คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [เพราะรักเธอมากกว่า...]โดนจับตัว/เกือบ
Gun part
“เป็นไงริท หนุกอ่ะดิ”ผมถามริทขณะเดินมาด้วยกัน มือเอื้อมไปกอดคอคนตัวเล็กแล้วล็อกคอเหมือนจะแกล้ง ไอ่ริทก็ไม่อยู่เฉย พยายามจะกัดแขนผมให้ผมปล่อย
”ปล่อยเว้ยยย ไอ่กากก”เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผล มันก็ตะโกนให้ปล่อยแทน
”ฮ่าๆๆ”ผมเห็นสีหน้า แหย่ๆของมันแล้ว ก็ต้องหัวเราะออกมาครับ ฮ่าว่ะ
”ขำไรว่ะ”ริทที่หลุดจากแขนที่ล็อกของผมแล้ว จ้องหน้าเหมือนเอาเรื่อง
”เปล๊า! ไปดีกว่า”พูดจบผมก็เดินนำหน้ามัน ริทได้แต่กระฟัดกระเฟียดจ้องผมแค้นๆ
”ริท ทำแผลให้หน่อยดิ”ผมบอกมันเมื่อล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้ว ริทที่นั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวีหันมองที่ผมแล้วเมินไปอีกทางเหมือนไม่สนใจ แต่ผมรู้ มันแค่งอน
”นะครับ”ผมก็ต้องเดินเข้าไปง้อมันก่อนครับ
”…..”
”ริท เดี๋ยวก็พาไปส่งคอนโดซะเลยนิ!!”เมื่อวิธีไม้อ่อนไม่ได้ผล ก็คงต้องใช้ไม้แข็งแล้วล่ะ แล้วก็เป็นดังคาดริทหันขวับมามองผม แล้วเดินไปหยิบกล่องพยาบาลมาอย่างจำใจ
ปึ๋ง!
โต๊ะผมจะเป็นรอยไหม กระแทกซะแรง!
”เสนอหน้ามาดิ!”ริทมันบอกผม วางกล้ามหน่อยๆ ถามจริง มึงมีด้วยเหรอกล้ามน่ะ
”….”ผมไม่ตอบ ยื่นหน้าให้ตามที่ริทขอ พอระยะห่างระหว่างเราน้อยลง ทำให้ผมเห็นใบหน้าหวานนั้นชัดเจนขึ้น แววจริงจังที่อยู่ในสายตาของคนตรงหน้าทำให้ผมไม่อาจละสายตาไปได้แม้แต่วินาที
”กัน…เสร็จแล้ว”ริทบอกผมเสียงเบา เมื่อสังเกตเห็นว่าใบหน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ
ผมเหมือนตกอยู่ในภวังค์อะไรสักอย่าง เลื่อนหน้าเข้าหาใบหน้าหวานที่ตอนนี้จะอึ้งๆอยู่ ผมมองหน้าริทสลับกับปากริท ริมฝีปากแดงระเรื่อชวนให้สัมผัส ริมฝีปากเราเฉียดกันอย่างแผ่วเบาเมื่อริทหันหน้าหนีผม ผมก็ได้สติก่อนจะเลื่อนหน้าให้ห่างออกมา
”…”
”…”
เราสองคนต่างตกอยู่ในความเงียบ ผมมองริทที่หันหน้าออกไปทางระเบียง ก่อนจะสังเกตเห็นน้ำตาใสๆไหลมาจากดวงตาคู่สวย
”ร้องไห้อีกแล้ว..”ผมบอกเสียงแผ่วๆเขยิบตัวให้ไปนั่งใกล้ริทที่ตอนนี้ตัวสั่นเพราะแรงสะอื้น
”ริทรู้ไหม ว่าตัวเองน่ะ ร้องไห้มากไปแล้วนะ ถ้าคิดถึงพี่เขา ริทก็ไปหาได้นิ เดี๋ยวกันไปส่งให้ก็ได้”ผมพยายามปลอบให้มันดีขึ้น แต่ก็ไม่มีผลเลย
”กันไม่รู้หรอกนะว่าพี่โตโน่เขามีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า แต่กันรู้แค่ว่าพี่เขาก็เสียใจไม่ต่างจากริทที่เรื่องมันเป็นแบบนี้”คราวนี้ริทหันหน้าที่เปื้อนด้วยน้ำตามามองผม
