ราตรี ที่รัก

ลำดับตอนที่ #33 : ผิดใจ

    สรัณย์ถึงกับผงะทันทีที่เปิดประตูเข้าไป สภาพห้องที่มีแต่เศษแก้วกระจายตามพื้น และยังมีโทรศัพท์ที่แตกออกเป็นชิ้นๆ สหรัฐก็นอนคว่ำหน้านิ่งอยู่บนที่นอนซึ่งมีรอยเลือดเปื้อนอยู่ สรัณย์ต้องแจ้งแม่บ้านให้เข้ามาเก็บกวาดเสียก่อน เขาจึงจะเข้าไปได้
     "พี่รัฐ พี่รัฐตื่นสิ" สรัณย์เขย่าร่างนิ่งหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่ตอบสนองอะไร เขาเลื่อนตัวไปดูรอยแผลที่เท้าทั้งสองข้างก็ส่ายหน้าถอนหายใจ ตามคนมาช่วยดูและทายาให้
     "ทำกับชั้นอย่างนี้ได้ยังไง" สหรัฐบ่นเพ้อทั้งหลับ กระตุกขาเล็กน้อยเมื่อยาใส่แผลสัมผัสกับเท้า สรัณย์ปล่อยให้นอนพักอยู่อย่างนั้นทั้งวัน เขาไม่สบายใจที่เห็นพี่ชายเป็นเอามากขนาดนี้ บดินทร์ก็เพิ่งแจ้งว่าไลลาป่วยอยู่โรงพยาบาล เขาอดคิดไม่ได้ว่าจะมีความเกี่ยวเนื่องกัน แต่ก็เดาไม่ออก 
     สรัณย์ชวนกรวิทย์แวะไปเยี่ยมไลลาที่โรงพยาบาล เธออาการหนักกว่าที่เขาคิดเอาไว้ สอบถามอาการ หมอก็บอกว่าพบสารเสพติดในร่างกาย ร่างกายเธอรับไม่ได้จึงมีอาการช็อค บดินทร์ก็เล่าเพียงว่าไลลาโทรมาขอความช่วยเหลือ ตนจึงรุดไปช่วย แต่ก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดอะไรมากนัก ทั้งที่เขาแทบจะทราบเหตุการณ์ทั้งหมด
     สรัณย์ไม่ค่อยจะเข้าใจพี่ชายที่มีอาการเมามายไม่ได้สติติดต่อกันหลายวัน พยายามจะซักถามแต่สหรัฐก็ได้แต่พูดจาพร่ำเพ้ออยู่ไม่กี่ประโยค โสภาก็ต่อว่าเอาทั้งพี่ทั้งน้อง โชคดีที่ต้องรีบไปติดต่องานที่ต่างประเทศ จึงไม่ได้อยู่เห็นว่าสหรัฐก็ยังคงดื่มหนักไม่ได้ทำการทำงาน สรัณย์ชวนกรวิทย์มาอยู่เป็นเพื่อนทุกเย็น ทั้งสองต้องช่วยกันพูดปลอบใจ และนั่งดื่มอยู่ด้วยกันจนสหรัฐก็เริ่มจะได้สติขึ้นมาบ้าง ค่อยๆ ลดความเครียดลงเรื่อยๆ จนไม่กี่วันก็กลับมาสนใจเรื่องงาน แม้จะไม่เต็มที่มากนัก เมื่อไม่เห็นไลลาอยู่ที่โต๊ะทำงานก็พาลคิดถึง แต่เขาเองก็ไม่พร้อมที่จะเจอเธอเช่นกัน ไม่รู้จะมองหน้าเธออย่างไร ในเมื่อเสียความรู้สึกไปมากมายเหลือเกิน
     
     ไลลามีอาการดีขึ้น บดินทร์ก็คอยดูแลไม่ห่าง เธอร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวอยู่หลายครั้ง บดินทร์จับมือเธอไว้แน่น พูดจาปลอบใจ
     "ไม่มีอะไรแล้ว ไลไม่ได้เป็นอะไรนะ ปลอดภัยแล้วนะ ดินทร์จะดูแลไลไม่ห่างเลย ไม่มีใครมาทำอะไรแล้วนะ"
