกมาโดยที่สวมโอบกอดร่างไร้วิญญาณของชายที่เป็นผู้สร้างตนขึ้น จนกระทั้งพระอาทิตย์หายลับไปจากขอบฟ้า
“..........เคียวยะ ฉันนะ ไม่อยากอยู่คนเดียวแบบนี้อีกแล้ว ” ทาเคชิค่อยๆวางร่างของเคียวยะให้นอนกับพื้น แล้วตนก็ก้มหน้าลงไปประกบจูบอีกครั้งแล้วตัวเองก็ล้มตัวนอนลงข้างๆเคียวยะและสวมกอดอีกครั้ง
ลมหนาวในยามค่ำคืนพัดมารอบๆบรรดาดอกไม้ป่า เสียงสรรพสัตว์ร้องดังกังวานไปทั่วป่า เสียงแมลงมากมายดังอยู่ตามต้นไม้ใหญ่ ดวงดาวจำนานนับไม่ถ้วนประดับอยู่ทั่วท้องนภาที่กว้างใหญ่ แต่ทาเคชิหาไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นไม่
“................ระบบทุกอย่าง ปิดการทำงาน และ.....ทำลายตัวเอง......” เสียงของร่างบางเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมน้ำสีใสที่อาบแก้ม สิ้นเสียงออกคำสั่งปิดการทำงาน ดวงตาสีแดงประกายของเครื่องกลก็ดับลงจนกลายเป็นสีดำ และระบบทำลายตัวเองจะทำลายข้อมูลทั้งหมด ทั้งความทรงจำ ความรู้สึก หัวใจ และน้ำตา
ร่างบางค่อยๆหลับตาลงจนปิดสนิท โดยที่ยังกอดร่างไร้วิญญาณนั้นไม่ปล่อย ร่างหนึ่งที่ไร้วิญญาณกับร่างที่ไร้หัวใจ ที่ไม่อาจได้ใช้ชีวิตร่วมกันในโลกใบนี้ตลอดไป แต่ถึงกระนั้นทั้งสองก็ยังคงยิ้มให้กันและกัน .....รอยยิ้มที่ไม่มีวันจางหายไป
.....................................................................................................................
จบไปอีกเรื่องแล้วค่าาาาาาาาา แต่แหม ทำไมแต่ละเรื่องที่เราแต่งจบถึงไม่แฮปปี้สักเรื่องเลยละเนี้ย เรื่องนี้เอา2เพลงมาผสมกันนะค่ะ ส่วนภาพปกก็เป็นรูปที่เราคิดว่าสวยที่สุดเลยนะค่ะ เป็นรูปที่ชอบที่สุดด้วย รู้สึกถึงออร่าความเคะของทาเคชิคุงมากเลยค่ะ>////< เรื่องที่จบแบบแฮปปี้มีนะค่ะ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้เท่านั้นเอง 555555++ อย่างเพิ่งร้องไห้เสียใจไป เราเองก็จะพยายามอัพให้เสร็จไปทีละเรื่องนะค่ะ อิอิ
(ทำไมอัพวีดีโอไม่ได้=_=???)
ประกาศที่1
ข้าน้อยมีเพจแล้วค่ะ แต่ไม่ต้องตกใจเมื่อเห็นจำนวนไลค์นะ เพราะเรามีไว้เพื่อนคุยกับพวกท่านที่ไม่อยากเผยตัวโดยเฉพาะ แล้วก็คนที่ไม่กล้าแอดเฟสข้าน้อยนะฮะ มาคุยกันในเพจก็ได้
ติดตามข่าวสาร พูดคุยและกิจกรรม เรื่องที่กำลังแต่ง รูปที่กำลังวาด จะแชร์ในเพจมากกว่านะคะ เพราะในเฟสส่วนตัวข้ามีบุคคลจำนวนมากที่ข้าไม่อยากให้เห็นสิ่งที่ข้าคิดและวาด=..=
เพจข้าน้อยเน้อ ..... https://www.facebook.com/pages/Dek-dcom-love8018%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%94%E0%B9%86%E0%B9%86-sunday80/753618344673046?ref=hl
หรือชื่อเพจ
Dek-d.com love8018สุดๆๆ sunday80
ประกาศที่2
สำหรับหัวข้อทำไมถึงจิ้น8018 และอื่นๆ ถ้าจำนวนผู้เข้าขม เกิน600ครั้ง คอมเม้น เกิน90 สำหรับรวมฟิคall80 ถ้าจำนวนผู้ชม เกิน200 คอมเม้น เกิน40
- จะฉลองด้วยการแต่งโดสั้นความยาวไม่เกิน3หน้ากระดาษ(วาดเร็วกว่าเขียนนะค่ะ อิอิ)
- จะขอมาเลยก็ได้นะค่ะ รูปคู่หรือ3p ตามรีเควส หรือ4p
ที่ต้องทำถึงขนาดนี้เพราะว่ามีเพื่อนของข้าคนหนึ่งบอกแบบเป็นห่วงว่า รีบอร์นตกยุคแล้วนะ จะทำไงดี จะมีใครมาอ่านฟิคไหม จะมีใครติดตามไหม เราเลยทำเพจขึ้นมาเพื่อจะได้พูดคุยและรวมกลุ่มกันมากขึ้น และประกาศให้เหล่าผู้คนทั้งหลายได้รับรู้ว่ายังมีสาววายที่ยังจิ้นรีบอร์นที่ไม่สูยหายไปกาลเวลาอยู่คะ // เวอร์ไปและ
ไปละนะค่ะ ฝันดี>3<
ความคิดเห็น