ราตรี ที่รัก

ลำดับตอนที่ #32 : เข้าใจผิด

    ณัฐพลประคองไลลามายังบ้านเช่าหลังหนึ่ง ไลลาพยายามขัดขืนมาตลอดทางแต่เธอไม่มีเรี่ยวแรงเพียงพอแม้แต่จะขยับตัว บ้านเช่าทั้งแคบ และสกปรก มีข้าวของวางไว้กระจัดกระจาย อาหารที่วางค้างคืนไว้ส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง
     "อย่า" ไลลาพูดออกมาได้เพียงสั้นๆ 
     "ณัฐรักไล เรามาอยู่ด้วยกันนะ อยู่ด้วยกันที่นี่ เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ" ณัฐพลประคองไลลามายังเตียงนอนที่เหม็นอับ เธอขยับไปมาอยากจะลุกขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้
     "ไลมีเงินเท่าไหร่" ณัฐพลถามขึ้นพร้อมกับล้วงกระเป๋าสะพายหยิบเอากระเป๋าสตางค์มาเปิดดู ก่อนจะเอาเงินทั้งหมดออกมา เขาหันมายิ้มกับเธอ 
     "ไลรอที่นี่นะ รอณัฐที่นี่ เดี๋ยวณัฐมา" พูดจบก็เดินไปด้านนอก ปิดประตูล็อคห้องเอาไว้

     บดินทร์เป็นกังวลขึ้นมา รอจนเกือบครึ่งชั่วโมงไลลาก็ยังไม่โทรมา เขาจึงเป็นฝ่ายโทรไปหา เสียงโทรศัพท์ทำให้ไลลาพยายามจะคว้าโทรศัพท์ แต่ไม่ใช่เรื่องง่าย เสียงโทรศัพท์ดังอยู่นาน เธอคว้าเอามาได้กำลังจะกดรับ ณัฐพลก็ไขกุญแจห้องเข้ามาพอดี เขาแย่งเอาโทรศัพท์ไปดู
     "บดินทร์ บดินทร์จะโทรมาทำไม มันจะมาขวางความสุขของเรา ไลไม่ต้องไปสนใจมันนะ อย่าไปสนใจเลย" ณัฐพลเอาโทรศัพท์มาวางไว้หน้ากระจกใกล้ตัว ก่อนจะจัดแจงเปิดขวดเบียร์ที่เขาซื้อมาหลายขวดขึ้นดื่ม
     "ไลกินนี่นะ" ณัฐพลเข้ามานั่งบนเตียง ประคองไลลาขึ้นนั่งก่อนจะส่งขวดเบียร์ให้เธอ ไลลาได้แต่ตัวอ่อน นั่งไม่อยู่ ณัฐพลต้องคอยประคอง จับขวดเบียร์ขึ้นกรอกปาก เธอบ่ายหน้าหนีอย่างเชื่องช้า เบียร์หกลงบนที่นอน เปรอะใบหน้าและเสื้อของไลลา ณัฐพลปล่อยไลลาล้มบนที่นอน จึงมานั่งที่เก้าอี้หยิบขวดเบียร์ขึ้นซด เขาจ้องมองเธอพร้อมกับพูดพร่ำเพ้ออะไรต่อมิอะไรไม่หยุดปาก ไลลาพยายามจะคว้าเอาโทรศัพท์ที่โผล่ออกมานอกกระเป๋า เธอเกือบจะลืมไปแล้วว่าสหรัฐเคยซื้อเอาไว้ให้ และเธอก็พกติดตัวมาอย่างไม่ตั้งใจ เธอค่อยๆ เขี่ยเข้าหาตัวทีละนิด 

     สหรัฐร้องไห้ฟูมฟายไปพร้อมๆ กับยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มไม่หยุด เขาทั้งพร่ำเพ้อว่ารักและรังเกียจเธอ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหลายครั้งก็ไม่ได้สนใจ เขาเดินเซไปเซมา เดินเหยียบเศษแก้วที่เขาเป็นคนขว้างลงกับพื้น จนล้มลงนั่งร้องครวญครางไม่หยุด
     "ทำไม ทำไมทำกับพี่แบบนี้ เธอไม่เคยรักพี่เลยใช่ไม๊ เธอไม่เคยเห็นความดีพี่เลยใช่ไม๊ เธอมันเลว ไลลา เธอมันเลว" สหรัฐพร่ำไม่หยุด เขาตะเกียกตะกายเอามือไต่ขอบเตียงดันตัวขึ้นไป เสียงโทรศัพท์ก็ดังไม่หยุด เขาจึงหยิบมาดู
     'ไลลา 14 สายไม่ได้รับ'
     เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เขาดีใจรีบกดรับ
     "ไลลา ไลลา เธออยู่ที่ไหน เธอต้องมาหาพี่ ได้โปรด มาหาพี่" สหรัฐเป็นฝ่ายที่พูดไม่หยุด ไลลาพยายามจะขอความช่วยเหลือ แต่เธอก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเปล่งเสียงออกมา 
     "ช่วย ช่วย" เสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน ขณะที่สหรัฐก็พูดเพ้อไม่หยุด 

