คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Kagerou Daze 1880
Kagerou Daze 1880
วันแห่งภาพลวงตาของความร้อน 1880
วันที่ 15 เดือน 8 ฤดูร้อน เวลา 12: 30 น.
“ฮิบาริ!!?? อย่าไปนะ!!!?” เสียงของเด็กชายผมดำน้ำตาล ชี้ๆ สวมเสื้อนอกสีขาว เสื้อยืดข้างในสีฟ้าอ่อน วิ่งเข้าไปผลักร่างของเด็กชายผมดำเรียบออกจากรัสมีของรถบรรทุก
เอี๊ยดดดด... โครมมมมมมมม!!!!!??
รถบรรทุกประสานงากับร่างของเด็กชายผมดำน้ำตาลเต็มๆ ร่างกายแหลกละเอียดเพราะแรงอัดจากรถบรรทุก เลือดสีแดงฉาดละเลงเต็มท้องถนน ร่างกายที่บิดเบี้ยวค่อยๆร่วงลงกับพื้นอย่างแรง กลิ่นคาวเลือดสดๆทำให้เด็กชายผมดำเรียบที่ยืนดูร่างที่นอนบนถนนถึงกับอาเจียนออกมา
เด็กชายผมดำเรียบ ขาอ่อนแรงจนยืนไม่ไหว เด็กชายค่อยๆคลานเข้าไปนั่งใกล้ๆร่างไร้ลมหายใจอย่างช้าๆ น้ำตาไหลออกมาเมื่อเห็นว่าเด็กชายผมดำน้ำตาลไม่หายใจแล้ว เสียงร้องดังระงม เป็นเวลานานจนไม่รู้ว่านานไหร่ และแล้วสติก็ดับวูบไป......
ติ๋ดๆ ติ๋ดๆ ติ๋ดๆ
“อา.......ฝันหรอกเหรอ” เด็กชายผมดำเรียบ ชื่อฮิบาริ ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ แต่ตามร่างกายกลับมีเหงื่อทั่วตัว ฮิบาริลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยอาการมึนหัวนิดๆ พลางคิดถึงความฝันนั้น
“.......ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ??” ฮิบาริหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
วันที่ 14 เดือน 8 ฤดูร้อน เวลา 12: 04
“........ต้องไปแล้ว” ฮิบาริมองดูเวลาในโทรศัพท์นั่งเงียบไปสักพักและตัดสินใจอาบน้ำแต่งตัวเดินออกไปจากห้อง และตรงไปที่สวนสาธารณะ
“ฮิบาริ!!?? อรุณสวัสดิ์” เมื่อฮิบารเดินไปที่สวนสาธารณะก็เห็นเด็กชายผมดำน้ำตาล ชื่อยามาโมโตะ นั่งบนชิงช้า โบกมือและตะโกนเรียกฮิบาริอย่างอารมณ์ดี
“อรุณสวัสดิ์บ้านนายสิ นี้มันจะเที่ยงครึ่งแล้วนะ” ฮิบาริขึ้นเสียงเล็กน้อย ทำเอายามาโมโตะจ๋อยไปเลยทีเดียว แล้วก็เหมือนน้ำตาคลอด้วยนิดๆ พอฮิบาริเห็นแบบนั้นก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาแปลกๆ
“เฮ้ๆ อย่าร้องนะ ฉันไม่ชอบเสียงน่ารำคาญ...” ฮิบาริเดินมาลูบหัวเด็กน้อยยามาโมโตะเบาๆด้วยอาการเขินอาย
“อะอื้ม ฉันไม่ได้ขี้แยขนาดนั้นสักหน่อย” ยามาโมโตะยิ้มกว้างออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮิบาริชะงักทันทีที่เห็นร้อยยิ้มนั้น แต่ก็พยายามควบคุมใบหน้าไม่ให้แดงมากจนเกินไป(ทำได้ด้วยหรือ?) ก่อนจะเดินไปนั่งที่ชิงช้าข้างๆยามาโมโตะ
“นี้ๆ ฮิบาริ ฉันมีเพื่อนใหม่ด้วยละ เค้าน่ารักมากเลยนะ” ยามาโมโตะที่ยังนั่งเล่นบนชิงช้าหันมาคุยกับฮิบาริอีกครั้ง
“เหรอ คงเป็นเด็กผู้หญิงสินะ ถ้าน่ารักขนาดนั้นฉันก็อยากเห็นบ้างจัง” ฮิบาริฝืนพูดด้วยหน้าตาเฉยๆ แต่ความจริงก็แอบอารมณ์เสียเล็กน้อยเหมือนกัน
“อ๋า ถ้านายอยากเห็น ฉันก็จัดให้” ยามาโมโตะพูดจบก็ก้มลงไปหยิบอะไรขึ้นมา ปรากฏสิ่งนั้นคือ...
