SF TVXQ Love in the ICE (Yaoi) YunJae

เนื้อเรื่อง

His  love is like wind.  You can’t see it.

But you can fell it.

                รอยยิ้มของเขาทำให้ผมพลอยยิ้มตามไปด้วยทุกครั้ง

                ความสดใสของเขาทำให้ผมรู้สึกว่าโลกใบนี้มีสีสันขึ้นมาก

                ความสุขของเขาทำให้ผมลืมเรื่องทุกข์ใจต่างๆที่เกิดขึ้น

                แต่เมื่อเขาเจ็บปวดผมกลับเจ็บกว่าเขาเป็นร้อยเท่า

                เจ็บปวดนะที่ต้องเก็บความรู้สึกไว้ตลอด

                เจ็บปวดนะที่ต้องแอบรักคนที่มีเจ้าของแล้ว

                เจ็บปวดนะที่ต้องเห็นเขาอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่น

                เจ็บปวดนะที่เป็นได้แค่เพื่อนสนิท...

‘เพื่อนสนิท’  ชอง ยุนโฮ กับ คิม แจจุง   เป็นเพื่อนสนิทกันมาก   ทุกคนอาจจะมองและคิดอย่างนั้น   ร่างบางเองก็คิดกับยุนโฮแค่เพื่อนสนิท   แต่สำหรับชายหนุ่มแล้วความรู้สึกของเขาล้ำเส้นเกินกว่าคำว่าเพื่อนสนิทไปมาก

                “ดึกป่านนี้แล้วมัวทำอะไรอยู่นะ  แจจุง” ยุนโฮพึมพำเบาๆแล้วทรุดตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า   เพื่อนสนิทของเขายังไม่กลับมานั่นเป็นสาเหตุทำให้ชายหนุ่มร้อนใจเป็นอย่างมาก ... ฝนก็ตกหนักแบบนี้  ร่มก็ไม่ได้เอาไป  แล้วแบบนี้จะกลับยังไงล่ะ ...

                ก๊อกๆๆ

                เสียงเคาะประตูดังขึ้น   ร่างสูงดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วรีบเดินไปเปิดประตู   ประตู้เนื้อไม้ชั้นดีเปิดผ่างออกอย่างแรง   ทันทีที่ยุนโฮเห็นคนที่ยืนอยู่เห็นประตูถึงกับใจหล่นวูบ   แจจุงที่เนื้อตัวเปียกปอนยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก   ตามเนื้อตัวของร่างบางนั้นมีแต่รอยช้ำเป็นจ้ำๆซึ่งเกิดจากการกดบีบ

                คนตัวเล็กเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของตนก็โผเข้าหาร่างสูงมทันทีแล้วปล่อยความอ่อนแอออกมาระลอกใหญ่   มือเรียวกำและขย้ำเสื้อของชายหนุ่มแรงๆราวกับว่าจะทำให้มันขาดให้ได้   ริมฝีปากที่เคยแดงสดแต่บัดนี้กลับซีดเผือดเอื้อนเอ่ยวาจาออกมาพร้อมเสียงสะอื้นไห้

                “ฮึก  ยะ ยุนโฮ อึก  ยูชอนเขาทิ้งฉัน ฮึก  เข้าไม่รักฉันแล้ว ฮือ...” ร่างสูงเจ็บปวดเหลือเกินที่เห็นคนซึ่งตนรักต้องเป็นแบบนี้     มือหนายกขึ้นโอบกอดรอบเอวบางแล้วกระชับให้แน่นเข้าเรื่อยๆ

                แจจุงร้องไห้อยู่สักพักใหญ่ก็เผลอหลับไป   ชายหนุ่มช้อนร่างบางขึ้นอุ้มแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำในห้องนอนของคนตัวเล็ก   ยุนโฮวางแจจุงลงในอ่างที่ไม่มีน้ำแล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ร่างบางอย่างรวดเร็ว   ผมสี รัตติกาลที่เปียกลู่ไปตามใบหน้าหวานถูกเช็ดเบาๆจนหมาดด้วยผ้าขนหนูสีขาวสะอาด