     ณัฐพลล้วงเอาห่อกระดาษออกมาจากถุง หยิบเอาเม็ดยาที่อยู่ด้านในมาเผาไฟ แล้วเอาหลอดมาจ่อไว้ ก่อนจะสูดดมเอาควันนั้นเข้าไป ท่าทางเหม่อลอย บางครั้งก็แสยะยิ้มมาที่ไลลา 
     "เอาไม๊ ไลเอาไม๊ ณัฐจะแบ่งให้" ณัฐพลหันมาคุยด้วย ก่อนจะประคองเธอมานั่งตรงเก้าอี้ และเอาหลอดมาจ่อให้เธอ ไลลาพยายามจะขืนอย่างสุดแรงจนพลัดตกจากเก้่าอี้
     "อย่าดิ้นสิ นั่งเฉยๆ" ณัฐพลคว้าแขนให้เธอลุกขึ้น แต่เธอเตะเก้าอี้นั้นล้มลง
     "มีแรงขึ้นมาแล้วเหรอที่รัก" ณัฐพลไซร้คอไลลาสองสามครั้งก็ส่งยิ้มให้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินเซไปหยิบเสื้อเก่าๆ
     
     สหรัฐเงียบลงบ้าง ได้ยินเสียงณัฐพลพอดี ก็กัดฟัน กำมือแน่น ขว้างโทรศัพท์ไปที่ฝาผนังอย่างแรง ก่อนจะกระแทกลงพื้นจนแตกกระจาย
     "เลว นังผู้หญิงเลว เธอมันชั่ว สำส่อน" เขาสบถออกมาด้วยความโกรธแค้นอย่างที่สุด
     'มีความสุขอยู่กับชู้รัก ยังมีหน้าจะโทรมาอีก'

     ณัฐพลดึงมือทั้งสองข้างของไลลามามัดไพล่หลังไว้ แล้วจึงจัดการมัดข้อเท้า ประคองหลังเธอเอาไว้ ก่อนเอาเม็ดยามาละลายใส่แก้ว และกรอกปากไลลา เธอสำลักจนเลอะเทอะไปทั้งตัว ณัฐพลหัวเราะร่าก่อนจะกรอกปากเธออีกสองแก้ว ไลลารู้สึกชาไปทั้งตัว ใจสั่น เหงื่อไหลทั่วตัว

     "ณัฐถอดให้นะ" ณัฐพลปล่อยมือที่ดันหลังของเธอ จนเธอหงายหลังตึง เขาจัดการคลายกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอออกจนหมด เผยให้เห็นเสื้อกล้ามสีขาวบาง ที่ปกปิดชุดชั้นในไม่มิดชิดเท่าไหร่นัก เขาเอามือลูบไล้เส้นผมออกจากใบหน้าซีด ก้มหน้าลงไปใกล้ ก่อนจะจุมพิตหน้าผากเธอเบาๆ เขาเอามือลูบผมเธอสองสามครั้ง เธอไม่มีสติรับรู้อะไร ได้แต่จ้องมองไปอย่างไร้จุดหมาย เธอปวดหัวรู้สึกอยากจะอาเจียน ขยับหน้าไปมาช้าๆ เรี่ยวแรงค่อยๆ หมดลง จนกระทั่งหมดสติไปในที่สุด

     "ไลลา เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ เราจะเป็นของกันและกัน" ณัฐพลพูดจบก็ลุกขึ้นหยิบเก้าอี้ที่ล้มขึ้นมานั่งซดเบียร์ต่อ สลับกับจัดการสูดเอาควันเช่นเดิม

     "โครม !!" บดินทร์ถีบประตูเข้ามาอย่างแรง จนประตูบิดเบี้ยวแทบจะล้มครืน ด้วยความแน่ใจว่าณัฐพลอยู่ที่นี่ ไลลาเล่าให้เขาฟังว่าณัฐพลพูดถึงป้าศรี เขาจึงแน่ใจว่าณัฐพลยังอยู่ที่บ้านเช่าหลังเดิมแห่งนี้ ณัฐพลสะดุ้งตกใจเสียง แต่ยังไม่ทันจะได้พูดจาอะไร บดินทร์ก็ซัดหมัดอย่างสุดกำลังไม่ยั้ง ณัฐพลไม่มีแรงจะตอบโต้ เพราะมึนเมาจนบังคับร่างกายไม่ได้ บดินทร์ซัดเข้าไปหลายหมัดจนณัฐพลแน่นิ่งลงไปกองอยู่กับพื้น ก็เข้ามาแก้มัดไลลา ก่อนจะรีบอุ้มไปโรงพยาบาล

     บดินทร์นั่งรอด้านนอกอยู่หลายชั่วโมง ทันทีที่หมอออกมา เขาจึงรีบถามอาการ หมอแจ้งให้ทราบว่าอาการของไลลายังน่าเป็นห่วง เธอมีอาการช็อค และยังต้องอยู่ในห้องฉุกเฉินก่อน บดินทร์นั่งภาวนาขอให้ไลลาปลอดภัยจนเกือบเช้า หมอจึงได้เคลื่อนย้ายไลลามายังห้องพิเศษ บดินทร์เฝ้าไลลาไม่ห่าง ไลลายังคงนอนนิ่ง มีเครื่องช่วยหายใจคอยทำหน้าที่ช่วยชีวิตเธอเป็นระยะ บดินทร์กุมมือไลลาภาวนาขอให้เธอหายเร็ววัน เขาไม่ได้กังวลจนเสียสติ จึงโทรลางานกับสายใจทั้งสัปดาห์ รวมทั้งแจ้งไปทางโรงแรมที่ไลลาทำงานอยู่ด้วย