“แต่น แต๊น!!!!? เป็นไง คุณเหมียวน่ารักไหมละ^ ^” ยามาโมโตะยกแมวสีขาวขึ้นมาโชว์ฮิบาริอย่างตื่นอกตื่นเต้น
“ฉันไม่ชอบแมว เพราะมันชอบมาไล่กินนกของฉัน” ฮิบาริทำท่าขยาดทันทีที่เห็นแมวสีขาวบนมือของยามาโมโตะ
“งะ งั้นเหรอ.....ขอโทษนะ ฉันแค่อยากหาเพื่อนให้ฮิบาริเท่านั้นเอง....” ยามาโมโตะทำหน้าเศร้าแล้วน้ำตาก็เริ่มคลออีกครั้ง
“...แต่ก็ไม่ได้เกลียดซะทีเดียวหรอก ถ้านายอยากให้ฉันเล่นกับมัน ฉันก็เล่นด้วยก็ได้” ฮิบาริเอ่ยขึ้นเบาๆ แล้วก็ก้มหน้าหนีไปอีกทางเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นสีหน้าแดงกล่ำของตน
“จริงเหรอ งั้นฉันฝากแมวตัวนี้กับนายหน่อยนะ เดี๋ยวฉันไปหยิบของแป๋บหนึ่ง” ยามาโมโตะได้ยินดังนั้นดวงตาก็ประกายขึ้น แล้ววางแมวตัวนั้นบนตักของฮิบาริและตัวเองก็วิ่งหายไปอีกฝั่งของสวนสาธารณะทันที
5 นาทีต่อมา
ฮิบาริลูบหัวแมวสีขาวไปเรื่อยๆ รอยามาโมโตะกลับมา แต่เพราะมันนานมากแล้วฮิบาริก็เริ่มฉุนขึ้นมา
“ทำไมมันนานอย่างนี้นะ” ฮิบาริพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย แล้วก็หันไปดูนาฬิกาเรือนใหญ่ของสวนสาธารณะ
เวลา 12 : 28 นาที
“ฮิบาริ!!?? ขอโทษที่ช้าไปหน่อย” ยามาโมโตะวิ่งมาหาฮิบาริด้วยความเหนื่อย
“นายมัวไปทำอะไรอยู่นะ ช่างเถอะ เราไปเล่นที่อื่นกันดีกว่า” ฮิบาริขี้เกลียดต่อว่ายามาโมโตะเลยชวนไปที่อื่นแทน
“อะ อื้ม!” ยามาโมโตะก็ยิ้มให้ฮิบาริอย่างอ่อนโยน จากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกจากสวนสาธารณะ โดนที่ลืมไปเลยว่าทิ้งแมวสีขาวเอาไว้ ทั้งสองคนเดินตามฟุตบาดไปเรื่อยๆ จนถึงเขตก่อสร้าง ฮิบาริที่เดินนำอยู่ก็หันมาพูดกับยามาโมโตะ
“เดินระวังๆหน่อยนะ เขตก่อสร้างแบบนี้มันอันตราย” ฮิบาริหันไปพูดกับยามาโมโตะแบบขำๆ
“แหม ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย ของแบบนี้ฉันรู้ดี.....!!” ระหว่างยามาโมโตะพูดก็หันขึ้นไปข้างบนและเห็นท่อนเหล็กขนาดใหญ่กำลังร่วงลงมาใส่ฮิบาริ
ยามาโมโตะ หันมามองฮิบาริที่เดินห่างตนออกไปสัก10เมตร ก็รู้ทันทีว่าท่อนเหล็กกำลังร่วงตรงไปที่ฮิบาริ
“ฮิบาริ ระวัง!!!??” ยามาโมโตะวิ่งไปดึงตัวฮิบาริแล้วเหวี่ยงไปข้างหลังอย่างแรง แต่เพราะแรงเหวี่ยงนั้นก็แลกมาด้วยการที่ตัวยามาโมโตะต้องไปแทนที่ฮิบารินั้นเอง และไม่กี่เสียววินาทีทันใดนั้นเอง
สวบ! ตึง โครมมมมม!!!!??
