Promise Forever สัญญารักนิรันดร์

บทนำ

- promise -

ท่ามกลางราตรีที่มืดสนิทปราศจากดวงดาวบนฟากฟ้าเหลือเพียงแสงจันทร์ที่คอยส่องนำทางในยามค่ำคืน...ความเงียบสงบของขุนเขาใหญ่ทำให้ได้ยินเสียงลมที่พัดอ่อนๆดังขึ้นเป็นระยะ

แกรบ!!

เสียงฝีเท้าเหยียบกิ่งไม้เล็กๆหักทำให้เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงกิ่งไม้นั่น เด็กหนุ่มตัวเล็กถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเสียงที่ได้ยินเป็นเพียงเสียงของกิ่งไม้หักเท่านั้น ดวงตาสีดำลุกวาวทอประกายในความมืดเมื่อร่างเล็กเห็นแสงไฟอยู่ไม่ไกลจากด้านหน้าเขาซักเท่าไหร่ เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปตามแสงไฟนั่นทันทีโดยมีมือเล็กกุมที่หน้าอกตนเองเอาไว้เพื่อบังคับหัวใจไม่ให้เต้นโครมครามไปมากกว่านี้...

“นั่นใครน่ะ!!” เสียงทุ้มต่ำตะโกนดังขึ้นเมื่อร่างสูงสังเกตเห็นพุ่มไม้ข้างๆเขาไหวอย่างรุนแรง

“เอ่อผม...” เด็กน้อยตัวเล็กออกมาจากพุ่มไม้ก่อนที่จะส่งยิ้มให้ชายร่างสูงตรงหน้า

“เฮ้อ...ไม่เห็นจะมีใครเลย” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนขอนไม้ที่เดิมทำให้เด็กหนุ่มที่ยิ้มหุบยิ้มลงทันที เด็กหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ๆร่างสูงแต่ไม่มีท่าทีว่าเขาจะสังเกตเห็นตนเลยแม้แต่น้อย

“นี่มันอะไรกัน!” เด็กหนุ่มเดินถอยหลังด้วยความตกใจก่อนที่จะสะดุดล้มกิ่งไม้แล้วล้มลงไปนั่งบนพื้นดิน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัวพลางเอามือกุมขมับตัวเองเอาไว้

ทำไม ทำไม ทำไมถึงมองไม่เห็นผมล่ะ ทั้งที่ผม ทั้งที่ผมอยู่ตรงนี้แท้ๆ...

“ช่างน่าสงสารยิ่งนักเจ้าเด็กที่ถูกพระเจ้าทอดทิ้ง” น้ำเสียงแผ่วเบาดังขึ้นที่ข้างหูของเด็กน้อย ร่างเล็กผงะเล็กน้อยก่อนที่จะรีบหันไปมองด้านหลังที่มีชายร่างสูงยืนส่งยิ้มให้เขาอยู่

“คะ..คุณเป็นใครกัน”

“ฉันจะเป็นใครไม่สำคัญ..แต่ว่านายอยากจะมีชีวิตต่อไหมล่ะ?”

“อยากครับ”

“งั้น..เรามาทำสัญญากัน”

“สัญญา?” เด็กหนุ่มงุนงงกับคำพูดของชายหน้าตาเจ้าเล่ห์ตรงหน้า ร่างสูงกระตุกยิ้มขึ้นก่อนที่จะก้มหน้าลงไปจุมพิตที่หน้าผากของเด็กหนุ่มเบาๆ

“สัญญาของฉันคือ....”

ตี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ!

เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นขึ้นทำให้ร่างบางสะดุ้งขึ้นตื่นจากฝันประหลาด ใบหน้าขาวเนียนเต็มไปด้วยเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเป็นเม็ดๆทั่วใบหน้าบวกกับเสื้อยืดที่ชุ่มเหงื่อทำให้เขารู้สึกเหนียวเหนอะหนะไปทั่วกาย มือบางปัดเหงื่อออกจากใบหน้า ก่อนที่จะลุกลงไปจากเตียงพร้อมกับผ้าขนหนูเพื่อที่จะเตรียมอาบน้ำไปโรงเรียน

เมื่อร่างบางอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาชั้นล่างของบ้านตัวเองเพื่อที่จะหาอาหารลงท้องซักมื้อ...

