หล่อ ร้าย นายเทพบุตร

ขอสัญญาว่าจะรักแค่คุณ ว่าจะรักแค่คุณเท่านั้น .. อิอิ  ร้องเพลงนี้แล้วรู้สึกเหมือนมีความรักจัง ฉันก็ไม่รู้หรอกนะทำไมถึงชอบเพลงนี้  แต่ความหมายดีมากเลย ถ้ามีใครสักคนมาร้องให้ฉันฟังและรู้สึกตามเพลงนี้จริงๆมันคงฟินมากเลยสินะ อร้ายยยเขินนนน >/////<

เฮ้อ ... แต่ทำไมฟ้าช่างกลั่นแกล้งคนสวยขนาดนี้นะ จะจบมอปลายอยู่แล้วฉันยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที (แทนที่จะเครียดเรื่องเรียนต่อ)  ฉันชื่อชมพูเรียนอยู่โรงเรียนโอ้เย้ลั้ลลาอีก 2 เดือน ฉันก็จะจบมอหกแล้ว แต่มันน่าแปลกมากกกก ทำไมไม่มีใครมาจีบฉันสักคน ก็ไม่เชิงว่าหายเงียบอะไรหรอกนะ ก็มีมาบ้างแหละ แต่สุดท้ายเฮ้อออ... แฟนมาตามกันทั้งนั้น เหมือนฉันกลายเป็นกิ๊กไปเลย ไม่มีใครจริงจังกับฉันสักคน T^T ทั้งที่ฉันออกจะสวยขนาดนี้

“แม่ค่ะ  พรุ่งนี้เราจะไปช้อปปิ้งที่ไหนกันดีคะ ^^” ฉันพูดพลางเดินเข้าไปหาแม่ ที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำความสะอาดเครื่องเพชรชุดใหญ่ ที่ฉันได้ยินแว่วๆมาว่า เพชรน้ำดีจากต่างประเทศเลยแหละ o.O  (ลืมบอกบ้านฉันน่ะรวยมาก ทำกิจการเกี่ยวกับเครื่องเพชรจ้ะ)

“อะไรกันลูกเพิ่งไปช้อปมาเมื่อวันอาทิตย์เองนะ”แม่ตอบโดยที่สายตายังคงอยู่กับเครื่องเพชร -_-‘

“แม่ค่ะ วันนี้วันอังคารแล้วนะ ผ่านมาตั้ง1วันที่หนูไม่ได้ช้อป”

“ลูกจะใช้เงินเปลืองไปแล้วนะ ประหยัดบ้างก็ได้นะลูก”

“โอเคคะแม่ ต่อไปนี้หนูจะประหยัดแต่ว่าวันพรุ่งนี้ขอช้อปแหลกวันสุดท้ายนะคะ”ฉันรู้ว่าแม่ต้องแพ้สายตาออดอ้อนของฉันแน่ๆอิอิ

“ก็ได้จ้ะๆๆๆ จริงๆเลยนะลูกคนนี้”แม่พูดพร้อมกอดฉันแน่น

อิอิได้ผลแห่ะ ฉันรีบขื้นห้องเพื่อที่จะโทรนัดยัยพีชเพื่อนสนิทคนเดียวที่โรงเรียนของฉัน (สวยจนไม่อยากมีใครคบอ่ะนะ -_-)

“ฮัลโหล ว่าไงพู”

“พรุ่งนี้ไปสยามบาราก้ากับฉันนะ ฉันเบื่อๆอยากช้อปนะ^^”

“อีกแล้วหรอพู แกเพิ่งไปมาเองนะ” นี่แกกับแม่ฉันนัดกันพูดรึเปล่าเนี่ย

“เอาเถอะๆๆๆ ถ้าแกไม่ไปฉันไปเองก็ได้” ฉันค้อนกลับปลายสาย

“ดูก่อนละกัน ถ้าพ่อกับแม่ฉันอยู่ร้าน ฉันจะไปเป็นเพื่อนแกละกันนะ”

“เย้ๆๆๆ ฉันรักแกที่สุดเลย ฉันรักแกนะยัยพีช จุ๊บๆๆๆๆ”

สยามบาราก้า ...