     "ไลกลัว ไลกลัว"
     "ไม่ต้องกลัว ดินทร์อยู่ทั้งคน ไลพักผ่อนเยอะๆ นะ ไม่กี่วันก็จะหายแล้ว"
     "ไลไม่กล้าไปที่โรงแรม ไลกลัว" ไลลาร้องไห้ไปพลาง
     "วันก่อนคุณรัณย์กับคุณกรมาเยี่ยมไลด้วยนะ คุณรัณย์เค้ารับรองว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้อีก ไลสบายใจได้นะ" 

     ไลลานอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลเกือบสองอาทิตย์ ก็กลับมาพักที่โรงแรม สรัณย์อนุญาตให้เธอนอนพักอีกสองวันจึงค่อยเข้าทำงาน เขาพยายามจะเล่าให้สหรัฐฟังหลายครั้งว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สหรัฐก็บ่ายเบี่ยงไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เธอจะมาทำงานหรือไม่มาก็ไม่ได้สนใจ
     
     สหรัฐหันหลังกลับทันทีที่เปิดประตูกระจกเข้ามาเห็นไลลานั่งอยู่ เขาไม่อยากจะเจอเธออีก วันทั้งวันเขาไม่ได้เข้ามาในห้องทำงาน ไลลาก็รู้สึกอึดอัดไม่น้อย แต่ก็โล่งอกโล่งใจที่ไม่ต้องทนฟังคำพูดอะไรจากเขา จนวันต่อมาสหรัฐก็มาทำงานตามปกติ เขาเชิ่ดหน้าใส่ไลลา ไม่พูดจาอะไรด้วย จะสั่งงานอะไรก็พูดเพียงสั้นๆ เท่าที่จำเป็น จนกระทั่งผ่านไปเกือบอาทิตย์ สหรัฐกลับเป็นฝ่ายที่อึดอัดเสียเอง ความเสียใจผุดเข้ามาในความคิดเขาอีกครั้ง เขานั่งหน้าเศร้าคิดวิตกเรื่องไลลาอีกครั้ง จนไม่สามารถจะเก็บกดความรู้สึกได้อีกต่อไป ก็เดินตรงมาที่โต๊ะของเธอ
     "เธอหายไปไหนมา"
     "ไลไม่สบายค่ะ ขอโทษพี่รัฐด้วย"
     "เป็นอะไรมากรึเปล่า"
     "ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ไลหายดีแล้ว"
     "งานที่ให้ทำ ถึงไหนแล้ว"
     "ส่งไปฝ่ายกฎหมายแล้วค่ะ คุณเปรมชัยกำลังตรวจดู"
     สหรัฐไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก็เดินกลับเข้าห้องทำงาน นั่งคิดอะไรอีกหลายอย่าง เขาอยากจะถามจะพูดคุยกับเธอ แต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร ทั้งเป็นห่วงเรื่องที่เธอไม่สบาย อย่างที่สรัณย์ก็เคยบอกว่าเธอนอนอยู่โรงพยาบาล แต่ความเสียใจกับภาพที่เห็นเมื่อสองอาทิตย์ก่อนก็ยังบรรจุอยู่เต็มหัวใจของเขา เธอทำให้เขาสับสนอีกครั้ง