ท่อนเหล็กขนาดใหญ่เสียบร่างกายของเด็กชายทะลุอย่างน่าสะอิดสะเอียน เด็กชายร้องออกมาด้วยความทรมานและเจ็บปวด เลือดสาดกระเด็นอาบไปทั่วพื้นถนน ก่อนที่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายจะดับลง ร่างของเด็กชายหันมายิ้มให้กับฮิบาริที่ตอนนี้กำลังร้องออกมา พยายามปีนข้ามท่อนเหล็กและกำลังตะเกียดตะกายเพื่อยืนมือไปหายามาโมโตะเหมือนคนสติแตก
“ยามะ...ยามาโมโตะ อะ อะ อ๊าาาาาาาา!!!??” ฮิบาริพยายามจะผลักท่อนเหล็กขนาดใหญ่เพื่อเข้าไปช่วงยามาโมโตะ แต่ก็ไม่สามารถเข้าไปได้เลย แรงกดดัน ความอึดอัด กลิ่นคาวเลือด และความร้อน ทำให้ฮิบาริอยากอาเจียนขึ้นมาเสียให้ได้
ฮิบาริค่อยๆล้มไปกับพื้น เอามือปิดปากไม่ให้อาเจียนออกมา หัวเหมือนจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ แรงกดดันมหาศาลทำให้สติของฮิบาริเลือนลางลงเรื่อยๆ แต่ก่อนที่สติจะวูบ หางตาเผลอไปเห็นแมวสีดำนั่งอยู่ข้างๆกองท่อนเหล็ก แล้วหันมามองฮิบาริด้วยสายตาแสนเยือกเย็น และ แล้ว ฮิบาริก็สลบไป
ติ๋ดๆ ติ๋ดๆ ติ๋ดๆ
“อา.......ฝันหรอกเหรอ” ฮิบาริ ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ แต่ตามร่างกายกลับมีเหงื่อทั่วตัว ฮิบาริลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยอาการมึนหัวนิดๆ พลางคิดถึงความฝันนั้น...อีกครั้ง
“.......ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ??” ฮิบาริหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
วันที่ 14 เดือน 8 ฤดูร้อน เวลา 12: 04
“........ต้องไปแล้ว” ฮิบาริมองดูเวลาในโทรศัพท์นั่งเงียบไปสักพักและตัดสินใจอาบน้ำแต่งตัวเดินออกไปจากห้อง และตรงไปที่สวนสาธารณะ
“ฮิบาริ!!?? อรุณสวัสดิ์” เมื่อฮิบาริเดินไปที่สวนสาธารณะก็เห็นยามาโมโตะ นั่งบนชิงช้า โบกมือและตะโกนเรียกฮิบาริอย่างอารมณ์ดีอีกครั้ง
