โรงเรียนผึกทักษะผู้ใช้เทพอลเวง

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 ไร้สาระ(อ้างอิง มิกิ)

       ภาพที่คิลเห็นอยู่ต่อหน้าคือไรท์กำลังคุกเข่าให้หญิงสาวแปลก หน้าคนหนึ่ง ซึ่งถ้าสังเกตจากสีหน้าเขาดีๆก็จะรู้โดยทันทีว่าไรท์ไม่ได้คุกเข่าลงอย่าเต็มใจนัก พูดง่ายๆคือเขาไม่ได้คุกเข่าแต่ถูกทำให้คุกเข่าต่างหาก 

 

'' ฉันก็เกลียดพวกใช้พลังตามอำเภอใจเหมือนกันถ้าคิดจะเล่นอะไรแผลงๆล่ะก็ ฉันฆ่านายแน่ '' เธอพูดอย่างเย็นชา

 

'' ยังใจดีเหมือนเดิมเลยนะครับ คุณรุ้ง '' 

 

       ไรท์พยายามยันตัวเองขึ้นจากพื้นอย่างช้าๆรอยยิ้มขี้เล่นที่คิลมักจะเห็นอยู่บ่อยๆกลับกลายเป็นรอยยิ้มอัมหิตราวกับเจ้าพญายมกำลังจะเด็ดชีวิตของผู้สิ้นอายุไข เขาสร้างดาบน้ำแข็งสีครามขนาดพอดีมือสองเล่ม มันลอยวนรอบตัวไรท์อย่างรวดเร็วและช้าลงตามลำดับ เขาเอื้อมมือทั้งสองข้างไปจับตัวดาบไว้และถีบเท้าพุ่งเข้าหาเป้าหมาย นั่นก็คือรุ้งนั่นเอง

 

'' ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะครับคุณรุ้ง เรามาตัดสินกันดีกว่าว่าคนที่แข็งแกร่งที่สุดจะเป็นใคร ''

 

       รุ้งเห็นไรท์พุ่งเข้าหาตนอย่างบ้าบิ่นก็เผยรอยยิ้มออกมาเห็นน้อย เธอผายมือขวาออกไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และภาพที่ออกมาก็คือไรท์ลงไปนอนคว่ำกับพื้นอีกครั้ง ซึ่งต่างจากรอบแรกก็คือตอนนั้นไรท์แค่ได้คุกเข่า

 

'' นายนี่ยังบ้าการต่อสู้ไม่เปลี่ยนนะไรท์ '' รุ้งพูด

 

'' ช่างเป็นพลังที่สะดวกสบายจังเลยนะครับ ไอ้พลังควบคุมแร่งโน้มถ่วงเนียยสอนผมมั้งได้เปล่า '' ไรท์พูดติดตลกแต่ดูจากสีหน้าเจ้าตัวแล้วไม่ตลกเลยสักนิด

 

'' มีอะไรสั่งเสียมั้ย ''

 

'' คราวหน้าผมไม่แพ้แน่ '' 

 

       แต่ก่อนที่รุ้งจะลงมือสังหารไรท์ จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาจับแขนเธอไว้อย่างรวดเร็ว

 

'' ยังเช็คชื่อไม่เสร็จเลย ขืนมีใครตายไปก่อนก็ลำบากพวกฉันอีกนะสิ '' 

 

       ผู้หญิงคนนั้นกล่าวออกมาอย่างหัวเสีย ลักษณะเธอสูงพอๆกับรุ้งสวมแว่นทรงกลมให้มาดเด็กเรียน ผมสีทมิฬของเธอถูกมัดรวบไว้ข้างหลังอย่างเรียนบร้อย ริมฝีปากสีชมพูของเธอเม้มเรียบบ่งบอกอาการไม่พอใจ

 

'' เอ๊ะ ขอโทษทีนะมิกิ พอดีลืมตัวไปหน่อยน่ะ ว่าแต่เธอไม่สนใจมาเล่นกับฉันมั้งหรอ ''

 

'' ไร้สาระ เธอก็รู้ดีนี่ว่าเธอไม่มีทางชนะฉันได้ รวมถึงเพื่อนฉันด้วย '' มิกิพูดอย่างไม่ใส่ใจ

 

'' ถ้าเป็นเธอฉันยอมรับว่าสู้ไม่ได้ แต่เพื่อนเธอน่ะหรอท่าทางอ่อนแอขนาดนั้นจะสู้ใครได้ ได้ข่าวว่าช่วง ม.ต้น เธอก็คอยปกป้องยัยนั่นบ่อยๆไม่ใช่หรอ ''

 