     สหรัฐลงมานั่งดื่มอยู่ที่บาร์ชั้นล่าง หลังจากที่นั่งเหม่ออยู่ในห้องทำงานเกือบทั้งวัน ความอึดอัดใจที่สั่งสมบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทำให้เขากล้าเผชิญหน้ากับสิ่งที่ค้างคามาหลายวัน เขาให้คนไปตามไลลาที่กลับห้องไปตั้งแต่เย็นมาพบที่ห้องทำงาน เขาจะต้องพูดคุยซักถามเธอให้รู้เรื่อง
    "นั่งสิ" 
    ไลลาเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามออก แล้วลงนั่งนิ่ง
     "ขอโทษนะ ที่เรียกเธอมาพบตอนนี้"
     "พี่รัฐมีอะไรด่วนรึเปล่าคะ"
     "ไม่ใช่เรื่องงานหรอก ชั้นแค่มีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ" สหรัฐส่งแก้วน้ำที่เขาเพิ่งจะรินจากเหยือกยื่นให้ ก่อนจะพูดต่อ
     "ชั้นอยากจะขอโทษเธอ ที่ชั้นพูดจาไม่ดีกับเธอหลายครั้ง เธอคงไม่ถือสานะ"
     "ค่ะ" ไลลาตอบ ทั้งที่เธอก็รู้สึกแปลกอยู่บ้างที่ได้ยินเขาพูดเช่นนี้
     "ชั้นเคยรู้สึกกับเธอยังไง เธอก็น่าจะรู้... มันไม่ง่ายเลยนะ ที่จะทำให้ชั้นทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ให้ชั้นลืมว่าเคยรักใคร เคยรู้สึกยังไง .. ชั้นก็ไม่ใช่คนดีอะไรนัก มันก็ไม่ผิดหรอก ถ้าชั้นจะต้องผิดหวัง ชั้นพยายามตัดใจจากเธอนะ ชั้นพยายามมาหลายครั้ง ชั้นอยากให้เธอเข้าใจ"
     "ไลก็ไม่ใช่คนดีหรอกค่ะ ไลต่างหากที่ไม่คู่ควรกับพี่รัฐ เราต่างกันมากนะคะ พี่รัฐอาจจะแค่หลง มันไม่ใช่ความรักหรอกค่ะ พี่รัฐกำลังหลง" ไลลาพูดแทรกขึ้นบ้าง
     "ชั้นไม่รู้ แต่เธอไม่คิดจะให้โอกาสชั้นบ้างเลยเหรอ ให้ชั้นได้รู้ด้วยตัวของชั้นเอง ว่ามันคืออะไร ให้โอกาสชั้นได้ไม๊"
      "....."
     "ทำไม เธอมีใครอยู่แล้วใช่ไม๊ .. บดินทร์ใช่ไม๊"
     "คือ..."
     "ตอบมาสิ เธอรักมันใช่ไม๊"
     "ไม่สำคัญหรอกค่ะพี่รัฐ ยังไง ไลก็ไม่ได้รักพี่รัฐ เราไม่ได้รักกันนะคะ เราไม่ได้รักกัน" ไลลาลุกขึ้นยืน จนสหรัฐต้องลุกตามแล้วเดินไปยืนอยู่ตรงหน้า
     "เธอไม่รักชั้น แล้วเธอรักใคร ตอบมาสิไลลา" สหรัฐพยายามจะคาดคั้น เขาเห็นเธอสนิทสนมกับบดินทร์ แต่เขาก็ยังเห็นเธอไปกับณัฐพล เขาอยากจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เธอเป็นคนแบบไหนกันแน่ 
     "ตอบมาสิไลลา บอกให้ชั้นได้รู้บ้าง เธอไม่รักชั้นก็ไม่เป็นไร แต่บอกชั้นทีได้ไม๊ ว่าในใจเธอมีใคร"
     "ไม่มีใครทั้งนั้นค่ะ"
     "เธอหมายความว่ายังไง"