                เมื่อทำให้ตัวของร่างบางแห้งแล้ว   ยุนโฮก็อุ้มแจจุงมาไว้ที่เตียงอย่างนุ่มนวลแล้วห่มผ้าให้   ฝ่ามืออุ่นลูบเบาๆไปที่เรือนผมนุ่ม   มืออีกข้างหนึ่งก็กุมมือของร่างบางไว้หลวมๆ   ร่างสูงนั่งเฝ้าแจจุงอยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไปในที่สุด

                แสงสว่างสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง   เป็นผลให้คนที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา   เช้าวันนี้แจจุงปวดหัวเป็นอย่างมากเนื่องจากเมื่อคืนเขานั่งร้องไห้ตามฝนนานไปวันนี้ผลที่ตามมาจึงทำให้ไม่สบาย    ร่างบางพยายามจะยันตัวนั่งแต่แล้วก็รู้สึกชาที่แขนขวา   นัยน์ตาหวานมองไปที่ต้นเหตุก็พบยุนโฮกำลังฟุบหน้าเข้ากับแขนของเขาอยู่

                “ยุนโฮ  นี่  ตื่นได้แล้ว” เสียงหวานที่ติดแหบนิดๆเอ่ยเรียกชายหนุ่ม   มือเรียวแตะไปที่ไหล่หนาแล้วเขย่าเบาๆ   ยุนโฮผงกหัวขึ้นแล้วสะบัดแรงๆเพื่อไล่ความง่วง    ร่างสูงไล่สายตาไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียงที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าสะอื้นเบาๆ   มือวางลงบนไหล่ของร่างเล็กแล้วออกแรงบีบเล็กน้อยหวังเพื่อจะเป็นการปลอบโยน   แต่กลับทำให้แจจุงปล่อยน้ำตาออกมาอย่างกับเขื่อนแตก

                ชายหนุ่มคว้าเอาร่างบอบบางเข้ามาในอ้อมแขน   มือหนากดศีรษะของร่างเล็กลงกับไหล่ของตน  ริมฝีปากหยักได้รูปขยับเอื้อนเอ่ยคำปลอบโยน

                “แจจุง  ไม่เอาน่าจะร้องไห้ทำไม   ทีเขายังไม่ร้องไห้เลย  แล้วทำไมเราต้องร้องไห้เพื่อเขาด้วยใช่มั้ย  แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยนิ่  นายนะเลิกเสียใจได้แล้วนะ  ไม่ต้องทำเพื่อฉันแต่เพื่อตัวของนายเองและคนอื่นๆที่เขาเป็นห่วงนายอยู่...” ร่างเล็กขืนตัวเล็กน้อยออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม   มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาอย่างลวกๆแล้วยิ้มบางๆให้ยุนโฮ

                “ขอบใจนะยุนโฮ  ต่อไปนี้ฉันจะไม่ร้องไห้ให้ใครง่ายๆอีกแล้ว” แจจุงกล่าวด้วยท่าทางมั่นใจจากนั้นก็กระโดนลงจากเตียงแล้ววิ่งไปอาบน้ำทันที   แต่ก็ไม่ลืมที่จะจุ๊บเบาๆที่แก้มของชายหนุ่มเพื่อเป็นการขอบคุณ

                ยุนโฮที่เศร้าไปตามร่างบางในตอนแรกถึงกับยิ้มออกเมื่อเห็นความร่างเริง   สดใส   ตามแบบของแจจุงกลับมา   แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมมันง่ายแบบนี้ ... อะไรกันเมื่อคืนร้องไห้หนักจนหลับไป   แต่พอตอนเช้ากลับเหมือนว่าจำเรื่องเมื่อวานไม่ได้เลยสักนิด   แค่ปลอบนิดเดียวก็หยุดแล้ว ...

