แค้นรัก ดวงใจคีรี

บทที1 ปมอดีต

                        “ กรี๊ด! ไอ้คนเห็นแก่ตัว  คุณทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ไอ้คนเห็นแก่ตัว อือ อือ  ... นั้นมันเรื่องของผม  ถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ก็เชิญ เก็บเสื้อผ้าเข้าของแล้วออกจากบ้านผมไปเลย ไป! หน้าเบื่อ กลับมาก็เจอแต่เรื่องกวนใจ วุ่นวายไม่เลิก เพราะคุณเป็นแบบนี้ไง ใครมันจะอยากอยู่ด้วย เบื่อโว้ย!  ” เสียงทะเลาะที่ดังเข้าหูเด็กชายวัย 12 ขวบสวมชุดนอนสีขาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าห้องโถงของบ้าน นั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกตกใจแต่อย่างใดกับการที่ต้องมาเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกครั้ง ที่บิดาของตนกลับเข้าบ้านรุ่งเช้าของอีกวัน หลังจากที่หายตัวไปตลอดทั้งคืน บางครั้งยังมาพร้อมกับพวกผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า จนกลายเป็นภาพเดิมๆ เกิดเป็นความเคยชิน และ เฉยเมยกับทุกสิ่งทุกอย่างไปซะแล้ว อย่างวันนี้ที่พ่อของเขาเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับผู้หญิงคนใหม่ ที่แต่งหน้าเข้มจัดสวมใส่เสื้อผ้าติดกายน้อยชิ้น “ ชิ!  ไปกันเถอะจ๊ะเราออกไปที่อื่นกันดีกว่านะจ๊ะ ”    คุณไพรสันต์หันมาบอกสาวข้างกายเสียงอ่อนเสียงหวาน  “ กรี๊ดด..   นังผู้หญิงหน้าด้าน แก่แย่งผัวฉัน ” พร้อมกับผวาเข้าไปหมายจะตบหน้าสั่งสอนให้สาแก่ใจ  “ โอ๊ะ! คุณไพสันต์ขา ช่วยธิดาด้วยคะ ว้าย! ”เสียงมารยาของสาวข้างกายพ่อเลี้ยงพร้อมทั้งเบี่ยงกายเข้าหาหนุ่มใหญ่ แต่สายตากลับเยอะเย้ยเต็มที่ใส่นางวลี พรางคิดในใจ   “  อึ.อึ. แม่เมียใหญ่ เมียแต่ง แต่ไม่มีปัญญายึดผัวตัวเองให้อยู่กับตัว  ” “นางวลียิ่งเห็นทาทางออดอ้อนแถมพ่อเลี้ยงยังเอาตัวเข้ามาขั้นกลาง เพื่อไม่ให้ตนสามารถเข้าไปทำร้ายนางเพศยานั้นได้ ก็ยิ่งเพิ่มความเจ็บแค้น วิ่งเข้าไปใช้สองมือทุบตีไปที่ร่างของทั้งสองอย่างขาดสติ “คุณวลี คุณเลิกบ้าได้แล้ว ”  นายไพสันต์ตะโกนว่า พร้อมทั้งใช้สองมือปัดป้องจากการทำร้าย จนเป็นเหตุให้พลั้งมือผลักไปที่ร่างของนางวลีอย่างแรง ไม่ได้คำนึงว่าผู้โดนกระทำจะ ล้มไปโดนอะไรบ้าง และหันมาโอบประคองสาวข้างกายเดินออกจากบ้านไปทันที

“ คุณแม่ ! ”  เสียงร้องตะโกนอย่างตกใจ ของเด็กน้อยที่ยืนดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นเมื่อเห็นผู้เป็นแม่ล้มลง ไม่ได้ทำให้ผู้เป็นบิดาหันกลับมาดูผลงานของตัวเองแม้แต่น้อย “คุณแม่ครับ คุณแม่ ตื่นสิครับ”  คีรี วิ่งเข้าหามาดารดาของตนด้วยอาการตื่นตกใจ สองมือน้อยๆพยายามเขย่าตัวของผู้เป็นแม่ เพื่อหวังจะให้ท่านตื่นขึ้นมา หลังจากที่เค้าเห็นคนเป็นแม่ล้มลงหัวฟาดกับขอบโต๊ะอย่างแรง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างได จะมีก็แต่เลือดที่กำลังไหลนองออกมาจากลอยแยกของหนังศีรษะเท่านั้น  นั้นยิ่งทำให้เด็กน้อยขวัญผวา รีบเขย่าตัวผู้เป็นมารดาแรงขึ้น หวังจะให้ตื่นขึ้นมา รับรู้เสียงเรียกของเขา  เสียงร้องให้นั้นดังพอที่จะทำให้ทุกคนในบ้านต่างแตกตื่นตกใจ รีบวิ่งมารวมตัวกันที่ห้องโถงของบ้าน  “ว้าย!  คุณผู้หญิง ” เสียงของนางแม้น แม่บ้านคนสนิทร้องออกมาเมื่อเห็นว่าผู้เป็นนาย นอนแน่นิ่งอยู่กลางห้องโถง โดยมีนายน้อยของบ้าน นั่งร้องให้กอดร่างของผู้เป็นแม่อยู่ “รถพยาบาล  เร็วใครก็ได้ ช่วยเรียกรถพยาบาลที  โอ คุณผู้หญิงเจ้าขา”