“.................อืม อะ อรุณสวัสดิ์......” ฮิบารินึกถึงเหตุการณ์เมื่อความฝันนั้นอีกครั้ง ‘ทำไมมันคล้ายกับความฝันเหลือเกิน’
“เอ๋ นายทักฉันกลับด้วยแหะ” ยามาโมโตะตกใจเล็กน้อยที่ฮิบาริทักทายกลับ
“........ แล้วมันผิดด้วยรึไง” ฮิบาริพูดกลับ
“เปล่าหรอก ฉันดีใจมากเลยละ^ ^” ยามาโมโตะยิ้มใสซื่อให้ฮิบาริอ่างอารมณ์ดี
“จริงสิ ฮิบาริ ฉันเจอเพื่อนใหม่ด้วยละ เค้าน่ารักมากเลย” ยามาโมโตะหันไปพูดกับฮิบาริอีกครั้งด้วยอาการตื่นเต้นสุดๆ แต่ฮิบาริกลับยืนหน้าซีดทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น และก็ยิ่งซีดเข้าไปอีกเมื่อเห็นสิ่งที่ยามาโมโตะถือมาให้ดู
“นี้ไงๆ คุณเหมียวน่ารักไหม” ยามาโมโตะถือแมวสีขาวตัวเดิมมาให้ฮิบาริดู แววตาของแมวสีขาวตัวนี้มันคล้ายกับแมวดำที่ฮิบาริเห็นในฝันก่อนจะหมดสติเหลือเกิน แววตาที่แสนเยือกเย็นแบบนี้
“ฉันว่าเรารีบไปกันเถอะ ยังไงก็ไปที่ไหนที่ไม่ใช่ที่นี้และไม่ใช่เจ้าแมวตัวนี้....” ฮิบาริพูดกับยามาโมโตะด้วยท่าทางที่เป็นกังวลสุดๆ
“อา นึกออกแล้ว ฉันมีที่หนึ่งพอดีเลย งั้นเรารีบไปกันเลย!!?” ยามาโมโตะจับมือฮิบาริแล้ววิ่งออกจากสวนสาธารณะทันที โดยที่ลืมไปว่าแมวสีขาวตัวนั้นยังนั่งอยู่ที่สวนสาธารณะ
ทั้งสองเดินมาถึงสะพานลอย ระหว่างที่ยามาโมโตะกำลังรีบวิ่งขึ้นบันไดโดยจับมือของฮิบาริเอาไว้แน่น พอใกล้ถึงบันไดขั้นสุดท้ายฮิบาริก็เห็นบางอย่าง .......แมวขาวตัวนั้นยืนรอทั้งสองอยู่ข้างบนสะพานลอย ด้วยความตกใจของฮิบาริทำให้......
“ยามาโมโตะอย่าขึ้นไปนะ!!...” ฮิบาริสะพัดมือออก โดยที่ลืมไปว่าตนกำลังวิ่งขึ้นบันได เมื่อกระชากมือออกไปอีกทางแบบนั้นทำให้เท้าของฮิบาริเสียหลักและร่างกายของหงายหลังทันที
“ฮิบาริ!!!??” ยามาโมโตะที่หันก็เห็นร่างของฮิบาริกำลังตกบันได วินาทีนั้นเองยามาโมโตะก็กระโดดกอดฮิบาริไว้แน่น และให้จังหวะที่กำลังกระแทกบันไดก็หันหลังของตัวเองให้รับแรงกระแทกนั้นเอง
ตึง!!!!?
