Do you trust me? ขอแค่เชื่อใจ

          สวัสดีค่ะทุกคน ในเนื้อหาของเรื่องนี้จะดำเนินโดยให้ ‘ความเชื่อใจและไว้ใจ’ เป็นคีย์เวิร์ดสำคัญของเรื่องนะคะ เพราะคิดว่าแต่ละคนต้องมีความเชื่อใจและไว้ใจซึ่งกันและกันเป็นส่วนหนึ่งในการใช้ชีวิต ไม่ว่าจะกับคนรัก คนในครอบครัว แม้กระทั่งเพื่อนก็ด้วย...จริงไหมคะ

     

     

แนะนำตัวละคร

พระเอก 

แม็กซ์ แม็กซิมัส ธิบดิ์ธำรงวัฒนา อายุ 30 ปี

ประธานบริษัทธำรงวัฒนากรุ๊ป เจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

นายเอก

โลตัส รวินท์ ศรัณยบูรนันท์ อายุ 20 ปี 

นักศึกษาปี 3 คณะศิลปกรรมศาสตร์ สาขาการออกแบบเครื่องประดับ

***บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับเนื้อหาในนิยายทั้งสิ้น แค่นำมาใช้เป็นอิมเมจของตัวละครเท่านั้น***

.....................

          ผมออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูชุบน้ำผืนเล็ก เอามาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้คนพี่ที่นอนอยู่ ค่อยๆ เช็ดอย่างเบามือ ทั้งๆ ที่ไม่ต้องเบาก็ได้ แต่ก็กลัวจะแสบผิวคนพี่เขา

              เริ่มเช็ดจากหน้าผากลากไล้มาที่ผิวแก้มทั้งสองข้างและลงมาที่ลำคอแกร่ง แต่เหมือนคนหลับจะรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่ทำให้รบกวนการนอนจึงส่งเสียงออกมา

              “อื้อ~” นอกจากส่งเสียงไม่พอ ก็ยังเอามือดันผ้าออกจากลำคอที่กำลังเช็ดอีก

              “พี่แม็กซ์ครับ เช็ดตัวหน่อยนะ” ผมบอกคนพี่อย่างใจเย็น และกำลังจะลูบเช็ดอีกครั้ง

              “ไม่อาวว”

              “เฮ้อ...อย่าดื้อสิครับ เช็ดตัวแป๊บเดียวนะ พี่จะได้สบายตัว”

ผมพยายามต่อรองกับคนเมาที่เอาแต่ดิ้นไปมา ดูเหมือนคนพี่จะลืมตามองมาที่ผมด้วยสายตานิ่งๆ อ่านอารมณ์ไม่ออก

“พี่แม็กซ์...” ผมเอ่ยเรียกชื่อของคนพี่เบาๆ แต่อยู่ๆ ก็ถูกจับข้อมือข้างที่ผมถือผ้าอยู่ไว้แน่น แล้วออกแรงดึงผมให้เข้าไปหาตัว จากนั้นก็พลิกร่างของผมนอนหงายลงไปกับโซฟา ผมได้แต่ตกใจโดยไม่ได้ทันระวังตัว ก็ถูกปากของพี่แม็กซ์ประกบลงมาแนบชิดกับริมฝีปากของผมเสียแล้ว

........................

          ปล. เรื่องนี้เป็นการเขียนวายเรื่องแรกค่ะ อาจจะมีภาษาหรือเนื้อเรื่องที่อาจจะยังไม่มูสเท่าไหร่ ก็ขออภัยด้วยนะคะ และช่วงนี้จะยังเป็นแค่การเปิดเรื่องไว้ก่อนส่วนเนื้อเรื่องจะค่อยๆ ทยอยอัพตามทีหลังค่ะ