Love is (yaoi) วอนซิน

เนื้อเรื่อง

สำหรับคนส่วนมากแล้วความรักอาจจะเป็นสิ่งที่ดูสวยงามบางคนอาจคิดว่าความรักเป็นสิ่งที่น่าเจ็บปวดแต่สำหรับเค้า"คิม ฮีชอล" คนนี้ตอนแรกเค้าก็คิดเหมือนคนส่วนมากก็คือความรักเป็นสิ่งที่ดูหน้าสัมผัส หอมหวานแต่เมื่อเค้าได้เจอกับความรักที่เจ็บปวดเค้าก็ได้เปลี่ยนทัศนคติมุมมองความรักว่าความรักเป็นสิ่งที่ดูน่าปวดร้าว ทั้งขม ทั้งเจ็บปวด แต่ในที่สุดเมื่อเค้าได้เจอกับหนุ่มเพอร์เฟ็คที่ทุกคนหมายปองร่วมทั้งเพื่อนสนิทของเค้า “อีทึก”  เค้าจึงต้องเก็บความรักในครั้งนี้ไว้กับตัวเอง

"ฮีชอล ชั้นว่าเราเลิกกันเถอะ"คำพูดที่หนุ่มหน้าตี๋ ฮันคยอง อดีตแฟนของฮีชอลที่คบกันมานาน 3 ปี ถูกเอ่ยออกมาในวันวาเลนไทน์ปีที่แล้วยังคงก้องอยู่ในความคิดของเค้าเสมอจนถึงวาเลนไทน์ปี2008เค้าก็ยังเลิกคิดถึงอดีตคนรักของตัวเองไม่ได้

"ฮีชอล  ฮีชอลล ฮีชอลลลลล"เสียงอีทึกเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยประถมตะโกนเรียก

"ห๊ะ! ๆๆ มีไร ๆๆ ใครตายๆ" ฮีชอลสะดุ้งตื่นจากภวังค์ด้วยความตกใจ

"ไอ้บ้า ใครตายเหล๊า ชั้นจะถามว่าจะนั่งเฝ้าโต๊ะหรือว่าจะไปซื้อข้าว ถ้านายไปซื้อชั้นจะได้นั่งเฝ้า"

"นายไปซื้อก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นเฝ้าเอง"

"งั้นนายเอาคูปองมาเดี๋ยวไปซื้อให้"

"โอเคๆ ชั้นเอาเส้นเล็กเย็นตาโฟร้านเดิมนะ"

"นั่งเฝ้าโต๊ะดีๆหล่ะ อย่ามัวแต่เหม่อ เดี๋ยวโดนแย่งโต๊ะอีก"สิ้นคำบ่นอีทึกก็เดินไปซื้อข้าวแต่พอเดินกลับมาเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

ตุ๊บ โอ๊ย!! ---- อีทึกเดินชนกลุ่มของคังอินนักเลงประจำโรงเรียนทำให้ข้าวของหกกระจาย

"นิ พวกนายเดินกันไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะ"อีทึกเงยหน้ามองพร้อมด่า

"นายกล้าว่าพวกชั้นหรอ ห๊า" คังอินตะหวาด

"ทำไมชั้นต้องกลัวพวกนายด้วยหล่ะ"

"งั้นนายต้องโดนซะหน่อยและ" ขณะที่คังอินหัวหน้าแก๊งกำมือเตรียมต่อยก็มือปริศนามาจับมือคังอินเอาไว้

“ใครว่ะ”  คังอินหันหน้ามาก็เจอกับร่างสูงร่างหนึ่ง

“นิ แกเป็นใครอ่ะ กล้ามาห้ามชั้นหรอ อยากเจ็บตัวหรือไง”

“ชั้นก็แค่ไม่ชอบเห็นใครถูกรังแกต่างหาก ถอยไป” เมื่อร่างสูงพูดเสร็จก็แหวกพวกของคังอินเข้าไปดึงลีทึกออกมา

“เห๊ย พวกเรา รุมมัน” สิ้นเสียงคำสั่ง พวกของคังอินก็เข้าไปรุมร่างสูง แต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิด พวกคังอินทุกคนน่วม

ออกมาจากวงที่ละคนในที่สุดก็มีอาจารย์มาห้าม

“นี่ -----   หยุดนะ ทำอะไรกันนะ หยุด หยุด ชั้นบอกให้หยุด” สิ้นเสียงตะโกนของอาจารย์คนที่กำลังต่อยกันอยู่ก็หยุด