“ว่าไงเอวานหลับสบายไหม” เสียงของพี่ชายเอวานทักขึ้นเมื่อเห็นร่างบางเดินลงมาข้างล่าง

“ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ครับ” เอวานว่า

“ฝันเหมือนเดิมเหรอ”

“ครับ” ร่างบางตอบพี่ชายไปพร้อมกับรับแก้วนมที่แอรอนพี่ชายของตนยื่นมาให้

“เป็นลางหรือเปล่านะ?” แอรอนพึมพำอย่างครุ่นคิดแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านของตนโดยไม่ได้รับอนุญาต

“มีอะไรกันเหรอ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นทำให้แอรอนถึงกับหันไปจ้องร่างสูงเขม็ง

“เข้ามาได้ยังไงฮะ!ทอม” แอรอนเดินไปหาทอมทันทีก่อนที่จะผลักร่างสูงให้ออกจากบ้านของตนแต่ร่างสูงไม่มีท่าทีจะว่าขยับแต่อย่างใด

“เดินเข้ามา” ทอมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนที่จะช้อนตัวแอรอนขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดของตน ร่างสูงที่อยู่ในอ้อมอกของทอมถึงกลับหน้าร้อนผ่าวขึ้นทันที มือบางทุบที่หน้าอกของทอมแรงๆเพื่อให้ร่างสูงปล่อยตนออกจากอ้อมกอด

“ปล่อยนะไอ้โรคจิต!///” ร่างสูงโวยวาย

“เดี๋ยวค่อยไปปล่อยบนเตียง” ทอมบอกหน้านิ่ง

“ไอ้บ้า!ปล่อยนะ” แอรอนดิ้นไม่หยุดทำให้เอวานทำท่าจะเข้ามาห้ามเขาทั้งคู่แต่ถูกสายตาของทอมห้ามเอาไว้

“เดี๋ยวจะพาขึ้นห้องเดี๋ยวนี้แหละ..อ่อ...เอวาน” ทอมหันไปพูดกับแอรอนก่อนที่จะหันมาเรียกชื่อเอวาน

“ครับ?” เอวานขานตอบ

“เดี๋ยวพี่ลงมาถามกับเรื่องความฝัน”

“เอ่อ..ครับ”

“ไอ้บ้า!กลับไปได้แล้ว...ปล่อยฉัน!” แอรอนยังโวยวายไม่หยุดแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อถูกสายตานิ่งๆของทอมจ้องลงมา

“ไม่หยุดดิ้นเดี๋ยวก็จับปล้ำต่อหน้าน้องนายหรอก”

“ไอ้บ้า!!” แอรอนว่าพลางทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจ ทอมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนที่จะพาร่างสูงตัวแสบคนนี้ขึ้นไปบนห้อง ไม่นานนักทอมก็เดินลงมาข้างล่างเห็นเอวานกำลังกินข้าวเช้าอยู่

“เอวานเล่าให้พี่ฟังหน่อย” ทอมพูดก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเอวาน

“ในป่าผมในตอน 7 ขวบ ที่ผมเคยพลัดหลงไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ผมวิ่งไปตามไฟแล้วเจอกับคนแต่เขามองไม่เห็นผม แล้วอยู่ดีๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งมากระซิบที่ข้างหูผมว่าผมน่ะตายไปแล้ว แล้วเขาก็ยังถามผมอีกว่าแล้วยังอยากจะมีชีวิตต่ออีกไหม”

“แล้วเราตอบว่าไง”

“ผมก็ตอบว่าอยาก”

“แล้วไงต่อ”

“เขาทำสัญญากับผม”

“สัญญาอะไร”

“ผมไม่รู้..พอถึงเงื่อนไขที่เขาจะบอกสัญญาผมก็ตื่นขึ้นทุกที”

“...” ทอมนิ่งเงียบก่อนที่จะลุกขึ้นทำให้เอวานงุนงงเล็กน้อย

“ชายคนนั้นมีลักษณะยังไงเหรอเอวาน”

“ตัวสูงประมาณพี่ทอมแต่ว่าน่าจะเล็กกว่านิดหน่อย ผิวสีน้ำผึ้งดวงตาสีน้ำตาลเข้มกับผมเป็นรอนสีเงิน”

“ชุดล่ะ”

“ใส่ชุดประหลาด”

“ชิ...เจ้านั่นเองเหรอ” ทอมสบถออกมาเบาๆ

“พี่รู้จักเหรอครับ”

“เปล่าไม่มีอะไร...เอวานรีบไปเรียนเถอะเดี๋ยวจะสายเอา”

“ครับ”

“เอวานพี่ขอเตือนเอาไว้อย่างนะ”

“ครับ?”

“อย่าได้หลงเชื่อชายแปลกหน้า”

“เอ๊ะ?”