ร่างของเด็กชายผมดำน้ำตาลรับแรงกระแทกจากบันไดและพื้นด้านล่างทั้งหมด แรงกระแทกที่หัวกับพื้นทำให้เด็กชายผมดำน้ำตาลเสียชีวิตทันที ร่างกายฟกช่ำ กระดูกสันหลังหัก ซี่โครงแตกละเอียดทิ่มแทงทะลุปอดและหัวใจ เลือดพุ่ง(??)ออกจากปากจำนวนมาก
ร่างของฮิบาริที่รอดมาได้ราวปาฏิหาริย์ เมื่อพอจะตั้งหลักได้ ฮิบาริถึงกับหัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นร่างกายที่รองรับแรงกระแทกของตนนอนแน่นิ่งอยู่ข้างๆตน
ความสุขคืออะไร อะไรคือความสุข
“ยามะ...... ยามาโมโตะ ..... ลุกขึ้นสิ ขอร้องละ ยามาโมโตะ ได้โปรด.....นายแค่แกล้งกันใช่ไหม” ฮิบาริตบหน้ายามาโมโตะเบาๆ หวังจะเรียกให้ตื่น ทั้งที่ตนก็รู้แก่ใจว่าเด็กชายคนนี้ไร้ลมหายใจแล้ว ผู้คนเริ่มมามุ่งดูเหตุการณ์ที่เกิด แต่กลับไม่มีใครเข้ามาช่วยเลยสักคนเดียว
“ทำไม......ทำไมละ ทั้งๆที่ฉันพยายามทุกอย่างเพื่อจะได้อยู่กับนายตลอดไปแท้ๆ ทั้งที่ฉันพยายามช่วยนายไม่ให้เป็นอะไรไปแท้ ทำไมกัน ทั้งชวนนายไปเล่นก็แล้ว ชวนทะเลาะ ชวนคุย วิ่งเล่น ทำไมถึงช่วยนายเอาไว้ไม่ได้สักที ......ทั้งๆที่อยากอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแท้ๆ.......” ฮิบาริพูดไปน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุดลงบนหน้ายามาโมโตะ แต่ก็ไม่สามารถปลุกให้ยามาโมโตะฟื้นขึ้นมาได้
ฮิบาริลองหันขึ้นไปบนสะพานลอย ก็เห็นแมวดำตัวเดิมนั่งมองพวกเขาอย่างเยือกเย็น ไม่สะทบสะท้านต่อสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย และแล้วสติของฮิบาริก็ดับวูบลงอีกครั้ง......
วันที่ 14 เดือน 8 ฤดูร้อน เวลา 08:30 น.
“อึก!........... ทำไมฉันถึงช่วยนายไม่ได้สักที ยามาโมโตะ” ฮิบาริตื่นขึ้นพร้อมน้ำตานองหน้า
........
.................
....................................
“ทำยังไงฉันถึงจะได้อยู่กับนายตลอดไป?” ฮิบาริพูดขึ้นเบาๆพลางลูบนกน้อยสีเหลืองกลม เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึง10 โมง ฮิบาริจึงเดินออกจากไปที่สวนสาธารณะอีกครั้ง ด้วยรอยยิ้ม.......
“ฮิบาริ!!?? อรุณสวัสดิ์” เมื่อฮิบารเดินไปที่สวนสาธารณะก็เห็นยามาโมโตะ นั่งบนชิงช้า โบกมือและตะโกนเรียกฮิบาริอย่างอารมณ์ดีอีกครั้ง
“อื้ม! อรุณสวัสดิ์ ยามาโมโตะ” ฮิบาริทักยามาโมโตะกลับด้วยรอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน
“!!!!?? ผีหลอกกลางวัน!!?” ยามาโมโตะถึงกับตกใจตกจากชิงช้าทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่คิดว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เห็น=_=
“นี้แก อยากตายนักใช่ไหม..” ฮิบาริหยิบทอนฟาออกมาพร้อมออร่าความมืด ‘คนเค้าอุสาทักดีๆดันหาว่าผีหลอก’