     "ไลว่านี่ก็ดึกแล้ว ไลอยากกลับไปพัก พี่รัฐอย่าคาดคั้นอะไรไลเลยนะคะ"
     "เธอไม่มีใคร แล้วที่ชั้นเห็นคืออะไร เธอไปกับใครต่อใคร โดยที่เธอไม่คิดอะไรงั้นเหรอ" สหรัฐนึกเสียใจที่เธอตอบแบบนั้น
     "พี่รัฐจะคิดอะไรก็ช่างเถอะค่ะ ไลไม่รู้ว่าพี่รัฐจะคาดคั้นเอาอะไร อดีตไลเป็นยังไง พี่รัฐก็รู้อยู่แก่ใจ อย่ามาจริงจังอะไรกับคนอย่างไลเลยนะคะ ไลไม่ได้มีค่าอะไร ที่พี่รัฐจะต้องมาคอยคิดมากนะคะ ผู้หญิงดีๆ มีอีกเยอะ ซักวัน พี่รัฐจะต้องได้เจอคนดีๆ ถ้าพี่รัฐอยากจะให้ไลไปจากที่นี่ ไลก็ยินดีนะคะ ไม่นานหรอกค่ะ พี่รัฐก็จะลืมไลไปเอง" ไลลาพูดจากใจ บางทีเธอก็นึกสงสารสหรัฐ เขาอาจไม่ประสีประสาเรื่องความรักเท่าไรนัก
     "ไม่นะไลลา ชั้นไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น" สหรัฐโอบกอดไลลาไว้แน่น 
     "ปล่อยเถอะค่ะพี่รัฐ พี่รัฐคงจะเมา พี่รัฐพักผ่อนเถอะนะคะ" ไลลาพูดนิ่ง เธอเข้าใจความรู้สึกเขา 
     สหรัฐค่อยๆ คลายมือออก จับไหล่เธอไว้แน่น
     "อย่าหนีชั้นไปไหนนะไลลา ชั้นขอร้อง"
     "พี่รัฐพักผ่อนเถอะนะคะ" ไลลาสบตานิ่ง พูดจาปลอบประโลม จนสหรัฐค่อยๆ คลายมือออก บางครั้งก็เหมือนว่าเขาทำอะไรโดยไม่รู้ตัว มันออกมาจากความรู้สึกที่ไม่ทันได้คิดอะไรมากนัก ไลลาหมุนตัวกลับ เปิดประตูเดินออกจากห้อง
     
     "เธอไม่รักใคร เธอไม่คิดอะไรกับใคร แล้วที่ชั้นเห็นมันหมายความว่ายังไง เธอไปกับมัน เธอกอดมัน เธอไปกับมัน บอกชั้นสิ เธอทำแบบนั้นทำไม บอกชั้นมา บอกชั้นมาสิ" สหรัฐเดินตามออกมา คว้าแขนเอาไว้ทันก่อนที่เธอจะเข้าลิฟท์ ความคับข้องใจยังคงมีอีกมากมายจนเขาเก็บเอาไว้ไม่อยู่ ไลลาสะดุ้งตกใจ ก่อนจะเซเข้าหา
     "อะไรคะ พี่รัฐพูดอะไร"
     "เธอทำเหมือนว่าเข้าใจชั้นทุกอย่าง แต่ทำไมชั้นถึงไม่เคยเข้าใจเธอเลย"
     "พี่รัฐปล่อยเถอะนะคะ" ไลลาพยายามจะแกะมือออก จนสหรัฐต้องบีบไว้แน่นขึ้น
     "เธอโทรหาผู้ชายคนนึง แต่เธอเดินกอดไปกับผู้ชายอีกคนนึง เธอกำลังคิดอะไรฮะไลลา เธอไม่รักใคร หรือเธอไม่คิดจะจริงจังกับใครกันแน่"
     "พี่รัฐพูดถึงอะไรคะ ไลไม่เข้าใจ"
     "เธอเข้าใจ เธอเข้าใจทุกอย่าง เธอเป็นแบบไหนกันแน่ไลลา เธอนอนกับใครต่อใคร โดยที่เธอไม่เคยคิดอะไรอย่างนั้นน่ะเหรอ เธอมีหัวใจบ้างไม๊" สหรัฐตะคอกด้วยอารมณ์โกรธ บับข้อมือเธอไว้แน่นทั้งสองข้าง 