”ริทรู้ไหม ว่าทำไมวันนี้พี่โน่เค้าถึงเข้ามาต่อยกัน ทั้งๆที่กันไม่ได้ทำอะไรพี่โตโน่เลย”ผมพูด ริททำท่าคิดตาม แล้วส่ายหัว
”แต่กันว่ากันรู้นะ วันนี้ริทใส่เสื้อกัน กางเกงกัน แล้วเมื่อคืนริทก็อยู่กับกันทั้งคืน ริทพอจะมองออกรึยังว่าพี่โตโน่เขาคิดอะไรอยู่ตอนนั้นน่ะ”ริททำท่าเป็นเชิงคิด แล้วตากลมโตหวานก็เบิกขึ้น ผมว่าริทคงตกใจน่าดูที่รู้ว่าคนที่มันแคร์คิดอย่างนั้น
”แต่ริทกับกันก็ไม่ได้ทำอะไรกันนิ”
”เรื่องนั้น ไม่ต้องบอกกันหรอก ริทรีบไปเคลียร์กับพี่โตโน่ดีกว่า ปล่อยให้สามีเข้าใจผิดแบบนั้นไม่ดีนะ”
”สามีบ้าไร ไอ้กากกกเอ้ยยย!”พูดจบริทก็ข่วนแขนผมจนเป็นรอย เป็นรอยไม่เท่าไร เจ็บนี่สิ อ๊ากกกก
”รีบไปเลยไป กันไม่ไปส่งนะ เดี๋ยวมีปัญหา ไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว ไอ้ขี้นอยด์กับพี่คนโก้ กูละปวดกบาลกับพวกคุณๆจริงๆเลยว่ะ”ผมบอกมันแค่นั้น แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา
”ขอบคุณนะ สำหรับทุกอย่างเลย”เสียงริทลอยผ่านเข้ามาในประสาตหู ผมยิ้มกับคำขอบคุณนั้น
”ไม่เป็นไร ก็บอกแล้ว เพื่อนคนนี้รักริทนะ”ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วหลับตาลง
ToNo part
ผมนั่งอยู่บนโซฟา หลับตาแล้วนึกถึงทุกเรื่องที่มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วรอบตัวผม แล้วพาลคิดไปถึงคนตัวเล็ก
ริท….พี่คิดถึงริท
ผมก็ได้แต่บอกตัวเองแล้วก้มหน้ารับชะตากรรมของตัวเองต่อไป ผมหยิบบทที่ต้องถ่ายพรุ่งนี้มาท่อง แต่อ่านเท่าไรๆก็ไม่เข้าหัวสักนิด จนผมต้องยอมแพ้วางบทลงแล้วเอนตัวลงบนโซฟามือก่ายหน้าผาก
คิดถึง
คำๆนี้ดังก้องในหัวผม ใบหน้าหวานๆของริทก็ลอยมาเต็มทุกห้วงของความคิดถึงเป็นความรู้สึกเดียวที่ผมมีอยู่ตอนนี้
แล้วก็พาลไปนึกถึงเรื่องที่ริทจะไปเรียนต่ออีกตั้ง 5 ปี ขนาดริทหายไปแค่คืนเดียว ผมยังเป็นขนาดนี้ แล้วอีก 5 ปีที่ริทไม่อยู่ ผมจะทนได้เหรอ จู่ๆผมก็นึกถึงคำของไอ่กัน
แน่ใจแล้วเหรอ ที่พี่ทำน่ะ เค้าเรียกว่าหวังดี
ไม่ใช่
คำตอบนี้ชัดเจนอยู่ในหัวผม มันวกไปวนมาเหมือนกับจะเตือนสติ ลองคิดกลับกัน ถ้าผมถูกทำแบบนั้นบ้าง ผมจะรู้สึกยังไง ผมรู้แล้วว่ามันไม่ใช่ความหวังดี แต่มันเป็นความเห็นแก่ตัวของผมเองต่างหาก
ที่ผมทำทั้งหมดก็เพื่อไม่ให้ตัวเองเจ็บในวันที่ไม่มีเค้า ไม่ต้องทนคิดถึง เลยตัดสินใจทำในสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต คิดว่าสิ่งที่ผมทำจะดีที่สุดแต่ไม่เลย ผมและริทเราสองคนต่างก็เสียใจ ผมผิดเองที่ไม่คิดถึงความรู้สึกของริทให้มากกว่านี้ ผิดเองที่คิดว่าการกระทำของตัวเองดีที่สุดแล้ว แล้วผมก็ผิดเองที่ทำให้คนที่ผมรัก ต้องมาร้องไห้และเสียใจ
แต่ผมสัญญา จะไม่มีวันนั้นอีก!