“ฮะฮะฮะฮะฮะ นี้สิถึงจะเรียกว่าฮิบาริ” ยามาโมโตะหัวเราะยาวออกมาเมื่อเห็นพฤติกรรมปกติของฮิบาริ
“หมายความว่าไง นายไม่ชอบที่ฉันทำแบบนี้รึไง” ฮิบาริก้มหน้ามองยามาโมโตะด้วยแววตาที่สื่ออารมณ์ไม่ถูก
“ ไม่หรอก ฉันชอบมากเลยละ ถ้านายเป็นคนพูดเองละก็นะ” ยามาโมโตะมองฮิบาริสักพักก่อนจะตอบกลับด้วยรอยิ้มที่เปล่งประกายกว่าเดิม
“แล้ววันนี้จะเล่นอะไรกันดีละ ฮิบาริ” ยามาโมโตะลุกขึ้นแล้วถามฮิบาริ
ฮิบาริไม่ตอบอะไร แล้วก็ไปนั่งที่ชิงช้า ยามาโมโตะเห็นแบบนั้นก็งงกับสิ่งที่ฮิบาริทำ จึงกลับมานั่งที่ชิงช้าข้างๆฮิบาริแล้วเอ่ยถามขึ้น
“มีอะไรเหรอ” ยามาโมโตะถามฮิบาริ
“เปล่านี้.....” ฮิบาริตอบสั้นๆ
“วันนี้ร้อนจังเนอะ!” ยามาโมโตะชวนคุยเรื่องอื่น
“งั้นเหรอ”
“แต่ฉันก็ไม่ได้เกลียดหน้าร้อนหรอกนะ” ยามาโมโตะหันมายิ้มให้ฮิบาริตามเคย
“เหรอ แต่ฉันเกลียดมันสุดๆเลยละ” ฮิบาริเงยหน้าขึ้นบนฟ้า พูดขึ้นเบาๆราวกับเสียงนั้นจะหายไปกับอากาศ
“เอ๋ ทำไมละ ถ้านายไม่ชอบอากาศร้อนละก็ ฉันมีวิธีคลายร้อนนะ อย่างเช่น............” หลังจากนั้นยามาโมโตะก็พูดยาว บางครั้งที่พูด ฮิบาริก็หัวเราะอกมาเบาๆกับสิ่งที่ยามาโมโตะพูด ทั้งสองคนคุยกันยาวจนลืมดูนาฬิกาไปเสียสนิท
เวลา 12: 29 น.
ฮิบาริมองดูนาฬิกาของสวนสาธารณะก่อนจะลุกขึ้นจากชิงช้า แล้วยื่นมือข้างหนึ่งไปทางยามาโมโตะ
“เอาละ เรากลับด้วยกันเถอะ” ฮิบาริยิ้มบางๆให้ยามาโมโตะ
“เอ๋ อะ อะ อา อื้ม!” ยามาโมโตะหน้าแดงขึ้นทันที แววตาเริ่มสั่นไหว น้ำเสียงเริ่มสั่นๆพราะความเขินอายกับพฤติกรรมของฮิบาริ
ยามาโมโตะใช้มือทั้งสองข้างของตนค่อยๆจับมือของฮิบาริเบาๆพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
“เหมือนกับความฝันเลยเนอะ ที่ฉันได้จับมือกับนายแบบนี้” ยามาโมโตะยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับฮิบาริ
“นั้นสินะ ถ้านี้เป็นความฝันฉันจะไม่ปล่อยมือคู่นี้ไปเด็ดขาดเหมือนกัน” ฮิบาริพูดขึ้นเบาๆ
แต่ไม่ทันที่จะทำอะไร มือที่ยามาโมโตะกุมอยู่ก็หลุดออก ร่างกายของยามาโมโตะถูกผลักอย่างแรงจากมือของฮิบาริ ระหว่างนั้นเองมีเครื่องยกท่อนเหล็กก่อสร้างเกิดขัดข้องกะทันหัน เครื่องยกท่อนเหล็กแหว่งเอียงมาทางสวนสาธารณะ แล้วจู่ๆเชือกที่ยึดอยู่ก็ขาดออก ท่อนหลักจำนวนสิบกว่าอัน เทลงมายังจุดที่ฮิบาริยืนอยู่ เสียงกรี๊ดของคนแถวนั้นดังขึ้น ฮิบาริแหงนมองท่อนเหล็กที่กำลังหล่นลงมาด้วยสีหน้านิ่งสงบ และแล้ว
สวบ! ตึง ตัง โครมมมมมม!!!!!??
ท่อนเหล็กเสียบทะลุร่างของฮิบาริอย่างแรง ไม่มีเสียงใดๆออกมาจากปากของฮิบาริแม้แต่น้อย มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความเจ็บปวด
‘เจ็บจัง’
‘ทำไมเราต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยนะ’
‘ เรานี้มันงี่เง่าจริงๆ’
‘ช่างเถอะ อย่างน้อยฉันก็.....’