ฉันเดินอย่างชิวๆ สบายใจพร้อมกับยัยพีช ที่สละเวลาจากการเฝ้าร้านอุปกรณ์ป้องกันตัวต่างๆ มาเป็นเพื่อนฉัน

“พีช แกว่าเสื้อร้านนั้นสวยป่ะ ?” ฉันพูดพลางชี้เสื้อกล้ามสีขาว ที่ตกแต่งได้เก๋สุดๆ

“ฉันว่ามันโป้ไปนะพู”

“แกยังไม่ชินกับการแตกตัวของฉันอีกหรอ” ฉันเซ็งตลอดเวลาที่ยัยหน้าทำหน้าไม่อินกับการแตกตัวของฉัน

“แล้วแต่ก็แล้วกัน งั้นฉันไปรอที่ร้านหนังสือนะ”

“อื้มๆงั้นเดี๋ยวจะรีบตามไป”

....

“1250 บาทคะ” พนักงานสาวสวย(น้อยกว่าฉัน)บอกพลางหยิบเสื้อใส่ถุง

“สักครู่นะคะ”

อ้ะ ...

พลั่ก

อุ่บบ...

“ช่วยด้วยคะๆๆ ขโมยคะขโมยๆๆๆ ,เป็นอะไรมั้ยคะคุณ”

พนักงานหันมาถามฉัน ที่ตอนนี้ลงไปนั่งเล่นจับกบกับพื้นแล้วเรียบร้อย ไอ่หัวขโมยบ้านี่มันเอากระเป๋าฉันไปทั้งใบเลย..

“ไม่เป็นไรคะ ,มันวิ่งไปทางไหนแล้วคะ”

“ทางนั้นคะ เอ่อว่าแต่คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ ตอนนี้รปภ.ตามไปแล้ว คุณอย่าห่วงเลยคะ อ่าวคุณ คุณคะๆ คุณๆ”

ฉันสนใจเสียงพนักงานที่เรียกตาม ฉันวิ่งตามหัวขโมยอย่างไม่คิดชีวิต แล้วก็เจอจนได้ มันคงวิ่งมานานละสิ ถึงมายืนหอบอยู่ที่ลานจอดรถเนี่ย หึๆ

“หยุดนะโว้ย ไอ่หัวขโมย”

“เห้ยมาได้ไงวะ”

“ก็วิ่งมานะสิถามได้ เหนื่อยนะโว้ยยยแกไม่รอดแน่หึๆ”แล้วมันก็วิ่งฉันเหนื่อยนะโว้ยจะวิ่งทำไมยอมๆเหอะ-__-‘

อักก

พลั่ก

อุ่บ ..

หะ เห้ย ใครนะ ภาพที่เห็นตรงหน้าตอนนี้คือไอ้หัวขโมยนอนกองกับพื้นแล้วเรียบร้อย พลเมืองดีหันมาพร้อมกับยื่นกระเป๋าคืนให้ฉันฉันละสายตาจากไอ้หัวขโมยแล้วหันมารับจากกระเป๋าจากพลเมืองดี

“ขะ ขะ ขอบคุณ...”โอ้แม่เจ้าโว้ยยย อาราบาก้า บิกิ กริ๊ดกร้าดดดด หล่อคะ ผู้ชายอะไรหน้าคมเข้มผิวขาว แก้มอมชมพูระเรื่อ ริมฝีปากเรียวอมชมพู น่าจับจูบชะมัด กริ้ดคะ จะละลายอยู่แล้ววว >////<

“คุณครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ -_-“

“หล่อคะ >/////<”

“หะ อะไรนะครับ ?”

“อ๋อ คะ... ขะ ขอบคุณคะ ^^”

“ครับ ..ไม่เป็นไรครับ J”

อ้ากกก มายิ้มให้อีก จะละลายแล้วค่าาาาาา ....

ติดตามต่อในตอนต่อไป J