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าประตูห้องของไอ่กัน ผมคิดอยู่นานว่าจะเคาะดีหรือเปล่า ใจหนึ่งผมกลัวว่าริทจะไม่ยอมพอและไอ่กันจะไม่ยอมให้ผมคุยกับริท แต่ผมยังอยากจะมีวันเวลาที่อยู่กับริทอีกแค่สักพักก็ยังดี
ก๊อกๆๆ
”ครับ อ้าว พี่โน่ เป็นไงคืนดีกันแล้วยัง แล้วไหนริทล่ะ”ไอ่กันเปิดประตูมาก็พูดอะไรก็ไม่รู้ เหมือนว่าริทไม่ได้อยู่กับมันอย่างนั้นแหละ
”อะไรของมึง แล้วริทอยู่ไหน”ผมไม่สนใจที่มันถาม แต่กลับดันตัวมันแล้วแทรกตัวเข้ามาในห้อง
”อะไรนะ! นี่ยังไม่ได้พบกันอีกเหรอ”ไอ่กันจับแขนผมให้หันหน้ามาคุย สายตามันเหมือนกับกังวลบางอย่า
”พูดยั่งกับว่า ริทไปหากูอย่างนั้นแหละ มึงอย่ามาฟอร์ม ริทอยู่ไหน!”ผมบอกมันพร้อมกับทำหน้าจริงจัง
”ไม่ได้ฟอร์ม ริทมันจะไปหาพี่เพื่อจะอธิบายเรื่องผมกับมันให้พี่ฟัง แล้วมันไปไหนว่ะเนี่ย”ไอ่กันดูเป็นกังวลและดูห่วงริทมากๆ ผมรู้สึกว่ามันไม่ได้พูดเล่น
”มึงอย่าบอกนะว่าริทหายไปน่ะ”
”ผมไม่รู้..”ไอ่กัน!
ปิ๊บบๆ
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มันดังขึ้น ผมกับมันมองหน้ากันก่อนที่มันจะยกสายมารับ
”กันพูดครับ”
”ว่าไงนะ เนียร์! แล้วตอนนี้เนียร์อยู่ไหน”เสียงและสีหน้ามันฟังดูร้อนรน
”ได้ๆ งั้นตามกับเนียร์ขับรถตามมันไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่กับพี่โน่จะตามไป”พูดจบมันก็วางสายแล้วพูดกับผมเสียงเครียด
”ริทมันถูกคนที่เคยมีเรื่องกับผมจับตัวไป…”
โถ่เว้ยยย! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยว่ะ
ริท
Ritz part
โอ๊ย! ปวดหัว ผมตื่นมาในสภาพที่สลึมสลือ ทำไมมันปวดหัวอย่างนี้เนี่ย ผมกวาดสายตาไปทั่ว ก่อนจะเบิกตากว้าง
ม่านรูด!!
โดยสัญชาตญาณผมขยับตัวไปติดหัวเตียงทันที เป็นเวลาเดียวกับมีคนออกมาจากห้องน้ำ
”ตื่นแล้วเหรอ หืม!”ไอ่ตัวสูงมันเดินเข้ามาหาผมก่อนจะใช้มือหยาบน่ารังเกียจจับคางผมให้เงย ก่อนที่มันจะก้มหน้าลงมาจะจูบผม
”ปล่อยนะ!”ผมผลักมือไอ่ตัวสูง ลุกขึ้นจะเดินหนี
”เฮอะ คิดว่าเข้ามาแล้ว จะออกไปได้ง่ายๆงั้นเหรอ!”มันบอกพร้อมกับผลักผมไปที่เตียงอีกครั้ง ครั้งนี้มันขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้
”ชั้นชื่อมิค เวลาอย่างนั้นจะได้เรียกถูก นะจ๊ะ น้องหน้าหวาน”มันบอกพร้อมกับประกบปากผมอย่างแรง ผมพยายามจะผลักมันออก และไม่ยอมให้ลุกล้ำเข้ามา
“อื้อออ….ปล่อยนะ!”