“ไปได้แล้ว” ทอมว่าก่อนที่จะรีบเดินขึ้นไปยังห้องนอนของแอรอนทันที ปล่อยให้ร่างบางงุนงงกับคำของทอม ร่างบางสลัดความคิดในหัวออกพลางลุกขึ้นไปเก็บจานก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเรียนแล้วเดินมุ่งตรงไปยังโรงเรียน

“ว่าไงเอวาน” เสียงสดใสดังขึ้นพร้อมกับ เคน เพื่อนสนิทของเขา เคนส่งยิ้มกว้างให้เอวานพลางกอดคออย่างสนิทสนม

“ว่าไง” เอวานว่าก่อนที่จะพาเดินกันโรงเรียนต่อ

“นายทำการบ้านเสร็จยัง?” เคนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ทันทีที่ถามเรื่องการบ้าน เอวานส่งยิ้มแห้งๆให้เคน

“เสร็จแล้ว..จะลอกไหมล่ะ?”

“รักเอวานที่สุดเลยครับ..สนใจมาเป็นแฟนผมไหมฮ่าๆๆๆๆ” เคนกับเอวานหัวเราะออกมาพร้อมกันแต่ก็ต้องหยุดหัวเราะเมื่อมีชายร่างสูงมายืนขวางทางของทั้งคู่

“เอ่อ..ขอโทษนะครับ” เอวานพูดขึ้นก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไมองชายร่างสูง “...!!” ร่างบางตกใจกับชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เพราะหน้าตาเหมือนกับคนในฝันไม่มีผิด

“ว่าไง..” เสียงทุ้มต่ำที่ได้ยินแล้วรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ดวงตาสีดำไหวเล็กน้อยเมื่อได้เห็นชายตรงหน้า

“รู้จักเหรอเอวาน” เคนหันไปเอวาน

“น่าจะ”

“น่าจะ?”

“มานี่หน่อย” ร่างสูงยังไม่ทันรอคำตอบก็รีบคว้าแขนเอวานแล้วฉุดให้เดินตามตนไป เคนตกใจเล็กน้อยก็รีบพยายามวิ่งตามไปแต่ถูกสายตาดุของร่างสูงห้ามเอาไว้ เมื่อมาถึงซอกตึกแห่งหนึ่งร่างสูงปล่อยมือออกจากแขนของเอวานทันที

“คุณมี..!!” สองมือเล็กถูกรวบขึ้นไปเหนือหัวริมฝีปากนุ่มประกบทับอย่างรุนแรง ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปชิมรสหวานภายในปาก ร่างบางหายใจหอบหืดก่อนที่จะพยายามดันตัวเองให้หลุดพ้นจากชายคนนี้

“คิดถึงจะตายแล้วรู้ไหม..เอวาน” น้ำเสียงแสบพร่ากระซิบที่ข้างหูของเอวานอย่างแผ่ว ร่างสูงโน้มตัวลงมาสวมกอดร่างบางเอาไว้แน่นพลางพรมจูบซับที่หน้าผากของเอวานอย่างแผ่วเบา

“คุณเป็นใคร!///” ร่างเล็กพูดตะกุกตะกักพลางหันหน้าหลบสายตาของร่างสูงที่จ้องลงมา

“ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นใคร”

“...”

“สัญญาของเราก็จำไม่ได้เหรอ”

“สัญญา?”

“สัญญาว่านายจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างของนายมาให้ฉันแลกกับชีวิตของนาย”

“ผมไม่เห็นจะจำได้เลย”

“แน่ใจเหรอว่าจำอะไรไม่ได้เลยซักนิด..”

“...!!”

“ฉันอุตส่าห์ทนนั่งเฝ้ารอให้นายอายุเท่าตามที่เราสัญญากันไว้เลยนะ”

“ผมจะไปสัญญากับคุณได้ไง...แม้แต่ชื่อคุณผมยังไม่รู้เลย”

“ฉันชื่อ ไคล์ รู้ไหมว่าฉันอดกลั้นแค่ไหนว่าจะไม่ไปยุ่งกับนายจนกว่านายจะอายุ 17”

“แล้วคุณจะจูบผมทำไม///” ร่างเล็กถามขึ้นด้วยสีหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ไคล์ยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะหอมแก้มใสของร่างเล็กฟอดใหญ่

“ความคิดถึงที่ฉันอดกลั้นมานานนับ10ปีไงล่ะ”

“///” ร่างเล็กเงียบพูดอะไรในใจของเขาเต้นโครมครามอย่างไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมทั้งที่พึ่งเจอกันแท้ๆแต่เขาคนนี้กลับมีอำนาจต่อหัวใจของตนมากนัก

“นายฝันใช่ไหมล่ะ”

“คุณรู้?”

“ใช่ฉันรู้...เพราะฉันเชื่อมต่อกับนายไงล่ะ...เอวาน”