“ทุกคนไปพบฉันที่ห้องปกครองเดี๋ยวนี้”  คำสั่งที่เด็ดขาดออกมาจากปากของอาจารย์ทำให้ทุกคนหน้าจ๋อยไปตามๆกัน

“นายเป็นไรมากป่าวอ่ะ” ลีทึกวิ่งเข้ามาถามร่างสูงที่ยืนนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวชั้นไปห้องปกครองก่อนนะ ” แล้วร่างสูงก็เดินตามาอาจารย์ไป

“เย้ย ! ลืมไปเลยว่าทิ้งฮีชอลอยู่คนเดียว แย่แล้วเดี๋ยวนี้มันยิ่งใจลอยๆอยู่”   นึกเสร็จลีทึกก็วิ่งไปที่โต๊ะเค้าก็โล่งอกเมื่อได้เจอกับฮีชอลอยู่ที่เดิม

“นิ ลีทึก นายหายไปไหนมาเนี้ย แล้วไหนข้าวของชั้นอ่ะ” เมื่อลีทึกมาถึงฮีชอลก็ยิงคำถามอย่างรวดเร็ว

“คือว่า . . .”

“คือว่าอะไรเหล่า ชั้นหิวมากแล้วนะ”

“คือว่าชั้นเดินไปชนพวกคังอินมาอ่ะ ข้าวก็เลยหกหมดเลย” ลีทึกทำหน้าสลดไปพร้อมพูด

“ห๊ะ! พวกคังอิน ยังอยู่โรงเรียนนี่อีกหรอเนี้ย แล้วนายเป็นไรมากมั้ยอ่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกมีคนมาช่วยชั้น แล้วชั้นก็ลืมขอบคุณเค้าด้วยอ่ะ ไปขอบคุณเค้าเป็นเพื่อนชั้นหน่อยนะ”

“ที่ไหนอ่ะ”     

“ห้องปกครอง”       

“ห้องปกครองงงง จะไปที่นั้นทำไม  ทำไมไม่ไปที่ห้องประจำของเค้าอ่ะ”เสียงฮีชอลขึ้นสูง

“คือว่าตอนที่เค้าช่วยชั้นอ่ะ เค้ามีเรื่องกับพวกคังอิน อาจารย์มาเจอก็เลย โดนเรียกเข้าห้องปกครองอ่ะ”

“โอเคๆ ไปก็ไปแต่ว่าซื้อของกินก่อนน๊า ชั้นหิวจะแย่แล้วอ่ะ” อีทึกยังไม่ได้เอ่ยตอบฮีชอลก็ดึงอีทึกไปหาของกินก่อนที่จะไปหาชายร่างสูงที่อีทึกกล่าวถึง   

ในที่สุดทั้งคู่ก็ไปที่ห้องปกครองแต่ดูเหมือนว่าฮีชอลจะกลัวห้องนี้เป็นพิเศษเพราะว่าเกือบทั้งตัวของเค้ามีแต่สิ่งที่ผิดระเบียบ ทั้งทำสีผม ใส่คอนแทคเลนต์ เสื้อก็ฟิต กางเกงก็ทำขาเดป รองเท้าก็ผิดกฎ

“ลีทึก ชั้นขออยู่แค่ตรงนี้นะ ชั้นไม่อยากมีปัญหากับโรงเรียนอ่ะ”ฮีชอลหยุดเดินตรงบันได ทำหน้าตาอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเพื่อนตัวเอง

“ไม่เป็นไรหรอกหน่า ไปกับชั้นเถอะ” ลีทึกพยายามดึงฮีชอลจนกระทั้งรู้สึกว่าหลังเค้าชนใครซะคน

“อุ๊ย! ขอโทษครับๆ” หมดคำพูดลีทึกก็หันหน้ามามองคนที่ตนเดินชน 

“เรื่องไม่จบแค่นี้แน่”สายตาที่ดูโกรธเคืองมองไปที่ลีทึกหลังพูดจบ    

แต่สิ่งที่ลีทึกทำได้ก็คือเบือนหน้าหนีแล้วเอ่ยออกมาสั้น ๆ ว่า    “ ชั้นไม่เคยกลัวนาย จำไว้”

“เฮ้ยๆๆ อย่าทำไรเพื่อนชั้นนะโว้ย ขอเตือนไว้ก่อน” ฮีชอลคนที่เฝ้ามองมานานก็พูดออกมาด้วยความหมั้นไส้

