รักสุดท้ายของนายกระจอก

ตอนที่ 0 : ฉันและเธอ
เช้าหน้าร้อนนี้ ผม นายกวี ...... พนักงานที่ขยันที่สุดของบริษัทสยามจำกัด นั่งรถเมล์ต่อรถไฟฟ้ามาทำงานตามปกติซึ่งเป็นเหตุการณ์ทั่วไปของมหานครที่การจราจรคับคั่งอย่างรุนแรง
      "เหมือนเดิม"  ผมรำพันเหมือนเมื่อสองวันที่แล้ว
      "เมื่อไหร่ชีวิตจะดีขึ้นนะ" ผมรำพันดังขึ้น
      "เมื่อไหร่เจ้านายจะเลิกโวยวายซะที"  ผมพูดดังขึ้น
      "แล้วเมื่อไหร่คุณจะหยุดพูดซะทีละ" เสียงห้าวพร้อมเอาเรื่องของคนข้างตอบกลับมา
      ผมหันกลับไปหาต้นเสียงพร้อมกับเม้มปากสนิทจ้องตาชายร่างใหญ่
      "คุณคิดว่าคุณมีปัญหาคนเดียวหรือไง" ชายคนนั้นจ้องกลับพร้อมเอาเรื่อง
      "เอ่อ  ผมขอโทษครับพี่"  ผมเสียงอ่อย...แล้วเดินถอยห่างออกไปมองชายคนดังกล่าวอย่างหวาดๆ 
      เมื่อถึงที่ตึกทำงาน 
      ผมมองนาฬิกาแล้วรีบขึ้นลิฟท์ให้ไวที่สุด โดยไม่ทันสังเกตว่ามีเดินตามติดด้วย
 โครม!? ผมปะทะใครก็ไม่ทราบแต่ที่ผมทราบก็คือมันคงโง่มากที่มองไม่เห็นผม
    "นี่คุณ  ...  มีตาไหมเนี่ยะ"
    "มีแต่คุณละ มีตาหรือเปล่า" เสียงหญิงสาวตวาดกลับ
    "แล้วไง...ละ"  ผมไม่ยอมลดละ "แล้วเจ๊....ไม่คิดจะขอโทษหรือไง"
    "อ้าว.....คุณนี่มันแมนมากเลยนะ" หญิงสาวประชด
   "สิทธิเท่าเทียมกันซิคุณ คุณผิดก็ต้องขอโทษซิ"
    "คุณมีแฟนหรือยัง?"  หญิงสาวถามกลับ
    "แล้วมันเกี่ยว !? อะไรเนี่ยะ"  ผมงง  "ยัง...หรือคุณบอกว่าอยากเป็นแฟนกับผม"  ผมมองแล้วว่าหญิงสาวคนนี้ก็สวยไม่ใช่เล่นทีเดียว เผื่อฟลุ๊คได้แฟนก็คราวนี้
    "สมควรแล้วที่คนที่มีนิสัยอย่างนี้ไม่มีแฟน  แถมยังซื่อบื้ออีก"  หญิงสาวย้อนกลับ ทำเอาผมหุบยิ้มทันที แต่กว่าผมจะตั้งสติได้หล่อนก็รีบกดลิฟท์หายไปทันที
    "ยายบ้า....อย่าให้เจออีกนะ"
    ผมมองนาฬิกาก่อนจะพูดว่า "สายอีกแล้ว"
    "