     "พี่รัฐ" ไลลาทำเสียงสูง เสียความรู้สึกที่สหรัฐพูดจากับเธอแบบนั้น
     "ทำไม มันแทงใจดำเธอใช่ไม๊ เธอเป็นเมียไอ้บดินทร์ แต่เธอก็ยังแอบคบชู้ เธอมาพรอดรักกับมันถึงที่นี่ แล้วเธอก็ออกไปกับมัน มันมีดีอะไรฮะไลลา คนดีๆ ไม่ชอบ กลับไปมั่วอยู่กับไอ้ขี้ยาข้างถนน ลีลามันถึงใจใช่ไม๊ไลลา กับคนดีๆ เธอไม่ชอบ เธอชอบให้ไอ้พวกสกปรกๆ มันกอด มันจูบเธอใช่ไม๊ เธอคงสนุกกับมันทั้งคืน ถึงกับไม่มาทำงาน บอกใครต่อใครว่าไม่สบาย ก็แหงล่ะสิ เธอคงเจอศึกหนักสินะ ถึงกับหมดเรี่ยวแรง ต้องลางานเป็นครึ่งเดือนอย่างนี้" 
     ไลลาน้ำตาไหลอย่างไม่สามารถจะหักห้ามได้ เธอไม่อยากนึกถึงณัฐพลอีก ภาพความหวาดกลัวที่เธอเคยได้เจอ ทำให้เธอต้องข่มตาแรง ไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยินอีก
     "พอแล้ว" ไลลาพูดเสียงดัง เคล้ากับเสียงสะอึกสะอื้น
     "ทำไม ชั้นพูดความจริงถึงกับรับไม่ได้งั้นเหรอ เธอมันดีแค่เปลือกนะไลลา ข้างในเธอมันเน่าเฟะ ของเน่า กับไอ้ขี้ยา มันช่างเหมาะสมกันดีนะ"
     ไลลาร้องไห้หนัก รู้สึกปวดหัว ตัวชา ไร้เรี่ยวแรง ตัวงอลงจนสหรัฐต้องกระชากขึ้นมา 
     "เธอไม่ต้องสำออยนะไลลา มารยาเธอจะใช้กับใครก็เชิญ แต่ไม่ใช่กับคนอย่างชั้น" สหรัฐกระชากร่างนั้นเข้ามาในห้องกระจก ไลลาเซตามแรง ผลักเธอลงนั่งตรงเก้าอี้โซฟายาว
     "ชั้นผิดหวังในตัวเธอมากนะ ทุกคนหวังดีกับเธอ อยากเห็นเธอมีชีวิตใหม่เพราะเธอยังเด็ก แต่ไม่เลย เธอมันโง่ โง่จนใครก็สั่งสอนเธอไม่ได้ เธอมันชอบขายตัว ต่อให้มีหน้าที่การงานดีแค่ไหน เธอก็อยากจะขายตัว มันเป็นอาชีพของเธอไลลา เธอมันร่าน เธอมันชั้นต่ำ เธอมันก็แค่ผู้หญิงขายตัว" สหรัฐรัวคำพูด เขารักเธอมากแต่ก็เกลียดมากเช่นกัน
     ไลลายกมือสองข้างขึ้นปิดหู ร้องไห้ไม่หยุด เธอรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก

     'จะหนีไปไหน เธอต้องอยู่ที่นี่ เราตกลงกันไว้แล้ว'
     'ไม่เอา หนูไม่อยู่ หนูจะกลับบ้าน'
     'ไลช่วยณัฐด้วยนะ ณัฐขอโทษ'
     'ปล่อยหนู ปล่อยหนู หนูจะกลับบ้าน'
     'ณัฐ ช่วยไลด้วย ไลไม่อยู่ที่นี่ พาไลออกไปจากที่นี่ที'  

     "จะบีบน้ำตาทำไมกัน ทำเป็นผู้หญิงอ่อนแอไปได้ เก็บอาการไว้ออเซาะไอ้ขี้ยานั่นเถอะ" สหรัฐขู่ พร้อมกับเอามือบีบแก้มเปื้อนน้ำตานั้น
     "หรืออยากจะเรียกราคา ฮึ!!"