มือสองข้างไอ่ชั่วนี่ก็ลูบไปตามร่างกายผมและปลดกระดุมเสื้อออก น้ำตาผมไหลเป็นสายตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ไอ่ชั่วมิคก็ก้มลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอของผม สองมือผมพยายามจะผลักมันออก มันคงรำคาญเลยถอดเข็มขัดมามัดมือผมไว้
”จะอ่อนโยนให้ก็ไม่ชอบ ก็ไม่บอกตั้งแต่ทีแรกว่าอยากจะเจ็บตัว!”มันพูดจบแล้วตบหน้าผมอย่างแรง
เพี๊ยะ
”ฮึก!”
”เฮอะ หน้าหวานๆนี่เป็นรอยมันก็มีอารมณ์ดีเหมือนกันนะ”พูดจบมันก็ปลดกระดุมเสื้อที่เหลือทั้งของผมและของมันออก ทำท่าจะก้มลงมาอีกครั้ง
”ไอ่ชั่วเอ้ยยย!!”เสียงที่คุ้นเคยตะโกนโวยวาย ผมไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตามอง ทำไมผมรู้สึกหมดแรงแล้วก็ ร้อนอย่างนี้น่ะ!
“พี่ริทเป็นไรรึเปล่า ตามช่วยหน่อย พี่ริทเนียร์ไม่ตอบเลยอ่ะ”
“พี่โน่ กันโทรเรียกตำรวจมาแล้ว เดี๋ยวคงถึง เล่นกับใครไม่เล่นนะมึง”
”ริท!ตื่นสิ ริท”ผมได้ยินเสียงเรียกข้างๆหู แต่ตาผมมันไม่มีแรงจะลืมแล้ว ผมรู้แต่ว่า ผมร้อน…
”ริท…”ผมรู้สึกว่าเสียงข้างๆหูแผ่วๆชอบกล แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยร้อนแล้วแหละ โอ๊ะ! ผมถอดเสื้อไปตั้งแต่เมื่อไรน่ะ!
”โห พี่โน่ ไม่รอให้ถึงคอนโดก่อนรึไง”เสียงกวนประสาทของใครก็ไม่รู้แต่รู้สึกเหมือนจะโดยล้อยังไงก็ไม่รู้
”หุบปาก! ริทใส่เสื้อเร็ว”เขาพูดอะไรอยู่ข้างๆหูผมก็ไม่รู้ แล้วยังยัดเสื้อใส่มือผมอีก คนมันร้อน!จะให้ใส่ได้ไงว่ะ
”ไม่เอาาา ร้อนอ่ะ”ผมบอกพร้อมกับเอาเสื้อยื่นคืนให้ แต่พอมือผมแตะใครคนนั้น ผมก็รู้สึกวูบวาบแปลกๆ
”อือออ”ผมค่อยๆเบียดตัวเข้าหาเขา อืม รู้สึกดีเป็นบ้าเลย แล้วก็ไม่ร้อนแล้วด้วย แต่แค่นั้นมันยังไม่พอสำหรับผมในตอนนี้
ผมเอือมมือไปโอบรอบคอคนๆนั้นแล้วบังคับให้เขาก้มลงมาก่อนที่ผมจะเริ่มประกบปากเขา ผมรู้สึกว่าเขาก็ตอบรับสัมผัสจากผม
”เอ่ออ.. ผมคงต้องไปแล้วใช่ไหม”ใครว่ะ ขัดแมร่งจริง!! แล้วจากเสียงที่พูดมาเมื่อกี้ ทำให้เขาผละออกจากผม ก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหู
”กลับห้องก่อนนะครับ…”แล้วสองมือกับอกอบอุ่นก็อุ้มผมออกไปจากที่นั้น
_________________________
ขอโทษที่อัปช้า ความจริง เราก็อยากจะให้ทันวันเกิดริท แต่สัปดาห์ที่ผ่านมางานโรงเรียนและการบ้านเยอะมากก
ทำไมมันเรียนหนักงี้ว่ะ!!
ยอมรับว่าตอนนี้สมองมันตันหน่อย ถ้าคำพูดของตัวละครขขัดๆก็อย่าถือสาเลยนะค่ะ
สุดท้าย รักคนอ่านทุกคนน่ะคะ
ความคิดเห็น