รักแสนวุ่นของยายตัวแสบกับนายเพอร์เฟ็ค

   และแล้วเวลาก็ล่วงเลยมาจากมัธยมปลายฉันก็กลายมาเป็นเด็กมหาลัยแล้ว (ฮะฮ่าโตแล้วเว้ย)และฉันผู้มีความสามารถในทุก ๆด้านก็สามารถก็สามารถเอ็นทรานซ์เข้าเรียนคณะการบัญชีที่ฉันหวังไว้ได้ คนเก่งก็เป็นอย่างนี้แหละแต่กว่าจะสอบได้ก็ล่อแหล่เหมือนกันนะ มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ฉันดอกขิง เป็นนักศึกษาของคณะการบัญชี อยู่ปี 1 และวันนี้ก็เป็นการเปิดเทอมวันแรกของฉันดีใจอย่างมากเพราะเบื่อการอยู่ที่บ้านมาก ๆ และจะได้เจอเพื่อนใหม่ด้วย ส่วนเพื่อนไ อ้ตัวเดิมของฉันมันก็เอ็นติดมหาลัยเดียวกันเนี่ยแหละแต่ไม่มีใครเลือกคณะเดียวกับฉันเลย (ประมาณว่าสังคมรังเกียจ:ผู้เขียน) เปล่านะ ฉันก็แค่รังเกียจสังคมแค่นั้นเอง อ้าวเข้าเรื่องต่อ ทำไมก็ไม่รู้แต่มีคนบอกว่าคำขวัญคณะนี้ก็คือ "สวยถึกและบึกบึน" แรก ๆก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่พอสำรวจจากรุ่นพี่แล้วก็จะไม่ให้บึกบึนได้ไงก็เล่นถือหนังสือเรียนเล่มเบ้อเริ้มเลยประมาณว่าทุ่มใส่หัวใครไม่แตกก็เกือลล่ะวะ อ้าวร่ายมาซะยาวเลยตอนนี้เวลาแปดโมงครึ่งแล้วนี่หว่าถึงเวาลเรียนชั่วโมงแรกแล้วนี่หว่า ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่ง 180 กม./ชั่วโมง เข้าโค้งไม่มีผ่อน 
โอ้ย.......... และแล้วฉันชนอะไรก็ไม่รู้ในขณะที่จะเลี้ยวตรงหัวมุมทางขึ้นตึก
-ขอโทษครับ
-ใครวะ (ยังก้มหน้าอยู่) เดินไม่ดูตาม้าตาเรือหรือไง คนยิ่งรีบ ๆ อยู่
-ตาม้ากับตาเรือไม่ได้เอามาด้วยเพราะที่บ้านไม่ได้เลี้ยงม้าและไม่ได้ทำการประมง เอามาแต่ตาทั้งสองดวงของฉันนี่
และฉันก็เงยหน้าขึ้นมอง โอ้พระเจ้า หล่อมั่ก มาก แต่ความหล่อไม่สามารถจะทำให้ฉันปรณีต่อไ อ้บ้านี่ได้อทำให้ฉันเจ็บตัวและปากมันยังมากวน Convest อยู่ได้
-ไ อ้บ้าทำฉันเจ็บแล้วยังมากวนประสาทอีกนะ
-ใครกันแน่ เธอนั่นแหละที่เดินมาชนฉัน อ๋อไม่ใชซิเหมือนวิงไล่ควายมากกว่า ควายหายเหรอ
-นี่นาย มันจะมากไปแล้วนะ ถ้าควายฉันหายนะมันคงไปอยู่บนหัวนายนั่นแหละ
-ยายบ้า ฉันก็ขอโทษเธอแล้วไง แต่เธอยังมาว่าฉันอีก
ฉันมองดูนาฬิกา โธ่เว้ยมันไม่มีเวลาแล้ว ถ้าขืนไปช้ากว่านี้นะสายแน่นอนเลยเรา
-ฝากไว้ก่อนแล้วกัน อีตาบ้า ถ้าฉันเจอนายคราวหน้านายตายแน่
-อย่าลืมมาเอาคืนแล้วกันฝากไว้นานเดี๋ยวฉันลืม
 นายนั่นตะโกนตามหลังฉันมา แต่ฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้วตอนนี้ เพราะภาพพจน์ฉันอาจจะเสียก็ได้ถ้าฉันเข้าเรียนสายคาบแรก