     "กลับบ้าน" เธอครางอยู่ในลำคอ
     "มาถึงขนาดนี้แล้วนะไลลา ไม่เสียเที่ยวไปหน่อยเหรอ" สหรัฐพูดจายียวน แสยะยิ้มอย่างมีอำนาจเหนือกว่า เขายื่นหน้าเข้าไปซุกไซร้คอไลลาจนเธอเอียงหลบ พร้อมกับอาการสั่นที่สหรัฐเองก็สังเกตเห็น
     "ทำไม ทำเป็นไม่เคยงั้นเหรอ เธอคิดว่าเธอเป็นสาวบริสุทธิ์ กำลังจะถูกผู้ชายแปลกหน้าล่วงเกินงั้นเหรอ รู้ๆ กันอยู่น่า อย่ามาเสแสร้งอิดออดหน่อยเลย เธอก็แค่ผู้หญิงหากินนะไลลา อย่ามาทำมากเรื่องไปหน่อยเลย น่ารำคาญเปล่าๆ" สหรัฐถาโถมกายเข้านั่งเบียดบนโซฟา มือหนึ่งจับข้อมือเธอกดลง มือข้างหนึ่งดึงเสื้อเชิ้ตของเธอออกไปทางหัวไหล่อย่างแรงจนเสื้อเธอขาด ไลลาร้องไห้หนักพร้อมกรีดร้องเสียงดังและเอามือขึ้นปัดสู้แรงไม่หยุด สหรัฐถึงกับโมโห นึกรำคาญที่เธอมีท่าทีแบบนั้น พอเขาจับมือข้างที่เหลือของเธอกดเอาไว้ด้วย เธอก็ยังดิ้นไม่หยุด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมครั้งนี้เธอถึงได้ทำเหมือนเขาน่ารังเกียจเช่นนี้ เขาโกรธและไม่พอใจกับสิ่งที่เธอทำ จึงถอนตัวลุกขึ้น แต่เขากลับยิ่งตกใจเมื่อไลลาเองก็รีบลุกขึ้นเช่นกัน เธอเดินถอยหลังลนลานจนล้มลงและรีบลุกขึ้นถอยไปอีก เขาเห็นเธอล้มลงหลายครั้งเหมือนว่าเธอกำลังตกใจจนไม่ได้สติ อาการที่เห็นทำให้เขาไม่สบายใจหนัก ทำไมเธอต้องรังเกียจเขาขนาดนี้
     "ไลลา" สหรัฐเดินเข้าไปใกล้ เธอก็กระถดถอย นั่งชันเข่าตัวสั่น เอามือขึ้นป้อง  
     "ไม่เอา ไม่เอา" เธอยังร้องไม่หยุด จนสหรัฐแทบจะร้องไห้ตาม แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็เป็นห่วงเธอมาก
     "ไลลา ชั้นไม่ทำอะไรเธอแล้ว ชั้นขอโทษ" สหรัฐพยายามจะเดินเข้าไปช้าๆ แต่เธอก็ยกมือขึ้นปัด แล้วกระถดถอยไปอีก เธอก้มหน้าซุกลงหว่างขา ยกสองมือขึ้นปิดหู สหรัฐรีบเข้าไปใกล้ พอไลลาเงยหน้าเห็นก็ตกใจรีบลุกขึ้นวิ่ง แต่สรัฐก็คว้าแขนไว้ทัน เขาโอบกอดเธออย่างสุดแสนจะเป็นห่วง แต่ไลลาไม่เข้าใจอีกต่อไป เธอกรีดร้องสุดเสียง ก่อนจะหมดสติไป
     "ไลลา ไลลา เธอเป็นอะไร" สหรัฐใจเต้นแรง เผลอร้องไห้ออกมาอย่างไม่เข้าใจตัวเอง และรีบอุ้มร่างเธอไปโรงพยาบาล