'' แล้วแต่เธอจะคิดละกัน ฉันขอเตือนไว้ก่อนนะในห้อง 4- SSพิเศษ เธอจะไปท้าใครก็ได้ แต่มีอยู่ 2 คนเท่านั้นที่ห้ามเข้าไปยุ่ง พวกอาจารย์กำชับมาเด็ดขาดเพราะความอันตรายของพลังค่อนข้างสูงมาก และเธอก็รู้อยู่แล้วนี่ ว่าพลังยิ่งมากยิ่งควบคุมได้ยาก ถ้ามันถูกปล่อยออกมาอย่างไร้การควบคุมล่ะก็... ''

 

'' บึ้มมม ทั้งเกาะนั่นเองนะคร้าบบบ !! ''

 

       ไรท์ที่กำลังนอนราบอยู่กับพื้นซึ่งเงยหน้ายิ้มยิงฟันแล้วพูดแทรกออกมา จากนั้นต้นเสียงก็พูดขึ้นมาอีก

 

'' แต่ถ้าเป็นความสามารถของเธอล่ะก็ความเสียหายทั้งหมดก็สูญเปล่าได้นี่ ใช่ใหมครับคุณมิกิ ''

       มิกิปรายตาไปที่ไรท์ที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก เธอครุ่นคิดบางอย่างในใจก่อนจะพูดออกมา

 

'' ไรท์สินะ ถ้าให้เดานายคงสืบดูข้อมูลของนักเรียนห้อง 4-SSพิเศษ หมดแล้วใช่ใหม ''

 

'' แน่นอนครับ ที่เหนือความคาดหมายเล็กน้อยก็มีรายชื่อปริศนาลำดับแรกๆแต่ไม่มีข้อมูลรายละเอียดของเจ้าตัวเลย กับอีกคนหนึ่งคือยัยจอมอ่อนแอที่คุณปกป้องมาตลอดนั่นก็คือเพื่อนเธอไงครับ '' ไรท์พูดพร้อมกับลุกถึงนั่งอย่างช้าๆ

" ไร้สาระ ฉันไม่สนหรอกว่า นายจะเล่นเป็นนักสืบหรือจะเล่นอะไรก็ตาม ถ้ามันทำให้เพื่อนฉันเดือดร้อน รับรองนายได้เจอดีแน่ " มิกิพูดตัดบทด้วยความรำคาญ จากนั้นเธอก็หายวับไปจากจุดนั้นทันที
 

 

       ระหว่างที่คิลกำลังดูเหตุการณ์อยู่เพลินๆ จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงหวานๆดังขึ้นมาข้างๆเขา คิลสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปเห็นมิกิซึ่งกำลังยืนกอดอกพิงผนังอยู่ สีหน้าเธอดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

 

'' ฉันว่านายควรจะเข้าห้องนะ ถ้าวันนี้ไม่ได้ลงทะเบียเช็คชื่อ มีหวังนายได้นอนตามระเบียงแน่ ''

 

'' เอ่อ ครับ  ว่าแต่คุณมิกิใช่คนบนรถเมย์นั่นหรือเปล่าครับ '' คิลถาม เพราะใบหน้าของเธอคล้ายผู้หญิงที่นั่งหลังรถมาก

 

'' ใช่ ฉันนี่แหละเพื่อนยัยลิขิตที่นายไปขโมยจูบแรกเจ้าตัว ''

 

'' เฮ้ย ผมเปล่าขโมยจูบยัยนั่นสักหน่อยและที่สำคัญ... ''

 

       อาจเป็นเพราะคิลตกใจและพยายามพูดแก้ตัว ทำให้เสียงของเขาดังขึ้นกว่าปกติและมันก็ดังพอที่จะทำให้นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาพยายามเอียงหูมาฟังเขาพร้อมกับซุบซิบกันเบาๆ มิกิจึงตัดบทด้วยความรำคาญ

 

'' ไว้ไปคุยกับเจ้าตัวเองละกัน ''  มิกิพูดแทรกพร้อมกับดึงแขนคิลเข้าห้องทันที

 

.........................................................................................................................................

ภายในห้อง 4-SSพิเศษ

" อาจารย์คะ เพื่อนในห้องคนอื่นๆหายไปไหนหมด "

      มิกิเอ่ยปากถามอาจารย์ประจำห้องที่กำลังนั่งเล่นเกมกดรุ่นฮิตอยู่อย่างเมามัน เพราะหลังจากที่เธอและคิลเข้าห้องมาก็ไม่พบใครเลยนอกจากอาจารย์หนุ่มที่กำลังนั่งเล่นอยู่หน้าห้องเท่านั้น

" ออกไปหาที่พักกันหมดแล้วน่ะ พวกเธอมัวทำอะไรกันอยู่ " เขาตอบแบบห้วนๆขณะที่สายตาก็จับจ้องไปที่เกมที่เขากำลังเล่น

" แต่หนูยังเช็คชื่อไม่เสร็จ.. " 

" อ้อ บังเอินห้องเดี่ยวกับห้องคู่ถูกเลือกจนเต็มหมดแล้ว ก็เหลือห้องใหญ่ว่างอยู่ห้องเดียว ครูก็เลยปล่อยนักเรียนออกไปก่อนเธอเข้ามา เพราะรั้งไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา แถมนักเรียนในห้องยังจ้องจะสู้กันอีกน่ะ "