“ฮิบาริ!!!!??” เสียงของยามาโมโตะดังขึ้นทันทีที่ฝุ่นหายจางไป และเห็นร่างที่แน่นิ่งอาบเลือดอยู่กลางท่อนเหล็ก
“......แบบนี้แหละดีแล้ว” ฮิบาริพูดขึ้นเบาๆ
‘ ถึงไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป แต่อย่างน้อย ฉันก็ช่วยนายเอาไว้ได้ ’
‘ แปลกนะ ทั้งๆที่จะตายอยู่แล้ว แต่ในใจฉันกลับโล่งอกที่นายปลอดภัย’
‘ การที่ฉันได้เจอกับนาย ได้ช่วยนายเอาไว้ แค่นี้ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว’
‘ ขอบคุณเวลามีค่าที่นายมอบให้กับฉันนะ ยามาโมโตะ....’
‘มันชั่งมีความสุขเหลือเกิน’
..........
..........................
.........................................
..........................................................................
..........................................................................................................
น้ำตาของยามาโมโตะไหลออกมาเป็นทางโดยมีสึนะ นั่งอยู่ข้างๆในสวนสาธารณะอันมืดมิด มีเพียงแสงไฟอ่อนๆพอให้เห็นว่านี้คือสนามเด็กเล่น
“จะอะไรก็ช่าง ถ้าเพื่อช่วยนายออกมาให้ได้ มันเป็นความคิดเดียวที่ฉันคิดได้ตอนนี้” ยามาโมโตะก้มมาหยิบซองกระดาษออกจากกระเป๋า
“เพื่อจะได้อยู่กับนายตลอดไป......ฮิบาริ” ยามาโมโตะหยิบพวงกุญแจรูปนกสีเหลืองกลมๆน่ารักๆ ออกมา ที่หวังจะให้กับฮิบาริเป็นของขวัญแต่ฮิบาริไม่รับ ยามาโมโตะเลยเก็บมันเอาไว้ตลอด รอวันที่ได้เจอกันอีกครั้ง
น้ำตาของยามาโมโตะไหลอาบพวกกุญแจนกน้อย ดวงตากลมโตของนกน้อยสะท้อนใบหน้าของยามาโมโตะออกมาเหมือนกำลังจะสื่อถึงบางอย่าง
...............ฉันชอบนายนะ................
...........................................................................................................
................สลบแป๋บ เหนื่อยโคตรเลยเจ้าค่ะ ใช้เวลาแต่งมากกว่า2วันด้วยกัน=3=
เรื่องนี้เป็นความชอบส่วนตัวมานานแล้วคะ เป็นเรื่องของฮิบิยะ กับ ฮิโยริ (ชื่อตัวละครจริงๆ) ที่ตกอยู่ในภาพมายาที่ต้องเห็นการตายของอีกฝ่ายไม่สิ้นสุด ซึ้งคนที่รอดออกมาจากภาพมายาได้มีแค่ฮิบิยะคนเดียว บอกตรงว่าตอนดูครั้งแรกโคตรงง ครั้งที่2 3 4 ก็ยังงงอยู่ดี 55555++ แต่ก็เพราะชอบทั้ง2คน เลยจับมาแต่งเป็นเวอร์ชั่น 1880 ซะเลย แต่มันก็ดูไม่ออกแหะว่า 8018 หรือ 1880 กันแน่ เพราะให้ฮิบาริรับบทเป็นเด็กผู้หญิงที่ชื่อฮิโยริซะนี้
แต่ช่วงนี้ใกล้สอบกลางภาคค่ะ แอบเอาเวลาอ่านข้อสอบมาแต่งฟิค(ขยันมากเลย.....) ไว้เจอกันใหม่โอกาสหน้านะค่าาาาาา ขอตัวก่อนละเด้อ บายย>3<
ความคิดเห็น