                     “อือ อือ คุณแม่ครับ คุณแม่ตื่นซิ ตื่นมาฟังผมหน่อย ตื่นมาฟังผมที” คีรีทั้งร้องให้และเขย่าตัวของมารดาอยู่อย่างนั้น ใครมาห้ามก็ไม่สนใจ เพียงเพื่อหวังให้ท่านได้ตื่นขึ้นมารับรู้ว่ายังมีเขาที่อยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหน นั้นยิ่งเป็นภาพน่าสลดใจแก่ทุกคนที่พบเห็น ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่เสียงร้องให้ยิ่งดังขึ้นตามความเจ็บช้ำภายในจิตใจ และให้นึกถึงภาพต่างๆของผู้เป็นมารดาที่ถูกผู้เป็นบิดาทำร้ายยิ่งฉายฉัด มันยิ่งฝังลึกลงไปข้างในใจ และมันคงจะกลายเป็นปมในชีวิตของเขาที่จะไม่มีวันลบเลือนไปเลยจนวันตาย “ วีวอ วีวอ ” เสียงรถพยาบาลวิ่งเข้ามาภายในเขตรั่วบ้านหลังจากแม่บ้านโทรแจ้งไม่เกิน 15 นาที  นางวลีถูกนำตัวส่งห้องฉุกเฉินทันทีเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เด็กน้อยยังคงนั่งร้องให้ตัวสั่นอยู่อย่างนั้น โดยมีนางแม้นที่คอยกอดปลอบขวัญ 

เวลาชั่งผ่านไปนานแสนนานในความคิดของคีรี มันช่างเป็นเวลาที่ทุกข์ทรมาน และหวาดกลัวเหลือเกิน ที่พบเจอในชีวิตของเด็กอายุแค่ 12 ขอบคนหนึ่ง  นานกว่า 3 ชั่วโมง คุณหมอเดินออกมาหน้าตาไม่สู้ดีนัก ท่านเดินตรงเข้าไปหาเด็กน้อยพร้อมกับพูดว่า “ ตาคีย์ มาหาลุงมาลูก ”  ลุงหมอซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของมารดาคุกเขาลงข้างๆเด็กชายพร้อมเอยเรียกลูกชายของเพื่อนรักอย่างสงสาร “แม่ผมเป็นไงบ้างครับลุงหมอ คุณแม่ผมปลอดภัยใช่มั้ยครับ อือ อือ ”  คีรี ถามทั้งน้ำตานองหน้า พร้อมกับใช้สองมือดึงเสื้อของลุงหมอ เร่งเร้าให้ท่านตอบคำถามของเขา  ยิ่งเห็นลุงหมอเงียบไป คีรียิ่งร้องให้หนักยิ่งขึ้น   อาคมไม่สามารถที่จะบอกกับหลานชายได้ว่าตอนนี้แม่ของเค้าได้จากไปอย่างสงบสุขแล้ว ได้เพียงแต่โอบกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน เพื่อหวังจะได้แบ่งเบาความโศกเสร้าเสียใจในสิ่งที่ต้องเผชิญได้เท่านั้น

                       งานศพจัดตั้งขึ้นใน 2 วันถัดมา ความโศกเสร้าเสียใจยังคงมีให้เห็น ไม่เว้นแม้แต่นายไพสันต์เองก็ตาม การจากไปของภรรยา ถือเป็นความปวดร้าวในจิตใจไม่น้อยเลยทีเดียว ถึงแม้นความรักที่มีให้จะไม่มากมายเหมือนแต่ก่อน แต่นั้นไม่หมายความว่าจะต้องมาจากกันด้วยความตายอย่างนี้ และสิ่งสำคัญคือจากไปด้วยน้ำมือของตนเอง การจากไปของภรรยายิ่งทำให้ความสัมพันธ์ของพ่อลูกที่มีอยู่น้อยนิดอยู่แล้วกลับยิ่งสร้างความห่างเหินมากขึ้นไปอีก  งานเผาศพผ่านพ้นไป 3 อาทิตย์แล้ว แต่ คีรี ลูกชายคนเดียวของเขา ยังหลีกเลี่ยงที่จะพบหน้าและพูดคุยด้วย   “ ผมเกลียดพ่อ เพราะพ่อ แม่ถึงต้องตาย  ผมเกลียดพ่อ ” ตั้งแต่วันนั้นที่กลับเข้าบ้านมา เขาได้รู้ข่าวเรื่องภรรยาก็เป็นรุ่งเช้าของอีกวันแล้ว  สิ่งแรกที่ทำคือต้องการกอดปลอบลูกรัก เพื่อหวังที่จะให้กำลังใจจากสิ่งที่เค้าได้ศูนย์เสีย   แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเกรียดชั่ง ความเคียดแค้น ของลูกชายอันเป็นที่รัก  วันเวลาผ่านไปพ่อเลี้ยงไพสันต์ยังพาผู้หญิงเข้ามาในบ้านไม่มีหยุดหย่อน หนักเข้ายังใช้ห้องนอนของมารดาของตนเป็นที่รองรับความสุขของตัวเอง โดยไม่คำนึงถึงความสุขของลูกชายแม้แต่น้อย ความเลวร้ายยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อ คีรีเข้าไปด่าทอขับไรผู้หญิงพวกนั้น จนทำให้พ่อเลี้ยงตัดปัญหาโดยการส่งลูกชายไปเรียนต่อถึงเมืองนอก โดยให้อยู่ในการดูแลของน้าสาวของเขา เพียงหวังให้ลูกชายมีอนาคตที่ดี จะได้ไม่ต้องจมอยู่กับอดีตอีกต่อไป