" พวกนั้นจะสู้กันทำไม หรือว่าพวกนั้นเป็นศัตรูกันหรอครับ " คิลถามอย่างสงสัย

" ซื่อจังนะ เธอรู้จักคำว่าเสือสองตัวอยู่ถ่ำเดียวกันไม่ได้หรือเปล่าล่ะ " รุ้งที่เข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้เป็นคนตอบคำถาม

" โฮ่ พูดได้ดีนี่รุ้ง งั้นครูจะบอกเรื่องที่พักก่อนละกัน ใครที่ไม่อยู่ก็ฝากไปบอกด้วย " อาจารย์หนุ่มหายใจเข้าช้าๆก่อนจะพูดต่อ " ที่พักพวกเธอเป็นแบบห้องใหญ่อยู่ได้ประมาณ 10 คน แต่พวกเธอโชคดีตรงที่ได้อยู่กันแค่ 5 คน รายชื่อก็มี..."

       อาจารย์หยุดพูด จากนั้นก็หยิบใบรายชื่อมาดู

" มีคิล ไรท์ รุ้ง มิกิ และลิขิต ครูคิดว่าการที่ชายหญิงอยู่ใต้ชายคาเดียวกันอาจจะดูไม่ดี แต่ก็คงไม่ดีเหมือนกันถ้าคืนนี้นักเรียนที่รักของครูได้นอนตามระเบียงเหตุเพราะกลัวเพศตรงข้าม กุญแจมีทั้งหมด 5 ดอก  4 ดอกอยู่บนโต๊ะ ส่วนอีกคนที่ถือกุญแจน่าจะถึงห้องเรียบร้อยแล้ว พักผ่อนให้สบายอย่าลืมแปรงฟันก่อนนอนด้วยล่ะ " เมื่อเขาพูดจบก็หายวับไปจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงกุญแจห้อง 4 ดอก ที่ถือวางนิ่งอยู่บนโต๊ะ

" เฮ้ย ไม่ตลกเลยนะเฟร้ยยย กลับมาก่อนดิอาจารย์ " คิลพูดอย่างตกใจ

" ใช่ ไม่ตลกเลยสักนิด ฉันต้องมาอยู่กับคนบ้าการต่อสู้แบบไรท์มีหวังประสาทกินแน่ๆ " รุ้งพูดตาม

" น่าสนุกดีนะครับ การอาศัยอยู่กับสาวสวยตั้ง 3 คน ที่ผมสืบมา ลิขิตสุดยอดที่สุดในกลุ่ม " ไรท์ทีมาจากไหนไม่รู้ เดินไปหยิบกุญแจ 1 ดอกที่ถูกวางอยู่บนโต๊ะแล้วพูดต่อ " คืนนี้เรามาจัดปาตี้ชุดนอนกันใหมครับ สาวๆ "

" ได้สิ หลังจากที่นายตายนะ " มิกิพูดเสียงนิ่งๆ เธอเข้าไปทาบฝ่ามือที่อกไรท์เบาๆ

" สัญญาแล้วนะครับ " ไรท์ยิ้มยิงฟันเล็กน้อย

ตู้มมม !!

     ห้องเรียนที่คิลเคยเห็นในสภาพปกติ บัดนี้ได้หายไปถึงครึ่งห้อง พร้อมกันร่างของไรท์

" คิกคิก ชอบทำลายข้าวของเหมือนเดิมนะ " รุ้งพูดแหย่

" ไร้สาระ เดี๋ยวก็กลับเหมือนเดิม " มิกิพูดอย่างไม่แยแส เธอไปหยิบกุญแจและกระโดดหายไปทางพื้นที่ ที่คิดว่าเป็นหน้าต่าง

" เอ๊ะ ฉันไปด้วย " รุ้งรีบคว้ากุญแจและโดดตามมิกิอย่างรวดเร็ว

        เหลือเพียงคิลที่ยืนทำหน้าเหวออยู่คนเดียว เขาพยายามรวบรวมสติก่อนจะเดินไปเก็บกุญแจ ลักษณะกุญแจเป็นกุญแจแบบดีไซโบราณ ตรงหัวกุญแจมีหมายเลขรหัสห้องแปะเอาไว เมื่อเขาพิจารณาดูเสร็จก็หย่อยใส่กระเป๋ากางเกงเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป

" ไม่มีตัวกวนละ จะไปไหนดีล่ะ "

*****************************************

ไปซื้อไม้ ถุ๊ยยย พิมพ์ผิดบางก็ขออภัยเพราะพิมพ์โทรศัพท์มันเลยตรวจศัพท์ไม่ทั่ว(แบบสัมผัสปัดพลาดนิดนิงก็ผิดละ) แถมพิมพ์น้อยอีก ขออภัยอีกรอ TT