“นึกว่าพวกชั้นจะกลัวนายหรอ ไอ้หน้าสวย” หมดคำพูดคังอินก็เดินสวนกับพวกเขาไป

“ชั้นเกลียดคนที่เรียกชั้นว่าหน้าสวยที่สุดเลย” ฮีชอลทำหน้าบูดเหมือนทุกครั้งที่เค้าโดนเรียนว่า “หน้าสวย”

“เอาหน๊า ยอมรับความจริงหน่อยเพื่อน แต่ว่านายก็หน้าสวยจริงๆ นะ เหอะๆ” ลีทึกแซวก่อนที่จะพูดเข้าเรื่อง

“ฮีชอลไปกับชั้นเถอะ น๊า” อีทึกพยายามอ่อนฮีชอลอีกครั้ง

“เออๆ ก็ได้ แต่ว่านายรู้จักคนที่อยู่หน้าห้องปกครองคนนั้นมั้ยอ่ะ ชั้นว่าชั้นไม่คุ้นหน้าเลย” ฮีชอลพูดพร้อมชี้ไปที่เป้าหมาย

“เฮ้ย คนนี้แหละ     นาย------ นายคนนั้นอ่ะ”เมื่อเห็นเป้าหมายอีทึกก็ทิ้งฮีชอลให้ยืนงงอยู่คนเดียว

“อะไรของแกว่ะ ลีทึกรอชั้นก่อน” ฮีชอลวิ่งตามอีทึกไปที่ร่างสูงเป้าหมายของทั้งคู่ ก่อนที่ฮีชอลจะจ้องเป้าหมาย

ตาสีน้ำตาลเข้มที่ถูกคอนแทคเลนต์สีฟ้าอ่อนกลบอยู่จำจองไปที่ใบหน้าของร่างสูง ฮีชอลพิถีพิถันในการมองอย่างมาก ตาสีฟ้าของฮีชอลมองกระทบกับตาสีน้ำตาลอ่อนของเป้าหมาย รอยยิ้มที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของเป้าหมายส่งมาถึงฮีชอล ทำให้ฮีชอลแสยะยิ้มกลับอย่างอัตโนมัติ เสียงของเป้าหมายเอ่ยออกมาอย่างเป็นมิตร

“สวัสดีครับ ผม ชเว ซีวอน ครับ” เป้าหมายพูดพร้อมยื่นมือออกมาแสดงความรู้จัก  ขณะที่ฮีชอลกำลังยื่นมือมาประกบกับมือที่ยื่นมาแต่ว่า . . .

“หวัดดีๆ  เราชื่อ ปาร์ค จองซูนะ หรือว่าจะเรียกว่า อีทึก ก็ได้”  มือของอีทึกพุ้งออกมาด้วยความเร็วสูงมาจับมือกับเป้าหมาย มือของฮีชอลที่ยื่นออกมาเก้อก็ย้ายที่ไปเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ 

“เอ่อ !! ครับยินดีที่ได้รู้จักครับ อีทึก แล้วคุณชื่อไรอ่ะ” มือของเป้าหมายชี้ไปที่ฮีชอล

“หืม ชั้นหรอ คิม ฮีชอลอ่ะ” ใบหน้าสวยๆที่เหว่อ กลับเปลี่ยนเป็นคนละหน้า    

“ว่าแต่ ทำไมเราไม่เคยเห็นหน้านายเลยอ่ะ” อีทึกยิงคำถามอย่างรวดเร็ว พร้อมทำหน้างง

“อ่อ คือว่าผมเพิ่งย้ายเข้ามาเรียนที่นี้อ่ะ ครอบครัวผมเป็นทูตทั้งครอบครัวก็เลยต้องย้ายตามครอบครัวอ่ะครับ”  

“อื้ม แล้วนายเรียนอยู่ห้องไหนอ่ะ” ฮีชอลถาม

“เห็นอาจารย์เค้าบอกว่าให้อยู่ห้อง S 13 อ่ะ แล้วพวกนายอ่ะ” ยังไม่สิ้นเสียงคำตอบเสียงแหลมก็พุ้งปิ๊ดเขย่าโสตประสาทของคนที่อยู่ด้วย

“ ห๊า!! จริงอ่ะ พวกเราก็อยู่ห้อง S 13 เหมือนกันเลยอ่ะ งั้นไปห้องกันเถอะ ใกล้เข้าเรียน” อีทึกดูจะท่ากระดี๊กระด๊ากว่า

ฮีชอล หรืออาจจะเป็นเพราะว่า “อีทึกชอบซีวอน”