                เวลาผ่านไปได้หลายเดือน   สภาพจิตใจของแจจุงในตอนนี้ดีขึ้นมากจนไม่เหลือความเศร้าเลยสักนิด   กลับมาสดใส   ร่างเริงเหมือนเดิม

                ช่วงเวลาค่ำคืนของวันหนึ่ง   แจจงนั่งตากลมอยู่ที่ระเบียงกว้าได้สักพักแล้ว   ยุนโฮเดินมาพร้อมแก้วโกโก้อุ่นๆแก้วหนึ่งก่อนจะส่งให้ร่างบางแล้วกระชับผ้าพันคอของคนตัวเล็ก   แจจุงยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างน่ารักแล้วดึงยุนโฮให้นั่งลงข้างๆตน   ดวงหน้าหวานเอนซบไปที่ไหล่กว้าง

                “ยุนโฮ  ฉันจะสารภาพรักกับคนคนหนึ่งล่ะ  นายคิดว่าเขาจะปฏิเสธมั้ย” ร่างสูงใจเสียนิดๆเมื่อได้ยินที่แจจุงพูดอย่างนั้น

                “แจจุง  นายไม่กลัวเหรอ” ยุนโฮเอ่ยอย่างเป็นห่งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับแจจุง

                “ไม่กลัวหรอก  เพราะฉันคิดว่าเขาคงไม่ทำร้ายฉันแน่นอน”

                “...” ยุนโฮเงียบไปเพื่อรอฟังประโยคที่เพื่อนของเขาจะเอ่ย   ถึงแม้ว่าในใจของเขาจะเจ็บอยู่ไม่น้อย

                “เขาน่ะ   ดีกับฉันมากๆเลยล่ะ   ดูแล เอาใจใส่ฉันเป็นอย่างดี   ไม่เคยจะทิ้งฉันไปไหนด้วย...”

                “...”

                “เขาอยู่ข้างฉันตลอดเวลา  แต่บางครั้งฉันกลับมองข้ามเขาไป” แจจุงผงกหัวขึ้นจากไหล่แล้วโน้มริมฝีปากไปใกล้หูของยุนโฮ

                “ฉันรักนายนะ  ยุนโฮ” เสียงหวานเอ่ยออกมาแล้วเจ้าตัวก็รีบซุกหน้าตัวเองเข้ากับฝ่ามือนิ่มด้วยความเขินอาย   ชายหนุ่มรู้สึกหน้าร้อนวูบไปชั่วขณะก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ   มือหนาช้อนเอาคางมนขึ้นมาแล้วจ้องลึกไปในดวงตาคู่หน้าซึ่งตอนนี้หลบสายตาของเขา

                “แบบนี้ไม่แฟร์  จะเขินทำไม  ทีเมื่อกี๊ยังกล้าอยู่เลย” ยุนโฮพูดในน้ำเสียงกวนๆ

                “ก็...  ก็…” แจจุงพยายามที่จะพูดแต่ก็พูดไม่ออกอยู่ดี

                “ก็  ก็อะไร  หืมม์~” ร่างสูงโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของร่างบางอีก

                “ก็ โอ๊ย  นายอย่าแกล้งฉันสิ” ร่างเล็กหันหลังให้ยุนโฮอย่างงอนๆ  ชายหนุ่มยิ้มแล้วสายหน้านิดๆก่อนจะสวมกอดที่เอวบาง

                “โอ๋  อย่างอนสิ  ฉันขอโทษนะ  ไม่แกล้งแล้วครับ”

                “...”

                “แจจุง  พูดอะไรหน่อยสิ  อย่าเงียบแบบนี้เลยนะ” ยุนโฮพูดในน้ำเสียงที่อ่อนลงมากจนร่างบางรู้สึกได้   แจจุงหันกลับมาแล้วจ้องลึกไปในดวงตาคมของร่างสูงเพื่อจะค้นหาคำตอบ

                “ฉันก็รักนายนะ แจจุง…” ยุนโฮกล่าวแล้วโน้มหน้าเข้าไปประทับจูบอันแสนหวานให้ร่างเล็ก   แขนเรียวของแจจุงยกขึ้นโอบรอบคอของร่างสูง   ทั้งสองมอบความหอมหวานให้กันอย่างไม่สิ้นสุด   ยุนโฮอยากขอบคุณยูชอนเหลือเกินที่ทิ้งแจจุงแล้วให้เขาได้เป็นคนที่ดูแลร่างบางเอง...

***************** THE  END *********************

E mi

mimi_ mimi
mimi_ mimi
mimi_ mimi 
mi nd